İsrail Kavminin Seçilmişliği Üzerine Bir Araştırma

İsrail Kavminin Seçilmişliği Üzerine
Bir Araştırma
Doç.Dr. Mehmet KATARa
a
Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi
Dinler Tarihi AD, ANKARA
Yazışma Adresi/Correspondence:
Doç.Dr. Mehmet KATAR
Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi
Dinler Tarihi AD, ANKARA
katar@divinity.ankara.edu.tr
ÖZET Yahudilik milli bir din, bu dinin inanırları olan İsrail oğulları ise Tanrı tarafından seçilmiş
etnik bir topluluk olarak telakki edilmektedir. Oysa bu seçilmişlik ve üstünlük, Müslümanlar
tarafından da dile getirilen, Allah katında değerliliğin takvaya bağlı olduğu şeklindeki bir
üstünlükten başka bir şey değildir. Nitekim Yahudi kutsal kitabında bu üstünlük ve seçilmişliğin
böyle algılanması gerektiğine dair kanıtlar bulunmaktadır. Ancak zamanla Yahudiliğin, Babil
Sürgününden itibaren içe kapanmaya başlaması ve miladi çağların başlarında milli bir din haline
gelmesi üzerine başlangıçta inanca bağlı olan bu üstünlük anlayışı, İsrail kavminin etnik üstünlüğü
şeklinde algılanmaya başlanmıştır.
Anahtar Kelimeler: Seçilmişlik, Seçilmiş Halk, İsrail oğulları, Yahudilik
ABSTRACT It is considered that Judaism is a national religion and the believers of this religion are
an ethnically chosen people by God. But this being chosen of Isaelites and their superiority is nothing but, as Muslims expressed, in the sight of God superiority depends on piety which leads deservingness. There are some proofs in the Tanakh indicate that being chosen and superiority should
be understood in this context. But as time went by, with the withdrawal of Judaism into itself after
the Exile and transforming into a national religion at the beginning of first millennium the idea of
superiority which was based on faith at the beginning started to be considered as ethnic superiority of Israelites.
Key Words: Chosen People, Chosenness, Israelites, Jews
Journal of Islamic Research 2007;20(4):458-463
Copyright © 2007 by İslâmî Araştırmalar
458
ahudilik genel olarak, milli bir din; bu dinin başlıca inanır kitlesini oluşturan İsrail oğulları ise Tanrı tarafından seçilmiş etnik bir topluluk olarak telakki edilmektedir. Bu yanlış algılama, tarihi süreç içerisinde, önce
Yahudi/İsrail toplumda ortaya çıkmış, buradan da, başka bazı yanlış algılamalar gibi Hıristiyan ve Müslüman toplumlarına sirayet etmiştir. Bu yanlış algılama sebebiyle Hıristiyanlar, Tanrı’nın İsrail oğullarıyla etnik temele dayalı olarak yapmış
olduğu ahdin(antlaşmanın) İsa’yla birlikte ortadan kalktığına ve Tanrı’nın bu kez,
imanda seçilmiş olanlarla bir ahit yaptığına inanmıştır.1 Benzer bir biçimde Müslümanlar da Yahudiliğin sadece İsrail oğullarına ait bir din olduğu şeklindeki yanlış
algılamanın etkisiyle İsrail oğullarının (bir zamanlar) âlemlere üstün kılındığını dile getiren Kuran ayetlerini2 belli bir etnik topluluğun, tarihin bir dönemindeki üstünlüğü olarak algılamış, ancak bu üstünlüğün İslam vahyinin ortaya çıkışıyla
ortadan kalktığını kabul etmişlerdir.3 Peki, Yahudilerin, Hıristiyanların ve MüslüJournal of Islamic Research 2007;20(4)
İSRAİL KAVMİNİN SEÇİLMİŞLİĞİ ÜZERİNE BİR ARAŞTIRMA
manların genel bir doğru olarak kabul ettiği bu anlayış
gerçekten doğru mudur? Yani Tanrı, Yahudilik veya
Musevilik olarak adlandırılan dini geleneği sadece İsrail oğulları topluluğuna göndermiş ve bu topluluğu sırf
etnik gerekçelerle diğer milletlerden üstün mü kılmıştır? Yoksa bu algılama şekli sadece bir yanılgıdan mı ibarettir? Bunun cevabını, etnik ve dinsel seçilmişliğin
dayanağı olarak gösterilen Yahudi Kutsal Kitabında bulmaya çalışacağız.
Yahudi Kutsal Kitabında konunun oldukça çelişkili bir biçimde yer aldığı ve etnik seçilmişliği çağrıştıran
ya da doğrudan destekleyen ifadeler yanında tersini ifade eden ve bu seçilmişliğin, etnik değil, dinsel temelli
bir seçilmişlik olduğuna delalet eden ifadeler de bulunmaktadır. Bu durumda meseleyi, Yahudiliğin ilk atası
olan Hz. İbrahim’den başlayarak ele almak ve bu iki yaklaşımı destekleyen verileri değerlendirmek gerekmektedir.
İsrail kavminin ilk atası olan Hz. İbrahim, ailesinin
yaşadığı Harran’ı bırakarak Tanrı’nın ona ve soyuna miras olarak vereceğini belirttiği Kenan diyarına göç etmiş4
ve buradaki topluluklarla çeşitli ilişkiler içerisinde olmuş, dostluklar kurmuştur. Ancak oğlu İshak için eş bulma zamanı gelince, kurmuş olduğu dostluklara rağmen,
çevre topluluklardan kız almamış; işlerini idare eden
yaşlı kölesini yanına çağırarak, oğluna Kenanlılardan kız
almaması ve Harran’a akrabalarının yanına gidip oğlu
için bir kız getirmesi hususunda ondan söz almıştır.5
Tevrat’ta Hz. İbrahim’e atfedilen yabancılardan gelin almama tavrı İshak tarafından da sürdürülmüş ve o,
oğullarına yabancılardan kız almamalarını ısrarla söylemiştir.6 Ancak İshak’ın oğlu Esav, babasının bu isteğini
dinlemeyerek yabancı hanımlarla evlenmiştir. Bu durum
İshak ve eşini rahatsız etmiştir.7 İshak’ın diğer oğlu olan
Yakup ise anne ve babasının bu isteğine uyarak Harran’da yaşayan dayısının iki kızı ve bu kızların cariyeleri/hizmetçileri ile evlenmiştir.8 Yakup’un bu şekilde
evlenmiş olduğu bu dört kadından doğan on iki oğlu,9 on
iki İsrail kabilesinin atası olarak kabul edilmiştir.
Yahudiliğin ilk atası olarak kabul edilen Hz. İbrahim ve onun çocukları ile ilgili olarak yukarıda anlattıklarımız etnik seçilmişlik meselesinin Yahudi Kutsal
Kitabı tarafından onaylandığına bir kanıt olarak yorumlanabilir. Ancak Hz. İbrahim ve oğulları zamanında yabancılardan eş almak olumsuz gibi gösterilmekle birlikte
sonradan durum değişmiş gözükmektedir. Nitekim Yakup’un en çok sevdiği oğlu Yusuf, Mısırlı bir kadınla evlenmiştir.10 Aynı davranışı yüzyıllar sonra tarih
sahnesine çıkan Musa da sergilemiş ve Mısır’dan kaçıp
Journal of Islamic Research 2007;20(4)
Mehmet KATAR
sığındığı Medyen’de kâhin Yetro’nun kızı Tsippora ile
evlenmiştir.11 Fakat burada Yusuf ve Musa’nın yabancılarla evliliklerinin bir zaruretten kaynaklandığı iddiası
haklı bir biçimde dile getirilebilir. Çünkü Yusuf ve Musa bu evlilikleri yaptıklarında, çevrelerinde onların farklı tercihte bulunmalarına ve İsrail soyundan birer
kadınla evlenmelerine imkân verecek şekilde İsrail kabilesinden kişiler bulunmamaktaydı.12 Dolayısıyla Yusuf
ve Musa’nın etnik seçilmişliğe önem vermeyerek yabancılarla evlendikleri ve bu nedenle de Tevrat’ta bahsedilen İsrail oğullarının seçilmişliğinin etnik bir seçilmişlik
olmadığı, öyle olsaydı bu iki seçkin İsrailînin yabancı kadınlarla evlenmeyeceği şeklindeki bir söylemin, sağlam
bir kanıt olmayacağını kabul etmemiz gerekmektedir.
Bu durumda, Tevrat ve Kuran’da geçen, İsrail oğullarının
seçilmişliği meselesinin etnik değil de dinsel bir seçilmişlik olması gerektiği ile ilgili iddiamıza başka kanıtlar
bulmamız gerekmektedir. Bunun için de İsrail oğullarının bir aile veya kabile olmaktan çok, Musa önderliğindeki bir ahit topluluğu olarak tarih sahnesine çıktığı
döneme bakmak daha uygun olacaktır.
Yahudi Kutsal Kitabı, Musa’nın peygamberliğinin
ilk dönemlerini anlatırken, esas itibarıyla Musa’nın Mısır hükümdarıyla (Firavunla) mücadelesi üzerinde odaklanmakta, bu süreçte Firavun’a karşı gösterilen mucizeler
üzerinde durmakta ve sonunda Tanrı’nın, Mısır’da her
evden ilk doğmuş olan çocuğu ceza olarak yok etmesi
üzerine İsrail oğullarının Mısır’dan çıkmasına izin verildiği anlatmaktadır.13 Aynı bağlamda bu çıkış sürecinde
onları yok etmek isteyen Firavun ve ordusunun denizde
yok olduğu, Musa ve İsrail oğullarının ise güvenli bir biçimde Mısır’dan çıktığı anlatılmaktadır.14 Tevrat, bu çıkış esnasında İsrail oğullarının sayısını verdikten sonra
değişik etnik kökenlerden, karışık çok halkın da onlarla
birlikte Mısır’ı terk ettiğini dile getirmektedir.15 Burada
geçen “karışık çok halk da onlarla beraber çıktı” ifadesinden, Mısır’ı terk ederek Musa ve İsrail oğullarıyla birlikte göç eden bu insanların, İsrail soyundan olmayan,
ancak Musa’ya iman eden farklı etnik kökenden kimseler olduğu açık bir biçimde anlaşılmaktadır. Bu da Hz.
Musa’nın, başlangıçtan itibaren İsrail oğulları yanında
diğer etnik kökenlerden insanlara da ilahi mesajı tebliğ
ettiğini ve Yahudiliğin başlangıçta etnik temelli bir din
olmadığını, dolayısıyla İsrail kavminin seçilmişliğinin de
etnik bir seçilmişliğe değil, dinsel seçilmişliğe delalet ettiğini açık bir biçimde ortaya koymaktadır. Nitekim bu
durum ve seçilmişliği nasıl anlamak gerektiği Mısır’dan
çıkışın üçüncü ayında İsrail oğullarının Sina çölüne gelişi ve Musa’nın burada Tanrı’nın huzuruna çıkması esnasında da net bir biçimde dile getirilmekte ve Tanrı
459
Mehmet KATAR
şöyle demektedir: “Şimdi eğer gerçekten sözümü dinleyecek ve ahdimi tutacaksanız, bana bütün kavimlerden
has kavim olacaksınız; çünkü bütün dünya benimdir ve
siz bana kâhinler melekûtu ve mukaddes millet olacaksınız…”16 Bu ifadelerden de açık bir biçimde anlaşılacağı gibi Tanrı, Musa vasıtasıyla Mısır’dan çıkan inanırlar
kitlesi ile bir antlaşma yapmakta ve onları, ancak bu antlaşmaya uyup kendisinin emirlerine itaat etmeleri karşılığında, yine kendisine ait olan dünyanın diğer
insanlarından daha değerli kabul edeceğini ifade etmektedir. Burada Allah katında değerli oluşun, tıpkı Kuran’daki gibi doğrudan doğruya O’nun emirlerine itaat etme
ve O’nun istediği gibi yaşama şartına bağlandığı açık bir
biçimde görülmektedir.17
İsrail kavminin seçilmişliğinin, Tanrı’nın isteklerine itaat şartına bağlı olduğu Tevrat’ın daha başka yerlerinde de görülmektedir. Nitekim Levililer kitabının 26.
babında Tanrı İsrail topluluğuna, kendisinin emirlerini
tuttukları takdirde onların arasında olacağı ve onları her
türlü dünyevi bela, felaket ve olumsuzluktan koruyacağı vaadinde bulunmakta; bunu yapmadıkları takdirde de
onlara sırtını döneceğini ve onları her türlü felaket ve
olumsuzluğa maruz bırakacağını açık bir biçimde ifade
etmektedir.18 Bu açık ve ayrıntılı vaat ve tehdit listesi tümüyle Tanrı’nın emirlerine uyma veya uymamaya bağlanmakta, etnik bir seçilmişlik ve üstünlüğe ise en küçük
bir kanıt dahi bulunmamaktadır. Bu durum Tanrı’nın,
çoğunluğu İsrail oğullarından oluşan, ancak aralarında
başka etnik kökenden insanların da bulunduğu Musa
ümmetini, dinsel bir seçkinler topluluğu olarak gördüğünün ve bu dinsel seçilmişliğin etnik bir seçilmişlik olarak anlaşılmaması gerektiğinin açık bir kanıtını
oluşturmaktadır.19
Hz. Musa’nın etrafında toplanan ve çoğunluğunu
İsrail kabilelerinin oluşturduğu bu inanırlar topluluğunun, esas itibarıyla imanda seçilmişler topluluğu olduğu
anlayışı, Musa’dan sonraki dönemde, Kenan topraklarını ele geçirme sürecinde de devam etmiştir. Bu inanırlar
topluluğu Yeşu döneminden itibaren Filistin-İsrail coğrafyasına tekabül eden toprakları kademeli bir biçimde
ele geçirmiş ve bu ele geçirilen topraklar, kabileler arasında paylaşılmıştır. Bu süreçte bu kabileler, özellikle kız
alıp vermeler suretiyle çevre halklarla karışmıştır. Bunun en açık kanıtı, Yahudilerin en büyük kahramanı
olarak kabul edilen Davut’un dedesinin annesi Rut’un,
İsrail soyundan gelmeyen bir kadın olmasıdır.20 Rut, İsrail soyundan olmamasına, hatta İsraillilerin ensest bir
ilişkinin sonunda meydana gelen bir kabile olarak gördüğü21 ve ancak on nesil sonra Tanrı’nın cemaatine kabul
460
İSRAİL KAVMİNİN SEÇİLMİŞLİĞİ ÜZERİNE BİR ARAŞTIRMA
edilebileceklerini ifade ettiği Moab kabilesinden22 gelmesine rağmen, Yahudi Kutsal Kitabında dindar ve erdemli bir kadın olarak övülmekte ve onun hikâyesi bu
kitabın bir bölümünü oluşturmaktadır.23
Yukarıda belirildiği gibi Davut’un büyük annesi
(Rut) İsrail soyundan olmadığı gibi onun aldığı hanımların bir kısmı da İsrailli değildir. Bunun en açık kanıtı,
Davut’tan sonra tahta geçen oğlu Süleyman’ın da annesi olan Bat-Şeba’dır.24 Tevrat’a göre Davut’un, başkasıyla (Hitti Uriya ile) evliyken cinsel ilişki kurduğu
Bat-Şeba büyük bir olasılıkla İsrail soyundan değildi.
Çünkü onun kocası Hitti Uriya, adından da anlaşılacağı
gibi bir Hitti idi; dolayısıyla Uriya’nın karısı Bat-Şeba’nın da bir Hitti olması en yakın ihtimal olarak gözükmektedir. Bu durum Davut’un, Tesniye kitabında
kendileriyle anlaşma yapılmayacağı ve yok edileceği belirtilen yedi kabileden biri olan Hitti kabilesinden birilerinin ülkesinde yaşamasına, hatta kendi ordusuna
katılmasına müsaade ettiğini göstermektedir. Ayrıca bu
durum, Hitti Uriya’nın ve muhtemelen daha pek çok
Hitti veya başka kabile mensubunun da Musevi inancını benimsediğine ve bunların Tesniye kitabında belirtilen emrin aksine tamamen yok edilmeyerek Yahudiliğe
kabul edildiğine delalet etmektedir.25
Yukarıda verdiğimiz örneklerden de anlaşılacağı gibi Yahudiliğin en büyük kahramanı olarak kabul edilen
Davut’un büyük annesinin ve eşlerinden bir kısmının etnik olarak İsraili soydan olmaması, başlangıçta meselenin etnik bir perspektiften görülmediğine ve buna bağlı
olarak da İsrail toplumunun kendisini üstün bir ırk ve
etnik manada seçilmiş bir topluluk olarak telakki etmediğine delalet etmektedir. Bu durum, Yahudiliğin başlangıçta milli bir karakter taşımadığını ve burada
bahsedilen seçilmişliğin de ilahi teklife uymanın karşılığında Allah katındaki bir saygınlık şeklinde anlaşılması
gerektiğini göstermektedir. Bu algılama biçimi, devletin
Süleyman’dan sonra M.Ö. 930 yılında ikiye bölünmesinden sonra da devam etmiştir. Bu dönemde her iki
krallıkta da zaman zaman dinden sapmalar yaşanmıştır.
Bu dinsel yozlaşma sürecinde önce kuzeydeki İsrail devleti M.Ö. 722 yılında Asurlular tarafından yıkılmış ve
bölge halkı Asur topraklarına sürülmüştür.26 Bunların
yerine de Asur yerleşim birimlerinden değişik halklar
getirilerek yerleştirilmiştir.27
İsrail Devletinin yıkılmasından bir buçuk yüzyıl
kadar sonra bu kez Babil Devleti bölgede önemli bir güç
odağı haline gelmiştir. Bunun üzerine geride kalan tek
Yahudi devleti olan Yahuda, Babil’e vergi vermek zorunda kalmıştır.28 Ancak bu devlet, bir süre sonra BaJournal of Islamic Research 2007;20(4)
İSRAİL KAVMİNİN SEÇİLMİŞLİĞİ ÜZERİNE BİR ARAŞTIRMA
bil’e vergi vermeyi reddederek baş kaldırınca M.Ö. 587
veya 586 yılında Babil orduları tarafından yıkılmış ve
ülke halkının büyük bir kısmı Babil topraklarına sürgün
edilmiştir.29 Tevrat’ın bundan sonraki anlatımı esas itibarıyla güneydeki Yahuda devletinin ve bu devleti oluşturan iki kabilenin, Yahuda ile Benyamin kabilelerinin
Babil’e sürülmesi ve sürgün sonrasındaki gelişmeler üzerine odaklanmakta, kuzeydeki İsrail devletinin mensubu olan on kabilenin ne olduğu üzerinde ise
durulmamaktadır.
Kanaatimizce Yahudiliğin milli bir din, buna bağlı
olarak dinsel manada değerli olmayı ifade eden dinsel seçilmişliğin de etnik bir seçilmişlik olarak algılanması süreci Babil Sürgünü sonrasında ortaya çıkmaya başlamış
gözükmektedir.30 Çünkü Sürgün Döneminin hemen öncesinde ve Sürgünün ilk yıllarında yaşamış olan Yeremya peygambere atfedilen Yeremya kitabında da Tanrı’nın
sadece Yahudilerin değil, bütün milletlerin Tanrısı olduğu açık bir biçimde dile getirilmekte ve “Bütün insanlığın Tanrısı Rab benim” denilmektedir.31 Yeremya’daki
bu ifadeden hareketle Yahudilikteki, sadece İsrail oğullarını önemseyen ve başkalarıyla ilgilenmeyen Tanrı tasavvurunun, en erken Sürgün Döneminin sonlarına
doğru, hatta sürgünden sonra ve kademeli bir biçimde
ortaya çıkmaya başladığını düşünmek gerekmektedir.
Muhtemelen ilk tohumları Babil Sürgünü döneminin
sonlarında atılmış olan bu düşünce, Yahudi toplumunun
Sürgünden dönerek Kudüs’ü yeniden inşa etmesi ve kaybolan Tevrat’ı yeniden yazması sürecinde iyice ortaya
çıkmıştır. Bunun en açık örneğini Sürgünden dönüş döneminin en önemli dini lideri olan Kâhin Ezra’nın ifadelerinde görmekteyiz. O, devletin yıkılmasını ve halkın
sürgüne gitmesini, Yahudilerin yabancılarla karışıp kaynaşarak kendi dini değer ve düşüncelerinden kopmalarının bir cezası olarak görmüş; bu nedenle de yabancı
hanımlarla evlenmemeyi emretmiş, evli olanların da
bunları boşayarak göndermelerini söylemiştir.32 Aynı süreçte muhtemelen Babil Sürgünü sonrasında ortaya çıkan ve Yahuda halkını ifade etmek için kullanılan
Yahudi adı yaygınlaşmıştır. Yahudalılar bu adı kullanmak suretiyle kendilerini sadece yabancılardan değil,
Asur istilası sırasında İsrail topraklarına getirilip yerleştirilen ve burada Musevileşen farklı etnik kökendeki Samaryalılardan33 da ayrı tutmaya başlamış, bunlardan
uzak durmayı tercih etmişlerdir. Hatta bu dışlayıcı tavırla onlar, Sürgün sonrasında yeniden inşa etmeye başladıkları Süleyman Tapınağının yapımında kendilerinin
de katkı ve paylarının olmasını talep eden Samaryalıların yardımcı olma isteklerini de reddetmişlerdir.34
Journal of Islamic Research 2007;20(4)
Mehmet KATAR
Yukarıda verilen bu bilgiler ışığında Yahudilerin,
İkinci Mabet Döneminde içe kapanmaya ve ulusalcı bir
çizgiyi benimsemeye, dolayısıyla daha önce dinsel anlamda bir seçilmişliği ifade eden seçilmişliği de etnik bir
seçilmişlik gibi algılamaya başladıkları anlaşılmaktadır.
Bu yanlış algılama, sonraki dönemde hızlanarak devam
etmiş ve siyasi sosyal olayların etkisiyle günden güne pekişmiş ve İsa’nın tarih sahnesine çıktığı dönemde zirveye erişmiştir. Bu dönemde Yahudiler kendilerinden
olmayan birileriyle aynı mekânı paylaşmanın bile kendilerini manen kirleteceğine inanmaya başlamıştır. Bu
nedenle onlar, Fısıh Bayramında, kendileri gibi bir Yahudi olan İsa’yı, dinde bozgunculuk yaptığı gerekçesiyle yargılayıp ölüme mahkûm ettikten sonra, hükmü
onaylama ve uygulama yetkisini elinde bulunduran Romalı valinin huzuruna çıkamamış ve onu dışarıya çağırtarak taleplerini dile getirmişlerdir.35 Hatta İsa
döneminde Yahudiler, bu dışlayıcı tavrı sadece Yahudi
olmayanlara karşı değil, kendileri kadar dindar kabul etmedikleri Yahudilere karşı da sergilemiş, İsa’yı da bu tür
insanlarla oturup konuştuğu için eleştirmişlerdir.36
Yahudilerin yabancılara -ve kendilerinden olsa bile günahkâr gördükleri kimselere- karşı yönelik bu dışlayıcı tavrı, içinde bulundukları siyasi sosyal şartların
etkisiyle İsa sonrasındaki dönemde artarak devam etmiş
ve bu din, M.S. II. yüzyıldan itibaren neredeyse tamamen dışa kapalı bir yapıya dönüşmüştür. Bu dönemden
itibaren Yahudiliğe ihtida etmek isteyen kimselerin ciddi bir sınanmadan geçirilmesi ve ancak ondan sonra bu
dine kabul edilmesi karara bağlanmıştır.37 Yahudiliğin
dışarıdan yapılacak ihtidalara kapıları adeta tamamen
kapatmasına rağmen, bu din yine de sadece etnik bir topluluğun dini olarak görülmemiş ve zaman zaman farklı
etnik kökenlerden kişiler veya topluluklar Yahudiliğe
geçmiştir. Bunun en güzel kanıtlarından birini de bir
Türk topluluğu olan Hazarların M. S. VIII. yüzyılda Yahudiliği benimsemesi oluşturmaktadır.38 Hatta kaynaklarda, Hazar Türklerinin Yahudiliğe bu gönüllü
katılımının ötesinde, bazı Yahudi topluluklarının Yahudilerin geleneksel tavrından farklı bir biçimde Yahudiliği başka insanlara yaymaya çalıştıkları ve bu suretle
başka milletlerden Yahudileşen kimselerin olduğu da belirtilmektedir. Nitekim İslam’ın ortaya çıktığı dönemde
Arabistan yarımadasındaki, özellikle de Medine çevresindeki Yahudi kabilelerinin kendi inançlarını Araplar
arasında yaymaya çalıştıkları ve yanlarına verilen Arap
çocuklarını Yahudileştirdikleri belirtilmektedir.39
Yukarıda İsrail oğullarının esas itibarıyla etnik bir
topluluktan çok dinsel bir topluluğu, bunların seçilmiş-
461
Mehmet KATAR
liği ile ilgili ifadelerin ise etnik değil, dinsel bir seçilmişliği ifade etmesi gerektiğine dair ortaya koyduğumuz tarihsel örneklerin günümüzde devam eden canlı
temsilcileri de bulunmaktadır. Bu çerçevede 1990’lı yıllarda küçük bir kısmı İsrail’e getirilen, ancak çoğunluğu
hala Etiyopya’da yaşayan Etiyopya Yahudileri (Falaşalar) ve yine İsrail’de yaşayan yüz elli – iki yüz bin kadar
Kürt asıllı Yahudi’nin varlığı,40 bütün ulusallaştırma girişimlerine ve içe kapanmacı çabalara rağmen Yahudiliğin sadece bir ırka ait bir din gibi algılanmaması
gerektiğini, dolayısıyla tarihin bir döneminde bu topluluk için kullanılan seçilmişlik ifadesinin de etnik bir seçilmişlik olmadığını kanıtlamaktadır.
Bütün bu kanıtlar Yahudiliğin başlangıçta milli bir
din olmadığı ve İsrail oğulları ifadesinin sadece etnik bir
topluluğu değil, bu toplulukla birlikte hareket eden ve
aynı inancı paylaşan farklı etnik kökenden insanları ifade ettiği şeklindeki tezimizi desteklemektedir. Bu durum,
İsrail oğullarının ya da sonraki dönemde adlandırıldıkları şekliyle Yahudilerin, başlangıçta kendi dinlerini belirli bir etnik topluluğa ait bir inanç gibi görmediklerini,
ancak zamanla yaşanan siyasi sosyal hadiselerin etkisiyle
içe kapanarak inançlarını milli bir din haline getirdiklerini göstermektedir. Buna rağmen bu içe kapanma mut-
1. Bkz. Baki Adam, Yahudilik ve Hıristiyanlık
Açısından Diğer Dinler, İstanbul 2002, 128-129;
Nazmiye Yavuz, Kitabı Mukaddes Açısından
Yahudilik ve Hıristiyanlıkta Seçilmişlik Anlayışı,
(A. Ü. Sos. Bil. Enstitüsü Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi) Ankara 2006, 86.
2. Bkz. Bakara (2), 47, 122; Maide (5), 20; Casiye (45), 16.
3. Ebu’l-A’lâ Mevdûdî, Tefhimu’l- Kur’an,
Kur’an’ın Anlamı ve Tefsiri, Çev. Muhammed
Han Kayanî, Yusuf Karaca vd., İstanbul 1986,
I/ 98.
4. Bkz. Tekvin, XV/ 18-21; XVII/ 8.
5. Bkz. Tekvin, XXIV. bap.
6. Bkz. Tekvin, XXVIII/ 1-9.
7. Bkz. Tekvin, XXVI/ 34; ayrıca bkz. XVII/ 46.
8. Bkz. Tekvin, XXIX. bap.
9. Bkz. Tekvin, XXXV/ 23-26.
10. Tevrat’a göre Yusuf, On şehrinin kâhini Potifera’nın kızı Asenat ile evlenmiştir (bkz. Tekvin,
XLI/ 45).
11. Bkz. Çıkış, II/ 16-22.
12. Tevrat’a göre Yusuf kardeşleri tarafından yabancılara satılmış ve bu suretle Mısır’a köle ola-
462
İSRAİL KAVMİNİN SEÇİLMİŞLİĞİ ÜZERİNE BİR ARAŞTIRMA
lak bir tavır olarak gerçekleşmemiş ve başka etnik kökenden olan insanların Yahudiliğe ilgi duymaları halinde onların bu dine girmelerine müsaade edilmiştir. Ancak bu
müsaadeye rağmen, Yahudiliğin başlangıçtaki evrensel
bir din olma hususundaki çizgisinden epeyce farklı bir
noktaya kayarak ulusal bir din görünümüne dönüştüğü,
Yahudilerin çoğunluğu tarafından böyle algılandığı ve bu
yanlış algılama biçiminin, Yahudi bakış açısının etkisiyle Hıristiyanlar tarafından ve kısmen de Müslümanlar tarafından paylaşıldığı anlaşılmaktadır. Yahudiliğin etnik
bir topluluk olarak algılanmasına bağlı olarak seçilmişlik
anlayışı da değişime uğramış ve ilahi mesaja uymanın
Tanrı katındaki değerliliğini ifade eden seçilmişlik, etnik
bir topluluğun Tanrı katındaki seçilmişliği/değerliliği gibi anlaşılmaya başlanmıştır. Yahudiliğin içe kapanarak
ulusal bir din haline gelmesiyle birlikte Yahudiliğin evrensel yönü unutulmuş ve buna bağlı olarak dinsel seçilmişlik de bir ırkın seçilmişliği şeklinde algılanmaya
başlanmıştır. Yahudiler arasında ortaya çıkan bu algılama, yine bu gelenek içerisinde Mesihî bir hareket olarak
ortaya çıkarak zamanla evrensel bir din haline gelen Hıristiyanlığa da sirayet etmiş, ayrıca bu iki dinsel kültürün
ortak bir unsuru olarak Müslümanların algılama biçimini de kısmen etkilemiştir.
DİPNOTLAR
rak getirilmiş, burada zamanla toplumda bir yer
edinmişti. Onun evlendiği dönemde Mısır’da İsrail ailesinden kimse bulunmamaktaydı. Aynı
şekilde Musa da kavminin yaşadığı Mısır’dan
kaçarak Medyen’e sığınmış ve burada Yetro’nun kızıyla evlenmiştir. Onun bu evliliği
yaptığı dönemde de etrafta İsrail kabilesinden
birileri bulunmamaktaydı.
13. Çıkış, XII. bap.
14. Bkz. Çıkış, XIV. bap.
15. Bkz. Çıkış, XII/ 38.
16. Çıkış, XIX/ 5-6.
17. Bkz. Hucurat (49), 13.
18. Tanrı’nın İsrail oğullarıyla yapmış olduğu bu antlaşmaya rağmen, onların zaman zaman sorunlar çıkarmaları ve ayak diremeleri çeşitli
cezalarla cezalandırılmış, ancak İsrail oğulları
tamamen yüzüstü bırakılmamıştır. Bu, onların
davranışlarını düzelterek yanlışı terk etmeleri
ve Tanrı’nın yoluna dönmeleri sebebiyle veya
İsrail oğullarına göre Tanrı’nın onların ataları
İbrahim, İshak ve Yakup’a vaatte bulunmuş olması sebebiyle İsrail topluluğuna yönelik özel
bir müsamahası olarak telakki edilmiştir (bkz.
Tesniye, IX/ 4 vd).
19. Konu bu noktaya gelmişken Kuran’da Hz. Musa’nın öğretisini takip edenler için “Beni İsrail”
(İsrail oğulları) ve “Yahudi” ifadelerinin kullanıldığına ve bu ifadelerin bir etnik topluluktan
çok, Hz. Musa’nın getirdiği mesajı kabul eden
ümmeti tanımladığına dikkat çekmek gerekmektedir. Bu isimler Kuran’ın nazil olmasından
önceki dönemde de kullanılmaktaydı ve Kuran,
Musa ümmetini tanımlamak için eskiden beri
kullanılan bu isimleri aynen almıştır. Çünkü
Kuran bir topluluktan bahsederken o topluluk
için çevrede yaygın olarak bilinen ve kullanılan
tanımlamayı tercih etmekte, bu manada bir isim
tashihine gitmemektedir. Bununla birlikte bu dinlerle ilişkili gösterilen peygamberler söz konusu
olduğunda insanların kullandığı bu tanımlamaların doğru olmadığına dikkati çekmektedir. Nitekim Kuran’da “yoksa siz İbrahim, İshak, Yakup
ve torunlarının (esbâtın) Yahudi veya Hıristiyan
olduğunu mu söylüyorsunuz? Siz mi yoksa
Allah mı daha iyi bilir” (Bakara, 140) diye eleştiride bulunularak Ehl-i Kitabın kendileri ve ataları için kullandıkları “Yahudi”, “Beni İsrail” ve
“Nasara” gibi kavramların özü itibarıyla doğru
olmadığı ve bu dinleri tebliğ eden peygamberlerin Müslüman oldukları, bunların getirdiği mesajın özünün de İslam olduğu ifade edilmektedir
(bkz. Bakara, 131-133).
Journal of Islamic Research 2007;20(4)
İSRAİL KAVMİNİN SEÇİLMİŞLİĞİ ÜZERİNE BİR ARAŞTIRMA
20. Bkz. Rut, IV/ 13-22.
21. Tekvin’de geçen Lut kıssasına göre Tanrı, günahkârlıkları sebebiyle Sodom ve Gomora
halkını helak etmiş ve bu felaketten sadece Lut
ile iki kızı kurtulmuştur. Bu kızlar, çevrede evlenebilecekleri birilerinin olmaması sebebiyle babalarının soyunun devamını sağlamak için
babalarına şarap içirerek ne yaptığını bilmeyecek kadar sarhoş etmiş ve sırayla onunla beraber olmuşlardır. Böylece ilk gece büyük kız,
ertesi gece de küçük kız aynı şeyi yaparak babasından hamile kalmıştır. Tevrat’a göre bu
kızlardan büyüğü bir erkek çocuk dünyaya getirerek adını Moab koymuş ve bu çocuk Moab
kabilesinin atası olmuştur. Lut’un küçük kız da
aynı şekilde bir oğul doğurmuş ve onun adını
Ben-Ammi koymuştur. Bunun da Ammon oğullarının atası olduğu belirtilmektedir (bkz. Tekvin,
XIX/ 30-38). Kanaatimizce İsrail oğullarının, Moablıların ve Ammonluların atalarıyla ilgili bu ağır
ithamının sebebi, İsrail oğulları ile bu kabileler
arasındaki, Mısır’dan çıkış dönemine uzanan bir
düşmanlığa dayanmaktadır. Tevrat’a göre İsrail
oğulları Mısır’dan çıktıktan sonra, yolları üzerinde meskun bulunan bu kabileler tarafından
iyi karşılanmamış ve kendilerine yardımcı olunmamıştır. İsrail oğullarının, göç esnasında bu iki
kabilenin kendilerine karşı sergiledikleri tutumdan dolayı duydukları öfke, sonraki dönemde
kaybolan Tevrat’ın yeniden yazımına yansımış
ve Tevrat yazarları bu iki kabilenin atalarının ensest bir ilişkinin ürünü olduklarını söylemek suretiyle bunlardan intikam almışlardır. İsrailliler,
aynı kızgınlık ve düşmanlık duygusuyla bu kabilelerin iyiliğini istememe ve bu iki kabilenin
mensuplarını on nesil boyunca Tanrı’nın cemaatine kabul etmeme düşüncesini de Tevrat’a
sokuşturmuşlardır (bkz. Tesniye, XXIII/ 2-6).
22. Tesniye, XXIII/ 2-6
23. Bkz. Rut kitabı I-IV. baplar.
24. II. Samuel, XII/ 24. Tevrat’a göre Davut bu
kadını oldukça farklı ve tartışmalı bir şekilde
almıştır. O, bir akşam saatinde bu kadını
yıkanırken görmüş, adamlarına onun kimliğini
sormuş ve onun cephede savaşta olan askerlerinden Hitti Uriya’nın karısı Bat-Şeba olduğunu öğrenmiştir. Tevrat’a göre Davut,
kadının evli olduğunu öğrenmesine rağmen,
onunla beraber olmuş ve daha sonra kadının
bebek beklediği haberini iletmesi üzerine
Journal of Islamic Research 2007;20(4)
kadının kocası Hitti Uriya’yı cepheden getirterek evine, karısının yanına göndertmeye ve
böylece doğacak olan bebeği ona aitmiş gibi
göstermeye çalışmıştır. Ancak Hitti Uriya’nın,
kendi arkadaşları cephede iken evine gitmeyi
reddetmesi üzerine, cephe komutanına, onu
savaşın en yoğun yaşandığı yerine sürüp
yalnız bırakmak suretiyle düşman tarafından öldürülmesini sağlama emrini iletmiş ve bu suretle onu ortadan kaldırtmıştır. Davut, Hitti
Uriya’yı bu şekilde ortadan kaldırdıktan sonra,
önceden hamile bıraktığı Bat-Şeba’yı eş olarak
almış ve kadının bu hamilelikten bir oğlu olmuştur. Ancak Tevrat’a göre Davut’un bu davranışı Tanrı’yı gücendirmiş ve bunun cezası
olarak bu gayrı meşru ilişkiden doğan çocuk ölmüştür. Daha sonra Bat-Şeba meşru eş olarak
da bir başka erkek çocuğu, Süleyman’ı doğurmuştur (bkz. II. Samuel, XI. ve XII. baplar). Süleyman, Davut’un diğer eşlerinden daha önce
doğan ve dolayısıyla da tahtın varisi konumunda bulunan ağabeyleri bulunmasına (bkz.
II. Samuel, III/ 2-5) ve bunlar arasında, ordu ile
devlet ileri gelenlerinin çoğunluğu tarafından
müstakbel kral olarak telakki edilen Adoniya
gibi birisi de bulunmasına rağmen, annesinin
Davut üzerindeki etkinliği sayesinde kral
yapılmıştır (bkz. I. Krallar I. bap).
25. Tesniye kitabında İsrail toplumuna vaat edilen
topraklarda yaşayan Hittileri, Girgaşileri, Amorileri, Kenanlıları, Perizzileri, Hivileri ve Yebusileri yok etmeleri emredilmekte; bunlarla
anlaşma yapılmaması, kız alıp vermek suretiyle
akrabalık tesis edilmemesi istenmekte, buna
riayet edilmemesi halinde dışarıdan gelen bu
eşlerin İsrail inancını bozacağı ifade edilmektedir (bkz. Tesniye, VII/ 1-5). Tevrat’ın bu emrine rağmen, bu kabilelerin tamamen yok
edilmediği, onların Musevi inancına alındığı ve
hatta onlarla en üst düzeyde, Davut gibi kişiler
vasıtasıyla hısımlık tesis edildiği görülmektedir.
Kanaatimizce bu durum, başlangıçta Tevrat’ta
böyle bir emrin olduğuna ve bunun ihlal edildiğine değil, bu tür dışlayıcı ifadelerin Babil Sürgünü sonrasında kaybolan Tevrat’ın yeniden
yazılması sürecinde metne dâhil edildiğine delalet etmektedir. Bu süreçte Yahudiler siyasi ve
sosyal manadaki çöküşü, dini yozlaşmanın bir
cezası olarak telakki etmeye ve içe kapanmanın ilk belirtilerini ortaya koymaya başlamıştır. Sürgün sonrası Yahudiliğinde oluşan
Mehmet KATAR
bu anlayış ve diğer toplulukları dışlayıcı yaklaşım, kaybolan Tevrat’ın yeniden yazılması sürecinde kutsal metne de sokulmuştur.
26. Bkz. II. Krallar, XVII/ 5-6; XVIII/ 10-11.
27. II. Krallar, XVII/ 24.
28. II. Krallar, XXIV/ 1.
29. Bkz. II. Krallar XXIV ve XXIV. baplar; ayrıca
bkz. Ali Osman Kurt, Erken Dönem Yahudi Tarihi (Yahudiliğin Mimarı Ezra), İstanbul 2007,
32.
30. Bkz. Kurt, 211.
31. Yeremya, XXXII/ 27.
32. Ezra, 10/10-11; ayrıca bkz. Kurt, 131-132.
33. Asurlular, İsrail devletini yıktıktan sonra bölge
halkının büyük bir kısmını Asur topraklarına
sürmüş, bunların yerine de Babil, Kuta, Avva,
Hamat ve Sefervaim’den insanları getirerek bu
topraklara yerleştirmiştir. Buralara yerleştirilen
bu insanlar, bir süre sonra Museviliği benimsemiştir (bkz. II. Krallar, XVII/ 24-41). Ancak, Babil
Sürgününden sonra Kudüs ve çevresine geri
dönen Yahuda halkı, bu Musevileri kendileriyle
aynı görmemiş ve kendilerini onlardan ayırmak
için “Âm ha Yahuda” (Yahuda Halkı) adını kullanmaya başlamıştır (Bkz. Baki Adam, “Yahudiliğin Hıristiyanlığa ve İslam’a Bakışı”, Ankara
Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi
(A.Ü.İ.F.D.), Ankara 1997, XXXVII/ 335.
34. Bkz. Ezra, IV/1-3.
35. Bkz. Yuhanna, XVIII/ 28-32.
36. Bkz. Matta, IX/ 10-13; Markos, II/ 16-17;
Luka, XV/ 1-2.
37. Adam, A.Ü.İ.F.D., XXXVII/ 340.
38. Adam, A.Ü.İ.F.D., XXXVII/ 341.
39. Bkz. Muhammed Hamidullah, İslam Peygamberi (Hayatı ve Faaliyeti), Çev. Salih Tuğ, 4.
baskı, İstanbul 1980, I/ 601, 629; ayrıca bk.
Ömer Faruk Harman, “Tefsir Geleneğinde Yahudilere Bakış”, Dinler Tarihi Araştırmaları IV
Müslümanlar ve Diğer Din Mensupları - Müslümanların Diğer Din Mensuplarıyla İlişkilerinde
Temel Yaklaşımlar, Ankara 2004, 120; Şinasi
Gündüz, “Kur’an Vahyi ve Diğerleri: Zincirin
Son Halkası Olarak İlk Buluşma”, İslamiyât
Ocak-Mart 2004, C. 7, S.1, 16-17.
40. Ahmet Almaz - Pelin Batu, Geçmişten Günümüze Yahudilik Tarihi, İstanbul 2007, 249.
463