30 eylül 1989 Cehennem ve cennet

17. CEHENNEM VE CENNET
Cehennem ateşi denir. İşte o
ateş insanı kor haline getiren
iç huzursuzluğudur. Yaptığı
işten pişman olmuş fakat
girdiği çamurdan
çıkamamanın verdiği
huzursuzlukla cehennem
ateşinde yanar gider. Artık
onu candan seven kişiler yani
dostları kalmamıştır.
Yalnızdır, açılacak, derdini
anlatacak, deva bulacak hali
kalmamıştır. Artık o kişi
kendini ölüme terk etmiştir.
Zira ilk zamanlar zevkle
yaptığı o zararlı şeyler
hakikaten kendine zarar
vermeye başlamıştır. Genelde
kişiler başlangıçta bu kötü
ihtiyatların cazibesine kapılır
fakat kendilerini kaptırdıktan sonra da onun ne kötü şey olduğunu fark ederler ama iş işten
geçmiştir. Dönülmez bir yola girmişlerdir. O dönüşü bulamamanın verdiği vicdan ezikliği
onları cehennemin ta içine atar. İşte cehennem budur.
Ruh rahatlığı cennetin ta kendisidir. Maddi şeyler mutluluk getirmez. Maddi şeylere tamah
edip onlara erişemediği için telaş eden kişi de o ruh olgunluğuna ermediği için elindeki
nimetlerin kıymetini bilmediği için yine cehennemlik olmuştur, yani içi içini yer, huzur
bulamaz. İşte cenneti de cehennemi de kişi kendi kendine yaratır. Bu dünyada yapılan her şey
burada cezasını veya lütfünü bulur.
30 Eylül 1989