durmu ş g ö ktek i n
advertisement
DURMUŞ GÖKTEKİN FİKİR DÜNYAM Editör: Yrd Doç Dr Mustafa Erkan İSTANBUL 2016 © 2016 Durmuş Göktekin. Tüm hakları saklıdır. Bu ekitap, Durmuş Göktekin (yazar) tarafından publitory.com’da yaratılmış ve yazarın kendisi tarafından Creative Commons AttributionNonCommercial-NoDerivs CC BY-NC-ND lisansıyla (http://creativecommons.org/licenses/by-nc-nd/4.0/legalcode) yayınlanmıştır. Bu ekitap dosyası, yazara atıfta bulunmak, içeriği herhangi bir değişikliğe uğratmamak ve ticari amaçla kullanmamak kaydıyla paylaşılabilir. Bu kitabın UUIDsi fab3acb6-45b1-11e6-9f4a-730e5f169dcc 1 İÇİNDEKİLER İÇİNDEKİLER_________________________________________________________ 1 S U N U Ş ___________________________________________________________ 4 ÖN SÖZ ____________________________________________________________ 6 ADALET DİYELİM _____________________________________________________ 7 AFFEDEN, AFFOLUNUR ________________________________________________ 9 AĞZIMIZ BAL ÇANAĞI OLMALI _________________________________________ 11 AİLE GEMİSİNİN HALATLARINI ÇÖZMEYİNİZ ______________________________ 13 AKLIMIZ HEM DERT, HEM DE DERMANDIR _______________________________ 15 AKLIMIZI, AKLIMIZLA BİR DAHA GÖZDEN GEÇİRELİM _______________________ 17 ALIŞMAK __________________________________________________________ 19 ALLAH DOĞRULARIN YARDIMCISIDIR ____________________________________ 21 ALLAH RIZASI _______________________________________________________ 23 ARSIZ VE YÜZSÜZLER _________________________________________________ 25 AZMİN ZAFERİ ______________________________________________________ 27 BABALAR, NEDEN BABALANIRLA _______________________________________ 29 BAHAR TOPRAK VE İNSAN ____________________________________________ 31 BAYRAM SABAHI ____________________________________________________ 33 BEKLİYORUZ, ÇIK GEL ARTIK USANDIK BEKLEMEKTEN ______________________ 35 BİLMEDİĞİMİZ İÇİN RAHAT YAŞIYORUZ __________________________________ 37 BİLMİYORUM_______________________________________________________ 39 BİR BELGESELDEN YANSIYANLAR _______________________________________ 41 BİR MEKTUP.. ______________________________________________________ 43 BİR SERZENİŞ _______________________________________________________ 45 BİR TÖRENİN ARDINDAN _____________________________________________ 47 BİRKAÇ SÖZLE KADIN ________________________________________________ 49 BOTANİK BAHÇESİ ___________________________________________________ 52 BOZULAN İNSAN OLUNCA ____________________________________________ 54 BU DA GEÇER “YA HU” _______________________________________________ 56 BU GİDİŞ NEREYE? ___________________________________________________ 58 BU HAYAT BÖYLE GİTMEZ _____________________________________________ 60 BU KAÇIŞ NEREYE? __________________________________________________ 62 BUGÜNÜN İNSANI BÜYÜLENMİŞTİR ____________________________________ 64 BUNLAR DA GEÇER __________________________________________________ 66 BUNLARI DÜŞÜNMELİYİZ _____________________________________________ 68 BÜHTAN VE İFTİRAYA KALKIŞMAYALIM __________________________________ 70 CAN SIKINTISI ______________________________________________________ 74 ÇARESİZSENİZ, ÇARE SİZSİNİZ __________________________________________ 76 ÇİÇEKLERİ DÖKMEYİN, BIRAKIN MEYVEYE DÖNSÜN ________________________ 78 ÇİÇEKLER SUSUZ, KADINLAR SEVGİSİZ KALMAMALI ________________________ 80 DELİ GÖMLEĞİ ______________________________________________________ 82 DERDİ OLAN DERMAN ARAR __________________________________________ 84 DERDİMİZ, AKLIMIZ OLMALI ___________________________________________ 86 DOĞRULARI, YAŞAMAK İÇİN ÖĞRENMELİYİZ ______________________________ 88 DOLAŞTIĞINIZ HER YERDE BİR KÖR KUYU OLABİLİR ________________________ 90 DUYGULARIMIZI AKLIMIZLA YÖNETMELİYİZ ______________________________ 92 2 DÜĞÜMÜ ÇÖZEN DÜĞÜN ____________________________________________ 94 EŞ Mİ, KARI-KOCA MI? _______________________________________________ 96 EYLEMLERİMİZ MEYVELERİMİZDİR ______________________________________ 97 FITRATA DÖNMEK ___________________________________________________ 99 GAM ÇEKME GÖNÜL, GAM ÇEKME ____________________________________ 101 HAK SAHİBİNİN HAKKINI VERMEK ADALETTİR ____________________________ 103 HÂLİMİZ __________________________________________________________ 105 HÂLİMİZ HAZİN ____________________________________________________ 107 HAYAT ___________________________________________________________ 109 HAYATIMIZLA ÖRNEK OLMALIYIZ ______________________________________ 111 HAYAT VE KÜLTÜR _________________________________________________ 116 HAYATIN İŞLEYİŞİ ___________________________________________________ 118 HERKESİN BİR DÜNYASI VAR __________________________________________ 120 HER ŞEY BİZİM MUTLULUĞUMUZ İÇİNDİR _______________________________ 122 HİKÂYEMİZ________________________________________________________ 125 HİS VE FİKİR _______________________________________________________ 127 İLKBAHARDA BİR YOLCU _____________________________________________ 129 İMAN, İNSANI İNSAN EDER, BELKİ DE SULTAN EDER _______________________ 131 İNSAN ___________________________________________________________ 133 İNSAN, KENDİNE YAZIK EDİYOR _______________________________________ 135 İNSANLAR VE OLAYLAR ______________________________________________ 137 İNSANLAR VE SOSYAL ALANLAR _______________________________________ 140 İNSAN DEĞERLERİYLE BULUŞMALIDIR __________________________________ 142 İNSAN VE EŞYA ____________________________________________________ 144 İNSAN VE HAYAT ___________________________________________________ 146 İNSAN VE TOPRAK __________________________________________________ 148 İSTİSMAR _________________________________________________________ 150 İŞTE BÖYLE BİR HİKÂYE ______________________________________________ 152 İYİLİKLERİ HUY HÂLİNE GETİRMELİYİZ __________________________________ 154 JOKERİNİZİ ZAMANINDA KULLANIN ____________________________________ 156 KADININ HİKÂYESİ __________________________________________________ 158 KALEM HAKKI YAZMALI______________________________________________ 160 KARDEŞLİĞİMİZ BAKİ KALSIN _________________________________________ 162 KENDİMİZE BİR SORU SORALIM _______________________________________ 165 KENDİMİZLE DOST OLALIM, DOST _____________________________________ 167 KENDİNİ ARAYAN İNSAN _____________________________________________ 169 KİM HATIRLANMAK İSTEMEZ Kİ? ______________________________________ 171 KIYMETİNİ ZAMANINDA BİLİNİZ _______________________________________ 173 KUMRULAR GİBİ ___________________________________________________ 175 MADEMKİ İNSANSIN, DÜŞÜNMEK ZORUNDASIN _________________________ 177 ONDAN GELEN MESAJLARI OKUMAYA ÇALIŞALIM ________________________ 179 ÖMÜR DEDİĞİN ____________________________________________________ 181 PİRELENMELİYİZ ___________________________________________________ 183 RÜZGÂR EKEN FIRTINA BİÇER _________________________________________ 185 SALGIN VAR _______________________________________________________ 187 SATILMIŞ’IN HİKÂYESİ _______________________________________________ 189 SEVGİ, GÜNEŞ GİBİ ISITIR ____________________________________________ 191 SEKSEN YIL ÖNCE __________________________________________________ 193 SEVGİ HAYATIN ÖZÜDÜR ____________________________________________ 196 3 SEVGİ KAMPANYASI BAŞLATALIM _____________________________________ SEVGİYLE YAŞAMALIYIZ______________________________________________ SOĞUK BİR TEMENNİ _______________________________________________ SONUNDA TEK BİR ŞARKI, TABUTUN GICIRTISI ___________________________ TARİHİ BİR DRAM __________________________________________________ TELEFONUMA GELEN MESAJ _________________________________________ TÜKÜRÜN ________________________________________________________ UMRE ZİYARETİNDEN YANSIMALAR ____________________________________ USUL VE METOT ___________________________________________________ UYKU VE ÖLÜM ____________________________________________________ YA ÇİLE YA SAADET _________________________________________________ YAKARIŞ __________________________________________________________ YARATILAN YARATANA AYNADIR ______________________________________ YARATILANLAR VE KANUNLARI _______________________________________ YER ALTINDAN GELEN SESLER ________________________________________ ZAMAN __________________________________________________________ ZITLAR VE İNSAN ___________________________________________________ 198 200 202 204 206 210 212 214 218 221 223 225 227 229 231 233 235 4 SUNUŞ Ben giderim adım kalır Dostlar beni hatırlasın Düğün olur bayram olur Dostlar beni hatırlasın. Âşık Veysel Âşık Veysel dünyada olduğu kadar dünyadan gittikten sonra da hatırlanmayı istiyor. Kim istemez ki! Herkes iyilikle yâd edilmeyi ister. Anılmak için iz bırakmak, kendinizi hatırlatacak, sizi çağrıştıracak işaretler, belirtiler, eserler bırakmak gerekir. İşte elinizdeki Fikir Dünyam bu güzel işaretlerden biridir. Göktekin bundan önceki iki kitabında olduğu gibi (Fikir Bahçesi 2008, Fikir Harmanı 2010) yine hayat tecrübelerini, yaşadığı, karşılaştığı, gözlemlediği, kafa yorduğu meseleleri yazmış. Behçet Necatigil, aşağıdaki şiirinde hayatı kısa bir çizgi olarak tanımlar: Adı, soyadı Açılır parantez. Doğduğu yıl, çizgi, öldüğü yıl, bitti Kapanır parantez. O şimdi kitaplarda bir isim, bir soyadı Bir parantez içinde doğum, ölüm yılları. Ya sayfa altında, ya da az ileride Eserleri, ne zaman basıldığı Kısa, uzun bir liste Kitap adları Can çekişen kuşlar gibi elinizde. Parantez içindeki çizgi Ne varsa orda Ümidi, korkusu, gözyaşı, sevinci Ne varsa orda. O şimdi kitaplarda Bir çizgilik yerde hapis, Hâlâ mı yaşıyor, korunamaz ki, Öldürebilirsiniz. Behçet Necatigil Hayat, kendisi gibi kısa bir çizgiden ibaret. Şairin söz ettiği kişi eserler bırakmış, kitaplar yazmış, çizgiyi açıklayacak ondan bir şeyler var. Bir de çizgisi açıklanamayanlar var, hiçbir ipucu yok elinizde. Adam bir ömür boyu yaşamış ama çizgi bomboş, içine hiçbir şey koyamıyorsunuz. Ya son yolculukta amel defterimiz de böyle bomboşsa ne yaparız! Daha korkuncu defter eksilerle dolu ise ne olacak? Aklı olan herkesin bu sonuçları düşünmesi gerekir. Dünyaya sonu hiç olan bir hayat için 5 gönderilmemişiz. Yuları boynuna dolanmış, başıboş bırakılmış bir mahluk değiliz. Kısaca elinizdeki eser, bu kısa çizgimizi doldurmamız adına 80 senelik bir hayatın tecrübelerini sunuyor. Herkesin kendinden bir şeyler bulacağı hayat kesitlerini sade güzel bir üslupla okuyucu ile buluşturuyor. Çoğu zaman düşünmeden yaşanan, tanık olunan olaylardan yazar güzel dersler çıkarmış, farkındalık oluşturmuş, bunu okuyucu ile paylaşmış. Yani o bin bir çiçeği dolaşıp bal yapan arı misali hayatın balını yapmış, önümüze koymuş. Bize de balı yemek kalmış. Bal yenmeli ki hayat tekrar tekrar bir kısır döngü içerisinde yaşanmasın, yaşanmış tecrübelerden istifade edilmeli ki hayat rastgele harcanmasın. Birçok kere denenmiş davranışlar, olaylar tekrar denenerek vakit boşa harcanmasın. Farkında ve bilinçli yaşansın. Montaigne, “ Benim yaptığım, bildiklerimi söylemek değil, kendimi öğrenmektir; başkasına değil, kendime ders veriyorum. Ama bunları başkalarına da anlatmakla kötü bir iş yapmıyorum. Bana yararı olan bir işin belki başkasına da yararı olabilir.” der. Göktekin’in düşüncesi ve anlatımları da tam böyle bir şey. O kendini, kendi iç dünyasını, kendi düşüncelerini, sevgisini anlatmış. Bu bize de faydalı olabilir. Yazar, Necatigil’in şiirinde de belirttiği gibi yarınlara bıraktığı sevgileri daha fazla erteleyemiyor, artık herkesi birden kucaklıyor. Sevgileri yarınlara bıraktınız Çekingen, tutuk, saygılı. Bütün yakınlarınız Sizi yanlış tanıdı. Bitmeyen işler yüzünden (Siz böyle olsun istemezdiniz) Bir bakış bile yeterken anlatmaya her şeyi Kalbinizi dolduran duygular Kalbinizde kaldı. Behçet Necatigil Daha çok deneme tarzındaki emek mahsulü bu yazılarda her okuyucu kendi hayatından da bir şeyler bulacaktır. Kısa hayat çizgisini güzel yorumlamak adına faydalı olacağı kanaatindeyim. Güzel bir bahçeye giren nasipsiz kalmaz. Yazarı tebrik eder, çalışmalarının devamını dileriz. İstanbul Temmuz 2016 Editör Yrd Doç Dr Mustafa Erkan 6 ÖN SÖZ İnsan beyni fikir değirmeni gibidir. Nasıl ki bazı değirmenler bulduğunu öğütür, bazıları insana faydalı olanlarını tercih eder ve onu öğütür. Ben de fikri ve düşünceyi eylemin tohumu saydım. Buna göre, insanın insanlığını yücelten fikir ve düşüncelerle örülmüş yazılar yazdım. Her şeyi nefis terazimde tartarak, araştırdım, düşündüm ve yazdım. İnsanı hayatın merkezinde tuttum. Özel ve tüzel şahısları konu dışı bıraktım. “Bugün yaşadıklarımız, yaptıklarımızın karşılığıdır” cümlesiyle konuyu umumileştirdim. Dilin iyiyi söylemesini, sözün hâlde görünmesini, fikrin ve düşüncenin temsil edilmesini, anlayış sapmasından uzak durulmasını yazdım. Sözün geçerli, itibarlı, güvenli ve emniyetli olmasını temsil edilmesine bağladım. Çalışmak ve üretmenin, tüketmekten üstün olduğunu öne çıkardım. Tüketirken israfa gidilmemesini, iktisatlı olmanın yollarını gösterdim. Benden ziyade biz olmanın sırlarını açıkladım. Sevgiyi hayatın merkezinde tuttum. Adil paylaşımın gerekliliğini anlattım. Çok çalışmayı, zengin olmayı fakat mal mülk, para pul biriktirmemeyi tavsiye ettim. Güçlü olma yollarını gösterdim. Kültür değişimine ihtiyacımız olduğunu anlattım. Neden taklit eden olalım da, taklit edilen olmayalım? Sorularına cevaplar aradım. Hukuk anlayışımızın içimizde yapılandırılmasının yollarını gösterdim. Hayatın inanç temelleri üzerinde, ahlaki kurallar içinde yaşanmasına bağlı olduğunu yazdım. Hayatımızı kalkındıracak, düzenleyecek kural ve prensipleri ortaya koymaya çalıştım. Deneme tarzında yazdığım yazılarımın editörlüğünü yapan, öz verili çalışmalarıyla bir kısmını kitap hâline getirmeye çalışan Yrd. Doç. Dr. Mustafa Erkan’a minnet ve şükranlarımı sunar, teşekkür ederim. Yazdıklarımın önce kendime, sonra okuyanlara müessir olmasını Allah’tan dilerim. Allah, yâr ve yardımcımız olsun. Gelibolu 02. 07. 2016 Durmuş Göktekin 7 ADALET DİYELİM Ağaç meyvesine baktı iftihar etti. Meyve dallarına baktı şükretti. Dallar, gövdeye baktı güven duydu. Gövde köklere baktı, göklere yükseldi. İnsan geriye baktı, maziden ders aldı, güçlendi. İleriye baktı, istikbale pervaz etti. Acılar insanın kamçısı, mutluluklar şevki oldu, ona hız verdi. Acılarla temizlendi, mutluluğa erdi. Acılardan, noksanlardan, hatalardan ibret aldı, yeni sayfalar açtı. Acı çekmeden, hata yapmadan, pişman olmadan yaşanmaz ki. İnsan beşerdir, şaşar. Âdemoğludur, hata yapar. Yaşarken zıtlar arasında gelgit yapar. Hep gayreti pozitif noktada bulunmaktır. Ama daima pozitifte kalmasına hâli engeldir. Allah’ın koyduğu kanundur, gelgit yapması. Çünkü hayat, gelgit arasında geçer. İnsan hata yaparak doğrulara ulaşır. Hata doğruya giden bir yoldur. Yaşayan her insan hata yapar. Hatalar doğruları doğurur. Her yanlış bir öğretmendir. Yanlışlar olmasaydı doğruyu nasıl öğrenirdik. Yanlış yaparım korkusuyla kendimizi değişime kapatmamalıyız. Elimiz yandığında, ateşten nasıl korunacağımızı öğreniriz. Ateşi bilmeyen sobayı anlamayan çocuğun eli, yanan sobaya dokundu mu bir daha sobaya el uzatmaz. Başarı ve mutluluk tesadüf değildir. Başaran insan işinin kölesi, mutluluğunun efendisidir. İnsanın kendine ve çevresine faydalı olması, göze aldığı risklere, göğüs gerdiği zorluklara, gayret ve gösterdiği çabaya bağlıdır. Hayat geriye bakarak anlaşılır, ileriye bakarak yaşanır. Ders çıkarmak için geriye, yaşamak için ileriye bakmalıyız. Siz koştukça peşinden, o durmaz kaçar sizden. İşte hayat budur. Bazen arkasından koşup, tutmaya çalıştığınız koyunun yünleri gibidir elinizde kalan. Dünle bugün arasında geçen bir yalan. Doğduğunuzu bilmezsiniz. Sanki birdenbire büyüdünüzü ve yaşlandınızı sanırsınnız. Daha her şey dün gibi bitivermiş gelir insana. Bir gün, “Allah rahmet eylesin” derler. Geldin gittin olur dünyadan. Elinde bir şey kalmadı, uyandığın rüyadan. Yaptıklarımızı hep tercihlerimizle yaptık. Sonuca katlanmak zorundayız. Yanlışlıklarımıza ve hatalarımıza kızmak ve öfke duymak yerine, bize öğrettikleri doğrulara minnet ve şükran duyalım. Nefsimize ve çıkarlarımıza değil, adalete uyalım! Pişmanlık ve keşkelerimizi, bir daha görmemek üzere toprağa gömelim. Kabuk tutmuş yaralarımızı onlarla 8 tekrar kaşımayalım. Kendimizi affedelim. Kendimize hayatı zindan etmeyelim. Kaybetmek, bazen kazanmaktan daha kıymetlidir. Yere düşünce kalkmayı çocukken öğrendik. Beklenmedik bir sonuçla karşılaştığımızda, düşünmeliyiz; bir kapıyı kapayan bin kapı açar. Bu kurala alıştığımızda, karşılaşacağımız her olumsuz olayı pozitif karşılar, kendimizi güçlü hissederiz. Olumsuzluklar, birer engeldir, zorluktur. Olumsuzluklardan güç kazanmalıyız. Her kriz içinde fırsatlar gizler. Her karanlığın sonu aydınlıktır. Krizler ve çalkantılar bizi endişelendirmemeli. Hiçbir şey hayatın sonu değil! Hava kararıp, bulutlar alçaldığı, şimşek çaktığı zaman ardından rahmet gelir. Kazandığını herkes gayet rahat harcar. Önemli olan kaybettiklerimizden kazançlı çıkabilmektir. Bunlar; akıl, irade ve sabır ister. Öfkeye, şiddete, kargaşaya, hatalara, küsüp darılma ve kırılmalara bakıp ümitsizliğe düşmeyelim. Bunların hiçbiri bizi hayattan soğutmamalı, koparmamalı. Edison ampulü bulmak için 700 deneme yapmış başarılı olamamış. Başarısızlıklar sonunda 700 şeyi öğrendiğini söylemiş. Bugün beğenilen iyi şeyler, dün yapılan kötü şeylerin sonucu olmuştur. Müsterih olalım, sabır ve itidali elden bırakmayalım, birbirimizi kırmayalım, küstürmeyelim, ötekileştirmeyelim. Hakk, diyelim, hukuk diyelim, adalet diyelim, kardeşiz diyelim. 30. 01. 2014 9 AFFEDEN, AFFOLUNUR Kur’an-ı Kerim (Al-i İmran Suresi ayet 134)’de “O muttakiler ki bollukta da darlıkta da Allah yolunda harcarlar, kızdıklarında öfkelerini yutar, insanların kusurlarını affederler. Allah da böyle iyi davrananları sever.” İnsanın ihsanda bulunması, vermesi yaratılışında vardır. Bir şeye kızıp öfkelenen insan, öfkesini yenip sükûnete kavuştuktan sonra yaptığından pişmanlık duyar. Bu pişmanlığı onu tövbeye yönlendirmelidir. Yaptığı o hatadan, kusurdan, işlediği günahtan dolayı tövbe etmelidir. Kendisine o eylemi yaptıranı affetmelidir. Affetmek vermek, ihsan etmektir. Aynı zamanda affetmek salih bir ameldir. Salih amel sahipleri cennete giden yolda yürüyenlerdir. Yarım elma ile bile gönül alanlar, kendini cehennem ateşinden korumaya kilitlemiş insanlardır. Yarım elması olmayan bile bir tebessümle bu kervana katılmalıdır. Bunları küçük deyip geçmeyin. Çünkü her büyük küçüklerden oluşur. Küçüğü göz ardı eden büyüğü göremez! Vermek, sadece maddeten değil manen de olmalıdır. İnsan kendini yanlış ve hatalardan uzak tutarak, başkalarını affetmelidir. Bu sadece müslümanlar arasında düşünülmemeli, bütün insanlara af ile muamele edilmelidir. Affetmek, insanın insana sunduğu bir üstünlük değil, aynı zamanda sonucu kendine dönük salih bir ameldir. Çünkü affeden affolunur. Ne ekersen onu biçmez misin? İyiliğin karşılığı iyilik değil midir? Affetmek rahatlıktır, mutluluktur, arınmaktır. Sadece elmada, armutta kurt bulunmaz. İnsan beyninde de insanı rahatsız eden kurtlar hükmünde fikirler, düşünceler ve oluşumlar vardır. Affetmekle beyninizi onlardan arındırmış olursunuz. Affetmek, aşağılık ve acizlik değil, üstün ve güçlü oluşun simgesidir. İnsanın nefsine mağlup olmaması özgür olmasının işaretidir. Önemli olan nefse yenik düşmemektir. İnsanın yaratılışında öfkelenmek vardır. Öfkelenmek icraattır. Affetmek gelecektekileri müjdelemektir. Kötülüklerin izini silmek isteyen affetsin! Affetmek gelecek kötülüklerden korunmaktır. İnsan eşini, çocuklarını ve yakınlarını affetmelidir. Kaç kez affedeyim demeyin. Çok kez affedin! Geride kalanlara düşmanlık yerine af ve sevgiyi bırakın! Müslüman, Allah’ın sevdiklerini öğrenen ve onları sevendir! Allah sizi bağışlasın 10 istemez misiniz? Tüm ahvalinizin size döneceğini düşünmez misiniz? Cennet seven ve sevilenlerin makamıdır! Sevgi af ve merhamet ister. Önemli olan öfkelenmemek değil, öfkesine hakim olmatır. Onu kontrol etmektir. Toplumda sıkça gördüğümüz öfkelenmenin sonucu daha çok zarara dayanmaktadır. Onun için atalarımız: “Öfkeyle kalkan zararla oturur” atasözünü kullanmışlardır. Haklılık ve suçlulukta ilkemiz İlahi ölçüler olmalıdır! Affetmemek bir ceza yöntemi olarak düşünülse de daha ziyade affetmek esastır. Bir pire için yorgan yakılmamalı! Kin, gayz, nefret, öfke; intikam almanın dışa vurmuş hâlidir. Bunların sonu cehenneme giden yola çıkar, Şeytanın karnını kaşıyarak, yuvarlana yuvarlana kahkaha ile gülüp kendinden geçtiği an, insanın öfkelendiği andır. Asabiyetin, cinnetten bir şube olduğu söylenir. Dolayısıyla asabiyetine kılıç çeken kazanır. Boyun eğen şeytanın oyuncağı olur. Helal kapısına iman nöbetçisi dikilmeli, bu nöbetçi her gelene parola sormalı ve haramlara geçit vermemeli. Şu vücut sarayı haramlardan korunmalıdır. Çünkü haramlar, vücut sarayının düşmanlarıdır. 22.08. 2010 11 AĞZIMIZ BAL ÇANAĞI OLMALI Ey insan! kendi tercihimizle gelmediğimiz şu dünya âleminde gittiğimiz yol hak yol olmalı! O yolda kalbimize ve ruhumuza mutluluklar dolmalı. Yollar çoğalsa da bizim yolumuz bir olmalı! Ayaklarımız ışıklı yollardan gitmeli. Bu kutsi yolun ışıl ışıl parıltıları üstünde hakikatin çarpıcı güzelliklerini bulmalıyız. O yolda gizemli sırlara ermeliyiz. Yükseklerde serfiraz etmeliyiz. Biz bu yolda aşk, şevk ve heyecanla gitmeliyiz. Böylece yolumuzu şaşırmaz ve kaybolmayız! Kendimizi keşfetmeye çalışmalıyız! İşe oradan başlamalıyız. Başkasını değil. Önce kendi günahlarımızı taşlamalıyız! Gerektiğinde nefsimizi haşlamalıyız. Güneşin koruğu olgunlaştırdığı gibi biz de Hakkın ateşiyle olgunlaşmalıyız! Altın, yüksek hararette ayrışır. Yanmaktan korkmamalıyız! Yandıkça saflaşır ve altın olarak ortaya çıkarız. Ateş, hava, su ve toprak temizleyicidir. Toprağa atılan hangi tohum çıkmadı? Ocağa konan hangi yemek pişmedi? Suyun ve havanın hayat vermediği ne var? Güneş battı karanlık çöktü diye üzülmemeliyiz! Her batışın başlangıcı çıkıştır. Güzel bir insan modeli; cesaret, sadakat, affetme, paylaşma, cömertlik, mütevazilik, adalet ve daha pek çok meziyetler ister. Bunlar insanların geneli tarafından kabul gören müşterek kavramlardır. Bir yönüyle mutlu olmanın standartlarıdır. Bu değerlere yatırım yapan herkes karlıdır. Kar miktarı hemen görülmeyebilir. Herkesin hesabına geçeceği için ileri yaşlarda faydalanacağı bir birikimi olacaktır. Bunları gözümüzde büyütmemeliyiz. Bölüp parçalamak suretiyle sonuca gidebiliriz. Bir tabak yemek, tek tek kaşıkla bitirilir. Bir ekmek, lokmalara bölünerek yenir. Yükseklere basamaklarla çıkılır. Mesafeler adım adım tüketilir! Bölerek yaparsak başarılı oluruz. Kolaydan zora doğru gitmeliyiz! Hiçbir şey birdenbire olmaz! İyi olmanın kuralı zamana bağlıdır. Tek sözle kötü olurken, çok sözle iyi olamayız. Sözü icraatımızla doğrulamalıyız! Vicdanımızı aklımıza rehber etmeliyiz! Aklımızı nefsimize yenik düşürmemeliyiz! Hak olanı tekrar etmekten usanmamalıyız! Çünkü tekrar, alışkanlık kazanmamız içindir. Bir Müslümanın namazda, ömür boyu Fatiha suresi okumasının sebebi nedir? Hakkı tekrar etmek çok önemlidir. Hayatımız her gün üç öğün yememize bağlanmıştır! Sürekli iyileri tekrar 12 edersek dürüstlük kazanırız. Dürüstlük bizi toplum içinde muzaffer edasıyla gezdirir! Her türlü ayartıcı dürtülerden uzak tutar. Dürüstlüğün ücreti peşin olmayabilir. Işığı güçlenen ampul gibi zamanla çoğalır. Nefsimizin çobanı olmalıyız. Çirkinliklerden, kötülüklerden korkmamalıyız. Çirkinlikler güzeli, kötülükler iyileri gösterir. Onlar olmasaydı, ne güzeli ne de iyiyi göremezdik, anlayamazdık. Demek ki güzelin anlaşılması çirkin ile iyinin anlaşılması kötü iledir! Rahman ve Rahim olan Rabbimiz, ne yaratmışsa çift yaratmış. Sert olmasaydı yumuşağı nasıl anlayacaktık? Nefsimizi aklımıza perde etmemeliyiz. Elimiz, merhem gibi şefkat sürmeli insanların yarasına. Tırnaklarımız pençe olmamalı insanlara. Dilimiz tatlı olmalı, yılanı deliğinden çıkartacak kadar. Ok olup kalbine saplanmamalı insanların. Ağzımız bal çanağı olmalı. Kan çanağı olmamalı! 20. 05. 2012 13 AİLE GEMİSİNİN HALATLARINI ÇÖZMEYİNİZ Birbirlerini severek, isteyerek evlenen insanlardan bazıları bir müddet sonra boşanıyor. Bundan en çok çocuklar zarar görüyor. Onlar ömür boyu o zulmün izlerini taşıyor. Evlilik fıtri olup, insan donanımındaki duygu ve dürtülerin hareketiyle başlayan, son nefese kadar devam eden bir zaman dilimidir. Evliliğe niyet eden gençler, hissiyat ve duygularının yanı sıra, aklı ve ilmi ön planda tutup, evlilik işlemini gerçekleştirmelidir. Aksi hâlde hissiyatın akla galip geldiği o dönemde meydana gelen dalgalanmalar içinde boğulabiliyorlar. Bitmeyen ve hâlledilmeyen hiçbir iş yoktur. Yeter ki eşler birbirleriyle konuşabilsin, dinleyebilsin, birbirlerini anlayabilsinler. Tartışma ortamına girilmemelidir. Problemlerin çözümü için fikir üretilmeli ve konuşarak birbirlerini anlamaya çalışmalıdırlar. Aradaki hava sertleşmeye başlayınca, biri diğerinin boynuna sarılıp, sevdiğini söylemeli. Demeyin; “nedir bu böyle, silahlar çekilmiş, yumruklar sıkılmışken nasıl yaparız biz bunu? Tiyatro sanatçısı mıyız?” Evet, herkes hayat rolünün sanatçısıdır. Kendine verilen rolleri en iyi şekilde oynamakla görevlidir. Figüranlarımız da çocuklarımızdır. Çünkü sevgi egoları yok eder. Hele siz bunu hayata bir geçirin, ortam ne şekle dönecek göreceksiniz. Kadınlar, erkeklerinden sevgi sözcükleri bekler. Elle dokunma da çok önemlidir. Aklı olmayan hayvanların anlaştığı şu dünyada, aklı olan insanlar niçin anlaşmasın. Problemler konuşarak, dinleyerek, anlayarak, tahammül ve sabır göstererek çözülür. Ama bugünün insanı kolayı tercih ediyor. Tahammül ve sabır zor geliyor. Fakat her başarı da zorun arkasından geliyor. Bir kilo ağırlığı bile kaldırmak istemeyen neyi nasıl başarır. Karşılarına çıkan ihtiyaçlar onları zorluyor. Üretmeden tüketmek neler getirir neler götürür çok az düşünülüyor. Bir düğmeye dokunmakla pek çok işler yapılıyor. Düşünün bir kere; oturduğunuz yerden kalkmadan, evinizin kapısına, evdeki buzdolabınıza, saksıdaki çiçeklerin sulanmasına, klimanızın açılıp-kapanmasına, otomobilinizin kapılarına, çalışmasına, düğme veya bakışınızla veya parmak dokundurmakla kumanda ediyor ve rahatlık beşiğinde sallanmaya devam 14 ediyoruz. Toplum bu kolaylıkları hemen benimsiyor. Bu kadar kolaylıklar içinde huzur ve rahatlık bulmamız gerekirken, huzursuzluğumuz alabildiğine artıyor. Üretim yetersizliği toplumu zorluyor. Köyden şehirlere göç edildi. Herkes hazırı tüketmeye başladı. Üretim terk edildi. Ve insanlar yaptıklarının cezasını çekiyor. Meydana gelen bu tıkanıklığı gidermek, insanları manen ve ruhen eğitmekle mümkündür. İnsanın maddesi güçlenir, manası zayıf kalırsa, insan insanilikten uzaklaşır. Özelliklerini hep negatif istikamette kullanır. İnsani özellikler; ruh ve kalbin doldurulmasıyla faaliyete geçer ve insan insanlığını kazanır. Eşler, birbirlerinin enstrümanı olmalıdırlar. Belli bir nota ve akortta çalınan davul sesine oynayan çok olur. Rast gele davula tokmağı vurmakla kimse kalkıp oynamaz. Taraflar, kullanacakları enstrümanın özelliklerini iyi anlamalı ve akordunu iyi yapmalıdır. Çocuklar aile korosunun birer parçasıdırlar. Onlar da dışlanmamalı. Kendilerini o koronun bir elamanı hissetmeli. Yine çocuklar, anne ve babayı birbirine bağlayan ibrişim halatlar gibidir. Bu halatın aile gemisinden çözülmesi, geminin açık denizlerde sürüklenmesine sebep olur. Eşler gemilerinin halatlarına sahip çıkmalı ve saadet sahiline selametle ulaşmalıdır. 22. 07. 2010 15 AKLIMIZ HEM DERT, HEM DE DERMANDIR Terbiye edilmemiş vahşi hayvanlar vardır. Ama terbiye edilmiş bir öküz o kadar uysal ve munistir ki boyunduruğu boynuna koyarsınız, çifte, düvene koşarsınız gık demez. İnek, koyun süt verir, et verir. Arı bal verir, hiç itiraz etmez. Ama insan öyle mi? Verdiği her şeyin karşılığını ister. Hayvanlar yaratıldığından beri ürettiği her şeyi, itirazsız verir ve karşılık da beklemezler. Demek ki hayvanlar yaratılış gayesini biliyor. Biliyorlar ki etinden, sütünden, yününden, balından ve ürettiklerinden insanlar faydalanıyor. Hayvanlar bunları nasıl bilecek, hayvanlar akılsız varlıklardır diyorsanız, o zaman onlara sözü geçen, onları, yaratılışında programlayan birinin olduğuna inanıyorsunuz demektir. O, inandığınız da her şeyin yaratıcısı olan Allah’tır. 800 kiloluk, montofon cinsi bir ineği düşünüyorum. Eğer bu inek insana itaat edecek şekilde yaratılmasaydı, bir gram süt vermezdi. Yanına yaklaştığımızda bir tekmede canımızı çıkarırdı. Ama öyle yapmıyor. O dağ gibi inek, büyük bir teslimiyetle sütünü sağdırıyor. Demek ki inek yaratılış gayesini biliyor, itiraz etmiyor, itaat ediyor. Allah, aklın işlevini vahye bağlamıştır. Nefis aklın yoluna engeller koymaktadır. Bir kurdu, bir aslanı yavrularına hizmet ettiren nedir? Bir tavuğu, civcivlerini korumak için başını kaptırma pahasına köpeğe saldırtan his ne olabilir? Bunları düşünmek kimin işi, bunlar düşünmeye değmez mi? Birbirini öldürmek için tank, top, tüfek, bomba, uçak, gemi, füze yapan, insan, insanlığından uzaklaştıkça vahşetini artırmıştır. Bugün dünya üzerinde birbirini katleden insandan başka hangi canlı grubu vardır? Geçmişte savaşlar bile insan fıtratına uygun yapılırmış. Bu yüzden halkın efsaneleştirdiği Köroğlu’na dayandırılan şu mısralara bakın: “Benden selam olsun Bolu Bey’ine/ Çıkıp şu dağlara yaslanmalıdır./ Ok gıcırtısından kalkan sesinden/ Dağlar seda verip seslenmelidir./ Düşman geldi, tabur tabur dizildi,/ Anlımıza kara yazı yazıldı,/ Tüfek icad oldu mertlik bozuldu,/ Eğri kılıç kında paslanmalıdır./ Köroğlu düşer mi yine şanından,/ Ayırır çoğunu er meydanından,/ Kırat köpüğünden düşman kanından,/ Çevrem dolup şalvar ıslanmalıdır.” 16 Bugün katliam, modern savaş silahlarıyla silahsızlar üzerinde yapılıyor. Bunun insanlıkla ne alakası var? Akla hayale gelmez cinayetler silahla işlenmektedir. Hangi hayvan grubunun silah makineleri ve fabrikaları var? İnsanlık, yaptığı gayri insanilik eylemine son vermek için oturup düşünmeli, bu vahşetten kendini kurtarmaya çalışmalıdır. İnsan, aklından gördüğü zararı hiçbir şeyden görmemiştir. İnsan, cehenneme de, cennete de aklıyla girecektir. Aklın son durağı ya cennettir, ya cehennemdir. Aklımız hem derttir, hem de dermandır! 09. 03. 2012 17 AKLIMIZI, AKLIMIZLA BİR DAHA GÖZDEN GEÇİRELİM İnsan, emrine verilenleri, verenin emrine göre kullanmak zorundadır. Aksi hâlde zararını kendi çeker. Bir nizam içinde bulunan varlığın nizamını bozmamalıyız. İnsan fıtrata uygun nizamı bozduğunda hayat hakkını kaybeder. Varlığın farklı ve renkli yaratılmış olmasının, insanın kavim, kavim yaratılmasının, sebebini düşünmeliyiz. Birbirimizle tanışıp anlaşmamız için Allah bizi kavimlere ayırmış. Biz, bilelim ve tanıyalım diye, varlığı farklı ve renkli yaratmış. Bütün bu ayrılıklar hayatın oluşmasını sağlamış. Yoksa her şey aynı olsaydı, insanlar hep birbirine benzeseydi hayat diye bir şey olmazdı. Kim kimin anası, kim kimin babası, kim kimin çocuğu tanınmaz bilinmezdi. Allah, her yarattığı insanın yüzüne ayrı, ayrı mühür basmış ki, anamızı, babamızı, çocuğumuzu tanıyabiliyoruz. Toplum hangi ırktan olursa olsun, bir aile gibi birbiriyle birlikte yaşamak zorundadır. Ayrıştırma tepki çeker ve tepki tepkiyi doğurur. Önemli olan insanlık değerlerimiz ve müşterek değerlerimiz olmalıdır. Bizi millet yapan değerlerimiz muhafaza edildikçe hayatımız bayram havasına dönebilir. Hem aklımız olacak, hem de sürekli kavga hâlinde yaşayacağız. Olmaz böyle şey. Geçen gün televizyonda inekleri seyrettim. Yan yana dizilmişler bize karşı bağırıyorlardı. “Hele bakın, süt veren biziz, kavga eden insanlar” diye. Neden hayvanları kendimize güldürüyoruz? Aklıselim ve kalem sahipleri bu hikmetli hadiseleri yazmalı, açıklamalıdır. Hayatımıza hayat katan bilgilerden ziyade ayrıştırma ve menfaat dedikoduları yapılıyor. İnsanın, kötü söze ve işe ihtiyacı yok. İnsan, iyiye, güzele ve doğruya muhtaçtır. İnsanın önüne sürekli kötülük çıktığında kötülüğe alışır. “Körle yatan şaşı kalkar” atasözünü unutmamak lazım. Kötülükten kötülük, iyilikten iyilik bulaşır. Bugünün insanı kötülüğün elinde oyuncak olmuş. Teknolojinin pek çok ürünlerini bile kendi aleyhine kullanıyor. Varlığın kıymeti yokluğunda anlaşılır. Çok güzel bir vatanda yaşadığımızı unutmayalım. İçinde yaşadığımız vatanın kıymetini bilelim. Tehlikeyi, önceden yalnız insan anlar. Allah korusun, vatanımız üzerinde dolaşan karabulutlar bir sağanağa dönerse hâlimiz ne olur? Etrafımızda, çil yavrusu gibi dağılan, vatanlarından kovulan, milyonlarca insanın düştüğü 18 hâller bize ibret olmuyorsa daha ne bekliyoruz. Atıp duran kalplerimiz birdenbire duruvermeden, hakikat tokmağı başımıza vuruvermeden aklımız başımıza gelmeli. Elimizdeki nimetin kıymetini bilmeliyiz. Biz yaşarsak, sahip olduğumuz her şey bizimle yaşar. Lafla peynir gemisi yürümez yaptığınız olsa da kaşar. En kısa zamanda: Birlik ve beraberliğimizi, Kederde ve sevinçte bizi birleştiren duygularımızı, Tebessüm, samimiyet, selam, yardım ve düşene destek olma anlayışımızı, Üretim, tüketim ve israf anlayışımızı, Doğruluk anlayışımızı, Helal haram kavramını, İdarecilerimizin kavga ortamı yaratan sözlerinden vazgeçip, birleştirici, kucaklayıcı söylemlere geçmelerini, Gençlerin eğitim ve geleceğini, Müslüman dendiği zaman ilk akla gelen güven ve itimadı, Empati yapma anlayışını, bulmak, almak ve kazanmak zorundayız. Gönül kırmamayı, hoş görüyü, sevgiyi, saygıyı tavsiye eden inanç sistemimize dönmeliyiz. Ona kavuşmalıyız. Onu hayatımızın merkezine almalıyız. Gönül kazanmadan, hoş görüsüz, sevgisiz saygısız bir toplumda yaşamanın çekilir bir tarafı olmadığını bilmeyen yok. Her nedense bunları bildiğimiz hâlde yaşamadığımız için sıkıntı çekiyoruz. Adam açım diye bağırıyor, siz önüne yemek koyuyorsunuz, adam yemeği yemiyor ve bağırmaya devam ediyor. Hâlimiz verdiğim örneğe ne kadar da benziyor. Böyle bir hâlde olduğumuza göre aklımızı, aklımızla bir daha gözden geçirmeliyiz! 18. 10. 2015 19 ALIŞMAK İnsan, iyiye de kötüye de alışır. Çünkü alışkanlık insanın fıtratına konmuştur. Bunu bilen insan, hayvanları eğiterek, bazı işleri yaptırmaya alıştırıyor, şartlandırıyor. Mesela pireler bir metreden daha fazla yükseğe sıçramaya kabiliyetli iken 25 cm den yükseğe zıplayamıyorlar. Bu kabiliyette olan bir pireyi sirk çalışanları eğiterek şov yapıyorlar. Bakın pireler nasıl çaresizliğe alıştırılıyor: Pireler 25-30 cm yüksekliğinde cam bir kavanoza konuyor. Kavanozun ağzı camla kapatılıyor. Kavanoz alttan ısıtılıyor. Isınan kavanozdaki pirelerin ayakları yandıkça zıplamaya başlıyor. Zıpladıkça kavanozun tavanına çarpıyor, dibe düşüyor. Yanıyor tekrar zıplıyor. Tekrar tavana çarpıyor, dibe düşüyor. Bu işlem tekrar tekrar uygulanıyor. Ta ki hayvanlar kavanoz yüksekliğince zıplamaya alışıncaya kadar. Bu çaresizliğe alıştırılan hayvanlarla sirkte gösteriler başlıyor. Kavanozun kapağı açılıyor, alttan ısıtılıyor. Ayakları yanan pireler zıplamaya başlıyor. Alıştıkları için bir türlü kavanozdan dışarı çıkamıyorlar. Ancak kavanozun yüksekliği kadar zıplayıp yine kavanozun içine düşüyor. İşte böyle bir şovu insanlar seyredip, eğleniyorlar. Buna çaresizlik eğitimi deniyor. İkinci örnek Turna balıkları: Küçük balıkların bulunduğu akvaryumun ortasına cam bir levha konuyor. Bir tarafında küçük balıklar, diğer tarafında Turna balıkları bulunuyor. Turna balıkları küçük balıkları yemek için saldırdığında ağızları cam levhaya çarpıyor ve küçük balıkları yiyemiyor. Turna balığı bunu böyle yapa yapa küçük balıkları yememeye alışıyor. Sonra akvaryumdaki cam levha kaldırılıyor. Turna balığı küçük balıkları yemeden aynı akvaryumda yaşamaya devam ediyor. Günlük hayatımızda yaptığımız alışveriş işlemleri de buna ne kadar benziyor, buyurun birlikte görelim: AVM’lerde ve sair mağazalarda ki ürün fiyat etiketlerine baktığınızda, sonundaki kuruşlar küsurlu yazılmaktadır. Olabilir! Ama ödemeye gidildiğinde iş hiçte öyle olmuyor. Bir ürünün üzerine 27, 97 lira fiyat yazılmış. Ürünü alıyor, çıkarıp 30 lira veriyorsunuz kasa size iki lira iade ediyor. 3 kuruş kasada kalıyor. Binde bir kişi bile dönüp 3 kuruşun hesabını sormuyor. Çünkü insanlar alıştırılmış. Bir kısmı “ayıp olur”, bir kısmı “usul böyle” deyip giderken geri kalanı duyarsızlığından bir şey demiyor. Duyarlılık gösterip hesap soranı da 20 etraftakiler kınıyor. Madem 28 lira alıyorsun. Etikete de bunu yaz diyorsun cevap yok. Bunları insandan başka kim düşünecek? Herkes bunları düzeltecek bir kahraman bekliyor. Hakça bir işleyişin kurulmasını kim istemez? İnsanlığı kokuşturan insanlardan milleti kim arındıracak? Ey insanlığı kurtaracak insan zuhur et, çık, gel. Biz seni bekliyoruz. 1960 yılında Amerika’da idim. Bugün bizim toplumumuzda kullanılan ürün fiyatları o gün orada kullanılıyordu. Ama orada, alıcının bir kuruşu satıcıda kalmıyordu. Her yerde adalet havası esiyordu. Değerler yer değiştirmiş, Hıristiyan memleketinde, müslüman hayatı yaşanıyordu. Atalarımız yiğidi öldür hakkını ver demişler. Bizi biz yapan değerlerimizle doğru hayat yaşamak bizim de hakkımız değil mi? Başka toplumlar doğru yaşarken biz neden yaşamayalım? Hakça yaşamak herkesin hakkıdır. Bunun için insan olmak yetmez mi? 30. 07. 2012 21 ALLAH DOĞRULARIN YARDIMCISIDIR İngiliz Müslüman Yusuf İslam diyor ki: “Müslüman olmadan önce Kur’an’ı tanıdım, daha önce müslümanları görseydim, katiyen müslüman olmazdım.” Bu söz karşısında her müslümanın kendini gözden geçirmesi lazım. Müslüman bir memlekette, müslüman ana babadan doğmuş olmanın müslümanlığıyla yaşayan bir toplumun acınacak hâlleri yıllardır devam etti ve ediyor. Yetmiş yıldır şu hayat manzarasını seyretmekteyim. İnsanlığımızın üzerine bir gram insanlık koyamamışız. Ama kilolarımız alabildiğine artmış. Bu kadar perişanlığımıza rağmen yine müslüman toplumlar içinde iyilerdeniz. Halk arasında işe yaramayan bir deyim türetilmişti: “Devletin malı deniz, yemeyen domuz” Hâlbuki yiyen domuzdu. Devletin malını yemek açık gözlülük sayılırdı. Yiyenin çokluğundan kinaye midir bilmiyorum. Hakkı tanımayan, menfaatlerini putlaştıranların bu işi yapması gayet normaldi. Bu durumu seyreden halk: “Devletin hazinesini yiye, yiye bitiremediler.” diyordu. Hekimoğlu İsmail, 1917 Rus Bolşevik ihtilalında, dünya üzerinde örnek alınacak bir müslüman toplumu olsaydı, Karl Marx “komünizmin esasları” nı yazmazdı, diye anlatırdı. Her insan Allah’ın enstrümanıdır. Özellikle müslümanlar, dünya üzerinde kurulmuş bir orkestradır. Onların hayatı, herkesin gözünde ve kulağında hoş bir yankı bulmalıdır. Sair toplumlar durup onları dinlemeli, onları seyretmelidir. Hâlbuki bugün dünya arenasında, hakkı olmayanların borusu ötüyor, herkes onları dinliyor. Bu acı gerçekler karşısında müslüman toplumlar düşünmeli, bozulmuş ve kokuşmuşluğun çarelerini kendi değerlerinde bulmalıdır. Çünkü İslamiyet, insanlığın dünya ve ahiretini kurtarmak için gönderilmiştir. İslam dini kurtarıcıdır. Onu yaşayan kurtulur. Yaşamayan perişan olur. Dünyada perişan olmadan yaşayan, fakat müslüman olmayan toplumlar var, diyerek kendimizi aldatmayalım. Onların İslam değerleriyle kalkındığını unutmayalım. Allah, doğruların yardımcısıdır. Doğruluk evrenseldir. Kim doğru olursa Allah onu muvaffak eder. Bir müminin her sıfatı müminlik sıfatı olmadığı gibi, bir kâfirin her sıfatı da kâfirlik sıfatı değildir. Yalan söyleyen müminde kâfirlik sıfatı vardır. Çünkü yalan haramdır. Bir kâfir yalan söylemiyorsa 22 onda müminlik sıfatı görülmektedir. Yaptığına, ürettiğine hile katıyorsan bu müslümanlık sıfatı değildir. Teknik ve teknolojide çalışanlar iyi bilir. Uygun malzemeye uygun alet kullanmak çok önemlidir. Bir motor tamir ustası söküp takacağı cıvatada uygun anahtar kullanmazsa, suç sökülmeyen ve takılamayan cıvatada mı yoksa uygun anahtar kullanmayan insanda mı? Dini değerleri yaşamayan insanlar yanlış alet kullanan tamirciye benzerler. Kendine söz geçiremeyen, nefsinin kölesi olmuş insan topluluğu kalkınma hayallerini gerçekleştiremez. Doğruya bağlanmak Allah’ın emrine girmek, kendimize söz geçirir duruma gelmek zorundayız. Eğer örnek bir toplum olacaksak, insanlık ve İslamlık değerlerimizi yükseltmek zorundayız. Aksi hâlde daha yıllarca kör dövüşü devam eder gider. 05. 08. 2013 23 ALLAH RIZASI Allah rızası, yapılan bir işte Allah’ın hoşnutluğunu kazanmaktır. Allah rızası her türlü rızanın üstündedir. O, razı oldu mu her şey razı olur! Canını Allah rızası için verenler şahadet mertebesine ulaşır. Allah’ın rızası düşünülmeseydi, bugün bu topraklar üzerinde bağımsız ve hür yaşayamazdık. Veren Allah rızası için verir. İsteyen Allah rızası için ister. Bizim toplumumuzda Allah rızası o kadar yaygınlaşmış ki, Allah rızasını duyan kimse önce durur sonra düşünür, daha sonra icraata geçer. Askere gelmeden önce bir cemaat içinde bulunmuş ve İslam diniyle şuurlaşmıştı. Askerlik görevini yaparken çarşı izinine çıktığında bir köylü ile tanıştı. Kur’an okumasını biliyordu. Biraz fıkıh bilgisine de sahipti. Askerliğini bitirip terhis olunca, köyde tanıştığı arkadaşı, çocuklara Kur’an okutmasını söyledi. O, da “karnımı doyurun, barınacak bir yer verin çocuklarınızı okutayım” dedi. Böylece Allah rızasına erişmek için bu fedakârlığı ve özveriyi gösterdi. Karın tokluğuna çocuklara Kur’an öğretti, dini bilgiler verdi. Orada kendi gayreti ile ilkokul diploması aldı. Memleketine dönmedi. Sonra ilçeye geldi. İlçede de dışarıdan ortaokulu bitirdi. İmtihana girdi din görevlisi oldu. İlçede merkez vaizliği yaptı. O insanı bu noktalara taşıyan şahsi gayreti ve Allah rızası oldu. Dünyayı Allah’ın rızası istikametinde yaşamada ve sevmede herhangi bir yanlışlık olmaz. İnsanın dünyaya karşı sevgisi vardır. Bu sevgiyi O’nun rızası istikametinde kullanmak hayatı kolaylaştırır. Dünyayı nefis istikametinde yaşamak hayatı zorlaştırır. Zorlaşan hayatın ardından tahkir başlar. Mesela eline keseri vurur kesere küfreder. Sarhoş olarak direksiyona geçer, kaza yapar arabaya kızar. Gelirinden çok gideri vardır, borçlanır ona kızar. Çünkü her yanlış bir başka yanlışı doğurur. Bunun aksine doğrular da doğruları doğurur. Onun için düşünceler doğru olmalı, işler doğru yapılmalıdır. Bir insan bir insana ikramda bulunsa dönüp teşekkür eder. Allah’ın verdiği sonsuz nimetlere karşı biz de teşekkür etmeliyiz. İnsanın Allah’a teşekkürü, onun emrettiği şekilde ona ibadet etmektir. Bizi yokluktan varlığa çıkaran şu güzel dünyada ağırlayan, bizi yaşatan, sonsuz nimet verene minnettar olmalıyız. Bizi burada cennete layık duruma getiren Rabbimize teşekkür etmeliyiz. İnsanın Allah’a teşekkürü ibadetle olur. 24 Minnet duyulana karşı yapılacak şey onu memnun etmek ve onun istediği gibi hayatı yaşamaktır. Allah güzeldir, güzeli sever. İşin, muamelenin, sözün, iyiliğin, ikramın, insanlığın güzeli sevilir. Sevgiyi yaratan da Allah olduğu için Allah’ın sevdiklerini sevmemiz Allah’ın hoşuna gider. Yani Allah razı olur. Bir şey tanınırsa sevilir. O bakımdan Allah’ı tanımalıyız. Sevgi derde derman olur. Allah sevgisi olanın kalbinde şek ve şüphe bulunmaz. Allah’ın bizden razı olması için onun yarattıklarını sevmeliyiz. Onlara zarar vermemeliyiz. Yunus Emre’nin dediği gibi “Yaratılanı severim, yaratandan ötürü” Dünyada yaşarken her ahval ve şartta Allah’ı düşünmeliyiz. Allah namına vermeliyiz, Allah namına almalıyız. Onun rızası dairesinde hareket etmeliyiz. 02. 12. 2012 25 ARSIZ VE YÜZSÜZLER Nefsin emrine giren akıl, sahibinin başını dertten derde sokar. Aklın sahibine dost kalması, İlahi mesajlar doğrultusunda, ilim, iman ve irade üçgeninde bulunmayla mümkündür. Ancak böyle bir akıl, iyiliği emredeni, kötülükten men edeni tanır ve itaat eder. Aksi hâlde sınırsız bir hayat isteyen nefsin emrindeki akıl, dünyayı bir kaşık suda boğmaya kalkar. Nagazaki’ye, Hiroşima’ya atom bombası atan, tel kafesler içinde aslanlarla insanları boğuşturan, tahtına düşman olmasın diye binlerce erkek çocuğu katleden akıl, hem sahibine hem de insanlığa düşman demektir. Herkes menfaatini bilir, düşünür ve arar. Menfaat adaletle aranırsa akıl işlevini yapıyor demektir. Bunlar düşünülürken duygudaşlık (kendini karşıdakinin yerine koymak) önemlidir. (kendin için istediğini karşıdaki için de istemek veya istememek) Bu ifadeler insanı düşündürmelidir. Eğitimli, üniversite bitirmiş, olgun yaşta bir adam, hayatı üst seviyede yaşamış, çeşitli ticari işler yapmış, bir dalda tutunamamış, gözü gönlü yükseklerde, aklı fikri başkalarının cebinde dolaşan yüzlerce yüzsüzden biri. Malum adam, geçenlerde akrabasının evine yatılı misafir gelmiş. Akrabasının eşi birkaç defa ağır ameliyat geçirmiş, iki seneye yakındır da hastaymış. Borç harç içinde oldukları her hâllerinden belli. İki üç gün, vurdumduymazlıkla misafir kalmış. Seneler önce aldığı borcunu bile ödemeden akrabasından tekrar borç istemiş. Borç olarak istediği paranın geri dönmeyecek bir para olduğunu hem kendisi hem de istediği kişi biliyor. Ama yüzsüzlük parayla mı tekrar istiyor. Akrabası olan ev sahibi, sakin bir tavırla ona bir hikâye anlatıyor: “Bak emmioğlu zengin, merhametli, hamiyetli, yaşlı bir adam varmış. Bazıları, ihtiyaçları sebebiyle ondan yardım istiyorlarmış. Yaşlı adam gidin kilimin altına koydum oradan alın dermiş. İhtiyaç sahibi olanlar da gider kilimin altından istedikleri parayı alırlarmış. Bu böyle birkaç defa tekrar etmiş. Buna alışan yüzsüzlerden biri bir gün yine kilimin altını kaldırmış para alacak, fakat para yok. Geri dönüp gelmiş. Yaşlı adama orada para olmadığı hâlde bana neden yalan söyledin diye bir de kafa tutmuş. Yaşlı adam, eee ben ne yapıyım, sen her zaman aldın, bir de sen koysaydın orada para olurdu” demiş. Bu hikâyeyi dinleyen adam, gayet pişkin bir şekilde doğru demiş, vedalaşmışlar. 26 Söyle sözü alana kulağında kalana… Elden gelen öğün olmaz o da vaktinde bulunmaz. Mehmet Akif Ersoy, Seyfi Baba isimli şiirinde şöyle sesleniyor: “Kim kazanmazsa bu dünyada bir ekmek parası; Dostunun yüz karası, düşmanının maskarası!” Bu mısraları yüzsüzler sevmese de biz seviyoruz… Arlılar açken, arsız ve yüzsüzlerin tok olması, insanı düşündürmeli!.. 27. 05. 2011 27 AZMİN ZAFERİ Konakkuran (Dügnük) Beldesi, Malazgirt ilçesine 22 kilometre mesafede. Fırat Nehri’nin bir kolu olan Murat nehrinin açtığı geniş vadi üzerinde kurulmuş bir beldedir. Orada yaşayan insanlar ziraat ve hayvancılıkla uğraşır. İlçe merkezine ulaşım, köy minibüsleriyle sağlanır. Doğu Anadolu’nun sert iklimi, asfalt yolları bozduğu için her yıl yol tamir edilir. Beldede, belediye binası, sağlık ocağı, jandarma karakolu, cami ve yatılı İlköğretim Bölge Okulu bulunmaktadır. Elektrik, yerel telefon ve GSM şebekelerinin tümü mevcuttur. Dağlardan gelen su, beldenin muhtelif yerlerinde yapılan çeşmelerden akmaktadır. Belde okulunda 11 öğretmen ve 300 civarında öğrencisiyle eğitim vermektedir. Ayrıca Yatılı İlköğretim Bölge Okulunda 20 öğretmen ve 300 öğrenci bulunmaktadır. Şu an vasat şartlarda bulunan Konakkuran (Dügnük) beldesi 1970’li yıllarda Türkiye’nin pek çok köylü gibi bugünkü imkânlardan mahrumdu. Elektriğin olmadığı, ulaşımın hayvanlarla, haberleşmenin mektuplaşarak yapıldığı bir dönem yaşanıyordu. Sebeplerini içlerinde saklayan halk, çocuklarını okula göndermiyordu. Köydeki okulun bir öğretmeni vardı. O öğretmen aynı zamanda okulun müdürüydü. Müdür, çocuğunu okula göndermeyen ailelere gidip, çocuklarını okula göndermeleri telkininde bulunuyordu. Müdürün telkinleriyle, onu ikinci öğrenim döneminde dedesi okula kaydettirdi. 1973’de dünyaya gelmişti. İlkokula başladığında yalnız bir defter bir de kalemi vardı. Kitabı yoktu. Okula gidiyordu fakat Türkçe bilmiyordu. Üçüncü sınıfa geçtiğinde ismini bile yazamıyordu. Evde iş olduğu günler okula gitmiyor, hayvan ve kır işleri yapıyordu. Hâliyle düzensiz bir okul hayatı, onu öğreneceklerinden uzak tutuyordu. Aynı anne ve babadan 8 erkek, 2 kız toplam 10 kardeşlerdi. O, dördüncü çocuktu. 12 Eylül 1980 ihtilali olmuş. PKK belası türemişti. O, ilkokulu 1986 yılında bitirmişti. PKK’nın yüreklere korku saldığı dönem başlamıştı. PKK gelip kapıya dayanıyor, “Sen Kürtsen oğlunu bize vereceksin, asker olacak. PKK’ya maddi yardımda da bulunacaksın” diyerek halkı zorluyordu. Olmadı vuruyor, kırıyor, zulmediyordu. Devlet geliyor, “Sen niçin PKK’ya yardım ve yataklık yaptın” deyip, o da vurup kırıyordu. Böylece iki ateş arasında kalan 28 halk çareyi batıya ve Anadolu’ya gitmekte buluyordu. Onu da ağabeyi alıp, Çanakkale’ye gelen bir başka ağabeyi ve hemşehrilerinin yanına getirmişti. Yıl 1986 idi. O, 13-14 yaşlarında bir çocuktu. Ağabeyi ve yakınlarının yanında inşaatlarda çalışmaya başlamıştı. Usta bir malzeme istediğinde neyi vereceğini anlamıyordu. Önce gelen ağabeyi biraz Türkçe öğrenmişti. Ona Kürtçe anlatarak yardımcı oluyordu. İnşaatta yatıp kalkıyor, yiyip içiyorlardı. Hayata sıfırdan başlayan azim ve irade sahibi bu insanlar, yıllarca böyle çalışıp para kazanmışlardı. Kazandıkları paraların çoğunu babalarına gönderiyorlar, kalanıyla da kendileri geçinmeye çalışıyorlardı. O, para kazanmanın sevinciyle doğruluğu, çalışkanlığı, dikkat ve gayreti esas almış, kısa zamanda inkişaf etmiş, kendini geliştirmişti. Zaman içinde Türkçe’yi ve işleri öğrenmişti. Ustaları ve işveren tarafından da sevilmiş, sayılmış, takdir edilmişti. Adını zar zor yazan, Türkçe’yi 100-150 kelimeyle konuşan, plan proje nedir bilmeyen bu çocuk, bugün çizilen projeleri okuyup, kalıp çakıyor devasa inşaatlar yapıyor. Müteahhit sıfatıyla ihaleler alıyor. Kamu ve özel kurum ve kuruluşlarının işlerini yapıyor. Takdir edilen, değer verilen bir iş adamı sıfatıyla kendine ve yakınlarına faydalı oluyor. Gelibolu ilçesinin bir iş merkezinde çalışma bürosu açmış. Yazıhanesini mükemmel teşrif etmiş. Bilgisayar kullanıyor. Teknolojiyle işlerini süratlendiriyor. Üniversite eğitimi almış pek çok kişinin ulaşamadığı ve uzak kaldığı teknik donanıma kumanda ediyor. İş yaptıran tüzel ve özel kişilerce sevilmiş, sayılmış iş yaptığı insanlar memnun olmuş. Doğru, çalışkan, tok gönüllü olmasıyla insanların gönlünü kazanmış. Evi, arabası, malı mülkü, yiyecek ekmeği yokken, şimdi bunların hepsini Allah vermiş. Yedirecek ekmeği, insan çalıştıracak işi, en önemlisi toplum içinde itibarı olmuş. Daha ne deyip ne isteyeceksin? Sıfır imkânlarla büyük engelleri aşmış, usanmadan hayallerinin peşinden koşmuş, azmin ve iradenin gücüyle, tabandan tavana tırmanmış bu insanı, gençlerin ve ümidini suya atmışların örnek alması için yazdım. Bu, sebepler noktasından azmin zaferidir. Kutluyorum…. 01.09.2010 29 BABALAR, NEDEN BABALANIRLA Işık saçan gözlerimizle, cennet kokan kokularımızla, gülümseyişlerimizle, anne ve babalarımızın kucağına bir hediye gibi düştük. Aynı zamanda onlar için birer imtihan sorusu olduk! Bir tercihle, dünyaya gelmemize sebep olan babalarımız, biyolojik kabiliyetlerini kullanarak yaratılmamıza vesile olmuş. Bu tercih sebebiyle karşılarına çıkan soruya iki yönden bakıyorlar. Birinci yön, baba çocuğun dünyaya gelmesinde kendini asıl sebep kabul eder, bundan gurur ve haz duyar. İkinci yön, çocuğun yaratılmasında sadece bir vasıta olduğunu kabul eder. Onun, bir nimet, ihsan, ikram ve hediye olduğunu bilir. Gururlanmaz, şükreder, hamdeder. Yaratanı anlamaya, tanımaya çalışır. Baba ile oğul arasındaki ilişkide kuralı kimin koyacağı ve kime uyulacağı önemlidir. Kim hâkim konumda olacak meselesi ortaya çıkınca çatışma başlar. İktidar ve hâkimiyet işin içine girince anlaşmazlık kaçınılmaz olur. Hâkimiyeti eline geçiren yüceldiğini kabul eder. Hâkimiyeti elinden kaçıran ezildiğini zanneder. Çocuğun dünyaya gelmesinde kendini etken kabul eden babaya göre, hâkimiyet ve iktidar babada olmalıdır. Babanın her söylediği yapılmalıdır. İtiraz edilmemelidir. Çünkü bilen odur, yapan odur. Baba yanlış yapmaz ve mükemmeldir. Çocuğu onun bir parçasıdır. Yalnız başına bir anlamı yoktur. Kendi başına bağımsızlığı ve tercihleri olamaz. Çünkü baba olmazsa çocuk olmaz diye kabul eder. Çocuğun hayata gelmesinde kendini etken kabul eden baba için çocuğunun her döneminde de kendini etken kabul eder. Çocuktan da bunun kabulünü ister. Böyle görülmediğini hissettiği anda kızar öfkelenir, incinir alınır. Kendini kıymetsiz hisseder. Çocuğuna ve kendine bakışı olumsuzlaşır. Onun üzerinde kendi bildiği doğrular istikametinde baskılar kurar; kendi bildiklerinin dışında karar almasına razı olmaz; onu engeller. Çocuğun kendinden ileri gitmesini önlemiş olur. Çocuğun bireyselleşme gayretlerini vücudundan ayrılan bir uzvu gibi değerlendirir, tepki gösterir. Çocuğunun kendi ekseni etrafında dönmesini ister. Bu tutumlarıyla baba çocuğuna zarar verir. Çocuğun olmasında kendini bir sebep olarak gören baba ile oğlu arasında iktidar ve hâkimiyet mücadelesi yoktur. Kendisi ile oğlu arasında 30 yaratılış bakımından bir fark olmadığına inanır. Yani baba oğul her ikisi de Allah’ın gönderdiği birer misafirdir. Sorumlulukları ve vazifeleri vardır. Sorumlulukları yerine getirirken birbirlerine yardımcıdırlar. Herkes şahsından sorumludur. Her ikisi de Allah’a muhataptır. Oğlunun kendinden ayrılmasına izin verir. Çocuğun gelişmesine yardımcı olur, engellemez. Çünkü ahirette herkese “Rabbin kimdir” diye sorulacağını ve şahsi amellerinden hesaba çekileceğini bilir. Kimse kimseye yardım edemeyeceği bir günü hatırlar. Oğlunu kendinden bir parça saymaz. Sadece, oğlunu kendine yakın hisseder. Ona saygı duyar. Karar ve tercihlerine karışmaz. Oğlunu ve kendini yaratanın Allah olduğuna inanan baba, dediğim dedik, doğru yalnız benim bildiklerim demez. “Her şeyin en iyisini bilen Allah’tır. Her ikimiz de Allah’ın kuluyuz” anlayışına sahiptir. “Her ikimiz de birbirimiz için Allah’ın bir nimeti, ikramı ve hediyesiyizdir” der. Babalarımızın kucağına bir imtihan sorusu gibi düştük. Babalar, Allah’ın celal sıfatını taşır. Doğduğumuz andan itibaren neyin doğru, neyin yanlış olduğunu bilmeden, neyin nerede başlayıp nerede biteceğini fark etmeden her şeyin sınırlarını zorlamaya başlarız. Kuralsız yaşamayı, kendi koyduğumuz kurallar doğrultusunda hayat sürmeyi isteriz. Sınırsız özgürlük peşinde koşarız. Her istediğimizi her zaman ve her yerde elde etmek arzumuzdur. Hiç reddedilmeden bir hayat yaşama peşindeyizdir. Hâlbuki her şeyin sınırlı olduğu bir dünyada yaşıyoruz. Babalarımız bize hayatın sınırlarını öğretiyor. İsyan ettiğimizde ikaz ve ceza, veriyor. Gerektiğinde affediyor. İyiyi ve kötüyü öğretiyor. İsteklerimizi öğretiyor. İcabında reddediyor. İhtiyaçlarımızın ertelenebileceğini gösteriyor. Bize uymamız gereken kuralları anlatıyor. Evde ve dünyada istediğini yapamazsın demek istiyor. İtaat etmenin gerekliliğini gösteren bir otoritenin varlığını hissettiriyor. Bu yüzden babalarımız için sınanma sebebi oluyoruz. Çocuklar, baba ve anneye emanet olduğu için babaya celal, anneye cemal sıfatı verilmiş. Allah’a teslim olan baba ve annelere teslim olmakla, aslında Allah’a teslim olduğumuzun talimini yapıyoruz. Böylece insan kendisi dışında bir kural koyucu olduğunu ilk defa babalarından öğreniyor. Demek bu yüzden bazı babalar da babalanıyor olabilirler. 30. 12. 2010 31 BAHAR TOPRAK VE İNSAN Her şeyi insan için yaratan Allah, zamanı mevsimlere ayırmış ve mevsimler içinde hikmetli icraatlarıyla insanı şükre yönlendiriyor. Kış bitti, bahar geldi. Yeryüzü, üzerindeki beyaz örtüyü çıkarıp, yeşil örtüye büründü. Canlanan toprak, insanı kendine çağırıyor. Bir ananın çocuğunu çağırdığı gibi, doğurduğu insana davet gönderiyor. “Gel benimle ilgilen, sen bendensin” diyor. İnsan topraktan çıkanı yiyor. Toprak insanı aldatmıyor. Fakat insan toprağı aldatıyor. (Suni gübre atarak ve ilaçlayarak) Hayatıyla hayatına tuzak kurmuş oluyor. Toprağa atılan hormonlu gübrelerin toprağın kimyasını değiştirdiğini, ürünlere atılan ilaçların ürünlere geçtiğini uzmanlar anlatıyor. Topraktan üretilen ürünlerden, yediğimiz sığır ve tavuk etlerinden, hayvanların sütlerinden aldığımız kimyasal maddelerin sağlığımızı tehdit ettiğini uzmanlar söylüyor. Beslenme yoluyla aldığımız riskler hayatımızı tehdit eder hâle geldi. Hastalık çeşitleri o kadar arttı ki tıpçılar, artan hastalıkların çoğuna isim bulamıyor. Hayat unsurumuz olan toprağı işlemenin kontrol altına alınması gerekmektedir. Aksi hâlde insan kendini menfaati uğruna kurban edecektir. Hayatı fıtri hâlden uzaklaştıranlar da aynı tuzakta can vereceklerini biliyorlar ama nefis ve menfaatleri müsaade etmiyor. İnsan, düştüğü tuzaktan yine kendi imkânlarıyla kurtulacaktır. İnsanın toprağa ihaneti bu kadarla da kalmıyor. Şehirde hazırı gören, toprağı terk edip gitti şehre. Toprak sahipsiz kaldı işlenmedi, kırlaştı. Şehirlerde ihtiyaçlarını karşılayamayan insanlar kötülüklerin artmasına sebep oldu. Her şey toprakta boldu ama çalışmak zordu. Şimdi teknik ilerledi çalışmak kolaylaştı. Fakat bugün de hırsın önüne geçmek zorlaştı. Millet hırsla bol ürün alacağım diye suni gübre ve ilaca yöneldi. Hayatı ve menfaati arasında tercih yapmayla baş başa kaldı. Kontrol elden kaçtı, herkes hülyaya daldı. Menfaat ve hırsına yenik düşen insan, döne döne doğruyu bulacak ama bir hayli zarardan sonra. Köyden şehre gidenler eninde sonunda bıraktıkları toprağa dönecek ve toprağı doğru şekilde işleyecek. Ne yazık ki bunlar biraz zayiat verdikten sonra olacak. Bekleyin görün zaman çabuk geçer. 32 Daha dün geldi geçti güzler. İlkbahar gelince aydınlandı yüzler. Kıştan bütün canlılar bıktı. Börtü böcek yuvasından çıktı. Allah’ın kurduğu saltanatı seyre daldı hepsi. Sofra kuruldu ortaya kondu tepsi. İnsan derin bir nefes aldı. Şükürler olsun deyip toprağa çapa saldı. 15. 04. 2012 33 BAYRAM SABAHI Bırak beklediklerin gelmesin. Sen git, ara bul muhtaç birini. Onunla paylaş değerlerini. Bir yetimin başını okşa. Kuraklıktan çatlayan toprak, rahmet yağmurlarıyla sulansın. Senin beklediklerinse kötü duygularıyla bulansın. Sen her gün beklediğini gün batımıyla kaybetmektesin. Sen bir fanisin! Fani olandan ne beklersin. Hasretini çektiklerine bak. Bekaya verecekleri bir şeyleri yoksa bekleme onları… Yokluğu ekmeğe katık ettin, açlığı dürüm. Gelene efendim, gidene müdürüm dedin. Kimseye bildirmedin hâlini. Ta ki duymasınlar istedin içindeki pür melalini. Anayı babayı bakım evine bırakanlar var. Onlar yine insaf ehli insanlarmış. Bir de ana babayı kendi hâline terk edenler var. Sizce hangisi ehven? Kapısı kendi dünyasına açık diğerlerine kapalı olan bunlardan anlamaz. Şimdi bakım evlerinin ismi huzur evi oldu. Dışarının hızlı, dinamik, hırslı havası bu evlerde bulunmaz. Buralarda asırlık çınar ağacı gibi duran yiğitler, tonlarla ceviz vermiş, şimdi kısırlığın son demlerini yaşayan ihtiyar nineler bulunur. Bu evler, ihtiyarlık mührünü yemiş insanlarla doludur. Buralarda yaşayan insanlar sanki Necip Fazıl Kısakürek’in şu mısralarını terennüm ediyor gibi gelir bana: “Geçti geçti mevsimler/Süpürüldü takvimler/Gidenlerden kalan şey Duvarlarda resimler/Mezarlarda isimler/Geçti geçti mevsimler İnsanın ahir ömründe yalnızlığın dikenli kucağına atılması yüreğine ateş saçıyor. Ama insan hâli bu, taşın altında da kalsa, suyun ve ateşin içinde de olsa yaşama isteği konmuş insanın içine. Ana babanın kutsiyetini yetirdiği şu dönemde zamanın kurbanı oluyor insan. Şu dünya yolcusu olan insanın, kılavuzu Resulullah (sav), haritası Kuran, pusulası akıl, sermayesi iman, azığı amel, yakıtı sevgi, karakteri İslam ahlakı, aksesuarı edep, sıfatı merhamet, adı şeref ve izzet, modeli müebbet, parolası sabır sebat olmadıkça zaman denizinde istikametini kaybetmiş, dalgalar arasında helak olmaya gidiyor insanlık. Fikri başında yoğunlaşmış insan, sen umduğuna değil, bulduğuna sahip çıkmaya bak. Kendine dön, aradıklarını içinde bulacaksın. Başını sahile vuran dalgalar yine denize döner ve orada dinlenir. Sen de fikir dalgalarını kendine döndür ve kendinde sakinleş. 34 Yaşı ilerlemiş, secdeden desteksiz kalkamayan ihtiyar! Deniz gibi mal kazansan da, üstünde gemi olamamışsan o denizde boğulursun! Hastanın ruhunu düşünmeden bedenini tedavi eden doktorlar gibiyiz. Ruhu tedavi edilmeyen iflah olmaz. Yanmak istemiyorsan İbrahim olmaya çalış. Çünkü ateş İbrahimleri tanır ve yakmaz. 31. 08. 2011 35 BEKLİYORUZ, ÇIK GEL ARTIK USANDIK BEKLEMEKTEN Yorgun düştü millet! İçi boş lafları dinlemekten, adım atacak takati kalmadı. Bölünmek, parçalanmak gruplaşmak had safhada. Yıllardır hep seni bekledik eyyy iyilik! Her gün yeni bir sabahta uyanma ümidiyle yatıp kalktık. Yazı değişimiyle okuyup yazma sıfıra yaklaşırken millet canhıraş yeni yazıyı öğrenmeye çalıştı. Aman şu cehalet karanlığından kurtulalım, kültürümüz artsın, medenileşelim diye okuma yazma seferberliği başlatıldı. Bugün erkeklerin % 96 sı, kadınların % 80’i okuryazar durumda. Geçmişte bir yumurtaya, asker oğlundan gelen mektubu okutan anaların torunları şimdilerde sevgililerine nameler döktürüyor. Bugün mü ahlaklı ve medeniyiz, dün mü ahlaklı ve medeniydik? Tarihle övünmek bir şey kazandırmadı! Bu soruyu ben kendi kendime soruyorum. Çünkü bu sorunun cevabını yaşayanlardanım da ondan. Bugün dünden daha çok ahlaksızlık ve medeniyetsizlik var. Dün insanlar daha çok yardımlaşıyordu, insani değerleri daha yüksek seviyedeydi. Bugün insanlar birbirlerinden kaçıyor. Kim eskiden olduğu gibi misafir kabul edebiliyor? Hani okuyup yazma oranı arttıkça iyileşecektik? Okuyup yazma oranı arttıkça gayrimeşruluk da arttı. Geçmişte çok fakirdik, bugünkü kadar şikâyetimiz yoktu. Bugün düne göre zengin olduk, şikâyetlerimiz ayyuka çıktı, gözümüz doymadı! Eskiden cahildik, kavga ve gürültülerimizi cehalete bağlıyorduk. Bugün okuma oranımız yükseldi. Kavgadan öte birbirlerimizle savaş hâlindeyiz. Devletlerarasındaki savaşta kullanılacak kadar cephane bulundurabiliyoruz. Öğrendikçe ilerlememiz gerekirken öğrendikçe geriledik. Eskiden millet devletine daha çok bağlıydı. Bugün herkes bağımsız bir devlet kurmaya çalışıyor. Eskiden 6 ayda öğrendiklerimizi bugün 6 günde öğreniyoruz. Kazandıklarımız, kaybettiklerimizin yanında sıfıra düştü. Dün aylarca gittiğimiz yolu, bugün birkaç saatte gidebiliyoruz. Ama mutsuzuz. Dün paranın ismini duyar kendini görmezdik. Bugün kasalarımız para dolu, herkesin cebinde onlarca banka kartı var. Mutsuzluğumuz semadakileri rahatsız edecek kadar yükseldi. Eskiden köyde bir eşeği olan mutluydu. Şimdi kapıda taksisi ve traktörü olan gözyaşı döküyor. Dün bir avluda 5 aile otururken, bugün bir evde bir aile oturamıyor. Eskiden gurbet vardı. Bugün 36 teknoloji sayesinde gurbet kalktı yerine gözyaşı geldi. Telefonu kulağına götüren ağıt sesi dinliyor. Yakın zamana kadar insanlar birbirlerini görünce kucaklaşırdı. Şimdilerde kafa tokuşturuyor. Samimiyet kuş oldu, uçtu gitti. Bütün bu olumsuzluklar arasında güzellikler yok mu? Elbette var. Kocaman gül ağacının ucunda gül var. Gül gibi güzellikler olmasına rağmen teselli olmuyoruz. Herkes birbirine gülden ziyade diken uzatıyor. O da elimize batıyor. Yarabbi, bize diken yerine gül uzatan eller gönder! Çık gel artık iyilik, usandık beklemekten. Yorulduk artık yokuşlarda emeklemekten. Bulacağız iyiliği bu memleket içinde, alacağız her hakkı bulsak da Çin’de. 25. 06. 2009 37 BİLMEDİĞİMİZ İÇİN RAHAT YAŞIYORUZ Dünya, her ne kadar nefsimize, cazip gelse de, er veya geç, bir gün bizi de kabre gönderecek! O göndermeden önce biz kendimizi hazır bulundurmalıyız! Tam da işin zor tarafı burada düğümleniyor! Bu ne biçim şeydir ki, şeksiz şüphesiz böyle bir gerçeğin olduğunu gördüğümüz hâlde niçin kalbi bir tatminkârlık duymuyor, hayat boyu ölüm hadisesinin endişesiyle sarsılıp duruyoruz. Uzun bir sorunun kısa cevabını yine kendimiz verelim: İşin aslını bilmiyoruz da ondan. Bugüne kadar akla hayale gelmez sevgililer gelmiş gitmiş. Hepsi de aynı akıbete uğramış. Demek dünya, yutmaya doymuyor. Diğer yandan doyurmaya da doymuyor. Eee biz de bunları anlamalıyız artık. Her gelişin bir de gidişi vardır. Gelen gitmese, dolan boşalmasa hayat olmaz ki! Allah’ın kanunu böyle. Hayatın devamı yiyip-içmeye bağlanmış. Yiyip içtiğimiz gıdaların artıklarını dışarı atmasak hayat olmaz! Dünyanın zıddı ahirettir. Dünyaya imtihan olmak için gelmişiz. Ahirette de dünyadaki imtihanlarımızdan imtihan olacağız! Biz kendi isteğimizle gelmedik dünyaya. Canın sahibi biz değiliz. Bize ait hiçbir şey yok. Her şey emanet. Can da emanet verilmiş. Öyleyse emaneti verenin isteklerine uygun kullanıp, sonucu bekleyeceğiz. Emanet sahibi emanetini istediği zaman alabilir. Emanet elimizden alınınca neden üzülüyoruz ki. Biz emaneti verenin isteklerine uygun kullanıp sefasını sürmeliyiz. Elem ve kederin nereden geldiğini anlamaya çalışmalıyız. Oraları hakikat levhalarıyla kapatmalıyız. Elem ve kederin içimize girmesine izin vermemeliyiz. Dünyayı cazip gösterip, ahireti unutturmaya çalışan nefsimizi terbiye etmeliyiz. Dünyada, çok düşünerek yaşamaya çalışmalıyız. Nefis düşüneni sevmez. Biz düşündükçe o bizden kaçar. Düşünmeyenlere gider. Biz de böylece rahat ederiz. Korku ve vehimlerden uzak oluruz. Bizi buraya gönderen çok düşünmemizi istiyor. Düşünürsek Ona yakın oluruz! Allah’a yakın olup doğru olanlara Allah yardım eder. Yardım görmek isteyen Ona dönmeli. İsteyeceklerini ondan istemeli. Onun zenginliği sonsuzdur. O, vermekten hoşlanır. O, bizim sahibimizdir. İhtiyaçlarımızı ondan dileriz. Ona müracaat eder, onun huzurunda ellerimizi açar, her şeyi ondan isteriz. Onun varlığını ve birliğini öğrenen ihtiyaçlarını ondan ister. Bir kapının önünde el açıp hane sahibinden bir lokma ekmek isteyen orada
