islam toplumu mılllî görüş

advertisement
Perspektif
Selamların en güzeli ile
AVRUPA ALGISI,
AVRUPA’DA AŞIRI SAĞ,
ve EFENDİMİZ (s.a.v)
Bugün kullandığımız ve algıladığımız manada Avrupa
ve Avrupalılık ne zamandan beri bu şekilde kullanılır ve algılanır olmuştur? Ortak bir Avrupa ve Avrupalılık tahayyülünden bahsetmek mümkün müdür? Ve belki de daha
önemlisi, Avrupa’nın ‘‘ötekisi’’ İslam ve Müslümanlar olmadan bu algı ve algının dayandığı tarihin, medeniyet idrakinin inşaası mümkün olabilir miydi? Bütün bu sorular,
uzun bir süredir, filozoflardan siyasetçilere, din adamlarından
devlet adamı ve dahi ideologlara kadar bu medeniyetlerden herhangi birine mensup yüzlerce insanın üzerine düşünmeye çalıştığı temel konu ve sorunlardan biri olmuştur. Ve kanaatimizce, ne Avrupa algımızın bugünkü hali,
Avrupa’nın İslam ve Müslümanlarla yüzyıllardan bu yana
süregelen teması ve ötekileştirme çabaları dikkate alınmadan
anlaşılabilir ne de zihnimizdeki İslam ve Müslüman imgesi,
Avrupa olmadan mevcut formunu (?) kazanabilirdi. Bu sorular çerçevesinde, bu sayımızda Avrupa algımızı, medeniyetlerin birbirini tamamlama ve anlaşılır kılmasını, mevcut durumun tarihî köklerine de değinmek suretiyle irdelemeye çalıştık.
Öte yandan, Mevlid Kandilinin bu aya tekabül ediyor
olması, Süleyman Çelebi’nin Mevlidini ve Efendimizin aziz
hatırasının, İslam coğrafyasında farklı ritüellerle anılışını
dergimize konu kılmamıza vesile oldu. Prof. Dr. Adem Apak
Mevlid konusunu kapsamlı ve toparlayıcı bir mahiyette ele
alırken, Prof. Dr. Mehmet Mahfuz Söylemez, Efendimizin örnekliğini bizlere bir kez daha hatırlattı.
Ayrıca, geçtiğimiz sayılarımızda üzerinde durduğumuz
Almanya’da yükselen aşırı sağ eğiliminin toplumumuz üzerindeki etkilerini bir araştırma eşliğinde özetlemeyi uygun
bulduk ve aşırı sağın Avrupa’daki diğer ülkelerde büründüğü şekli, Belçika, Norveç ve Hollanda örneklerinden hareketle göstermeye çalıştık.
Gelecek sayımızda buluşmak üzere, kalbî selamlarımla.
• Mustafa YENEROĞLU
IGMG AYLIK YAYIN ORGANI
FEBRUAR / ŞUBAT 2012
Yıl/Jg.: 18, Sayı/Nr.: 206
Boschstr. 61-65, D- 50171 Kerpen
Tel.: 02237/ 656-0 • Fax: 02237/ 656 555
www.igmg.de
E-Mail: dergi@igmg.de
YAYINCI • HERAUSGEBER
IGMG-Islamische Gemeinschaft Millî Görüş e.V.
Amtsgericht Köln, VR 17018 adına
Kurumsal İletişim Başkanlığı
Vertreten durch den Vorstand:
Kemal Ergün, Vorsitzender
Oğuz Üçüncü, Generalsekretär
Hakkı Çiftçi, stellv. Vorsitzender
Genel Yayın Yönetmeni / Chefredakteur:
Mustafa Yeneroğlu (V.i.S.d.P)
Editör: İlhan Bilgü
Baskı · Druck: Yavuzsöhne-Duisburg
Yayınlanan makale ve fikir yazılarının
sorumlulukları yazarlarına aittir.
Die in der Zeitschrift veröffentlichten Meinungen
binden die Autoren, nicht die IGMG.
İLAN SERVİSİ · ANZEIGENSERVICE:
Tel.: 02237/ 656-201 • Fax: 02237/ 656 555
E-Mail: tanitma@igmg.de
ABONE SERVİSİ · ABONNEMENT:
IGMG-Islamische Gemeinschaft Millî Görüş
Mitgliederbetreung:
Boschstr. 61-65, D- 50171 Kerpen
Tel.: 02237/ 656-0 • Fax: 02237/ 656 555
E-Mail: mitglied@igmg.de
Yıllık abone ücreti: 59,-EURO
Jahresabonnement: 59,-EURO
IGMG Genel Merkez Üyelerine ücretsizdir.
Der Bezugspreis ist für Vereinsmitglieder
im Mitgliedsbeitrag enthalten.
HESAP NO · BANKVERBINDUNG:
BANK AUSTRIA:
IBAN: AT 23 12 000 515 74 66 56 01
SWIFT: BKAUATWW
i çi n d ekil er
dosya
Avrupa ve Batı Miti - Bir Tarihin İnşası .......................................
Kantçı Avrupa Fikri ve Kültürel Emperyalizm....................
Osmanlı İmgeleminde Avrupa .................................................................
İslam ve Batı ...................................................................................................................
6
8
10
12
Medeniyetler Çatışması mı,
Bir Medeniyete Doğru İlerleme mi?.................................................
Doğu ve Batı, Geçmiş ve Gelecek Arasında ..............................
8
KANTÇI AVRUPA FİKRİ VE
KÜLTÜREL EMPERYALİZM
16
DOĞU VE BATI,
GEÇMİŞ VE GELECEK
ARASINDA
37
AVRUPA’DAN YAPILAN
EN KÂRLI YOLCULUK:
UMRE
14
16
avrupa
Almanya’da Irkçı ve Neo-Nazi Cinayetler ..................................
20
Flaman Bloku ve Flaman Menfaati Bağlamında
Belçika’da Aşırı Sağ ................................................................................................
Norveç’te İslam Düşmanlığı ve Breivik Saldırısı................
22
24
Hollanda’da Yükselen Irkçılık ve
Eşit Koşullarda Birlikte Yaşama Bilinci ..........................................
26
irşad
Mevlid ve Süleyman Çelebi’nin Mevlid’i .....................................
Model İnsan Hz. Muhammed (s.a.v.) ................................................
28
32
Çocuklarımıza Peygamberimizi Anlatmanın
En İyi Fırsatı: Mevlid Kutlamaları .........................................................
Avrupa’dan Yapılan En Kârlı Yolculuk: Umre .........................
34
37
G Ü ND E M D EN
K ISA K ISA...
ALMANCA İSLAM DİN DERSİ MÜFREDATLARDA
Kuzey Ren Vestfalya Eyalet Eğitim Bakanlığı ilk ve ortaokullarda Almanca İslam din dersini 2012/2013 yılı eğitim
dönemi itibariyle müfredat kapsamına alıyor. Yaklaşık 320 bin
Müslüman öğrenciye verilecek olan İslam din dersine geçiş
sürecinde kurulacak bir konsey, dersin başlatılmasına eşlik edecek. Eyalet bu yasayla, Müslümanlardan din dersi konusundaki haklarını sınırlı bir şekilde kullanmalarının istiyor. Müslümanlar için hukukî eşitliği tam olarak tanımayan yasa, geçici bir olduğundan dolayı 2019 yılında yürürlükten kalkacak.
ATİNA’DA CAMİ KARŞITI PROTESTO
Avrupa’ nın tek cami bulunmayan başkenti Atina’da cami karşıtı eylemler sürüyor. Cami karşıtları, cami yapımının
Yunanistan anayasasıyla çeliştiğini gerekçe gösteriyor. Yunan
ekonomisinin zor durumda olması ve cami için devlet bütçesinden 846 bin euronun ayrılması da gerekçeler arasında
yer alıyor. Yunan Metropoliti Sarafim önderliğindeki cami
karşıtı Yunanlılar caminin yapımın engellemek için Yunan
danıştayına başvurdu. 77 yıldır cami inşaası zaman zaman gündeme gelen Atina’da yaklaşık 200 bin Müslüman yaşıyor.
BERLİN’DE “MÜSLÜMANLARIN DÜNYASI”
LONDRA’DA “HAC” SERGİSİ AÇILIYOR
Berlin'de bulunan Dahlem Müzesinde 13 Ocak 2012 ve
31 Aralık 2013 tarihleri arasında İslamî yaşamı gösteren sanat eserleri sergileniyor. Eserler Kuzey Afrika'dan Çin'e kadar birçok farklı ülkeden getirilmiş. London British Müzesi'nde ise, 26 Ocak 2012 ve 15 Nisan 2012 tarihleri arasında Hajj: Journey to the heart of Islam adında hac sergisi
düzenleniyor. Sergide hac ile ilgili günlükler, minyatürler
ve fotoğraflar yer alıyor.
DİNLERARASI TAKVİM ÇIKTI
Hristiyan- Müslüman Toplumu e.V farklı dinlerin temsilcilerinin katkılarıyla Kuzey Ren Vestfalya eyaletinin Uyum
Bakanlığı için dinlerarası takvim hazırladı.
Karşılıklı anlayışı destekleme amaçlı hazırlanan takvim Müslüman, Musevi, Hıristiyan ve Alevi din bayramlarını
içinde barındırıyor. Almanya’nın Kuzey Ren Vestalya
eyaletinin çeşitliliğini yansıtan takvim Uyum Bakanlığının www.mais.nrw.de sitesinden ücretsiz sipariş edilebilir.
AVUSTURYA’DA İSLAM RESMÎ DİN OLARAK
100. YAŞINDA
1912 yılında İslam Avusturya’ da resmi din olarak kabul edildi. Bu tanınmanın 100. yıldönümünde Avusturya
İslam Topluluğu (Islamische Glaubensgemeinschaft in Österreich) yıl boyunca çeşitli etkinlikler düzenleyecek. Haziran ayında bir çok politikacının katılacağı büyük bir tören planlanıyor.
ÇİNLİ MÜSLÜMANLAR CAMİ YIKIMINA KARŞI
AYAKLANDI
Ningşia bölgesinde çoğunluğu Müslüman olan Hui etnik grubu yardımlarıyla 1987 yılında inşaa edilmiş olan cami “yasa dışı dini yer” olduğu gerekçesiyle yıkıldı. Yıkım sırasında bölgede yaşayan Müslümanlar ile polis arasında çatışma yaşandı, 50 gösterici yaralandı ve 100 gösterici göz
altına alındı.
HOLLANDA’DA HELAL KESİM YASA TASARISI
GÖRÜŞÜLÜYOR
Hollanda parlamentosunda 2 sandalyesi bulunan Hayvan Sevenler Partisi’nin, hayvanların helal kesimini yasaklayan kanun teklifi parlamentoda kabul görmüştü. Yasağa
Hollanda’da yaşayan Müslüman ve Yahudi toplumu sert tepki gösterdi. Parlamentoda kabul edilen kanun senatoda tartışıldı ve 13 Aralık’da senatodan dönen helal kesim yasağı
26 Şubat 2012 tarihine ertelendi.
İNGİLTERE PARLAMENTOSUNDA
HELAL ET KRİZİ
İngiltere parlamento binasının restoranlarında Hristiyan vekillerin isteği üzerine helal et yasaklandı. Daily
Mail gazetesinin haberine göre helal et kullanılmasının
engellendiği ise duyurulmadı. Bunun üzerine olaya tepki gösteren Müslüman milletvekilleri ve parlamento
çalışanları, parlamento restoranlarında helal et seçeneğinin olmasını istedi.
FRANSA'NIN İLK MÜSLÜMAN MEZARLIĞI
STRASSBOURG ŞEHRİNDE
İSLAM İLAHİYATI MERKEZİ AÇILDI
Almanya’da Müslümanlara yönelik eğitim verecek olan
ilk İslam İlahiyatı Merkezi, Tübingen Üniversitesi’nde açıldı. Almanya çapında dört üniversitede kurulacak merkezlerin ilki olan Tübingen Üniversitesi İslam Teoloji Merkezi’nde
geçen yılın ekim ayından beri 35 öğrenci öğrenim görüyor.
Münster-Osnabrück, Frankfurt-Giessen ve Erlangen-Nürnberg üniversitelerindeki merkezler de bu yıl açılacak.
Fransa'da mezarlıklarda Müslümanlara ayrılan yerler yetmediği için Strassbourg şehrinde ilk Müslüman mezarlığı
6 Şubat’ta açılıyor.
Strassbourg şehrinin 800 bin euro bütçe ayırdığı bir hektarlık alanın bin mezarlık kapasitesi var.
Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 5
dosya
Avrupa ve Batı Miti
Bir Tarihin İnşası 1
Selçuk Çiçek – selcuk.cicek@live.de
Coğrafî lisanda yön bildiren ve Doğu’nun karşıtı anlamına gelmekte olan Batı kavramı, genel siyasî anlamı
itibariyle Avrupa uygarlığını tanımlamaktadır. Batı kavramı, özellikle 19. ve 20. Yüzyıl’dan sonra Avrupa kavramı yerine kullanılmaya başlanmıştır. Batı, tarih boyunca
farklı kültürlere ev sahipliği yapmış, dünyanın seyrini değiştiren çeşitli düşünce ekolleri doğurmuş olan bir zenginliğe sahiptir. Dünya tarihini kavramak ve bugünümüzü
etkileyen hususları keşfedebilmek için Avrupa’yı, yani Batı tarihini tanımak kaçınılmazdır. Avrupa tarihi, bilhassa modern dünyada bilim, siyaset, sanat, felsefe, düşünce gibi alanlardaki etkisiyle birlikte 20. yüzyılda doğmuş
olan devletlerin tarihi serüvenini de anlaşılır kılmaktadır.
Batı, siyasî, felsefî, kültürel ve teknolojik açıdan dünya
tarihine son yüzyıllarda sağladığı etki ile, günümüzdeki
sayfa 6 • Perspektif
modernite kavramı Batı kavramının eşanlamlısı haline gelmiştir. Aynı zamanda dünya tarihini etkileyen bir kaynak/örnek model halini almış olan Batı dünyasındaki bu
canlılık, insanlık tarihine sunmuş olduğu teknolojik ilerleme, hümanizm vs. gibi olguların yanı sıra, sömürgecilik, ırkçı ideolojiler, dünya savaşları ile hem kendini, hem
de başka milletleri felaket ortamlarına da sürükleyebilmiştir. Dolayısıyla, dünya tarihiyle birlikte günümüz
dünyasının siyasî, felsefî ve antropoljik yapısını anlamak
için, Batı’nın tarih serüvenini incelemek büyük önemi haizdir.
İkinci Dünya Savaşı ile, Avrupa’nın kendi içinde yaşamış olduğu ayrışma ve savaşın sonuç olarak ortaya çıkardığı büyük felaketin bir benzerinin bir daha tekrarlanmaması hassasiyeti, Batılılar için, Avrupa tarihini tekrar yazma girişimlerinin önünü açmıştır ve bu gaye ile Avrupa tarihi hakkında birçok önemli eser kaleme alınmıştır. İlerleyen satırlarda tekrar değineceğimiz Fransız Jaques Le Goff’un
ikinci dünya savaşı döneminde kaleme almış olduğu “Avrupa Ortaçağ’da mı Doğdu?” adlı eseri, o girişimlerden sadece bir tanesidir. Bu girişimlerdeki genel maksat, Batı dünyasında ortak bir aidiyet duygusunun oluşmasını sağlamak
olmakla beraber, Avrupalılar arasında tarihsel farklılıkları göz ardı eden ve birlik ve beraberliği sağlayacak
bir “Batılı üst kimliği’’ mitinin inşası olmuştur. Böylelikle Batı, Georges
Corm’un eserinde ifade ettiği üzere, bir yandan mitolojik yapıya, diğer yandan
halklar ve kültürler arası
düşünme biçimine tartışmalı
sınırlar çizerek, güçlü bir ötekilik ve köktenci bir mekanizma haline gelmektedir.
Çünkü mit, toplumsal yaşamın temel bir etkeni olmakla birlikte toplumsal
bağları güçlendiren bir unsurdur. Birçok Avrupalı entelektüel, mitin kolektif bi-
linçteki ve sosyolojik açıdan önemli işlevleri hakkında teferruatlı analizler
yayınlamışlardır.
Fransız düşünür Le
Goff’un yukarıda atıfta bulunduğumuz eserinde, Avrupa’nın Ortaçağ’da Roma
İmparatorluğu’nun yıkılmasıyla ortaya çıktığı savunulmaktadır. Le Goff bu
eserinde, ‘‘İmparatorluk parçalanmaya başladığından itibaren Avrupa’nın bir olanak
olarak ortaya çıktığını söylemek
daha doğrudur,’’ diye yazmaktadır.2 Aynı şekilde Avrupalı büyük tarihçilerden
Fernand Braudel’e göre de Avrupa ve Avrupalılık, Ortaçağ’da başlamaktadır ve
Braudel, ‘‘Feodal kurumlar, kentlerin gelişimi, köylülüğün dağılması, hümanizm, rasyonalizm, Galileo devrimi ve son olarak Fransız Devrimi ve ardından 19. yüzyılın sanayileşme dalgasıyla birlikte, bireysel özgürlüğün ortaya çıkması arasında ortak bir hat kurar,’’ 3 der.
Avrupalı birçok tarihçi, Batı’nın gerçek anlamda oluşum süreciyle bütünlüğünü, Charlemagne’nın 9. yüzyılda
izlemiş olduğu birleştirici politikalar dönemine dayandırmaktadır. İlerleyen zaman içerisinde doğuda güçlü bir
Osmanlı egemenliği oluşmuş ve daha sonraki dönemlerde, bilhassa 15. ile 20.yüzyıl arasında, Avrupa kıtasında siyasî alanda ve antropolojik alanda bir parçalanmışlık gözlenmiştir. Özellikle Protestan ayaklanması, Georges
Corm’a göre, Roma Hristiyanlığının farklı Avrupa halklarının
kurum ve geleneklerine kazandırmış olduğu ortak özellikleri
ve yaşam tarzı bütünlüğünü yıkmış, Protestan ayaklanmalarıyla
bölünme sertlik kazanmıştır. Protestanlar ve Katolikler arasında ortaya çıkan savaşlar bir buçuk asra yakın zaman süresi içerisinde Avrupa’yı derinden ayrıştırmıştır. Bu noktada dikkat çeken husus, tarihsel süreç içerisinde ele alarak ve bir bütün olarak baktığımızda, Avrupa içerisindeki
bu farklılıklar ve bu dinamizmin hep var olmuş olmasıdır.
Rönesans, İngiliz Liberalizmi ve Fransız Devrimi anlayışından doğan Aydınlanma felsefesi dahi, o dönemin
önemli felsefeci ve edebiyatçıları tarafından sorgulanmıştır. Onlar, Aydınlanma felsefesini materyalist, faydacı ve
bireyselci olarak nitelendirerek, bu felsefenin evrenselci anlayışına karşı mücadele etmişlerdir.
Aydınlanma felsefesinin bu evrenselci anlayışıyla mücadele edenler arasında Nietzsche, Fichte, Heder ve Thomas Mann gibi felsefeci ve edebiyatçılar yer almaktadır.
Bugün de yer yer gözlenen ve Batı tarihinde var olan
bu ayrışmalar, İkinci Dünya Savaşı sonrası inşa edilmeye
çalışılan ‘‘Batılı üst kimlik’’ mit-ideolojisi çerçevesinde yeni ve olumlaştırıcı yorumlamalara tâbi tutulmuştur. Bununla
birlikte batı-merkezciliği referanslı bir düşünce ve yorumlama
tarzı ortaya çıkmıştır. Bu batı-merkezciliğin özellikleri, geçmiş yüzyıllardan günümüz dünyasına kadar devam eden
bir ötekileştirme mekanizmasına sahiptir.
Ötekileştirilenin, Batının ötekisi haline getirilenin
kim/hangi medeniyet olduğu ise açıktır. 18. ve 19.yüzyıllarda, örneğin Fransız akademisyen Philipp Nemo, Fransız tarihçi Gouguenheim veya Ernest Renan gibi düşünürler, uluslararası camiaya Batı ile Doğu arasında kökten çizgiler çizen ve Öteki’yi dışlayan dogmatik tezler
sunmuştur. G. Corm’a göre Batı için, bu ötekileştirme
siyaseti, var olabilmenin gerekli şartlarından birisidir. Bu
noktada, kendi mevcudiyetinin ve kimliğinin farkına varabilme hedefine ulaşabilme açısından, bir düşmana ya
da en azından sakınılması gereken bir Öteki kimliğin varlığına ihtiyaç duyulmaktadır. Dolayısıyla Batı kimliğinin
sağlamlaştırılmasını sağlayan hususlardan bir tanesi,
karşıtlığı ile diğerine değer kazandıran bir başka figürlerin varlığı olmuştur. Kendi içindeki tüm ayrışmaların
üstesinden gelmekle birlikte bir Batılı üst kimliği miti inşası için, bu ötekileştirme stratejisi önemli bir role sahip olmaktadır. 1
Georges Corm – Avrupa ve Batı Miti
S.88
3
S.95
2
Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 7
dosya
Kantçı Avrupa Fikri ve
Kültürel Emperyalizm
Emir Enes Güney
Felsefe eserleriyle tanıdığımız Immanuel Kant’ın
(1724-1804) devlet, hukuk ve siyaset felsefesi ile ilgili yazmış olduğu “Ebedî Barış Üzerine Felsefi Bir Deneme”
(Zum ewigen Frieden, ein Philosophischer Entwurf ) adlı yapıtı, günümüz Avrupa düşüncesine tesir eden önemli eserlerden biridir. Kendi devrinin sosyal ve siyasal sıkıntıları karşısında, bir çözüm önerisi olarak da telakki
edilen bu eser, Kantçı Avrupa fikri ya da federal Avrupa
düşüncesi bağlamında önemli bir eser olmasına rağmen,
eseri, Kantçı Avrupa düşüncesini genel manada kavrama noktasında tek başına yeterli görmeyenler de vardır.
Kantçı Avrupa fikri, en genel anlamıyla, takipçileri
tarafından bağımsız bir devletler federasyonu ve en
önemlisi dünya için bir örnek ya da prototip temsil edecek bir Avrupa fikridir. Buna göre, Kantçı ya da federal
Avrupa düşüncesini beş ana özellikle özetlemek mümkündür. Bu özelliklerden birincisinde, (Kant’ın da Ebedî Barış adlı denemesinin ilk ve ikinci nihaî maddelerinde de ifade ettiği üzere)
Avrupa’daki devletlerin
Cumhuriyetçi bir anayasaya
sahip, bağımsız devletlerden oluşan bir federasyona
dönüşmesi gerekliliği vurgulanır. Bu yönüyle yasalar
altında yurttaşların resmen
eşitliği, yasama ve yürütmenin ayrılması ile temsili hükümetin varlığı söz konusu
olur. İkinci ana özellikte ise,
bu federasyonu birarada tutan unsurların açıklandığından bahsetmek müm-
sayfa 8 • Perspektif
kündür. Bu unsurlar yine Ebedî Barışta bahsi geçen, devletler arasındaki barış için söz edilen ön koşullar; kozmopolit - evrensel konukseverlik hakkı ve ticaret konularıdır.
Üçünçü ana özellik, Avrupa devletleri ve federasyonların, özdeş devletler halinde örgütlenmiş tüm dünya halkları federasyonu için bir prototip olması konusudur. Dördüncüsü; bu federasyon düşüncesinin ilerlemesi ve tedricen genişlemesi, dünya gelişimine ait tarihsel süreçler
ve “evreler” kümesinin sonucu olarak anlaşılır. Son ana
özellik ise federal düşüncenin yükselişi, eski bir imparatorluk düşüncesi olarak Avrupa’nın düşüşünü belirlemektedir. Yani Ebedî Barış taslağı sonuç olarak bir “imparatorluk” fikrinden, bir “federasyon” fikrine geçiş
için gerekli zemini oluşturmaktadır.1-2
Yukarıda belirtmiş olduğumuz Kantçı Avrupa fikrinin dördüncü ana özelliği esasen, Batılı dünya tarihinin
bir arka plan felsefesidir. “Dünya Yurttaşlığına Yönelik
Genel Bir Tarih Düşüncesi” adlı eserinde Kant, dünya
tarihsel gelişimine ait süreçler ve basamaklar fikrini ortaya koymaktadır. Bu eser Ebedî Barış adlı eser ile birlikte dikkate alındığında Kantçı Avrupa fikrinin dünya görüşünü anlama noktasında büyük önem arzetmektedir.
Kant bu yapıtında, toplumları hiyerarşik bir yapıya oturtup, tarihsel tekamül ve gelişim düzeylerine göre sınıflandırmaktadır. Bu sınıflandırma içerisinde, toplumsal ilişkileri, ticaretleri, anayasalarıyla ve son olarak tek ve evrensel olan kültür ve ahlak
imalarıyla Batı Avrupalı
ulus devletler, en üst aşamaya
en yakın olan topluluklardır.
Bununla birlikte en üste varmak için henüz yetersizdirler.
“Biz, sanat ve bilimle yüksek bir kültür düzeyine ulaştık. Her türlü toplumsal kibarlık ve edeplilikte aşırı ölçüde uygarız. Ama biz kendimizi ahlakça olgun saya-
bileceğimiz noktanın henüz çok uzağındayız; çünkü ahlak
idesi kültürde bulunmakla beraber, bu idenin, ahlakın yalnız görüntülerini kapsayan uygulanışı —şan, şeref, saygınlık
gibi— sadece uygarlığı oluşturur.” 3
Her ne kadar Kant, kolonilerin savaşla emperyal şekilde yayılmasını adaletsiz bulup eleştirse de, tamamen
eşsiz ve evrensel olan Avrupa kültürü iddiası, Kantçı Avrupa fikrinin bu felsefi arka planıyla kültürel bir emperyalizme yol açtığını (tarihsel tecrübeyi göz önünde bulundurmak suretiyle) görmekteyiz.
Ayrıca Avrupalı ulus devletlerin bağımsız ve egemen
devletlerden oluşan bir federasyona dönüşmesi gerekliliği ve bu federasyonun diğer Avrupalı olmayan devletlere örnek teşkil ederek, onların bu federasyona özendirilmesi düşüncesi de yine, “en gelişmiş ve evrensel batı
kültürü” fikrini destekleyen bir görüş olarak ortaya çıkmaktadır.
Kantçı Avrupa fikrinin kültürler ve federasyonlar hakkındaki düşünceleri birçok düşünürün de belirttiği gibi taraflıdır. Evrensel gibi gözükür, ancak, Kant’ın niyetlendiği ya da hedeflediği gibi dünya yurttaşlığına uygun değildir.
Günümüz Avrupa’sındaki çok kültürlü toplum ve uyum
problemleri ile ilgili tartışmaların anlaşılması meselesi,
Kantçı Avrupa fikrinin felsefî arka planı ile ilintili bir konu olarak tezahür etmektedir. Baskın ve gelişmiş kültür
dayatması, bir yönüyle post-emperyal bir devlet inşası
ve böyle bir uluslararası örgütlenme gayreti olarak karşımıza çıkar. Geçmişte savaş tehditlerine karşı düşünülen (barışı esas alan) bu tür bir fikir, aslında köklerinde
kültürel bir sömürünün zeminini de oluşturmuştur.
Ayrıca Kant’ın, 1764’te “Yüce ve Güzel Olanı Hissetme
Üzerine Gözlemler” adlı eseri incelendiğinde, ontolojik
olarak ya da doğası itibariyle belirli insan sınıflarının diğerlerine oranla üstün oldukları yorumları göze çarpmaktadır.
Bu bilinçaltı hali, 18. yy’da olduğu gibi, bugün de yegâne bir medeniyet ve mükemmel bir insan prototipi iddialarının ortaya çıkmasına sebep olmaktadır ve Dünya
Yurttaşlığına Yönelik Genel Bir Tarih düşüncesi adlı yapıtın zihinsel olarak bu durumla aslında nasıl bağlantılı
olduğu da yukarıda ifade etmeye çalıştıklarımız bağlamında
daha net bir şekilde gözlemlenebilir.
Kısaca ifade etmek gerekir ki, barışın tesis edilmesinin başarısızlığı, tabiî olarak insanlığın başarısızlığı anlamına gelir. Bu bağlamda toplumların siyasal, ekonomik ve kültürel usuller bakımından Avrupa düzeyi referans alınarak, sınıflandırılıp kategorize edilmesi, evrensellikle bağdaşan bir durum olamaz. Bu yönüyle Avrupa’da fikirsel bazda bir değişim ve dönüşüm olmadığı takdirde, günümüz Avrupası evrensellik iddiasında bulunan daraltıcı bir çıkmazdan kurtulamayacaktır. Evrenselliği hedeflemiş olan Avrupa’nın romantik yerelcilik
ile dünya sahnesinde yer alması, evrensel Avrupa fikrinin gerçek manada bir tutarsızlığa sürüklenmesine sebep olacaktır. 1
Zum Ewigen Frieden, Immanuel Kant
Avrupa Fikri, Anthony Pagden, Çeviren: Rahmi Öğdül, Mesut Varlık
3
Dünya Yurttaşlığına Yönelik Genel Bir Tarih düşüncesi, Immanuel
Kant, Çeviren: Uluğ Nutku
2
Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 9
dosya
Osmanlı İmgeleminde Avrupa*
Ahmet Faruk Çağlar • a_faruk@hotmail.fr
“Öteki” toplum muhayyilesinin inşasında önemli bir
yere sahiptir ve bireysel ben’in oluşmasında ne kadar önemli ve kaçınılmaz ise, toplumsal biz’in oluşmasında/oluşturulmasında da o denli önemli ve kaçınılmazdır, toplumlar
kendilerini öteki üzerinden kurarlar. Öteki, kurulacak (kurulması istenen) toplumun ekseninde, kendini kuran toplumun imgeleminde kurgulanır. Öteki, biz’in aynasıdır
bir bakıma ve imleyen, imgelediği şey üzerinden kendini kurar. Dolayısıyla görünen ötekiden çok aynaya bakan
toplumun kendisidir aslında. Ayna, aynaya bakanın ruh
haline göre gösterir kendini.1 Sözgelimi, kişilerin ya da
toplumların kendilerine güvenleri tam iken tahayyül ettikleri, inşa ettikleri öteki ile bu güvenin sarsıldığı ya da
yitirildiği zamanlardaki öteki bambaşkadır. Özetle, algılayanın algısına göre şekillenen imge, algının değişimi ile
de değişip farklı mahiyette ifade edilir. İbrahim Şirin’in denememizin başlığı ile aynı adı taşıyan kitabından hareketle ele almaya çalışacağımız konu itibariyle bu kısa girişi aklımızda
tutmamız gerekecek.
Şirin’e göre, Avrupa ve Osmanlı arasındaki ilişki, semiyotik antogonizma diyebileceğimiz
türden bir ilişkidir; yani varlıkları birbirleri ile girdikleri çatışmaya/ilişkiye endekslidir.
Hatta varlık nedenleri, bir yönüyle
aralarındaki çatışmanın/ilişkinin bizatihi kendisidir. Ve bu tür
bir var oluş şekli tarihten beslenir.
Bu açıdan bakıldıkta, tarih çatışmayı sürekli üreten bir konumdadır. Batı dünyası, ötekisi kıldığı/ötekisi olan Müslüman
sayfa 10 • Perspektif
varlığını sürekli hatırlayıp/hatırlatıp, her yeni olumsuz
durumda açıklayıcı bir öğe olarak kullanırken, bizler için
aynı durum, “haçlı zihniyeti” ifadesinde kendini bulur.2
Kısaca, nasıl Avrupa kendi kimliğini büyük ölçüde Müslümanlar ve Osmanlı üzerinden inşa etmişse, Şirin’e göre Osmanlı kimliğinin oluşmasında, Osmanlıların kendi evrenlerini kurmalarında da öteki olarak Avrupa o denli önemli bir işleve sahiptir.3
İbrahim Şirin, çalışmasında, Osmanlı muhayyilesinde üç farklı döneme ait, birbirinden farklı üç Avrupa tahayyülünün varlığından bahseder. (Her tasnif gibi, bu tasnif de itibarî ve anlamaya çalışmaya yöneliktir kuşkusuz.)
Karlofçaya kadar (1699’a kadar) olan dönemde, Osmanlı metinlerinde hakim, muktedir bir Osmanlı “beni”
ve karşısında yoksullaştırılmış, aşağılanan ve dahi dikkate alınmayan bir Avrupa imgesi söz konusudur. Avrupa
imgesindeki ilk farklılaşma, yani Avrupa imgesinin ikinci devresi Karlofça ile başlar. Karlofça, Osmanlı tarihinde bir dönüm noktası olduğu gibi, Avrupa imgesinin değişimi açısından da bir dönüm noktasıdır. Sarsılmaz Osmanlı özgüveninde bunalım ve kırılmalar bu tarihten sonra başlar. Artık Osmanlı kendisini, Avrupa ile eşit saymaya
ve kendi sisteminin mükemmelliği noktasında şüpheler duymaya başlar. Karlofça ile başlayan, Lale Devri ile devam eden
bu bakış Tanzimat’a kadar uzanır (1830’lara kadar), Tanzimat’a kadar Avrupa’nın bazı hususlarda üstün olduğunun kabulüne karşın, hala güçlü bir
Osmanlı varlığı ekseninde gelişen bir Avrupa imgesi söz konusudur. Askerî, ekonomik vs. kimi alanlarda geri kalmışlığın kabulü ile birlikte Osmanlı’nın ahlaken hala ileri olduğu düşüncesi
muhafaza edilir. Avrupa çeşitli açılardan ileri olabilir ama ahlaken
geridedir ve bu gerilik onların felaketi olacaktır. (En azından üç
asırlık tarihi olan bu son safha ve
görüş, bugün bizler için de hala
geçerli değil mi?) Tanzimat’tan sonra
ise, Tanzimat – Meşrutiyet aralığında
(bize kalırsa, Cumhuriyet devrini ve bugünü de kapsayacak şekilde, ki Türk düşünce hayatının bugün de Meşrutiyet paradigmasından sıyrılamamış olduğu pek
çok tarihçinin de kabulüdür), Avrupa’nın
pek çok açıdan üstün ve ileri olduğu, Osmanlı’nın ise geri olduğu artık tamamiyle kabul görür olmuştur, üstelik sadece yöneticiler nezdinde değil, toplumun neredeyse bütün kesimlerince.
Şirin, Gazavatnameler, sefaratnameler ve seyahatnameler üzerinden anlamaya
çalışır, Osmanlı’nın Avrupa tahayyülünü.
Belgelerin yazarlarının kişisel istek, arzu
ve hırsları bir yana, bu belgelerde genel
olarak gözlenen, başlangıçta kendinden
emin, kendisini, kendi dışındakilerden üstün gören bir Osmanlı söz konusudur. Şirin’in kendi ifadesiyle; Kadim dönem Osmanlı kimliği, Müslümanların
ötekinden/diğerinden üstünlüğü anlayışı üzerinden kurulmuştur. Bu üstünlük duygusunun dinî boyutunun yanında, askerî başarıların beslediği siyasal içeriğinin de olduğunu, hatta bu içeriğin daha ağır bastığını ifade eder
yazar. Bu duygunun zirvede olduğu dönem Kanunî devridir ve bu devir daha sonraları değişen şartlara rağmen
Osmanlıları kendi geçmişlerini taklit etmek gibi bir noktaya sürükleyerek sonunda menfi bir rol de oynamıştır(?),
yazara göre. Özetle, kadim dönemdeki bu tutuma göre,
Osmanlı yiğit, kahraman ve üstün iken; düşmanları korkak, pısırık ve aşağılıktır. Osmanlılar Tanrı’nın yeryüzündeki
kılıcı, ötekiler (yani Avrupa) yeryüzünün lanetlileridir.
Ötekilere yukarıdan bakan, kendine aşırı güvenen bir Osmanlı, askeri başarılarla da bu duygusunu pekiştirir.
Ancak Osmanlılar, Karlofça’dan sonra başarısızlıklarını
hemen kabul etmese de, başarısızlıkların sayısı artınca kabule mecbur kalır. Karlofça ile başlayan bu ikinci dönemde,
yenilgiler ile belirli oranda kendisine güveni sarsılan, yeterlilik duygusu zayıflayan bir Osmanlı vardır. Artık Avrupa “adam” yerine konmaya başlanır ve Avrupa’nın askeri tekniğinin transferi gündeme gelir (aslında bu transfer başlangıçtan itibaren söz konusudur, ancak üretimin
de eşlik ettiği teknoloji transferinde Osmanlı kimi zaman
bu teknolojiyi geliştirip, transferin gerçekleştirildiği merkezlerden üstün gereçlere/silahlara sahip olabilmiştir),
yani Avrupa askeri ve özellikle ekonomik açıdan örnek
alınması gereken bir mekan haline gelir. Nizam-ı Cedid’ten
ilk kez yine bu dönemde bahsedilmeye başlanır ve bu, kadim tutumların sona erişini de gösterir. Esasen bu dönemde
Avrupa imgesi, imleyenin toplumsal konumuna göre değişiklik arz eder: Kalemiye, daha olumlu, özellikle askerlik
gibi alanlarda örnek alınması gereken bir Avrupa çizerken, İlmiye ve Seyfiye mensupları, geleneksel tutumlarını sergileyip olumsuz bir Avrupa portresi çizerler. Yani, eş zamanda iki farklı ve karşıt Avrupa imgesi vardır.
(Şirin, bu farklılıklara Kalemiye, İlmiye ve Seyfiye sınıflarının kendi aralarındaki iktidar mücadelesinin de
önemli etkileri olduğunu vurgular).
Tanzimat ile birlikte ise, Avrupa’nın artan baskıları,
askerî ve teknik dayatmaları, Osmanlı ontolojik ve epistemolojik alanına karşı tahripkar tutumları; ilerici ve evrimci düz çizgisel tarih anlayışı ile kendisini ileri, kendisi dışındaki kültürleri geri olarak göstermesi ve bu dayatmaları
bir ölçüde Osmanlı yöneticisinin kabul edip; Osmanlı’yı
hemen her açıdan Avrupa’dan geri olarak görme eğilimleri,
(daha önceki dönemde kısmen korunan) eşitliğin Osmanlı
aleyhine dönüp Avrupa’nın ileri, Osmanlı’nın geri olduğuna
dair duyulan derin inanç; yeni bir imgelemin oluşmasına sebep olur: Artık Avrupa ileri Osmanlı geridir.4 Bu görüş bugüne kadar da önemli ölçüde korunmuş, Cumhuriyet nesillerinden sonra toplumun kılcallarına kadar sirayet etmiştir.
Bugünü anlamak, geçmişi bilmekle büyük koşutluk
arzeder kuşkusuz. Zihnimizde yer etmiş bugünkü Avrupa/Avrupalılık imgesinin tarihî şartlarını bilmek, duygularımızdan çok aklımızla hareket etmemize yardımcı
olacaktır. Ve belki o zaman kendimizi sadece karşımızdaki (öteki) üzerinden değil, kendimizi kendimiz üzerinden
de kurabiliriz. * Osmanlı İmgeleminde Avrupa. İbrahim Şirin. 2009.
1
Sayfa 372.
2
Sayfa 374.
3
Sayfa 32.
4
Sayfa 371
Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 1 1
dosya
İslam ve Batı
Dr. İbrahim Kalın’ın Medeniyetler Değerlendirmesi
Yusuf Ziya Altıntaş • yza301@hotmail.com
Dr. İbrahim Kalın, “İslam ve Batı” 1 isimli çalışmasında adı geçen iki medeniyet arasındaki ilişkileri, tarihî seyri içerisinde incelemekte ve günümüz sorunlarını bu tarihî arka plana dayanarak tahlil etmektedir. Bunu yaparken de İslam ve Batı toplumları arasındaki etkileşim alanları, rekabet hissi, çatışma alanları ve uzlaşma
zeminlerinin hangi dinamiklerden beslendiği; bu süreçte
din, tarih, siyaset, etnik kimliklerin ne kadar rol oynadığı ve bu tarihi sadece bir savaşlar ve çatışmalar tarihi olarak okumanın ne kadar doğru olacağı gibi soruların yanıtlarını aramaktadır. Kalın’a göre İslam ve Batı medeniyetleri arasındaki ilişkinin bir savaşlar ve çatışmalar tarihinden ibaret olduğunu söylemek eksik ve
yanlış bir değerlendirme olacaktır. Ona göre tarihte medeniyetler çatışmasını körüklemek isteyenlerin kullanabileceği, örneğin haçlı seferleri veya Endülüs İslam
medeniyetini ortadan kaldıran “reconquista” hareketi
gibi pek çok malzeme bulunabilir. Ancak bu tür bir okuma bütün insanlık tarihini çatışmalar tarihi olarak görmemize ve önemli nüansları kaçırmamıza neden olacaktır.
Ayrıca, bu tutumun tam aksine, İslam ve Batı’yı kardeş
medeniyetler olarak gören pek çok Batılı ve Müslüman düşünür de vardır.
İslam ve Batı medeniyetleri kadim Mısır, Hint, Çin, Aztek ve İnka gibi yerel medeniyetlerden farklı olarak hem diğer
kültür ve düşünce birikimlerini büyük ölçüde benimseyerek dönüştüren, hem de
evrensellik iddiasında bulunan medeniyetlerdir. Aslında İslam ve Batı medeniyetleri arasında devam edegelen gerginliğin temel sebeplerinden biri de budur.
Her iki medeniyet de etnik, kültürel ve dini manada yerelliği reddetmekte, evrensel bir medeniyet grameri inşa etmeye çalışmaktadır.
sayfa 12 • Perspektif
Kalın’a göre İslam-Batı ilişkileri günümüzün en temel sorunlarından biridir, zira 11 Eylül saldırılarından
çoğulculuk tartışmalarına, Danimarka’daki karikatür krizinden, Avrupa ve Amerika’da yaşayan Müslüman azınlıklardan Orta Doğu siyasetine kadar pek çok meseleyi bu ilişkilerin bir türevi olarak görmek mümkündür.
Küreselleşmeyle beraber etkileşim alanları resmi diplomatik ilişkilerin ötesine geçmiş, eğitim ve iş amacıyla gurbete çıkan Müslüman göçmenler bugün Avrupa
ve Amerika’da yeni yaşam alanlarına açılmışlardır. Bununla birlikte iki medeniyet arasındaki ilişkileri, sahip
olunan algı biçimleri belirlemeye devam ederken, bugün bu algı biçimleri görsel medya ve internet dünyasından önemli ölçüde etkilenebilmektedir.
Birey ve toplumların “ben” tasavvurları ile “öteki”
algıları arasındaki ilişkiyi inceleyen Kalın, kendisini ontolojik manada evrenin merkezinde gören bir topluluğun, doğal olarak başkalarını barbar olarak görmekten
çekinmeyeceğine işaret etmektedir. Kalın’a göre bu çerçevede Batı’nın İslam algısını, onun hâkim medeniyet
olma duygusu ve Yahudi-Hristiyan köklerinden bağımsız
düşünemeyiz. Zira bunlar Batı medeniyetinin ben tasavvurunu oluşturan unsurlardır ve öteki algısını da şekillendirir. Bu algılama mutlak ve değişmez değildir ama
tarihî bir sürekliliği vardır. Sekizinci yüzyılda Şamlı St.
John’un (Yuhanna ed-Dımaşki) Efendimizi “sahte peygamber” olarak suçlaması ile yakın zamanda Amerikalı Jerry
Falwell’in yine Efendimizin “terörist” olduğunu söylemesinde bu tarihî sürekliliği gözlemleyebiliriz.
Avrupa’nın “öteki” algısı hem ortaçağ boyunca hem de modern dönemde
kendi “ben” tasavvuru tarafından belirlenmiştir. Katolik kilisesinin dışında
kurtuluşun olmadığına inanan skolastik
dünya, dini ve kültürel ötekini her zaman
bir düşman olarak görmüştür. İslam
medeniyetinin büyük eserlerini verdiği
dönemlerde de bu algı değişmemiş, hat-
ta keskinleşmiştir. Haçlı seferleriyle beraber İslam karşıtı polemiklerin artması,
Efendimiz aleyhinde kitapların yazılıp yaygınlaşması, Osmanlı’nın yükselişiyle beraber yeni bir “Türk imajının” ortaya çıkması bu algının bazı kalıcı sonuçlarıdır. 1453’te
İstanbul’u fetheden Osmanlı, bununla yetinmeyerek 1518’de Belgrad’ı, 1526’da
Macaristan’ı almış ve böylece Avrupa’nın
İslam dünyasına yönelik siyasi tehdit algısı XV, XVI. yüzyıllarda daha da artmıştır.
İslam dünyasının Batı algısını ele alan Kalın, bunun iki asırlık bir olgu olduğunu belirtir. Zira XI. ya da XVI. yüzyılda İslam coğrafyasında yaşayan bir aydın için “Batı” diye bir şey yoktur, İslam dünyası doğuya da
batıya da eşit mesafededir ve Batı onun için
sürekli cevap verilmesi, mücadele edilmesi gereken bir öteki değildir. Bu anlamda İslam dünyasının ben tasavvuru açısından klasik dönem ve modern dönemi birbirinden
ayırmak gerekir.
Klasik İslam medeniyeti hakikatin evrenselliğine inanmış, kendi dışındaki din ve
kültürleri kucaklayabilecek esnekliğe sahip
bir dünya görüşüne dayanıyordu. Din ile ve
ortak iyiyle çatışmadığı müddetçe bütün kültür formları mübahtı. IX ve X. yüzyıllardan itibaren bir dünya
medeniyeti haline gelen İslam kültürü, Endülüs İslam
tecrübesi ile Avrupa’nın güneyine yayılmış ve Avrupa
kültürünü eğitim, bilim, felsefe ve şehircilik alanında etkileyerek, bu anlamda XVI. yüzyılın sonuna kadar etkilenen değil etkileyen bir medeniyet olmuştur.
Modernite, Batı için Avrupa merkezli bir siyasi düzenin kurulmasını işaret ederken, İslam dünyası (aynı
zamanda Hindistan, Afrika, Çin ve Avrupalı olmayan
diğer toplumlar) için yeni kurulan sistemin dışına itilme, marjinelleştirilme ve son tahlilde fiilen işgal ve sömürge haline gelme anlamına gelmektedir. Nihayetinde 1850’li yıllarda İstanbul veya Kahire’de yaşayan bir
Müslüman için Avrupa ya da modernite akılcılığı, bilimin üstünlüğünü, Fransız devriminin sloganlarını değil, Avrupalı askerlerin Müslüman ülkelerin topraklarına ayak basmalarını ifade ediyordu. Bununla birlikte
toprakları işgal edilen, onurlu ve özgür vatandaşları köleleştirilen, tarihi ve medeniyeti reddedilen İslam dünyasında, modernitenin odak noktası olan Batı’ya tepki
oluştu. Müslüman toplumlar Avrupa emperyalizmine
ve yayılmacılığına karşı uzun mücadeleler vermek zorunda kaldılar. Bu açıdan bakıldığında yaklaşık iki asırdır Müslümanlar kendilerini tarihin dışında, kültürel ge-
ri kalmışlık sendromuyla hareket eden özneler, Batı medeniyetini ise bir “öteki” olarak görmektedirler. Ancak
buradaki “öteki” bizim dışımızdaki bir toplum ya da kültürü değil, “ben-idrakimizi” belirleyen karşıt unsurlardan birini ifade etmektedir. Kalın’a göre İslam dünyasının kendi değerlerine dayanan bir gelecek inşa etmesi
bu psikolojiden kurtulmasına bağlıdır.
Yine Kalın’a göre, bugün Avrupa’da yirmi, Amerika’da
yedi milyonun üzerinde Müslüman’ın yaşaması İslam dünyası ile Batı arasında bir köprü kurulabilmesi için bir fırsat oluşturmaktadır. Zira İslam ve Müslümanlar artık uzakta, başka kültür ve coğrafyalarda yaşayan gizemli bir topluluk değildir. Bu insanlar artık yaşadıkları ülkelerin
önemli aktörleri konumuna gelmişlerdir. Her ne kadar
Avrupa’da yükselişe geçen İslam karşıtlığı, göçmen politikaları ve eğitim sistemi buralarda yaşayan insanların
hayat alanlarını daraltıyor olsa da, onlar kendilerini bir
alt kültür grubu olarak değil, toplumun ayrılmaz bir parçası ve eşit üyesi olarak görmektedirler. Kalın’a göre Batı’da yaşayan Müslüman topluluklarını Batı kültürünün
bütünlüğünü bozan unsurlar olarak görmek, ancak ırkçı bir yaklaşımın ürünü olabilir. 1
İbrahim Kalın, İslam ve Batı, İstanbul: İSAM Yayınları, 2007, 186 s.
Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 1 3
dosya
Medeniyetler Çatışması mı,
Bir Medeniyete Doğru İlerleme mi?
Zeynep Gencer • z.eynep@hotmail.com
Modern antropolojinin kurucusu kabul edilen ünlü
Fransız düşünür Claude Levi-Strauss, 2005 yılında Le
Monde gazetesine verdiği bir röportajda “Dünya ölçeğinde bir medeniyete doğru ilerliyoruz,” der. Esasen, medeniyet kavramının ortaya çıkışından bu yana birçok tanımı yapılmıştır ve tanımların herbiri birbirinden farklı vurgu ve imalar içerir. Bunun sebebi belki de tarih boyunca dünyada birbirinden farklı birçok medeniyetin ve
medeniyet algısının var olmuş olmasıdır. İfade etmek istediklerimiz bağlamında bizi ilgilendiren tanım ise, kültür kavramını da içeren tanımdır. Buna göre, kültür bir
milletin yaşamasını kolaylaştıran bilgi birikimi, medeniyet de, bu kültürün maddî alanda ortaya çıkışı olarak
tarif edilir. Bu tanım ya da tanımlama İhsan Fazlıoğlu’nun
sayfa 14 • Perspektif
sıkça dile getirdiği fizik olmadan metafizik olmaz ya da
madde olmadan mana olmaz ibaresini bir yönüyle hatırlatır mahiyette görünür.
Malum olduğu üzere, tarih bir kısmı artık yok olmuş, bir kısmı “uykuda” ve bir kısmı tüm canlılığını koruyan birçok medeniyetin varlığına tanıklık etmektedir. Lakin Levi Strauss’un öngördüğü kehanetin aksine, tarihin seyr-ü seferini göz önünde bulundurduğumuzda bir medeniyetin süreklilik arzeden hegemonyasından bahsedemeyiz.
Günümüzde ise globalleşen dünyada sınırları çizme
uğraşı artık neredeyse imkansızlaşmış görünür: Medeniyetler birbiri içine girmiş, birbirini etkilemiş, hangisinin
nerede başlayıp nerede bittiğini tespit etmek imkansız
hale gelmiştir. Bununla birlikte ve tam da bu yüzden küreselleşme (yani etkin tek bir medeniyetin varlık iddiası) bazı kesimler için global bütünleşme, entegrasyon ve
dayanışma anlamına gelse de, farklılıkları yok ettiği ve
homojenlik yarattığı için, buna karşıt olanlar da vardır.
Ve bu tartışmalara çoğunlukla yine kadim Batı medeniyetinin
merkezi Avrupa’da rastlarız. Zira tarih boyunca Avrupa’da
hiç bu kadar içiçe geçmiş, aykırı ve karşıt topluluklar görülmemiştir. Doğulu ve Batılı, Hristiyan ve Müslüman, göçmen ve yerli halk artık Avrupa’nın hemen her yerinde birarada
yaşamaktadır.
Bununla beraber, Levi Strauss’un geleceğin doğal olarak global ölçekte homojen
bir yapı arz edeceği öngörüsünün aksine,
ABD’li siyaset bilimcisi Samuel Huntington, doğal sürecin kaçınılmaz bir çatışmayı beraberinde getireceğini belirtmektedir.
Huntington meşhur tezinde, önümüzdeki dönemde uluslararası ittifakların kurulmasında (kadim) medeniyetlerin belirleyici olacağı ve insanlar arası en önemli bölünmenin de, medeniyetler arası çatışmalar yüzünden gerçekleşeceğini savunur. Bu “medeniyetler çatışması” kavramı
ile Huntington, Levi Strauss’un aksine, günümüz
dünyasında Batı ve diğerleri arasındaki çatışmaların giderek artacağı öngörüsünde bulunmaktadır.
Medeniyetler çatışması mı, yoksa dünya
ölçeğinde bir medeniyete doğru ilerleme mi?
İki insanın ve/ya iki kültürün biraraya gelmesinde/karşılaşmasında ve etkileşiminde
hangi faktörler etkili olur? Mevzu bahis iki insanın ya da medeniyetin birbirlerine tahammülünün sınırları nerede ve ne şekilde belirlenebilir?
Tam da bu noktada sosyoloji profesörü ve
yazar Nilüfer Göle’nin, “İçiçe girişler: İslam
ve Avrupa” isimli kitabında Avrupa ve İslam’ın
karşılaşmasından ortaya çıkan şekillenmeyi ve
geleceğe dair bazı öngörü niteliği taşıyan yorumları ele aldığını bir kez daha hatırlamak gerekir. Göle, İslam’ın giderek bir Avrupa meselesi haline geldiğini ve bundan dolayı Avrupa kimliğinin, İslam’ın varlığından etkilendiği ve sorgulandığını ifade ediyor bahsi geçen eserinde. Göle’ye göre İslam, kendini Batı modeline benzetecek veya onun içinde asimilasyonunu sağlayacak bir mantığı izlemediği için reddediliyor ve bu noktada Göle, modern dünyanın bilincinin sorgulandığı bir
yüzleşme sürecinde olduğumuzu hatırlatıyor. Nitekim, 11 Eylül saldırılarıyla yeni dünyaya damgasını vuran İslam, bu olaydan hasıl olan kötü imajı halen üzerinde taşıyor. Göle’ye göre bu olumsuz imaj Batı tarafından “Ortaçağa ait” ve “Aydınlık karşıtı” önyargıları gibi bir yığın anakronizma içeren karşıt propagandalarla güncel tutularak Weltzeit’a yerleştiriliyor. Bu
hadise de, İslam ile aynı zaman ve mekanı paylaşmanın tahammülsüzlüğünü beraberinde getiriyor.
Kitapta en önemli vurgulardan birisi ise, yazarın Avrupa sınırları içerisindeki yakınlık ve fakat aynı zamandaki
farklılık vurgusudur. İslam, Avrupa’nın bağrında varlık göstermektedir ve bu varlık kamusal alanda da giderek daha çok sahne almaktadır. Terörist saldırılar,
başörtüsü tartışmaları, Türkiye’nin adaylığı ve yükselişi ve birçok benzeri konu ve sorunlar Nilüfer Göle’ye
göre ortak bilinçte ve kamusal bellekte bir şekilde bağlanıp, birbirine eklemlenmiş ve zincirlenmiş halde ortaya çıkıyor. Ayrıca, Avrupa için İslam’ın artık kamusal alanda yer alması, yazara göre tehdit unsuru olarak
fark ediliyor ve/ya algılanıyor.
Medeniyet ve kültür bağlamında, İslam Batı için bir
tehdit unsuru veya rakip midir sorularıyla boğuşan Avrupa, bu karşılaşmada galip veya mağlup mu arıyor? Yok-
sa daha çok gerçekleşmemesi gereken bir şey için iradesizlik mi gösteriyor?
Bir yandan Avrupa kaotik anakronizmaların hengamesiyle bünyesindeki tezat unsurlarını tanımlamaya ve tanımladığı ölçüde kendinden soyutlamaya çalışmakta, diğer yandan Müslümanların tüm bu siyasî
ve ideolojik yapılanmaların sağnağında kendini ait
gördüğü Avrupa’da ve fakat aidiyet hissettiği Doğu kültürüyle hayatını azınlık olarak idame ettirmeye çalışmaktadır. Kanaatimizce, esas itibariyle Avrupa’da yaşayan Müslüman birey için aşılabilecek malum ve
mevcut kimi sorunların dışında, yapılan bütün tartışmalara rağmen birarada yaşamaya engel teşkil edecek
hiçbir ciddi unsur bulunmamaktadır. Fakat anlaşılan o
ki, iki farklı kültürün doğal farklılıkları siyasi ve ideolojik anlam yüklemeleriyle bir sorun haline getirilerek,
Müslümanların iki Doğu ve iki Batı’nın dilemmasında
hayat sürmelerine sebep olunmaktadır. Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 1 5
dosya
Doğu ve Batı,
Geçmiş ve Gelecek Arasında
Haber: Fatih İnan/Ahmet Faruk Çağlar
IGMG Düsseldorf Bölgesi Üniversiteliler biriminin düzenlediği, Avrupa’da Müslüman olmak konulu panelde, Prof.
Dr. Yusuf Kaplan ve Doç. Dr. Ekrem Demirli konuşmacı
olarak yer aldılar. Yusuf Kaplan’ın konuşmasının satır başları şöyleydi: Eğer bu dünyaya söyleyeceğiniz bir lafınız yoksa, bu dünyada yaşamanızın anlamı da yoktur. Bir Müslüman olarak burada yaşayan sizler, bu dünyaya bir şeyler söyleyebilme imkanına İslam dünyasında yaşayan diğer insanlardan daha fazla sahipsiniz. Esasen Batı uygarlığı 150 senedir bir kriz yaşıyor. Bir yalan var ortada. Bizim şu an yaşadığımız, hatta bütün insanlığın yaşadığı tecrübe açısından bakıldığında bir Batı efsanesi var ve bunun
gerçekle ilgisi yok. Sanki tarih Batı ile başladı ve Batı ile sürüyor, sanki her şeyi Batılılar yaptılar, insanlığın ulaştığı en
son noktaya, en mükemmel noktaya Batılılar ulaştılar. İlerleme, gelişme, kalkınma, ne kadar pozitif şey varsa hepsi
Batıya ait. Yok böyle bir şey.
İnsanlık tarihini Batılıların geliştirdiği şemalara göre tarif ediyoruz. Eski çağ, orta çağ, modern çağ ve postmodern
çağ. Ancak Batı dışındaki hiç kimseyi ilgilendirmiyor bu.
Bu çok büyük bir şiddet. Neden tarihi, Batıyı eksen alarak
okuyalım? Kendimizi neden Batıyı eksen alarak tarif edelim? Bu büyük bir zulüm. İnsanın zihnini körleştiren, bakış açısını belirleyen bir durum. Çünkü durduğunuz yer,
gördüğünüz şeyi belirler.
Doğu Batı ayrımı Batılıların dünyaya dayattıkları bir ayrımdır. Yani Batılılar bunu icad etmeden önce kimse kendisini Doğu/Doğulu diye tarif etmiyordu. Daha da önemlisi,
hiçbir medeniyet, hiçbir din kendisini bir coğrafya terimiyle tanımlamıyordu. Bu tanım niceliksel bir tanımdır. Ancak
insan bir taş, bir sayı ya da niceliksel bir varlık değil ki! İnsan
yüce bir varlıktır. Dolayısıyla insanın eylemlerini niceliksel
olarak tanımlamak, tarif etmek ona bir hakarettir.
Ve bu bakış ile, beyaz ırkın etnolojik olarak üstün olduğunu ‘‘kanıtlayan’’ bilimler geliştirdiler. Bu nedir? Bu kendine güvenmemekle ilgili bir şeydir. Batıda bir güven so-
sayfa 16 • Perspektif
runu, bir özgüven sorunu var. Bir yetersizlik var. Onu örtmeye çalışıyorlar sürekli. Bizler insanlık tarihini bir bütün
olarak, Adem’in çocukları olarak bilirdik. Yüce bilirdik. Şimdi ise Doğu Batı ayrımlarıyla ilgili zihnimiz allak bullak edilmiş durumda. Bunu düzeltmemiz gerekiyor. Bu hatayı kısmen Batılı akademisyenler fark etti. Ancak, bunu en çok
biz tuttuk ve yuttuk, bunu en çok Batı dışındaki dünya yuttu. Batıdaki Batı algısı, kendi halkları arasında da inanılmaz şekilde yaygın. Kendilerini özel insanlar olarak görüyorlar.
Bizler de, biraz aşağılık kompleksi ile „Batılı bunlar“ diyerek
hareket ediyoruz. Tek yaşayan uygarlık Batı uygarlığı diyorlar ve kısmen haklılar da. Ancak diğer medeniyetlerin
varlığını sürdürememesinin birince nedení de Batı uygarlığıdır.
Ve unutmayalım, ırkçılgın kaynağı da batıdır. İnsanlığın
bu beladen kurtulabilmesinin yolu ve yeri ise İslam medeniyetidir, Osmanlı medeniyetidir. Yani Batıda çok kültürlülük yok. Bizler ise bunu asırlarca yasadık.
İnsanlar yüz yıllar boyu burada birbirleriyle kıran kırana savaşırken, farklı dinleri benimseyen, farklı dilleri konuşan, farklı medeniyetlere ait toplumlar Osmanlı ve İslam medeniyetinde barış içinde yaşadı. Adalet sistemi içerisinde yaşadı. Bunu Batılılar biliyor. Jijek bu sebeple çok
kültürlülük meselesini biz ancak Müslümanlardan öğrenebiliriz diyor. Ancak bizim kendimizde bir özgüven sorunu var, Batının abartılmasından ötürü kendimize güvenmiyoruz. Sizden tarihin akışını değiştirecek büyük
çaplı adamlar niye çıkmasın? Sözgelimi, eşyayı ve eşyanın
hakikatini, dünyayı kavrama konusundaki imkanlarınız Almanlardan daha fazla, elinizde bir kitap var, Batılıların bölye bir imkanı yok. Siz burada aynı zamanda Batıyı da tanıyorsunuz. Yani sizin aynı anda yaşadığınız iki dünyayı
Batılılar yaşıyor değil.
İnsanlık tarihinde Batı uygarlığı, insanın eşya ile Tanrı ile, diğer insanlarla, diğer medeniyetlerle ilişkisi açısından bir felaket dönemidir. Arnold Toynbee’nin ifadesiyle: 300 sene içerisinde insanlık tarihinde gelmiş geçmiş 26
medeniyetten 19’unu fiilen tarihten sildiler9’unu fosilleştirdiler.
Medeniyet böyle mi olur? Bu barbarlıktır.
Bizim yaptığımız hatalardan birisi pergelin sabit ayağını kendi medeniyet coğrafyamıza basmamamızdır. Diğer ayağı ile ise tüm dünyaya medeniyetlere açılmamız lazım. İnsanlık tarihinde büyük sıçramalar hep pergel metaforu üzerinde gerçekleşmiştir. Batı kurulurken kendisi-
ni, yani pergelin sabit ayağını tarihsel coğrafyasına endekslediği
için kendisinin farkında varabilmiş ve öylece diğer medeniyetlere açılabilmiştir. Bu tüm medeniyetler için böyledir, bireysel olarak da böyledir. İnsanın çığır açabilecek şeyler yapabilmesi için böyledir.
İnsan ilmi geliştikçe, derinleştikçe mütevazileşir. İnsan
o zaman insan olduğunu ve Tanrı olmadığını anlar. Yani
modernlikle birlikte bize dayatılan şey bu: İnsanın tanrılaştırılması meselesi. Batılıların insanlığa yaptıkları en büyük zulüm budur. İnsanlık tarihinin dengesini bozan şey
budur.
İnsanın yaşadığı serüven aslında bir bütün olarak değerlendirildiğinde Batı tecrübesi marjinal bir tecrübedir.
Bu marjinallikten ötürü şiddete baş vurulmuştur. Bütün
kıtaların sömürgeleştirildiği bir zaman diliminden bahsediyoruz. Bütün mevcut medeniyetlerin yok edildiği... Nietzsche şöyle der; bizim 19. yy kültürümüzle karşılaştırıldığımızda kültürümüzden daha
gelişken ve daha derinlikli bir kültür olan İslam kültürünün karşısında, onları yok etmek için savaşmak yerine onların önünde
diz çökmeliydik. Bu önemli bir
tespittir. Özellikle Nietzsche’nin böyle bir şeyi söylemiş olması bunu daha da önemli kılmaktadır.
Avrupa’nın çözemediği bir
şey var, İslam Hz. Peygamberin
vefatıyla birlikte 23 senede Arabistan yarımadasına yayıldı. Hz.
Ömer’in vefatı ile birlikte, 46 senede bütün medeni dünya ile yüzleşti. Hz. Osman’ın vefatıyla
birlikte doğuda Çin’e, batıda
İspanya’ya kadar gitti. Medeniyet tarihçilerinin cevap veremedikleri en önemli soru, ama nasıl?
Aslında onları da ayakta tutan Hristiyanlıktır, ancak Hristiyanlık Avrupa tarihine 8-9 asır sonra girebilmiştir. O da İslam’ın olduğu gibi küresel boyutlarda değil. Ve Müslümanları
tanımamış olsaydılar erken rönesansı gerçekleştirmeleri imkansızdı. Rönesansı biz yaptık demiyorum kesinlikle. Avrupalıların
tarihe girmesinde rolümüzün olduğunu söylememiz farklı
bir şey. Batı uygarlığının gelişmesi bize bağlı.
Ateşli silahlar önceki dönemlerde de Batı dışında geliştirildi. Çin de geliştirdi ama kullanmadı. Eğlencelerde
şölenlerde kullandılar. İstanbul fethi ile ilgili bilmediğimiz
bir şey var. Fatih gemileri karadan yürütmüştür. Niye? İnsanlığın önünde diz çökebileceği olağan üstü bir şey var
bu fetihte. Fatih surları bombalayacak, şeyhül İslamdan fetva alması lazım, insan öldürecek çünkü. Şeyhülİslam diyor ki orada siviller yaşıyor. Bu insanları katledemezsin. On-
ları öldüremezsin. Bu bizim için önemli. İslam medeniyetinin
hayatına sürdürebilmesi için çok önemli bir şey bu. Ve izin
vermiyor. Fetva vermiyor. Daha sonra gemiler karadan yürütülüyor…
Akabinde sözü alan Ekrem Demirli’nin konuşmasının
satır başları ise şöyleydi: Bir çağda yaşıyoruz. Bu çağdan
sorumluyuz. Bu çağa bir şeyler söylememiz, bu çağda bir
şeyler üretmemiz gerekir. Tasavvuf üzerine daha çok çalıştığım için, tasavvufu, bir İslam ahlakı olarak ifade etmeyi
tercih ederim. İslam ahlaki bize insanın ibnul vakt olması gerektiğini söylemiştir. İbnul vakt demek, yaşadığı zamanın, yaşadığı vaktin sorununu bilen ve yükümlülüğünü bilen kişi demektir. Yani tarih bizim için ne iftihar edebileceğimiz, ne suçlayabileceğimiz, ne de hakkında kesin
hükümler verebileceğimiz bir alan değildir esasen. Tarih
bizim için bir imkan alanıdır. Bunu İslam tarihçileri ve düşünürleri geleceğimizi anlama açısından, geçmişimizin bir
ibret olması, bir perspektif olması,
yardımcı bir unsur olması şeklinde ifade etmişlerdir. Bu vesile
ile geçmişte şu şu boyutlara
ulaşıldı demek bir savunma refleksi olmanın dışında bir anlam
taşımaz.
Ben Kevser suresi üzerinden
çok düşünmeye çalışmışımdır.
Peygambere kim soysuz demiştir ya da İslam’a kim soysuz,
devamı olmayacak demiştir?
Bu mesele üzerinde çok düşündüm. Anladım ki: Eğer biz
7. asrın başında İran’a gitseydik
ve İran aristokratlarına sorsaydık, Arap yarımadasından bir din
çıkıp, 50-60 sene sonra İran’ı feth
edecek deseydik, buna hiç kimse inanmazdı. Gassanîlerin
hakim olduğu, bugünkü kuzey Arabistan’a gitseydik oradan Bizans’a gelseydik ve buralara Müslümanlar hakim olacak deseydik bize kimse inanmazdı.
Bu coğrafyalar o dönem bütün dünyadır. 7-8. yy’da üzerinde konuştuğumuz Almanya yoktu. Kuzey yoktu. Amerika yoktu. Yani dünya o Akdeniz kültür çevresi içerisinde teşekkül etmiş bir dünyadır. İslam çok kısa zaman içerisinde bu kültür coğrafyasına, yani bütün dünyaya nüfuz
ediyor, buraları fethediyor ve buralarda yeni devletler, yeni toplumsal yapılar, anlayışlar geliştiriyor. İslam her zaman bir şehirde doğduğunu, bir şehirde geliştiğini ifade etmiş ve şehri tanımlamıştır. Şimdi bunu anlamamız çok önemli. İslam olmak, Müslüman olmak dediğimiz zaman ne demek istiyoruz, nasıl bir dünyadan konuşuyoruz, nasıl bir
ufuktan konuşuyoruz, bunu anlamak için bu serüveni bilmek çok önemli. İslam aslında dünyanın gidişatını hakiŞ U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 1 7
dosya
katen değiştiriyor, çünkü dışarıdan bakıldığında doğduğu
topraklara dönmesi gereken bir din, 1500 sene oldu ve hala dünyada etkili.
13. yy mesela, biraz öncesinde haçlıların ta Kudüs’e gelerek, öncesinde İstanbul’u tahrip ettikleri, Antakya’da devlet kurmaya çalıştıkları, kısaca Avrupanın doğuya, doğu Hristiyanlıklarının merkezlerine yerleşmek istedikleri bir dönemdir. Aşağı yukarı 100 sene devam eden bu süre haçlı
savaşları ve İslam’ın yerleştiği şehirlere çok büyük tahribat ve sıkıntılar veren bir harekettir. Arkasından doğudan
Moğol istilaları çıkıyor. İslam dünyası bu iki felaketten, bütün o kayıplardan, döneminde öyle bir entellektüel hareket, öyle bir düşünce geliştiriyor ki, bakıyorsunuz mesela
Azerbeycan çevresinde matematik okulları, yeni tercüme
hareketleri, Grek biliminin yeniden inşa edilmesi gibi, Mısır’da hadis ilmi, fıkıh ilmi gibi yeni hareketler, Anadolu’da
İbn Arabi gibi isimler ile yeni bir metafizik gelenek, yeni
metafizik okullar inşa ediliyor. Mevlana gibi isimler ile yeni bir tasavvuf anlayışı, yeni bir
insan anlayışı, yeni bir tabiat anlayışı, kısaca insanın eşyaya dair bütün ilişkilerine yeni bir yorum ortaya çıkıyor.
Yani İslam, çölden çıkan o
bedevilerden çıkan ve diğer
dünyanın, okumuş yazmış dünyanın biraz sonra geriye dönecekler dediği o büyük din çok kısa zaman içerisinde bu değerleri
üretebilmiş bir dindir. Mazimiz demek aslında bu demek. Yani bu değerleri üretebilen din demektir. Böyle bir din, böyle bir
gelenek üretebilmiş İslam. Ve bu
sebepledir ki İslam çok kısa bir
zaman içerisinde evrensellik iddiasını vaka ile doğrulamış ve tastik etmiş, tasdik ettirmiş, bir din, bir medeniyet inşa edebilmiştir.
İslam’da dinî ve dinî olmayan ayrımı olmaz. Din adamı ve din adamı olmayan ayrımı olmaz. Hatta dünya ve
ahiret ayrımı dahi olmaz. Neden? İslam insanın tabi bir şekilde ahirette karşılaşacağız dediği Rabbi yeryüzüne getirir ve sana O’nu gördürtür. Ve der ki, Allah’ı görür gibi ibadet et. Yani dünya ile ahiret arasındaki o uçurumu ortadan kaldırır. Ruh ile beden arasındaki o uçurumu ortadan
kaldırır. Ruhban sınıfı ile diğer sınıf arasındaki o uçurumu
ortadan kaldırır. Ayrıca İslam tek atadan geldiğimiz fikrine dayanır. Ama Adem’in beyaz çocukları, Adem’in zenci, sarı çocukları ortaya çıkıyor. Şimdi İslam, Adem ve Havva fikir üzerinde o kadar ısrar ile durur ki, buradan bütün
insanlığı bir aile, bir kardeş olarak yorumlar. Bir aile hali-
sayfa 18 • Perspektif
ne getirir. Ve Hz. Peygamber veda hutbesinde der ki: Ey
insanlar, Arap’ın Arap olmayana bir üstünlüğü yoktur. Niçin araplar diyor? Çünkü Araplar o dönemde Müslüman
olan yegane millet. Diyor ki; nasıl bireyin gururlanması,
kibire katılması haramdır, cemaatin de kibire katılması haramdır. Ve İslam diyor ki, İslam her zamanda, her mekanda,
her yerde, bütün bu değerleri yeniden üretebilir. Yani bu
bir zamanla, mekanla ve şahısla sınırlı birşey değil.
Kur’an-ı Kerim’de şöyle bir ayet kerime vardır: Bakara suresinde eski ümmetlerin halleri anlatılır. “Onlar geçmiş ümmetlerdir, siz onların, onlar sizin yaptıklarınızdan
mesul değildir” der. Bir ümmet içerisinde konuşurken, bir
ümmetin tarihi içerisinde, evrensel olan bir ümmetin tarihi içerisinde konuşurken aramızda hiçbir bağ yoktur denilemez. Fakat eğer bir sorumluluk açısından, bir övünme,
bir yerinme ve bir kınama açısından bakarsak onlar ile bizim aramızda bir ilişki yok.
İslam irfan geleneği bu evrenselliği test etti ve bunu gerçekleştirdi. Ve tarih bizim için
bir ayna olmalıdır. Benim kanaatime göre İslam, daha doğrusu İslam toplumları uzun zamandır bir sıkıntı yaşıyor. Mesela Muhammed İkbal, Mehmet
Akif, Mevdudi, Elmalılı Hamdi
Yazır’a baktığımz zaman herkes
bu sıkıntının farkında. Ve bizim
geçmişimizin şöyle veya böyle
olması bizim geleceğimizin garantisi değil. Nasıl ki bir ferd için,
50 sene İslam içerisinde çalışması,
Müslüman olması onun, 60’lı,
70’li yaşlarını garanti etmiyorsa, aynı şey İslam ümmeti için
geçerli. Dolayısıyla her nesil,
her birey kendi sorumluluğu
ile hareket etmek zorundadır.
Almanya’da 200 sene öncesine göre Müslümanların hiç
aşina olmadığı kişilerle, kültürlerle karşılaşıyorsunuz, biraraya geliyorsunuz. Bunlar eski kitaplarda menkıbelerde
anlatılırdı. Örneğin bir adam yolda giderken bir inançsızla karşılaştı vs., bu onun ömründe bir ya da iki kere olan
bir şeydi. Halbuki o kitaplarda menkıbe olarak anlatılan
her şeyi bugün sizler her gün yaşıyorsunuz. Bu aslında İslam yorumlarını, İslam bakış açısını, İslam’ın zenginliğini
çok daha artıracak, çok daha derinleştirecek bir imkandır.
Ayrıca öyle meslekler ortaya çıktı ki, öyle kabiliyetler, öyle farklı bakış açıları ortaya çıktı ki, bu bakış açıları da İslam yorumumuzu çok geliştirecektir. Bu birinci prensipten, sonra ikinci olarak herkesin kendi kabiliyetini keşfetmesi ve bu kabiliyet zaviyesinden İslam yorumlarına katkı sağlaması lazım…
İslam ahlakı maruf diye tarif ediyor, emri bil maruf. Ahlaksızlığı ise münker diye ifade ediyor. Maruf bilinen demek, tanınan demek. Münker ise yadırganan, yadsınan demek. İslam diyor ki, İslamın temel değerleri insan fıtratınca
bilinir. Maruftur onlar, aşinayızdır onlara. İnsan fıtrattan,
İslam’ın değerlerine aşinadır. İslam’ın dışladığı, kötü gördüğü değerleri de insan zaten yadırgar. Yani her insanın
zaten fıtraten aşina olduğu bir şeyi Cenab-ı Hakk dikkatimize sunuyor ve bizim kendisine bağlanmamızı istiyor.
İnsan hangi coğrafyada olursa olsun, Hakk’ın karşısında
sorumludur ve biz her şeye karşı sorumluluk içerisindeyiz
ve buradan ortaya çıkan muazzam bir ahenk vardır. Benle eşya arasında, benle çiçek arasında, benle tabiat arasında muazzam bir denge vardır. Bu prensibi eğer anlayabilsek ve modern çağda, önümüzdeki 40-50 seneyi bu prensibe göre inşa edebilsek, yorumlayabilsek ve mevcut durumu eleştirebilsek herhalde 50 sene sonra Mevlana’nın
tekkesine asılmış olan o cümleyi aşabileceğimiz başka tekkeler, başka yerler bulmaya başlarız. Bunlardan bir tanesi de belki burası Essen olabilir.
Yusuf Kaplan konuşmasının
ikinci kısmında ise özetle şunları ifade etti: Dünyanın içinden geçtiği süreçte Batılılar Doğulular nerede duruyor?Hadisle tarif ile; Mümin kendisine güvenilen ve başkasına güven veren kişidir. Müslüman bunu yaşar. Biz eşyaya müdahale edemeyiz, insanlara ve hayata müdahele edemeyiz. Kıtalarını, coğrafyalarını, iç ve dış
dünyalarını sömürgeleştiremeyiz.
Tarihte bunun yaptığımız dair tek
bir işgal yok. Gittik fethettik ama
bunu yapmadık.
Başka bir soru üzerinden: Demokrasi evrensel bir şey midir? İnsan hakları evrensel bir
şey midir? Özgürlük evrensel bir şey midir? Modernliğin
teorisini yapan Marx Weber, modernliği demir kafese benzetir. İnsan fıtratını yitirdiği zaman kendini yitirir. İnsanın
kendine gelebilmesi lazım. Yani Müminin kendinden
emin olması lazım. Bizim sorunumuz kendimize gelip kendimizden geçebilme sorunudur. Unutulmamalı, bir insan
Müslüman olduğu zaman ancak esveli safiline düşmeme
imkanına kavuşabilir.
Yani Allah’a kul olduktan sonra insan eşyaya, paraya,
arzularına, araçlara ve dünyaya kul olma tehlikesinden kurtulur. İnsan kul olduğu andan itibaren özgürleşmeye başlar. İslam’ın dünyaya verebileceği en önemli şey burada gizli, bütünlük hissi. Eşyanın hakikatinin ve dünyanın bir bütün olarak kavranması fikri. Tekrar ediyorum, Müslümanların
en önemli sıkıntısı kendilerine güvenlerini yitirmiş olmalarıdır. Bir aşağılık kompleksi, bir özgüven kaybı var.
Güven meselesi: Bugün batılılar burada tarih yapıyorlar, bizim üzerimizden tarih yapıyorlar, yani İslam dünyasını kontrol ettiklerinden dolayı tarih yapıyorlar. İslam
dünyası üzerindeki kontrollerini yitirdikleri zaman tarihten
çekilecekler. Bugün Çin’in 25 yılda dünyanın en büyük gücü haline geleceği devamlı söyleniyor ama bir tehdit olarak
konumlandırılmıyor. Buna karşın Müslümanların hiçbir şeyi yok, perişan durumdalar, diktatörlere mahkum edilmişler ama en büyük tehlike olarak görülüyor ve gösteriliyorlar, bunun, içimizde taşıdığımız fakat farkında olmadığımız
potansiyelimize dair bize bir şeyler söylemesi lazım.
Bugün dilimiz İslami bir dil değil. Yani Batılıların kavramlarını, Batılıların bakış açılarını kullanıyoruz. İslam’ı anlarken, anlamaya çalışırken de kendi kavramlarımızla değil
Batılıların kavramları ile, kendimizi onların görmek istedikleri
gibi görüyoruz. İslami bir dil kurmamız lazım. Çin’in değil
İslam’ın üzerine gidiliyor, çünkü
insanlığa bir medeniyet fikrini,evrensel bakımdan ayrımcılık yapmayarak, ötekileştirmeyerek,
yok etmeyerek, tam tersine var
ederek ancak bizler verebiliriz. Ve
bizim ilk önce dünyayı algılama
biçimimizi değiştirmemiz lazım.
Hiç kimseye haksızlık etmeden
kimsenin hakkını yemeden tarihte
ortaya konulduğu gibi, Medine’de
ortaya konulduğu gibi, tüm medeniyet tecrübelerinden yola
çıkmak lazım.
Yani bir yönüyle çağın, hakim paradigmanın dışına çıkmak
gerekiyor. Çağın dışına çıkmadığmız sürece insanlığa verebilecek hiçbir şeyimiz yok, ki öncesinde çağın içerisinde olmak, onu tanımak gerekiyor. Bugün burada sizler Batılıların hastalıklarını, sıkıntılarını
daha iyi görebilecek durumdasınız. Almanlar, Alman düşüncesini Müslümanlardan öğrenebilirler. Bunun için
gayret göstermek gerekiyor. İnsanlığın sorunu Müslümanlar
da dahil, hakikatin yitirilmesidir. Bizim gücümüzün, imkanlarımızın farkında olmamız lazım. Bunun için de zaaflarımızı görmemiz lazım. Hakikatin hatırlatılması lazım. Hakikatin yaratıcıdan gelen, kainattan oluşan büyük varlık zincirini hatırlatmak lazım. Bunu bugün ne Doğulular ne Batılılar söyleyebilecek durumda değiller. Fakat her şeye rağmen, insanın hem iç, hem dış dünyasını hitap eden tek kaynak bizde. Bunun bilincinde olarak, hem insanlığın, hem
kendimizin salahı için sahip olduğumuz potansiyel tekrar
keşfedilmeli ve harekete geçilmelidir. Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 1 9
avrupa
Almanya’da Irkçı ve Neo-Nazi Cinayetler
Türklerin Görüş ve Duyguları Araştırması
Haber: Orhan Mizanoğlu
Hacettepe Üniversitesi Göç ve Siyaset Araştırmaları Merkezi (HÜGO), 2000’den bu yana bir Neo-Nazi
örgüt tarafından gerçekleştirilen ırkçı saldırılar konusunda
Almanya’da yaşayan Türklerin duygu, düşünce, tespit
ve öngörülerini ortaya çıkarmaya yönelik bir kamuoyu
araştırması yaptı. “Almanya’da Irkçı Neo-Nazi Cinayetler:
Türklerin Görüş ve Duyguları Araştırması” başlıklı çalışma, bütün Almanya’daki Türkleri temsil eden 14 yaşından büyük 1058 kişilik bir örneklem ile 5-15 Aralık
2011 tarihleri arasında bilgisayarlı telefon yöntemi
(CATI) ile ve 36 soru üzerinden gerçekleştirilmiş.
“Almanya’daki Türklerin seçimlerdeki tutumları”, “T.Sarrazin’in
kitabı ile başlayan tartışmalar” gibi konularda da Türkler üzerinde
yirmi yılı aşan bir süreden beri çalışmalar yapan SEK-POL/Data4U, Almanya başta olmak üzere Avrupa’daki Türklerle ilgili sosyal, siyasal ve kültürel araştırmalar yapmakta. SEK-POL/Data4U
ve HÜGO’nun işbirliği ile yapılan
araştırmayı sizler için özetledik:
Çalışmada ilk olarak Türklerin
konuyla ne ölçüde ilgili oldukları, konuyu hangi kaynaklardan takip ettikleri ortaya konulmaya çalışılmış. Buna göre Türklerin olayı,% 87 gibi bir oranda çok yakından
takip ettikleri ve haber kaynaklarının büyük ölçüde Türk medyası olduğu tespit edilmiş.
Araştımaya göre, Almanya’da
sayfa 20 • Perspektif
yaşayan Türkler, Neo-Nazilerce gerçekleştirilen cinayetleri günlük popülist söylemlere teslim olmaksızın ve tahriklere kapılmadan soğukkanlılıkla değerlendiriyorlar. Ayrıca Türkler bu eylemlerle Alman toplumunu özenle ayırmayı tercih ediyor ve Almanları suçlayıcı bir tavırdan uzak
duruyorlar.
Türklerin çok önemli bir bölümü (% 78), cinayetleri
Alman toplumu ile değil, çok küçük / radikal bir grupla ilişkilendiriyor. “Cinayetleri işleyen bütün Alman toplumudur” önermesine katılanların oranı sadece % 2.30,
“Alman toplumunun büyük bölümü” diyenlerin oranı ise
% 6,78.
Ancak Neo-Nazi cinayet şebekesini Alman toplumundan ayıran Türklerin Alman devletine karşı güvenlerinde ciddi bir kırılma olduğu ortaya çıkıyor. “Size göre bu
cinayetleri işleyenler Alman Devleti tarafından desteklendi mi
ya da hiç korundu mu?” sorusuna
“evet” diyenlerin oranı % 55, “hayır” diyenlerin oranı ise % 20,66.
Bununla birlikte, bu sorunun % 24,37
oranında yanıtsız bırakılması da dikkat çekici. Türkler, cinayetleri işleyen Neo-Nazilerin Alman devleti tarafından ne derecede desteklendiği hususunda ise daha çarpıcı bir tablo ortaya koymaktadır.
Buna göre “hiç destek/koruma
görmedi” diyenlerin oranı % 7,36
gibi çok düşük bir oranda kalırken,
«Devletten çok koruma/destek, koruma/destek, orta derecede koruma/destek aldılar» diyenlerin toplamı % 85’i aşıyor.
Bu durum, Almanya’daki
Türklerin Alman devletine karşı güvensizliğini ortaya koyması bakımından son derece dramatik bir görüntü olarak değerlendirilebilir.
Özellikle 2000 yılından bu yana ci-
nayetleri işleyenlerin yakalanamamış olması ve bazı devlet güvenlik
birimlerinin elemanları ile ilişkilerinin
olduğuna dair bilgi ve algılar, Alman devletine karşı güvensizliği radikal bir biçimde artırmış.
Türkler, % 77’yi aşan bir oranda Neo-Nazi cinayetlerin devam
edeceği görüşündeler. Dolayısıyla Türklerin endişeli ve güvensiz
oldukları bu oran göz önüne alındığında oldukça açık.
Neo-Nazi cinayetlerinin devam edeceğine dair yaygın inanca
rağmen, olup-bitenlerle ilgili
Türklerin hakim duygusu “korku”
değil, % 73,88 ile daha çok “üzüntü”. Öne çıkan duygusu “öfke”
olanlar % 12,13 iken, “korku”
olanlar ise sadece % 7,87.
Yine endişe verici bir tespit olarak değerlendirilebilecek bir sonuç ile, Türklerin % 60’a yakın bölümü Alman siyasetçilerin konuyu kapatmaya/ saptırmaya çalıştıkları görüşünde.
Alman siyasetçilerin üzgün oldukları ve bir çözüm bulmaya çalıştıklarına inanan Türklerin oranı sadece % 35. Buna inanmayanların oranının ise % 48 civarında.
Türklerin % 70’inden fazlası, Alman Federal Meclisi’nden
çıkan “özür” açıklamasını Alman
yetkililerin “pişmanlık”larının bir
ifadesi olarak görmediklerini açıkça ortaya koymakta.
Bütün bu tabloya rağmen
Türkler Almanya’nın ayrılmaz bir
parçası haline geldiklerini ve Almanya’da kalıcı olduklarını ortaya koyuyorlar. Türklerin % 77,38
gibi çok önemli bir bölümünün Almanya’da yaşamaya devam etme
iradesi içinde oldukları görülmekte. Bu olaylara rağmen “kesinlikle Türkiye’ye döneceğim”
diyenlerin oranı sadece % 3,93.
Araştırmacılara göre, Türklerin cinayetlerle ürkütülmesi, daha
da vahimi işlenen cinayetlerin
Türklerin kendi aralarındaki hesaplaşmalar şeklinde yansıtılarak
toplumsal tepkileri artırılmasına gayret eden Neo-Nazi grubun yaptıklarının hedefe ulaşması neredeyse
imkansız görünmektedir. “Bu cinayet serisi sebebiyle Almanya'yı
terk etmeyi ve Türkiye'ye geri
dönmeyi düşünüyor musunuz?” sorusuna verilen cevaplarda %
9,62’lik kararsız (belki) bölümü dışarıda bırakıldığında, Türklerin
% 77,38 gibi çok önemli bir bölümünün Almanya’da yaşamaya devam etme iradesi içinde oldukları görülmekte.
“Kesinlikle Türkiye’ye döneceğim” ya da “Türkiye’ye döneceğim” diyenlerin oranı sadece %
9,5 olarak tespit edilmiş. Yani cinayetleri işleyenlerin önemli hedefleri arasında yer alan Türkleri
korkutma, yıldırma ve evlerine
dönmeye razı etme stratejisi,
Türkler tarafından neredeyse hiçbir şekilde ciddiye alınmamış.
Türkler, güçlü bir biçimde Almanya'da daha fazla göçmenin
politik olarak aktif olmasının, uyuma katkı sağlayacağını
ve yabancılara yönelik ayrımcılık uygulamalarına son verebileceğine inanmaktalar.
Türkler Almanya’da kalıcı olduklarını bir kez daha, hem
de arkasında Alman devletinin desteği ya da koruması olduğunu düşündükleri Neo-Nazi gruplar tarafından doğrudan kendi toplumlarını hedef alan
eylemlerin varlığına rağmen ortaya koymuşlar.
Ayrıca Türkler Almanya’ya
ve Alman toplumuna % 75’in
üzerinde uyum sağladıkları inancındadırlar. Yani Türkler çatışmayı,
nefreti ya da korkuyu değil, olanlara rağmen birlikte yaşamayı ön
plana çıkarmayı tercih etmekteler. Ortaya çıkan bu bulguların Almanya’daki «uyum» tartışmalarına da yeni bir boyut kazandırdığı
ve bu bulgulardan hareketle sorunun Türklerin uyum istekliliklerinden çok toplumsal kabulde
aranması gerektiği söylenebilir. *Kaynak: http://www.hugo.hacettepe.edu.tr/HUGO_BASINBULTEN_090112.pdf
Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 2 1
avrupa
Flaman Bloku ve Flaman Menfaati Bağlamında
Belçika’da Aşırı Sağ
Mustafa Akyüz • akyuzm@hotmail.com
Avrupa ülkelerindeki ırkçı, İslam ve Müslüman düşmanı aşırı sağın yansımaları hiç kuşkusuz Belçika’da da toplumsal
hayata etki ediyor. Daha önceleri bağımsız siyasal örgütlenmeye girmeyen aşırı sağ son 25 yılda, hem siyasal örgütlenmesini güçlendirmiş hem de düşünceleri ile toplumun merkezini yönlendirmeyi başarmış durumda. Aşırı sağ, siyasal anlamda merkezde bulunan büyük partilerin de önüne geçti.
Şimdi ise, İslam düşmanlığını temsil eder hale gelmiş bulunuyor. Bu olguya paralel şekilde güçlü bir toplumsal örgütlenmeye sahip olan Belçika’da, sağcı ve ırkçı hareketlerle örgütlenmeler ikibinli yılların başında çok süratli bir yükseliş
gösteriyor.
Bu yükselişte öne çıkan ve bir sağcı parti olan VB (Vlaams
Blok), 1995 yılından itibaren oylarını yükseltmeye başladı. Vlaams Blok’un gelişimi 2004 yılında tepe noktasına ulaştı.
Oylarının giderek artmasının verdiği güvenle Vlaams Blok,
yabancılara yönelik söylemlerini ve eylemlerini daha yaygın
bir şekilde açıktan ve tüm siyasî faaliyetlerini yabancılar üzerinden ve özellikle de Müslümanlar üzerinden yürütmeye başladı. Vlaams Blok, Belçika’da yaşanan her türlü sorun ve sıkıntıların arkasında Müslüman kökenli insanların olduğunu,
bunların başında ise Faslıların ve Türklerin geldiğini dile getiriyor. Oy oranını giderek artıran Vlaams Blok, siyasal hayata olduğu kadar toplumsal hayata da etki ediyor. Bu yüzden, Vlaams Blok’un Belçika siyasal hayatına hakim olmaya başlaması toplumsal eğilimleri de oldukça etkiliyor. Her
şeyden önce medyayı da aynı kulvara sokan bu yükseliş ile
birlikte, Faslılar ile Türklerin, yani Müslümanların geldikleri ülkelere geri dönmeleri halinde ülkede başgösteren pek çok
sorunun ortadan kalkacağı yönündeki kanaatler yaygınlaşıyor. Bu kanaatler, sadece siyasal alanda değil, yazılı ve görsel medyada da yaygınlaşmaya başlandı. Bütün bunlara rağmen Belçika’da kalmak isteyen Müslümanların ise bu ülkenin “değer ve normlarına” saygı duymaları ve uyum sağlamaları gerektiği en sık ifade edilen görüşler olarak karşımıza çıkıyor.
Tabiî ki buradaki uyum ifadesi, kelimenin çağrıştırdığı ilk
anlamı pek fazla yansıtmıyor. Bu ifade ile, Müslümanların kendi değer ve inançlarından vazgeçmelerini gerektiren bir
uyum beklentisi gündeme getiriliyor ki, bu uyum gerçekten
sayfa 22 • Perspektif
de yasal eşitlik, özgürlük gibi Belçika’nın temel değerleri ile
tamamen birbirine zıt bir uyum anlayışı öneriyor. Öte yandan böylesine bir uyum anlayışı, Belçika’nın karşılaştığı
ekonomik, siyasal, sosyal ve hatta ahlâkî problemlerin temelinin,
toplumun bir kesiminin İslamî değerlere sahip olmasından
kaynaklandığı anlamına da geliyor. Halbuki hem ekonomik,
hem siyasal ve sosyal problemlerin kaynağında Müslümanların sahip olduğu değerler bulunmadığı gibi, Müslümanlar
özellikle sosyal ve ahlâkî problemlerin çözümünde bu değerler
ile Belçika için bir artı değer oluşturuyor. Dolayısıyla, İslamî değerlere saldırmak, ülkedeki İslam düşmanlığını ve yabancı düşmanlığını örtbas etmeye yönelik bir davranış olarak karşımıza çıkıyor. Ne var ki, tüm bu gelişmeler toplumsal barışı da ister istemez bozuyor ve göçmenler ile çoğunluk toplumu olarak ikili bir zıt kutuplaşmaya yol açıyor.
Özellikle VB’nin yürütmüş olduğu yabacılara yönelik bu
çalışmalar toplumsal huzur ve sükuneti ciddî manada bozmuş durumda. Öylesine ki, gelinen süreçte, VB’nin görüşleri Belçika toplumunda ciddî manada yer edindi ve Müslümanlara karşı toplumsal saldırıların meşru görülmesine yol
açtı. VB, İslam karşıtlığını gündemde tutarak, toplumu açıkça etkiledi ve siyasal arenada İslam/Müslüman karşıtlığını
temsil eden bir mümessil haline geldi.
Vlaams Blok partisi yürütmüş olduğu kampanya ve eylemlerle Müslümanların değerlerine yönelik ırkçı söylem ve
eylemlerini yayınlarından veya parti toplantılarından sokaklara
kadar taşıdı. Müslümanların toplu olarak yaşamış oldukları
semt ve mahallerde yürüşler düzenleyerek ve Müslüman toplumu ve gençlerini provoke etmeye çalışarak, Müslümanların güya bu özgürlükçü anlayış ve toplumdan rahatsız olduğu kanaatini yaymaya çalıştı. Üstelik, VB sempatizanları Müslüman esnafların işyerlerine yönelik çirkin saldırılarda bulunarak
insanlara ve ekmek teknelerine zarar vermeye başladılar. Bununlar birlikte, camilere yönelik ırkçı ve faşist saldırılarla Müslümanları bezdirmeye, yıldırmaya yönelik çabalar içerisinde direk olarak yer aldılar.
Yine bu parti ve destekçileri, ayırımcılık uygulamalarını
okullara kadar taşıdı. Müslüman çocukların gitmiş oldukları okullarda, okul idarelerine baskı uyguluyarak çocukların
okullardaki huzur ortamları bozuldu. Söz konusu partinin iktidarda bulunduğu belediyelerde, söylemler eylemlere dönüştürüldü. Müslüman çocukların dil ve “uyum yetersizliği”
iddiasıyla Belçikalı arkadaşlarından ayrılarak, sadece onların
bulunduğu bir sınıfda ders almaya zorlandılar.
Gelişmelerin toplumsal olarak da tehlikeli bir boyuta gelmesi sonrasında Vlaams Blok 2004 yılında Gent Yargıtay Mahkemesi tarafından, “ırkçılık ve ayrımcılık” kanununa muhalefet ettiği gerekçesi ile kapatıldı. Ancak parti,devlet yardımlarını
kayıp etmemek için yeniden organize olarak ismini Vlaams
Belang (Flaman Menfaati) olarak değiştirdi. Mahkeme
doğrudan partiyi suçlamadı ise de partiye bağlı olarak çalışan üç derneğin “ayırımcı ve ırkçı” faaliyetlerinden partiyi sorumlu tuttu.
Bununla birlikte, yasaklama kararının tamamen siyasî bir karar olarak değerlendiren Flaams Belang, bu tarihten sonra Müslümanlara yönelik söylemlerini daha da keskinleştirmeye başladı. Ülke genelinde reklam panolarını
kullanarak ve Müslümanlar kastedilerek “Yabancılar dışarı,
önce kendi insanımız” sloganları afişe edilmeye başlandı. Zaten Vlaams Belang, Flaman olmayan
Belçikalılara karşı da ırkçı tutum izlemesi ile tanınıyor.
Belçika’da Müslümanlara karşı faaliyetlerini “Avrupa’nın İslamlaştığı” iddiasıyla Avrupa çapında diğer ırkçı ve
faşist parti ve kuruluşlarla işbirliğine giden Flaams Belang’ın önde gelen isimlerinden Filip Dewinter önderliğinde bir
grup, 17 Ocak 2008 tarihinde, “Steden
tegen islamisering” (Şehirlerin İslamlaşmasına hayır) derneğini kurdu. Kurulan bu dernek aracılığı ile uluslararası siyasî parti ve organisyonlarla birlikte hareket ederek, “Avrupa’nın İslamlaşmasının önüne geçilmesi” için birlikte hareket etme kararı aldılar. Ayrıca,“Büyük
şehirlerdeki İslamlaşma ve cami yapımına dur” propagandası
ile, Müslümanların ve müessese olarak da camilerin şehirlerde düzeni bozduğu ve görüntü kirliliğine yol açtığını iddia eden VB, bu amaçla,Hollanda, Almanya ve Avusturya’daki
ırkçı partilerle işbirliği yapıyor.
Yürütmüş oldukları bu ırkçı eylem ve söylemleri ile toplumda korku salarak İslam ve Müslüman karşıtlığını haklı çıkarmaya çalışan VB, dünyanın herhangi bir yerinde Müslümanların karışmış olduğu bir olay olduğunda, hemen bu
olayı kendi yaşadıkları yerlerde de olacakmış gibi topluma empoze etmeye çalışıyor.
Cami ve minare inşaası, daha önceleri toplumun genel olarak normal karşılaştığı bir gelişme iken, son zamanlarda
revaçta olan “cami ve minarelere hayır kampanyası” ile toplumsal gündemin başına oturdu. Bu amaçlarla bizzat Vlaams Belang mensupları, kendi yayın organları ile camilerin önüne giderek birtakım eylemler düzenlediler. Bu çalışmaları yaparken Müslümanlar için önemli olan günler
ve geceleri özellikle seçerek cami cemaatini ve Müslüman
toplumu kışkırtmaya yönelik girişimlerde bulundular.
Vlaams Belang’a göre ülkede başgösteren işsizliğin temel
nedeni yabancıların sayısının çok olmasında yatıyor. Fakat,
işsizliğin önlenebilmesi için önerdikleri çözümler ile de gerçek yüzlerini gösteriyorlar. Bunun için, camilere yönelik kundaklama eylemleri dahil, şehir duvarlarına ırkçı söylemler yazarak topluma korku ve endişe yaymaya çalışıyorlar. Fakat
burada bir gerçeğin altını da çizmekte fayda var. O da, camilere
karşı yapılan eylemlerin doğrudan VB mensuplarınca yapıldığı
idddiasının gerçeği yansıtmadığı olgusudur. Fakat bu tür söylem ve gösterilerin VB’nin resmî politikası olması sebebiyle, bağımsız hatta muhalif, başka ırkçı İslam ve Müslüman
karşıtlarını cesaretlendirmesi, bu eylemlerin VB hesabına kaydedilmesine yol açıyor. Zira bu olayların, VB’nin İslam ve Müslüman karşıtlığı söylemlerinden sonra hız kazanması onların sorumlu olduğu şüphesini artırıyor. Bu da, bir başka açıdan bakıldığında ırkçı söylemlerin Belçika toplumunu ne kadar tehlikeli bir yola soktuğunun somut bir örneğini oluşturuyor.
Toplumsal eğilime paralel olarak,
VB’nin temsil ettiği söylemlerden etkilenen kamu görevlisinin sayısı da giderek artıyor. Bu görevliler, hizmet vermiş
oldukları kurumlarda göçmen ve yabancılarla (çoğunlukla Müslümanlarla)
ilgili olarak kimi zaman önyargılı davranıp, göçmenlerin işlemlerini tamamen
kendi istiyatiflerini kullanarak zorlaştırabiliyor. Böylece, bu durumlarla sık sık
karşı karşıya kalan Müslüman toplumun
kamu hizmeti veren kurumlara karşı güvenleri giderek zayıflıyor. DolayısıylaMüslümanların kimi kamu kurumlarıyla olan münasebetlerinde
hep bir korku ve endişe hakim olmaktadır.
Bu tehlikeli gelişme, 2007 yılından itibaren oy kaybına
uğrayan VB’nin toplumsal etkisi ile zıt bir istikamete doğru
gidiyor. Yani, Vlaams Belang’ın düşüncesi toplumsal olarak
giderek artan bir kabul görürken, VB’nin oy oranı azalıyor.
Takip eden süreçte sürekli oy kaybetmeye başlayan VB, 2009
genel seçimlerinde yaşamış oldu oy kayıbı neticesinde seçimlerde
Federal Parlamento için 11 sandalye ile eksik çıktı. Bu da VB’nin
tarihinde almış olduğu en ağır seçim yenilgisi oldu. Siyasî yorumcular, gelecek seçimlerde bu düşüşün devam edeceğini
öngörüyorlar. Ancak VB’nin bu düşüşünü ifade ederken bir
başka sağcı partinin oylarının yükseldiğini ifade etmeden geçemeyeceğiz. Bu parti VB söylemlerinin bir kısmını bugün
muhalefette olmasına rağmen, kurulan yeni hükümete dayatma yolu ile hayata geçirmeye çalışıyor. Yani, VB’nin kendi görüşlerini temsilde yeni ırkçı rakipleri yükselişe geçiyor.
Bu durum da göçmenler arasında endişelerin artmasına neden oluyor. STOP
ST
STOP
TO
T
OP
O
ISLAMISERING
Ver. uitg.: Filip Dewinter, Madouplein 8 bus 9, 1210 Brussel
Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 2 3
avrupa
Norveç’te İslam Düşmanlığı ve
Breivik Saldırısı
Murat Ercan • uxl@hotmail.com
Norveç’te ırkçı ve aşırı sağ hareketlerin yükselişi ve toplumu etkilemelerinin tarihi diğer Avrupa ülkelerine oranla daha geç dönemlere rastlar. İran devrimi ile İslam karşıtlığı yer edinmeye başlarken, Selman Rüşdi olayı, birinci Körfez Savaşı ve arkasından da 2001 yılındaki New York’daki terör saldırıları aşırı sağın yavaş yavaş yer etmeye başladığı dönemlerdir. İslam ve Müslümanlar ise, 2005 yılında
Danimarka’da meydana gelen ve Peygamber Efendimize
hakaret içeren karikatürlerin Norveç’de Magazinet tarafından yayınlanması ile aşırı sağın ortak hedefi haline geldi. Aslında tüm bu olumsuz gelişmeler İslam’a olan ilgiyi
de artırdı. Fakat aşırı sağ, toplumsal düzeyde İslam aleyhine propagandası ile yavaş yavaş etkisini artırdı. Aynı dönemde ilginçtir ki, İsrail ile Filistin arasında yapılan Oslo
anlaşmasına İsrail’in uymaması sebebiyle artan tepkiler üzerine Sol Parti’nin İsrail mallarını protesto
etme çağrısı gündeme damgasını vuruken, aşırı sağ bu çağrıyı Müslümanlar aleyhine bir propaganda kampanyasına dönüştürdü.
Norveç’teki bu İslam ve Müslüman
düşmanlığı aşırı sağcı Anders Behring Breivik’in, 22 Temmuz 2011 tarihindeki Oslo’daki
katliamına kadar dünya kamuoyunun ilgisini pek fazla çekmedi. Çünkü Norveç
özellikle yabancılara karşı ılımlı tutumu ve
göçmenlerin entegrasyonu ile ilgili olarak
örnek olarak gösterilen ülkelerin başında
geliyordu. Anders Breivik’in terör saldırıları sonrasında Başbakan Jens Stoltenberg’in göçmenleri kucaklayan çağrısının
hemen hemen tüm toplum kesimlerinde
olumlu yankı bulması Norveç’in bozulan
sayfa 24 • Perspektif
imajının yeniden düzelmesi için önemli bir adım oldu.
Ülkedeki Fremskrittspartiet (Frp: İleri Adım Partisi)
gibi sağ partilerin zaman zaman göçmenleri rahatsız edici söylemleri olsa da, bu partiler toplumsal desteklerini giderek yitiriyorlar. Fakat, bir siyasal parti olarak olmasa bile, toplumsal bir hareket olan ve SIAN grubu olarak bilinen “Stop islamisering av Norge: SIAN / Norveç’in İslamlaşmasını durdur” grubu İslam ve Müslüman düşmanlığı ile hem gündemi oluşturuyor hem de kimi medya organlarının desteğini alıyor. Avrupa’nın diğer İslam ve
Müslüman düşmanı parti ve hareketleri ile işbirliği de yapan SIAN grubu, en büyük İslam düşmanı grubu oluşturuyor ve grup, 16 Şubat 2008 tarihinde kurulmuş bulunuyor.
SIAN son 25 senede, 10 binlerce Müslümanın Norveç’e
gelmesine daha fazla tahammüllerinin olmadığını, her geçen gün Norveç’i büyük bir İslamî tehditin beklediğini, giderek artan Müslümanların sayısının korkutucu olduğunu savunuyor.
Bizzat SIAN Başkanı, Serhat Akdeniz adlı bir arkadaşımıza bizzat, “Biz sizin burada kalmanıza karşı değiliz, dininizi serbestçe yaşamanıza karşıyız. İstediğiniz gibi ibadet
ediyor, istediğiniz gibi camiler açıyorsunuz. Fakat, bizim istediğimiz dininizi ve kültürünüzü yaşamadan
burada bizimle birlikte olmanızdır” ifadelerini kullanmıştır. Görülüyor ki, SIAN grubunun ırkçılığı doğrudan İslam düşmanlığı şeklinde tezahür ediyor.
Bu grup her sene değişik yerlerde İslam karşıtı protestolar düzenlerken açık bir
toplumsal destek bulamıyor. Gösterilerine çok az sayıda kişi katılırken, medyanın
bu grubun gösterilerine duyduğu ilgi ise
oldukça fazla. Grubun üyelerinin sayısı tartışmalı olmakla birlikte, üyelerin gösterilere açık bir şekilde katılmaktan çekindikleri
söyleniyor. Rogaland bölgesinde 200 kadar üyesi olan SIAN’nın Norveç genelinde kaç üyesi olduğu bilinmiyor. SIAN üye
sayısı hakkında kamuoyunu bilinçli bir şekilde bilgilendirmiyor.
Ülkedeki sağ partiler bu tür
nifestoda dikkatleri çeken en
aşırı gruplardan uzak durmayı yeğönemli konu Avrupa’nın İslamlerken, yürüttükleri politika ve söylaştığı ve bunun bir tehlike olalemlerde, doğrudan olmasa birak önlenmesi gerektiği konusu.
le dolaylı olarak göçmenleri heManifestoda, çok kültürlülüğün
def almadan edemiyorlar. Bu
Avrupa medeniyetini yozlaştıryüzden toplumsal hava, göçdığı, Müslüman göçmenlerin
menler ve Müslümanlar aleyhisayısının çok fazla olduğu gibi,
ne, iktidar partisi ile diğer sol haaşırı sağın kullandığı ortak bir İsreketlerin girişimlerine rağmen
lam ve Müslüman düşmanlığı dügiderek bozuluyor. Fakat aşırı sağ
şüncesi hakim. Oslo'daki bomve ırkçı hareketlerin Hollanda,
balama ve Utøya (Ütöya) adaBelçika, İsviçre ve Avusturya gisındaki silahlı saldırılarda toplam
bi siyasal areneda etkinliği çok
77 kişiyi öldüren Breivik, ortak
fazla değil. 2007 ve 2011 yılınbir Avrupalılık düşüncesi ile hada yapılan şeçimlerde, ırkçı aşıreket ederken, Müslümanlara
rı sağ parti olan Fremskritts“gerekli” tepkiyi göstermeyen Norpartiet (İleri Adım Partisi)
veç İşçi Partisi’nin, özellikle
Başbakan Jens Stoltenberg, saldırı sonrasında göçönemli bir oy kaybına uğradı. BuGençlik Kolları’nın yanı sıra Avmenleri kucaklayan bir çağrı yaptı
nun yanı sıra, sol partilerle merrupa’da eylem yapılacak hedef ülkez sağ partilerden Høyre (H)
keler olarak bir sıralama yapıyor
(Sağ Parti) ülke genelinde oylarını artırdı. Tahminler, 22
ve bu sıralamada Fransa ilk saldırı düzenlenecek olan ülTemmuz terör saldırılarından sonra bu sağ partilerin oyke olarak gösteriliyor.
larının düşeceği yönünde. Oslo saldırılarını gerçekleştiren
İslam düşmanlığının sembolü olarak da Orta Çağ
Breivik’in Norveç’in ırkçı partisi FRP - Fremskrittspartihaçlı seferlerinin önemli bir gücü olan Tapınak Şövalyeet (İleri Adım Partisi) ile olan bağlantıları da tartışmalı, kenleri’nin adı ile anılan bugünkü gizli bir örgütün üyesi oldisi bu partide aktif bir üye olduğunu söylerken, parti bu
duğunu söyleyen Breivik, Facebook sayfasında da kendiiddiayı yalanlama yoluna gitmişti.
sini ‘Hristiyan, muhafazakar ve milliyetçi’ olarak nitelenBöylesi bir siyasal ve toplumsal havada, Anders Behdiriyor.
ring Breivik gibi aşırı sağ ve İslam düşmanı birisinin soğuk
Oslo katliamı sonrasında, Müslümanlar ve göçkanlılıkla ve “yapılması gerekeni yaptım” diyerek 77 kişimenlerle ilgili hava, Başbakan Jens Stoltenberg’in soyi öldürebilmesi nasıl mümkün olabildi? Bunun için biraz
ğuk kanlılık, daha fazla özgürlük ve daha fazla hoşgörü
da, 22 Temmuz 2011’deki saldırıyı düzenleyen Breivik’i
çağrısı ile aşırı sağa olan tepkiye karşı hassasiyeti oldukça
ve düşüncesini anlamak gerekir.
artırdı. Norveç’in en büyük
Norveç'in İkinci Dünya Satelevizyon kanalı NRK’nin
vaşı'ndan beri gördüğü en feci katyaptığı bir kamuoyu yoklamaliam olarak adlandırılan bu salsı halkın, 22 Temmuz saldırıdırıların sorumlusu olan 32 yalarından önce Norveç’te göçşındaki Anders Behring Breimenlerin iyi işler yaptığı yövik saldırıyı 2009 sonbaharından
nündeki kanaatlerini de gösterdi.
bu yana planlamış görünüyor. İlBu araştırmaya göre daha önginçtir ki, 1500 sayfalık ve "Bir
celeri Norveç halkının yüzde
Avrupa Bağımsızlık Bildirgesi 73’ü bu kanaati paylaşırken, şim2083" isimli bir manifestoyu
dilerde bu oran yüzde 85’e
Andrew Berwick imzası ile yaçıkmış durumda. Aynı şekilde,
yımlayan Breivik’un bu maniBreivik’in iddialarına bir cevap
festosu internete saldırıdan birolmak üzere Norveç halkının,
kaç saat önce konulmuş. Manigöçmenlerin Norveç’i kültürel
festo da saldırıların yıllardır
olarak zenginleştirdiklerine
planlandığına ilişkin ipuçları içeinananlarının oranı da yüzde
riyor. Ama, “Adaletsever Şöval72’den yüzde 82’ye çıkmış duyelerin Komutanı” imzalı marumda. Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 2 5
avrupa
Hollanda’da Yükselen Irkçılık ve
Eşit Koşullarda Birlikte Yaşama Bilinci
Ahmet Azdural • a.azdural@iot.nl
Afganistan'da babası ve kardeşi öldürüldüğü için ailesiyle birlikte kaçarak Hollanda'ya sığınan bir ilticacı, oturduğu mahallede Hollandalı komşusu tarafından sürekli tehdit ediliyor, çocukları dövülüyor ve sonunda zavallı adam
ikinci bir travma daha yaşayarak, başka bir semte taşınmak
zorunda kalıyor. Hollanda Ayrımcılıkla Mücadele Bürosu tarafından yapılan bir derlemeye göre, son iki yılda Hollanda'da 500 kişi, aldığı tehdit ve saldırı sonucu evini terk
ederek başka bir semte taşınmak zorunda kaldı. Son dönemlerde giderek artan oranda camilere ve yabancıların
kaldıkları evlere yapılan direk saldırılar ve duvarlara gamalı
haç çizilmesi gibi dolaylı saldırılar artık Hollanda'da haber
değeri bile taşımayan vaka-i adiyeden sayılıyor. Nitekim
bu gelişmeyi doğrulayan Ayrımcılıkla Mücadele Bürosu,
kayıtlara geçen olayların sadece buz dağının görünen kısmı olduğunu, aslında bu tür ırkçı nitelikli saldırı sayısının
çok daha fazla olduğunu belirtiyor. Kayda geçen olayların
yüzde 60'ı yabancılara yönelik ırk ayrımcılığına dayanıyor,
yüzde 12'si ise cinsel tercihlerinden dolayı saldırıya uğrayanların şikayetlerinden oluşuyor. Hollanda kamu oyunda cinsel tercih mağdurlarının haberleri geniş şekilde yer
alırken ve ilgili makamlar etkili önlem alma ve mağdurdan
özür dileme yarışına girerken, diğer etnik ve dinî ayrımcılık olayları, çoğu zaman haber değeri bile taşımıyor.
Sonuçları geçtiğimiz günlerde açıklanan Amsterdam
Üniversitesinin bir araştırmasına göre, Hollanda'daki
geçici istihdam bürolarının yüzde 77'si, bu kurumlara başvuran işverenlerin, “Türk, Fas ve Surinam’lı işçi istemiyoruz”
yönündeki talebine olumlu cevap veriyor. Yani kelimenin
tam anlamıyla ayrımcı olan bu uygulama, sıradan bir işçi
temini konusunda dahi alenen yaşanıyor. Nitekim, ekonomik krizden de yine yabancılar en ağır şekilde etkileniyor. Ekonomik krizin Hollanda'da hissedilmeye başlandığı
2008 yılının ikinci çeyreğinde yüzde 13 dolayında olan yabancı gençler arasındaki işsizlik, 2011 yılının ikinci çeyreğinde yüzde 25'e yükselmiş bulunuyor. Yine aynı dönemde
sayfa 26 • Perspektif
Hollandalı gençler arasındaki yüzde 7,3’lük işsizlik oranı
ise neredeyse aynı kaldı. Bu durumda yaşamakta olduğumuz ağır ekonomik kriz Hollandalı gençleri 'teğet' geçerken, oran yabancı gençler arasında iki katına yükselerek
aradaki farkın tarihin en üst düzeyine çıkmasına neden oluyor. Bu artışta ve aradaki farkın derinleşmesinde ayrımcı
yaklaşımların önemli etkisi izahtan varestedir.
Hollanda Eğitim Sisteminin çocuklarımız açısından artık bir 'mayın tarlası olduğu' benzetmesinin abartılı bulunmadığı
günümüzde, göçmen çocuklarının yüzde 75’i' düşük seviyeli
okullara yönlendirilmektedir. Temel eğitimin 8. sınıfında
yapılan seviye belirleme sınavlarında bu çocukların başarı oranı diğer grupların gerisinde kalmaktadır. Uzmanlar
bunun nedeni olarak Hollandaca dil yetersizliğini gösterseler de, okul ve öğretmenin küçümseyici, düşük beklentisi da burada önemli ve belirleyici bir rol oynuyor.
Irkçılık ciddiye alınmalı, etkin şekilde mücadele
edilmeli!
Hollanda'da göçmenler olarak sıkça maruz kaldığımız
ayrımcı davranış ve uygulamalara ilişkin örnekleri çoğaltmak
mümkün. Yalnız Hollanda mı? Geçen dönemde Norveç,
Almanya, Danimarka ve İtalya’da işlenen cinayetler,
ırkçı şiddetin Avrupa çapındaki korkunç boyutlarını bir
kez daha bize hatırlatıyordu. Daha 70 yıl önce milyonlarca Yahudinin katledilmesini önleyemeyerek kötü bir
insanlık sınavı veren Avrupa, günümüzde de halen ırkçı
hareketlere karşı yeterli karşı duruşu maalesef sergileyebilmiş
değil.
Irkçılık, genel olarak aşağılanan bir kelime ve reddedilen
bir ideoloji olması nedeniyle, her zaman tartışmalı bir konu olmuştur ve araştırmalar, günümüzdeki şekliyle son 60
yıldır sistemli bir şekilde Hollanda'da yabancılara karşı şiddet içeren ırkçı saldırılar olduğunu gösteriyor. Önce İtalyan ve İspanyol işçiler, sonra Türkler, Faslılar ve ilticacılar ile son yıllarda Müslümanlar bu saldırıların en sık hedefi olan etnik ve dinî gruplar olmuş durumda. Buna karşılık resmî makamlar ve politikacılar bu saldırıları her seferinde 'münferit bir olay, birkaç serserinin hareketi' gibi
yaklaşımlarla geçiştirmeye çalışıyor. Doğru tespit yapılmaması
ise hem bu düşünceyi savunan hareketlerin gelişmesine neden oluyor, hem de konu Hollanda'da tartışılmayarak tabulaştırılıyor.
Bu yaklaşımın en çarpıcı örneğini, Özgürlük Partisi adı
altında özgürlükten nasibini almamış PVV (Partij voor de
Vrijheid) partisine yaklaşımda görüyoruz. Bu parti, Müslümanlara, Hollanda'nın kapılarının kapatılmasını, Müslümanların okul ve ibadet yerlerinin yasaklanmasını alenen savunabiliyor. Bu şekilde ayrımcı, dışlayıcı yaklaşımları
savunan bir başka parti, halen iktidardaki azınlık hükümetinin
dışardan destekleyicisi olarak kabul görebiliyor. Demokrasi konusunda 'mangalda kül bırakmayan' Hollanda, sadece bir kişinin üyesi olduğu, kararların tek bir kişi tarafından verildiği, anti demokratik bir hareketin desteğiyle yönetiliyor izlenimi
veriyor. Nitekim bahsettiğimiz
bu hareket, 2010 yılı parlamento seçimlerinde yüzde
15,5'luk oy oranıyla ülkenin üçüncü büyük partisi
olmuştu. Ve son kamu oyu
yoklamalarına göre, bu partinin tabanı büyümeye devam
etmektedir.
Irkçılığın ve ayrımcılığın her türlüsüne karşı çıkılmalı!
Bir araştırmaya göre,
Hollanda halkının yüzde
10’u kendini ırkçı olarak tanımlıyor ve yüzde 17'si ise bazen ırkçı düşüncelere sahip
olduğunu belirtiyor. Daha yakın zamana kadar insanların
ağzına bile almaya cesaret edemediği ırkçılığın, bu denli yaygınlaşması ve insanların hiç
çekinmeden ırkçı olduğunu kabullenmesi aslında
korkunç bir gelişmeyi ve
yaygınlaşmayı gösteriyor.
İnsanların utanma duygusuna kapılmadan kendilerinin üstün olduğunu ifade etmesi, insan olarak hepimizi kaygılandırmalıdır. Bu gelişme Hollanda ve dolayısıyla bizim geleceğimiz açısından ciddî bir tehlike oluşturuyor.
Hollanda'da doğrudan veya dolaylı olarak uygulanmakta
olan ırkçı, ayrımcı davranış ve uygulamalar olduğu herkesin
ortak kabulüdür, fakat artık, bunun adının konulması ve
alınması gerekli tedbirlerin de netleştirilmesi gerekiyor. Sorunun tanımı iyi yapılmazsa çözümler geliştirilemez ve sorunlar kontrolden çıkarak önü alınamaz hale gelebilir. Hollanda Anayasası’nın birinci maddesi şunu öngörür: “Hollanda’da yaşayan herkes eşittir ve eşit mualele görür. Din, ha-
yat görüşü, siyasî görüş, ırk, cinsiyet veya her ne sebeple olursa olsun ayrımcılığa izin vermez.” Bu doğrultuda, ayrımcılığın her türlüsüne karşı çıkılmalı, ötekileştirici, dışlayıcı
ve toplumsal grupları karşı karşıya getiren yaklaşımlarla
mücadele edilmesi gerekiyor.
Geleceğin Hollanda’sını birlikte inşa etmeliyiz.
Uyum çift taraflı bir süreçtir!
Farklı kültürel geçmişe sahip grupların barış içinde bir
arada yaşaması, egemen toplum azınlık toplum ilişkisi, kısacası toplumsal uyum süreci elbette kolay değildir ve
sancılı geçmesi anlaşılabilir.
Ayrıca bu süreçte, bu ülkenin yeni yerleşimcileri olarak bizlere de önemli görevler
düşmektedir. Hollandaca dilini öğrenerek, toplumu
yakından tanımalı, içinde yaşadığımız bu toplumun hassasiyetlerine saygı göstermeliyiz. Hollanda toplumuyla iyi ilişkiler içinde olmalı, kendimizi daha iyi tanıtmalı ve birlikte eşit koşullarda huzur içinde yaşama irademizi net biçimde ortaya koymalıyız. 50 yıldır yaşadığımız, kök saldığımız
Hollanda'da kalıcıyız ve burası artık bizim de ülkemizdir. Aslında Hollanda toplumuyla sorunlarımız, kaygılarımız, sevinçlerimiz, kazanımlarımız, kısacası geleceğimiz ortaktır. Ancak
bu noktada bize olduğu kadar, Hollanda toplumuna da
büyük görevler düşüyor.
Çünkü uyum tek bir tarafın
çabalarıyla gerçekleşemez ve karşılıklı bir etkileşim süreci gerektirir. Bizim olduğu kadar Hollanda toplumu da bize karşı daha açık olmalı, bizleri eşit vatandaşlar olarak görmeli ve geleceğin Hollandasını birlikte inşa etme niyet ve
iradesini göstermelidir. Bu birlikte yaşamanın çerçevesini ise demokratik hukuk devleti ilke ve kuralları belirlemelidir.
Ancak bu şekilde geleceğimizi tehdit eden dışlayıcı, ayrımcı
düşüncelerin tehlikesini bertaraf edebilir, ırkçılığın pan zehirini oluşturabiliriz. Ortak geleceğe uzanan yolda, bizimle
benzer kaderi paylaşan, bize destek olan diğer toplumsal
kesimler, siyasi parti, kurum, kişi ve sendikalarla dayanışma içinde mücadele etmeliyiz. Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 2 7
irşad
Mevlid ve Süleyman Çelebi’nin Mevlid’i
Prof. Dr. Adem APAK • ademapak@hotmail.com
Mevlid, İslâm edebiyatı ve sanatında Hz. Peygamberin (sav) doğum yıl dönümünde yapılan törenlere verilen
genel isim, aynı zamanda bu törenlerde okunmak üzere yazılmış eserlerin ortak adıdır. Esasen Allah Rasûlü’nün (sav)
sağlığında onun doğum yıl dönümü kutlanmadığı gibi, daha sonraki İslâm tarihi döneminde mevlidle ilgili bir uygulamaya da tesadüf edilmez. Mısır'da Şiî Fatımî Devleti
kurulduğu zaman, bu devlet ileri gelenleri, soyundan geldiklerini söyledikleri Hz. Peygamber'in (sav) doğum yıl
dönümünü Muiz-Lidînillâh’ın halifeliği döneminden
(972-975) itibaren resmen kutlamaya başladılar. Fâtımîler bunun yanı sıra Hz. Ali, Fâtıma, Hasan, Hüseyin gibi
Ehl-i Beyt mensupları ile o günkü halifenin de doğum gününü görkemli bir şölen şeklinde kutluyorlardı.
Şii Fâtımîlere son veren Eyyûbîler zamanında birçok
bayram ve tören kutlamaları kaldırıldığından dolayı mevlide de özen gösterilmediği anlaşılmaktadır. Ancak Selâhaddîn-i Eyyûbî'nin kayınbiraderi Erbil Atabeği Muzafferüddin
Kökböri (1190-1233), mevlidi tekrar büyük törenlerle yeniden kutlamaya başladı ki bu uygulama Sünni dünyada
ilk ciddi mevlid kutlaması kabul edilir. Onun zamanındaki kutlamaların Fâtımîler'den farklı olarak hazırlıklarıyla birlikte uzun bir zaman dilimine yayıldığı, adeta bir şenlik ha-
Peygamberimizin doğduğu yer
sayfa 28 • Perspektif
vası içinde halkın geniş katılımıyla gerçekleştiği dikkat çekmektedir. Günümüz Suriye’sinde de benzer nitelikte görkemli ve uzun süreye yayılmış mevlid kutlamalarına şahit
olmak mümkündür.
Eyyûbîler’den sonra kurulan Memlükler döneminde
Mısır'da mevlid kutlamaları bütün ihtişamıyla devam etti. Mevlid günü ikindi namazından sonra Mısır Abbasî halifesi, dört mezhebin baş kadıları, ilim ve tasavvuf ehli, emîrler ve kumandanlar, devlet adamları, halkın ileri gelenleri, komşu ülkelerden gelen temsilciler kaleye gelerek tören çadırındaki yerlerini alırlardı. Bu günde önce Kur'ân
tilâvet edilir, ardından vaazlar verilir, tarikat mensupları tarafından zikir ve evrâdlar okunur, daha sonra yemek yenirdi. Bu sırada sultana tebrikler sunulur, o da devlet ricaline,
ulemâ ve tasavvuf ehline hil'at ve hediyeler verir, muhtaçlara
da sadaka dağıtılırdı. Eyyûbîler devrinde en muhteşem törenlerin el-Melikü'l-Eşref Kayıtbay zamanında (14681496) yapıldığı kaydedilmektedir.
Kuzey Afrika'da ilk defa kadı Ebü'l-Abbas Ahmed b. Muhammed b. Hüseyin es-Sebtî el-Azefî (ö. 633/1236) tarafından halkın Hristiyan bayramlarını kutlamasını önlemek amacıyla mevlid kutlamaları icra edilmeye başlandı.
Bu devirde özel bir ilgi gösterilen uygulama zamanla Kuzey Afrika, ardından da Endülüs'te yaygınlık kazanmış, hükümdarlar ve yöneticiler mevlid kutlamalarına büyük
ehemmiyet vermiştir. Mevlid kutlamaları, Mâlikî fukahasının sert muhalefeti sebebiyle Tunus'ta Hafsîler sarayında Fas'takinden yaklaşık bir asır sonra, Sultan Ebû Fâris
Abdülazîz el-Mütevekkil devrinde (1394-1434) yapılabilmiştir.
Özellikle Tunus'ta Osmanlı hakimiyetindeki son beylik olan
Hüseynîler zamanında Osmanlılar örnek alınarak mevlid
bir devlet törenine dönüştürülmüştür. Öyle ki, Tunus'ta
Fransız işgali döneminde dahi bu kutlamalar devam etmiş,
hatta zamanın sömürge valisi de törenlere katılmıştır.
Osmanlı hükümdarı III. Murad, hicri 996 (1588) yılında merasimle mevlid kutlamalarını başlatmakla birlikte, resmî olmasa da Osmanlı Devleti'nde kutlamaların bundan önceki dönemlerde de yapıldığı bilinmektedir ve
Balkanlar'ın fethiyle birlikte bu coğrafyada da mevlid törenleri yapılmaya başlanmıştır. Zira Saraybosna'daki Gazi Hüsrev Bey Camii'nin hicri 938 (1531) tarihli vakfiyesinde mevlid için yılda 300 dirhem tahsisat ayrıldığı görülmekte, bölgedeki diğer camilere ait vakfiyelerde veya
şahsî vasiyetnamelerde de benzeri kayıtlara tesadüf edilmektedir.
Günümüzde mevlid, Suudi Arabistan hariç olmak
üzere Kuzey Afrika'dan Endonezya'ya kadar İslâm ülkelerinde -bazılarında resmî, bazılarında gayri resmî olarakyaygın biçimde kutlanmaktadır. Türkiye'de yalnız ramazan ve kurban bayramları resmî bayram kabul edilmekte,
gerek mevlid kandili, gerek diğer mübarek gün ve geceler
münasebetiyle camilerde, evlerde ibadet âdabı içinde
Kur'ân-ı Kerîm, Süleyman Çelebi'nin mevlidi, kaside ve ilâhiler okunmaktadır. Son yıllarda Diyanet İşleri Başkanlığı
ve Türkiye Diyanet Vakfı'nın ortaklaşa düzenlemesiyle Hz.
Peygamber'in mevlidi "Kutlu Doğum Haftası" adıyla Türkiye'de, Türk dünyasında ve Balkanlar'da çok yönlü etkinliklerle
kutlanmaktadır.
Mevlid kutlamaları sırasında okunan ve Resûl-i Ekrem'in
(sav) doğumunu anlatan, methini içeren
eserler de mevlid olarak
bilinmektedir. Bunların en meşhurları arasında Arap dünyasında ilk
peygamber methiyesi
kabul edilen Kâ'b b.
Züheyr'in Kasîdetü'lBürde'si, daha sonra
Bûsîrî'nin aynı adla da
anılan el-Kevâkibü'ddürriyye’si ve el-Kasîdetü'1-hemziyye'si ile
Şemseddin İbnü'l-Cezerî’nin Mevlidü'n-nebî ve nihayet Ca'fer b.
Hasan el-Berzencî'nin el-'İkdü'l-cevher’i zikredilebilir.
Günümüzde Arap dünyasında, Hindistan'da ve Güneydoğu
Asya İslâm ülkeleriyle bütün Afrika İslâm ülkelerinde Arapça'sı ve çeşitli dillerdeki tercümeleriyle en çok okunan mevlid ise Medine Müftüsü Ca'fer b. Hasan el-Berzencî'nin Mevlidü'n-nebî adlı eseridir.
Doğu Afrika sahillerinde ise Abdurrahman İbnü'dDeyba' ez-Zebîdî'nin el-Mevlidü'ş-şerîf’i ile Somali'de
Ebü'l-Hasan Nûreddin'in 'Unvânü'ş-şerif adlı mevlidleri
oldukça meşhurdur. Afrika Sevâhilî dilinde de çok sayıda
mevlid kitabı bulunmaktadır. Şerif e-Mansabî'nin bu dilde yazılmış Kitâbü'l-Mevlid’i çok meşhurdur. Türk dünyasında mevlid denilince şüphesiz Süleyman Çelebi'nin Vesîletü'n-necât adını verdiği mevlid akla gelir.
Diğer İslâm edebiyatlarıyla mukayese edildiğinde
mevlidlerin Türk edebiyatında kuşkusuz ayrı bir yeri vardır. Çoğunlukla manzum kaleme alınan bu eserler, Türk
halkının peygamber sevgisinin bir göstergesi olarak sayı itibariyle de dinî türlerin hiç birinde görülmeyecek zengin-
liktedir. Süleyman Çelebi'nin nazmettiği mevlidin herkes
tarafından beğenilip okunmasından dolayı bu konu sonraki yıllarda da şairler tarafından çokça işlenmiştir.
İlk Türkçe mevlid metni hakkında kaynaklarda açık bilgi yer almamakla birilikte Süleyman Çelebi'nin hicri
812’de (1409) kaleme aldığı Vesîletü'n-necât adlı mesnevinin ilk mevlid olduğu görüşü yaygın bir şekilde kabul
görmektedir. Vesîletü’n-necât dışında Türkçe'de kaleme
alınan mevlidlerin sayısı 200 civarındadır. Süleyman Çelebi’nin eseri örnek alınmak suretiyle yazılan Türkçe mevlid metinlerinin çoğu, aruzun "fâilâtün fâilâtün fâilün" kalıbıyla ve mesnevi tarzında yazılmış olup, ortalama 6001400 beyitten oluşan mevlidlerde genellikle Hz. Peygamber'in doğumu üzerinde durulmakta, ardından mi'racı ele alınmakta, çeşitli mucizeleri anlatılmakta, daha sonra vefatından bahsedilmektedir. Bu eserlerin hemen hepsi Ehl-i sünnet inancı
doğrultusunda kaleme
alınmış, yer yer âyet ve
hadislerden iktibaslarla,
telmihlerle desteklenmiş, birtakım iddiaların aksine çoğunda
bid'at denebilecek fikirlere katiyetle yer verilmemiştir.
Mevlidler umumiyetle tevhid, münâcât
ve na't ile (bazılarında ashâb-ı kirama methiye
ile) başlamakta, kâinatın zuhur kaynağı olan
nûr-ı Muhammedi'den
bahsedilerek Hz. Peygamber'in (sav) doğumuna geçilmekte,
onun mi'racı ve diğer mucizelerinin anlatılmasının ardından vefatı konusuna yer verilmekte, en sonunda Rasûl-i Ekrem (sav) ve ashâbı başta olmak üzere eseri yazan, okuyan ve dinleyenler için bir dua ile sona ermektedir.
SÜLEYMAN ÇELEBİ ve MEVLİDİ
İlk Türkçe mevlid yazarı olan Süleyman Çelebi, Bursa'da
dünyaya gelmiştir. Doğum tarihi hicri 752 (1351) olarak kabul edilir. Süleyman Çelebi'nin, Ahmed Paşa'nın oğlu ve Orhan Gazi'nin silâh arkadaşı olup Fusûsü’l-hikem'e bir şerh
yazan Şeyh Mahmud'un torunu olduğu zikredilmektedir.
Orhan Gazi'nin bu zata İznik'te bir medrese yaptırmış bulunduğu şeklindeki kayıtlardan onun ilimle uğraşan kültürlü
bir aileden geldiği anlaşılmaktadır. Süleyman Çelebi'nin dinî ilimlere vukufiyetini eserinde işlediği konuları âyet ve hadislerle ustaca desteklemesi göstermektedir. Kaynaklar
onun Yıldırım Bayezid devrinde bir süre Dîvân-ı Hümâyun
imamlığı da yaptığını ve 802'de (1400) Bursa Ulucamii imamŞ U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 2 9
irşad
lığına Emîr Buhârî'nin tavsiyesiyle getirildiğini nakleder. Şairin hicri 825'te (1422) vefat ettiği kabul edilmektedir. Kabri Bursa’da Çekirge yolunda, Eski Kaplıca yakınlarındaki Yoğurtlu Baba Zaviyesi önünde bulunmaktadır. Türbesi harap bir durumdayken 1952 yılında Bursa Eski Eserleri Sevenler Kurumu aracılığıyla onarılmıştır.
Osmanlı coğrafyasında Mevlid denilince akla gelen ilk
eser olan Vesîletü'n-necât'ın, hicri 812 (1409) yılında Bursa'da tamamlandığı bilinmektedir. Başka bir eseri bilinmeyen
Süleyman Çelebi'nin mevlidini kaleme almasıyla ilgili
yaygın rivayet şu şekildedir: Onun Ulucami'de imamlık yaptığı yıllarda bir vaiz, Bakara sûresinin 285. âyetini açıklarken peygamberler arasında bir fark bulunmadığını, bu sebeple Hz. Muhammed'in (sav) Hz. Îsâ'dan ve diğer peygamberlerden üstün olmadığını söyleyince cemaatten
bazıları vaize karşı çıkmış, tartışmalar büyümüş, bu arada
Süleyman Çelebi. "Ölmeyip Îsâ göğe bulduğu yol / Ümmetinden olmak için idi ol" beytini söylemiş, halkın çok
beğendiği bu beyti daha sonra Hz. Peygamber’in (sav) sevgisini terennüm edecek ve onun hayatının bazı bölümlerini içine alacak şekilde geliştirerek eserini tamamlamıştır.
Eser, asıl isminden ziyade yazma nüshaları genellikle
"mevlid / mevlüd" başlığını taşıdığından, hatta bazan
"mevlûd" şeklinde yazıldığından "mevlid" veya "mevlüd"
olarak tanınmıştır.
Vesiletü’n-necat sade bir Türkçe ile yazılmıştır. Eserde fikir, bilgi ve duygular çok sanatkârane bir üslûpla anlatılmıştır. Müellifin ifadeleri dinî heyecanına bağlı olarak
gelişip zenginleşmiş ve ona dönemin çizgisini aşan şahsî
ve sanatlı özel bir üslûp kazandırmıştır. Eserde kullanılan
ifadeler halka yönelik konularda çok sade, dinî kavramların anlatımında bazan girift, fakat anlamın derinine inildiği
takdirde gönlü fethedecek özelliktedir. Eserde yer yer dinî mefhumların, farz ve vaciplerin beyan edildiği, İslâm tasavvufunun şerî hükümlerle örtüşen yönlerinin işlendiği
sayfa 30 • Perspektif
de görülür. Türk edebiyatına mal olmuş tasavvufî remizlerin başarıyla kullanıldığına şahit olunur. Bunun yanında Vesîletü'n-necât’ta tenasüp, cinas, tevriye, teşbîh ve temsil gibi edebî sanatlara da yer verilmiştir.
Bir münâcâtla başlayan eserin muhtevasını ortaya koyan bab başlıkları şöyledir: Allah'ın birliği hakkında, nâzım için dua talebi ve kitap için özür beyanı, âlemin yaratılma sebebinin beyanı, Hz. Muhammed'in ruhunun yaratılmasının beyanı, Hz. Muhammed'in (sav) vücudunun
zuhura gelmesinin beyanı, Hz. Muhammed'in (sav) doğumu sırasında ortaya çıkan fevkalâdeliklerin beyanı, Hz.
Peygamber'in (sav) methi, mucizelerinin, mi'racının ve hicretinin beyanı, onun bazı vasıflarının beyanı, nükte ve nasihat, kötü fiillerden nehyetme, risâletin tebliği, Hz. Peygamber'in (sav) vefatı ve hatime.
Vesîletü’n-necât, yazıldığı dönemden itibaren Osmanlı coğrafyasındaki halk arasında çok beğenilmiş, bilhassa Hz. Peygamber'in
(sav) doğum günlerinde okunmuş, bestelenmiş, çeşitli dillere
çevrilmiş ve nazîreleri yazılmıştır.
Ayrıca başta Balkanlar olmak üzere çeşitli İslâm ülkelerinde bir ibadet anlayışı içinde mübarek gün ve
geceler yanında doğum, ölüm,
sünnet, evlenme, askere gönderme gibi pek çok vesile ile okutulmaya devam edilmiştir.
Son olarak gerek mevlid kutlamaları, gerekse bu kutlamalarda
mevlid adı verilen şiirlerin okunmasıyla ilgili ulemanın görüşlerine gelecek olursak; Hz. Peygamber (sav) zamanında ve ondan sonraki birkaç asır boyunca kutlanmayan mevlidin daha sonra kutlanması ve bu
kutlamalarda mevlid için yazılmış şiirlerin okunmuş olmasının meşruiyeti ulemâ arasında çokça tartışılmıştır. Mâliki fakihi İbnü'1-Hâc el-Abderî (ö. 737/1336) bid'at konularına geniş yer verdiği el-Medhal adlı eserinde mevlidin Rasûlullah (sav) devrinde ve ona son derece bağlı olan ashap
ve tabiîn (Selef) zamanında kutlanmadığını, dolayısıyla bid'at
olduğunu söyleyerek mevcut uygulamalara şiddetle karşı çıkmıştır. İbnü'l-Hâcc'ın çağdaşı olan bir diğer bir Mâlikî âlimi Tâceddin Ömer b. Ali el-Lahmî el-Fâkihânî de mevlidi
bid'at-ı seyyie kabul ederek ona karşı çıkmıştır. İbn Teymiyye
onu takip eden Vehhâbî ulemâsı ve Muhammed Abduh gibi çağdaş ıslahatçı âlimler de mevlid kutlamalarına şiddetle karşı çıkmışlardır. M. Reşîd Rızâ, Mısır'da mevlidlerde görülen çirkin uygulamaları eleştirir ve ulemâyı bu konuda sessiz kalmaları yüzünden kınar. Bununla birlikte mevlid kutlamasının bizzat kendisine değil, bu vesileyle işlenen kötülüklere karşı olduğunu belirtir ve bu uygulamalardan kur-
tuluş yollarını gösterir. Vehhâbî geleneğine mensup çağdaş
âlimlerden Suudi Arabistan müftüsü Muhammed b. İbrahim Âli Şeyh, Abdülazîz b. Abdullah b. Bâz, Hammûd b. Abdullah et-Tüveycirî gibi şahsiyetler her çeşit mevlid kutlamasına karşı çıkarak bu konuda risaleler kaleme almışlardır.
Kuzey Afrika'da Cezayir gibi bazı ülkelerde ıslahatçı âlimler ise, mevlidin geleneksel şeklini eleştirmişlerse de, yeni
nesillerde inanç ve millî şuurun güçlenmesi için mevlidi yeni birtakım etkinliklerle kutlama yolunu benimsemişlerdir.
Ebû Şâme el-Makdisî (ö. 665/1267), İbn Abbâd en-Nefzîer-Rundî, Şemseddin İbnü'1-Cezerî, İbn Nâsırüddin edDımaşkî, İbn Hacer el-Askalânî, İbn Hacer el-Heytemî, Şemseddin es-Sehâvî, Celâleddin es-Süyûtî, Şehâbeddin Ahmed
b. Muhammed el-Kastallânî ve Muhammed b. Yûsuf eş-Şâmî gibi âlimler ise Hz. Peygamber'in (sav) dünyaya gelmesi sebebiyle sevinmenin, onun doğum günü münasebetiyle muhtaçlara yardımda bulunmanın, Rasûl-i Ekrem'e (sav) dair şiirler
okumanın, güzel elbiseler giyerek
sevinç gösterisinde bulunmanın birer güzel amel olduğunu, dolayısıyla mevlid kutlamalarının bid'atı hasene sayılması, ancak bunun yanı sıra halk arasında görülen ve dinen hoş karşılanmayan davranışların bundan ayrı düşünülerek
önlenmesi gerektiğini belirtmişlerdir.
Günümüzde de gerek ulema
gerekse Müslüman topluluklar
arasında mevlid uygulamalarıyla
ilgili olarak farklı görüşler ileri sürülmektedir. Bir kısmı mevlidin bidat olduğunu ileri sürmek suretiyle okutulmasına tamamen karşı çıkarlarken, bir
kısmı ise mevlidin dini gün ve gecelerin ihya edilmesinden,
aynı zamanda sünnet merasimi, düğün ve vefat gibi dini
törenlerin icrasında okunmasından yola çıkarak, bunun Hz.
Peygamber’in (sav) anılması ve Allah’a dua edilmesine vesile olduğu, dolayısıyla okunmasının doğru, hatta gerekli
olduğu kanaatini ortaya koymaktadırlar. Bunun yanı sıra
mübarek gün ve gecelerde, bebek doğum törenlerinde, sünnet merasiminde, düğün toplantılarında ve nihayet vefat
ya da sene-i devriye vesilesiyle düzenlenen programların
tamamında mevlid okunmasının anlamsız olacağı da dile
getirilmektedir.
Burada şunu ifade etmek gerekir ki, gerek sosyal, gerekse
dinî adet ve uygulamalar ancak asırlık bir tecrübe birikimi
ve aktarımı ile gelenek haline gelebilirler. Bunların kısa sürede hem yaygınlaşması hem de ortadan kaldırılması ve etkisiz hale getirilmesi mümkün olmaz. Süleyman Çelebi’nin
Mevlid’i de Osmanlı’nın kuruluş döneminden günümüze
kadar geçen sürede varlığını ve etkisini devam ettirmiştir.
Kendisine rakip ve nazire kabilinden pek çok mevlid yazılmışsa da Vesîletü’n-necât çağları aşmak suretiyle Osmanlı
coğrafyasında ve günümüz Türkiyesi’nde mevlid denilice
akla gelen ilk manzum eser olmayı sürdürmüştür. Ayrıca mevlidin bidat olduğuyla ilgili fikirler de gerek mevlid adetini,
gerekse Süleyman Çelebi’nin eserini etkisiz hale getirememiştir. Zira ülkemizde olduğu gibi özellikle bir zamanlar Osmanlı’nın hakim olduğu bölgelerde mevlid, dini gün ve gecelerin alternatifsiz en önemli ihya vesilesi olmaya devam
etmektedir. Gerçekten de dinî bir temeli olmamakla birlikte,
mevlid merasimleri Müslüman toplumun en çok önem verdiği, yaşattığı adet ve geleneklerden birini teşkil eder. Şu ana
kadar mübarek gün ve geceler ile doğum, evlilik, sünnet ve
ölüm merasimlerinde mevlidin yerini doldurabilecek güçlü bir alternatif de bulunamamıştır. Ancak bu merasimlerin
tamamında standart bir mevlid okunması uygulaması da tartışılmalıdır. Belki özellikle sünnet merasimi ve düğünler için
mevlid okunması dışında dinin müsaade ettiği meşru sınırlar
çerçevesinde alternatif kutlamalar yoluna gitmek mümkün
olabilir. Ancak kandil geceleri, özellikle de mevlid kandili için
Süleyman Çelebi’nin Mevlid’i geçmişte olduğu gibi uzun yıllar boyunca alternatifsiz kalmaya devam edecek gibi görünmektedir. • Metnin hazırlanmasında Türkiye Diyanet Vakfı İslam Ansiklopedisi’nin “Mevlid” (XXIX, 475-486) maddesinden istifade edilmiştir. Bu
konuda daha geniş bilgi için ayrıca şu eserlere müracaat edilebilir: Necla, Pekolcay, Türkçe Mevlid Metinleri, (Doktora Tezi) İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi, İstanbul 1950; Necla Pekolcay, Mevlid,
İstanbul 1980; Hüseyin, Vassâf, Mevlid: Süleyman Çelebi ve Vesîletü’nnecât, (haz. Cemal Kurnaz-Mustafa Tatçı), Ankara 1999; Ahmet Aymutlu, Süleyman Çelebi ve Mevlid-i Şerif, İstanbul 1958; Bahar Akpınar, Türk Kültüründe Dini Törenler ve Mevlid Kutlamaları (Doktora
Tezi), Hacettepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara
1999; Süleyman Çelebi ve Mevlid, (Yazılışı, Yayılışı ve Etkileri) Sempozyum
Kitabı, (editör: Mustafa Kara-Bilal Kemikli) Bursa Osmangazi Belediyesi Yayınları, Bursa 2008).
Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 3 1
irşad
Model İnsan Hz. Muhammed (s.a.v.)
Prof. Dr. Mehmet Mahfuz Söylemez, Bremen’deydi
Haber: Akil Altuntaş •aaltuntas@igmg.de
İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dünya Dinleri Kültürü bölüm Başkanlığını yürüten Prof. Dr. Mehmet
Mahfuz Söylemez, IGMG Bremen Bölgesinin daveti üzerine verdiği konferansta, Hz. Peygamberin Avrupa’da yaşayan insanlara, gençlere nasıl örnek olabileceğini anlattı. Söylemezin söyleşisinden akıllarda kalanlar şöyleydi:
Hz. Peygamberin bize bıraktıkları kuşkusuz dinimizin
bir parçası, taklit edilmesi elzem olan, farz olarak ifade edilmiş bir parçasıdır. Örneğin Kuran’ı Kerim’de yüce Rabbimiz “namaz kılınız” diye buyurur. Peki namazı nasıl kılacağız? Kur’an’ı Kerim’de namazı nasıl kılacağına dair bir
ifade yoktur. Bunları Peygamber Efendimizden öğreniyoruz.
Dolayısıyla Peygamber Efendimizden öğrenmiş olduğumuz kısım, dinin taklit edilmesi gereken kısmıdır. Bu bir
farziyet ifade eder. Bunu yapmazsak Peygamberi anlamamış,
farzı kavramamışız demektir.
Bir de beşer olması yönüyle beliren ve örnek olan Peygamber var: Hz. Peygamer (a.s.), yaşadığı dönemde bugünkü tabirle, çok nazik biri olarak tanınırdı. Nezaketine
örnek babından şu örneği verebilirz: Hz. Peygamber, evinin kapısında duruken bir Yahudi geçiyor ve ona şöyle hitap ediyor: ‘Essamu aleyküm.’ Sam kelimesi İbranicede,
bela demektir. Peygamber Efendimiz buna karşılık sadece susuyor ve ona en büyük cevabı vermiş oluyor. Ancak
Hz. Aişe validemiz dayanamıyor ve bu bedduaya karşılık
‘Essamu aleyküm ya aduvvellah’
diyerek Allah’ın belası senin üzerine olsun ey Allah’ın düşmanı şeklinde karşılık veriyor. Bunun üzerine Hz. Peygamber, Hz. Aişe’ye
dönerek; Ya Aişe nazik olman gerekmez miydi! diyor.
Hz. Peygamber her zaman tane tane konuşur ve anlaşılmayan, zor imalarda bulunmazdı.
Karşısındaki konuşurken, onu
dinler, sözünün bitmesini beklerdi. Muhatabının sözünü asla kesmezdi. Konuşan ne kadar ilgisiz ko-
sayfa 32 • Perspektif
nuşursa konuşsun, sözüne değer verdiğini gösterirdi. Vücudunu tam olarak o şahsa döner, direk temasa geçerdi.
Ve ashabına da bunu tavsiye ederdi. Oysa bugün bizler, kullandığımız karışık cümleler ile karşımızdakini etkilemeye
çalışıyoruz. Ne var ki, Hz. Peygamber, insanların anlayabileceği şekilde konuşunuz, der ve bu şekilde ancak derdimizi karşımızdakine anlatabileceğimizi vurgulardı. Konuşmamızın yerini bulması için muhatabımızı tanımamız
gerekir. Hz. Peygamber muhatabını tanımaya çalışırdı. Onu
tanıyarak, ona göre hareket ederdi. İslam’ın ilk yıllarında
Hz. Peygaber’in yanında her zaman Hz. Ebubekir bulunur
ve birlikte İslam’ı anlatmaya çıkarlardı. Her bir kabileye uğradıklarında Efendimiz sorardı Hz. Ebubekir’e, “kim bunlar” diye! Böylece o kabile hakkında ön bir araştırma yapmış olur ve akabinde onlara anlayabilecekleri ayetleri Kuran’ı Kerim’den seçer ve ona göre davranırdı.
Muhatabı ile asla alay etmezdi. Çünkü Kuran’ı Kerim’de
Hucurât Sûresi’nde: “Ey iman edenler! Bir topluluk bir diğerini alaya almasın. Belki onlar kendilerinden daha iyidirler. Kadınlar da diğer kadınları alaya almasın. Belki onlar
kendilerinden daha iyidirler. Birbirinizi karalamayın, birbirinizi (kötü) lakaplarla çağırmayın. İmandan sonra fasıklık
ne kötü bir namdır! Kim de tövbe etmezse, işte onlar zâlimlerin ta kendileridir,” buyurulmaktadır.
Hz. Peygamber, hemen her sabah namaza eşleri ve çocukları ile birlikte katılır, namazından sonra ders halkası
oluştururdu. Bir gün Efendimiz bir ihtiyaçı için kalktığında, ashaptan biri, Ey Allah’ın elçisi bana bir bardak su getirir misin? diye seslenir. Olur diyor Efendimiz ve su getirmeye gidiyor, elinde bir maşraba
ile geri gelerek oradaki sahabelere su ikram ediyor. Bu esnada bir
bedevi çıkıp geliyor ve Muhammed
nerede, bu kavmin lideri nerede? diye soruyor. Hz Peygamber elinde
testi bekliyor, bu sırada kimse onu
işaret etmiyor ve cevaben Efendimiz ‘bir kavmin lideri, reisi, önderi;
onun hizmetkarıdır, ona hizmet
edendir’ şeklinde cevap veriyor.
Hz. Peygamber son derece bağışlayıcı bir insandı: Mekke’de artık yaşanamayacağını anlayınca
Efendimiz, akrabalarının bulunduğu Taif’e gitmiş ve 1-2
ay boyunca burada kalmıştı. İlk dönemlerde el üstünde tutulmuştu. Fakat oradaki insaları İslam’a davet edince tepkiler başlamış ve neticesinde O’nu oradan sürmeye karar
vermişlerdi. Efendimiz Rüc Vadisi’ne doğru giderken yol
üzerine yerleştirilmiş çocuklar ve köleler tarafından taşlanmıştı.
Yanında Zeyd bin Harisi vardı ve ikisi de atılan taşlardan
yaralanmıştı. Yaralarını temizliği esnasında bile şöyle dua
ediyordu: “Allah’ım insanlar arasındaki zayıflığımı, güçsüzlüğümü
ve çaresizliğimi sana arz ediyorum... Sana, nuruna sığınıyorum, yete rki senin öfken bana yönelmesin...” Aslında demek
istiyordu ki; bu müşriklerin öfkesi beni sarsmıyor, ama eğer,
bu senin öfkenin yansıması ise, benim yüreğimi bu dağlar. Bu yakarış karşısında melekler: “Ey Muhammed istersen dağları kaldıralım Taif’i yok edelim,” diyorlar. Efendimiz hayır diyor; çünkü bu insanların soyundan öyle insanlar
gelecek ki, onlar İslam’ı çok ileriye taşıyacaklar. O’nunbağışlayıcılığına bir başka örnek: Efendimiz Uhud savaşında
Hz. Hamza’nın naaşına karşı yapılan insanlık dışı muamelere karşı Hind ve Vahşi’yi affetmiş, fakat, onların
kendine görünmemesini istemiştir.
Peygamber Efendimiz,
hayatı boyunca asla yalan
söylememiştir. Dönemindeki kâfir ya da mü’min,
herkesin ona ‘el-Emin’ demesi
bu dürüstlüğün bir tezahürüdür. O, kolay kolay söz vermez, ama, söz verdiği zamanda mutlaka yapardı.
İslam, fetihler ile birçok
yere yayıldı. Efendimizin ashabı, doğruyu kendi üzerlerinde taşıyan bu insanlar, gittikleri yerlerde yaşantıları ile
yaymışlardır Allah’ın dinini ve Efendimizin mesajını. Acaba bugün, trene binerken bilet almadan binenler, konuştukları zaman yalan söyleyen ve sözünde durmayan insanlar,
tüm bunları yaparken bir millete, bir kitleye ne kadar zarar veriyorum diye hiç düşünüyorlar mı? Bugün böyle olunca, Müslüman denildiğinde; neredeyse sürekli hırsızlık yapan, komşusuna zarar veren, yalan konuşan bir imaj ortaya
çıktı. Bunun üzerinde tekrar tekrar düşünmeliyiz. Bizler
konuşurken, hareket ederken sadece kendi adımıza yapmayız bunları; mensup olduğumuz dinimiz de bizim yapıp etmelerimizden pay alır, takdir edilir, sevilir ya da ondan uzak durulur. Yaşadığımız yerlerdeki gayr-i müslimlerin bu tutumları, bizim yaşam tarzımızın doğrudan etkisi altındadır.
Efendimiz, hayatın içerisinde bir insan idi. Yapılan şa-
kalarda olsun, sohbet edilen ortamlarda olsun, her zaman
hayatın içinde idi. Ayrıca o, insanların en sabırlısı olarak
tanınırdı. Her gün Ebu Cehil’e gider İslam’ı anlatırdı. Son
derece çalışkan idi. Bir gün, geçerken sahabenin birini elini bağlamış otururken görür ve selam vermeden geçer. Sonra döner ve aynı zatı ,elinde bir çubuk ile yeri karıştırken
görür ve ona selam verir. Bu zat bu olaya çok üzülür ve neden bana ilkinde selam vermedi diye sorar. Efendimiz ona,
ilkinde tembel tembel oturduğunu, ikincisinde bir iş içerisinde olduğunu, onun için sadece ikinci görüşünde selam verdiğini belirtir.
Hz. Peygamber son derece düzenliydi. Ne zaman, hangi saatte ne yapar, bilinirdi. Ne kadar uyuduğuna kadar, her
şeyi bilinirdi. O vefa sahibi bir kişiydi. Efendimiz herkese
karşı adaletliydi.
Çok cömertdi: Hayatı boyunca kendi üzerine giydiği
bir kaftanı (palto) olmamıştır. Suriye ile ticaret eden sahabelerden bir tanesi yolculuk esnasında bir kaftan görür
ve hediye olarak Efendimize alır. Medine’ye varınca hemen Efendimizin yanında gidip hediyesini takdim eder.
Efendimiz buna çok sevinir.
İlk defa bir kaftan giyecektir çünkü. Hemen kaftanı giyip ilk önce hanımlarına
gösterir, sonra sevincini
paylaşmak için arkadaşlarına gider ve onlara gösterir.
Orada köşede oturan gençlerden birisi kaftanı görünce çok beğenir ve Allah’ın elçisinden ister o kaftanı. Hz.
Peygamber durur, düşünür
ve çıkartıp o gencin sırtına
koyar kaftanı, ama aynı zamanda üzülür de. Orada bulunanlar o kişiye serzenişte bulunarak: Sen Hz. Peygamberin hiçbir şeye hayır dediğini bilmiyor musun! derler.
O kadınlara ayrı bir değer verirdi. İslam öncesi kadınların, İslam öncesinde toplum içerisinde yerleri yoktu, ta
ki erkek evlat doğurana kadar. Buna karşın Efendimiz, Medine’ye Hicret ettiği zaman torunu olan Uneyse’yi mescide götürür. Namaza duracağı zaman Uneyse’yi kaldırır
ensesine koyar, kıyamda okuyacağını okur, rükuya gideceği zaman O’nu indirir ve öyle giderdi. Hz. Peygamber
bir kız çocuğuna böyle değer verirdi. Hayatı boyunca hanımlara bir kötü söz söylemiş değildir. Özellikle haftanın
bir gününü kadınlara ayırır onlara eğitim verirdi. Çocuklara, özürlülere ayrı değer verir onlar ile ilgilenirdi. Rabbim O’nu örnek almayı bize nasib eylesin. Bizi, O’na layık insanlar, O’nun izinden giden insanlar eylesin. Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 3 3
irşad
Çocuklarımıza Peygamberimizi Anlatmanın
En İyi Fırsatı: Mevlid Kutlamaları
İlknur Küçükoğlu • yilknury@yahoo.de
Rasulullah (s.a.v.)’ın doğumuna, bununla ilgili yapılan merasimlere, yazılan eserlere ve Rasulullah (s.a.v.)’ın
doğduğu eve “mevlid” denilmektedir. Rasulullah’ın doğduğu ev de “Mevlid Sokağı” olarak adlandırılan yerdedir.
Rasulullah (s.a.v.), Rebiü’l Evvel ayının on ikinci günü, bir pazartesi gecesi dünyaya gelmiştir. Cenab-ı
Hakk’ın, alemlere rahmet olarak gönderdiği biricik habibi, sevgili Peygamberimiz Hz. Muhammed (s.a.v.)’in
dünyaya teşriflerinin yıldönümü olan bu özel günü
“Mevlid Kandili” olarak ifa ediyoruz.
Fatimîlerin sadece saray erkanına mahsus olarak
başlattığı, Peygamberimizin doğumunu kutlama geleneği
günümüzde halkla bütünleşmiştir. Müslümanlar, Peygamberimizin doğum günü olan Mevlid Kandili’ni genelde
camilerde merasimler düzenleyerek, Kur’an okuyarak, Rasulullah’ı anlatan ilahiler söyleyip,
şiirler okuyarak, selavatlar getirerek
ve vaazlar tertipleyerek kutlarlar.
Özellikle Türkiye’de Mevlid
Kandillerinde Süleyman Çelebi’nin “Mevlid”ini okumak artık
bir gelenek haline gelmiştir ki, yurtdışında yaşayan Türkiye kökenli insanlar da bulundukları ülkelerde bu geleneği sürdürmektedirler. İslam ülkeleri dışında yaşayan Müslümanlar; Fransa’dan
İtalya’ya, Danimarka’dan İngiltere’ye ya da Belçika’dan, Almanya’ya dek pek çok Avrupa ül-
sayfa 34 • Perspektif
kesinde, hatta Amerika’da ve Kanada’da ve bulundukları her yerde, camilerde Mevlid Kandili merasimleri tertip ederek Peygamberimizin dünyaya teşriflerini dua ve
ibadetlerle kutlarlar. Böylelikle Allah-ü Teala’nın insanlığa en engin ihsanı olan Hz. Peygamber Efendimiz’in doğum günü dünyanın dört bir yanında kutlanmış olur.
Af ve mağfiret dilenen Müslümanlar, bu gecede camileri hınca hınç doldururlar. Kalplerin huzur bulduğu,
gönüllerin çoştuğu Mevlid Kandili Gecesi’nde Müslümanlar,
Peygamber Efendimizi şefaatçi kılarak, Allah’tan af ve mağfiret dilerler.
Hicrî takvime göre Mevlid Kandili olarak kutladığımız bu özel gün, miladî takvime göre 571 yılının Nisan
ayının yirmisine tekabül eder ki, 14-20 Nisan günlerini
kapsayan bu hafta “Kutlu Doğum Haftası” adı altında çeşitli etkinliklere vesile kılınır.
1989 yılından beri kutlanmakta olan Kutlu Doğum
Haftası’nın fikir babası Erbil Atabeği Muzafferüddin
Gökbörü’dür. Muzafferüddin Gökbörü, ilk defa, 13.
asırda Mevlid Kandili’nin iki ay süreyle kutlanmasına öncülük etmiştir. Mevlid Kandili münasebetiyle bu iki ay
boyunca, ilim adamları bir araya gelerek ilmî, fikrî sohbetler yapmışlar, halk ise sokaklarda adeta bir bayram
havasında mevlidi kutlamışlardır.
Onun bu uygulamalarından hareketle; dinî tefekkürü cami dışına taşırmak, ilim adamlarının
araştırmalarını ve düşüncelerini
halka aktarabilmek, yüzyıllar önce bir ilim ve kültür bayramı
şeklinde kutlanan mevlid geleneğini yeniden canlandırmak
düşüncesi ile Peygamberimizin
doğum gününü içine alan hafta
“Kutlu Doğum Haftası” ilan edilmiştir.
Günümüzde Mevlid Kandillerin’de olduğu gibi Kutlu Doğum
Haftası da Türkiye başta olmak üzere; Fransa’dan, İtalya’ya, Danimarka’dan, İsveç’e, Amerika’dan, Kırgızistan’a,
Kazakistan’dan Türkistan’a farklı ülkelerde kutlanmaktadır ki, özellikle yıllardır dinlerini baskı altında yaşamak
zorunda bırakılmış Türk Cumhuriyetleri’ndeki kutlamalar
bölge halkı için ayrı bir önem taşımaktadır.
Kutlu Doğum Haftası bir hafta boyunca devam ettiği için, daha çok dua ve ibadetlerle eda edilen Mevlid
Kandili’nden daha farklı etkinliklere sahne olur. Bu haftada genelde Peygamberimizin ve dinimizin konu edinildiği konferanslar, sempozyum ve paneller düzenlenir, İslamî araştırmalar çalışmaları değerlendirilir. Çocuklara yönelik şiir yazma ve okuma, makale yazma, hadis ezberleme gibi farklı yarışmalar düzenlenir. Hatimler
okunur, sergiler açılır. Kutlu Doğum Haftası’nda cemiyetlerimizde de bu tür çalışmalar ve faaliyetler yoğun
bir şekilde yapılmaktadır. Özellikle sokaklardaki ve diğer açık alanlardaki reklam panolarına yerleştirilen
ayet ve hadislerle Peygamberimizi tanıtmaya yönelik yapılan çalışmalar, genelde Gençlik Teşkilatlarımızın girişimiyle yapılan “Gül dağıtma” etkinlikleri ve ziyaretler, diğer din mensuplarıyla olan ilişkilerin güçlendirilmesi
ve önyargıların giderilmesi adına önem taşıyan faaliyetlerdendir.
Son yıllarda farklı ülkelerde düzenlenen büyük çaptaki Kutlu Doğum merasimleri için büyük salon programları da organize edilmektedir ki, farklı dinî kuruluşların Peygamber sevgisi etrafında biraraya gelerek, birlik ve beraberlik içerisinde düzenledikleri bu güzel programlar, Müslümanlar arasındaki ayrılıkların giderilme-
si ve kardeşlik duygularının pekiştirilmesi açısından
önemlidir.
Tabiî ki, tüm bu güzel çalışmalar, Peygamber sevdalısı Müslümanların çabalarıyla ortaya çıkmaktadır. Bunun
için de Peygamber sevgisi toplumda, bilhassa da toplumun geleceğini oluşturan çocuklarda yerleştirilmelidir.
Özellikle Müslümanların azınlıkta olduğu ülkelerde,
dinlerini çocuklara anlatma görevi başta ebeveynler olmak üzere, dinî kuruluşlara ve camilere düşmektedir. Aileler, psikologların insan psikolojisindeki en güzel öğrenme
yönteminin “modelleme” tekniği olduğunu konusunda
görüş birliğine vardığını gözönünde bulundurarak, bizzat kendileri bu hususta çocuklara “örnek-model” olmalıdırlar.
Kişi, canlı örnektir; eğer bir ailede Hz. Peygamber’in adı
çok geçiyor, anne-baba hayatını buna göre yaşıyorsa, çocuk bu davranışları örnek alacaktır.
Çocuğa sadece nasihat etmek yerine, aile büyükleri
bu tür bir yaşama dikkat ediyorsa, çocuğun bu yaşamı benimsemesi daha kolay olacaktır. Anne-babanın eğilimleri, gündemleri, evde konuştukları, verdikleri tepkiler,
hatta hareketleriyle onayladıkları meseleler, özetle onların
yansıttığı her görüntü çocuğun geleceğini şekillendirir.
Yani çocuğuna Efendimizi tanıtıp sevdirmeyi düşünen
Müslümanların öncelikle kendilerine bakması ve eksiklerini telafi etmesi gerekir.
Çocuklara, Peygamberimizi hikayelerle tanıtmak da
önemli bir yöntemdir. Çocuklar eskiden genelde dedelerinden, ninelerinden ya da diğer aile büyüklerinden dinledikleri hikayelerle Peygamberimizle tanışıyorlardı.
Peygamberimizin çocukluğunun nasıl geçtiğini hikayeŞ U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 3 5
irşad
lerle çocuklara anlatmak, Peygamber sevgisinin pekişmesi
bakımından faydalı olacağı gibi, çocuk bu tür hikayelerde kendini de bulacağı için, daha da etkilidir. Çocuklara, Kur’an’da ismi ve hikayeleri geçen diğer peygamberler de anlatılabilir. Hz. İbrahim ve Hz. İsmail’in başından
geçenler, Hz. Yusuf kıssası gibi hikayeler, çocukların kavrayış seviyelerine uygun anlatıldığı takdirde, Peygamberlere
iman öğretiminde istifade edilebilecek hikayelerdir.
Çocuklara anlatacağımız hikayelerde seçtiğimiz dil ve
tavır da çok önemlidir. Peygamber Efendimizin özellikle şefkat ve sevgi yönünü soyut kavramlarla değil de, somut bir şekilde örneklendirerek anlatacağımız hikayeler
onlar üzerinde daha etkili olur. Mesela televizyonda bir
kuşun yavrusunu sevdiğini gördüğümüzde, “Bak bu kuş
yavrusunu nasıl seviyor ve koruyor. Peygamberimiz de
bizi böyle sever ve korumak ister” diyerek Peygamberimizin ümmetine olan düşkünlüğünü anlatabiliriz.
Anne-babaların, çocuklarının hayatını bu tür hikayelerle
renklendirmesi önemlidir. Ancak hikayelerdeki yaşam tarzını ve güzel davranışları gündelik hayatlarına taşıyarak
çocuklarına örnek olmaları gerektiğini tekrar vurgulamakta
fayda vardır. Zira bu durum çocukta sevgi ve güven duygusunun gelişmesi için de önemlidir. Çünkü çocuk, hikayeler içindeki güzel davranışları örnek alırken, çocuğun anne-babasının da aynı kişiyi örnek aldığını görmesiyle sevgi ve güven duygusu pekişmiş olur.
Çocuklara nasihat edilirken çocuğun yaşı dikkate alınmalı ve ona yapılan davranışın gerekçeleri anlatılmalıdır. Hz. Peygamber “Çocuklarınızla çocuklaşın” buyurmaktadır. Hz. Ali de, “Çocuklarla 7 yaşına kadar çocuklaşın,
oynayın. 7-15 yaş arasında çocuklarınızla arkadaş olun.
15 yaşından sonra da çocuklarınızla istişare edin,” buyurmaktadır. Bu bir Peygamber ahlakıdır. Dikkat ve ilgisini çekebildiğimiz ölçüde her yaştaki çocuğa din adına bir şeyler öğretilebilir ve Efendimiz anlatılabilir. Önemli olan biz büyüklerin bu konularda hassasiyet göstermemizdir. Dünyaya geldiği andan itibaren ihtiyaç duyduğu yiyecek ve içeceği hangi hassasiyetle çocuklarımıza
sayfa 36 • Perspektif
veriyorsak, onun ruh dünyasını şekillendirecek, duygularını besleyecek
bilgileri de aynı titizlikle vermek
gerekir.
Çocuklara Peygamberimizi
öğretmeye, konuşma çağıyla birlikte, soru-cevap metoduyla başlanabilir. İlk zamanlar “Kimin ümmetisin?” sorusunun cevabı sadece taklitten ibaretken, çocuk için
hikaye ve masalların önem kazandığı bir çağda yani 3-4 yaşlarında,
“Hz. Muhammed” cevabı çocuğun
gözünde -ona anlattığımız hikayeler
çercevesinde algıladığı- bir şahsiyet haline geliverir.
Günümüzde çocuklara Peygamberimizi anlatmamızda
yardımcı olacak farklı yaş gruplarına yönelik çok sayıda yayın mevcut bulunuyor. 2007’de Türkiye Yazarlar
Birliği’nden “Çocuk Edebiyatı Ödülü” alan, “365 Günde Sevgili Peygamberim” adlı kitap çocukların yanı sıra yetişkinler için de güzel bir kaynak olabilir. “Peygamber’in
Küçük Arkadaşları” adlı kitap da Peygamberimiz’in çocuklarla ilgili hatıralarını içeren çocukların seveceği bir
kitaptır. Kitap ve dergilerin listesini uzatmak tabiî ki mümkün... Teknoloji çağında olmamıza binaen “sonpeygambercocuk.info” internet sitesi de özellikle sesli kitaplarıyla, çocukların Peygamberimizi tanımakta yararlanabileceği tavsiye edilebilecek kaynaklar arasında
yer alıyor. Peygamberimizle ilgili çocuk şarkılarının, ilahilerin yer aldığı cd’leri bu kaynaklar arasında zikretmek
ve unutmamak gerek.
Elbette bu mevcut kaynaklardan mümkün mertebe
faydalanmak gerekiyor, ancak çocuğun etrafında yer
alan insanlardaki temsil ağırlığını hatırdan çıkarmamak
en önemlisidir. Din söz konusu olduğunda veya Efendimizin
adı geçtiğinde sergilenen duruş, çocuk için her türlü malzemeden daha değerlidir. Ondan bahsedilirken yüzlerimizde oluşan tebessüm, çocukların Peygamberimizi sevmesini
sağlarken,onun adı geçtiğinde selavat getirilmesi ise çocukların Peygamberimizin “sevgiye ve hürmete en layık
kişi” olduğunu anlamasına yardımcı olur.
Bundan hareketle, aileler Mevlid Kandili, Kutlu Doğum
Haftası gibi özel günleri, gül kokulu Allah Rasulü’nü çocuklarına tanıtmak için altın tepside sunulmuş bir fırsat olarak kabul edip, ona göre değerlendirmelidirler.
Mevlid Kandillerinde çocuklarımızı alıp camilere gidelim,
bilmiyorlarsa selavat getirmesini öğretelim, Kutlu Doğum
Haftası’nda Peygamberimizle ilgili okunacak şiirlerin ve
ilahilerin yer aldığı kutlamalara, gül dağıtma etkinlikleri gibi faaliyetlere katılmalarına destek olalım. Her şeyden evvel kendimiz onu çok severek ona layık bir ümmet olmaya çaba gösterelim... irşad
Avrupa’dan Yapılan En Kârlı Yolculuk:
Umre
Ünal Ünalan • uunalan@igmg.de
Ziyaret etmek, uzun ömürlü olmak, evi mamur etmek,
korumak ve Allah’a kulluk etmek anlamlarına gelen ve
(amr) kökünden türeyen umre, insanın yaşamına bıraktığı
etkisiyle taşıdığı bütün anlamları “umreciye” yansıtan büyük ve önemli bir ibadettir.
Ziyaret etmektir umre, Mekke-i Mükerreme’de yeryüzünün ilk evini, Medine-i Münevvere’de son peygamberin
mescidini. Peygamber (sav)’in ifadesiyle ziyaret edilmesi
öğütlenen üç kutlu mekanı ziyaretdir: “Şu üç mescitten
başkası ziyaret edilmez; Mescid-i Haram, Mescid-i Nebevi ve Mescid-i Aksa” (Buhari, Salat, 1, 6). Ziyareti ibadet olan mescitlere misafir olmaktır. Misafiri olmaktır
umre, Mekke’de rahman olan Allah’ın, Medine’de rahmet olan peygamberin. Binlerce insan ruhunun derinliklerinde duyduğu bir coşkuyla ziyarete gelmiştir o kutsi mekanları. Ayrı renkten, ayrı dilden, ayrı kültürden insanların Mescid-i Haram potasında nasıl da eridiğini görmek mümkündür orada. Ben olmayı terk ederek biz olmayı prova etmektir. Yeni tanışmalara ve yeni arkadaş-
lıklara vesile olur umre. Birkaç dili konuşabilen bir
Müslüman için, değişik ülkelerden gelen Müslümanlarla
bilgi alışverişinde bulunabilme imkanı sağlar. İslamın birlik ve beraberlik dini olduğu, cemaatin ne anlama geldiği daha iyi anlaşılır umre ile. İnsanın içindeki asabiyet
duygusunu bir tarafa atarak, üstünlüğün takvada olduğunu görerek kendine dönmesidir umre. Dünya elbisesinden sıyrılarak, mana elbisesine bürünebilmektir.
Umre bir dönüşümdür, madde ile mana arasındaki bozulan dengenin dönüşümü, geçici ile kalıcı arasındaki farkın farkedildiği bir dönüşüm.
Eskiler “Tebdili mekanda ferahlık vardır”, yani mekanı değiştirmede huzur vardır derler. Peygamberimiz
de seyahat etmekte sıhhat olduğunu söylemektedir.
Dünya hayatının oluşturduğu yoğunluktan, özellikle modern hayatın güncel hastalığı olan stresten, günlük telaşların girdabından uzaklaşarak kişinin gündemini değiştirmesinde, seyahatin önemi daha da öne çıkmaktadır. Hal böyle iken, umre gibi manevi içerikli bir yolculuğun ruhi sıkıntılara karşı nasıl bir terapi olduğu aşikardır. Bu ibadetle beden sağlığının ve mal zenginliğinin ne büyük nimet olduğu hatırlanılarak şükür yerine
getirilmiş olur. Sağlık ve imkanın önemi birkez daha hatırlanır.
Ve ömür kelimesiyle de yakın ilişkilidir, umre. Onun
içindir ki uzun ömürlü olmak anlamına da gelmektedir.
Uzun ömürlü olmak, yani
ömre değer katmaktır o. Zaman bakımından değil, anlam
bakımından değer katmak. Yaşanılanların ardından yaşanılacak olanları değerli kılmaktır. Kaybedilenlerin muhasebesini yaparak geleceğin
kıymetini bilmektir. Ölümün bir bitiş olmadığını,
ebedi bir ömrün bizi beklediğinin hatırlanmasıdır.
Mahşeri dirilişin provasını
yaparak, büyük sınava hazırlık dönüşünün adıdır o.
Öyle bir yolculuktur ki umre, tarihi yaşanmışlıklar gerŞ U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 3 7
irşad
çek sahnesinde görülünce, orada öğrenilenlerin de etkisiyle yeni yeni bilgilere ulaşılmak istenilir. Umre ibadetinin öncesinde edinilen bilgiler artık kişiye yeterli gelmez ve daha fazlasına ihtiyaç duyulur.
Başlarken söylediğimiz gibi, umrenin manalarından
bir diğeri, evi mamur etmektir. Bu imar tabii ki ziyaretçinin kendi kalp evini mamur etmesidir. Cenab-ı Allah
“Elbette nefsini temizleyip parlatan kurtulmuştur.”(Şems
Sûresi, [91:9]) mealindeki ayetinde, temizlenmesi gereken nefisten bahsetmektedir. Peygamber Efendimiz
de bir hadis-i şeriflerinde: “Şüphesiz ki bedende bir parça vardır. O düzgün olursa bedenin tamamı düzgün olur,
o bozuk olursa bedenin tamamı bozuk olur. Dikkat ediniz
ki o kalptir” (Buharî, İman 39) buyurmaktadır. Kalp korunması gereken bir evdir o yüzden. Bu ev sürekli iç ve
dış tesirlerin etkisiyle hasar görmektedir. Kin, nefret, cimrilik ya da kıskançlık gibi günahların da beslediği ruhi hastalıkların etkisiyle bu evde tahribatlar oluşur. Ve insan
bu tahribattan ancak bedeni isteklerini bir tarafa bırakarak, kalbi ile meşgul olmaya başladığında haberdar olabilmektedir. İşte umre, ilgi ve alakayı dışarıdan içe alıp,
bedenle değil ruhla meşgul olunması gerektiğini öğreten bir okuldur.
Şunu unutmamak gerekir ki kalp Allah’ın evidir. Bu
ev O’na layık hale getirilmelidir. Şemsettin Sivasi’nin:
“Padişah konmaz saraya, hane mamur olmadan” dediği gibi padişahın sarayını şereflendirmesini istiyorsan haneyi mamur kılmalısın. İşte umre, tahrip olmuş olan gönül hanesinin tamiriyle meşgul olarak, yenilenerek sılaya
gelebilmenin adıdır. Umre, gönül sarayındaki sahte
ilahları elinin tersiyle iterek, tahtı O’na has kılabileceğin en soylu eylemin adıdır.
Umre, korumak anlamına da gelir. Korumak bir anlamda temizlenmek de demektir. Bedenler kirlendiği gi-
bi ruhlar da kirlenmektedir. Gönüller kirlendiği gibi, zihinlerde kirlenmektir. Resulullah (sav): “Umre, diğer umreye kadar, ikisi arasındakilere (işlenilen küçük günahlara) kefarettir...” (Buharî, Umre 1) diyerek, umrenin insanın manevi arınışına ve bundan sonraki hayatta günahlardan uzak kalınmasına vesile olacak, temizleyici bir
özelliğinin de olduğuna işaret etmektedir. Umre, inanç
değerlerini yeniden hatırlayarak, oluşan fikirsel kirliliklerden
de temizlenme eylemidir. Giyilen bembeyaz ihramlarla ırkın ya da deri renginin bir anlam taşımadığı, eşitliğin ve üstünlüğün ne demek olduğu bilinci yeniden canlanır. Umre, insanın bencilliğini bir tarafa bırakarak, deryada bir hiç olduğunun dersini almış alarak dönülen seferin ta kendisidir.
En önemlisi umre Allah’a kulluk etmek anlamına gelmektedir. Cenab-ı Allah, Ayet-i Kerimede, “Ben cinleri
ve insanları bana ibadet etsinler diye yarattım” (Zariyat
Sûresi, [51:56]) buyurmaktadır. İbadet eden olmak, yani kul olmak. Kul olmak, yaradana gösterilen asil bir teslimiyettir. Lakin bu teslimiyet birçok iç ve dış tesirin etkisiyle bazen yalpalar, sarsıntıya uğrar ve ona hatırlatılması gerekir. Zira insanın kulluğunu unutması, ileri aşamada terketmeye kadar gidecek bir vahim sonucu doğurabilir. Kur’an bunu şöyle anlatır: "İnsana bir sıkıntı
dokundu mu, gerek yatarken, gerek otururken, gerek ayakta bize dua eder durur. Derken kendisinden sıkıntıyı giderdiğimizde ise, sanki kendisine dokunan bir sıkıntı için
bize hiç yalvarmamış gibi geçer gider." (Yunus Sûresi, [10:12]).
Onun için insana yaratılış amacı hatırlatılmalıdır, ki karanlık bir sonun kurbanı olmasın.
İşte umre, unutulan ve örselenen değerlerin yeniden
hayata aksettirilmesindeki amaca yönelik bir hicrettir,
her umreci de “Medine”sine doğru yola çıkan bir muhacirdir. Ş U BAT 2 0 1 2 • s ay f a 3 8
En acılı
gününüzde
7gün yanınızdayız
24saat
.
İSLAM TOPLUMU MILLLÎ GÖRÜŞ
Cenaze Fonu
Boschstr. 61-65. D- 50171 Kerpen
Tel: 02237-656 313 • 02237 656-0 (Santral) • Faks: 02237-656 555
Cenaze Fonu Acil Tel.: 0177-478 83 34 • cenazefonu@igmg.de
Download