Bu kitabi neden okumalisiniz?

28/12/2016
Ellen G. White Writings
Bu kitabi neden okumalisiniz?
Yaşam milyonlarca insana hem anlamsız hem de saçma gelmektedir. Bilim, teknoloji, hatta felsefe
ve teoloji, insanları sırf şans eseri oluşan varlıklar olarak göstermişlerdir. Ne var ki insanların, bilinçli
ya da bilinçsiz olarak amaçsız bir varoluşu kabul etmeleri zor olmaktadır. Şiddet, protestolar, isyanlar,
uyuşturucu kullanımı ­ birçok durumda bunlar, şaşırtıcı bir şekilde kaybolmuşluk duygusuna sahip
insanların makul olmayan ifade .biçimleridir. İçinde bulundukları ümitsizlik ve yalnızlık yüzünden
yetimler gibi feryat etmektedirler; “Ben kimim? Benim ana babam kim? Neden beni bıraktılar? Onları
nerede bulabilirim?” {BM 5.1}
Birçok kişi bunların yanıtı için bilime dönüyor. Büyük radyo teleskoplarımızı yıldızlara doğru
çeviriyoruz; sanki, “Orada beni tanıyan kimse var mı? Benimle ilgilenen kimse var mı?” demek
istiyoruz. Ancak bilimin yanıtı yoktur. Bilim, “Atomu ne oluşturur? Atom nasıl bölünür? Zihinlerimiz
nasıl çalışır? Evren nasıl oluşmuştur?” gibi sorularla meşguldür. {BM 5.2}
Bilim bize neden bir atom olduğunu, insanların neden varolduğunu, ya da neden ortada bir evren
olduğunu söyleyemez. Veya, düşünen insanların sorduğu şu eşsiz soruları yanıtlayamaz: {BM 5.3}
Eğer evrende anlam ve adalet varsa, masumlar neden suçlularla birlikte acı çekiyor? {BM 5.4}
Ölümden sonra yaşam var mı? İnsan kişiliği yaşamaya devam ediyor mu? {BM 5.5}
Günümüzdeki Hıristiyan kiliseleri, gerçekten Tanrı için konuşuyor mu? Gerçek nedir? {BM 5.6}
Dünyanın geleceği ne olacaktır? Kirlenmiş bir atmosferde soluk almak için mücadele eden bir
çocuğun feryatlarıyla mı, yoksa nükleer füzelerin yarattığı atomik cehennemin patlamasıyla mı son
bulacak? Yoksa ­ kendi temel bencilliklerini kontrol etme yetisini gösteremeyen ­ insanlar kötülüğü,
savaşı, yoksulluğu ve hatta ölümü bile yenebilecekler mi? {BM 5.7}
Bu kitap yanıtları vermektedir; ve yanıtları güvence içermektedir. Yaşamın anlamı vardır! Evrende
yalnız başımıza değiliz. Bizimle ilgilenen birisi var! Birisi gerçekten de insanlık tarihiyle ilgilenmiş,
hatta insanlığa bizzat katılmış, O’na ulaşabilmemizi, O’nun da bize ulaşabilmesini olanaklı kılmıştır.
Güçlü eli bu gezegeni tutan ve yakında esenliğe kavuşturacak olan birisi vardır. {BM 5.8}
Ancak yıllar önce, ikna edici güce sahip olan kozmik bir varlık, dünyamızın kontrolünü ele
geçirmeye ve Tanrı’nın yeryüzündeki ailesinin mutluluğu için olan tasarısına engel olmaya karar
vermiştir. Bu kitabın yazarı ­ binlerce kişinin esinlenmiş dil dediği ­ görsel bir dil kullanarak belirsiz
bilinmeyenin üzerindeki örtüyü kaldırmış, dünyamızın egemenliğini ele geçirmeye çalışan ve gözle
görünmeyen bu güçlü kişinin stratejilerini gözler önüne sermiştir. İnsanlık sahnesindeki dinsiz prensler
ve dinsel kuruluşlar da bu komplonun ortakları olarak sergilenmektedir. {BM 6.1}
Bu kitabın basılması ve yaygın bir şekilde dağıtılması yalnızca dinsel özgürlük çağında mümkün
olabilirdi. Çünkü günümüzün en güçlü kuruluşlarından bazılarını açığa vurmaktadır. Reformun neden
gerekli olduğu, neden ona son verildiği, imandan dönen kiliselerin acı öyküleri, zulmetmek için
anlaşan müttefikler, kilise ve devletin birleşmesi, kötülük ve iyilik arasındaki büyük çatışmanın son
bulmasında reformun nasıl bir rol oynayacağı anlatılmaktadır. Bu çatışmaya her insan katılımda
bulunmaktadır. {BM 6.2}
Yazar burada kendi zamanında varolmayan şeyleri anlatmaktadır. Rahatsız edici, ürkütücü ve
dürüst bir dille konuşmaktadır. Çatışma konulan çok büyüktür. Bunları uyararak ve aydınlatarak dile
getiren kişinin büyük tehlikelere göğüs germesi gerekmiştir. {BM 6.3}
Bu kitap sizi hayrete düşürebilecek gerçekleri açıklayacaktır. Ama bunlar göz ardı edilemeyecek
kadar önem taşıyan tarihsel olaylardır. {BM 6.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
1/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Yazarın amacı içten imanlıları yargılamak değil, bir sistemi açığa vurmaktır. {BM 6.5}
Soru kimin doğru kimin yanlış olduğu değil, gerçeğin ne olduğudur. Gerçeğin Kutsal Kitap
olduğuna inanıyoruz. Ne var ki Kutsal Kitap’ın bildirisi, insan gelenekleriyle gölgelenmiş ve kısmen
saklı kalmıştır. {BM 6.6}
Bu yüzden içten imanlıların, hangi kiliseden olursa olsun İsa Mesih’in bize emanet ettiği bildiriye
dönmeleri için yardımcı ol­ mayı görev biliyoruz. “Tanrı sözünü büyük ilgiyle karşılayarak her gün
Kutsal Yazıları inceliyor, öğretilenlerin doğru olup olmadığını araştırıyorlardı” (Elçilerin İşleri 17:11). {BM
6.7}
Okuyucunun gerçeği arayışını kısıtlamamak için geçmişe ait tarihsel gerçekleri sunmakla yetindik.
Ancak Tanrı’nın Kutsal Ruhu, Kutsal Kitap peygamberliklerinin çağımızda nasıl yerine geldiğini
görebilmemiz için gözlerimizi açsın diye dua ediyoruz. Böylece gerçeği kabullenip izlemek için daha
çok cesaretimiz olacaktır. {BM 7.1}
Yeryüzündeki en değerli şey, İsa Mesih’in çarmıh üzerinde kurban olmasıdır. Kurtuluşumuz için
ödenen yüksek bedel, O’na sevgiyle karşılık vermemizi ve O’nunla buluşacağımız güne
hazırlanmamızı gerektirmektedir. O yüce güne kadar Tanrı’ya nasıl hizmet edebileceğimizi ve sözünü
nasıl dinleyebileceğimizi düşünmekle meşgul olalım. {BM 7.2}
Bu kitabın sayfalarını çeviren hiç kimse, kitabın sadece şans eseri mi eline geçtiğini sormadan
bırakamayacaktır. {BM 7.3}
Yayıncılar
Geleceğin üzerindeki örtüyü kaldirmak*
Adem, günaha düşmeden önce Yaratıcısıyla açık bir beraberliğe sahipti, ama günah yoluyla
Tanrı’dan ayrıldığından beri insanlık bu yüce ayrıcalıktan yoksun kalmıştır. Ne var ki kurtuluş
tasarısıyla, yeryüzünün sakinlerinin gökle bağlantı kurabileceği bir yol açılmıştır. Tanrı, kendi Ruhu
aracılığıyla insanlarla iletişim kurmuş, seçilmiş hizmetkarlarına verdiği esinler sayesinde tanrısal
ışığını dünyaya bağışlamıştır. “İnsanlar Kutsal Ruh tarafından yöneltilerek Tanrı’nın sözlerini ilettiler”
(2Pe.1:21). {BM 9.1}
İnsanlık tarihinin 2500 yıllık ilk döneminde hiçbir yazılı esin gelmemiştir. Tanrı’nın eğittiği insanlar,
bilgilerini başkalarına iletmişlerdir. Bu bilgiler, birbirini izleyen kuşaklar yoluyla babadan oğula
geçmiştir. Yazılı sözün hazırlanması Musa’nın zamanında başlamıştır. O zaman alman esinler, bir
Esin kitabının oluşumuna yol açtı. Bu oluşum ­ Yaratılışın ve yasanın tarihçisi Musa’dan, müjdenin en
yüce gerçeklerini kayıt eden Yuhanna’ya kadar ­ 1600 yıllık uzun bir dönem boyunca sürüp gitti. {BM
9.2}
Kutsal Kitap kendisinin yazarı olarak Tanrı’yı göstermektedir; ancak insanlar tarafından yazılmıştır.
Farklı kitapçıkların farklı stilleri, çeşitli yazarların niteliklerini temsil eder. “Kutsal Yazıların tümü Tanrı
esinidir” (2Ti.3:16). Ama bunlar insanların sözlerinde ifade bulur. Sonsuz Rab, kullarının zihinlerine ve
yüreklerine Kutsal Ruh aracılığıyla ışığını tutmuştur. İnsanlara rüyalar, görümler, simgeler ve
benzetmeler vermiştir. Gerçeklere bu şekilde kavuşan kişiler, düşünceleri insan diline dökmüştür. {BM
9.3}
Farklı çağlarda, farklı sınıflardan ve mesleklerden gelen, farklı zihinsel ve ruhsal yeteneklere sahip
olan insanlar tarafından yazılan Kutsal Kitap, geniş bir stil yelpazesine ve farklı nitelikteki konulara
sahiptir. Farklı yazarlar, farklı anlatım biçimleri uygulamışlar, aynı gerçeği böylece daha çarpıcı bir
şekilde dile getirmişlerdir. Yazarlar belli bir konuyu, farklı bakış açılarına ve bağlantılarına göre
sunarken, yüzeysel, dikkatsiz ya da önyargılı okuyucuya sanki bir çelişki varmış gibi gelir. Oysa
düşünceli ve saygılı okuyucu, daha açık bir görüşle temelde yatan uyumu fark edecektir. {BM 9.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
2/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Farklı bireyler aracılığıyla sunulan gerçek, çeşitli bakış açılarından gözler önüne serilmiştir. Bir
yazar, konunun bir evresinden daha güçlü bir şekilde etkilenmiştir; kendi deneyimiyle daha büyük bir
uyum sağlayan noktaları ele almıştır; başka bir yazar ise farklı bir evreye değinmiştir. Böylece, Kutsal
Ruh’un yönlendirişi al­tında her biri, kendi zihnine en çok işleyen noktayı sunmuştur. Sonuç olarak
gerçek, her birey sayesinde farklı bir bakış açısından görülebilir. Hepsinin arasında tam bir uyum
vardır. Böyle açıklanan gerçekler, yetkin bir bütün oluşturarak yaşamın tüm koşullarından ve
deneyimlerinden gelen insan gereksinimlerine karşılık verirler. {BM 10.1}
Tanrı, kendi gerçeğini yeryüzüne insanları kullanarak iletmekten hoşnut olmuştur: İnsanları Kutsal
Ruh aracılığıyla donatmış ve bu görevi yapmaları için güçlendirmiştir. Konuşmaları ve yazmaları
gereken konuları seçerken onların zihinlerini yönlendirmiştir. Hazine toprak kaplara teslim edilmiştir;
ama buna rağmen göksel kaynaklıdır. Tanıklık, insan dilinin yetkin olmayan anlatımıyla iletilmiştir;
ama Tanrı’nın tanıklığıdır. Tanrı’nın söz dinleyen ve iman eden çocuğu, o tanıklıktaki tanrısal gücün,
lütfun ve gerçeğin doluluğunu görür. {BM 10.2}
Tanrı insanlara kendi Sözünde kurtuluş için gereken bilgiyi sunmuştur. Kutsal Yazılar Tanrı isteğinin
yetkili ve kusursuz esini olarak kabul edilmelidir. Bunlar karakter ve öğreti standardını açıklayarak
deneyimleri sınamamızı sağlar. “Kutsal Yazıların tümü Tanrı esinidir ve öğretmek, azarlamak, yola
getirmek ve doğruluk konusunda eğitmek için yararlıdır. Bunlar sayesinde Tanrı adamı her iyi iş için
donatılmış olarak yetkin olur” (1 Ti.3:16,17). {BM 10.3}
Ne var ki Tanrı’nın, Sözü aracılığıyla isteğini insanlara açıklamış olması, Kutsal Ruh’un varlığını ve
yönlendirişini gereksiz kılmaz. Tam tersine Kurtarıcımız, kullarına Sözü açıklamak, O’nun öğretişlerini
aydınlatmak ve uygulamak için Ruhu vaat etmiştir. Kutsal Kitap’ı esinleyen Tanrı’nın Ruhu olduğuna
göre, Ruh’un öğretişinin Söz’ün öğretişine ters düşmemesi gereklidir. {BM 10.4}
Ruh asla Kutsal Kitap’ı es geçmek için verilmemiştir (verilemez de). Çünkü Kutsal Yazılar, tüm
öğretişin ve deneyimin sınanması için Tanrı Sözünün standart olduğunu açıkça ifade etmektedir.
“Sevgili kardeşlerim, her ruha inanmayın. Tanrı’dan olup olmadıklarını anlamak için ruhları sınayın.
Çünkü birçok sahte peygamber dünyanın her tarafına yayılmıştır” (1 Yu.4:1). İşaya şöyle
duyurmuştur: “Tanrı’nın yasasına ve kutsal sözüne göre konuş­mazlarsa onlar için hiç tan olmayacak”
(İşa.8:20). {BM 11.1}
Kutsal Ruh’un ışığına sahip oldukları için Tanrı’nın Sözüne artık ihtiyaç duymadıklarını iddia eden
kişiler tarafından Ruh’un işleyişine büyük gölge düşürülmüştür. Bu gibi kişiler, içlerinde Tanrı’nın sesi
adını verdikleri izlenimler tarafından yönetilirler. Ama onları kontrol eden ruh, Tanrı’nın Ruhu değildir.
Kutsal Yazılardan ödün vererek bu izlenimlerin ardınca gitmenin tek sonucu karışıklık, aldanış ve
yıkım olacaktır. Bunlar yalnızca Kötü Olan’ın hilelerine olanak tanıyacaktır. Kutsal Ruh’un işleyişi,
Mesih’in kilisesi için can alıcı bir önem taşımaktadır. Bu yüzden Şeytan, aşırı uçlara kapılan kişilerin
ve fanatiklerin yanılgıları aracılığıyla Ruh’un işine gölge düşürmeyi amaçlar. Böylece Tanrı halkının,
Rab’bin sağladığı bu güç kaynağından yoksun kalmasına neden olur. {BM 11.2}
Kutsal Ruh, müjdenin yayıldığı dönemde Tanrı’nın Sözüyle uyum içinde işlev görecektir. Hem Eski
Antlaşmanın hem de Yeni Antlaşmanın verildiği çağlarda Kutsal Ruh, insanların zihinlerine Kutsal
Yazıda belirtilen esinlerin yanı sıra ışık yansıtmaya da devam ediyordu. Kutsal Kitap, Kutsal Ruh
aracılığıyla insanların nasıl uyarıldığını, azarlandığını, onlara nasıl öğüt ve buyruk verildiğini dile
getirir. Farklı çağlarda, hiçbir sözü kayıt edilmemiş olan peygamberlerden de söz edilmektedir. Tıpkı
bunlar gibi, Kutsal Yazının verilişi tamamlandıktan sonra da, Kutsal Ruh işlev görmeye, Tan­ rı’nın
çocuklarını aydınlatmaya, uyarmaya ve teselli etmeye devam etmiştir. {BM 11.3}
İsa öğrencilerine şöyle vaat etmiştir. “Ama Baba’nın benim adımla göndereceği Yardımcı, Kutsal
Ruh, size her şeyi öğretecek, bütün söylediklerimi size hatırlatacak... Ne var ki O, yani Gerçeğin
Ruhu gelince, sizi her gerçeğe yöneltecek. O kendiliğinden konuş­mayacak, yalnız işittiklerini
söyleyecek ve gelecekte olacakları size bildirecek” (Yu. 14:26; 16:13). Kutsal Yazı, bu vaatlerin
yalnızca elçisel dönemle sınırlı olmadığını, Mesih’in her çağdaki kilisesini kapsadığını açıkça
öğretmektedir. Kurtarıcı, kendisini izleyenlere, “İşte ben, dünyanın sonuna dek her an sizinle
birlikteyim” demişti (Mat.28:20). Pavlus da Ruh’un armağanlarının ve belirtilerinin kilisede belli bir
amaca hizmet etmek için işlev gördüğünü söylemişti: “Öyle ki kutsallar, hizmet görevini yapmak ve
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
3/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Mesih’in bedenini geliştirmek için donatılsın. Sonunda hepimiz imanda ve Tanrı’nın Oğlunu tanımada
birliğe, yetkinliğe ve Mesih’in doluluğundaki olgunluk düzeyine erişeceğiz” (Ef.4:12,13). {BM 11.4}
Efes’teki imanlılar için Elçi Pavlus, şöyle dua ediyordu: “Rabbimiz İsa Mesih’in Tanrısı, yüce Baba,
kendisini tanımanız için size bilgelik ve Tanrısal esin ruhunu versin diye dua ediyorum... İman eden
bizler için etkin olan kudretinin aşkın büyüklüğünü anlamanız için, yüreklerinizin gözleri aydınlansın
diye dua ediyorum” (Ef. 1:1719). Pavlus, Efes kilisesinin zihnini Tanrı’nın Kutsal Sözündeki derin
konulara açmak ve anlayışını aydınlatmak için tanrısal Ruh’un işlemesini diliyordu. {BM 12.1}
Kutsal Ruh’un Pentikost gününde harika bir şekilde görünmesinden sonra Petrus, halka,
günahlarının bağışlanması için tövbe etmelerini ve Mesih’in adında vaftiz olmalarını öğütledi. “Tövbe
edin, her biriniz İsa Mesih’in adıyla vaftiz olsun. Böylece günahlarınız bağışlanacak ve Kutsal Ruh
armağanını alacaksınız. Bu vaat size, çocuklarınıza ve uzakta olanların hepsine, Tanrımız olan
Rabbin kendine çağıracağı herkese yöneliktir” (Elç.2:38,39). {BM 12.2}
Rab, Yoel peygamber aracılığıyla Tanrı’nın büyük gününün görümleriyle bağlantılı olarak Ruhunun
özel bir belirtisini de vaat etmişti. Bu peygamberlik, Ruh’un Pentikost günü dökülmesiyle birlikte
kısmen yerine gelmiştir. Ancak müjdeleme görevinin sonuna doğru, tanrısal lütfun belirmesiyle birlikte
tümüyle gerçekleşecektir. {BM 12.3}
İyilik ve kötülük arasındaki büyük çatışma, zamanın sonuna dek yoğun bir şekilde artış
gösterecektir. Mesih’in kilisesine karşı Şeytan’ın gazabı her çağda görülmüştür. Tanrı da Kötü Olan’a
karşı durabilmeleri için halkına, lütfundan ve Ruhundan vermiş, onları bu şekilde güçlendirmiştir.
Mesih’in elçileri, O’nun müjdesini dünyaya duyururken ve gelecek çağlar için kayıt ederken,
kendilerine Ruh’un özel bir ışığı verilmişti. Ancak kilise son kurtuluşuna doğru yakla­şırken, Şeytan da
daha büyük bir güçle çalışmaktadır. “İblis, zamanının az olduğunu bilerek büyük bir öfkeyle üzerinize
indi” (Esi.12:12). “O, her türlü mucizede, yanıltıcı belirtilerle harikalarda ve mahvolanları aldatan her
türlü kötülükte sergilenen Şeytan’ın etkinliğiyle gelecek” (2Se.2:9). Bir zamanlar Tanrı’nın baş
melekleri arasında yer alan o kurnazlık ustası, aldatma ve mahvetme işlevine dört elle sarılmıştır.
Şeytan’ın yeteneklerinin ve sinsiliğinin tüm derinlikleri, çağların mücadelesinde sergilenen zalimlikleri
son çatışma sırasında Tanrı halkının üzerine boşalacaktır. Bu tehlike zamanında Mesih’in izleyicileri
Rab’bin ikinci gelişini duyurarak dünyayı uyarmalı, ‘lekesiz, kusursuz ve barış içinde bulunan’ bir halk
hazırlamalıdır (2Pe.3:14). Tanrı’nın özel lütfuna ve gücüne, elçisel dönemden daha az ihtiyacımız
yoktur. {BM 12.4}
İyilik ve kötülük arasında uzun süreden beri sürüp giden çatışmanın görüntüleri, Kutsal Ruh’un
yönlendirişi aracılığıyla, bu sayfaların yazarına açıklanmıştır. Kurtuluşumuzun kaynağı, yaşam önderi
Mesih ile günahın kaynağı, kötülük önderi ve Tanrı’nın kutsal yasasını ilk çiğneyen Şeytan arasındaki
büyük çatışmayı zaman zaman görmeme izin verilmiştir. Şeytan’ın Mesih’e karşı düşmanlığı, Mesih’in
izleyicilerine yönelmiştir. Tanrı yasasının ilkelerine karşı duyulan nefret ve aldatmaya yönelik ilkeler
aracılığıyla yanılgıyı gerçekmiş gibi gösterme, Tanrı yasasını insan yasasıyla değiştirme, insanları
Tanrı’dan başka unsurlara tapmaya yöneltme girişimleri tüm tarih boyunca görülebilir. Şeytan’ın,
Tanrı’nın karakterini yanlış tanıtma, insanları sahte bir Yaratıcı kavramıyla uyutma ve böylece Tanrı’yı
sevgiden çok korku ve nefretle özdeşleştirme çabalarına her çağda tanık olunmuştur. O’nun, tanrısal
yasayı bir kenara atma, insanlara geçersiz gibi gösterme ve kendi hilelerine karşı duranlara zulmetme
gayretleri her çağda kararlı bir şekilde sürdürülmüştür. İlk iman önderlerinin, peygamberlerin, elçilerin,
şehitlerin ve reformcuların yaşamında bunlar hep görülmüştür. {BM 13.1}
Şeytan son büyük çatışmada da aynı yolu izleyecek, aynı ruhu sergileyecek ve önceki tüm
çağlarda ulaşmaya çalıştığı emeller için savaş verecektir. Geçmişte olanlar yine tekrarlanacak, ancak
gelecekteki mücadele dünyanın asla görmediği kadar korkunç bir yoğunlukta olacaktır. Şeytan’ın
hileleri daha sinsi, saldırıları daha vurucu olacaktır. Mümkün olsa, seçilmiş olanları bile saptıracaktır
(Mar. 13:22). {BM 14.1}
Tanrı’nın Ruhu, Söz’ün gerçeklerine, geçmişin ve geleceğin görüntülerine zihnimi açtıkça, bunları
başkalarına da bildirmem gerektiği söylendi. Geçmiş çağlardaki çatışmanın tarihini izlemem ve
geleceğin hızla yaklaşan mücadelesine ışık tutmam buyruldu. Bu amaç çerçevesinde, kilise
tarihindeki olayları şu şekilde seçmeye ve gruplandırmaya gayret gösterdim: Farklı dönemlerde
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
4/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
yeryüzüne duyurularak Şeytan’ın gazabını ve dünyayı seven kilisenin düşmanlığını uyandıran büyük
gerçekleri ve bunları duyurmak uğruna ölüme kadar kendilerini inkar eden kişileri belirledim. {BM 14.2}
Bu kayıtlarda, önümüzdeki çatışmanın niteliği de gözler önüne serilmektedir. Bunları Tanrı
Sözünün ve Ruhunun ışığında inceleyerek Kötü Olan’ın hilelerini fark edebilir, Rab’bin gelişinden
önce bizi bekleyen tehlikelerden kaçınıp kusursuz olmayı hedefleyebiliriz. {BM 14.3}
Önceki çağlarda reformun ilerleyişini belirlemiş olan büyük olaylar tarihe karışmıştır; ancak bunlar
Protestan dünyası tarafından iyi bilinmekte ve evrensel bir kabul görmektedir. Kitabın genel bakışı
çerçevesinde tarihe kısaca yer verdim. Ancak bu gerçeklerin mümkün olduğu kadar kısa ve öz dile
getirilmesine, uygulamalarının iyi bir şekilde anlaşılmasına özen gösterdim. Herhangi bir tarihçinin
konuyu kapsamlı bir bakış açısından değerlendirdiği ya da ayrıntılara girdiği zamanlarda sözlerini
aktardım. Ancak bazı durumlarda özel ad belirtmedim, çünkü alıntıların amacı o yazarı bir yetkili
olarak belirtmek değildir, sözlerinin konuyu etkili kılmasıdır. Çağımızdaki reform çalışmalarını sürdü­
renlerin deneyimlerini ve görüşlerini aktarırken, onların yayınlanmış eserlerini de aynı şekilde
değerlendirdim. {BM 14.4}
Bu kitabın amacı önceki çağların mücadelelerine ilişkin yeni gerçekler sunmak değildir.
Gelecekteki olaylara ilişkin gerçekleri ve ilkeleri ortaya koymaktadır. Ancak ışığın ve karanlığın güçleri
arasındaki çatışmanın bir parçası olarak görüldüğünde, geçmişe ilişkin bu kayıtların hepsi yeni bir
önem kazanırlar. Onlar aracılığıyla hem geleceğe hem de önceki çağların reformcuları gibi dünyasal
nimetleri kaybetme uğruna Tanrı’nın sözüne ve İsa Mesih’e tanıklık etmeye çağrılanların yoluna ışık
tutacaktır. {BM 14.5}
Bu kitabın amacı, gerçek ve yanılgı arasındaki büyük çatışmanın görüntülerini açıklığa
kavuşturmak, Şeytan’ın kötülüklerini ve O’na karşı nasıl durulacağını göstermek, büyük kötülük
sorununa doyurucu bir çözüm sunmak, günahın kökenine ve sonucuna ışık tutmak, Tanrı’nın bütün
yarattıklarıyla ilişkisindeki adaleti ve iyiliği gözler önüne sermek, O’nun yasasının kutsal ve değişmez
niteliğini göstermektir. Yazarın en içten duası, bizi severek uğru­muza kendisini verenin övülmesi için
bu kitabın etkisi aracılığıyla insanların karanlığın gücünden kurtulmaları ve ışıktaki kutsalların
mirasına ortak olmalarıdır. {BM 15.1}
E.G.W.
Bölüm 1: Dünyanin geleceğine bir bakiş
İsa, Zeytindağı’nın yamacından Kudüs’e baktı. Gözlerinin önünde, muhteşem tapınak binalarından
oluşan manzara vardı. Batmakta olan güneş, mermer duvarların beyazlığını aydınlatıyor, altın
kuleden yansıyordu. Hangi İsrailli bu manzaraya sevinç ve hayranlık duymadan bakabilirdi! Ancak
İsa’nın zihninde başka düşünceler vardı. “Kudüs’e yaklaşıp kenti görünce orası için ağladı” (Luka
19:41). {BM 17.1}
Önünde Getsemani bahçesi, yaklaşan acının görüntüsü ve fazla uzakta olmayan çarmıha gerilme
yeri vardı. Ama İsa’nın güzel anlarına gölge düşüren şey, bunlar değildi. İsa, Kudüs’ün mahvolmaya
mahkum olan binlerce sakini için ağladı. {BM 17.2}
Tanrı’nın, seçilmiş olan halkı için bin yıldan fazla süren özel bereketi ve koruyucu gözetimi İsa’nın
gözleri önündeydi. Kudüs, Tanrı tarafından tüm yeryüzünden daha fazla onurlandırılmıştı. ‘Çünkü Rab
Siyon’u seçti, Onu konut edinmek istedi’ (Mezmur 132:13). Kutsal peygamberler çağlar boyunca
uyarılarını yaptılar. Her gün Tanrı Kuzusuna işaret eden kuzuların kanı sunuldu. {BM 17.3}
İsrail, bir ulus olarak Gökyüzüne bağlılığını sürdürmüş olsaydı, Kudüs, Tanrı’nın seçilmişi olarak
sonsuza dek ayakta kalacaktı. Ama ayrıcalıklı olan halkın tarihi isyanlarla ve kötü yola dönüşlerle
doluydu. Tanrı, bir baba sevgisiyle halkına ve konutuna acıdı (2.Tarihler 36:15). Ricalar ve azarlar
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
5/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
başarısız olunca Tanrı*, tövbesiz kente ulaşmak için gökyüzünün en iyi armağanını, yani kendi
Oğlunu verdi. {BM 17.4}
İşık ve yücelik Rab’bi üç yıl boyunca kendi halkının arasında dolaştı, iyilik yaptı, İblis’in baskısı
altında olanları iyileştirdi, bağlı olanları özgür kıldı, körlerin gözlerini açtı, sakatların yürümesini
sağladı, ölüleri diriltti ve Müjdeyi yoksullara duyurdu (Bkz. Elçilerin İşleri 10:38; Luka 4:18; Matta
11:5). {BM 17.5}
Evsiz bir gezgin olarak insanların gereksinimlerini gidermek ve yüklerini hafifletmek için hizmet etti,
yaşam armağanını kabul etmeleri için onlara yalvardı. İnatçı yüreklerin reddettiği merhamet dalgaları
ifade edilemeyecek kadar yoğun bir sevgiyle geri döndü. Ama İsrail, en iyi dostuna ve tek
yardımcısına sırt çevirdi. O’nun sevgisinin ricaları hor görüldü. {BM 17.6}
Umut ve bağışlanma saati çabucak gelmiş geçiyordu. Çağlar boyunca toplanan sapkınlık ve isyan
bulutları suçlu halkın üzerindeydi. Yaklaşan yıkımdan onları kurtarabilecek olan tek kişi hor görülmüş,
reddedilmiş, itilip kakılmıştı; çarmıha gerilmek üzerey­di. {BM 18.1}
Mesih, Kudüs’e baktı; bütün bir kentin ve ulusun geleceği gözlerinin önündeydi. Tanrı’nın konutu
olan kente karşı kılıcını kaldırmış olan ölüm meleğini gördü. Sonraları Titus ve ordusu tarafından işgal
edilecek olan bölgeden, vadinin ötesinde duran kutsal yerlere göz gezdirdi. Yaşlarla ıslanan gözleri,
düşman güç­lerle kuşatılan duvarlara baktı. Savaş için toplanan orduların gürültüsünü, kuşatılmış
kentte ekmek için ağlayan annelerin ve çocukların ağlayışını işitti. Kudüs’ün kutsal evinin, saraylarının
ve kulelerinin ateşe verildiğini, harabeye döndüğünü gördü. {BM 18.2}
Çağlara bakarak, antlaşma halkının ‘çölün kum taneleri gibi’ dağıldığını gördü. Tanrısal merhamet,
özlemle dolu sevgi, yaslı sözcüklere döküldü: “Ey Kudüs! Peygamberleri öldüren, kendisine
gönderilenleri taşlayan Kudüs! Bir tavuk, civcivlerini kanatları altına nasıl toplarsa, ben de kaç kez
senin çocuklarını öylece toplamak istedim, ama siz istemediniz” (Matta 23:37). {BM 18.3}
Mesih Kudüs’te, Tanrı’nın yargısına doğru ilerleyen imansız ve isyankar bir dünyanın simgesini
gördü. Yüreği yeryüzünün mazlumları ve acı çekenleri için merhametle doldu. Onların hepsini teselli
etmek istedi. Onlara kurtuluş sağlamak için kendi canını ölüme teslim etmeye razı oldu. {BM 18.4}
Gökyüzünün en yücesi gözyaşları içindeydi! Bu sahne, Tan­ rı’nın yasasını çiğneyen suçlunun
kurtulmasının ne denli güç olduğunu gözler önüne seriyor. İsa, Kudüs’ü yıkıma götüren aldanışın
yeryüzünü de kapladığını gördü. Yahudilerin büyük günahı Mesih’i reddetmeleriydi; dünyanın büyük
günahı Tanrı’nın yasasını, O’nun gökteki ve yerdeki yönetiminin temelini reddetmek olacaktı. Günahın
boyunduruğundaki milyonlarca insan, ziyaret edildikleri gün, gerçeğin sözlerini dinlemeyi reddederek
ikinci ölüme mahkum olacaktı. {BM 18.5}
Görkemli tapınak yıkıldı
Mesih, Fısıh’tan iki gün önce öğrencileriyle birlikte kente bakan Zeytin Dağına çıktı. Bir kez daha
tapınağın göz kamaştıran yüceliğine ve güzelliğine baktı. İsrail krallarından en bilgesi olan Süleyman,
ilk tapmağı inşa etmişti. Bu tapınak, o zaman dünyanın görebileceği en görkemli binaydı.
Nebukadnezar tarafından yıkılan tapınak, Mesih’in doğumundan beş yüz yıl kadar önce yeniden
yapıldı. {BM 19.1}
Ama ikinci tapmak, birincisinin yüceliğine eşit değildi. Ne yücelik bulutu göründü, ne de gökten
gelen ateş sunağın üzerine düştü. Sandık, merhamet kürsüsü ve tanıklık sofraları yoktu. Gökten
gelen ses kahine Tanrı’nın isteğini bildirmiyordu. İkinci tapınak, Tanrı’nın yüceliğinin bulutuyla değil,
insan bedeninde görünen Tanrı’nın diri varlığıyla onurlandırıldı. Bütün ulusların arzusu Nasıralı
adamın öğretip iyileştirdiği kutsal yerlere gelmekti. Ama İsrail, gökyüzünün armağanını ondan koparıp
aldı. O gün altın kapıdan geçen alçakgönüllü öğretmenle birlikte yücelik, sonsuza dek tapmaktan
ayrıldı. Kurtarıcı’nın sözleri daha o zaman gerçekleşmişti: “Bakın, eviniz ıssız bırakılacak!” (Matta
23:38). {BM 19.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
6/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Öğrenciler, Mesih’in tapınağın gelecekteki yıkımına ilişkin ön bildirisini şaşkınlıkla karşıladılar ve
sözcüklerinin anlamını öğrenmek istediler. Büyük Hirodes o tapmağa hem Roma hem de Yahudi
hazinesi dökmüştü. Roma’dan getirilen dev beyaz mermer taşlar, yapının büyük bir kısmını
oluşturmuştu. Öğrenciler, Efendilerinin dikkatini bunlara çektiler; “Bak, ne görkemli taşlar! Ne görkemli
yapılar!” (Markos 13:1). {BM 19.3}
İsa ise ciddi ve şaşılacak bir karşılık verdi: “Size doğrusu söyleyeyim, burada taş üstünde taş
kalmayacak, hepsi yıkılacak!” (Matta 24:2). Rab öğrencilerine ikinci kez geleceğini söylemişti. Bu
yüzden, Kudüs’ü bekleyen yargıdan söz edilirken öğrenciler Rab’bin dönüşünü düşündüler ve şöyle
sordular: “Bu dediklerin ne zaman olacak, senin gelişini ve çağın bitimini gösteren belirti ne olacak?”
(Matta 24:3). {BM 19.4}
Mesih onlara zamanın sonunda gerçekleşecek olan önemli olayları sıraladı. Peygamberliğinin iki
anlamı vardı. Kudüs’ün yıkımından söz ederken, son günün dehşetlerini de dile getiriyordu. {BM 19.5}
Mesih’i reddeden ve çarmıha geren İsrail’in üzerine büyük bir yargı gelecekti. “Daniel peygamberin
sözünü ettiği yıkıcı iğrenç şeyin kutsal yerde dikildiğini gördüğünüz zaman (okuyan anlasın)
Yahudiye’de olanlar dağlara kaçsın” (Matta 24:15,16). Luka 21:20,21’e de bakın. Romalıların
putperest simgeleri kent duvarlarının dışına kurulduğunda Mesih’in izleyicileri güvenle kaçabilirdi.
Kaçanlar gecikmemeliydi. Kudüs, günahlarından ötürü Tanrı’nın öfkesine maruz kalacaktı. İnatçı
inançsızlığı yüzünden yıkıma uğrayacaktı (Mika 3:9­11). {BM 20.1}
Kudüs’te oturanlar, günahlarının sonucunda başlarına gelenler için Mesih’i suçladılar. O’nun
günahsız olduğunu bilmelerine rağmen ulusun güvenliği için ölümüne karar verdiler. Yüce kahinleri,
bütün ulus yok olacağına, halk uğruna bir tek adamın ölmesi daha uygundur demişti (Bkz. Yuhanna
11:47­53). {BM 20.2}
Günahlarından ötürü kendilerini yargılayan Kurtarıcıyı öldürenler, kendilerini Tanrı’nın sevgili halkı
olarak gördüklerinden Rab’bin, onları düşmandan kurtarmasını beklediler! {BM 20.3}
Tanrı’nın sabrı
Rab, kırk yıl boyunca yargısını geciktirdi. Mesih’in kimliğinden ve işinden hala habersiz olan birçok
Yahudi vardı. Çocuklar henüz ana babalarının reddettiği ışığı görmemişlerdi. Elçilerin müjdeyi
duyurması sayesinde Tanrı onlara bu ışığı sundu. Peygamberliğin nasıl yerine geldiğini yalnızca
Mesih’in doğumunda ve yaşamında değil, ölümünde ve dirilişinde de göreceklerdi. Çocuklar ana
babalarının günahları nedeniyle mahkum olmadılar, ama kendilerine sunulan ışığı reddettikleri için
onlar da ana babalarının günahlarına ortak oldular ve böylece günahın ölçüsünü aştılar. {BM 20.4}
İnatçı tövbesizlikleri nedeniyle Yahudiler, son merhamet sunusunu da reddettiler. Tanrı da sonunda
onların üzerindeki korumasını kaldırdı. Ulus, kendi seçtiği önderin kontrolüne terk edildi. Şeytan,
insan canının en vahşice ve alçakça tutkularını uyandırdı. İnsanlar benliğin tutkularının ve kör öfkenin
kontrolü altında kalarak zalimliklerine yenik düştüler. Arkadaşlar ve akrabalar birbirlerini ele verdiler.
Ana babalar çocuklarını, çocuklar ana babalarını öldürdüler. Yöneticilerin kendilerini bile yönetecek
güçleri kalmadı. Tutkuları onları zorbalar haline getirdi. Yahudiler Tanrı’nın masum Oğlu’nu mahkum
etmek için yalancı tanıklığı kabul etmişlerdi. Yalancı suçlamalar şimdi de onların hayatını belirsiz
kılıyordu. Tanrı korkusu onları artık rahatsız etmiyordu. Ulusun başı Şeytan’dı. {BM 20.5}
Karşıt grupların önderleri birbirlerine düştüler ve acımasızca öldürüldüler. Tapınağın kutsallığı bile
onların korkunç vahşetini engelleyemedi. Tapmak öldürülenlerin bedenleriyle kirlendi. Bu işi
başlatanların Kudüs yıkılacak gibi bir korkuları yoktu. Ne de olsa Kudüs, Tanrı’nın kendi kentiydi.
Romalı lejyonlar tapmağı kuşatırken bile kalabalıklar, En Yüce Olan’ın düşmanlarını yenmek için
araya gireceğine inanıyordu. Ne var ki İsrail, Tanrı’nın sunduğu korumayı reddetmişti ve artık
korunmasızdı. {BM 21.1}
Yıkımın belirtileri
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
7/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Kudüs’ün yıkımına ilişkin Mesih’in söylediği tüm önbildiriler harfi harfine gerçekleşti. Mucizeler ve
belirtiler oluştu. Bir adam Kudüs sokaklarında belirerek yedi yıl boyunca yaklaşan felaketi ilan etti. Bu
tuhaf kişi tutuklandı ve kırbaçlandı. Hakaret görmesine ve acı çekmesine rağmen yalnızca, “Vay sana
ey Kudüs!” diye karşılık veriyordu. Önceden bildirdiği kuşatma sırasında öldürüldü1. {BM 21.2}
Kudüs’ün yok edilmesi sırasında tek bir imanlı bile mahvolmadı. Romalılar, Cestius’un yönetimi
altında kenti kuşattıkları zaman, uygun bir saldırı anını yakalamalarına rağmen beklenmedik bir
şekilde geri çekildiler. Romalı general, ortada hiçbir neden yokken kuvvetlerini geri çekti. Bekleyen
imanlılara vaat edilen işaret verilmişti (Luka 21:20, 21). {BM 21.3}
Ortalık o denli karışmıştı ki, ne Yahudiler ne de Romalılar imanlıların kaçışına engel olamadılar.
Cestius geri çekildiğinde Yahudiler onu takip ettiler; iki ordu birbirine girdiğinde, ülkedeki bütün
imanlılar güvenli bir yere, Pella kentine sığınmayı başar­mışlardı. {BM 21.4}
Cestius’un ve O’nun ordusunun peşinden koşan Yahudi kuvvetleri, onların arkasına düştü.
Romalılar kendilerini büyük güçlükle kurtardılar. Yahudiler ellerindeki ganimetlerle Kudüs’e zaferle
döndüler. Ama bu açık başarı, onlara sadece kötülük getirdi. Romalılara karşı inatçı bir direnişe yol
açarak, kentin üzerine gelecek olan korkunç yıkımı hazırladılar. {BM 22.1}
Titus kuşatmayı devraldığında, Kudüs kentinin üzerine gelen felaketler korkunç oldu. Kent, Fısıh
zamanında kuşatıldı; duvarları arasında milyonlarca Yahudi vardı. Daha önceki karşıt grup
çatışmalarında eldeki yiyecek stokları tüketilmişti. Bu yüzden insanlar açlıktan ölmeye başladılar.
Erkekler kemerlerindeki, sandaletle­rindeki ve kalkanlarındaki deri parçalarını kemiriyordu. Kent
duvarlarının dışında yetişen yabani otları toplamak için büyük gruplar geceleri dışarı sızıyordu.
Bunların büyük bir çoğunluğu zalimce işkencelerle öldürülüyor, sağlam dönenlerin elindekilerse içerde
çalınıyordu. Kocalar karılarını, karılar kocalarını soymaya başlamıştı. Çocuklar ana babalarının
ağzındaki lokmayı kapmaya çalışı­yordu. {BM 22.2}
Romalılar Yahudileri korkutmaya ve teslim olmaları için onları zorlamaya başladılar. Tutsak
almanlar kırbaçlandı, işkence gördü ve kentin duvarları önünde çarmıha gerildi. Yehoşafat vadisinde
ve Mesih’in çarmıha gerildiği yerde çok sayıda çarmıh dikildi. Bunların arasından geçmek için zor yer
bulunuyordu. Böylece, Pilatus’un yargı kürsüsü önünde söylenen korkunç sözler karşılığını buldu:
“O’nun kanının sorumluluğu bizim ve çocuklarımızın üzerine olsun” (Matta 27:25). {BM 22.3}
Titus, vadilerde yığınlar halinde yatan cesetleri gördüğünde dehşete kapılmıştı. Muhteşem
tapınağa büyülenmiş gibi bakarak, onun hiçbir taşına dokunulmaması için buyruk verdi. Yahudi
önderlere içtenlikle çağrı yaparak, kendisini kutsal yeri kanla kirletmek zorunda bırakmamalarını rica
etti. Başka yerde savaşsalardı, hiçbir Romalı tapınağın kutsallığını bozmayacaktı. Yo­ sefin (Yahudi
tarihçi) kendisi araya girerek Yahudilere teslim olmalarını, kendilerini, kentlerini ve tapınaklarını
kurtarmalarını istedi. Ne yazık ki acılık dolu küfürlerle ve üzerine atılan mızraklarla karşılandı. Titus’un
tapınağı kurtarma çabaları boşa gidiyordu. Çünkü ondan daha büyük olan biri, taş taş üstünde
kalmayacağını söylemişti. {BM 22.4}
Titus sonunda öfkelenerek tapmağı almaya karar verdi, ancak mümkünse bunun yıkım olmadan
gerçekleşmesini istiyordu. Ne var ki Titus’un buyrukları göz ardı edildi. Bir asker verandadaki bir
aralıktan ateş topu fırlattı, kutsal evin çevresindeki sedirden bölmeler hemen alev aldı. Titus oraya
giderek askerlere ateşi söndürmelerini buyurdu. Ama sözlerine kimse kulak asmadı. Öfkeden
kudurmuş olan askerler ateş yağdırmaya devam ettiler; tapınağın bitişiğindeki bölmeleri yakarak
orada gizlenenleri öldürdüler. Tapınaktan su gibi kan akıyordu. {BM 23.1}
Tapınağın yıkılmasından sonra, tüm kent Romalıların eline düştü. Yahudi önderler, ulaşılamayan
kulelerini terk etmek zorunda kaldılar. Titus, Tanrı’nın onları kendi eline verdiğini ilan etti; aksi takdirde
böyle büyük bir mücadeleyi kazanmaları mümkün değildi. Hem kent hem de tapınak temeline kadar
yerle bir edildi; kutsal evin altında duran toprak bir ‘tarla gibi sürüldü’ (Bkz. 26:18). Bir milyondan fazla
insan mahvoldu; hayatta kalanlar esir alınarak sürüldü, köle olarak satıldı, Roma’ya götürülerek
arenalarda vahşi hayvanlara atıldı ya da evsiz gezginler olarak tüm yeryüzüne dağıldı. {BM 23.2}
Yahudiler kendileri için intikam kasesi doldurmuşlardı. Kendi ellerinin ektiği ekini biçiyorlardı; “Ey
İsrail, bana, yardımcına karşı çıkman yıkıma uğratıyor seni. Tanrın Rab’be dön, ey İsrail, çünkü
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
8/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
suçlarından ötürü tökezledin” (Hoşea 13:9; 14:1). İsrail’in acıları doğrudan doğruya Tanrı’dan gelen
bir ceza olarak temsil edilmektedir. Böylece büyük aldatıcı, kendi işini gizleme peşindedir. Tanrı’nın
sevgisini ve merhametini inatla reddeden Yahudiler, Tanrı’nın korumasının da kendilerinden
çekilmesine neden oldular. {BM 23.3}
Sahip olduğumuz esenlik ve koruma için Mesih’e ne denli borçlu olduğumuzu bilemeyiz. Tanrı’nın
kısıtlayıcı gücü, insanlığın tümüyle Şeytan’ın denetimi altına girmesine engel olmaktadır. İtaatsiz ve
nankör insanların Tanrı’nın merhametine teşekkür etmek için büyük nedenleri vardır. Ancak insanlar
Tanrı’nın belirlediği sınırları aşarlarsa, bu engel kaldırılır. Tanrı günahın karşılığını kendi eliyle infaz
etmez. Merhametini reddedenleri, ektiklerini biçmeleri için serbest bırakır. Reddedilen her ışık zerresi,
kaçınılmaz meyvesini verecektir. Tanrı’nın Ruhuna ısrarla karşı konulursa, O kendisini sonunda geri
çekecektir. O zaman da canın kötü tutkularını dizginleyecek, Şeytan’ın kötülüğüne ve düşmanlığına
karşı korunma sağlayacak bir şey kalmayacaktır. {BM 23.4}
Kudüs’ün yıkılması, tanrısal merhamete karşı direnenlere ciddi bir uyarıdır. Kurtarıcının Kudüs’e
gelecek olan yargıyla ilgili peygamberliği bir kez daha gerçekleşecektir. Seçilmiş kentin kaderine
baktığımızda, Tanrı’nın merhametini reddeden ve yasasını çiğneyen bir dünyanın kaderini görüyoruz.
Dünyanın tanık olduğu insan sefaletinin kayıtları çok karanlıktır. Gökyüzünün yetkisini reddetmenin
sonuçları korkunç olmuştur. Ancak geleceğin perdeleri çok daha karanlık bir sahneye açılmaya
hazırlanıyor. Tanrı’nın kısıtlayıcı Ruhu geri çekildiğinde, insan tutkularını ve Şeytan’ın gazabını
dizginleyecek bir şey kalmayacaktır. Dünya, Şeytan’ın yönetiminin sonuçlarına daha önce hiç
olmadığı bir şekilde tanık olacaktır. {BM 24.1}
Tanrı’nın halkı o gün, Kudüs yıkımında olduğu gibi kurtarılacaktır (İşaya 4:3’e, Matta 24:30,31’e
bakın). Mesih kendisine sadık olanları toplamak için ikinci kez gelecektir. “O zaman İnsan­ oğlu’nun
belirtisi gökte görünecek. Yeryüzündeki bütün halklar ağlayıp dövünecek, İnsanoğlu’nun gökteki
bulutlar üzerinde büyük güç ve görkemle geldiğini görecekler. Kendisi, güçlü bir borazan sesiyle
meleklerini gönderecek ve onlar, O’nun seçtiklerini, göklerin bir ucundan öbür ucuna kadar dört
yelden alıp bir araya toplayacaklar” (Matta 24:30,31). {BM 24.2}
İnsanlar Mesih’in sözlerini göz ardı etmemeye özen göstermeliler. Mesih öğrencilerini Kudüs’ün
yıkımına ilişkin nasıl uyarıp kaçmalarını öğütlediyse, tüm dünyayı son yıkıma ilişkin aynı şekilde
uyarmıştır. İsteyenler gelecek olan gazaptan kaçabilirler. “Güneşte, ayda ve yıldızlarda belirtiler
görülecek. Yeryüzünde uluslar denizin ve dalgaların uğultusundan şaşkına dönecek, dehşete
düşecekler” (Luka 21:25; Ayrıca bkz. Matta 24:29; Markos 13:24­26; Esinleme 6:12­17). Mesih’in
öğüdü, “Siz de uyanık kalın” şeklindedir (Markos 13:35). Uyarıya kulak verenler karan­lıkta
kalmayacaklardır. {BM 24.3}
O zaman Yahudiler, Kurtarıcıya nasıl kulak asmak istemediyseler, şimdi de dünya bu bildiriye kulak
asmaya aynı şekilde hazır değildir. Tanrı’nın günü tanrısızları habersiz yakalayacaktır. Yaşam
değişmeyen yolunda devam ederken, insanlar zevke sefaya, işe güce, para kazanmaya dalmışken,
din önderleri dünyadaki gelişmelere destek olurken, herkes sahte bir güven duygusuyla uyu­maya
koyulmuşken, geceleyin apansız gelen bir hırsız gibi her şey son bulacaktır. Kayıtsız ve tanrısız
insanlar yıkıma uğrayacaklar ve kaçamayacaklardır (Bkz. 1.Selanikliler 5:2­5). {BM 25.1}
Bölüm 2: İlk imanlilar ­ sadik ve doğru
İsa, güç ve yücelik içinde geri dönünceye dek öğrencilerinin nasıl bir beklenti içinde olmaları
gerektiğini açıklamıştı. Gözlerini geleceğe dikerek öğrencilerini bekleyen zulüm dolu çağları görmüştü
(Bkz. Matta 24:9,21,22). Mesih’i izleyenler, Efendilerinin geçtiği acı dolu yolun aynısından
geçmelidirler. Dünyanın Kurtarı­cısına gösterilen düşmanlık, O’nun adına inananlara da
gösterilecektir. {BM 26.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
9/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Putperestler müjdenin zafer kazanması durumunda kendi tapınaklarının ve sunaklarının yerle bir
edileceğini biliyorlardı. Bu yüzden zulüm yangınları başlatıldı. İmanlılar mal varlıklarından oldular;
evlerinden sürüldüler. Köleler, soylular, yoksullar, zengin­ler, cahiller ve aydınlardan oluşan büyük
kalabalıklar acımasızca katledildi. {BM 26.2}
Nero’nun yönetimi altında başlayan zulüm, yüzyıllar boyunca devam etti. İmanlılar, kıtlıklara, salgın
hastalıklara ve depremlere neden olmakla suçlandılar. Kazanç peşindeki ihbarcılar, masum insanları
isyancı ve ‘toplum asalağı’ olarak ele verdiler. Çok sayıda imanlı vahşi hayvanlara atıldı ya da
arenalarda diri diri yakıldı. Bazıları çarmıha gerildi; diğerleri vahşi hayvanların derileriyle örtülerek
köpeklerin önüne atıldı ve parçalandı. Halk toplulukları korkunç acılar içinde ölenleri kahkahalar ve
alkışlar içinde seyretti. {BM 26.3}
Mesih’i izleyenler ıssız yerlere saklanmak için zorlandı. Roma kentinin dışındaki tepelerin altına
kent dışına ulaşan uzun tüneller kazıldı. Bu yer altı tünellerine imanlılar ölülerini gömdüler; ayrıca
konut kurdular. Birçoğu Efendilerinin sözlerini anımsıyor, Mesih’in uğruna zulüm gördükleri için sevinç
duyuyorlardı. Gökteki ödülleri büyük olacaktı, çünkü onlardan önceki peygamberlere de aynı şekilde
zulüm edilmişti. (Bkz. Matta 5:11,12). {BM 26.4}
Alevlerin arasından zafer ezgileri yükseliyordu. İman yoluyla Mesih’i, büyük bir ilgiyle kendilerine
bakan ve sabırlarını onaylayan melekleri gördüler. Tanrı’nın tahtından bir ses geldi; “Ölüm pahasına
da olsa sadık kal, ben sana yaşam tacını vereceğim” (Esinleme 2:10). {BM 26.5}
Şeytan’ın, Mesih’in kilisesini şiddetle yok etme çabaları boşa çıkmıştı. Tanrı’nın işçileri katledildi,
ama müjde yayılmaya, müjdeye inananlar da çoğalmaya devam ediyordu. Bir imanlı şöyle dedi: “Siz
bizi ne kadar öldürseniz de sayımız o kadar çok artıyor; imanlıların kanı tohumdur.”1 {BM 27.1}
Şeytan Tanrı’ya karşı savaşını imanlı kilisesine başka bir yoldan giriş yaparak devam ettirdi; bu kez
şiddete değil, hileye başvuracaktı. Zulüm sona erdi. Onun yerini geçici zenginliğin ve saygınlığın
çekiciliği aldı. Putperestler Hıristiyan inancına ortak olurken temel gerçeklerini reddettiler. İsa’yı
dudaklarıyla kabul ettiler, ama günahlarından tövbe etme ya da yüreklerini değiştirme gereğini
duymadılar. Biraz kendileri ödün verdiler, biraz da imanlıların ödün vermesi gerektiğini öne sürerek
‘Mesih’e inanç’ platformunda birleşilmesi gerektiğini söylediler. {BM 27.2}
Kilise korkunç bir tehlike altındaydı. Bu tehlikenin yanında hapis, işkence, ateş ya da kılıç gibi
sıkıntılar birer bereket gibi kalıyordu! Bazı imanlılar iyi dayandılar. Diğerleri inançlarının değişime
uğramasına razı oldular. Şeytan, sahte Hıristiyanlık kisve­siyle kiliseye bir giriş noktası bularak onların
imanını bozdu. {BM 27.3}
İmanlıların çoğu sonunda standardı düşürmeye razı oldu. Hıristiyanlık ve putperestlik arasında bir
birlik oluştu. Putlara tapınanlar kiliseyle birleştiklerini söyleseler de putperestliklerine bağlı kaldılar;
sadece putların benzeyişini değiştirerek İsa’nın, Meryem’in ve kutsalların heykellerine tapınmaya
başladılar. Temelsiz öğretişler, batıl inançlara dayanan ayinler ve putperest törenler kilisenin imanıyla
ve tapınmasıyla birleşti. Hıristiyan inancı bozuldu, kilise paklığını ve gücünü yitirdi. Ne var ki yanlış
yola girmeyen bazı kişiler vardı. Bunlar gerçeğin Kaynağına bağlılıklarını sürdürmeye kararlıydılar. {BM
27.4}
Kilisedeki iki sınıf
Mesih’i izleyenler arasında her zaman iki sınıf vardı. Bir sınıf, Kurtarıcının yaşamını incelerken ve
kusurlarını düzeltip O’na benzemeye çalışırken, diğer sınıf hatalarını açığa vuran temel ve pratik
gerçeklerden kaçıyordu. En iyi haliyle bile kilise, gerçek ve içten insanlardan oluşmuyordu. Yahuda
imanlıların arasındaydı; Mesih’in öğretişi ve örneğiyle kendi hatalarını görebilirdi. Ancak günaha
boyun eğerek Şeytan’ın ayartılarına kapı açtı. Hatalarından ötürü azar işittiğinde öfkelendi ve
Efendisini ele verdi. (Bkz. Markos 14:10,11). {BM 27.5}
Hananya ve Safira, Tanrı ya eksiksiz bir sunu verir gibi görünüp bir kısmını açgözlülükle
kendilerine ayırdılar. Gerçeğin Ruhu, elçilere bu kişilerin asıl karakterini gösterdi, Tanrı’nın yargısı da
kilisenin paklığına sürülen bu lekeyi silip attı. (Bkz. Elçilerin İşleri 5:1­11). Mesih’i izleyenler zulüm
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
10/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
gördüğü zaman, yalnızca gerçek uğruna her şeyi bırakmaya hazır olanlar, O’nun öğrencisi olmayı
arzuluyorlardı. Ama zulüm sona erdiğinde, içten olmayan kişiler de Hıristiyanlığı seçtiler ve böylece
Şeytan’a bir kapı açmış oldular. {BM 28.1}
İmanlılar putperestlikten yarı dönenlerle birleşmeye razı olunca, dizginler Şeytan’ın eline geçti. O
da Tanrı’ya sadık kalanlara zulüm etmeleri için onları kullandı. Yoldan çıkan imanlılar, yarı
putperestlerle birleşerek Mesih’in öğretisindeki temel özelliklere savaş açtılar. Kiliseye sokulmaya
çalışılan aldatılara ve iğrenç şeylere karşı durmak için korkunç bir çaba ve kararlılık gerekiyordu.
Kutsal Kitap artık iman standardı olarak kabul görmemeye başladı. Dinsel özgürlük öğretisi sapkınlık
olarak değerlendirildi ve bunu destekleyen kişilerin hakları ellerinden alındı. {BM 28.2}
Uzun bir çatışmadan sonra sadık olanlar, kiliseden ayrılmalarının mutlak bir gereksinim olduğunu
görüyorlardı. Kendi canları için ölümcül olacak, çocuklarının ve torunlarının imanlarını da tehlikeye
atacak hatalara katlanmaya cesaret edemediler. Ülkeleri kurban ederek yapılacak barışın çok
pahalıya mal olacağını anladılar. Eğer gerçekten ödün verilerek bir birlik oluşturulacaksa, varsın
farklılık olsun ve hatta savaş çıksın diye düşündüler. {BM 28.3}
İlk imanlılar sayıca azdı; zenginlikten, mevkiden, saygın unvanlardan yoksundular. Kötü insanlar,
Kabil’in Habil’den nefret ettiği gibi imanlılardan nefret ediyordu. (Bkz. Yaratılış 4:1­10). Sadık
öğrenciler, Mesih’in zamanından günümüze dek günahı sevenlerin nefretini ve düşmanlığını
kazanmışlardır. {BM 28.4}
O halde Müjdenin bir esenlik bildirisi olduğunu nasıl söyleyebiliriz? Beytlehem düzlüğünün
üzerindeki melekler şöyle ezgiler söylüyorlardı: “En yücelerde Tanrı’ya yücelik olsun, yeryüzünde
O’nun hoşnut kaldığı insanlara esenlik olsun!” (Luka 2:14). Bu peygamberlik sözleriyle Mesih’in şu
sözleri arasında bir çelişki var gibi görünüyor: “Yeryüzüne barış getirmeye geldiğimi sanmayın! Ben
barış değil, kılıç getirmeye geldim” (Matta 10:34). Ama doğru bir şekilde anlaşıldığında bunların her
ikisi de yetkin bir uyum içindedir. Müjde bir esenlik bildirisidir. Mesih inancı, kabul ve itaat gördüğünde
yeryüzüne esenlik ve mutluluk yayacaktır. İsa’nın görevi insanları hem Tanrı’yla hem de birbirleriyle
barıştırmaktır. Ne var ki yeryüzünün büyük bir kısmı Mesih’in en acı düşmanı olan Şeytan’ın denetimi
altındadır. Müjde insanların alışkanlıklarına ve arzularına tümüyle ters düşen ilkeler getirmektedir.
İnsanlar günahı suçlu çıkaran paklıktan nefret etmekte, bu paklığın ardınca gidenlere zulüm
etmektedir. Müjde bu anlamda bir kılıç gibidir. (Bkz. Matta 10:34). {BM 29.1}
İmanda zayıf olan bazı kişiler, Tanrı’ya güvenlerini bırakma eğilimindedirler. Çünkü Tanrı kötülerin
zenginleşmesine, iyilerin ve pakların zenginler tarafından ezilip işkence görmesine izin vermektedir.
Adil, merhametli ve sınırsız güçte olan Tanrı, böyle bir adaletsizliğe nasıl katlanabilir? Oysa Tanrı bize
sevgisinin yeterli kanıtlarını göstermiştir. O’nun sağlayışındaki bazı noktaları anla­yamadığımız için
iyiliğinden kuşku duymamalıyız. Kurtarıcı şöyle demişti: “Size söylediğim sözü hatırlayın: ‘Köle
efendisinden üstün değildir’” (Yuhanna 15:20). İşkence görmeye ve şehit olmaya çağrılanlar, Tanrı’nın
sevgili Oğlunun izinden gidenlerdir. {BM 29.2}
Doğru olanlar, paklanmaları için sıkıntıdan geçirilirler. Böylece imanın ve Tanrı yolunun gerçeğine
başkalarını ikna etmek amacıyla örnek oluştururlar. Tutarlı yaşamları tanrısız ve inançsız olanları
suçlu çıkarır. Tanrı kötülerin zenginleşmelerine ve ken­disine karşı düşmanlık etmelerine izin verir.
Böylece kendi adaletinin ve merhametinin onların yıkımında herkesçe. görülmesini amaçlar. Tanrı’ya
bağlı olanlara yapılan her zulüm, sanki Mesih’in kendisine karşı yapılmış gibi cezalandırılacaktır. {BM
29.3}
Pavlus, “Mesih İsa’ya ait olup Tanrı yoluna yaraşır bir yaşam sürmek isteyenlerin hepsi de zulüm
görecek” demiştir (2.Timoteyus 3:12). O halde neden bu kadar çok zulüm görmüyoruz? Bunun tek
nedeni kilisenin dünya standardına uymuş olması ve bu yüzden de artık zulüm uyandırmamasıdır.
Günümüzdeki inanç, Mesih’e ve elçilere ait olan pak ve kutsal imandan çok uzaktır. Tanrı Sözünün
gerçeklerine kayıtsız kalınmaktadır, çünkü kilisede canlı imandan pek eser yoktur. İlk kilisenin imanı
yeniden canlansın, zulüm ateşleri yeniden yanmaya başlasın. {BM 30.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
11/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Bölüm 3: İlk kilisedeki ruhsal karanlik
Elçi Pavlus, Mesih’in günü gelmeden önce gerçekleşecek olayları şöyle duyurmuştu: “Çünkü
imandan dönüş başlamadıkça, mahvolacak olan o yasa tanımaz adam ortaya çıkmadıkça o gün
gelmeyecektir. O adam, tanrı diye anılan ya da tapılan her şeye karşı gelerek kendini hepsinden yüce
gösterecek, hatta Tanrı’nın tapınağında oturup kendisini Tanrı ilan edecektir.” Üstelik “yasa
tanımazlığın gizli gücü şu anda bile etkindir” (2.Selanikliler 2:3,4). O günlerde bile elçi, papalığa yol
hazırlayan hataların geleceğini görmüştü. {BM 31.1}
‘Yasa tanımazlığın gizli gücü,’ aldatıcı işlevini yavaş yavaş devam ettirdi. Bir zamanlar
putperestlerin şiddetli zulmü nedeniyle engellenen putçu gelenekler, Hıristiyan kilisesinin içine
işliyordu. Zulüm bittikten sonra Hıristiyanlık, Mesih’in yalın alçakgönüllülüğünü bırakıp putperest
rahiplerin ve yöneticilerin debdebesine kapılmaya başlamıştı. Konstantin’in sözde imanı büyük bir
sevince neden olmuş, ancak bozulma giderek hızlanmıştı. Bir zamanlar kaybolmuş gibi görünen
putperestlik zafer kazandı, çünkü öğretileri ve batıl inançları Mesih’i izleyenlerin imanını bulandırmıştı.
{BM 31.2}
Hıristiyanlığın putperestlikle bu şekilde bağdaşması, peygamberlikte söz edilen ‘yasa tanımaz
adama’ kapı açtı. O sahte inanç, Şeytan’ın baş eseriydi; dünyayı kendi isteğine göre yönetmek
amacıyla kendisini tahta geçirme gayretiydi. {BM 31.3}
Roma Katolikliğinin önde gelen öğretilerinden birine göre Papanın, dünyadaki tüm kilise önderleri
ve gözetmenleri üzerinde tam bir yetkisi vardı. Dahası Papa, ‘Papa Rab Tanrı’ olarak nitelendirilerek
(Ek’e bkz.) ‘kusursuz’ ilan edildi. Şeytan’ın çöldeki denenme sırasında ortaya koyduğu iddia, şimdi de
Roma Kilisesi aracılığıyla ortaya konmakta, büyük kalabalıklar da ona saygı göstermekteydi. {BM 31.4}
Ancak Tanrı’ya saygı gösterenler, Mesih’in baş düşmanına verdiği karşılığı vermelidirler: “Tanrın
olan Rab’be tap, yalnız O’na kulluk et” (Luka 4:8). Tanrı hiç kimseyi kilisenin başı olarak atamamıştır.
Papalığın egemenliği Kutsal Yazılara karşıdır. Papanın Mesih’in kilisesi üzerinde hiçbir gücü yoktur.
Katolikler, Protestanları gerçek kiliseden bilerek ayrılmakla suçlarlar. Ancak aslında ‘kutsallara
emanet edilen imandan’ ayrılanlar kendileridirler (Yahuda 3). {BM 31.5}
Şeytan, Kurtarıcının saldırılara karşı Kutsal Yazıları kullandığını iyi biliyordu. Her saldırının
karşısında Mesih, sonsuz gerçek kalkanını kaldırarak “Şöyle yazılmıştır” diyordu. Şeytan insanların
üzerindeki etkinliğini devam ettirmek ve papalığın yetkisini geçerli kılmak için onları Kutsal Yazıların
bilgisinden mahrum bıraktı. Kutsal Yazıların kutsal gerçekleri gizlenmeli ve bastırılmalıydı. Kutsal
Kitap’ın dağıtımı yüzyıllar boyunca Roma kilisesi tarafından yasaklandı. İnsanların okumasına engel
olundu. Ruhban sınıfı Kutsal Kitap’ın öğretişlerini, kendi iddialarını destekleyecek şekilde yorumladı.
Böylece Papa, Tanrı’nın yeryüzündeki temsilcisi olarak evrensel kabul gördü. {BM 32.1}
Sept günü nasıl değiştirildi?
Peygamberliğe göre papalık, ‘belirlenen zamanları ve yasa­ları’ değiştirmeye çalışacaktı (Daniel
7:25). İmanlıların tapınmasında resimler ve azizlerin kalıntıları yer almaya başlamıştı. Genel konseyin
kararı (Ek’e bkz.) bu putperestliği iyice kökleştirdi. Roma, Tanrı’nın yasasından putlara tapınmayı
yasaklayan ikinci buyruğu çıkarmaya ve sayıyı korumak için onuncu buyruğu ikiye ayırmaya kalkıştı.
{BM 32.2}
Kilisenin önderleri, Tanrı’nın bereketli ve kutsal kıldığı Sept gününe ilişkin dördüncü buyruğu da
çiğnediler (Yaratılış 2:2,3). Onun yerine putperestlerin kutsal güneş günü şenliğini yücelttiler. İlk
yüzyıllarda tüm imanlılar, gerçek Septi tutmaya devam ediyorlardı. Ne var ki Şeytan, diğer yanda
kendi hedefine ulaşmak amacıyla işlev görüyordu. Pazar günü Mesih’in dirilişini onurlandıran bir
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
12/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
şenlik yapılıyor, imanlı toplantılar düzenleniyordu. Ama Pazar günü sadece tatil günü olarak
görülüyor, Sept günü ayrıca tutulmaya devam ediliyordu. {BM 32.3}
Şeytan Mesih’in gelişinden önce Sept gününü, Yahudi halkı için ağır bir yük haline getirmişti. Sonra
da bu sıkıntılı ağırlıktan faydalanarak Septi, bir ‘Yahudi’ geleneği gibi gösterdi. Dolayısıyla imanlılar
Pazar gününü coşkulu şenliklerle kutlarlarken, Septin Yahudilere özgü keder ve karamsarlık günü
olduğunu düşünmeye başladılar. {BM 32.4}
İmparator Konstantin, Pazar gününü Roma İmparatorluğunda bir halk şenliği yapan fermanı ilan
etti (Ek’e bkz.) Güneş günü putperestler ve imanlılar tarafından aynı şekilde onurlandırılmaya
başlandı. Konstantin bunu kilise papazlarının arzusuyla yapmıştı. Güce susamış olan ruhban sınıfı
aynı günün hem imanlılar hem de putperestler tarafından kutlanmasını istemişti. Çünkü böylece güya
kilisenin gücü ve görkemi ilerlemiş olacaktı. Tanrı korkusuna sahip imanlıların bir kısmı, Pazar gününü
belli düzeyde bir kutsallıkla anarlarken, dördüncü buyruğa itaat etmeye ve gerçek Septi tutmaya
devam ediyorlardı. {BM 33.1}
Baş aldatıcı henüz işini bitirmemişti. Mesih’in temsilcisi olan gururlu Papa aracılığıyla gücünü
sergilemeye kararlıydı. Çeşitli kentlerden gelen üst düzeydeki ruhban sınıflarının katıldığı büyük
konseyler toplandı. Her konseyde Sept günü biraz daha arka plana itilerek Pazar günü yüceltildi.
Böylece putperest niteliğe sahip olan bir şenlik, tanrısal bir kural gibi onurlandırılmaya başladı. Kutsal
Kitaptaki Septin, Yahudiliğin kalıntısı olduğu ve gözetilmemesi gerektiği ilan edildi. {BM 33.2}
Yasa tanımaz adam kendisini tanrı diye anılan her şeyin üzerine çıkarmıştı (2.Selanikliler 2:4).
Gerçek ve yaşayan Tanrı’ya işaret eden tanrısal bir yasa değiştirilmişti. Dördüncü buyrukta Tanrı,
Yaratıcı olarak açıklanıyordu. Yedinci gün, yaratılış eserinin hatırası olarak insan için kutsanmıştı. O
gün, insanları tapınmaya yönlendirmek amacıyla onların zihinlerinde diri Tanrı’ya yer verilecekti.
Şeytan insanları Tanrı’nın yasasına uymaktan döndürmeye çalıştı. Bu noktada onları özellikle Tanrı’yı
Yaratıcı olarak sergileyen buyruktan döndürmüştü. {BM 33.3}
Şimdi Protestanların arzusu, Mesih’in diriliş günü olan Pazarın, Hıristiyanların Septi olmasıdır.
Oysa Mesih ya da elçiler o güne böyle bir onur vermemişlerdi. Pazarın tutulması, ‘yasa tanımazlığın
gizli gücünden’ kaynaklanmaktadır (2.Selanikliler 2:7). Bu güç Pavlus’un zamanında bile işlev
görmeye başlamıştı. Kutsal Yazıların onaylamadığı bir değişikliğe gerek var mıdır? {BM 33.4}
Altıncı yüzyılda Roma gözetmeni, tüm kilisenin başı ilan edildi. Putperestlik yerini papalığa
bırakmıştı. “Ejderha canavara, kendi gücü ve tahtıyla birlikte büyük yetki verdi” (Esinleme 13:2; Ek’e
bkz). {BM 33.5}
Artık Daniel’in ve Esinleme’nin peygamberliklerinde öngörülen 1260 yıllık papalık zulmü
başlamıştı. (Daniel 7:25; Esinleme 13:5­7). İmanlılar ya kendi inançlarını bastırıp papalık törenlerini
ve tapınma biçimini kabul edecekler ya da yaşamlarını zindanlarda tüketerek canlarından olacaklardı.
İsa’nın şu sözleri yerine gelmişti: “Anne babalarınız, kardeşleriniz, akraba ve dostlarınız bile sizi ele
verecek ve bazılarınızı öldürtecekler. Benim adımdan ötürü herkes sizden nefret edecek” (Luka
21:16,17). {BM 34.1}
Yeryüzü büyük bir savaş meydanı haline geldi. Mesih’in kilisesi yüzyıllar boyunca kıyıda köşede
saklanarak belli belirsiz yaşamını sürdürmek zorunda kaldı. “Kadın ise çöle kaçtı. Orada bin iki yüz
altmış gün beslenmesi için Tanrı tarafından hazırlanmış bir yeri vardı” (Esinleme 12:6). {BM 34.2}
Roma Kilisesinin güce kavuşması, Karanlık Çağların başlangıcını oluşturuyordu. Mesih yerine
Roma’nın Papasına iman teşvik edildi. İnsanlar günahların bağışlanması ve sonsuz kurtuluş için
Tanrı’nın Oğluna güvenmek yerine Papaya ve onun yetkilendirdiği rahiplere bakmaya başladılar.
Yeryüzündeki aracıları artık Papa olmuştu. Papa onlar için Tanrı’nın yerinde duruyordu. Onun
buyruklarından ayrılmak ciddi bir cezayı hak ettiriyordu. Böylece insanların zihinleri Tanrı’dan
uzaklaşarak kusurlu ve zalim insanlara adandı. Ne yazık ki karanlığın reisi onlar aracılığıyla kendi
gücünü sergiliyordu. Kutsal Yazılar arka plana itildiği ve insan kendisini üstün gördüğü zaman,
yalnızca aldatıcı ve kötü bir günahkarlıkla karşı karşıya kalırız. {BM 34.3}
Kilise için tehlike günleri
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
13/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
İman gerçeğinin özüne bağlı kalanların sayısı azdı. Bazen sanki yanılgıya düşenler zafer
kazanacak, gerçek inanç da yeryüzünden silinecekmiş gibi görünüyordu. Müjde göz ardı edilmiş,
insanların sırtına ağır kurallar yüklenmişti. İnsanlara, günahlarına karşılık kendi çabalarıyla
kurtulacakları öğretiliyordu. Tanrı’nın öfkesini yatıştırmak ve O’nun rızasını almak amacıyla uzun hac
yolculukları yapılıyor, pişmanlık eylemlerinde bulunuluyor, azizlerin kalıntılarına tapılıyor, kilise
binaları, mabetler ve sunaklar inşa ediliyor, kiliseye büyük oranlarda ödemeler yapılıyordu. {BM 34.4}
Sekizinci yüzyılın sonlarında papa yanlıları, piskoposların, kilisenin ilk çağlarındaki Roma
gözetmenleriyle aynı ruhsal güce sahip olduğunu iddia ettiler. Keşişler tarafından güya eskiden
yazılmış yazılar uyduruldu. Daha önce hiç duyulmamış konseylerin kararları keşfedildi. Amaç,
Papanın ilk çağlardan gelen evrensel üstünlüğünün kabul ettirilmesiydi (Ek’e bkz). {BM 35.1}
Sağlam temel (1.Korintliler 3:10,11) üzerinde duran az sayıdaki sadık imanlılar yılmaya
başlamışlardı. Zulüm, sahtekarlık ve Şeytan’ın tüm diğer engelleriyle boğuşmak zorunda kalan bu
imanlılar cesaretlerini yitirdiler. Can ve mal güvenlikleri için sağlam temele sırtlarını döndüler. Ancak
düşmanlarının karşıtlığına rağmen sarsılmayan imanlılar da yok değildi. {BM 35.2}
Tasvirlere tapınma yaygınlaştı. Resimlerin ve heykellerin önünde mumlar yakılarak onlara dualar
edildi. Tuhaf tuhaf gelenekler birbirini takip etti. Sağduyu sanki tümüyle ortadan kalkmıştı. Rahipler ve
papazlar zevk, sefa peşinde koşarken, onları iz­leyen insanlar cehaletin ve kötülüğün içine battıkça
battı. {BM 35.3}
On birinci yüzyılda Papa VII. Gregor, kilisenin hiç hata yapmamış ve yapmayacak olduğunu ilan
etti. Ancak Kutsal Yazılar böyle bir iddiayı desteklemiyordu. Gururlu Papa, aynı zamanda
imparatorları tahttan indirecek yetkiye sahip olduğunu da öne sürdü. Kendisinin kusursuz olduğu
iddiasını en iyi örnekleyen olaylardan biri Alman İmparatoru IV. Henry’e karşı yaklaşımıdır. Bu kral
Papanın yetkisine karşı geldiği iddiasıyla aforoz edildi ve tahttan indirildi. Kralın kendi çocukları bile
Papanın buyruğuyla ona karşı isyana kalkıştılar. {BM 35.4}
Henry sonunda Roma’yla barış yapması gerektiğini hissetti. Eşi ve sadık hizmetkarıyla birlikte
kendisini Papanın önünde alçaltmak için kış ortasında Alpleri geçti. Gregor’un şatosuna vardığında
dışarıdaki bir avluda bekletildi. Orada, açık başı ve çıplak ayaklarıyla Papanın huzuruna çıkma iznini
bekledi. Papa krala üç gün oruç tutturup günahlarını itiraf ettirdikten sonra onu bağışlamaya karar
verdi. Buna rağmen İmparator, krallık mührünü ve yetkisini kullanmak için yine de Papanın
kutsamasını beklemek zorunda kaldı. Kazandığı zaferle sevinç duyan Gregor, kralların gururunu
alçaltmanın kendi görevi olduğunu iddia ederek böbürlendi. {BM 35.5}
Bu kibirli Papa ile insan yüreğine girmek için izin isteyen Mesih arasında ne kadar çarpıcı bir
farklılık var. Mesih öğrencilerine şöyle öğretmişti: “Aranızda birinci olmak isteyen, diğerlerinin kulu
olsun” (Matta 20:27). {BM 36.1}
Papalığın kuruluşundan önce bile putperest felsefecilerin etkisi kilisede hissediliyordu. Birçokları
bu felsefelere tutunmaya ve bu şekilde Tanrı’yı tanımayan ulusları etkilemeye çalıştılar. Böylece
Hıristiyan inancına ciddi yanılgılar girdi. {BM 36.2}
Yanlış öğretişler nasıl girdi?
Bu öğretişlerin önde gelenleri ‘insanın doğal ölümsüzlüğü’ ve ‘ölümde bilinçli olma’ inancıdır. Bu
öğreti Roma’nın azizlere dua etme ve bakire Meryem’e tapınma geleneklerine yol açtı. Bunlar ayrıca
ilk zamanlarda papalık inancına giren ‘tövbesizlere sonsuz işkence’ düşüncesine de yol açtılar. {BM
36.3}
Putperestliğin başka bir buluşuna da yol açılmıştı. Batıl inancı olan kalabalıkları korkutmak için
‘purgatorya’ masalı uyduruldu. Purgatorya, sonsuz mahvoluşa gitmeyecek olan insanların işkence
gördükleri ve günahlarından arındıkları bir yerdi. İşkenceleri bitip iyice temizlendikten sonra
gökyüzüne kabul ediliyorlardı (Ek’e bkz.). {BM 36.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
14/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Başka bir masal da yine Roma bağlılarını korkutarak kâr etme amacını güdüyordu. Buna göre
geçmişteki, şu anki ve gelecekteki günahların tümüyle bağışlanması için Papanın savaşlarına
katılmak ve Onun ruhsal üstünlüğünü reddedenleri yok etmek yeterliydi. İnsanlar kiliseye para
vererek hem kendilerinin hem de vefat etmiş olan arkadaşlarının kurtulacağına inanıyorlardı. Böylece
Roma kendi küpünü doldurdu; başını koyacak bir yeri bile olmayan Rab’bin sözde temsilcisi olarak
debdebe, tantana ve lüks içinde yaşamaya devam etti (Ek’e bkz.). {BM 36.5}
Rab’bin sofrası, putperestçe bir kurban töreni haline getirildi. Papalığa bağlı ruhban sınıfı, ekmeği
ve şarabı ‘Mesih’in gerçek bedenine ve kanına’ dönüştürdüklerini iddia ettiler. Küfürle dolu bir
küstahlıkla her şeyin Yaratıcısı olan Tanrı’nın gücüne sahipmiş gibi davrandılar. Ölüm döşeğindeki
imanlılardan, Göğe hakaret eden bu masala dayanarak yemin etmeleri istendi. On üçüncü yüzyılda
ise papalığın o en korkunç aleti icat edildi ­ Engizisyon. Şeytan ve O’nun melekleri birleşerek kötü
insanların zihinlerini kontrol etmeye karar vermişlerdi. Tanrı’nın meleği ise tarihin bu korkunç
olaylarını orada gizlice kayıt ediyordu. Büyük Babil, kutsalların kanıyla sarhoş olmuştu. (Bkz.
Esinleme 17:5,6). Bu yoldan sapmış gücün katlettiği milyonlarca şehit, intikam için Tanrı’ya
yalvarıyordu. {BM 37.1}
Papalık dünyanın en büyük despotu haline gelmişti. Krallar ve imparatorlar, Papanın fermanlarına
boyun eğiyordu. Roma’nın öğretilerine yüzlerce yıl kulak verilmişti. Ruhban sınıfı onurlandırılmış ve
desteklenmişti. Roma Kilisesinin en saygın, en yüce ve en güçlü dönemleri bunlardı. {BM 37.2}
Ne var ki papalığın öğle vakti dünyanın gece karanlığıydı. Kutsal Yazılar halk tarafından hemen hiç
bilinmiyordu. Papalığın önderleri günahlarını açığa vuracak ışıktan nefret ediyordu. Tanrı’nın yasası,
yani doğruluk standardı ortadan kaldırıldığı için her türlü kötülük serbest kalmıştı. Yüksek ruhban
sınıfının sarayları, alem sahneleri haline geldi. {BM 37.3}
Papaların bazıları öyle iğrenç suçlarla itham ediliyordu ki, laik önderler onları dayanılması güç
canavarlar olarak göstermeye çalıştılar. Yüzyıllar boyunca Avrupa, öğrenim, sanat ya da uygarlık
alanlarında hiçbir ilerleme gösteremedi. Hıristiyanlık ahlaksal ve düşünsel açıdan sanki felç
geçiriyordu. {BM 37.4}
Tanrı Sözünden uzaklaşmanın sonuçları işte bunlardı. {BM 37.5}
Bölüm 4: ‘Valdensler’ imani savunuyor
Papalık egemenliğinin uzun dönemi boyunca, Tanrı ve insan arasında Mesih’i tek aracı olarak
kabul eden gerçek tanıklar vardı. Onlar Kutsal Kitap’ı yaşamın tek yetkisi olarak kabul ediyordu.
Kendilerine ‘sapkınlar’ denildi; yazıları örtbas edildi, çarpıtıldı ya da bozuldu. Ama onlar her şeye
rağmen ayakta kaldılar. {BM 38.1}
Bu imanlıların tarih sayfalarında fazla bir yeri yoktur. Çünkü Roma, kendisine aykırı gelen her türlü
kişiyi ve yazıyı yok etmeye karar vermiştir. Yalnızca bu insanları değil, onlara yaptıkları zulmün
kayıtlarını da yok ettiler. Matbaanın bulunmasından önce az sayıda kitap vardı. Dolayısıyla Roma
yanlılarını, hedeflerine ulaşmaktan alıkoyacak fazla bir engel çıkmadı. Papalık güce kavuştuktan kısa
bir süre sonra kollarını uzattı ve kendisini tanımayan herkesi yok etmeye başladı. {BM 38.2}
Büyük Britanya’da Hıristiyanlık, önceden kök salmış ve Roma sapkınlığından etkilenmemişti.
Putperest imparatorların zulmü, Britanya kiliselerinin Roma’dan aldıkları ilk armağandı. İngiltere’de
zulümden kaçan birçok imanlı İskoçya’ya sığındı. Böylece gerçek, hem orada hem İrlanda’da yayıldı
ve bu ülkeler tarafından hoşnutlukla kabul edildi. {BM 38.3}
Saksonlar Britanya’yı işgal ettiğinde putperestlik yeniden baskın çıktı. İmanlılar dağlara çekilmek
zorunda kaldılar. Bir yüzyıl sonra ışık, uzaktaki diyarlara yayılmıştı. İrlanda’dan Columba ve onunla
birlikte hizmet edenler çıktı. Bu kişiler ıssız Iona adasını müjdeci etkinliklerinin merkezi yaptılar.
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
15/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Aralarında Kutsal Kitap’a ait Sept gününü tutan müjdeciler de vardı. Iona’da bir okul kuruldu. Oradan
çıkan müjdeciler İskoçya’ya, İngiltere’ye, Almanya’ya, İsviçre’ye ve hatta İtalya’ya gittiler. {BM 38.4}
Roma kutsal kitap inancıyla tanışıyor
Ancak Roma, Britanya’yı kendi egemenliği altına almaya kararlıydı. Altıncı yüzyılda Roma’dan
çıkan görevliler, putperest Saksonları Hıristiyanlığa davet ettiler. Bu çalışmalar sırasında papalık
önderleri sade imanlılarla da karşılaştılar. Onların karakterde, öğretide ve yaşam biçiminde ne denli
yalın, alçakgönüllü ve Kutsal Kitap’a uygun bir görünüm sergilediğini gördüler. Oysa kendileri
papalığın batıl inancını, debdebesini ve kibrini sergiliyordu. Roma bu imanlı kiliselerin Papayı
tanımalarını istedi. Britanyalı imanlılar, Papanın kiliseler üzerinde bir üstünlüğü olmadığını, ona
sadece Mesih’in herhangi bir izleyicisi gibi davranabileceklerini söylediler. Mesih’ten başka bir efendi
tanımıyorlardı. {BM 38.5}
O zaman papalığın gerçek ruhu ortaya çıktı. Romalı önder şöyle dedi: “Size esenlik getiren
kardeşliği kabul etmezseniz, size savaş getiren düşmanlıkla karşılaşırsınız.”1 Britanya kiliseleri
Papaya boyun eğdirilene ya da yok edilene kadar savaş ve aldatma etkinliği sürdürüldü. {BM 39.1}
Roma’nın yönetimi dışında kalan ülkelerdeki imanlı topluluklar, yüzlerce yıl boyunca papalığın
getirdiği yozlaşmadan özgür bir yaşam sürdüler. Kutsal Kitap’ı imanın tek gereği olarak kabul etmeye
devam ettiler. Tanrı’nın bütün yasalarına uymaya çalıştılar. Orta Afrika’da ve Asya’da, Ermeniler
arasında imanın özüne bağlı kalan kiliseler varlıklarını sürdürdüler. {BM 39.2}
Papalığın gücüne karşı en çok direnenler Valdenslerdi. Papalık kürsüsünün olduğu yerde,
Piedmont kiliseleri bağımsızlıklarını sürdürüyorlardı. Ancak Roma’nın, onların da boyun eğmelerini
istediği zaman geldi ve çattı. Bazıları Papaya ya da ruhban sınıfının herhangi bir üyesine teslim
olmadan imanlarının paklığını ve sadeliğini korudular. Bir ayrım olmaya başlamıştı. İmanın özüne
tutunanlardan bazıları, topraklarını terk ederek gerçeğin bayrağını yabancı ülkelerde dikmeye
başladılar. Diğerleri ise dağların kayalık bölgelerine çekilerek Tanrı’ya tapınma özgürlüğünü
sürdürdüler. {BM 39.3}
İnançları Tanrı’nın yazılı Sözüne dayanıyordu. Bu alçakgönüllü ve yoksul insanlar, gerçeği sapkın
kilisenin öğretileri gibi kendi başlarına uydurmamışlardı. İnançları onlara atalarından miras kalmıştı.
Elçisel kilisenin öz inancını taşıyorlardı. Dünyanın büyük başkentindeki gururlu hiyerarşiye değil,
Mesih’in gerçek kilisesine bağlıydılar. Tanrı’nın dünyaya ulaştırılmak üzere halkına teslim ettiği
gerçeğin bekçileriydiler. Gerçek kilisenin Roma’dan ayrılmasının nedenlerinden biri de Roma’nın
Kutsal Kitap’ta belirlenen Septe karşı duyduğu nefretti. Peygamberlikte de belirtildiği gibi papalık
gücü, Tanrı’nın yasasını çiğnemişti. Papalığın yetkisindeki kiliselerden Pazar gününü onurlandırmaları
istendi. Tanrı’nın gerçek halkı o denli baskı altındaydı ki hem Sept gününü tutuyorlar hem de Pazar
günü çalışmaktan kaçınıyorlardı. Bu da papalık önderlerini tatmin etmedi. Sept gününün tutulmasını
yasakladıklar ve o günü onurlandıranları reddettiler. {BM 39.4}
Reformdan yüzlerce yıl önce Valdenslerin kendi ana dillerinde Kutsal Kitapları vardı. Bu yüzden
özel olarak zulüm gördüler. Roma’yı Esinleme’deki sapkın Babil olarak ilan ettiler. Roma’nın
bozgunculuğuna karşı durmak için yaşamlarını tehlikeye atarak direndiler. Valdensler çağlar boyunca
Roma’nın üstünlüğünü reddetmeye, ikonlara tapınmayı putperestlik olarak görmeye ve gerçek Septi
tutmaya devam ettiler. {BM 40.1}
Bu halk, dağların yüksek yerleri arkasında sığınak buldu. Sadık sürgünler, çocuklara yücelik içinde
gökyüzüne uzanan dağları göstererek, sözü sonsuz tepeler gibi kalıcı Olanı anlattılar. Tanrı dağları
olduğu gibi, yasasını da sağlam bir şekilde yerleştirmişti. Bu gezgin imanlılar, zorluklar ve sıkıntılar
yüzünden şikayet etmi­yorlardı; ıssız dağ silsilelerinde yalnız değildiler. Tapınma özgürlüklerinden
zevk alıyorlardı. Birçok dağın doruklarında övgüler söyleyip durdular. Onların şükran ezgilerini Roma
susturamamıştı. {BM 40.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
16/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Gerçeğin değerli ilkeleri
Gerçeğin ilkelerini yuvaya, toprağa, eşe, dosta ve hatta yaşamın kendisine tercih ettiler.
Çocukluktan gençliğe dek Tanrı’nın sözlerini sıkı sıkıya öğrettiler. Ellerindeki Kutsal Kitap nüshaları
kısıtlıydı; bu yüzden değerli sözler ezberlendi. Birçok kişi Eski ve Yeni Antlaşma’nın büyük metinlerini
ezberden söyleyebiliyordu. {BM 40.3}
Çocukluktan başlayarak zorluklara katlanmaları, kendileri için düşünmeleri ve hareket etmeleri
öğretildi. Sorumluluk taşıma, konuşmalarına dikkat etme ve sessizliğin bilgeliğini anlama konularında
eğitim aldılar. Düşmanlarının huzurunda dikkatsizce soy lenen tek bir söz, yüzlerce kardeşin yaşamını
tehlikeye atabilirdi. Çünkü kurtların av peşinde koştuğu gibi gerçeğin düşmanları da iman
özgürlüğünü yaşayanların peşinde koşuyordu. {BM 40.4}
Valdensler büyük sabır göstererek ekmek parası için uğraş veriyordu. Dağlarda ekilebilen ufacık
araziler bile titizlikle kullanılıyordu. Tasarruf ve benliği inkar, çocukların aldığı eğitimin bir parçasıydı.
Gençlere tüm yeteneklerinin Tanrı’ya ait olduğu ve O’nun hizmetinde kullanılmak üzere geliştirilmesi
gerektiği öğ­retildi. {BM 41.1}
Bu imanlıların oluşturduğu kiliseler, elçisel dönemin topluluklarını andırıyordu. Papanın ve ruhban
sınıfının yetkilerini reddetmiş, tek kusursuz yetki olarak Kutsal Kitap’a bağlanmışlardı. Roma’nın
şaşaalı rahiplerine benzemeyen kilise önderleri, Tanrı’nın sürüsünü güdüyor, onları yeşil otlaklara ve
Tanrı Sözünün diri sularına yönlendiriyordu. İnsanlar görkemli binalarda ya da ulu katedrallerde değil.
Alp vadilerinde ya da tehlikeli zamanlarda kaya oyuklarında toplanıyor, Mesih’in hizmetkarlarından
gerçeğin sözlerini öğreniyorlardı. Topluluk önderleri yalnızca müjdeyi paylaşmakla kalmıyor, hastaları
ziyaret ediyor, kardeşliği ve uyumlu yaşamı geliştirmek için gayret gösteriyorlardı. Çadırcı Pavlus gibi
kendilerine destek sağlayan küçük sanatlarla geçiniyorlardı. {BM 41.2}
Gençler topluluk önderlerinden eğitim aldılar. Kutsal Kitap başlıca çalışına aracıydı. Matta ve
Yuhanna kitapçıklarıyla birçok mektup ezberleniyordu. {BM 41.3}
Karanlık mağaralarda, meşale ışığının yardımıyla ve büyük güçlükle Kutsal Yazılar ayet ayet
yazılarak çoğaltıldı. Göğün melekleri bu sadık işçileri kuşatmıştı. {BM 41.4}
Şeytan, papalığın rahiplerini gerçeğin Sözünü batıl inançlarla ve yanılgılarla örtmek için kullandı.
Ama Söz, tüm karanlık çağlar boyunca hiç bozulmadan kaldı. Tanrı’nın Sözü, onu yıkmaya çalışan
her türlü tehdit ve tehlikenin üstesinden geldi. Madenlerin yüzeyinin altında nasıl zengin altın ve
gümüş damarları varsa, Kutsal Yazılar da aynı şekilde alçakgönüllü duacılar için gerçeğin zengin
hazinelerini gizlemektedir. Tanrı Kutsal Kitap’ı, kendisini bütün insanlığa açıklayan bir ders kitabı
olarak tasarlamıştır. İçindeki her gerçek Yazarın karakterini dışa vurmaktadır. Gençlerin bazıları
Alplerdeki dağlardan Fransa ve İtalya daki öğrenim kurumlarına gönderildi. Oralarda Alplerden daha
fazla gözlem ve inceleme fırsatları vardı. Gönderilen gençler bu şekilde ayartıya maruz kaldılar.
Şeytan’ın elçileri tarafından karşılarına çıkarılan sinsi efsaneler ve tehlikeli yanılgılarla yüzleştiler.
Ancak çocukluklarından aldıkları eğitim onları buna hazırlamıştı. {BM 41.5}
Gittikleri okullarda sırlarını açmamaları gerekiyordu. Giysileri en büyük hazinelerini ­ Kutsal Yazıları
­ gizleyecek şekilde dikilmişti. Fırsat buldukça Kutsal Yazının bazı metinlerini yüreği açık gibi görünen
kişilerin önüne dikkatlice koyuyorlardı. Zaman içinde bu öğrenim kurumlarında birçok kişi gerçek
imana kavuştu; temel ilkeler okullara böylece işliyordu. Papalığın önderleri ise, bu sözde ‘sapkın
öğretişin’ kaynağını bir türlü bulamıyorlardı. {BM 42.1}
Gençler müjdeciler olarak eğitiliyor
Bu imanlılar kendilerindeki ışığı yaymayı ciddi bir sorumluluk olarak gördüler. Tanrı Sözünün
gücüyle Roma’nın getirdiği tutsaklığı kırmanın yollarını aradılar. Hizmetlilerin bir topluluğun
sorumluluğuna atanmadan önce üç yıl boyunca çeşitli yerlerde hizmet etmeleri gerekiyordu. Topluluk
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
17/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
önderi olmaya aday bir kişi kendisini ne gibi tehlikelerin beklediğini bilecekti. Gençler dünyasal bir
zenginlik ve yücelik peşinde değildiler. Kendilerini zorluk, tehlike ve ölümün beklediğini biliyorlardı.
Müjdeciler İsa’nın gönderdiği öğrenciler gibi ikişerli gruplar halinde hizmet gördüler. {BM 42.2}
Görevlerinin açığa çıkması onları yenilgiye uğratacaktı. Her hizmetlinin bir sanat ya da meslek
bilgisi vardı. Müjdeleme görevlerini tacir ya da esnaf gibi kimlikler altında sürdürüyorlardı.
Beraberlerinde ipekliler, mücevherler ve çeşitli ticari mallar taşı­yorlar, müjdeci olarak kabul
göremeyecekleri yerlere tacir olarak giriyorlardı.2 Yanlarında Kutsal Kitap nüshalarının bütününü ya
da çeşitli kısımlarını taşıyorlardı. Sık sık Tanrı’nın Sözünü okumak için bir ihtiyaç oluyor, isteyen
kişilere çeşitli bölümler bırakılıyordu. {BM 42.3}
Bu müjdecilerin birçoğu çıplak ayaklar ve perişan giysilerle büyük kentlerden geçtiler, uzak
diyarlara yürüdüler. Geçtikleri yollarda topluluklar oluştu, şehitlerin kanı gerçeğe tanıklık etti. Tanrı’nın
Sözü insanların evlerinde ve yüreklerinde sessizce ve gizlice kabul görüyordu. {BM 42.4}
Valdensler son zamanların yaklaştığına inanıyorlardı. Kutsal Kitap’ı çalıştıkça, içindeki kurtuluş
gerçeklerini başkalarına da anlatmanın gerekliliğini gördüler. İsa’ya inanmanın tesellisini, ümidini ve
esenliğini yaşıyorlardı. Yüreklerini hoşnut eden ışığı, papalık yanılgısının karanlığındaki insanlara da
yansıtmak için yanıp tutuşuyorlardı. {BM 43.1}
Papanın ve ruhban sınıfının yönlendirişi altındaki kalabalıklara, iyi işlere güvenmenin onları
kurtaracağı öğretiliyordu. Bu insanlar kendileriyle mücadele ediyor, zihinleri günahlı durumlarını
tartıyor, ne yapsalar acılı canları ve bedenleri şifa bulamıyordu. Binlercesi manastır hücrelerinde acı
çekiyordu. Tanrı’nın korkunç gazabının korkusuyla bitip tükenmek bilmeyen zoraki oruçlar, kırbaçlar,
gece nöbetleri, soğuk taşlara secdeler, uzun sancılı yolculuklar nedeniyle birçokları mahvolup
gidiyordu. Tek bir ümit ışığı bile bulamadan mezara iniyorlardı. {BM 43.2}
Mesih’e yönelen günahkarlar
Valdensler, açlık çeken bu canlara Tanrı vaatlerinin esenlik bildirisini ulaştırmaya çalışıyordu. Tek
kurtuluş ümidinin Mesih’te olduğunu anlatmak için uğraş veriyorlardı. İyi işlerin suçları kaldıracağı
öğretisi korkunç bir yanılgıydı. Hıristiyan inancının özü çarmıha gerilmiş ve ölümden dirilmiş olan
Kurtarıcıya bağlıydı. Kişinin tıpkı bedene bağlı üye ya da gövdeye bağlı çubuk gibi Mesih’e sımsıkı
bağlı olması gerekiyordu. {BM 43.3}
Oysa papaların ve rahiplerin öğretişleri sonucunda insanlar, Tanrı’ya ve Mesih’e korkuyla bakar
olmuşlar, papazların ve azizlerin aracılığına muhtaç hale gelmişlerdi. Zihinleri aydınlanmış olanlar,
Şeytan’m tepeleme yığdığı engelleri ortadan kaldırmaya can atıyorlar, insanların böylece doğrudan
doğruya Tanrı’ya yaklaşması, günahlarını itiraf ederek bağışlanması ve esenliğe kavuşması için çaba
gösteriyorlardı. {BM 43.4}
Şeytan’ın egemenliğini işgal etmek
Bu hizmetkarların bir kısmı, Kutsal Yazıları titizlikle kopyalamaya devam ettiler. Gerçeğin ışığı
karanlığın hüküm sürdüğü birçok zihni aydınlattı. Doğruluğun güneşi, iyileştiren ışınlarla yüreklere
dokunuyordu. Dinleyen kişiler bazı ayetlerin tekrar tekrar okunmasını istiyor, doğru işittiklerinden emin
olmayı arzuluyordu. {BM 44.1}
Birçokları günahkarlar uğruna insanların aracılık etmesinin ne denli boş olduğunu gördüler.
Sevinçle haykırmaya başladılar; “Benim kahinim Mesih’tir; O’nun kanı kurbanımdır; O’nun sunağı
günahlarımın itirafıdır.” Üzerlerine yansıyan ışık o kadar yoğundu ki sanki gökyüzüne taşındıklarını
hissettiler. Her türlü ölüm korkusu yenik düştü. Kurtarıcılarını onurlandırmak için hapse atılmaya bile
razıydılar. {BM 44.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
18/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Tanrı’nın Sözü gizli yerlerde açıldı ve bazen ışığa ihtiyacı olan tek bir kişiye, bazen de bir
topluluğun tümüne okundu. Bazen bütün bir gecenin bu şekilde geçirildiği oluyordu. Sık sık şu sözler
işitilirdi: “Tanrı benim sunumu kabul eder mi? Bana gülecek mi? Beni bağışlayacak mı?” Cevap
okunurdu: “Ey bütün yorgunlar ve yükü ağır olanlar! Bana gelin, ben size huzur veririm.” (Matta
11:28). {BM 44.3}
Bu mutlu insanlar evlerine ışık saçtılar ve kendi deneyimlerini başkalarıyla paylaştılar. Gerçek ve
diri yolu bulmuşlardı! Kutsal Yazı, gerçeği özleyenlerin yüreklerine konuşmuştu. {BM 44.4}
Gerçeğin habercisi kendi yoluna devam edip gitti. Onu dinleyenler birçok kez nereden gelip nereye
gittiğini bilemediler. Öylesine mutlulukla dolmuşlardı ki onu sorgulamayı düşünmediler. Gökten gelen
bir melek olabilir mi diye düşündüler. {BM 44.5}
Gerçeğin habercisi artık ya uzak diyarlarda geziyor, ya da hapiste ömür tüketiyordu. Belki de
gerçeğin uğruna tanıklık ettiği yerde kemikleri beyazlıyordu. Ama geride bıraktığı sözler işlemeye
devam ediyordu. {BM 44.6}
Papalık önderleri bu alçakgönüllü öncülerin getirdiği tehlikeyi gördüler. Gerçeğin ışığı, insanları
bastıran kara yanılgı bulutlarını delip geçmeye başlamıştı. Bu gidişle zihinler yalnızca Tanrı’ya
yönelecek, Roma’nın üstünlüğü diye bir şey kalmayacaktı. İlk kilisenin imanına bağlı olan bu insanlar
Roma’nın yanılgısına, nefrete ve zulme karşı sürekli bir tanıklıktı. Kutsal Yazılara bağlılıkları
Roma’nın hoş göremeyeceği bir şeydi. {BM 44.7}
Roma valdensleri yok etmeye karar veriyor
Tanrı’nın halkına karşı yürütülen en korkunç haçlı seferleri başladı. İmanlıların verimli toprakları
talan edildi, ocakları ve toplantı yerleri dağıtıldı. Medeni hakları ellerinden alman bu insanlara karşı
hiçbir suçlama getirilmiyordu. Tek suçları, Tanrı’ya Papanın istediği gibi tapınmamaktı. Bu ‘suç’
yüzünden insanların icat edebileceği her türlü hakarete ve işkenceye maruz kaldılar. {BM 45.1}
Roma, nefret edilen imanlı grubunu yok etmeye karar verdiğinde, Papa, onları ‘imandan sapmış’
kişiler olarak suçlayan ve katledilmelerini buyuran bir ferman verdi (Ek’e bkz). Bu kişiler boşta gezen,
dürüstlükten uzak ve düzensiz insanlar değil, ‘gerçek ağılın koyunlarını’ çeken bir kutsallığa ve tanrı
sayarlığa sahip insanlar ilan edildiler. Bu ferman yoluyla kilise üyeleri ‘sapkınlara’ karşı düzenlenen
haçlı seferine katılmaya davet edildi. Katılan insanlara prim olarak daha önceki tüm ‘taahhütlerinden’
öz­gür kılındıkları söylendi. Yasa dışı yollardan edinmiş oldukları tüm mal ve mülkün yasal sahipleri
ilan edildiler. Sapkınları öldürürlerse günah işlemiş sayılmayacakları belirtildi. Öte yandan Valdenslere
her türlü yardımın yapılması yasaklandı. Onların yararına yapılan her türlü sözleşme iptal edildi.
Onların mallarını herkesin özgürce yağmalayabileceği duyuruldu.3 Bu belge Mesih’in sesi değil, açık
bir şekilde ejderin gürlemesiydi. Aynı ruh Mesih’i çarmıha germiş, elçileri katletmiş, Nero’yu imanlılara
karşı harekete geçirmiş, Tanrı’yı sevenlerin kanını dökmek üzere yeryüzünde işlev görmüştür. {BM 45.2}
Kendilerine karşı düzenlenen haçlı seferlerine ve insanlık dışı kasaplığa rağmen Tanrı korkusuyla
yaşayan Valdensler, değerli gerçeği duyurmak için müjdeciler göndermeye devam ettiler. Canlarını
yitirdiler, ama dökülen kanları toprağın gübresi oldu ve meyve verdi. {BM 45.3}
İşte Valdensler, Luther’den yüzlerce yıl önce Tanrı’ya böyle tanıklık ettiler. Wycliffe’in zamanında
başlayan, Luther’in döneminde gelişerek derinleşen ve zamanın sonuna doğru devam ettirilecek olan
Reformun tohumlarını attılar. {BM 46.1}
Bölüm 5: İngiltere’de tan vakti
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
19/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Tanrı, kendi Sözünün tümüyle gizlenmesine izin vermedi. Avrupa’nın çeşitli ülkelerindeki insanlar,
Tanrı Ruhunun etkisiyle hareket ederek gerçeği aramaya başladılar. Kutsal Yazılar tarafından
yönetiliyorlardı ve her ne pahasına olursa olsun ışığı kabul etmeye hazırlardı. Her şeyi açıkça
görmeseler bile uzun süreden beri gizlenen birçok gerçeği algılayabiliyorlardı. {BM 47.1}
Kutsal Yazıların insanların ana dillerine çevrilmesinin zamanı gelmişti. Dünyanın karanlık gecesi
artık sona ermek üzereydi. Yaklaşan gün ışığının belirtileri birçok ülkede görülmeye başlamıştı. {BM
47.2}
Reformun sabah yıldızı on dördüncü yüzyılda İngiltere’de yükselmeye başladı. John Wycliffe, hem
hararetli imanı hem de öğrenme gayreti nedeniyle dikkatleri üzerinde topluyordu. Skolastik felsefe,
kilise yasaları ve hukuk eğitimi almış olması sayesinde hem sivil hem de dini özgürlük uğruna savaş
verdi. Okulların düşünsel disiplinini almış, eğitim çevrelerinin taktiklerini öğrenmişti. Engin ve
kusursuz bilgisi hem dostlarının hem de düşmanlarının saygısını kazanmıştı. Bu yüzden Wycliffe’in
karşıtları, onun reformlarını eleştirirken Wycliffe’in kendisinde bir kusur bulmakta zorlanıyorlardı. {BM
47.3}
Wycliffe Kutsal Yazıları incelemeye kolej yıllarında başlamıştı. O zamana kadar ne skolastik
çalışmaların ne de kilise öğretişlerinin doyuramadığı büyük bir eksiklik hissediyordu. Başka yerde
boşuna arayıp durduğu şeyi Tanrı’­ nın Sözünde buldu. Kutsal Kitap’a göre insanın tek savunucusu
Mesih’ti. Keşfettiği gerçekleri ilan etmeye karar verdi. {BM 47.4}
Wycliffe’in Roma’ya direnişi, çalışmalarının en başında ger­çekleşen bir şey değildir. Ancak
papalığın yanılgılarını fark ettikçe, Kutsal Kitap’ın öğretişlerini giderek daha ciddi bir şekilde temsil
etmeye başladı. Roma’nın, Tanrı Sözünü insan gelenekleriyle değiştirdiğini gördü. Kutsal Yazıları göz
ardı ettikleri için ruhban sınıfını korkusuzca suçladı. Kutsal Kitap’ın halka öğretilmesini ve yetkisinin
kilisede yeniden oluşturulmasını istedi. Yetenekli ve iyi bir konuşmacıydı; günlük yaşamı paylaştığı
gerçekleri ortaya koyuyordu. Kutsal Yazı bilgisi, pak yaşamı, cesareti ve dürüstlüğü ona genel bir
saygınlık kazandırdı. Aslında Roma kilisesindeki yanılgıyı gören birçok kişi vardı. Bu yüzden
Wycliffein yeniden ortaya koyduğu gerçekleri gizlenemeyen bir sevinçle karşıladılar. Ancak papalık
önderleri küplere binmişlerdi; bu reformcu, onlardan daha etkili olmaya başlamıştı. {BM 47.5}
Yanılgının keskin takipçisi
Wycliffe yanılgıyı keskin bir şekilde ortaya koyuyordu. Roma tarafından kutsanan yanılgılara
korkusuzca karşı çıkıyordu. Kralın ruhsal öğütçüsü konumundayken Papanın, İngiltere yönetiminden
istediği vergiye cesaretle karşı durdu. Papanın laik yöneticiler üzerinde yetki sahibi olması hem
sağduyuya hem de Tanrı Sözüne karşıydı. Papanın istekleri kızgınlık yaratmış, Wycliffe’in öğretişleri
ulusun önde gelen düşünürlerini etkilemişti. Kral ve soylular bir araya gelerek verginin ödenmesine
karşı çıktılar. {BM 48.1}
Bu arada dilenci keşişler İngiltere’de cirit atıyor, ulusun büyüklüğüne ve varlığına gölge
düşürüyordu. Boş gezen ve dilenen keşişler yalnızca insanların elinde avucunda ne varsa kurutmakla
kalmıyor, çalışan insanların da küçük görülmesine neden oluyordu. Gençlik ahlaksızlığa düşüyor ve
yozlaşıyordu. Birçok çocuk ana babalarının rızası alınmadan ve hatta bilgisi bile olmadan manastır
yaşamına zorlanıyordu. Bu insanlık dışı yaklaşım, zalim kurtlara özgüydü. Çocukların yürekleri ana
babalarına karşı giderek sertleşiyordu.1 {BM 48.2}
Üniversitelerdeki öğrenciler bile keşişler tarafından kandırılarak onların saflarına katıldı. Bir kez
ağlarına düşen kişilerin artık kurtulması olanaksızdı. Birçok ana baba oğullarını üniversiteye
göndermeye yanaşmadı. Okullar geri kaldı, cahillik aldı yürüdü. {BM 48.3}
Papa bu keşişlere günahları dinleme ve bağışlama yetkisi ­ büyük bir kötülük kaynağı ­ vermişti.
Çıkarları peşindeki keşişler, bunun karşılığında insanları bağışlamaya o denli hazırdılar ki, suçlular
onlara koşup güya aklanıyor, toplumdaki kötülükler hızla artış gösteriyordu. Hastaları ve yoksulları
kurtarabilecek olan armağanlar keşişlere gidiyordu. Öte yandan rahiplerin zenginliği de durmadan
artıyordu. İhtişamlı binaları ve dolup taşan sofraları ulusun yoksulluğuyla keskin bir zıtlık
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
20/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
oluşturuyordu. Rahipler batıl inançlı kalabalıklar üzerindeki yetkilerini koruyorlardı. Bütün dinsel
görevlerin Papanın üstünlüğünü kabul etmekten, azizlere dua etmekten ve keşişlere armağanlar
vermekten ibaret olduğu öğretiliyordu. Cennette yer edinmek için bunlar yeterliydi! {BM 48.4}
Keskin görüşlü Wycliffe, kötülüğün tam köküne darbe indirdi. Sistemin kendisinin yanlış olduğunu
ve değiştirilmesi gerektiğini ilan etti. Tartışmalar artıyor, sesler yavaş yavaş yükseliyordu. Birçok kişi
Roma’daki Papadan değil de Tanrı’­ dan bağış dilemenin gerekliliğini görüyordu (Ek’e bkz.) İnsanlar,
“Roma’nın keşişleri ve rahipleri bizi yiyip bitiriyor; Tanrı bizi kurtarmalı yoksa insanlar mahvolacak”
diyorlardı.2 Keşişler kendilerinin Kurtarıcıyı örnek aldıklarını iddia ediyor, İsa’nın ve öğrencilerin de
insanların bağışlarıyla yaşadıklarını öne sürüyorlardı. Bu iddialar birçok kişiyi Kutsal Kitap’ı
incelemeye yönlendirdi. {BM 49.1}
Wycliffe keşişlere ilişkin broşürler yazmaya ve dağıtmaya başladı. İnsanları Kutsal Kitap’ın
öğretişlerine ve Yazarına davet ediyordu. Papalığın milyonları tutsak eden dev yapısına bundan daha
etkili bir şekilde karşı koymanın yolu yoktu. Roma’nın tacizlerine karşı İngiliz krallığının haklarını
savunmaya çağrılan Wycliffe, kraliyet elçisi olarak Hollanda’ya atandı. Orada Fran­sa’dan, İtalya’dan
ve İspanya’dan gelen din adamlarıyla iletişim kurma fırsatını buldu ve İngiltere’de gözden kaçan bazı
şeyleri gö­rebildi. Papalığın mahkemesinden gelen bu temsilcilerde, hiyerarşinin gerçek karakterini
gördü. İngiltere’ye dönerek önceki öğretişlerini daha büyük bir hararetle savunmaya başladı. Gurur ve
aldanışın Roma’nm ilahları olduğunu ilan ediyordu. {BM 49.2}
Wycliffe İngiltere’ye döndükten kısa bir süre sonra kral tarafından Lutterworth rektörlüğüne atandı.
Kralın, onun açık konuşmalarından hoşnut kaldığı anlaşılıyordu. Wycliffe’in etkisinin ulusun inancını
biçimlendirdiği fark ediliyordu. {BM 49.3}
Papalığın şimşekleri sonunda Wycliffe’in üzerinde patladı. ‘Sapkın’ öğretilerin kaynağını susturmak
için üç ferman okundu.3 {BM 49.4}
Papalığın fermanları İngiltere’nin sapkınları tutuklamasını zorunlu kılıyordu (Ek’e bkz.). Bu gidişle
Wycliffe’in, yakında Roma’nın öfkesiyle yüzleşeceğine kuşku yoktu. Ancak eskiden, “Senin kalkanın
benim” diyen Rab, elini uzattı ve kulunu koruması altına aldı (Yaratılış 15:1). Ölüm reformcunun değil,
onun yıkımını hazırlayan Papanın kapısını çaldı. {BM 50.1}
XI. Gregor’un ölümünü, iki rakip Papanın seçilmesi izledi. (Ek’e bkz.) Her biri, diğeriyle mücadele
etmek için inananların desteğine başvurdu; düşmanlar için korkunç cezalar, izleyiciler için de göksel
ödüller vaat edildi. İki rakibin savaşı, oldukça uzun sürdü. Wycliffe de bu arada dinlenme fırsatı
bulmuş oldu. {BM 50.2}
Çekişme, çürüme ve çöküntü Reformun yolunu hazırlıyordu. İnsanlar papalığın gerçekten neye
benzediğini görüyordu. Wycliffe halka seslenerek bu papaların birbirini ‘Mesih­karşıtı’ diye suçlamakta
haklı olup olmadıklarını sordu. {BM 50.3}
İşığı İngiltere’nin her yanına ulaştırmaya kararlı olan Wycliffe, gerçeği seven ve onu yaymak
isteyen yalın ve adanmış insanlardan bir vaiz grubu oluşturdu. Bu adamlar, pazar yerlerinde, büyük
kentlerin sokaklarında, kır patikalarında öğretiş verdiler. Yaşlıları, hastaları, yoksulları arayarak Tanrı
lütfunun müjdesini onlara ulaştırdılar. {BM 50.4}
Wycliffe Tanrı Sözünü Oxford’da, üniversite salonlarında duyurdu. ‘Müjdenin doktoru’ unvanını aldı.
Ancak tüm yaşamının en önemli işi, Kutsal Yazıları İngilizce’ye kazandırmaktı. Böylece İn­giltere’deki
her insanın, Tanrı’nın harika işlerini okuyabilmesi için bir yol açıldı. {BM 50.5}
Tehlikeli hastalık
Ne var ki Wycliffe’in gayretleri birdenbire sona erdi. Henüz altmışında bile değilken durmadan
çalışmak, çabalamak ve düşmanlarının saldırılarıyla uğraşmak onu güçten düşürmüş, zamanından
önce yaşlanmasına neden olmuştu. Tehlikeli bir hastalığın pençesine düştü. Rahipler onun kiliseye
yaptığı kötülüklerden tövbe edeceği düşüncesiyle odasına koştular. “Bize karşı yaptığın haksızlıklar
ve söylediğin sözler yüzünden ölmek üzeresin. Bunları geri al” dediler. {BM 50.6}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
21/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Reformcu sessizce dinledi. Sonra yardımcısının kendisini yatakta doğrultmasını istedi. Gözlerini
rahiplere dikerek güçlü ve sert bir ses tonuyla şöyle cevap verdi: “Ölmeyeceğim. Yaşayacağım ve
rahiplerin kötülüklerini ilan etmeye devam edeceğim.4” Şaşıran ve utanan rahipler odadan hızla
çıktılar. {BM 51.1}
Wycliffe, halkının eline Roma’ya karşı kullanılabilecek en güçlü silahı ­ insanları özgür kılacak ve
aydınlatacak Göksel aracı, yani Kutsal Kitap’ı ­ teslim etti. Sadece birkaç yıl daha çalışabileceğini
biliyordu. Katlanması gereken sıkıntının bilincindeydi. Ancak Tanrı’nın Sözündeki vaatlerden teşvik
alarak yoluna devam etti. Düşünsel güçlerinin etkisi ve zengin deneyimiyle Tanrı tarafından bu göreve
hazırlanmıştı. Reformcu Wycliffe, Lutterworthdeki rektörlükte, kendini görevine adadı. {BM 51.2}
En sonunda Kutsal Kitap’ın ilk İngilizce çevirisi tamamlandı Wycliffe, İngiliz halkının eline asla
sönmeyecek bir meşale verdi Ülkesini özgür kılmak ve cahillikten kurtarmak için savaş meydanlarının
zaferlerinden çok daha büyüğünü kazanmıştı. {BM 51.3}
Kutsal Kitap son derece yorucu çabalarla çoğaltılabildi. Kitabı edinmek için o kadar yoğun bir ilgi
vardı ki, çoğaltanların talebi karşılaması çok zor oluyordu. Zengin alıcılar Kutsal Kitap’ın tümünü
istiyorlardı. Bazılarının ise yalnızca bir kısmını almaya gücü yetiyordu. Bazen tek bir nüsha almak için
aileler birleşiyordu. Wycliffe’in Kutsal Kitap’ı, insanların evlerine kısa zamanda girmeyi başardı. {BM
51.4}
Wycliffe artık Protestanlığın öğretilerine ­ Mesih’e iman yoluyla kurtuluş, Kutsal Yazıların
kusursuzluğu ­ ağırlık veriyordu. Yeni iman, İngiltere’nin neredeyse yarısı tarafından kabul görmüştü.
{BM 51.5}
Kutsal Yazıların ortaya çıkması kilise yetkililerini üzüntüye boğdu. O yıllarda İngiltere’de, Kutsal
Kitap’ı yasaklayan herhangi bir yasa yoktu. Çünkü Kutsal Kitap daha önce halkın dilinde hiç
basılmamıştı. Bu yasalar daha sonra çıktı ve zorla uygulandı. {BM 51.6}
Papalık önderleri reformcunun sesini kısmak için yeniden harekete geçtiler. Öncelikle
piskoposlardan oluşan bir kurul, onun yazılarını ‘sapkın’ ilan etti. Genç kral II.Richard’ı da yanlarına
çekerek mahkum ettikleri öğretilere bağlı kalanların hapse atılmasına ilişkin bir ferman çıkardılar. {BM
51.7}
Wycliffe parlamentoya başvurdu. Ulusal Konseyin tüm kademelerine çıkarak kilisenin korkunç
işlemlerinin reforme edilmesini istedi. Düşmanlarının kafası karışmıştı. Yaşlı, yalnız ve arkadaşsız
olan reformcunun, tacın yetkisine boyun eğeceğini sanıyorlardı. Oysa bunun yerine, Wycliffe’in ateşli
sözleriyle harekete geçen parlamento, baskıcı yasayı geri çekti. Reformcu yine özgürdü. {BM 52.1}
Üçüncü kez mahkeme önüne çıkarıldı; bu kez krallığın en yüksek dinsel kurulunun önündeydi. En
sonunda orada işi bitirilecekti. Papanın adamları böyle düşünüyorlardı. Eğer amaçlarına
ulaşabilirlerse, Wycliffe’i ateşe atabilirlerdi. {BM 52.2}
Wycliffe geri çekilmeyi reddediyor
Ne var ki Wycliffe geri çekilmedi. Öğretişlerini korkusuzca savunarak kendisine baskı yapanların
suçlamalarını reddetti. Dinleyicilerini Tanrı’nın huzuruna davet ederek hilelere sonsuz gerçekle
karşılık verdi. Kutsal Ruh’un gücü dinleyicilerin üzerindeydi. Reformcunun sözleri onların yüreklerine
Rab’bin yayından çıkan oklar gibi saplandı. Kendisine yöneltilen sapkınlık suçlamasını onlara çevirdi.
{BM 52.3}
“Siz kiminle boy ölçüştüğünüzü sanıyorsunuz? Bir ayağı çukurdaki yaşlı bir adamla mı? Hayır!
Gerçeğin ta kendisiyle... Gerçek sizden güçlüdür ve sizi alt edecektir” diyen Wycliffe, savunmasını bu
şekilde sonuçlandırıp çekildi.5 Düşmanlarının hiçbiri ona engel olmaya kalkışmadı. {BM 52.4}
Wycliffe’in işi hemen hemen bitmişti, ama müjdeye bir kez daha tanıklık edecekti. Roma’da,
kutsalların kanını sık sık döken papalık konseyinin huzuruna çıkmalıydı. Ancak apansız gelen felç,
yolculuğunu olanaksız kıldı. Sesini Roma’da duyuramasa bile Papaya bir mektup yazmaya karar
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
22/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
verdi. Mektup imanlı ve saygılı bir çerçeve içinde yazılmış olmasına karşın papalığın gururunu ve
debdebesini keskin bir dille eleştiriyordu. {BM 52.5}
Wycliffe Mesih’in alçakgönüllülüğünü ve yumuşak huylulu­ ğunu Papaya ve kardinallere gösterdi.
Böylece bütün Hıristiyanlık {BM 52.6}
dünyası papalık görevlileriyle, onların sözde temsil ettiği Efendileri arasındaki farkı gördü. {BM 53.1}
Wycliffe, bağlılığının bedeli olarak yaşamını yitireceği zamanı bekliyordu. Kral, Papa ve diğer
rahipler onun sonunu getirmek üzere birleştiler; birkaç ay içinde Wycliffe’in işini bitirecek gibi
görünüyorlardı. Ama o cesaretini asla yitirmedi. {BM 53.2}
Tüm yaşamı boyunca gerçeği savunmak amacıyla dimdik duran bir kişi, düşmanlarının nefretine
kurban olmayacaktı. Onun koruyucusu Rab’di. Düşmanları onu avuçlarının içinde hayal ederken
Tanrı’nın eli onları uzak tuttu. Wycliffe, Lutterworth’deki kilisesinde Rab’bin Sofrasını dağıtırken kalp
rahatsızlığı geçirdi ve kısa bir süre içinde can verdi. {BM 53.3}
Yeni bir dönemin habercisi
Tanrı, gerçeği Wycliffe’in ağzına koymuştu. Reform için bir temel atılana kadar onun yaşamı
korundu ve işleri tamamlandı. Wycliffe’den önce çıkıp da reform için böyle büyük bir zemin hazırlayan
başka kimse olmamıştı. O yeni bir dönemin habercisiydi. Onun temsil ettiği gerçekte, daha sonraki
reformcuların geçemediği ve hatta bazılarının ulaşamadığı bir birlik ve bütünlük vardı. Wycliffe, öyle
sağlam ve etkili bir temel attı ki, bunun üzerine bir şeyler eklenmesine pek gerek kalmamıştı. {BM 53.4}
Wycliffe tarafından başlatılan ve Roma’yı uzun zaman süren tutsaklıktan özgür kılacak olan akım
Kutsal Kitap’tan kaynaklanıyordu. Çağlar boyunca akmaya devam eden bu bereketli ırmak on
dördüncü yüzyılda fışkırmaya başlamıştı. Wycliffe, Roma’nın tek kusursuz yetki olduğuna inanan,
öğretişlerini ve geleneklerini sorgusuz sualsiz bin yıl boyunca kabul eden bir eğitim almıştı. Buna
rağmen bu eğitime sırt çevirerek Tanrı’nın Sözünü tek yetki olarak benimsedi. Kutsal Ruh’un Tanrı
Sözünün tek yorumcusu olduğunu dile getirdi. {BM 53.5}
Wycliffe reformcuların en büyüklerinden biriydi. Ondan sonra gelenler arasında ona eşit olan pek
az kişi vardı. Reformcuların öncüsünün özellikleri pak yaşamı, bıkıp usanmadan çalışıp didinmesi,
bozulmayan dürüstlüğü ve Mesih’e benzeyen sevgisiydi. {BM 53.6}
Wycliffe’in başarısı Kutsal Kitap’tan kaynaklanıyordu. Kutsal Kitap’ı çalışmak her düşünceye,
duyguya ve tutkuya, başka hiçbir şeyin veremeyeceği kadar yüce bir soyluluk kazandırır. Kişiye
amaç, cesaret ve dayanıklılık verir. Kutsal Yazıların ciddi ve saygılı bir yaklaşımla incelenmesi, insan
felsefelerinden hiçbirinin erişemeyeceği kadar güçlü bir zeka ve yüksek bir ahlaksallık
kazandıracaktır. {BM 54.1}
Wycliffe’in izleyicileri başka ülkelere dağılarak müjdeyi du­yurdular. Önderlerini yitiren vaizler
eskisine göre çok daha büyük bir hararetle müjdeliyorlardı. Kalabalıklar akın akın onları dinlemeye
geliyordu. Soyluların bazıları ve hatta kralın eşi bile iman edenler arasındaydı. Birçok yerde
katolikliğin putperest simgeleri kiliselerden kaldırıldı. {BM 54.2}
Ancak kısa bir süre sonra Kutsal Kitap’ı kılavuz olarak kabul edenlere acımasızca zulüm edilmeye
başlandı. İngiltere tarihinde ilk kez müjdenin öğrencilerine karşı direğe bağlanıp yakılma cezası
getirildi. Şehit üstüne şehit verildi. Gerçeği duyuran kişiler hain ve kilise düşmanı ilan edildiler. Ama
onlar, her şeye rağmen gizli yerlerde müjdeyi duyurmaya devam ettiler, yoksulların mütevazi
evlerinde kaldılar, mağaralarda ve oyuklarda saklandılar. {BM 54.3}
İmanın yozlaştırılmasına karşı yüzyıllardan beri yükselen sessiz ve sakin bir protesto vardı. Gerçek
imanlılar Tanrı’nın Sözüne duydukları sevgiden ötürü sabırla katlanmaya razı oldular. Birçokları
Mesih’in uğruna dünyasal varlıklarını gözden çıkardılar. Evleri olanlar, kapılarını sürgünlere sevinçle
açtılar. Kendileri de evlerinden olunca sokakta kalmayı sevinçle kabullendiler. Zindanlarda sürünerek
ateşlere atıldılar, işkence gördüler. Mesih’in acılarına ortak olmaya layık görülmenin sevincini
taşıyorlardı. {BM 54.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
23/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Katolik kilisesinin nefreti Wycliffe’in bedeninin mezarda kalmasına izin vermedi. Ölümünden kırk yıl
kadar sonra kemikleri çıkarılarak halkın önünde yakıldı. Külleri de yakınlardaki bir çaya savruldu. Bir
yazarın dediği gibi, “Bu çay külleri Avon’a, Avon Severn’e, Severn denizlere, denizler de ana
okyanusa götürdüler. Wycliffe’in öğretişleri tıpkı külleri gibi tüm yeryüzüne dağıldı.”6 {BM 54.5}
Wycliffe’in yazıları aracılığıyla Bohemya’lı John Huss, Roma Katolikliğinin birçok yanılgısını
reddetti. Wycliffe’in işi Bohemya’dan başka birçok ülkeye yayıldı. Tanrı’nın eli, Büyük Reformun
yolunu hazırlıyordu. {BM 54.6}
Bölüm 6: Ölümle yüzleşen iki kahraman
Kutsal Kitap dokuzuncu yüzyıla kadar Bohemya diline çevrilmişti. Tapınma toplantıları Bohemya
halkının dilinde yapılıyordu. Ne var ki VII. Gregor, bu halkı köleleştirmeye kararlıydı. Bohemya dilinde
tapınma toplantısı yapılmasını yasaklayan bir bildiri yayınlandı. Papa, ‘her şeye gücü yeten Tanrı’nın,
tapınmanın bilinmeyen bir dilde yapılmasından hoşlandığını’ dile getirdi.1 Ancak Gökyüzü, kilisenin
korunması için gerekeni sağlamıştı. Zulmün sürüklediği birçok imanlı (Valdensler ve Albijenler)
Bohemya’ya geldiler. Gizlice ve gayretle çaba gösterdiler. Böylece gerçek iman korunmuş oldu. {BM
56.1}
Bohemya’da Huss’dan önce kilisenin çürümüşlüğüne işaret eden başka insanlar vardı. Ancak
hiyerarşinin korkuları uyandırılmış ve müjdeye karşı zulüm başlatılmıştı. Bir süre sonra Roma’ya ait
tapınma biçimini bırakanların yakılacağı duyuruldu. Ama imanlılar. Tanrı yolunun zaferine bağlı
kalmaya devam ettiler. Ölmekte olan bir imanlı şöyle peygamberlik etti: “Halkın içinden birisi çıkacak.
Kılıcı da yetkisi de olmayacak. Ama ona karşı duramayacaklar.”2 Gerçekten de Roma’ya karşı tanıklık
ederek ulusları harekete geçirecek olan birisi çıkmak üzereydi. {BM 56.2}
John Huss’un mütevazı bir ailesi vardı ve babasının ölümüyle erken yaşta yetim kalmıştı. İmanlı
olan annesi, en değerli varlığın Tanrı korkusu ve eğitim olduğunu düşünüyordu. Bu mirası oğluna da
bırakmak için çaba gösterdi. Temel eğitimini bir taşra okulunda gören Huss, Prag’daki bir üniversite
tarafından burslu olarak kabul edildi. {BM 56.3}
Huss üniversitedeki hızlı gelişimi nedeniyle kısa zamanda fark edildi. Kibar ve cana yakın yapısı
nedeniyle genel bir kabul gördü. Roma Kilisesinin içten bağlılarından biriydi ve kilisenin vaat ettiği
ruhsal bereketleri içtenlikle arıyordu. Üniversitedeki çalışmaları bitince rahipliğe atıldı. Hızlı bir
ilerleme gösterdiği için kralın sa­rayında görevlendirildi. Aynı zamanda üniversitede profesör oldu ve
daha sonra rektörlüğe atandı. Burslu öğrenci, artık ülkesinin gururu haline gelmişti ve adı tüm
Avrupa’da tanınıyordu. {BM 56.4}
Daha sonra Huss’la çalışacak olan Jerome, ona İngiltere’den Wycliffe’in yazılarını getirdi.
Wycliffe’in öğretişleriyle iman etmiş olan İngiltere kraliçesi bir Bohemya prensesiydi. Kraliçenin
etkisiyle reformcunun işleri Bohemya’da oldukça yayılmıştı. Huss reformların yanında yer alan bir
yaklaşım içindeydi. Kendisi o zamanlar bunu bilmiyordu, ama Roma’dan çok uzaklara çıkan bir yola
girmişti. {BM 57.1}
Huss’ı etkileyen iki resim
O sıralarda İngiltere’den gelen iki yabancı vardı. Bu adamlar eğitimliydi; ışığı almışlar ve Prag’da
yaymaya gelmişlerdi. Kısa sürede sesleri kısıldı, ama amaçlarına ulaşmak için başka bir çareye
başvurdular. Vaiz oldukları gibi aynı zamanda sanatçıydılar. Bir halk meydanına gelerek iki resim
yaptılar. Biri Mesih’in, ‘alçakgönüllü bir Kral’ olarak eşeğin üstünde Kudüs’e girişini temsil ediyordu
(Matta 21:5). Mesih’in arkasından gelen öğrenciler, çıplak ayaklıydılar ve üstleri başları perişan
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
24/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
görünüyordu. Öteki resim ise bir papalık geçidini temsil ediyordu. Papanın zengin giysileri ve üç tacı
vardı; süslü bir ata binmişti. Arkasından borazancılar, kardinaller ve rahiplerden oluşan ihtişamlı bir
alay geliyordu. {BM 57.2}
Resimlerin çevresinde kalabalıklar toplandı. Resimlerin anlamını çıkartamayan kimse yoktu. O
sıralarda Prag’da büyük bir yas ilan edildi ve yabancıların oradan ayrılması gerekti. Ama resimler
Huss’ın üzerinde derin bir etki yaratmıştı. Huss, Kutsal Kitap’ı ve Wycliffe’in yazılarını daha yakından
incelemeye başladı. {BM 57.3}
Huss henüz Wycliffe’in savunuculuğunu yaptığı tüm reformları kabul etmeye hazır değildi. Ancak
papalığın gerçek karakterini gördü; gururu, hırsı ve hiyerarşinin çürümüşlüğünü reddetti. {BM 57.4}
Prag’a yasak geliyor
Bu haberler Roma’ya ulaştı ve Huss, Papanın huzuruna davet edildi. İtaat etmek ölmek anlamına
gelecekti. Bohemya kralı, kraliçesi, üniversitesi, soylular sınıfı ve hükümet görevlileri birleşerek
Papaya dilekçe sundular. Huss’ın Prag’da kalmasını ve vekaleten cevap vermesini rica ettiler. Papa
ise Huss’ı yargılayarak Prag ken­tine yasak koydu. {BM 57.5}
O çağda bu ceza büyük bir dehşet yarattı. Halk Papaya Tanrı’nın bir temsilcisi olarak bakıyor,
Onun cennetin ve cehennemin anahtarlarını elinde tuttuğuna, yargılama yetkisine sahip olduğuna
inanıyordu. İnanışa göre Papa yasağı kaldırmadıkça ölenler cennete giremeyecekti. Bütün dinsel
toplantılar durduruldu. Kiliseler kapandı. Evlilik yemini kilisenin dışında yapılmaya başlandı. Ölüler
tören yapılmaksızın çukurlara ve tarlalara gömüldü. {BM 58.1}
Bütün Prag karıştı. Geniş bir kitle Huss’ı reddederek Roma’ya teslim edilmesini istedi. Reformcu
fırtınayı dindirmek amacıyla bir süre için kendi köyüne çekildi. Ancak gayretlerine ara vermedi; kırsal
kesimlerde dolaşarak istekli kalabalıklara vaaz vermeye devam etti. Prag’daki heyecan dinince Huss,
Tanrı’nın Sözünü duyurmaya yeniden başladı. Düşmanları güçlüydü, ama hem kraliçe ve hem de
birçok soylu onun dostuydu. Yanında olan çok sayıda kişi vardı. {BM 58.2}
O zamana dek Huss tek başına gayret gösteriyordu. Ama bu kez ona Jerome de katıldı. Her ikisi
de ölene dek birlikte gayret göstereceklerine dair sözleştiler. Sağlam bir karakter açısından Huss,
daha üstün niteliklere sahipti. Kendi değerini doğru algılayabilen Jerome ise büyük bir
alçakgönüllülükle Huss’ın öğütlerine boyun eğmeyi seçti. El ele veren bu iki kişi sayesinde reform
hızla yayıldı. {BM 58.3}
Tanrı bu iki seçilmiş insanın zihinlerini yüce ışığıyla aydınlatmaya devam etti. Onlara Roma’nm
büyük yanılgılarını gösterdi. Ama dünyaya verilmesi gereken ışığın tümünü henüz almamışlardı. Tanrı
insanları, Roma Katolikliğinin karanlığından yavaş yavaş çıkartıyor, onlara dayanabilecekleri kadar
ışık tutuyordu. Uzun zamandan beri karanlıkta kalan bir kişinin birdenbire güneşin tüm ışığıyla
yüzleşmesi gözlerine zarar verecektir. Aynı şekilde Tanrı da, insanların dayanabileceği kadar ışığı
yavaş yavaş sağlamaktaydı. {BM 58.4}
Bu arada kilisede bir ayrılık patlak verdi. Üç papa üstünlük için mücadeleye girişti. Onların
çatışması Hıristiyanlık dünyasında kargaşa yarattı. Birbirlerine yalnızca lanet okumakla yetinmeyen
papalar, işi asker ve silah satın almaya kadar götürdüler. Bunun için gerekli olan parayı sağlamak için
de kilisenin armağanlarını, görevlerini ve bereketlerini satışa sundular (Ek’e bkz.). {BM 58.5}
Huss din adına yapılan yanlışlara giderek artan bir cesaretle karşılık veriyordu. İnsanlar
Hıristiyanlığı saran yoksunlukların sorumlusu olarak artık açıkça Roma’yı suçluyordu. {BM 59.1}
Prag kanlı bir çatışmanın eşiğine gelmişti. Önceki çağlarda olduğu gibi Tanrı’nın ‘İsrail’i sıkıntıya
sokan’ hizmetkarı suçlandı (1.Krallar 18:17). Kente yeniden yasa konuldu, Huss da kendi köyüne
çekildi. Gerçeğin tanıklığını yapmak üzere canını vermeden önce Hıristiyanlığın tümüne seslenmesi
gerekiyordu. {BM 59.2}
İmparator Sigismund, Constance’da (güney Almanya) genel bir konsey toplanmasını istedi.
Birbirine rakip olan üç papayı konseye çağırdı. Pek güçlü bir karakteri ve politikası olmayan Papa
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
25/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
XXIII. John, Sigismund’un isteğine karşı koyacak cesareti göstermedi (Ek’e bkz.). Konseyin başlıca
amaçlarından biri, kilisedeki ayrılığa son vermek ve ‘sapkınlığın’ kökünü kazımaktı. Diğer papalarla
birlikte John Huss da çağrılmıştı. Papalar delegelerini gönderdiler. Papa John, oldukça kuşkuluydu;
hem papalık tacını küçük düşüren hem de koruyan kötülüklerin hesabını verecek olmaktan
korkuyordu. Buna rağmen Constance kentine büyük bir debdebe ile girdi. Hem kilise çevresi hem de
saraylılar grubu kendisine eşlik ediyordu. Başının üzerinde dört kilise görevlisi tarafından taşınan altın
bir sayvan vardı. Kardinallerin ve soyluların gösterişli giysileri çarpıcı bir görüntü oluşturuyordu. {BM
59.3}
Bu arada Constance’a yaklaşan başka bir yolcu daha vardı. Huss arkadaşlarıyla onları son kez
görüyormuş gibi vedalaştı. Yolculuğun kendisini kazığa götürdüğünü hissediyordu. Gerçi hem
Bohemya kralının hem de İmparator Sigismund’un resmi güvencesiyle yola çıkmıştı. Ama yine de
ölüm olasılığına karşı hazırlık­ lıydı. {BM 59.4}
Kraldan güvence
Arkadaşlarına yazdığı bir mektupta şöyle diyordu: “Kardeşlerim, ...Kraldan aldığım güvenceyle
sayısı kalabalık olan ölümlü düşmanlarımla karşılaşmaya gidiyorum... İsa Mesih sevdikleri için acı
çekti; O’nun izinden giden bizlerin de aynısını yaşadığımıza şaşalım mı?... Bu yüzden sevgililer,
benim ölümüm O’nu yüceltecekse, çabuk öleyim diye dua edin. Öyle ki tüm sıkıntılarımda bana
sadakatle destek olsun. Tanrı’ya dua edelim; öyle ki müjdenin tek bir gerçeğinden bile ödün vermeyip
kardeşlerime iyi bir örnek olabileyim.”3 {BM 59.5}
Başka bir mektupta Huss, kendi hatalarından alçakgönüllülükle söz ediyordu; “zengin giysilerden
ve boş işlerden zevk aldığı zamanları anımsattı.” Ardından şöyle ekledi: “Zihnini Tanrı’nın yüceliği ve
canların kurtuluşuyla meşgul et, mal ve mülk varlığıyla değil. Canından çok evini süslemekten kaçın
ve kendini ruhsal gelişime ada. Yoksullara karşı inançla ve alçakgönüllülükle yaklaş. Kendini zengin
şölenlerde heba etme.”4 {BM 60.1}
Constance’da Huss’a tam bir özgürlük tanındı. İmparatorun güvencesine Papanın kişisel koruma
güvencesi de eklenmişti. Ancak tekrarlanan vaatlere rağmen Reformcu, kısa zamanda Papanın
buyruğuyla tutuklandı ve iğrenç bir zindana atıldı. Daha sonra Ren ırmağına bakan sağlam bir kaleye
yerleştirilerek tutsak olarak kapatıldı. Papa da aynı kaleye götürüldü.5 En aşağılayıcı suçlardan,
cinayetten, zinadan ve kilisenin mallarını satmaktan mahkum olmuştu. Dolayısıyla papalık tacını
yitirdi. Diğer papalar da azledildi ve ardından yeni bir papa seçildi. {BM 60.2}
Papanın kendisi Huss’ın rahipleri sorumlu tuttuğu suçlardan çok daha büyüklerini işlemiş olmasına
rağmen Papayı azleden konsey Huss’ı da ezmeye kararlıydı. Huss’un tutuklanması Bohemya’da
büyük öfke yarattı. Kendi güvence kararını hiç istemeden çiğneyen İmparator, Huss’a karşı yürütülen
işlemlere de karşı koydu. Ancak Reformcunun düşmanları, “Sapkınlıkla suçlanan kişiler imparatorlar
ve krallar tarafından güvence altında olsalar bile, inancımız sapkınlığa hoşgörüyle davranmaz” gerek­
çesiyle tartışına çıkardılar.6 {BM 60.3}
Karanlık ve nemli bir zindanda hastalanıp zayıf düşen Huss, sonunda konseyin huzuruna çıkarıldı.
Zincirlere vurularak daha önce kendisine koruma güvencesi veren imparatorun önüne getirildi.
Gerçeği ödün vermeden savundu ve çürümüş hiyerarşiyi protesto etti. Kendisine, öğretilerinden
dönmemesi durumunda öleceği söylendi. O da şehit olmayı seçti. {BM 60.4}
Tanrı’nın lütfu ona destek oldu. İdamdan önceki haftalarda gökyüzünün huzuru içini doldurdu. Bir
arkadaşına şöyle yazıyordu: “Bu mektubu zindandan yazıyorum. Yarın büyük olasılıkla idam
edileceğim. İsa Mesih’in yardımıyla yakında gökyüzünde buluştuğumuzda Tanrı’nın bana karşı ne
denli merhametli davrandığını öğreneceksin. Beni denenmelerin ve zorlukların içinde O’nun nasıl
desteklediğini anlayacaksın.”7 {BM 61.1}
Önceden görülen zafer
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
26/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Huss zindanda gerçek imanın zaferini önceden görmüştü. Bir gece rüyasında Prag’daki kilisenin
duvarlarına yaptığı Mesih’in resimlerini Papanın ve rahiplerin sildiğini gördü. “Bu görüm onu rahatsız
etti; ama ertesi gün birçok ressamın bu resimlerden çok daha fazlasını, çok daha parlak renklerle
yaptığını gördü. Kalabalıklarla çevrilmiş olan ressamlar, ‘Papalar ve rahipler gelirse gelsin; artık kimse
bunları silemeyecek!’ diye bağırıyorlardı” Reformcu daha sonra şöyle dedi: “Mesih’in benzeyişi asla
silinmeyecek. Onlar bunu yok etmeye çalıştılar; ama benden çok daha iyi vaizler gelip daha iyilerini
yapacaklar.”8 {BM 61.2}
Huss son bir kez konseyin önüne çıkarıldı. İmparator, prensler, saray görevlileri, kardinaller,
piskoposlar, rahipler ve geniş bir kalabalık bir araya gelmişti. {BM 61.3}
Son kararının ne olduğu sorulduğunda Huss, sözlerini geri almayı reddetti. Verdiği güvenceyi
utanmazca çiğneyen krala gözlerini dikerek şöyle dedi: “Burada bulunan imparatorun verdiği güvence
ile kendi isteğimle konseyin huzurundayım.”9 Sigismundun yüzü kıpkırmızı kesildi. Herkes gözlerini
ona çevirmişti. {BM 61.4}
Bunun ardından hüküm verildi ve aşağılanma töreni başladı. Kendisine bir kez daha fikrinden
cayması öğütlenen Huss, insanlara dönerek şöyle cevap verdi: “Bunu yaparsam, hangi yüzle
gökyüzüne bakarım? Müjdenin gerçeğini ilan ettiğim bu halkın yüzüne nasıl bakarım? Hayır; onların
kurtuluşu, ölüme teslim edilen benim şu zavallı bedenimden çok daha değerlidir.” Aşağılanma töreni
uyarınca Huss’ın rahiplik giysileri üzerinden birer birer çıkartıldı. Her giysinin çıkartılışında bir lanet
okunuyordu. Sonunda Huss’ın başına kağıttan yapılmış piramit şeklinde bir piskoposluk tacı geçirildi.
Tacın üzerinde cinleri temsil eden korkutucu resimler vardı. Tepesinde de ‘Sapkınların Başı’
yazıyordu. Bu sırada Huss şöyle dedi. “Ey İsa, benim için dikenli bir taç giyen senin uğruna ben de bu
utanç tacına seve seve razı olurum.”10 {BM 61.5}
Huss kazıkta can veriyor
Huss ölüme götürüldü. Dev bir alay onu izliyordu. Ateşin yakılması için tüm hazırlıklar
tamamlandığında kendisine bir kez daha yanılgılarını reddetmesi öğütlendi. Huss, “Hangi
yanılgılarımı reddedecekmişim?” diye sordu, “Ben kendimi hiçbir yanılgıdan sorumlu tutmuyorum.
Tanrı şahidimdir; yazdığım ve öğrettiğim her şey insanları günahtan ve mahvoluştan kurtarma
amacını gütmüştür. Bu yüzden yazdığım ve öğrettiğim her şeye sevinçten coşarak kanımla tanıklık
edeceğim.”11 {BM 62.1}
Alevler Huss’ı sardığında “Davut Oğlu İsa, bana merhamet et” diye ezgiler söylemeye başladı ve
sesi sonsuza dek kesilene kadar böyle devam etti. Huss’ın ve ondan hemen sonra da Jerome’un
ölümünü tanımlayan ateşli bir katolik şöyle dedi: “Düğün şölenine hazırlanır gibi ateşe yaklaştılar. Acı
çığlıklar işitilmedi. Alevler yükselirken ilahiler söylemeye başladılar; ateşin yoğunluğu onları
susturamadı.”12 {BM 62.2}
Huss’ın bedeni yanıp tükendiğinde külleri toplanıp Ren ırmağına atıldı ve bir tohum gibi okyanusa
kavuşarak dünyanın tüm ülkelerine dağıldı. Henüz bilinmeyen diyarlarda gerçeğe tanıklık ederek bol
meyve verecekti. O salondaki sesin yankıları gelecek çağlarda işitilmeye devam etti. Huss’ın yaşamı
işkence ve ölümle yüzleşen çok sayıda insanı cesaretlendirdi. Onun idamı Roma’nın hain zalimliğini
gözler önüne serdi. Gerçeğin düşmanları, yok etmeyi amaçladıkları gerçeği aslında yaymış oldular.
{BM 62.3}
Ne var ki gerçeğe tanıklık etmesi gereken bir kişinin daha kanı dökülmeliydi. Jerome, Huss’a
cesaret ve kararlılık kazandırmıştı. Tehlikeye düştüğünde yardıma koşacağını söylemişti. Sadık
öğrenci devrimcinin tutuklandığını haber alır almaz, vaadini yerine getirmeye hazırlandı. Herhangi bir
güvencesi olmadan Constance’a gitmek üzere yola koyuldu. Oraya vardığında Huss’a herhangi bir
yardımı dokunmadan kendini tehlikeye atacağını anladı. Kaçmaya çalışırken yakalandı ve zincire
vurularak konseye çıkarıldı. Soruları yanıtlamaya çalışırken insanlar, “Bunu da ötekiyle birlikte yakın!”
diye bağırıyordu.13 Bir zindana atılarak su ve ekmekle karnını doyurmaya başladı. Oradaki sıkıntılar
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
27/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
hastalığa kapılmasına neden oldu ve yaşamı tehlikeye girdi. Düşmanları onun ölerek ellerinden
kurtulacağını anlayınca, daha az şiddetli davranmaya başladılar. Zindanda bir yıl kadar kaldı. {BM 62.4}
Jerome konseye teslim oluyor
Huss’a verilen güvencenin çiğnenmesi büyük bir öfke fırtınası yaratmıştı. Bu yüzden konsey,
Jerome’u yakmak yerine onu geri döndürmeye karar verdiler. Ya inancını reddedecek ya da kazıkta
ölecekti. Hastalık, tutukevi koşulları, sıkıntılar ve gerginlik yüzünden zayıf düşen Jerome, Huss’ın
ölümü ve arkadaşlarından ayrılmanın verdiği üzüntüyle direncini yitirdi. Katolik inancına bağlılığını
yeniden dile getirdi. Wycliffe’i ve Huss’ı suçlayan kon­seyin eylemini ­ ancak onların savunduğu
‘kutsal gerçekler’ dışında ­ kabul etti.14 {BM 63.1}
Ne var ki zindanda tek başına kaldığında ne yaptığını açıkça gördü. Huss’ın cesaretini, bağlılığını
ve kendi inkarını düşündü. Kendisi uğruna çarmıha göğüs geren Efendisini düşündü. İnkar etmeden
önce acılarında Tanrı iyiliğinin güvencesiyle teselli buluyordu, ama şimdi keder ve kuşku içini kemirip
duruyordu. Roma’yla tam bir zeminde anlaşabilmek için başka konularda da geri çekilmesi
gerekecekti. Yürümeye başladığı yol onu eninde sonunda tümüyle imandan çıkaracaktı. {BM 63.2}
Jerome tövbe ediyor ve yeniden cesaret buluyor
Jerome bir süre sonra yeniden konseyin önüne çıkarıldı. Önceki teslimiyeti yargıçları tümüyle
tatmin etmemişti. Canını kurtarmasının tek yolu gerçekten tümüyle ödün vermekti. Ne var ki o,
imanını savunmaya ve kardeşinin ardından alevlere atılmaya karar­lıydı. {BM 63.3}
Önceki sözlerini geri aldı ve ölümün eşiğindeki bir kişi olarak kendisine savunma fırsatı verilmesini
istedi. Rahip yardımcıları kendisine yöneltilen suçlamaları kabul etmesi ve onaylaması için ısrar
ettiler. Jerome bu zalim adaletsizliğe karşı koydu. “Beni üç yüz kırk gün boyunca korkunç bir zindana
tıktınız” diye konuştu; “şimdi de önünüze çıkarıp can düşmanlarıma kulak veriyor ve beni dinlemeyi
reddediyorsunuz... Adalete karşı günah işlememeye dikkat edin. Bana gelince, ben cılız bir
ölümlüyüm. Benim hayatımın küçük bir önemi vardır. Adaletsiz bir hüküm vermeyin derken
kendimden çok sizin için konuşuyorum.”15 {BM 64.1}
Jerome’un ricası yerine getirildi. Yargıçların huzurunda diz çökerek Kutsal Ruh’un düşüncelerini
kontrol etmesini diledi. Gerçeği saptıracak ya da Efendisini küçük düşürecek bir söz söylemekten
kaçınıyordu. O gün Rab’bin şu vaadi gerçekleşti: “Sizleri mahkemeye verdikleri zaman, neyi nasıl
söyleyeceğinizi düşünerek kaygılanmayın. Ne söyleyeceğiniz o anda size bildirilecek. Çünkü
konuşacak siz olmayacaksınız, Babanızın Ruhu sizin aracılığınızla konuşacaktır” (Matta 10:19,20).
{BM 64.2}
Jerome bir yıl boyunca zindanda kalmıştı; göremiyor ve oku­ yamıyordu. Ama sözleri öyle açık ve
güçlü bir şekilde dile geldi ki, sanki zindanda hiç durmadan Kutsal Kitap çalıştığı sanılabilirdi.
Dinleyicilerine adil olmayan yargıçlar tarafından suçlanan uzun bir imanlı listesi sıraladı. Mesih’in
kendisi de doğru olmayan bir mah­keme önüne çıkarılarak kötülükle suçlanmıştı. {BM 64.3}
Jerome tövbe ettiğini duyurdu; şehit olan Huss’ın masumluğuna ve paklığına tanıklık etti. “Onu
çocukluğumdan beri tanıyorum”, dedi, “adil ve pak bir kişiydi; masum olmasına rağmen haksızca
suçlandı...Ben ölmeye hazırım. Düşmanlarım ve sahte tanıklar tarafından hazırlanan işkencelerden
yılmayacağım. Bu kişiler bir gün, kimsenin asla aldatamayacağı yüce Tanrı’nın önünde hesap
verecekler.” {BM 64.4}
Jerome şöyle devam etti: “Gençliğimden beri işlediğim günahlar içinde bana en çok yük olanı ve
acı vereni bu yerde işlediğim günahtır. Wycliffe ve kutsal şehit John Huss için verilen hükümleri
onaylamam benim en büyük günahımdır. Evet. Bunu yürekten itiraf ediyorum ve dehşetle anıyorum.
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
28/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Ölüm korkusu yüzünden onların öğretilerini reddettim. Bu yüzden her şeye gücü yeten Tanrı’nın
günahlarımı ve özellikle bu en korkunç olanını bağışlamasını diliyorum.” {BM 64.5}
Daha sonra yargıçlara işaret ederek şöyle dedi: “Siz Wycliffe’i ve John Huss’ı mahkum ettiniz...
Ben de onların savunduğu çürütülemeyen gerçeklere inanıyorum ve bunları ilan ediyorum.” {BM 65.1}
Sözleri kesildi. Küplere binen ruhban sınıfı bağırmaya başladı; “Başka kanıta gerek var mı?
Sapkınların en inatçısı gözümüzün önünde duruyor!” {BM 65.2}
Jerome kopan fırtınadan etkilenmemişti. “Ölümden korktuğumu mu sanıyorsunuz?” diye bağırdı,
“Beni ölümden de korkunç bir zindanda bir yıl tuttunuz... Bir Hıristiyana karşı yaptığınız bu korkunç
barbarlığa hala hayret ediyorum.”16 {BM 65.3}
Tutukevi ve ölüm
Yeniden patlayan öfke karşısında Jerome alelacele hapse konuldu. Ne var ki sözleri, bazı kişileri
derinden etkilemişti. Bu kişiler onun canını kurtarmayı bile düşünüyordu. Yüksek yönetim sınıfından
bazı kişiler Jerome’ı ziyaret ederek konseye boyun eğmesini istediler. Karşılığında parlak ödüller vaat
edildi. {BM 65.4}
“Kutsal Yazılara göre yanlış olduğumu kanıtlayın. Ben de sö­zümden dönerim.” {BM 65.5}
Onu ayartmaya çalışanlardan biri, “Kutsal Yazılar mı?” diye sordu. “Her şeyi onlara göre mi
değerlendireceğiz? Kilise Kutsal Yazıyı yorumlamadıkça onu kim anlayabilir?” {BM 65.6}
Jerome, “Kurtarıcımızın müjdesi, insanların geleneklerinden daha mı çok imana layıktır?” diye
karşılık verdi. {BM 65.7}
Bir başkası şöyle bağırdı: “Dinden çıkmış adam! Sana bu kadar çok yalvardığım için tövbe
ediyorum. Seni gerçekten de İblis yönetiyor.”17 {BM 65.8}
Jerome, Huss’ın canını verdiği yere götürüldü. Coşkuyla ezgiler söylüyordu; yüzü sevinç ve
esenlikle aydınlanmıştı. Onun için ölüm artık dehşetini yitirmişti. Cellat ateşi yakmak için arka sına
geçtiğinde Jerome şöyle dedi: “Önüme geçip yak. Korksam, burada olmazdım.” {BM 65.9}
Jerome’un son sözleri bir duaydı; “Rab, her şeye gücü yeten Baba, bana merhamet et ve
günahlarımı bağışla. Çünkü senin gerçeğini her zaman sevdiğimi biliyorsun.”18 Bu şehidin külleri de
toplanıp Huss’ın külleri gibi Ren’e atıldı. Tanrı’nın ışığını taşıyanlar, böylece yok edildi. {BM 66.1}
Huss’ın idamı Bohemya’da büyük bir öfke ve dehşet fırtınası yaratmıştı. Tüm ulus onu gerçeğin
sadık bir öğretmeni olarak ilan etmişti. Konsey cinayetle suçlandı. Huss’ın öğretileri öncekinden de
büyük bir ilgi odağı haline geldi. Birçok kişi ortaya çıkan imanı kabul etti. Papa ve İmparator bu akımı
yok etmek için birleştiler. Sigismund’un orduları Bohemya’ya karşı harekete geçti. {BM 66.2}
Ama bir kurtarıcı çıkıyordu. Bohemyalıların önderi olan Zis­ ka, kendi yaşıtları arasındaki en
yetenekli generallerden biriydi. Tanrı’nın yardımına güvenen halk, karşı karşıya geldikleri en güçlü
ordulara direndiler. İmparator Bohemya’yı tekrar tekrar işgal ettiyse de her seferinde geri püskürtüldü.
Huss’ın izleyicileri ölüm korkusunu geride bırakmışlardı; kimse onlara karşı duramıyordu. Cesur Ziska
öldü, ama bazı açılardan daha yetenekli bir önder olan Prokopiyus onun yerini aldı. {BM 66.3}
Papa, Huss’ın izleyicilerine karşı bir haçlı seferi ilan etti. Bohemya’ya karşı dev bir kuvvet
oluşturuldu, ama yenik düşürüldü. Başka bir haçlı seferi daha ilan edildi. Avrupa’nın papalığa bağlı
tüm ülkelerinde insan, para ve savaş donanımı yığınağı oluşturuldu. Papalık bayrağı altında
kalabalıklar toplanıyordu. {BM 66.4}
Dev kuvvet Bohemya’ya girdi. İnsanlar onlarla karşılaşmak için toplandı. Her iki ordu da aralarında
bir ırmak kalana dek birbirine yaklaştı. “Haçlıların gücü daha üstündü; ama ırmağı geçmek ve Huss’ın
izleyicileriyle karşılaşmak yerine, oldukları yerde kalıp sessizce bu savaşçılara bakmaya başladılar.”19
{BM 66.5}
Düşman birdenbire gizemli bir dehşete kapıldı. Tek bir darbe bile vurulmadan o dev kuvvet kırıldı
ve görülmeyen bir güç tarafından darmadağın edildi. Huss’ın izleyicilerinden oluşan ordu, kaçanların
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
29/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
peşine düştü. Zafer kazananlar büyük bir ganimete kavuştular. Savaş Bohemyalıları yoksullaştıracağı
yerde zenginleştirmişti. {BM 66.6}
Birkaç yıl sonra yeni bir Papanın yetkisiyle başka bir haçlı seferi ilan edildi. Büyük bir ordu
Bohemya’ya girdi. Huss’ın izleyicilerinden oluşan ordu, düşmanı ülkenin içine doğru çekti. {BM 67.1}
Prokopiyus’un ordusu savaşmak için ilerlemeye başladı. Yaklaşan kuvvetin sesi işitildiğinde, daha
Huss’ın ordusu ortada yokken, haçlılar paniğe kapıldılar. Prensler, generaller ve askerler silahlarını
kaldırıp atarak hızla kaçmaya başladılar. İş bitmişti. Zafer kazananların eline yine büyük miktarda
ganimet geçti. {BM 67.2}
Savaşa susamış, eğitimli bir ordu, tek bir darbe bile indirmeden zayıf ve cılız bir ulusu savunanların
önünde ikinci kez dağıldı. İşgalciler her iki durumda da doğaüstü bir dehşete kapıldılar. Midyanlıların
ordusunu Gideon’un ve üç yüz kişilik ordunun önünde kırdıran Tanrı, bu kez de elini uzatmıştı (Bkz.
Hakimler 7:19­25; Mezmur 53:5). {BM 67.3}
Diplomasinin oyunu
Papalık önderleri sonunda diplomasiye sığındılar. Bohemyalıları yeniden Roma’nm eline düşüren
bir ödün verildi. Bohemyalılar Roma’yla barış koşulu olarak dört madde belirlediler. (1) Kutsal Kitap
özgürce duyurulacak. (2) Kilisenin tüm üyeleri Rabbin Sofrasından ekmek ve şarap alma hakkına
kavuşacak. Tapınma sırasında ulusun ana dili kullanılacak. (3) Ruhban sınıfı tüm laik görevlerden ve
yetkiden uzaklaştırılacak. (4) Suç davalarında, halk da ruhban sınıfı da mahkeme önünde eşit
muamele görecek. Papalık yetkilileri bu dört maddeyi kabul ettiler; ama bunları açıklama hakkının
Papaya ve İmparatora ait olması gerektiğini dile getirdiler.20 Roma, savaş yoluyla kazanamadığını,
gerçekleri çarpıtarak ve hile yaparak kazandı. Tıpkı Kutsal Kitap yorumunu kendilerine bağladıkları
gibi bu maddelerin yorumunu da kendi amaçları doğrultusunda çarpıtacaklardı. {BM 67.4}
Bohemya’da geniş bir kitle, özgürlüklerinin tehdit altına girdiğini görerek anlaşmaya yanaşmadılar.
Ayrılıklar ve bölünmeler oldu. Soylu Prokopiyus can verdi ve Bohemya’nın özgürlüğü son buldu. {BM
67.5}
Yabancı güçler Bohemya’yı yeniden işgal etti. Müjdeye bağlı kalanlar kanlı bir zulümden geçirildi.
Ama kararlılıkları sarsılmadı. Mağaralara ve oyuklara sığınarak Tanrı’nın Sözünü okumak ve O’na
tapınmak için bir araya geldiler. Farklı ülkelere gönderilen haberciler aracılığıyla Alp dağlarında Kutsal
Yazının özüne sadık kalan ve Roma’nın putperest çürümüşlüğünü reddeden eski bir topluluğun
varlığını öğrendiler.21 Büyük bir sevinçle Valdens imanlılarıyla ilişki kurdular. {BM 68.1}
Müjdeye sadık kalan Bohemyalılar, zulüm gecesi boyunca nöbet tutarak gözlerini sabırla sabaha
diktiler. {BM 68.2}
Bölüm 7: Luther, çağin adami
Kiliseyi papalığın karanlığından imanın pak ışığına yönlendirecek olanların önde geleni Martin
Luther’di. Bu adam, Tanrı korkusundan başka bir korku, Kutsal Yazılardan başka bir iman yetkisi
tanımıyordu. {BM 69.1}
Luther’in ilk yılları mütevazı bir Alman köy evinde geçti. Babası onun bir avukat olmasını istiyordu,
ama Tanrı onu yüzyıllardan beri bina ettiği yüce tapınağının bir işçisi olarak kullanmayı tasarlamıştı.
Sınırsız Bilgelik, Luther’i yaşam görevine sıkıntılarla, yoksullukla ve katı bir disiplinle hazırladı. {BM 69.2}
Luther’in babası sağduyulu bir insandı. Manastır sistemine kuşkuyla yaklaşıyordu. Luther’in, onun
rızası olmadan bir manastıra girmesi hiç hoşuna gitmedi. Oğluyla barışana kadar iki yıl geçti, ama o
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
30/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
zaman bile düşünceleri aynı kaldı. {BM 69.3}
Luther’in anne ve babası çocuklarını Tanrı bilgisinde eğitmek için çaba gösterdiler. Çocuklarının
bütün hayat boyunca verimli olması için üzerine ciddiyetle eğildiler. Yaklaşımları bazen biraz katı da
olsa, Luther onların disiplinini eleştirmekten çok takdir etti. {BM 69.4}
Luther okulda kabaca ve hatta şiddet içeren davranışlarla karşılaştı, sık sık açlık çekti. O zamanki
kasvetli ve batıl din düşünceleri onu korkuyla dolduruyordu. Geceleri kederli bir yürekle yatağa giriyor,
sevecen bir göksel Baba yerine zalim ve despot bir Tanrı hayal ediyordu. {BM 69.5}
Erfurt Üniversitesine girdiğinde Luther’in geleceği, ilk yıllarına oranla daha parlaktı. Ailesi tutumlu
davranarak ve çok çalışarak çocuklarına gereken yardımı sağladılar. Sağduyulu arkadaşları
sayesinde önceki eğitiminin hoş olmayan sonuçları ortadan kalktı. Zihinsel yetenekleri hızla gelişti.
Yılmayan gayretleri sa­yesinde arkadaşlarının arasından sıyrılarak ön planda yer aldı. {BM 69.6}
Luther her güne duayla başlama alışkanlığını elden bırakmıyordu. Yüreği Tanrı’dan sürekli olarak
yönlendiriş almak istiyordu. Sık sık “Dua etmek, çalışmanın yarısıdır” derdi.1 {BM 69.7}
Bir gün üniversite kütüphanesinde Latince Kutsal Kitap buldu. Daha önce bunu hiç görmemişti.
Müjde kitapçıklarının ve mektupların çeşitli kısımlarını okumuştu. Ama şimdi ilk kez Tanrı Sözünün
tümüne bakıyordu. Sayfaları çevirerek yaşam sözlerini okumaya başladı. “Keşke bu kitap benim
olsa!”2 diye içinden geçirdi. Melekler yanında duruyordu. Tanrı’dan gelen ışık gerçeğin hazinelerini
ona açıklamaya başlamıştı. Kitaptan öğrendiği şeyler, yüreğinin bir günahlı olarak yargılanmasına
neden oldu. {BM 69.8}
Tanrı’yla barış
Luther’in Tanrı’yla barışma arzusu onu manastır hayatına adanmaya yönlendirdi. Orada ağır ayak
işleri yapması gerekiyor, evden eve dolaşarak dileniyordu. Bu aşağılanmaya göğüs geriyordu, çünkü
günahlarından ötürü bunun gerekli olduğunu sanıyordu. {BM 70.1}
Uykusundan çalarak ve yemek aralarında fırsat bularak Tan­ rı’nın Sözünü incelemeye devam etti.
Manastırın duvarına zincirlenmiş bir Kutsal Kitap buldu; her fırsatta ona bakıyordu. {BM 70.2}
Oruç tutarak, uykusuz kalarak ve doğasının kötü yönlerini kırbaçlayarak çok katı bir yaşam sürdü.
Luther sonraları şöyle demiştir: “Eğer bir keşiş, keşişlik yaparak göğe girebilseydi, ben kesinlikle
girerdim... Benliğimin kötü yanını öldürmek için hayatıma son bile verirdim.”3 Bütün çabalarına
rağmen içi huzur bulmamış ve sonunda ümitsizliğin eşiğine gelmişti. {BM 70.3}
En çaresiz kaldığı anda Tanrı bir arkadaşını yardıma çağırdı. Staupitz, Tanrı’nın Sözünü Luther’in
zihnine işleyecek şekilde açıkladı. Gözlerini benliğe değil, İsa’ya çevirmesini söyledi. “Günahların
yüzünden kendine işkence etmek yerine Kurtarıcının kollarına atılmalısın. O’na, O’nun doğruluğuna,
O’nun ölümü aracılığıyla gerçekleşen kurtuluşa güven... Tanrı’nın Oğlu sana tanrısal lütfu sağlamak
için insan bedeni aldı... İlkönce seni seveni sev.”4 Bütün bu sözler, Luther’in zihninde derin bir izlenim
yarattı. Dertli canı huzurla doldu. {BM 70.4}
Bir rahip olarak göreve atanan Luther, sonra Wittenberg Üniversitesinde profesörlüğe çağrıldı.
Kalabalık dinleyici kitlelerine mezmurlar, müjde kitapçıkları ve mektuplar hakkında ders verdi. Ondan
daha üstün olan Staupitz, kürsüye çıkıp vaaz etmesi için ona ricada bulundu. Ama Luther, Mesih’i
temsilen insanlara konuşma yapmak için kendisini yetersiz hissediyordu. Çok uzun bir mücadeleden
sonra arkadaşlarının öğüdüne kulak verdi. Kutsal Yazı bilgisinde çok üstündü ve Tanrı’nın lütfu onun
üzerindeydi. Gerçeği açık ve güçlü bir dille temsil etmesi insanları ikna ediyor, hararetli konuşmaları
onların yüreğine dokunuyordu. {BM 70.5}
Hala papalık kilisesinin gerçek bir çocuğu olan Luther, bundan başka bir yol düşünemiyordu.
Roma’yı ziyaret etmesi gerektiğinde, çıplak ayakla yolculuğa çıkarak yol üzerindeki manastırlarda
konakladı. Tanık olduğu lüks ve debdebe karşısında şaşkına döndü. Keşişler görkemli binalarda
kalıyor, pahalı giysiler giyiyor ve eksiksiz sofralarda oturuyordu. Luther’in kafası karışmaya başladı.
{BM 71.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
31/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Yolculuğunun sonunda, uzaktaki yedi tepeli Roma kentini gördü. Yerlere serilerek, “Kutsal Roma,
seni selamlıyorum!”5 diye bağırdı. Kiliseleri gezdi, rahiplerin ve keşişlerin anlattığı şaşırtıcı öyküleri
dinledi, gereken tüm törenlere katıldı. Karşılaştığı sahneler onu şaşkına çevirdi. Ruhban sınıfının
günahları, rahip yardımcılarının uygunsuz şakaları karşısında hayrete düştü. Rab’bin Sofrasındaki
saygısızlıklar yüzünden dehşete kapıldı. Çılgınca eğlencelere ve alemlere tanık oldu. Daha sonra
şöyle yazdı: “Roma’da işlenen günahlara ve çirkinliklere kimse inanmaz... ‘Bir cehennem varsa,
Roma onun üzerine inşa edilmiştir’ denip duruluyor.”6 {BM 71.2}
Pilatus’un merdivenine ilişkin gerçek
Papa, Kudüs’ten Roma’ya mucizevi bir şekilde getirildiği söylenen ‘Pilatus’un Merdiveni’ adlı
yükseltiye diz üstünde tırmanan insanlara günahlarından aklanma vaat etmişti. Luther oraya
tırmanmaya çalışırken gökten yıldırım gibi bir gürleme işitti: “İmanla aklanan insan yaşayacaktır”
(Romalılar 1:17). Utanç ve dehşet içinde ayağa fırladı. O anda kurtuluş için insan eylemlerine
güvenmenin ne denli boş olduğunu ilk kez açıkça gördü. Roma’ya sırt çevirdi. O andan itibaren
papalık kilisesiyle arasını iyice açarak sonunda tüm bağlantısını kopardı. {BM 71.3}
Luther Roma’dan döndükten sonra doktorasını aldı. Artık sevdiği Kutsal Yazılara kendisini tümüyle
verebilirdi. Tanrı’nın Sözünü sadakatle vaaz etmeye ciddi bir şekilde yemin etti. Artık sadece bir keşiş
değil, Kutsal Yazının yetkin bir habercisiydi. Gerçeğe acıkan ve susayan Tanrı sürüsünü beslemek
için bir çoban olarak çağrılmıştı. Kutsal Yazıların yetkisi dışında kalan hiçbir öğretiyi kabul etmemeleri
için imanlıları sıkı sıkıya uyarmaya başladı. {BM 71.4}
Hevesli kalabalıklar onun sözlerine bağlanıyordu. Kurtarıcının sevgisiyle ilgili iyi haber, O’nun
dökülen kanının getirdiği bağışlanma ve esenlik güvencesi yürekleri sevindiriyordu. Wittenbergde öyle
bir ışık yanmıştı ki, çağın sonuna kadar parladıkça parlayacaktı. {BM 72.1}
Ne var ki gerçek ve yanılgı arasında her zaman bir çatışma vardır. Kurtarıcımızın kendisi şöyle
demiştir: “Ben barış değil, kılıç getirmeye geldim” (Matta 10:34). Reformun başlangıcından birkaç yıl
sonra Luther, şöyle dedi: “Tanrı beni ileriye doğru sürüklüyor... Ben huzurlu bir yaşam istiyorum; ama
kendimi kargaşanın ve reformların ortasında buluyorum.”7 {BM 72.2}
Satılık af
Roma Kilisesi Tanrı’nın lütfunu ticarete döktü. Papa’nın yetkisiyle, Roma’daki Aziz Petrus binasına
fon oluşturmak için günahı bağışlayan belgeler (endüljans) satılığa çıkarıldı. Suçların bedeliyle
Tanrı’ya tapınmak için bir tapınak yapılacaktı. Papalığın en başarılı düşmanlarını ortaya çıkaran,
papalık tahtını ve tacını sallayan en etkili olay bu oldu. {BM 72.3}
Bağışlanma belgelerinin Almanya satışından sorumlu olan Tetzel, önceden hem toplum
suçlarından hem de Tanrı’nın yasasını çiğnemekten hüküm giymişti. Buna rağmen Papanın
Almanya’daki karlı projeleriyle görevlendirildi. Cahil ve batıl inançlara sahip halkı uydurma masallar
ve saçmalıklarla kandırmaya koyuldu. Onlarda Tanrı’nın Sözü olsaydı aldanmayacaklardı, ama Kutsal
Kitap’tan yoksun bırakılmışlardı.8 {BM 72.4}
Tetzel bir kente girerken önden gönderilen haberci şöyle duyuruyordu: “Tanrı’nın ve kutsal babanın
lütfu kapılarınıza gel­miştir.”9 İnsanlar saygısız hilekarı Tanrı’nın kendisiymiş gibi ağır lıyordu. Kilisenin
kürsüsüne çıkan Tetzel, bağışlanma belgelerini Tanrı’nın en değerli armağanı olarak tanıtıp halka
sunuyordu. Bu belgelerden satın alan kişilerin sonraki günahları da bağışlanacaktı. Üstelik ‘tövbeye
bile gerek yoktu.’10 Dinleyicilerine belgelerin ölüleri kurtarma gücüne de sahip olduğuna ilişkin
güvence veriyordu. Belge hangi ölünün adına satın alındıysa, para verildiği anda o ölü purgatoryadan
kurtulup cennete çıkacaktı.11 {BM 72.5}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
32/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Tetzel’in hazinesi altın ve gümüşle dolup taştı. Paranın satın aldığı kurtuluş, tövbenin, imanın ve
günahla mücadelenin getirdiği kurtuluştan çok daha kolaydı (Ek’e bkz.) {BM 73.1}
Luther dehşete düşmüştü. Onun topluluğundaki birçok kişi de bağışlanma belgelerinden satın aldı.
Bu kişiler daha sonra önderlerine gelip günahlarını itiraf ettiler ve bağışlanma dilediler. Tövbekar
oldukları ve gerçekten değişmek istedikleri için değil, belgelere dayanarak bunu istiyorlardı. Luther
karşı çıktı; tövbe edip değişmedikçe günahları içinde mahvolacaklarını anlattı. Halk Tetzel’e gidip
önderlerinin belgeleri tanımadığını söyledi; hatta bazıları paralarını geri istedi. Küplere binen Tetzel,
korkunç lanetler okudu, meydanlarda ateşler yaktırıp ‘kutsal bağışlanma belgelerine karşı çıkan tüm
sapkınları yaktırmak için papadan buyruk aldığını’ duyurdu.12 {BM 73.2}
Luther iş başında
Luther’in kürsüden yükselen sesi ciddi bir uyarı niteliğindeydi. Günahın gerçek çirkinliğini
insanların gözleri önüne seriyor, kişinin kendi eylemleriyle suçluluktan ve cezadan kurtulmasının
olanaksız olduğunu dile getiriyordu. Günahlı insanı yalnızca Tanrı’ya yönelmek ve tövbeyle Mesih’e
iman etmek kurtarabilirdi. Mesih’in lütfu satın alınamazdı; karşılıksız bir armağandı. Luther insanların,
bağışlanma belgeleri almak yerine çarmıha gerilen Kurtarıcıya umut bağlamalarını öğütledi. Acıyla
dolu kendi deneyimini anlatarak dinleyicilerine Mesih’e iman yoluyla esenlik ve sevinç bulacaklarını
öğretti. {BM 73.3}
Tetzel küstahlıklarına devam ederken, Luther daha etkili bir protesto sergilemeye kararlıydı.
Wittenberg’de azizlerin kemiklerini barındıran şato kilisesi belli kutsal günlerde açılarak insanlara
sergileniyordu. O günlerde kiliseyi ziyaret edip itirafta bulunanların hepsinin günahlarının tümüyle
bağışlandığı duyuruluyordu. Bu günlerin en önemlilerinden biri olan ‘Bütün Azizlerin Şenliği’
yaklaşıyordu. Kiliseye doğru yol alan kalabalıklara katılan Luther, kilise kapısına bağışlanma
belgelerine karşı doksan beş iddiayı içeren bir liste astı. {BM 73.4}
Liste evrensel bir ilgiyle karşılandı. Birçok kişi tarafından okunarak tekrarlandı. Tüm kentte büyük
bir heyecan dalgası yayıldı. Bu iddialar aracılığıyla günahı bağışlama ve cezayı kaldırma gücünün
Papanın ya da herhangi bir kişinin elinde olmadığı açıkça dile getirildi. Tanrı lütfunun tövbe ve iman
yoluyla onu arayanların hepsine karşılıksız olarak verildiği belirtildi. {BM 74.1}
Luther’in sözleri tüm Almanya’ya yayıldı ve birkaç hafta içinde Avrupa sarsılmaya başladı. Birçok
adanmış katolik, bunları sevinçle okuyarak içlerindeki Tanrı sesini tanıdı. Bu kişiler Rabbin, Roma’dan
yayılan çürümüşlüğe engel olmak için elini uzattığını hissettiler. Prensler ve yöneticiler, kendini
dizginlemek nedir bilmeyen kibirli güce dur deme zamanının geldiğine sevinçle tanık oluyordu. {BM 74.2}
Kazanç yollarının tehlikeye girdiğini gören kurnaz kilise çevreleri ise küplere bindiler.13
Reformcunun yüzleşmesi gereken acı suçlayıcıları vardı. Onlara şöyle karşılık veriyordu: “Yeni bir
düşünceyi ortaya atıp da kavgalara neden olmayan bir kişi çıkmış mıdır? Mesih ve tüm şehitler neden
öldürüldüler? Çünkü eski dü­şüncelere itibar etmeden yenilerini ortaya koyuyorlardı.” {BM 74.3}
Luther’in düşmanları yaygara koparmaya, onun amaçlarını çarpıtmaya ve karakterini kötülemeye
çalıştılar. Bu yaklaşım bir sel gibi büyüyordu. Oysa Luther, önderlerin seve seve kendisine
katılacaklarını, hep birlikte reforma girişeceklerini sanıyordu. Büyük bir iyi niyetle kilisenin daha parlak
bir güne kavuşacağını ummuştu. {BM 74.4}
Ne yazık ki bu teşvik neredeyse hayal kırıklığıyla son buldu. Kilisenin ve devletin birçok yöneticisi
bu gerçekleri kabul etmenin Roma’nın yetkisini baltalayacağını, hazineye akan binlerce çağlayanın
duracağını ve papalık önderlerinin lüks yaşantısının kesintiye uğrayacağını fark etti. İnsanlara
kurtuluş için yalnızca Mesih’e bakmalarını öğretmek, papanın tahtını devirebilir ve sonuç olarak kendi
yetkilerini de kaybetmelerine neden olabilirdi. Bu nedenle Mesih’e ve O’nun kendilerini aydınlatmak
için gönderdiği adamın getirdiği gerçeğe karşı durdular. {BM 74.5}
Luther kendisine baktığında korkuyla titredi ­ yeryüzünün güçlerine nasıl tek başına karşı
koyabileceğini düşündü. “Ben kimim ki, dünyanın krallarının ve tüm yeryüzünün önünde titrediği
Papanın görkemine karşı çıkabileyim?” dedi, “Bu ilk iki yılda yüreğimin nasıl bir sıkıntıya ve
14
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
33/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
14
çaresizliğe kapıldığını kimse bilemez.” Ama insan desteği son bulduğunda gözlerini yalnızca
Tanrı’ya çevirdi. {BM 75.1}
Luther bir arkadaşına şöyle yazdı: “İlk görevin duayla başlamaktır... Kendi çabalarından ya da
anlayışından hiçbir şey bekleme: Yalnızca Tanrı’ya ve O’nun Ruhunun etkinliğine güven.”15 Burada
ciddi gerçeklerin habercileri olarak Tanrı’nın çağırdığı kişilere önemli bir ders yatmaktadır. Kötülüğün
güçleriyle savaşırken insan zekasından ve bilgeliğinden çok daha fazlasına ihtiyaç vardır. {BM 75.2}
Luther yalnızca kutsal kitap’a başvurdu
Düşmanlar törelere ve geleneklere başvururken Luther’in iddiaları yalnızca Kutsal Kitap’tan
kaynaklanıyordu. Luther’in vaazları ve yazıları binlerce kişiyi uyandıran ve aydınlatan ışık kaynakları
gibiydi. Tanrı’nın Sözü iki ucu keskin bir kılıcı andırıyor, insanların yüreklerine işliyordu. Uzun bir
süreden beri insan ayinlerine ve dünyasal aracılara çevrilmiş olan gözler, artık çarmıha gerilmiş olan
Mesih’e çevriliyordu. {BM 75.3}
Bu yaygın ilgi papalık yetkililerinin korkularını uyandırdı. Luther Roma’ya çağrıldı. Arkadaşları,
İsa’nın şehitlerinin kanını içmiş olan o çürümüş kentin tehlikelerini iyi biliyordu. Bu yüzden Almanya’da
sorgulanmasını rica ettiler. {BM 75.4}
Bu rica yerine geldi; duruşmaya Papanın atadığı bir yetkili katılacaktı. Bu yetkiliye Luther’in bir
sapkın olarak ilan edildiği bildirildi. Dolayısıyla hiç gecikmeden işlemleri tamamlanmalıydı. {BM 75.5}
Yetkiliye, Luther’e herhangi bir şekilde bağlı olduğu saptanan herkesin sürülmesi, lanetlenmesi ve
aforoz edilmesi yetkisi verildi. İmparator dışında kalan her düzeydeki kilise ya da devlet görevlisi
aforoz edilecekti.16 {BM 76.1}
Bu kararların yer aldığı belgede herhangi bir imanlı ilkenin ya da adaletli bir yaklaşımın izi yoktu.
Luther’in kendisini savunması ya da herhangi bir açıklamada bulunması mümkün değildi. Zaten bir
sapkın olarak ilan edilmiş, suçlanmış, yargılanmış ve mahkum edilmişti. {BM 76.2}
Luther’in gerçek bir dostun öğüdüne büyük gereksinimi vardı. Tanrı Wittenberg’e Melanchthon’u
gönderdi. Bu adamın sağduyusu, karakterinin paklığı ve doğruluğu herkesin bildiği bir gerçekti. Kısa
süre içinde Luther’in en güvendiği dostu haline geldi; iyi huyluluğu, titizliği ve kusursuzluğu Luther’in
cesaretini ve enerjisini tamamlıyordu. {BM 76.3}
Duruşma yeri olarak Augsburg belirlendi, reformcu yürüyerek yola koyuldu. Luther, öldürüleceğine
ilişkin yolda uyarılar alıyor, arkadaşları oraya gitmemesi için kendisine yalvarıyordu. Ama o şöyle
dedi: “Ben de Yeremya’ya benziyorum; onların tehditleri arttıkça benim de sevincim artıyor... Benim
onurumu ve adımı zaten mahvettiler... Ama ruhumu alamazlar. Mesih’in sözünü dünyaya duyurmak
isteyen kişi ölüme her an hazır olmalıdır.”17 {BM 76.4}
Luther’in Augsburg’a varışı papalık yetkilisince büyük bir hoşnutlukla karşılandı. Dünyanın dikkatini
çeken sapkın artık Ro­ ma’nın elindeydi; kaçamayacaktı. Yetkili, Luther’i caydırmaya niyetliydi. Bunda
başarısız olursa, Huss’ın ve Jerome’un kaderini paylaşması için Roma’ya götürülmesine çalışacaktı.
Bu yüzden de Luther’i koruma güvencesi olmadan sorgulamak için her türlü çabayı gösterdi. Ama
reformcu bunu reddetti. İmparatorun resmi güvencesini almadan papalık yetkilisinin önüne çıkmadı.
{BM 76.5}
Roma temsilcileri politik davranarak yumuşak bir yaklaşım sergilediler. Yetkili dostça bir dil
kullandı, ama Luther’in kiliseye boyun eğmesini ve her noktada sorgusuz sualsiz aynı fikirde olmasını
istedi. Luther kiliseye duyduğu saygıyı ifade etti; gerçeği arzuladığını, öğretişlerine ilişkin tüm
şikayetleri yanıtlamaya ve öğretilerini önde gelen üniversitelerin incelemesine sunmaya hazır
olduğunu dile getirdi. Ancak yanılgıları kanıtlanmadan önce onların kendisini inançlarından döndürme
çabalarını protesto etti. {BM 76.6}
Kendisine verilen tek yanıt, “Dine dön!” oldu. Reformcu, Kutsal Yazıların desteğine dayanıyordu.
Gerçeği reddedemezdi. Luther’in iddialarına karşılık veremeyen yetkili, onu sitemlerle, tarihsel
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
34/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
sözlerle ve ataların deyişleriyle laf kalabalığına tuttu. Luther sonunda savunmasını yazılı olarak
yapma iznine kavuştu. {BM 77.1}
Bir arkadaşına yazarak şöyle dedi: “Yazılanlar başkalarının değerlendirilmesine sunulabilir. Üstelik
kibirli ve küstah bir despotun vicdanını harekete geçiremiyorsan, korkularını harekete geçirebilirsin.”18
{BM 77.2}
Sonraki sorgulamada Luther, görüşlerini açık, tutarlı ve güçlü bir dille ifade eden ve Kutsal Yazıya
dayanan yazılı savunmasını verdi. Yüksek sesle okuduğu kağıdı kardinale sundu. Kardinal ise kağıdı
bir kenara atarak onun boş sözlerden ve ilişkisiz alıntılardan oluşan bir karalama olduğunu söyledi.
Luther bu kez din görevlisine kendi alanında ­ kilisenin gelenekleri ve öğretişi doğrultusunda ­ karşılık
vermeye başladı ve tüm iddiaları çürüttü. {BM 77.3}
Yetkili küplere bindi; kendini kaybedip öfkeyle bağırmaya başladı. “Dön! Yoksa seni Roma’ya
gönderirim.” Sonra da şöyle ekledi: “Dine dön, yoksa bu son görüşmemiz olur.”19 {BM 77.4}
Reformcu çekildi; inançlarından dönmeyeceğini açıkça dile getirdi. Kardinalin amacı bu değildi.
Bütün düzenlerinin boşa çıktığına tanık oluyordu. {BM 77.5}
Oradaki kalabalık topluluk, iki adamın ortaya koyduğu tezler kadar sergiledikleri ruhu da kıyaslama
fırsatına kavuştular. Reformcunun yalın, alçakgönüllü, kararlı ve gerçeğe dayanan bir yaklaşımı vardı.
Papalık yetkilisi ise gösterişli, kibirli ve sağduyusuzdu. Kutsal Yazıya dayanan tek bir iddiası bile
olmadı. Sadece, “Dön, yoksa Roma’ya gidersin” deyip durdu. {BM 77.6}
Augsburg’dan kaçış
Luther’in arkadaşları, onun orada kalmasının yararsız olacağını söyleyerek gecikmeden
Wittenberg’e dönmesini öğütlediler. Luther, gün doğmadan önce at sırtında Augsburg’dan ayrıldı.
Yanında yalnızca mahkemenin atadığı bir rehber vardı. Kentin karanlık sokaklarından geçerek
uzaklaştı. Diğer yandan tetikte bekleyen zalim düşmanları onun yıkımını hazırlıyordu. O anlar bol bol
dua edilmesini gerektiren kaygılı anlardı. Kentin duvarındaki küçük bir kapıya ulaştı. Kapı açılınca
rehberiyle birlikte dışarı çıktı. Papalık yetkilisi Luther’in ayrıldığını öğrendiğinde oradan çoktan
uzaklaşmıştı. {BM 77.7}
Luther’in kaçışını haber alan yetkili şaşkınlığa ve öfkeye kapıldı. Kiliseyi karıştıran bu adamla
uğraşmanın kendisine büyük onur getireceğini umuyordu. Saksonya valisi Frederick’e yazdığı bir
mektupta, Luther’i acı bir dille aşağılayarak valinin onu ya Roma’ya göndermesini ya da
Saksonya’dan atmasını istedi. {BM 78.1}
Valinin reform öğretilerine ilişkin henüz pek bilgisi yoktu, ama Luther’in sözlerindeki güçten ve
açıklıktan derin etkilenmişti. Reformcunun yanılgıda olduğu kanıtlanana dek onun koruyucusu olmaya
karar verdi. Papalık yetkilisine şöyle yazdı: “Doktor Martin’in Augsburg’da huzurunuza çıkması sizi
tatmin etmiş olmalıdır. Yanılgılarını kabul ettirmeden önce onu inançlarından döndürmeye çalışmanızı
beklemiyorduk doğrusu. Benim bölgemdeki hiçbir eğitimli kişi bana Martin’in öğretilerinin küstahça,
Mesih karşıtı ya da sapkın olduğunu bildirmedi.”20 Vali bir reformun gerekli olduğunu görüyordu.
Kilisede yeni bir etkinin oluşumundan hoşnuttu. {BM 78.2}
Reformcunun tezlerinin şato kilisesinde açıklanmasının üzerinden bir yıl geçti. Yazıları her yerde
Kutsal Yazıya karşı yeni bir ilginin alevlenmesine neden oluyordu. Yalnız Almanya’dan değil, diğer
ülkelerden gelen öğrenciler üniversiteye akın ettiler. Wittenberg’i ilk kez gören genç adamlar, ellerini
göğe kaldırarak ışığını bu kent aracılığıyla yansıtan Tanrı’ya övgüler sundular.21 {BM 78.3}
Luther Roma Katolikliğinin yanılgılarından henüz kısmen kurtulmuştu. Buna rağmen şöyle yazdı:
“Papaların fermanlarını okuyorum. Papanın kendisi Mesih karşıtı mı, yoksa onun elçisi mi bilemem,
ama Mesih’i öyle yanlış bir şekilde temsil ediyor ki...”22 {BM 78.4}
Roma, Luther’in saldırılarıyla giderek daha fazla çileden çıkmaya başlamıştı. Fanatik karşıtlar,
hatta Katolik üniversitelerindeki doktorlar bile, Luther’i öldürenin günahsız olacağını ilan ettiler. Ama
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
35/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Tanrı onu koruyordu. Öğretileri her yere yayılıyordu. Manastırlarda, soyluların şatolarında,
üniversitelerde ve kralların saraylarında işitiliyordu.23 {BM 78.5}
O sıralarda Luther, ‘imanla aklanma’ gerçeğinin Bohemyalı reformcu Huss tarafından da öne
sürüldüğünü buldu. “Pavlus, Augustine ve ben aslında farkında olmadan Huss’ı izliyormuşuz!”
“Meğerse gerçek geçen yüzyıl ilan edilmiş ve yakılmış!”24 {BM 79.1}
Luther üniversitelere ilişkin şöyle yazdı: “Üniversiteler Kutsal Yazıları açıklamak ve gençlerin
yüreklerine kazımak için titizlikle gayret göstermezlerse, cehennemin kapıları haline gelecekler...
Tanrı’nın sözüyle meşgul olmayan insanları barındıran her kuruluş bozulacaktır.”25 {BM 79.2}
Bu sözler Almanya çapında duyuldu. Ulusun tümü karıştı. Luther’in karşıtları Papanın ona karşı
ciddi kararlar almasını istediler. Öğretilerinin derhal yasaklanmasına karar verildi. Reformcu ve ona
bağlı olanlar, dine dönmezlerse aforoz edilmeliydiler. {BM 79.3}
Korkunç bir kriz
Reform için bu korkunç bir krizdi. Luther patlamaya hazırlanan fırtınadan habersiz değildi;
kendisine destek ve kalkan olması için Mesih’e güveniyordu. “Neler olacak bilmiyorum, bilmek de
istemiyorum... Baba’nın oluru olmadan bir yaprak bile düşmez. Biz O’nun için çok daha değerliyiz!
Söz için ölmeye değer. Çünkü beden alan Söz’ün kendisi de öldü.”26 {BM 79.4}
Papalık bülteni Luther’in eline geçtiğinde şöyle dedi: “Buna tümüyle karşı duruyorum; sahte ve
küstahçadır... Orada, suçlanan Mesih’in kendisidir. Yüreğimde büyük bir özgürlük yaşıyorum. Çünkü
en sonunda Papanın Mesih karşıtı olduğunu ve tahtının Şeytan’dan geldiğini biliyorum.”27 {BM 79.5}
Ne var ki Roma’nm fermanı etkili olmuştu. Zayıf ve batıl inançlı insanlar, Papanın buyruğuyla tir tir
titrediler. Birçok kişi için canları kaybedilemeyecek kadar değerliydi. Yoksa reformcunun işlerinin sonu
mu geliyordu? {BM 79.6}
Luther hala korkusuzdu. Mahkumiyet kararının Roma için geçerli olduğunu ilan etti. Tüm
sınıflardan gelen kalabalık bir vatandaş kitlesinin huzurunda papalık bültenini yaktı. Şöyle konuştu:
“Ciddi bir mücadele başlamıştır. Şu ana kadar Papayla sadece oynuyordum. Bu işe Tanrı’nın adıyla
başladım. Ben olmadan, ama O’nun gücüyle bitecektir... Tanrı’nın beni seçmediğini ve çağırmadığını
nereden biliyorlar? Bundan korkmuyorlarsa, beni hor görerek Tanrı’yı hor görmüş olmuyorlar mı?” {BM
79.7}
“Tanrı kendisine peygamber olarak asla yüce rahipleri ya da önemli ve üstün kişileri seçmemiştir.
Düşkün ve hor görülen kimseleri, hatta bir çoban olan Amos’u seçmiştir. Her çağın kutsalları kendi
canları uğruna yüce krallara, prenslere, rahiplere ve bilge kişilere meydan okumak zorunda
kalmıştır... Ben bir peygamber olduğumu söylemek istemiyorum. Ama onların korkmaları gerektiğini
söylüyorum. Çünkü ben yalnızım, onlarsa sayıca kalabalıklar. Tanrı’nın sözünün bende olduğuna,
ama onlarda olmadığına eminim.”28 {BM 80.1}
Her şeye rağmen Luther’in kiliseden tümüyle ayrılması, kendi içinde korkunç bir savaştan sonra
gerçekleşti. “O kadar çok acı çektim ki! Kutsal Yazıların benim yanımda olduğunu bilmeme rağmen,
tek başıma kalmam ve Papaya karşı durarak onu Mesih karşıtı ilan edecek olmam, o kadar cesaret
gerektiren bir şey ki! Sık sık Katoliklerin ağzındaki soruyu ben kendime sordum: ‘Yalnız sen mi
bilgesin? Herkes yanılmış olabilir mi? Peki ya sen kendin yanılmış olmayasın? Yanılgıya kapılıp da bu
kadar çok insanın sonsuza dek lanetlenmesine neden olmayasın?’ Mesih bu kuşkulara karşı
kusursuz sözüyle yüreğimi güçlendirene kadar kendimle ve Şeytan’la böyle mücadele edip durdum.”29
{BM 80.2}
Reformcunun Roma Kilisesinden tümüyle çıkarıldığını ilan eden yeni bir bülten geldi. Bu bülten,
Luther’in ve onun öğretilerini kabul edenlerin Cennet’ten mahrum kalacağını ilan ediyordu. {BM 80.3}
Tanrı’nın gerçeğini kendi çağlarında dile getirmekle görevlen­dirilenlerin hepsi, karşıt güçlerle
mücadele edecektir. Luther’in günlerinde de bu böyleydi, günümüzdeki kilise için de bu böyledir.
Günümüzde gerçek, tıpkı Luther’e karşı çıkan katolikler tarafından olduğu gibi reddedilmektedir. Bu
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
36/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
çağda gerçeği duyuranlar, önceki çağlarda yaşayan reformculardan daha büyük bir hoşgörüyle
karşılanmayacaktır. Gerçek ve yanılgı, Mesih ve Şeytan arasındaki büyük mücadele, dünya tarihinin
sonuna dek sürüp gidecektir. (Bkz. Yuhanna 15:19,20; Luka 6:26). {BM 80.4}
Bölüm 8: Gerçeğin savunucusu
Yeni bir imparator olan V.Charles, Almanya tahtına çıktı. Charles’ın, tacını büyük oranda borçlu
olduğu Saksonya valisi, Luther’in, savunması dinlenmeden mahkum edilmemesini rica etti. İmparator
böylece yüz kızartıcı büyük bir karmaşanın içine düştü. Katolikler, Luther’in mutlaka öldürülmesi için
ısrar ediyorlardı. Vali, Dr.Luther’e bir koruma güvencesi verilmesini, eğitimli, dindar ve tarafsız
yargıçların önüne çıkarılmasını istedi.1 {BM 81.1}
Worms’da bir kurul toplanacaktı. Almanya’nın prensleri genç krallarıyla ilk kez orada
görüşeceklerdi. Kilisenin ve devletin önde gelenleri ve tüm yabancı ülkelerin elçileri Worms’da
biraraya geldi. Ancak gündemdeki en heyecanlı konu kuşkusuz reformcuydu. Charles valiye, Luther’i
beraberinde getirmesini söylemiş, güvence vaadi vermiş ve soruların açıkça tartışılacağına söz
vermişti. Luther valiye şöyle yazdı: “Eğer beni çağıran imparatorsa, Tanrı’nın kendisinin çağırdığından
kuşku duymam. Eğer bana karşı şiddet kullanmak isterlerse... davamı Rab’bin ellerine bırakırım...
Tanrı beni korumazsa, zaten hayatımın pek önemi kalmaz ki... Benden kaçmak ve inancımı
değiştirmek dışında her şeyi bek­leyebilirsin. Kaçmayacağım; inandığımdan da vazgeçmeyeceğim.”2
{BM 81.2}
Luther’in kurulun önüne çıkacağı haberi yayıldıkça, büyük bir heyecan fırtınası esmeye başladı.
Papalık temsilcisi Aleander, paniğe kapıldı ve öfkelendi. Papanın zaten mahkum ettiği bir kişinin
yeniden duruşmaya alınması papalığın yetkisine kuşku düşürmek anlamına gelecekti. Üstelik bu
adamın güçlü iddiaları, birçok prensin Papanın karşısında yer almasına neden olabilirdi. Charles’a
baskı yaparak Luther’in Worms’a gitmesine engel oldu. {BM 81.3}
Bu zaferle yetinmeyen Aleander, Luther’in mahkumiyetini garanti altına almaya çalıştı. Reformcuyu
‘kargaşa çıkarmakla, baş kaldırmakla, küfür etmekle ve din karşıtlığıyla’ suçladı. Ne var ki bunları
ortaya koyarken kendi ruhunu da açığa vurmuş oluyordu. Birçok kişi onun nefret ve intikam
duygularıyla hareket ettiğine tanık oldu.3 {BM 81.4}
Aleander daha büyük bir hararetle imparatora papalık kararlarını uygulaması için ricalarda
bulundu. Temsilcinin ısrarlarına dayanamayan Charles, ona davasını kurula getirmesini söyledi. Re­
formcuyu görmek isteyenler Aleander’ın konuşmasını beklemeye başladılar. Saksonya valisi orada
yoktu, ama görevlilerinden bazıları temsilcinin sözlerini kayıt etti. {BM 81.5}
Luther sapkınlıkla suçlanıyor
Aleander Luther’i kilisenin ve devletin düşmanı olarak göstermek için öğrenimini ve söz
cambazlığını sonuna kadar kullandı. “Luther’in yanılgıları bin sapkının yanılgılarından fazladır” dedi.
{BM 83.1}
“Bütün bu Lutherciler nedir? Bozguncu papazlar, cahil hukukçular ve adi soylulardan oluşan bir
gruptur. Katolikler hem sayıda, hem yetenekte hem de güçte kat ve kat daha üstündür. Bu kuruldan
çıkacak olan karar cahilleri aydınlatacak, düşkünlere destek olacak, kararsızların karar vermesini
sağlayacak ve sabit olmayanları uyaracaktır.”4 {BM 83.2}
Tanrı Sözünün açık öğretişleri karşısında günümüzde de aynı iddiaların hala öne sürüldüğünü
görüyoruz. “Bu yeni öğretileri ortaya atanlar kimlerdir? Sayıca az, eğitimsiz ve yoksul sınıftan olan
kişilerdir. Ama gerçeği taşıdıklarını ve Tanrı’nın seçilmiş halkı olduklarını iddia ederler. Oysa bizim
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
37/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
kilisemiz hem sayıca üstün hem de çok daha etkilidir.” Günümüzde bu iddialara, reformcunun
yaşadığı çağa kıyasla hiç de daha az rastlanmamaktadır. {BM 83.3}
Ne yazık ki Luther kurula gelmemiş, Tanrı Sözünün açık ve ikna edici gerçekleriyle papalığı
yenilgiye uğratma fırsatına kavuşmamıştı. Kurulda yalnızca Luther’i ve onun öğretilerini mahkum
etmek için değil, sapkınlığı da kökünden söküp atmak için genel bir birlik oluştu. Roma’nm
söyleyebileceği her şey söylendi. Artık karşı karşıya gelerek çarpışan gerçek ve yanılgı daha açık bir
şekilde görülebilecekti. {BM 83.4}
Rab papalık zulmünün gerçek etkilerini ortaya koyması için kurul üyelerinden birinde işlev
görüyordu. Saksonyalı Dük George, prenslerin toplantısında ayağa kalkarak papalığın aldatıcılığını
ve iğrenç işlerini dehşetli ayrıntılarla ortaya koydu: {BM 83.5}
“Kötüye kullanılan insanların Roma’ya karşı feryadı yükse­liyor. Her türlü utanma bir kenara
bırakılmıştır. Tek hedefleri para, para ve paradır. Saçma sapan şeyler öğreten vaizlere yalnızca
hoşgörüyle bakılmakla kalınmıyor, üstüne üstlük bunlar ödüllendiriliyor. Çünkü yalanları ne kadar
büyük olursa, kazançları da o kadar büyük oluyor. Ne yazık ki böyle kokuşmuş bir kaynaktan böyle
sular akıyor. Para tutkusu ve öteki çılgınca alemler el ele gidiyor. Ruhban sınıfının skandalları, birçok
zavallının sonsuz mahkumiyete uğramasına neden oluyor. Genel bir reform yürürlüğe konulmalıdır.”5
Konuşmacının Luther’in kararlı bir düşmanı olması sözlerini daha da etkin kılmıştı. {BM 83.6}
Tanrı’nın melekleri yanılgıların karanlığına ışık tutarak yürekleri gerçeğe açtılar. Gerçeğin
Tanrısının gücü, Reformun karşıtlarını bile etkisini altına almaya başlamıştı. Yüce görevin
tamamlanması için yol açılıyordu. O kurulda, Luther’den çok daha büyük olan bir Kişinin sesi işitildi.
{BM 84.1}
Papalığın, Alman halkına yaptığı baskıları belirlemek ve sıralamak için bir komisyon göreve atandı.
Hazırlanan liste imparatora sunularak bu kötülüklere karşı önlem alınması için kendisinden ricada
bulunuldu. Ricada bulunanlar şöyle dedi: “Halkımızın onurunun ayaklar altına alınmasını ve
ezilmesini önlemek bizim görevimizdir. Bu nedenle en kısa zamanda genel bir reform yoluna gidilmesi
ve sonuca ulaştırılması arz olunur.”6 {BM 84.2}
Luther çağrılıyor
Kurul bu kez de Reformcunun gelmesini talep etti. İmparator sonunda razı oldu ve Luther çağrıldı.
Çağrıyla birlikte kendisine koruma güvencesi de verildi. Bu haber görevliler tarafından Wittenberg’e
ulaştırıldı. {BM 84.3}
Luther’e karşı düşmanlık ve önyargıdan haberdar olan arkadaşları, güvenceye fazlaca
dayanmaması için onu uyardılar. Luther şöyle karşılık verdi: “Bu görevlilerin yanılgılarını gözler önüne
sermek için Mesih bana Ruhunu verecektir. Hayatımla zaten onları hor görüyorum, ölümümle de
yenik düşürürüm. Worms’da beni inancımdan döndürmeye çalışacaklar. Ben de inancımdan işte
böyle dönüyorum: Önceden Papayı Mesih’in temsilcisi olarak kabul ederdim; oysa artık Rab’bin
düşmanı ve İblis’in elçisi olarak kabul ediyorum.”7 {BM 84.4}
Luther’e imparatorluk habercisinin yanı sıra üç arkadaşı eşlik etti. Melanchthon’un yüreği Luther’e
bağlanmıştı ve onu izlemek istiyordu. Ama ricaları geri çevrildi. Reformcu şöyle dedi: “Ben
dönmezsem ve düşmanlarım beni öldürürse, öğretmeye devam et ve gerçeğe bağlı kal. Benim
yerime emek ver. Sen hayatta kalırsan benim ölümüm pek bir şey kaybettirmez.”8 {BM 85.1}
Halkın zihni her türlü korku ve kuşkuyla doluydu. Luther’in yazılarının Worms’daki kurulda mahkum
olduğunu öğrendiler. Luther’in kuruldaki güvenliği için kaygı duyan haberci, kendisine hala gitmek
isteyip istemediğini sordu. “Her kentte uyarılıyorum, ama gideceğim” diye yanıt verdi.9 {BM 85.2}
Luther Erfurt’ta sık sık dolaştığı sokaklardan geçti, manastırdaki hücresini ziyaret etti ve şimdi
Almanya’yı sel gibi basan ışığın hangi gayretlerle yayıldığını düşündü. Oradayken kendisinden vaaz
etmesi istendi. Bunu yapması yasaklanmıştı, ama haberci kendisine izin verdi. Eskiden manastırın
ayak işlerini yapan kişi, bu kez kürsüye çıkıyordu. {BM 85.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
38/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
İnsanlar büyülenmiş gibi dinlediler. Yaşam sözü açlıktan ölmek üzere olan canları doyurdu. Mesih
papaların, din temsilcilerinin, imparatorların ve kralların üzerinde yüceltildi. Luther kendi tehlikeli
konumundan hiç söz etmedi. Mesih’te kendisini gözden çıkarmıştı. Tek gördüğü çarmıha gerilen ve
günahlıyı bağışlayan İsa’ydı. {BM 85.4}
Bir şehit cesareti
Reformcu yoluna devam ederken, hevesli bir kalabalık çevresini sardı. Dost sesler onu Katoliklere
karşı uyarıyordu. Bazıları, “Seni yakacaklar. John’a ve Huss’a yaptıkları gibi bedenini küle
çevirecekler” diyordu. Luther yanıt verdi; “Worms’dan Wittenberg’e bir ateş yaksalar bile, ben oradan
Rab’bin adında yürüyüp geçerim. Onların önüne çıkıp Rab İsa Mesih’i ilan ederim.” {BM 85.5}
Luther Worms’a yaklaşırken büyük bir tantana koptu. Dostları güvenliği için kaygı duyarken,
düşmanları tam tersi emeller peşindeydi. Katoliklerin kışkırtmasıyla, şövalye olan bir dostun şatosuna
sığınması teklif edildi. Öte yandan dostları da onu tehdit eden tehlikelerden söz edip duruyordu. Hala
sarsılmayan Luther şöyle duyurdu: “Worms’daki cinlerin sayısı damdaki kiremitlerden fazla da olsa,
gideceğim.”10 {BM 85.6}
Worms’a vardığında büyük bir kalabalık Luther’i karşılamak için kapılara akın etti. Herkesi yoğun
bir heyecan sarmıştı. Arabasından çıkan Luther, “Tanrı beni savunacaktır” dedi. Gelişi Katolikleri
şaşkınlığa düşürmüştü. İmparator danışmanlarını çağırtarak hangi yolun izlenmesi gerektiğini sordu.
Koyu bir Papa taraftarı şöyle öğüt verdi: “Bu konuyu uzattıkça uzattık. Siz, efendimiz, bu adamı en
kısa zamanda başımızdan savmaya bakın. Sigismund, John Huss’ın yakılmasını sağlamadı mı?
Sapkın bir adamı resmi korunma güvencesi altında tutamayız.” İmparator, “Hayır” diye karşılık verdi,
“sözümüzde durmalıyız.” Reformcunun savunmasının dinlenmesine karar verildi.11 {BM 86.1}
Bütün kent bu dikkate değer adamı görmeye can atıyordu. Luther ise yolculuktan yorulmuş olduğu
için sessizliğe ve dinlenmeye ihtiyaç duydu. Birkaç saat dinlendikten sonra çevresi soylular,
şövalyeler, rahipler ve vatandaşlar tarafından kuşatıldı. Bu soylular arasında imparatora kilisenin
reforma ihtiyacı olduğunu cesaretle söyleyen kişiler de vardı. Düşmanlar kadar dostlar da bu gözü
pek insanı görmeye gelmişlerdi. Luther’in yüzünde cesaret ve kararlılık okunuyordu. Soluk, ince
yüzünde yumuşak ve hatta neşeli bir ifade vardı. Sözlerinin derin ciddiyeti düşmanlarının bile karşı
duramadığı bir güç sergiliyordu. Bazıları tanrısal bir gücün kendisiyle birlikte olduğuna inanıyordu.12
Başkaları ise, Ferisilerin İsa’ya söylediği gibi “O’nu cin çarpmış” diyorlardı (Yuhanna 10:20). {BM 86.2}
Ertesi gün, bir imparatorluk görevlisi gelerek Luther’i savunmasını vereceği salona götürdü. Her
bölme, Papaya karşı çıkına cesareti gösteren bu adamı görmek isteyen heveslilerle dolup taşıyordu.
Birçok savaştan kahraman olarak çıkan eski bir general, ona yumuşak bir dille şöyle dedi: “Ah zavallı
keşiş, sen şimdi benim ve ordumdaki tüm subayların girdiği kanlı savaşların çok daha soylusu için
buradasın. Eğer mücadelen adilse, Tanrı’nın adında yürü ve hiçbir şeyden korkma. Tanrı seni
bırakmayacaktir.”13 {BM 86.3}
Luther kurulun önüne çıkıyor
İmparator tahta geçip oturdu. Çevresinde imparatorluğun en düzeyli kişileri vardı. Martin Luther
şimdi imanını savunmak zorundaydı. “Kurula çıkması bile papalığa karşı başlı başına bir zaferdi.
Papa onu zaten mahkum etmişti ve kurul sırf bu kararıyla bile Papanın üzerinde olduğunu ima
ediyordu. Papa bu adama yasak koymuş, insan toplumundan çıkarıp atmıştı; ama o saygılı bir dille
davet edilmiş ve saygın bir kurulun huzuruna çıkmıştı. Roma tahtından inmeye başlamıştı; buna
neden olan da bir keşişin sesiydi.14 {BM 87.1}
Reformcu çekingen ve utanmış gibi görünüyordu. Birkaç prens kendisine yaklaştı; biri şöyle
fısıldadı: “Bedeni öldüren, ama canı öldürmeye gücü yetmeyenlerden korkma.” Bir başkası şöyle
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
39/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
dedi: “Benden ötürü valilerin ve kralların önüne çıkarılacaksınız. Konuşacak olan siz olmayacaksınız.
Babanızın Ruhu sizin aracılığınızla konuşacaktır” (Bkz. Matta 10:28, 18, 19). {BM 87.2}
Kalabalık kurulun üzerine derin bir sessizlik düştü. Sonra bir imparatorluk görevlisi kalkarak
Luther’in yazılarına işaret etti. Reformcunun iki soruya yanıt vermesini istedi. Bu yazıların kendisinin
olduğunu kabul ediyor muydu ve o yazılarda dile getirdiği düşüncelerden dönmüş müydü? Eserlerin
adları okundu. Luther ilk soruya eserlerin kendisine ait olduğunu söyleyerek karşılık verdi. İkinci
soruyu ise şöyle yanıtladı: “Düşünmeden cevap vermemeye özen göstermeliyim. Koşulların
gerektirdiğinden azını ya da gerçeğin gerektirdiğinden fazlasını söylemeyeyim. Bu yüzden siz yüce
İmparatordan tüm alçakgönüllülükle bana Tanrı’nın sözüne uygun bir yanıt vermem için fırsat
tanımanızı arz ediyorum.”15 {BM 87.3}
Luther hırslı ve içgüdüsel davranmadığına ilişkin kurulu ikna etti. Cesaretiyle ve ödün
vermemesiyle tanınan bir kişinin böyle sakin ve öz denetimli davranması beklenmezdi. Ama böylece
daha bilge ve saygın bir karşılık vermek için kendisini hazırlamış oldu. {BM 87.4}
Ertesi gün, yanıtını vermeliydi. Bir süre içi bunaldı. Düşmanları zafer kazanacakmış gibi göründü.
Çevresini sanki kara bulutlar sardı ve onu Tanrı’dan ayırdı. Can acısıyla parçalanan yüreğinin
feryadını kendisini anlayabilecek tek kişi olan Tanrı’ya kaldırdı. “Her şeye gücü yeten sonsuz Tanrı”
diye yalvardı, “eğer yalnızca bu dünyanın gücüne güveniyorsam, her şey bitti demektir... Son
saatlerim geldi, mahkumiyetim ilan edildi... Ya Rab, dünyanın tüm bilgeliğine karşı bana yardım et...
Bu senin yolundur... doğru ve sonsuz bir yoldur. Ya Rab, bana yardım et! Sadık ve değişmeyen Tanrı,
hiçbir insana güvenemem... Sen beni bu iş için seçtin... Benim savunucum, kalkanım ve yüksek
kulem olan sevgili İsa Mesih’in uğruna, yanımda dur.”16 {BM 87.5}
Ne var ki Luther’in dehşete kapılmasına neden olan şey, kişisel acılar, işkence ya da ölüm korkusu
değildi. O kendi yetersizliğini hissediyordu. Zayıflığı yüzünden gerçeğin yoluna tanıklık edememekten
korkuyordu. Kendi güvenliği için değil, ama müjdenin zaferi için Tanrı’yla güreşti. Korkunç bir
çaresizlikle Mesih’e yaslandı. Kurulun önünde tek başına durmayacaktı. İçi yeniden esenlikle doldu,
Tanrı’nın Sözünü ulusların yöneticileri önünde yüceltme fırsatına kavuştuğu için sevinmeye başladı.
{BM 88.1}
Luther vereceği karşılık üzerinde düşünmüş, yazılarındaki metinleri gözden geçirmiş, Kutsal
Yazıdan kendisini destekleyen kanıtlar bulmuştu. Sol eline Kutsal Kitap’ı alarak sağ elini göğe kaldırdı
ve şöyle yemin etti: “Tanıklığım kanla mühürlense bile müjdeye sadık kalacağım ve imanımı özgürce
açıklayacağım.”17 {BM 88.2}
Luther yeniden kurulun önünde
Kurula çıkarıldığında sakin ve huzurluydu; ama dünyanın yöneticileri önünde Tanrı’nın tanığı
olarak cesur ve soyluydu. İmparatorluk görevlisi artık kararını bekliyordu. Yazdıklarından dönecek
miydi? Luther sertliğe ya da hırsa başvurmadan alçakgönüllü bir tavırla yanıt verdi. Çekingen ve
saygılı bir yaklaşımı vardı, ama kurulu şaşırtan bir güvene ve sevince sahipti. {BM 88.3}
Luther konuşmasına “Yüce imparator, sayın prensler, sevgili yöneticiler” diye seslenerek başladı.
Ardından şöyle devam etti: “Bana dün verilen buyruk uyarınca bugün huzurunuzdayım. Eğer fark
etmeden sizlere ya da saray kurallarına herhangi bir şekilde saygısızlık edersem, beni bağışlamanızı
arz ederim; çünkü ben kralların saraylarında değil, manastırın ıssızlığında yetiştim” dedi.18 {BM 88.4}
Sonra da yayınlanan bazı eserlerindeki iman ve eylem öğre­tilerinin düşmanları tarafından bile
yararlı bulunduğunu anlattı. Bunlara sırt çevirmek, herkesin açıkladığı gerçekleri mahkum etmek
olacaktı. Diğer yazılarında ise papalıktaki çürümeden ve kötüye kullanımdan söz ettiğini dile getirdi.
Bunları reddetmek Roma’nin baskısına destek olmak ve daha büyük yanlışlara kapı açmak anlamına
gelecekti. Başka yazılarında da var olan kötülükleri savunan insanlara eleştiri getirmişti. Bu eserlere
ilişkin normalden sert davrandığını itiraf etti. Ama bunları da reddedemezdi, çünkü o zaman gerçeğin
düşmanları Tanrı’nın halkını daha fazla ezmek için fırsat bulacaklardı. {BM 89.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
40/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
“Ben de kendimi Mesih’in savunduğu gibi savunacağım” dedi, “Eğer kötülük yaptımsa, buna
tanıklık edin. Tanrı’nın merhametiyle size yalvarırım, yüce İmparator, sayın prensler ve her düzeyden
gelen kişiler, peygamberlerin ve elçilerin yazılarıyla benim yanılgıya düştüğümü kanıtlayın. Buna ikna
olduğum zaman her türlü yanılgıdan dönmeyi kabul ediyorum. Kitaplarımı alıp ateşe atan ilk ben
olacağım... {BM 89.2}
“Üzülmekten çok seviniyorum. Çünkü müjde şimdi, tıpkı ilk zamanlarda olduğu gibi bir bölünme ve
ayrılık konusu olmuştur. Tanrı sözünün karakteri ve kaderi budur. İsa Mesih, barış değil kılıç getirdiğini
söylemiştir. Bu tür bölünmelere engel olmaya kalkmayın, çünkü kendinizi Tanrı’nın kutsal sözüne
karşı sava­şırken bulabilirsiniz. Kendi üzerinize büyük tehlikeleri, hem bu dünyanın yıkımlarını hem
de sonsuz yıkımı getirebilirsiniz.”19 {BM 89.3}
Luther Almanca konuşmuştu. Şimdi aynı sözcükleri Latince konuşması isteniyordu. Konuşmasını
aynı akıcılıkla tekrarladı. Aslında bu bile Tanrı’nın sağlayışıydı. Birçok prens yanılgılar ve batıl
inançlarla öylesine körleşmişti ki, ilk anlatıda Luther’in mantığını göremediler. Konuşmanın tekrarı
birçok noktanın açıklığa kavuşmasını sağladı. {BM 89.4}
Gözlerini inatla ışığa kapatanlar, Luther’in sözlerindeki gücün etkisiyle küplere bindiler. Kurul
sözcüsü öfkeli konuştu; “Sana sorulan soruyu cevaplamadın... Net ve açık bir cevap vermeni
istiyoruz. Öğretilerinden dönecek misin, dönmeyecek misin?” {BM 89.5}
Reformcu şöyle yanıtladı: “Yüce efendimiz madem benden net ve açık bir cevap istiyorlar, ben de
kendilerine istedikleri gibi bir cevap vereceğim. Cevabım şudur: İmanımı ne Papaya ne de kurullara
teslim etmem. Bunların yanılgıya uğradıkları ve kendi içlerinde çelişkiye düştükleri gün gibi açıktır. Bu
nedenle beni bağlayan sadece Kutsal Yazının tanıklığıdır... Dönmüyorum ve dönmeyeceğim, çünkü
bir Hıristiyanın kendi vicdanına karşı gelmesi olanaksızdır. Elimden başka bir şey gelmiyor. Tanrı
bana yardımcı olsun. Amin.”20 {BM 89.6}
Doğru adamın tanıklığı böylece sona erdi. Onun büyüklüğüne, karakterinin paklığına, yürek
esenliğine ve sevincine herkes tanık olmuştu. Luther dünyayı yenen imanın üstünlüğüne tanıklık
etmişti. {BM 90.1}
Luther’in ilk cevabı saygılı ve hatta boyun eğen bir yaklaşımla verilmişti. Katolikler bu gecikmeyi
Luther’in dönmek üzere olduğu şeklinde yorumlamışlardı. Charles, keşişin yorgun yüzüne, sade
giysilerine ve konuşmasındaki yalınlığa dikkat çekerek şöyle konuştu: “Bu adamın konuşmaları beni
asla sapkın yapamaz.” Reformcunun cesareti ve kararlılığı bütün grupları şaşkına çevirmişti.
İmparator şöyle devam etti. “Bu keşiş korkusuz bir yürekle ve sarsılmaz bir cesaretle konuşuyor.” {BM
90.2}
En çok şaşıran Roma taraftarları oldu. Üstünlüklerini Kutsal Yazılara göre değil, tehditlerle
sürdürmeye çalışıyorlardı. Kurul sözcüsü, “Eğer dönmezsen, İmparator ve prensler, pişmanlık nedir
bilmeyen bir sapkına ne yapacaklarını düşünmek zorunda kalacaklar” dedi. {BM 90.3}
Luther sakin bir dille, “Tanrı benim yardımcım olsun, çünkü hiç bir şeyden dönemem.”21 {BM 90.4}
Prensler kendi aralarında konuşmaya başlarken Luther dışarı çıkarıldı. Luther’in kararlı bir şekilde
direnmesi, kiliseyi çağlar boyunca etkileyecekti. Ona son bir kez daha dönme fırsatı tanınmasına
karar verildi. Soru tekrarlandı. Öğretilerinden dönecek miydi? “Önceden verdiğim yanıttan başka bir
yanıt vermeyeceğim.” {BM 90.5}
Papalık önderleri güçlerinin alçakgönüllü bir keşiş tarafından böylesine küçümsenmesini
kendilerine yediremiyorlardı. Luther herkese saygınlığı ve sakinliğiyle konuşmuş, sözlerinin hırslı ve
hatalı çıkmaması için gayret göstermişti. Kendisini unutmuş ve yalnızca papalardan, krallardan ve
imparatorlardan daha üstün olan Kişinin huzurunda bulunduğunu hissetmişti. Tanrı’nın Ruhu
oradaydı, imparatorluk yöneticilerinin yüreklerinde işliyordu. {BM 90.6}
Birkaç prens, Luther’in yolunun adaletli olduğunu cesaretle ilan ettiler. Başka bir grup da
düşüncelerini o anda açıkça dile getirmese de sonradan Reformun korkusuz destekçileri oldular. {BM
91.1}
Vali Frederick, Luther’in konuşmasını derin duygularla dinledi. Doktorun cesaretine ve öz
denetimine sevinç ve kıvançla tanık oldu. Onu savunma konusunda daha kararlı olmayı düşündü.
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
41/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Papaların, kralların ve rahiplerin bilgeliğinin gerçeğin gücüyle bir hiçe indirgendiğine tanık olmuştu.
{BM 91.2}
Papalık temsilcisi Luther’in konuşmasının yarattığı etkiyi değerlendirerek elinden gelen her şeyi
kullanmaya ve Reformcunun yıkımını görmeye karar verdi. Diplomatik konuşma yeteneklerini
kullanarak genç imparatora önemsiz bir keşiş için Roma’nın dostluğunu kurban etmemesini salık
verdi. {BM 91.3}
Luther’in konuşmasının ertesi günü Charles kurula bir konuşma yaparak Katolik inancını devam
ettirmeye ve korumaya kararlı olduğunu dile getirdi. Luther’e ve öğrettiği sapkınlığa karşı katı
önlemler alınacaktı: “Gerekirse krallıklarımı, hazinelerimi, dostlarımı, bedenimi, kanımı, camını kurban
edeceğim. Luther’e ve onun bağlılarına sapkın muamelesi yapılacak, aforoza ve yasaklara
başvurularak yok edilmeleri için her yola başvurulacaktır.”22 Ancak imparator, her şeye rağmen
Luther’in koruma güvencesine saygı duyulacağını ilan etti. Evine güvenle dönebilecekti. {BM 91.4}
Luther’in koruma güvencesi tehlikede
Papalık temsilcileri, reformcunun yolculuk güvencesinin kaldırılmasını yeniden gündeme getirdiler.
“Ren, geçen yüzyılda John Huss’ın küllerini aldığı gibi bu kez de Luther’i almalıdır” diyorlardı.23Ne var
ki Almanya’nın prensleri, Luther’in yeminli düşmanları da olsalar, din önderlerinin bu önerisini protesto
ettiler. Huss’ın ölümünü izleyen felaketlere işaret ettiler. Bu korkunç kötülükleri tekrarlayarak
Almanya’yı aynı yıkımlara mahkum etmeyi göze alamadılar. {BM 91.5}
Çirkin teklif Charles’ın önüne geldiğinde şöyle dedi: “Şeref ve dürüstlük tüm dünyada kaybolsa
bile, prenslerin yüreklerinde yaşamalıdır.”24 Bütün bunlara rağmen Luther’in papalık düşmanları
Sigismund’un Huss’a davrandığı gibi Luther’e de aynı şekilde davranması için imparatora ısrar ettiler.
Huss’ın halk topluluğu önünde zincirlerini göstererek krala sözünü hatırlattığını anımsayan V.Charles
şöyle duyurdu: “Sigismund gibi utanca düşmeyeceğim.”25 {BM 91.6}
Ne var ki Charles, Luther’in temsil ettiği gerçekleri bilerek reddetti. Gerçek ve doğruluk yollarında
yürümek için geleneklerin yolundan çıkmayı göze alamadı. Babalarının izinden gidip papalığı
desteklemeyi seçti. O ataları da ışığı kabul etmeye yanaşmadı. {BM 92.1}
Günümüzde birçok kişi kendi atalarının geleneklerine bağlıdır. Rab’bin tuttuğu ışığı kabul
edemezler, çünkü aynı ışık babaları tarafından reddedilmiştir. Eğer görevimizin ne olduğunu
belirlemek için Gerçeğin Sözüne bakmak yerine babalarımıza bakarsak, Tanrı bizi onaylamayacaktır.
Şu anda Tanrı’nın Sözünden yansıyan ışık nedeniyle sorumluyuz. {BM 92.2}
Tanrısal gerçek Luther aracılığıyla Almanya’nın imparatoruna ve prenslerine seslenmişti. O’nun
Ruhu o kuruldaki birçok kişiye yeniden çağrıda bulundu. Ama tıpkı yüzyıllar önce Pilatus’un yaptığı
gibi dünyasal gurura eğilen V. Charles, gerçeğin ışığını reddetmeye karar verdi. {BM 92.3}
Luther’e yönelik düzenler çok yayılıyor ve kentte heyecan yaratıyordu. Roma’nm zalimliğini bilen
Luther’in birçok arkadaşı, onu kurban ettirmemeye kararlıydı. Yüzlerce soylu onu korumaya söz
vermişti. Evlerin kapılarına ve halk meydanlarına Luther’i hem suçlayan hem de destekleyen yazılar
asılmıştı. Bunlardan biri dikkat çekiciydi; “Ey diyar, kralın bir çocuk olunca, vay sana!” (Vaiz 10:16).
Luther’den yana esen genel rüzgar, ona karşı işlenecek herhangi bir adaletsizliğin ülkenin huzurunu
ve tahtın güvenliğini tehlikeye atacağına ilişkin imparatoru ve kurulu ikna etmişti. {BM 92.4}
Roma’ya karşı ödün verme çabaları
Saksonyalı Frederick, reformcuya karşı gerçek duygularını dikkatlice gizledi. Aynı zamanda onu
yorulmak bilmeyen bir titiz­ {BM 92.5}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
42/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
likle korudu; düşmanlarının hareketlerine karşı tetikteydi. Ancak birçokları Luther’e duydukları
sempatiyi gizlemek için hiçbir çaba göstermediler. Spalatin şöyle yazmıştır: “Doktorun küçük odası
gelen ziyaretçilerin hepsini almıyordu.”26 Onun öğretilerine inanmayanlar bile vicdanına karşı
gelmektense cesaretle ölmeyi seçen inanç karşısında hayranlık duyuyorlardı. {BM 93.1}
Luther’i Roma’yla uzlaştırmak için ciddi gayretler gösteriliyordu. Soylular ve prensler kendi fikirlerini
belirtiyor, Luther’in, kiliseye ve konseylere karşı gelmeye devam ederse, imparatorluktan savunmasız
bir şekilde atılabileceğini söylüyordu. Tekrar ve tekrar uyarılıyor, imparatorun kararına boyun eğmesi
isteniyordu. Ama onun korkacak bir şeyi yoktu: “İmparatorun, prenslerin ve sıradan Hıristiyanların
benim işlerimi incelemesine ve eleştirmesine razıyım; ama tek bir koşulla, Tanrı’nın Sözünü ölçü
olarak alsınlar. Herkesin ona itaat etmesi gerek.” {BM 93.2}
Bir başkasının ricaları karşısında şöyle dedi: “Bana verilen koruma güvencesinin kaldırılmasına
razı gelirim. Canımı bile imparatorun ellerine teslim ederim, ama Tanrı’nın sözünü asla!”27 Genel bir
kurula teslim olmaya istekli olduğunu, ama bu kurulun Kutsal Yazılar doğrultusunda karar vermesini
istediğini söyledi. “Tanrı’nın sözü ve iman söz konusu olduğunda her Papa kadar iyi bir yargıç
olabilir.”28 Hem dostlar hem de düşmanlar uzlaştırma çabalarının boş olduğunu sonunda anladılar. {BM
93.3}
Reformcu tek bir noktada boyun eğseydi, Şeytan ve O’nun güçleri zafer kazanacaktı. Ama
Luther’in yılmayan kararlılığı ki­liseyi özgürlüğe götüren yolu açtı. Kendi adına düşünme ve hareket
etme cesaretine sahip olan tek bir adam kiliseyi ve dünyayı yalnızca kendi çağında değil, gelecekteki
tüm çağlarda etkileyecekti. {BM 93.4}
Luther kısa bir sürede imparator tarafından evine gönderildi. Bunun arkasından mahkumiyeti
gelecekti. Luther’in yolu tehdit edici bulutlarla kararmıştı, ama Worms’tan yüreğinde sevgi ve övgüyle
ayrıldı. {BM 93.5}
Ayrılırken kararlılığının isyan olarak algılanmamasını istediği için imparatora yazdı; “Onurda da
onursuzlukta da, yaşamda da ölümde de, Tanrı’nın sözü dışında her durumda size itaat etmeye
büyük bir ciddiyetle hazırım. Sonsuz değerler söz konusu olduğunda Tanrı insanın insana boyun
eğmesini istemez. Çünkü ruhsal konularda boyun eğmek gerçek tapınmadır ve yalnızca Yaratıcıya
yönelik olmalıdır.29 {BM 93.6}
Worms’dan dönerken, prenslere bağlı kilise çevreleri aforoz edilen keşişi ağırladılar. Yerel
yöneticiler imparatorun reddettiği kişiyi onurlandırdılar. Kendisinden vaaz etmesi istendi. İmpara­torluk
yasağına aldırmayarak yeniden kürsüye çıktı. “Tanrı’nın sözünü zincire vurmayacağıma söz verdim”
dedi, “ve vurmayacagım.”30 {BM 94.1}
Luther Worms’tan ayrıldıktan kısa bir süre sonra papalık ta­raftarları imparatora baskı yaparak ona
karşı bir karar aldırdılar. Luther’in, ‘İnsan kılığına ve keşiş giysilerine bürünmüş Şeytan’in kendisi’
olduğu ilan edildi.31 Koruma güvencesi sona erer ermez, hiç kimse ona evini açmayacak, yiyecek ve
içecek vermeyecek, sözle ya da eylemle ona yardımcı olmayacaktı. Yetkililere teslim edilecek,
bağlıları tutuklanacak ve mülküne el konulacaktı. Yazıları yok edilecek ve bu buyruklara uymayanlar
da aynı mahkumiyeti paylaşacaktı. Saksonya valisi ve Luther’e en dostça davranan prensler,
Worms’tan ayrıldılar. İmparatorun buyrukları kurul tarafından kabul edildi. Roma taraftarları büyük bir
sevince kapıldılar. Reformcunun önü kesinlikle kapatılmıştı. {BM 94.2}
Tanrı saksonyalı frederick’i kullanıyor
Luther’in hareketlerini gözleyen uyanık bir kişi vardı. Doğru ve soylu bir yürek onun kurtuluşunu
görmeye kararlıydı. Tanrı Reformcunun korunması için Saksonyalı Frederick’e bir tasarı verdi. Evine
doğru yolculuk yapan Luther, yanındakilerden koparılıp hızlı bir şekilde Wartburg’a, ıssız bir dağ
kalesine götürüldü. Kaçırılması öyle gizemli oldu ki Frederick’in kendisi bile başarıya ulaşıp
ulaşmadığını bilmiyordu. Bunun bir nedeni vardı; vali bir şey bilmezse, bir şey açıklayamazdı.
Reformcunun güvencede olduğunu öğrenince hoşnut kaldı. {BM 94.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
43/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
İlkbahar, yaz ve sonbahar geçti. Kış geldi ve Luther hala tut­saktı. Aleander ve yandaşları
seviniyordu. Müjdenin ışığı sönmek üzereymiş gibi görünüyordu. Ancak reformcunun ışığı daha
büyük bir parlaklıkla yanacaktı. {BM 94.4}
Wartburg’da güvenlik
Wartburg’un dostça güvenliğinde Luther, mücadelenin sıcak­lığından ve kargaşasından özgür
olmuştu. Ancak etkinlikler ve sert çatışmalarla geçen bir yaşama alışık olduğundan edilgen olmaya
dayanamıyordu. Issızlıkta geçen bu günler boyunca, kilisenin durumunu düşünüp durdu.
Mücadeleden çekildiği için korkaklıkla suçlanmaya çekiniyordu. Pek bir şey yapamadığı için kendi
kendine hayıflanıyordu. {BM 95.1}
Ne var ki günlük yaşantısında bir kişinin yapabileceğinden fazlasını başarıyordu. Kalemi asla boş
durmuyordu. Düşmanları onun hala etkin oluşunun somut kanıtlarıyla şaşkına dönüyordu. Elinden
çıkan birkaç broşür tüm Almanya’yı dolaşıyordu. Bir yandan da İncil’i Almanca’ya çeviriyordu. Kendi
kayalık Patınos’undan bir yıl boyunca müjdeyi duyurmaya ve yanılgıları düzeltmeye devam etti. {BM
95.2}
Tanrı kulunu toplum yaşamının sahnesinden bilerek çekmişti. Dağdaki yalnızlığın ve belirsizliğin
içinde yaşayan Luther, dünyasal desteklerden uzak kalmış ve insanların övgüsünden mahrum
bırakılmıştı. Sık sık başarının getirdiği gururdan ve öz güvenden böylece uzak durdu. {BM 95.3}
İnsanlar gerçeğin kendilerine sağladığı özgürlükle sevinç duyarken Şeytan onların düşüncelerini
ve duygularını Tanrı’dan uzaklaştırmaya çalışır. Onları insan kurulularına köle etmeye çalışır,
Tanrı’nın elini göz ardı ederek insandan medet ummaya yönlendirir. Böylece övülüp yüceltilen ruhsal
önderler, sık sık kendilerine güvenme tuzağına düşerler. İnsanlar da Tanrı’nın Sözüne bakmak yerine
bu önderlere bakarak yönlendiriş alacaklarını umarlar. Tanrı, Reformu bu tehlikeden koruyacaktı.
Gözler gerçeği açıklayan Luther’e dönmüştü, o da insanlar gerçeğin asıl kaynağını arasınlar diye
gözlerden uzaklaştırılmıştı. {BM 95.4}
Bölüm 9: İsviçre’de yanan işik
Luther’in, Saksonya’daki bir madencinin kulübesinde doğmasından birkaç hafta sonra, Ulric
Zwingli, Alplerdeki bir çobanın küçük evinde dünyaya geldi. Doğanın zenginliği ve görkemi içinde
yetişen Zwingli’nin zihni, küçüklüğünden beri Tanrı’nın yüceliğiyle meşguldü. Büyükannesinin yanında
kilisenin efsanelerinden ve geleneklerinden sıyrılıp da gelmiş olan birkaç değerli Kutsal Kitap
öyküsünü dinlemişti. {BM 97.1}
On üç yaşındayken Bern kentine gitti. O zaman İsviçre’nin en saygın okulu bu kentteydi. Ne var ki
burada bir tehlike vardı. Rahip yardımcıları yoğun bir şekilde onu manastıra tıkma gayreti gösterdiler.
Babası rahip yardımcılarının düzenlerine ilişkin bilgi sahibiydi. Oğlunun geleceğinin tehlikede
olduğunu görerek evine dönmesini istedi. {BM 97.2}
Çocuk bu isteğe uydu; ama gençlik ateşi doğup büyüdüğü vadide kalmaya yanaşmıyordu.
Çalışmalarına yeniden dönerek Basel’e gitti. Zwingli Tanrı’nın karşılıksız lütfuna ilişkin müjdeyi ilk kez
burada işitti. Wittembach adındaki bir öğretmen Grekçe ve İbranice çalışmaları sırasında Kutsal
Yazıları okumaya başlamış, eğitim verdiği öğrencilerin zihinlerine de bu ışıktan saçmıştı. Günahlının
tek çaresinin Mesih’in ölümü olduğunu anlatıyordu. Zwingli için bu sözcükler, tan ağarmadan hemen
önce gelen ilk ışınlar gibiydi. {BM 97.3}
Zwingli kısa bir süre sonra Basel’den çağrılarak müjdeleme görevine atandı. İlk işi Alplerde küçük
bir mahalledeydi. Bir rahip olarak atanmış ve tüm varlığını tanrısal gerçeği araştırmaya adamıştı.1 {BM
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
44/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
97.4}
Kutsal Yazıları araştırdıkça Roma’nm yanılgılarıyla gerçeğin arasındaki farkı daha iyi görebiliyordu.
Kutsal Kitap’ı Tanrfnın kusursuz ve yeterli sözü olarak kabul etti. Kutsal Kitap’ın kendi kendisini
yorumlaması gerektiğini gördü. Anlamını kavrayabilmek için her türlü olanağa başvurdu ve Kutsal
Ruh’un yardımını diledi. Daha sonra şöyle yazmıştır: “Tanrı’nın ışığını diledikçe Kutsal Yazılar benim
için daha kolay olmaya başladı.”2 {BM 97.5}
Zwingli’nin öğretisi Luther’den alınmamıştı. Mesih’in öğretişiydi. İsviçreli reformcu şöyle söylemiştir:
“Luther, Mesih’i vaaz ediyorsa, benim yaptığımı yapıyor demektir. Ne ben Luther’e, ne de Luther bana
tek bir söz yazmış değiliz... Eğer ikimiz de Mesih’in öğretisini böyle bir birlik içerisinde veriyorsak, bu
Kutsal Ruh’tan kaynaklanmaktadır.”3 {BM 97.6}
Zwingli 1516 yılında Einsiedeln’deki bir manastırda vaaz vermeye davet edildi. Bir reformcu olarak
orada, Alplerden çok daha fazla etkili olacaktı. {BM 98.1}
Einsiedeln’i en çok etkileyen unsurlardan biri Bakire Meryem resmiydi. Bu resmin mucizeler
yaratma gücüne sahip olduğu söyleniyordu. Manastırın kapısında da, “Burada günahlarınızın tümünü
bağışlatabilirsiniz” yazıyordu.4 İsviçre’nin, hatta Fransa’nın ve Al­manya’nın her yanından gelen
kalabalıklar Bakire Meryem’in ma­bedine akın ediyordu. Zwingli batıl inançların tutsağı olanlara müjde
aracılığıyla özgürlüğü ilan etmek için bunu bir fırsat bildi. {BM 98.2}
“Tanrı’nın varlığının yaratılışın başka bir yerinden çok bu tapınakta olduğunu sanmayın... İyi
eylemler, uzun yolculuklar, sunular, resimler, Meryem’e ya da azizlere sunulan dualar size Tanrı’nın
lütfunu ulaştırabilir mi?... Dini cübbeler giymenin, başı tıraş etmenin, özel törenler yapmanın ne
faydası olacak? Bütün imanlıların günahlarını sonsuza dek çarmıh üzerinde bağışlamak için kurban
olan Mesih’tir.”5 {BM 98.3}
Bazıları için zahmetli yolculuklarının boşa çıktığını duymak acı bir hayal kırıklığına neden oldu.
Mesih aracılığıyla günahların karşılıksız bağışlanmasını kavrayamıyorlardı. Birçok kişiye Roma’nın
kendileri için belirlediği yol yeterli geliyordu. Pak bir yüreğe sahip olmak için gayret göstermektense
rahiplere ve Papaya bel bağlamak daha kolaydı. {BM 98.4}
Ne var ki, Mesih aracılığıyla kurtuluş müjdesini sevinçle kabullenen ve Kurtarıcının dökülen kanına
iman eden insanlar da yok değildi. Onlar evlerine döndüklerinde, aldıkları değerli ışığı başkalarına da
ulaştırdılar. Böylece gerçek, kasabadan kasabaya taşınır oldu. Bakire Meryem mabedine gidenlerin
sayısı büyük ölçüde azaldı. Sunular da aynı oranda düşüyor, Zwingli’nin gelirinin de düşmesine
neden oluyordu. Ama o bundan büyük sevinç duyuyor, batıl inançlarının gücünün kırılması onu
coşturuyordu. Gerçek, insanların yüreklerinde bir yer edinmeye başlamıştı. {BM 98.5}
Zwingli zürih’e çağrılıyor
Zwingli üç yıl sonra Zürih’teki katedralde vaaz vermek için çağrıldı. Zürih, İsviçre
konfederasyonunun en önemli kentiydi. Burada olan bir şeyin etkisi çok çabuk yayılırdı. Kilise
yetkilileri Zwingli’nin görevlerini saydılar: {BM 99.1}
“Burada görevli ruhban sınıfının gelirini karşılamak için en ufak bir bağışı bile gözden kaçırmadan
toplayacaksın. Hastalardan ve Rab’bin Sofrasından toplanan parayı artırmaya büyük özen
göstereceksin. Vaaz vermeye, sürüyle ilgilenmeye gelince, istersen bir başkasını
görevlendirebilirsin.”6 {BM 99.2}
Zwingli bu görevlendirmeyi sessizce dinledi ve şöyle karşılık verdi: “Mesih’in yaşamı insanlardan
yeterince gizli kaldı. Matta kitapçığının tümünü vaaz edeceğim... Hizmetimi Tanrı’nın yüceliğine,
O’nun Oğlu’nun övgüsüne, canların gerçek kurtuluşuna ve gerçek imanda eğitilmelerine
adayacağım.” {BM 99.3}
İnsanlar Zwingli’nin konuşmalarını dinlemek için akın akın geldiler. O da müjde kitapçıklarını
açarak Mesih’in yaşamını, öğretişlerini ve ölümünü anlatmaya başladı. Gelenlere, “Sizi kurtuluşun
gerçek kaynağı olan Mesih’e yönlendiriyorum” diyordu. Yöneticiler, aydınlar, esnaf, köylüler onun
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
45/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
sözlerini dinliyorlardı. Çağın kötülüklerini ve çürümüşlüğünü korkusuzca ilan ediyordu. Birçok kişi
katedralden Tanrı’yı överek çıktılar. “Bu adam gerçeğin vaizi. Bizim Musamız olacak ve bizi bu Mısır
karanlığından kurtaracak” diyorlardı.7 {BM 99.4}
Bir süre sonra baskı geldi. Keşişler onunla alay ettiler ve onu küçümsediler. Başkaları da tehditlere
başvurdu. Ama Zwingli bunlara sabırla katlanıyordu. {BM 99.5}
Tanrı cahilliğin ve batıl inançların zincirlerini kırmaya hazırlanırken, Şeytan da tüm gücüyle
insanları karanlığa mahkum edip onları sıkı sıkı bağlamaktaydı. Roma Hıristiyanlık dünyası içinde
günahların affını para karşılığında dağıtmaya daha büyük bir enerjiyle devam ediyordu. Her günahın
bir ücreti vardı ve eğer kilisenin kasası yeterince dolu tutulursa, insanlara ücretsiz günah işleme izni
veriliyordu. Böylece gelişen iki akım vardı. Roma günah işlemeyi özgür bırakıyor ve bunu gelir
kaynağı haline getiriyordu. Reformcular ise günahı mahkum ediyor ve günahtan kurtulmak için Me­
sih’in tek yol olduğunu ilan ediyordu. {BM 99.6}
Günahı bağışlayan belgeler (endüljans) isviçre’de
Af belgelerinin Almanya’daki satışından Tetzel sorumluydu. İsviçre’de ise bu görev Samson
adındaki bir keşişe verildi. Samson papalık hazinesini doldurmak için Almanya ve İsviçre’den büyük
miktarlarda para toplamıştı. Bu kez yine İsviçre’ye dönmüş, yoksul köylülerin küçük tasarruflarına el
atmış, zenginlerden de pahalı armağanlar almaya başlamıştı. Zwingli derhal ona karşı koymaya
başladı. Direnişi öyle etkili oldu ki keşiş kısa zamanda bulunduğu yeri terk etmek zorunda kaldı.
Bunun üzerine Zwingli, af belgelerine karşı Zürih’te de etkin konuşmalar yapmaya başladı. Samson
oraya geldiğinde hileyle kente girmeyi başardıysa da, tek bir belge bile satamadan İsviçre’den
ayrılmak zorunda kaldı. {BM 100.1}
1519 yılında Dev Ölüm adı verilen veba İsviçre’yi silip süpürüyordu. Birçok kişi, satın aldıkları af
belgelerinin hiçbir işe yaramadığını hissetmeye başlamıştı. Daha sağlam bir iman temeline ihtiyaç
duyuyorlardı. Zwingli bu arada Zürih’te hasta düşmüştü ve ölmüş olduğu haberi yayılıyordu. O zor
anlarda gözlerini İsa’nın çarmıhına çevirerek teselli buluyor ve günahlarının O’nun tarafından
bağışlandığına güveniyordu. Ölüm kapılarından döndüğünde müjdeyi eskisinden daha büyük bir
hararetle duyurmaya başladı. Hastalıklarla ve ölülerle uğraşan halk, müjdenin değerini öncekinden
daha açık bir şekilde görmeye başlamıştı. {BM 100.2}
Zwingli ise müjdenin gerçeklerini daha da iyi anlamış, yenileyen gücünü kendi varlığında tatmıştı.
Şöyle diyordu: “Mesih bize asla geri alınmayacak bir kurtuluş sağladı... O’nun ölümü sonsuz bir
kurbandır, sınırsız bir iyileştirme gücüne sahiptir. Bu kurbana güvenenler için tanrısal adalet sonsuza
dek sağlanmaktadır. Tanrı’ya nerede iman edilirse, orada insanları iyi eylemlere yönlendiren bir coşku
vardır.”8 {BM 100.3}
Reform, Zürih’te adım adım ilerledi. Zwingli’ye tekrar tekrar saldırılar düzenlendi. Sapkın
öğretmenin susturulması gerekiyordu. Constance piskoposu Zürih Konseyine üç temsilci göndererek
{BM 100.4}
Zwingli’yi toplum huzurunu ve düzenini bozmakla suçladı. Kilise­nin yetkisi bir kenara bırakılırsa,
evrensel anarşinin patlak vereceğini dile getirdi. Konsey Zwingli’ye karşı herhangi bir girişimde
bulunmadı. Bunun üzerine Roma yeni bir saldırı hazırladı. Reformcu ise şöyle dedi: “Gelirlerse
gelsinler. Deniz kıyısındaki kayalar, kendilerine çarpan dalgalardan ne kadar korkuyorsa, ben de
onlardan o kadar korkuyorum.”9 Kilise çevrelerinin gayretleri, kurtulmak istedikleri derdi başlarına
daha da sarıyordu. Gerçek yayılmaya devam ediyordu. Almanya’da Luther’in ortadan kaybolmasıyla
moral bozukluğu yaşayan gerçek yandaşları, İsviçre’deki ge­lişmeleri görünce yüreklendiler. Reform
Zürih’te hızla kökleşiyor; kötülüğün bastırılması ve düzenin hakim olmasıyla meyveleri iyice açığa
çıkıyordu. {BM 101.1}
Roma yandaşlarıyla tartışma
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
46/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Luther’in Almanya’daki işini bastırma konusunda ne kadar küçük bir başarı elde ettiklerini gören
Roma yandaşları, Zwingli’yle tartışmaya karar verdiler. Karşılaşmanın yerini seçmekle kalmayacak,
aradaki yargıçları da kendileri belirleyecek, böylece zaferi garanti altına alacaklardı. Zwingli’yi bir kere
ellerine geçirdikten sonra bir daha kaçırmayacaklardı. Ama bu düzeni dikkatlice gizlediler. {BM 101.2}
Karşılaşma Baden’de olacaktı. Ama Zürih Konseyi, Papa yandaşlarının düzenlerden
kuşkulandıkları ve papalığa ait bölgelerde müjdeye inananlar için kazıkların hazırlandığını duydukları
için Zwingli’nin kendisini bu tehlikeye atmasına engel oldular. Zaten şehitlerin kanını içmiş olan
Baden’e gitmek ölüme gitmek demekti. Reformcuları temsil etmek için Oecolampadius ve Haller
seçildi. Eğitimli doktorlar ve rahip yardımcıları tarafından desteklenen Dr. Eck ise Roma’yı temsil
edecekti. {BM 101.3}
Yazıcıları (karşılaşmayı not eden kişiler) Papa yandaşları seçmişler, başka kimselerin not almasını
ölüm tehdidiyle yasaklamışlardı. Buna rağmen katılan bir öğrenci tartışmayı her gece kayıt etti. Bu
kağıtlar iki öğrenci tarafından Oecolamapadius’un günlük mektuplarıyla birlikte Zürih’teki Zwingli’ye
götürüldü. Reformcu bunları yanıtlayarak öğüt veriyordu. Öğrenciler kent kapılarındaki görevlilere
yakalanmamak için başları üzerinde tavuk ürünleri bulunan sepetler taşıyorlardı. Böylece
engellenmeden içeri girebiliyorlardı. {BM 101.4}
Myconius şöyle demiştir: “Zwingli derin düşünmesiyle, uykusuz geceleriyle ve Baden’e gönderdiği
öğütleriyle, kişisel olarak tartışmaya katılsaydı daha az emek verecekti.”10 {BM 102.1}
Roma yandaşları Baden’e en zengin giysileri ve pırıltılı mücevherleriyle gelmişlerdi. Lüks bir
görünümleri vardı; sofraları pahalı yiyecekler ve seçkin şaraplarla bezenmişti. Son derece farklı
görünen reformcuların sade yaklaşımı onları sofrada fazlaca tutmuyordu. Oecolampadius’un ev
sahibi, arada sırada onun odasına bakıyor, onu ya çalışma ya da dua başında buluyordu. Sapkının
en azından ‘oldukça dindar’ olduğunu söylüyordu. {BM 102.2}
Karşılaşma sırasında Eck, kibirli bir havayla görkemli bir şekilde süslenmiş kürsüye çıktı.
Alçakgönüllü Oecolampadius ise basit bir giysiye bürünmüş, rakibinin karşısına kaba saba bir
iskemleyle çıkmıştı. Eck’in gür sesi ve kendine güveni etkileyiciydi. Ancak iddialarına iyi karşılıklar
verilirse, hakaretlere ve yeminlere başvuruyordu. {BM 102.3}
Ilımlı ve öz güvenden yoksun Oecolampadius ise herhangi bir söz kavgasına girmekten
çekiniyordu. Yumuşak ve nazik bir konuşma biçimi olmasına rağmen, yeterliliğini ve kararlılığını
kanıtladı. Reformcu Kutsal Yazılara sımsıkı sarılarak şöyle dedi: “Anayasaya uygun olmayan
geleneklerin İsviçre’de hiçbir yeri yoktur. İman konularında da anayasamız Kutsal Kitap’tır.”11 {BM 102.4}
Reformcunun sakin ve açık akılcılığı, Eck’in kibirli konuşmalarından tiksinenlerin zihinlerini etkiledi.
{BM 102.5}
Tartışma on sekiz gün sürdü. Birçok temsilci Roma’dan yana tavır aldı. Sonuç olarak reformcular
yenik düştü. Zwingli’yle birlikte kiliseden atılmalarına karar verildi. Ancak bu karşılaşmanın, Protestan
amacına güçlü bir etkisi oldu. Kısa bir süre sonra Bern ve Basel, Reformu ilan ettiler. {BM 102.6}
Bölüm 10: Almanya’da ilerleme
Luther’in gizemli bir şekilde ortadan kaybolması, Almanya’­ da şaşkınlık yaratmıştı. İpe sapa
gelmeyen söylenceler yayılıyor, birçok kişi onun öldürüldüğüne inanıyordu. Geniş kitleler yas tutmaya
başlamışlar ve Luther’in öcünü almaya karar vermişlerdi. {BM 104.1}
Önceleri Luther’in olası ölümüyle sevinç duyan düşmanları şimdi korku duyuyordu. Onlardan biri
şöyle demiştir: “Kendimizi kurtarmanın tek yolu, fenerleri yakıp tüm dünyada Luther’i aramak ve onu,
kendisini çağıran ulusa geri vermektir.”1 Bir tutuklu aracılığıyla Luther’in hayatta olduğu haberi halkı
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
47/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
sakinleştirdi. Lut­her’in yazıları daha büyük bir merakla okunmaya başlandı. Tanrı’nın Sözünü
kahramanca savunan kişinin davasına katılanların sayısı giderek artıyordu. {BM 104.2}
Luther’in attığı tohum her yerde filizleniyordu. Varlığının ya­pamadığını yokluğu başarmış gibi
görünüyordu. Büyük önderlerini gözden kaybeden diğer işçiler, onurlu bir şekilde başlayan görevleri
son bulmasın diye etkin bir şekilde ilerlemeye devam ettiler. {BM 104.3}
Şeytan ise gerçek mücadeleyi sahtesiyle değiştirmeye çalışarak insanları aldatıyor ve
mahvediyordu. İlk yüzyılda olduğu gibi altıncı yüzyılda da sahte mesihler ve sahte peygamberler
türedi. {BM 104.4}
Birkaç kişi kendilerinin Gökyüzünden özel esinler aldığını iddia ederek Luther’in cılız bir şekilde
başlattığını öne sürdükleri Reformu ileri götürmeyi üstlendiler. Aslında Luther’in başardığını onlar
yerle bir ediyordu. Reformun ilkesini ­ Tanrı Sözünün iman ve uygulama konularında her şeye yeterli
olduğunu ­ reddettiler. Kusursuz Söz’ün yerine kendi duygularını ve izlenimlerini koydular. {BM 104.5}
İşi fanatikliğe vardıran başka kişilerle de birleştiler. Bunların yaptığı işler az heyecan yaratmadı.
Luther reforma ihtiyaç duyan bir halk oluşturmuştu. Oysa şimdi, dürüst insanlar yeni ‘peygamberlerin’
kuruntularıyla aldatılıyordu. {BM 104.6}
Bu akımın önderleri iddialarını Melankton’a ulaştırdılar: “Bizler Tanrı tarafından insanları eğitmekle
görevlendirildik. Rab’le konuşmalarımız olmuştur. Gelecekte olacakları biliyoruz. Tek bir sözle biz
elçiler ve peygamberleriz” diyorlardı. {BM 104.7}
Reformcular şaşırmışlardı. Melankton şöyle dedi: “Bu adamların gerçekten de olağandışı ruhları
var; ama ne ruhu?... Bir yandan Tanrı’nın Ruhunu söndürmemeye dikkat etmeli, diğer yandan da
Şeytan’ın ruhuyla saptırılmamaya özen göstermeliyiz.”2 {BM 105.1}
Yeni öğretişin meyvesi ortaya çıkıyor
İnsanlar Kutsal Kitap’ı göz ardı ettiler ve tümüyle bir kenara attılar. Öğrenciler her türlü kısıtlamayı
kaldırarak çalışmalarını bıraktılar; üniversiteden çekildiler. Reformu canlandırmak ve kontrol etmek
iddiasında olan kişiler onu yalnızca yıkımın eşiğine getirmişlerdi. Roma yandaşları güven tazeleyerek,
“Son bir gayretle tüm ipler elimize geçecek” diyorlardı. {BM 105.2}
Wartburg’da bulunan Luther, olan biteni kaygıyla izliyor ve şöyle diyordu: “Şeytan’ın bize bu
hastalığı göndermesini her zaman bekliyordum.”3 Sözde ‘peygamberlerin’ gerçek karakterini sezmişti.
Papanın ve imparatorun zulmü hiç şimdiki kadar büyük bir kargaşa ve sıkıntı yaratmamıştı. Reformun
‘dostları’ olduğunu iddia eden kişiler onun düşmanları haline geldiler. {BM 105.3}
Luther’e Tanrı’nın Ruhu dokunmuş, ama sık sık işinin sonu­cunu görünce titremişti; “Benim
öğretimin tek bir kişiye ­ ne kadar düşkün ve belirsiz olursa olsun tek bir kişiye ­ bile zarar verdiğini
bilirsem ­ ama veremez, çünkü müjdenin özüdür ­ on kez ölmeye hazır olurum” diyordu.4 {BM 105.4}
Wittenberg fanatikliğin ve yasa tanımazlığın gücüyle sarsılıyordu. Almanya’nın her yanındaki
Luther düşmanları bundan onu sorumlu tutuyordu. Luther ruh acılığıyla şöyle soruyordu: “Reformun
sonu böyle mi olacak?” Tanrı’ya dua ederken, yüreğini esenlik kapladı. Rab’be, “Bu benim değil,
senin işin” dedi. Ama yine de Wittenberg’e dönmeye kararlıydı. {BM 105.5}
Luther imparatorluk yasağını üzerinde taşıyordu. Düşmanları canını almak için ortalıkta
dolaşıyordu. Dostlarının onu konuk etmeleri yasaktı. Ne var ki müjdenin işinin tehlikede olduğunu
görüyordu ve gerçeğin savaşına katılmak için Rab’bin adında korkusuzca mücadeleye koştu. Valiye
yazdığı mektupta Luther şöyle diyordu: “Prenslerin ve valilerin sağlayabileceğinden çok daha büyük
bir koruma güvencesiyle Wittenberg’e gidiyorum. Desteğinizi isteyerek sizi meşgul etmeyeceğim. Bu
amaca ulaşacak bir kılıç yoktur. Her şeyi Tanrı’nın kendisi yapmalıdır.” Luther ikinci mektubunda
şunları ekledi: “Sizin hoşnutsuzluğunuza ve tüm dünyanın öfkesine maruz kalmaya hazırım.
Wittenbergliler benim sürüm değil mi? Ben de onların uğruna gerekirse ölüme atılmaz mıyım?”5 {BM
105.6}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
48/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Söz’ün gücü
Luther’in Wittenberg’e döndüğü ve konuşma yapacağı kısa zamanda duyuldu. Kilise tıka basa
doldu. Luther büyük bir bilgelik ve yumuşaklıkla konuştu ve gerektiğinde azarladı: {BM 106.1}
“Katoliklerce yapıldığı şekliyle Rab’bin Sofrası ayini kötü bir şeydir. Tanrı buna karşıdır ve
kaldırılmalıdır... Ama kimse zorla ondan alıkonulmasın. Biz değil, Tanrı’nın sözü etkin olmalıdır. {BM
106.2}
... Konuşmaya hakkımız vardır: harekete geçme hakkımız yoktur. Biz ilan ederiz; gerisi Tanrı’ya
kalmıştır. Zor kullanırsam, kazancım ne olur? Tanrı yüreğe işler. Yürek kazanıldı mı, hepsi kazanıldı
demektir. {BM 106.3}
... Vaaz edeceğim, tartışacağım ve yazacağım; ama kimseye zorla bir şey yaptıramam, çünkü
iman gönülden gelmelidir. Ben Papaya, af belgelerine ve Papa yandaşlarına karşı çıktım, ama
şiddete ya da kargaşaya başvurmadım. Tanrı’nın sözünü öne sürdüm ­ vaaz ettim ve yazdım ­ tek
yaptığım bu oldu. Ama ben uyurken... vaaz ettiğim söz papalığı devirdi. Ben bir şey yapmadım.
Hepsini söz yaptı.”6 Tanrı’nın Sözü fanatikliğin büyüsünü bozmuştu. Müjde yoldan sapmış insanları
geri getiriyordu. {BM 106.4}
Birkaç yıl sonra fanatiklik daha korkunç sonuçlar doğurdu. Luther şöyle dedi: “Onlara göre Kutsal
Yazılar sadece ölü harftir. ‘Ruh! Ruh!’ diye bağırmaya başladılar. Ama ruhlarının onları götürdüğü
yere gitmeyeceğim.”7 {BM 106.5}
Fanatiklerin en etkini olan Thomas Münzer, yetenekli bir kişiydi, ama gerçek inancı öğrenmemişti.
“Tüm dünyayı değiştirme arzusunu taşıyordu, ama değişimin önce kendisine başlaması gerektiğini
unutmuştu.”8 Birinci adam olma sevdasındaydı. Tanrı’nın kendisini gerçek reformu yapmak amacıyla
görevlendirdiğine inanıyordu. “Bu ruha sahip olan, Kutsal Yazıları hayatında hiç görmemiş olsa da
gerçek imana sahiptir” diyordu.9 {BM 106.6}
Fanatik öğretmenler, kendilerini izlenimlerin yönetmesine izin veriyor, her düşüncenin ve hayalin
Tanrı’nın sesi olduğunu sanıyorlardı. Bazıları Kutsal Kitap’larını bile yaktılar. Münzer’in öğretilerini
binlerce kişi kabul ediyordu. Münzer, prenslere itaat etmenin, hem Tanrı’ya hem de Belial’e hizmet
etmek olduğunu ilan etti. {BM 107.1}
Münzer’in reformcu öğretişleri insanları her türlü yasayı çiğ­nemeye yönlendirdi. Korkunç
çekişmeler patlak verdi ve Almanya toprakları kanla ıslandı. {BM 107.2}
Luther’in can acısı
Papalık yanlısı prensler, başkaldırının Luther’in öğretilerinin meyvesi olduğunu sanıyorlardı. Bu
suçlama reformcuyu büyük sıkıntıya soktu. Gerçeğin, aşağılık fanatiklikle aynı düzeyde görülmesi
onu çok üzdü. Diğer yanda, başkaldırının önderleri Lutherden nefret ediyordu. Çünkü Luther yalnızca
onların tanrısal esin iddialarını inkar etmekle kalmamış, resmi yetkililere baş kaldırdıkları için onları
isyancılıkla suçlamıştı. Onlar da karşılık olarak Luther’i reddettiler. {BM 107.3}
Roma yanlıları Reformun yıkıldığına tanık olmayı umuyorlardı. Luther’i, büyük gayretlerle
düzeltmeye çalıştığı hatalarla suçladılar. Kendilerine adaletsizce davranıldığını iddia eden fanatik
grup ise sempati kazandı ve şehitler olarak kabul edildi. Böylece Reforma karşı duran kişilere
merhamet duyuldu ve övgüler sunuldu. Bu, ilk kez Gökyüzünde ortaya çıkan isyan ruhunun bir işiydi.
{BM 107.4}
Şeytan insanları sürekli olarak aldatmaya, günahı doğruluk, doğruluğu da günah olarak kabul
ettirmeye çalışmaktadır. Sahte kutsallık, uydurma dindarlık Luther’in günlerinde olduğu gibi
günümüzde de etkinliğini sürdürmektedir. İnsanların zihnini Kutsal Yazıdan alıkoyarak Tanrı’nın
yasasına uymak yerine duygular ve izlenimler peşinde koşmaya yönlendirmektedir. {BM 107.5}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
49/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Luther müjdeyi saldırılardan korkusuzca korudu. Tanrı’nın Sözünü kullanarak Papanın zorba
yetkisiyle savaştı. Öte yandan Reformla bir tutulmaya çalışılan fanatikliğe karşı da bir kaya gibi
sağlam durdu. {BM 108.1}
Bu her iki akım da, Kutsal Yazıları bir kenara koymakta, gerçeğin kaynağı olarak insan bilgeliğini
yüceltmektedir. Akılcılık, aklı putlaştırır ve inancı akılla değerlendirir. Katoliklik, elçilerden gelen bir
yetki olduğunu öne sürmüş, sözde ‘elçisel’ görevin arkasına saklanarak lüks ve çürümüşlüğe fırsat
tanımıştır. Münzer’in esini ise hayal gücünden kaynaklanmaktadır. Gerçek Hıristiyanlık Tanrı Sözünü
tüm esinin kaynağı kabul eder. {BM 108.2}
Wartburg’dan dönen Luther, Incil’in çevirisini tamamladı. Böylelikle Müjde, Alman halkına kendi
dillerinde sunulmuş oldu. Bu çeviri gerçeği sevenler tarafından büyük bir sevinçle kabul edildi. {BM
108.3}
Sıradan insanların artık kendileriyle Tanrı’nın Sözü’nü tartışabildiğim ve böylece kendi
cahilliklerinin ortaya çıktığını gören rahipler paniğe kapıldılar. Roma tüm yetkisini kullanarak Kutsal
Kitap’ın dağıtımına engel olmaya çalıştı. Ancak Kutsal Kitap ne kadar yasaklanırsa yasaklansın,
insanlar onun içinde ne yazdığını daha fazla merak ettiler. Onu okuyanlar yanlarında taşıdılar ve
çeşitli metinleri ezberleyene kadar tatmin olmadılar. Luther hemen Eski Antlaşma’yı çevirmeye
başladı. {BM 108.4}
Luther’in yazıları köyde de kentte de aynı heyecanla kabul görüyordu. Luther ve arkadaşlarının
yazdığını, başkaları yaydılar. Manastır uygulamalarının yasa dışı olduğunu kabul eden, ama Tanrı’nın
Sözünü duyuramayacak kadar cahil olan keşişler Luther’in ve arkadaşlarının kitaplarını sattılar.
Almanya kısa bir süre sonra bu cesur taşıyıcılarla kaynıyordu.10 {BM 108.5}
Her yerde kutsal kitap çalışması
Köy okullarının öğretmenleri geceleri ateş başında toplanarak küçük gruplara yüksek sesle Kutsal
Kitap’ı okudular. Her türlü çaba gösterilerek bazı kişiler Rab’be kazanıldı. “Sözlerinin açıklanışı
aydınlık saçar, saf insanlara akıl verir” (Mezmur 119:130). {BM 108.6}
Kutsal Yazı çalışmalarını rahiplere ve keşişlere bırakan Papa yandaşları, şimdi onlardan yeni
öğretileri çürütmelerini istiyorlardı. Ancak Kutsal Yazıları bilmeyen rahipler ve onların yardımcıları
tümüyle yenik düşmüşlerdi. Katolik bir yazar şöyle diyordu: “Ne yazık ki Luther, Kutsal Yazılardan
başka bir şeye inanmamaları için izleyicilerini ikna etmişti.”11 Gerçeği az eğitimli insanlardan işitmek
amacıyla kalabalıklar toplandı. Büyük adamların utanç veren cahilliği Tanrı Sözünün basit
öğretişleriyle kıyaslandığında iyice ortaya çıkıyordu. İşçiler, askerler, kadınlar ve hatta çocuklar, Tanrı
Sözünü rahiplerden ve eğitimli doktorlardan daha iyi biliyordu. {BM 109.1}
Zihinleri açık gençler Kutsal Yazıyı inceliyor, eskinin hazinelerini öğreniyordu. Etkin zihinlere ve
ateşli yüreklere sahip olan bu gençler kısa sürede kimsenin karşı koyamayacağı bilgilerle donanmıştı.
Uzun zamandan beri batıl ayinlerle ve insan gelenekleriyle uyutulan insanlar, yeni öğretişlerle
içlerindeki eksikliği gideriyor, açlıklarını doyuruyordu. {BM 109.2}
Gerçeğin öğretmenlerine karşı zulüm alevlendiğinde Mesih’in sözlerine kulak verdiler: “Bir kentte
size zulmettikleri zaman ötekine kaçın” (Matta 10:23). Kaçaklar bir yerde kendilerine konuksever bir
kapının açıldığını görüyorlardı. Bazen kilisede, bazen evlerde, bazen de açık havada Mesih’i vaaz
ediyorlardı. Gerçek, karşı konulamayacak bir güçle yayıldı. {BM 109.3}
Kilise çevreleri ve yöneticiler, tutuklamaya, işkenceye, ateşe ve kılıca boşuna başvurdular. Binlerce
imanlı, inançlarını kanla mühürlediler. Zulüm yalnızca gerçeğin ilerlemesine hizmet ediyordu.
Şeytan’ın fanatiklikle birleştirmeye çalıştığı bu iş, Tanrı’nın eliyle Şeytan’ın eli arasındaki farkı açıkça
gözler önüne seriyordu. {BM 109.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
50/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Bölüm 11: Prenslerin protestosu
Reform için verilen en soylu tanıklıklardan biri, Almanya’nın Hıristiyan prenslerinin 1529 yılında
Spires kurulundaki protestosudur. Bu Tanrı adamlarının cesareti ve kararlılığı, sonraki çağlara vicdan
özgürlüğü kazandırdığı gibi reforme edilen kiliseye de Protestan adını vermiştir. {BM 111.1}
Tanrı’nın eli, gerçeğe karşı duran güçleri kontrol altında tutu­yordu. V.Charles Reformu bastırmaya
eğilimliydi, ama ne zaman elini kaldırsa başka tarafa vurmaya zorlanıyordu. Kritik bir anda Osmanlı
orduları sınırda beliriveriyor, Fransa kralı ya da Papanın kendisi savaş ilan ediyordu. Ulusların
çekişmesi ve kargaşası arasında Reform giderek güçlendi ve yayıldı. {BM 111.2}
Ancak sonunda papalık önderleri reformculara karşı ortak bir tavır almaya karar verdiler. İmparator
sapkınlığın önüne geçmek için 1529 yılında Spires’de bir kurul toplanmasına karar verdi. Eğer barışçıl
yöntemler işe yaramazsa, Charles kılıca başvurmaya kararlıydı. {BM 111.3}
Spires’deki papalık yanlıları reformculara karşı düşmanlıklarını açıkça gösterdiler. Melankton şöyle
demiştir: “Biz dünyanın artığı ve süprüntüsü gibi olduk; ama Mesih, zavallı halkına bakacak ve onları
koruyacaktır.”1 Spires halkı Tanrı’nın Sözüne susamıştı. Saksonya valisinin kilise binasındaki
toplantılara, yasağa rağmen binlerce kişi akın etti. Bu da krizi hızlandırdı. Aslında yasalar dinsel
hoşgörüye olanak tanıyordu. Bu nedenle Kutsal Kitap’a bağlanan insanlar haklarının çiğnenmesine
karşı durmaya kararlıydılar. Luther’in yerini Tanrı’nın çıkardığı başka işçiler ve prensler alıyordu.
Saksonyalı Frederick ölmüş, ama onun varisi Dük John, Reformu kucaklayarak büyük bir cesaret
göstermişti. {BM 111.4}
Rahipler Reformu kabul eden bölgelerin Roma’nın yargısına boyun eğmesini istiyordu.
Reformcular ise Tanrı’nın Sözünü kabul etmiş olan bölgelerin yeniden Roma boyunduruğuna
girmesine karşıydılar. {BM 111.5}
Sonunda, Reformun henüz yerleşmemiş olduğu yerlerde Worms hükümlerinin uygulanmasına
karar verildi. Hiç değilse bu yerlerde yeni bir reformun yürürlüğe girmesine engel olabilirlerdi. Rab’bin
Sofrası Katolik usulü kutlanacak ve hiçbir Katoliğin Lutherciliği benimsemesine izin verilmeyecekti.
Kuruldan bu karar çıktı. Rahipler ve rahip yardımcıları sevindiler. {BM 111.6}
Tehlikede olan büyük konular
Bu karar uygulanmaya başladığı zaman Reform yayılamayacak ve bulunduğu yerde kök
salamayacaktı.2 Özgürlük kısıtla­nacaktı. İnsanlar gerçek anlamda iman edemeyeceklerdi. Dünyanın
ümidi tükenecekti. {BM 112.1}
Kutsal Kitap’a bağlı imanlılar birbirlerine keskin bir üzüntüyle baktılar: “Ne yapılmalı?”, “Reformun
önderleri boyun eğip kararı kabul edecekler mi? Lutherci prenslere inançlarını özgürce uygulama
fırsatı tanındı. Onların yetkisi altında olan kişiler de o zamana kadar kabul ettikleri görüşlerini
koruyabilecekler. Bunlardan hoşnut değiller mi? {BM 112.2}
“Ne mutlu ki önderler bu antlaşmayı temel alan ilkeye baktılar ve imanla hareket ettiler. O ilke
neydi? Roma’nın vicdana hükmetme ve özgür araştırmayı yasaklama hakkıydı. Ama hem kendileri
hem de yetkileri altındaki Protestanlar dinsel özgürlüğe sahip olmayacak mıydı? Evet, ama buna bir
hak gibi sahip ola­mayacaklardı. Bu kararın kabul edilmesi, sadece reforme olan Saksonya’ya kısıtlı
bir özgürlük anlamına geliyordu. Geri kalan bölgelerde reform inancını benimsemek zindana atılmak
ya da kazıkta yakılmakla son bulacaktı. Sadece bölgesel özgürlükle yetinmeli miydiler? Reformcuları
buna boyun eğip papalık egemenliğindeki bölgelerde can veren yüzlerin ve binlerin kanından sorumlu
olmayı göze alacaklar mıydı?”3 {BM 112.3}
Prensler “Bu kararı reddedelim” dediler. “Vicdana ilişkin konularda çoğunluğun gücü yoktur.”
Vicdan özgürlüğünü korumak yönetimin görevidir, inanç konularındaki yetkisinin sınırı budur. {BM 112.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
51/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Papalık yanlıları ‘küstah inatçılık’ diye niteledikleri yaklaşımı bastırmaya kararlıydılar. Özgür
kentlerin sorumlularından kararın koşullarına uyup uymayacaklarını ilan etmeleri istendi. Zaman
istediler, ama boşuna! Kurulun neredeyse yarısı reformcuların tarafını tuttu; bu yaklaşımlarının
mahkumiyet ve zulüm getireceğini biliyorlardı. Onlardan biri, “Ya Tanrı’nın sözünü inkar etmeliyiz ya
da yanmalıyız” dedi.4 {BM 112.5}
Prenslerin soylu yaklaşımı
İmparatorun temsilcisi olan Kral Ferdinand, ikna sanatını uygulamaya çalıştı: Prenslere kararı
kabul ettirmek için çaba gösterdi. İmparatorun kendilerinden son derece hoşnut olacağına ilişkin
güvence verdi. Ama sadık prensler sakin bir şekilde karşılık verdi: “Barışı ve Tanrı onurunu koruyacak
her konuda İmparatora itaat edeceğiz” dediler. Kral en sonunda çoğunluğa uymanın en doğrusu
olacağını söyledi. Böyle konuştuktan sonra reformculara herhangi bir konuşma fırsatı vermeyerek
geri çekildi. Geri dönmesi için krala bir heyet gönderildi. Ama o, “Karar verilmiştir; yapılacak tek şey
boyun eğmektir” dedi.5 {BM 113.1}
İmparatorluk grubu, İmparatorun ve Papanın davalarının daha güçlü olduğunu reformcuların ise
zayıf olduklarını söylediler. Reformcular yalnızca insan yardımına güvenselerdi, Papa yanlılarının
varsaydığı kadar zayıf olurlardı. Ama onlar kurul raporundan çok Tanrı’nın sözüne, imparator
Charles’tan çok kralların Kralı ve rablerin Rab’bi olan İsa Mesih’e dayanıyorlardı. {BM 113.2}
Ferdinand onların vicdanından gelen kanılarını reddetmişti. Ancak prensler onun yokluğuna kulak
asmamaya karar verdiler. Protestolarını gecikmeden ulusal konseye getireceklerdi. Ciddi bir duyuru
hazırlandı ve kurula sunuldu: {BM 113.3}
“Tanrı’ya, O’nun kutsal sözüne, vicdanımıza ve insanların kurtuluşuna karşıt olan herhangi bir
kararı ya da hükmü kendimiz ve halkımız adına protesto ediyoruz. Üzerimize yüklenmeye çalışan
boyunduruğu reddediyoruz. Aynı zamanda İmparatorun bize Tanrı’yı her şeyden çok seven Hıristiyan
prenslermişiz gibi davranmasını bekliyoruz. Hem ona hem de sizlere karşı, ey yüce yöneticiler, adil ve
yasal görevimiz olan itaat ve sevgi gösterme sorumluluğuna hazır olduğumuzu bildiriyoruz.”6 {BM 113.4}
Topluluğun çoğunluğu, protestocuların cesareti karşısında şaşkınlığa düştüler. Bölünme, kargaşa
ve çekişme kaçınılmaz oldu. {BM 113.5}
Ancak Her Şeye Gücü Yeten Tanrı’nın eline dayanan reformcular, cesaret ve kararlılıkla
doluydular. {BM 114.1}
Bu protestonun ilkeleri Protestanlığın özünü oluşturdu. Protestanlık vicdanın gücünü yargıç
hükmünden, Tanrı’nın sözünü gözle görülen kiliseden üstün tutar. Peygamberler ve elçilerle birlikte,
“İnsandan çok Tanrı’nın sözünü dinlemeliyiz” der. Beşinci Charles’ın tacının önünde İsa Mesih’in
tacını kaldırır.7 Spires protestosu inanç konularındaki bağnazlığa karşı ciddi bir tanıklıktır. Bütün
insanlara vicdanlarına uygun bir şekilde Tanrı’ya tapınma hakkının verilmesini öngörür. {BM 114.2}
Bu soylu reformcuların deneyimi sonraki tüm çağlar için kalıcı bir ders oluşturmuştur. Şeytan
Kutsal Yazıların yaşam kılavuzu olarak kabul edilmesine karşı durmaktadır. Günümüzde büyük
Protestan ilkelerine ­ iman yaşantımızın yetkisi olarak yalnızca Kutsal Kitap’a dönmeye gereksinim
vardır. Şeytan inanç özgürlüğü yıkmak için hala çalışmaya devam ediyor. Spires protestocularının
reddettiği Mesih karşıtı güç, yitirdiği üstünlüğünü yeniden kurmaya çalışıyor. {BM 114.3}
Augsburg’daki kurul
Kutsal Kitap’a bağlı olan prensler, Kral Ferdinand tarafından reddedildiler. Ama V.Charles,
imparatorluğu rahatsız eden bölünmeleri yatıştırmak için Spires protestosunun ertesi yılında
Augsburg’da bir kurul topladı. Kendisinin de bu kurula katılacağını duyurdu. Protestan önderler
çağrıldılar. {BM 114.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
52/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Saksonya valisinin danışmanları bu kurula katılmaması için kendisini uyardılar: “Gidip güçlü bir
düşmanla birlikte bir kentin duvarları içine kapanmak her şeyi riske atmak olmuyor mu?” Başka kişiler
ise cesaretle konuştular; “Prensler kendilerini cesaretle teselli etsinler. Tanrı’nın davası için mücadele
ediyoruz.” Luther de, “Tanrı sadıktır; bizi bırakmayacaktır” dedi.8 {BM 114.5}
Vali Augsburg’a doğru yola çıktı. Birçoklarının canı sıkkındı ve yüzlerinde karamsarlık okunuyordu.
Ancak onlara Coburg’a kadar eşlik eden Luther, o yolculukta yazılmış olan “Tanrımız Güçlü bir
Kuledir” adlı ilahiyi okuyarak imanlarını canlandırdı. Cesaret veren dizelerin sesi birçok kişinin
yüreğini teselli etti. Reform yanlısı prensler, Kutsal Yazının kanıtlarına dayanarak kurulun huzurunda
görüşlerini açıklamaya kararlıydılar. Bunun hazırlanması görevi Luther’e verildi, Melankton da ona
yardım edecekti. Kayda geçirilen bildirge Protestanlar tarafından kabul edildi; adlarını belgeye
eklemeye karar verdiler. {BM 114.6}
Reformcular, kendi davalarının politik sorularla karıştırılmamasına özen gösteriyorlardı. İmanlı
prensler bildirgeyi imzalarken Melankton şöyle dedi: “Bunları teklif etmek teologların ve ruhsal
hizmetlilerin görevi olsun; diğer konuları yöneticilerin yetkisine bırakalım. Saksonyalı John şöyle yanıt
verdi: “Beni dışlamayın. Tacımı kaybetmeyi göze alıp doğru olanı yapmaya kararlıyım. Rab’den olan
imanımı açıklayacağım. Valilik şapkam ve giysim, benim için İsa Mesih’in çarmıhı kadar değerli
değildir.” Kalemi alan bir başka prens şöyle dedi: “Rabbim İsa Mesih’in yüceliği için gerekirse mal
varlığımı ve hatta canımı geride bırakmaya razıyım. Bu bildirgede yazılı olan inançlardan bir
başkasına tutun­ maktansa, yetkim altında olanları ve atalarımın ülkesinin asasını bırakmaya
hazırım.”9 {BM 115.1}
Belirlenen zaman geldi. Valilerin ve prenslerin kuşattığı V. Charles, Protestan reformcuları
dinlemeye karar verdi. Ağustosta gerçekleşen o kurulda müjdenin gerçekleri ve papalık kilisesinin
yanılgıları açıkça ortaya kondu. O gün “Reformun en büyük, Hıristiyanlık tarihinin ve insanlığın en
görkemli günü” ilan edildi.10 {BM 115.2}
Wittenbergli keşiş Worms’ta tek başına durmuştu. Şimdi ise onun yerinde imparatorluğun en güçlü
prensleri vardı. Luther, “Bu zamana kadar hayatta kaldığıma çok seviniyorum. Mesih’in görkemli bir
inanan topluluğu tarafından böyle yüceltilmesi harika bir şey!” {BM 115.3}
İmparatorun kürsüde vaaz edilmesini yasakladığı gerçek, saraydan ilan edildi. Kölelerin bile
duymaması için mücadele edilen gerçekler, imparatorluk yöneticileri ve soyluları tarafından duyuldu.
Vaizler bu kez taçlı prensler, vaazlar da Tanrı’nın krallık gerçeğiydi. Elçisel dönemden beri böylesine
büyük bir iş yapılmamış, iman böyle görkemli bir şekilde açıklanmamıştı.11 {BM 115.4}
Luther’in en kararlı şekilde öne sürdüğü ilkelerden biri, Reformu desteklemek için devlet gücüne
başvurulmayacağıydı. Müjdenin imparatorluk prenslerince açıklanmasına seviniyordu; ama savunma
amaçlı bir birlik oluşturulmasını önerdiklerinde şöyle dedi: “Müjde öğretisi yalnızca Tanrı tarafından
savunulabilir. Öne sürülen bütün siyasal önlemler değersiz korkulara ve günahlı bir güvensizliğe
neden olacaktır.”12 {BM 115.5}
Daha sonraki bir tarihte, reformcu prensler tarafından öne sürülen birlik hakkında Luther, “Tek
silahımız Ruh’un kılıcıdır” dedi. Saksonya valisine şöyle yazdı: “Böyle bir birliği vicdanımız
onaylamaz. Mesih’in çarmıhı taşınmalıdır. Siz korkuya kapılmayın; düşmanlarımızın kibirli sözlerle
yapabileceğinden çok daha fazlasını biz dualarımızla başaracağız.”13 {BM 116.1}
Duaların gücü dünyayı sarsan Reformu oluşturdu. Luther Augsburg’da, ‘’günde en az üç saatini
duaya’ ayırıyordu. Odasına kapanarak yükünü hayranlık, korku ve ümit içeren sözlerle Tanrı’nın
önüne getiriyordu. Melankton’a şöyle yazdı: “Eğer davamız adil değilse, bırakalım; ama eğer adilse,
korkusuzca uyuyabileceğimizi söyleyen Tanrı’nın vaadini neden boşa çıkaralım?”14 Protestan
reformcular Mesih’e dayanıyordu. Cehennemin kapıları onlara karşı duramadı! {BM 116.2}
Bölüm 12: Fransa’da gün işiği
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
53/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Spires’deki protestoyu ve Augsburg’daki bildiriyi çelişki ve karanlık dolu yıllar izledi. Bölünmelerle
zayıflayan Protestanlık, sanki yıkılacakmış gibi görünüyordu. {BM 117.1}
Ancak İmparator, zaferli gibi göründüğü bir anda yenik düştü. Yaşamı boyunca yok etmeye çalıştığı
öğretilere karşı en azından hoş görülü davranmak zorunda kaldı. Ordularının savaşta tükendiğini,
hazinelerin kuruduğunu, birçok krallığının baş kaldırmak üzere olduğunu gördü. Üstelik bastırmaya
çalıştığı iman, her yerde yayılıyordu. V. Charles, aslında Tanrı’nın sınırsız gücüne karşı savaşıyordu.
Tanrı, “Işık olsun” demiş, ama İmparator, karanlığı olduğu gibi korumaya niyetlenmişti. Uzun
mücadeleler sonucunda yorgun düşerek tahtını bıraktı ve bir yere kapandı. {BM 117.2}
İsviçre’nin birçok kantonunda reforme edilen iman kabul ediliyor, diğerlerinde ise Roma inancına
bağlılık sürüyordu. Zulüm iç savaşa neden oldu. Zwingli ve Reform amacıyla birleşen birçokları,
Cappel’in kanlı topraklarında can verdi. Roma zafer kazanmıştı ve birçok yerde kaybettiğini geri
alıyordu. Ne var ki Tanrı kendi yolunu ve halkını bırakmamıştı. Başka diyarlarda işçiler yetiştirerek
Reformun devam etmesini sağladı. {BM 117.3}
Fransa’da ışığa ilk kavuşanlardan biri, Paris Üniversitesinin profesörü Lefevre’di. Eski edebiyatları
araştıran profesörün dikkatini Kutsal Kitap çekmiş ve öğrencilerini onu incelemeye yönlendirmişti.
Kilise efsanelerinde anlatılan azizler ve şehitlerle ilgili bir çalışma yapması için görevlendirilmiş olan
profesör, Kutsal Kitap’tan yardım alabileceğini düşünerek okumaya başlamıştı. Gerçekten de Kutsal
Kitap’ta azizlerle karşılaştı, ama bunlar Roma (Katolik Kilisesi) tarihindekilerden çok daha farklıydı.
Kendisini görevinden bir süre ayırarak Tanrı’nın Sözünü incelemeye adandı. {BM 117.4}
1512 yılında, daha Luther ve Zwingli reformlara başlamadan önce Lefevre şöyle yazmıştı: “Tanrı
bize doğruluğu iman yoluyla verir, sonsuz yaşama lütufla aklayarak kavuşturur.”1 Kurtuluş yüceliğinin
yalnızca Tanrı’ya ait olduğunu öğreten profesör, itaat görevinin de insana ait olduğunu açıklıyordu. {BM
117.5}
Lefevre’in öğrencilerinden bazıları profesörün sözlerini dikkatle dinledi ve öğretmen öldükten sonra
gerçeği duyurmaya devam etti. William Farel onlardan biriydi. İnançlı bir ana babaya sahip olan Farel,
adanmış bir Katolikti. Kiliseye karşı duran herkesi yok etmeye kararlıydı. Sonraları şöyle demiştir:
“Papaya karşı konuşan birini duyduğumda dişlerimi kurt gibi bilerdim.” Ne var ki azizlere dualar,
sunaklarda tapınmalar ve heykellere sunulan armağanlar Farel’e huzur vermiyordu. Günahın yükü
üzerine bir kabus gibi çökmüştü. Lefevre’in “Kurtuluş lütuf yoluyla gerçekleşir. Gökyüzünün kapılarını
açıp cehennemin kapılarını kapayan Mesih’in çarmıhıdır” sözlerine kulak verdi.2 {BM 118.1}
Farel, Pavlus’a benzeyen bir şekilde geleneğin tutsaklığından kurtularak Tanrı oğullarının
özgürlüğüne kavuştu. “Diş bileyen kurt yerine” dedi, “yumuşak ve zararsız bir kuzunun yüreğine sahip
oldum. Papaya sırtımı dönerek yüreğimi İsa Mesih’e sundum.”3 {BM 118.2}
Lefevre öğrencilere ışık tutmaya devam ederken Farel gerçeği halk arasında duyurmaya gitti.
Kilisenin saygın kişilerinden biri olan piskopos Meaux da ona katıldı. Kısa bir sürede müjdeyi
duyurma görevine başka öğretmenler de katılarak köylülerden saraylılara kadar uzanan bir kitleyi
kazanmayı başardılar. I.Fransis’in kızı reforme edilen imanı kabul etti. Reformcular büyük bir ümitle
ileriye bakarak Fransa’nın müjdeye kazanılacağı zamanı beklediler. {BM 118.3}
Fransızca incil
Ne var ki ümitleri gerçekleşmedi. Mesih’in öğrencilerini bekleyen bir denenme ve zulüm dönemi
başladı. Sadece kısa bir süre hüküm süren huzur dönemi sırasında reformcular güç kazandı ve hızlı
bir ilerleme kaydedildi. Lefevre İncil’in çevirisini üstlendi; Luther’in Almanca Kutsal Kitap’ı
Wittenberg’deki matbaadan çıktığı sırada Fransızca İncil Meaux’da yayınlandı. Meaux’lu köylüler kısa
bir süre içinde Kutsal Yazılara kavuştular. Kısa bir süre içinde hem tarladaki işçiler hem de
kasabalardaki esnaf, Kutsal Kitap’ın değerli gerçeklerinden söz ederek günlük işlerine bakıyorlardı.
En aşağı halk tabakasından gelen eğitimsiz ve ağır işle yükümlü köylülerin yaşamlarında tanrısal
lütfun reform yaratan gücü görüle­biliyordu. {BM 118.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
54/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Meaux’da yanan ışık uzakları aydınlattı. Tövbe edenlerin sayısı her gün çoğalıyordu. Hiyerarşinin
öfkesi bir süre için kral tarafından dizginlendi, ama sonuç olarak papalık önderleri galip geldiler.
Kazıklar çakıldı. Birçokları alevler içinde gerçeğe tanıklık etti. {BM 119.1}
Şatonun ve sarayın salonlarında, zenginlikten, rütbeden ve hatta yaşamın kendisinden çok
gerçeğe değer veren kraliyet bağlıları vardı. Louis Berquin bu soylulardan biriydi. Kendisini çeşitli
çalışmalara adamış, her türlü görenekte gelişmiş, ahlaksal açıdan da kusursuzluk gayreti göstermişti.
Bu adam Lutherciliğe tiksintiyle bakıyordu. Ancak Kutsal Kitap’ı okumaya başladığında orada
‘Roma’nın değil, Luther’in öğretilerini’ gördü. Kendisini müjdenin davasına adadı. {BM 119.2}
Fransa’nın katolikleri, onu bir sapkın diye niteleyip tutukevine attılar, ama kralın kendisi tarafından
serbest bırakıldı. Kral Fransis yıllar boyunca Roma ve Reform arasında gidip gelmişti. Berquin
papalık yetkilileri tarafından üç kez tutuklanmış, kral tarafından da serbest bırakılmıştı. Kral besbelli
onu hiyerarşinin kötülüğüne kurban etmeye niyetli değildi. Berquin Fransa’da tekrar ve tekrar
kendisini tehdit eden tehlikeye karşı uyarılmış, gönüllü sürgünün güvencesini yaşayan insanlara
katılması önerilmişti. {BM 119.3}
Cesur berquin
Ancak Berquin daha da güçlendi. Daha cesur adımlar atmaya kararlıydı. Yalnızca gerçeği
savunmakla kalmayacak, aynı zamanda yanılgılara saldıracaktı. En büyük düşmanları, ulusun en
yüksek kilise bilim çevresini temsil eden Paris Üniversitesindeki teoloji bölümünün eğitimli keşişleriydi.
Berquin bu doktorların yazılarına bakarak on iki madde çıkardı. Bunların ‘Kutsal Kitap’a aykırı’
olduğunu halka duyurarak bu çelişkide hakem olması için krala ses­lendi. {BM 119.4}
Kral, kibirli keşişlerin gururunu kırmak için bunu bir fırsat olarak görüyordu. Roma yanlılarına
Kutsal Kitap’a dayanarak kendilerini savunmalarını söyledi. Bu silahtan onlara pek bir yardım
gelmeyecekti; onların bildiği silahlar işkence ve kazıktı. Şimdi Berquin’i düşürmeye çalıştıkları çukura
kendilerinin sürüklendiğini görüyorlardı. Bir kaçış yolu bulmaya çalıştılar. {BM 119.5}
Tam o sıralarda sokakların köşelerinde duran bakire Meryem heykellerinden biri parçalandı.
Kalabalıklar olayın geçtiği yere akın ederek öfkeyle bağrışmaya başladılar. Kral etkilenmişti. Keşişler,
“Bunlar hep Berquin’in öğretilerinin meyveleri” diyorlardı. “Lutherci düzenlerle her şeyi, dini, yasaları
ve hatta tahtı bile devirmeye çalışıyorlar.”4 {BM 120.1}
Kral bir ara Paris’ten ayrıldı. Keşişler de böylece kendi istediklerini yapma özgürlüğüne kavuştular.
Berquin yargılanarak ölüme mahkum edildi. Fransis araya girmeseydi, hemen o gün idam edilecekti.
Öğle saatlerinde geniş bir kalabalık olaya tanık olmak için toplandı. Birçokları kurbanın Fransa’nın en
iyi ve cesur olan soylu ailelerinden geldiğini görüp şaşkına döndü. Toplananların yüzünü şaşkınlık,
öfke, alay ve acılık karartırken tek bir yüzde hiç gölge yoktu. Berquin yalnızca Rab’bin varlığının
bilincindeydi. {BM 120.2}
Berquin’in çehresi göğün ışığıyla aydınlanmıştı. Kadifeden ve satenden oluşan bir pelerin giymişti.5
Kralların Kralının huzurunda imanına tanıklık edecekti; hiçbir hüzün belirtisi sevincine gölge
düşürmemeliydi. {BM 120.3}
Alay kalabalık sokaklarda yavaş yavaş ilerlerken insanlar Berquin’in sevinçli tavrına hayret
ediyorlardı. Sanki tapınakta oturmuş kutsal şeyler üzerinde düşünüyor gibi görünüyordu. {BM 120.4}
Berquin kazıkta
Berquin kazıktayken insanlara birkaç şey söylemeye çalıştı; ama keşişler bağırmaya, askerler de
silahlarını çarpmaya başladılar. Şehidin sesi gürültüde kayboldu. Böylece, kazıkta ölenlerin sözlerini
boğmak için gürültü yapma alışkanlığı 1529 yılında Paris’te başlamış oldu.6 Berquin boğuldu, bedeni
de alevler içinde yandı. {BM 120.5}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
55/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Reforme edilen imanın öğretmenleri, başka bölgelere gittiler. Lefevre Almanya’ya gitti. Farel,
çocukluğundaki yerlere ışığı yaymak için doğu Fransa’daki memleketine döndü. Öğrettiği gerçek
dinleyicilerle buluştu. Kısa bir süre içinde kentten kovuldu. Köyleri dolaşarak konutlarda ve meralarda
müjdeyi duyurdu. Ormanlarda ve çocukluğunda oynadığı kayalık mağaralarda geceledi. {BM 120.6}
Elçisel dönemde olduğu gibi zulüm ‘daha çok müjdenin yayılmasına yaradı’ (Filipililer 1:12). Paris
ve Meaux’dan sürülenler, ‘gittikleri her yerde Tanrı sözünü müjdeliyorlardı’ (Elçilerin İşleri 8:4).
Böylece ışık, Fransa’nın en uzak yörelerine kadar yol buldu. {BM 121.1}
Calvin’in çağrısı
Paris’in okullarından birinde, sessiz sedasız bir genç lekesiz yaşamı, düşünsel üstünlüğü ve dinsel
adanmışlığıyla dikkat çekiyordu. O’nun dehası ve yaşamı, okulun kıvancıydı. Besbelli John Calvin,
kilisenin en yetkili savunucularından biri olacaktı. {BM 121.2}
Ne var ki tanrısal ışık, Calvin’i tutsak etmiş olan dinsel uydurmaları ve batıl inançları delip geçti.
Calvin’in bir kuzeni, Olivetan, reformculara katılmıştı. İki akraba, Hıristiyanlığı etkileyen konular
üzerinde tartışıyorlardı. Protestan Olivetan, şöyle dedi: “Dünyada iki din vardır... Birincisi insan
tarafından icat edilmiştir; insan törenlerle ve iyi eylemlerle kendini kurtarmaya çalışır. Diğeri ise Kutsal
Kitap’ta açıklanmıştır; insan kurtuluşu için yalnızca Tanrı’nın karşılıksız verdiği lütuf armağanına bel
bağlar.” {BM 121.3}
Calvin, “Senin yeni öğretilerinden hiçbirini kabul etmiyorum” diye karşılık verdi, “yani ben şimdi
bütün ömrüm boyunca hep yanılgı içinde mi yaşadım?”7 Ne var ki odasında tek başına kaldığında
kuzeninin sözleri üzerinde düşündü. Kutsal ve adil Yargıcın önünde kendisini savunacak kimsenin
olmadığını gördü. İyi eylemler ve kilisenin törenleri insanı günahtan kurtaramayacak kadar zayıftılar.
Günahları papazlara itiraf etmek ve karşılığında acı çekmek insanı Tanrı’yla barıştırmıyordu. {BM 121.4}
Yanarak idama tanıklık
Calvin bir gün halk meydanlarında gezerken, bir sapkının yakılmasına tanık oldu. Dehşetli ölümün
işkenceleri ve kilisenin korkunç suçlaması altında kalan şehit, genç öğrencinin kendi ümitsizliği ve
karanlığıyla kıyasladığı büyük bir iman ve cesaret gösteriyordu. Sapkınların imanının ‘Kutsal Kitap’a’
dayandığını bildiğinden, onu okumaya ve sevinçlerinin gizini keşfetmeye karar verdi. {BM 121.5}
Kutsal Kitap’ta Mesih’i buldu. “Ah Baba” diye feryat etti; “O’nun kurban oluşu senin öfkeni yatıştırdı;
O’nun kanı kirimi arıttı; O’nun çarmıhı lanetimi kaldırdı; O’nun ölümü beni kurtardı... İsa’nın
bereketlerinden başka her türlü bereketin iğrenç olduğunu görmem için benim yüreğime dokundun.”8
{BM 122.1}
Calvin artık kendisini müjdeye adamaya karar vermişti. Ancak doğasından gelen bir ürkekliği vardı
ve öncelikle sadece inceliyordu. Sonunda arkadaşları, insanları eğitmeye başlaması için onu razı
ettiler. Calvin’in sözleri toprağı tazelemek için düşen çiğ damlalarına benziyordu. Müjdeyi seven ve
öğrencilere kanat geren Prenses Margaret’in koruması altındaki bir kasabada yaşıyordu. Calvin,
evlerindeki insanlara hizmet etmeye başladı. Bildiriyi işitenler müjdeyi başkalarına duyurdular. Calvin
hızla ilerliyordu; daha sonra gerçeğe korkusuzca tanıklık edecek olan kiliselerin temelini atıyordu. {BM
122.2}
Paris müjdeyi kabul etmek için başka bir davet alacaktı. Lefevre ve Farel reddedilmişlerdi; ama
bütün sınıflar bildiriyi bir kez daha işiteceklerdi. Kral henüz Roma’ya karşı Reformdan yana tam bir
tavır koymamıştı. Margaret, reforme edilen imanın Paris’te vaaz edilmesi gerektiğine karar verdi.
Protestan bir hizmetliye, kiliselerde vaaz etme görevi verdi. Papalık tarafından yasak olmasına
rağmen prenses, sarayın kapılarını sonuna kadar açtı. Her gün bir vaaz verileceği duyuruldu. İnsanlar
davet edildi. Binlerce kişi akın ediyordu. {BM 122.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
56/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Kral Paris kiliselerinden ikisinin açılmasını buyurdu. O kent, Tanrı’nın Sözüyle hiç bu denli
sarsılmamıştı. Sarhoşluğun, ahlaksızlığın, kargaşanın ve başıboşluğun yerine dirlik, düzen, paklık ve
çalışma hakim oluyordu. Müjdeyi birçok kişi kabul ediyordu, ancak yine de insanların büyük bir kısmı
onu reddetti. Bu arada Papa yanlıları yeniden yükselişe geçmenin yolunu buldular. Kiliseler yine
kapatılmaya, kazıklar yine çakılmaya başlandı. {BM 122.4}
Calvin hala Paris’teydi. En sonunda yetkililer onu da yakmaya karar verdiler. Dostlan odasına
koşup görevlilerin onu tutuklamaya geldiğini duyurunca hiçbir tehlike duygusuna kapılmadı. Kısa bir
süre sonra kapı vurulmaya başlandı. Kaybedilecek zaman yoktu. Dostları kapıdaki görevlileri
oyalarken, diğerleri reformcuyu pencereden aşağıya sarkıttılar. Reform yanlısı bir işçinin kulübesine
saklandı. Ev sahibinin giysilerine bürünerek gizlendi. Güneye doğru yolculuğa koyuldu. Kısa süre
sonra yeniden Margaret’in bölge sınırlarına sığınmıştı. {BM 122.5}
Calvin uzun bir süre eli kolu bağlı kalamazdı. Fırtına diner dinemez, Poitiers’de hizmet edecek yeni
bir bölge buldu. Her sınıftan gelen insanlar hoşnutlukla müjdeyi dinlediler. Dinleyicilerin sayısı
çoğaldıkça, kentin dışında toplanmanın daha güvenli olacağı düşünüldü. Ağaçların ve kayaların
çevreyi örttüğü bir yer, toplantı yeri olarak belirlendi. Orada Kutsal Kitap okundu ve açıklandı. Orada
Fransa’nın Protestanları ilk kez Rab’bin Sofrasını kutladılar. Bu küçük kiliseden birkaç sadık müjdeci
gönderildi. {BM 123.1}
Calvin bir kez daha Paris’e döndü, ama orada her türlü hizmet kapısının kapalı olduğunu gördü.
Sonunda Almanya’ya dönmesi gerektiğini anladı. Fransa’dan henüz çıkmıştı ki Protestanlara karşı
büyük bir fırtına koptu. Fransız reformcuları, Roma’nın batıl inançlarına büyük bir darbe indirmeye
karar vermişlerdi. Bütün ulusu ayağa kaldırmayı amaçlıyorlardı. Katolik uygulamalarına karşı çıkan bir
plaket, bir gece Fransa’nın her yerine asıldı. Bu gayretli, ama yanlış planlanmış hareket, Roma
yanlılarının eline bir koz verdi. Ulusun tahtına ve huzuruna karşı çıkmakla suçlanan ‘sapkınların’ yok
edilmesi istendi. {BM 123.2}
Plaketlerden biri, kralın özel dairesinin kapısına asılmıştı. Eşi görülmemiş bir cesaretle kraliyet
huzuruna kadar sokulan küstahça sözler kralı öfkelendirdi. Küplere binerek şöyle dedi: “Lutherci
olduğundan kuşku duyulan herkes, ayrım yapılmadan tutuklanacak. Hepsini idam edeceğim.”9 Kral
tümüyle Roma’nın tarafına geçti. {BM 123.3}
Dehşetli anlar
İmanlıları gizli toplantılara çağırmakla görevli olan bir kişi tutuklandı. Reform inancının kötü bir
örneği olan bu kişi, bir papalık görevlisini kentteki her Protestanın evine götürmesi için zorlandı.
Alevlerin korkusu baskın çıkınca adam kardeşlerini ele verdi, Morin adındaki kraliyet görevlisiyle
birlikte kent sokaklarında yavaşça ve sessizce dolaşmaya başladı. Bir Luthercinin evine geldiklerinde
hiç konuşmadan işaret ediyordu. Bunun üzerine arkadan gelen grup duruyor, eve giriliyor, dışarı
çıkarılan aile zin­cire vuruluyordu. Sonra da yeni kurbanlar bulmak amacıyla korkunç araştırma
devam ediyordu. Bütün kent Morin’in dehşetiyle sarsılıyordu.10 {BM 123.4}
Kurbanlar zalimce işkencelerle öldürüldü. Onları öldürmeden daha fazla acı çektirmek için alevlerin
gücü azaltılıyordu. Her şeye rağmen zaferle can verdiler. Bağlılıkları sarsılmamış, huzurlarına gölge
düşmemişti. Onlara zulüm edenler kendilerini yenik düşmüş hissettiler. Bütün Paris yeni düşüncelerin
nasıl insanlar yaratabi­leceğini gördü. Şehidin idam edilmesi kadar etkili bir vaaz kürsüsü olamaz.
İdama götürülenlerin yüzlerini aydınlatan sakin sevinç, müjdeye eşsiz bir tanıklık oluşturuyordu.11 {BM
124.1}
Protestanlar Katolikleri katletmek, hükümeti yıkmak ve kralı öldürmek amacıyla düzen kurmakla
suçlandılar. Bu suçlamaların hiçbir desteği ya da dayanağı yoktu. Ancak masum Protestanlara yıkılan
asılsız suçlamalar yüzyıllar sonra geri dönecek, kralın, hükümetin ve saray yanlılarının başını
yakacaktı. Buna da tanrı saymazlar ve papa yanlıları neden olacaktı. Protestanlığın ezilmesi,
Fransa’ya korkunç felaketler getirecekti. {BM 124.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
57/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Kuşku, güvensizlik ve dehşet toplumun tüm sınıflarına işliyordu. Yüzlerce kişi Paris’ten kaçıyor,
gönüllü olarak sürgüne gidiyordu Papalık yanlıları, daha önceden aralarında yaşayan hiç
kuşkulanmadıkları ‘sapkınlara’ şaşkınlıkla bakıyordu. {BM 124.3}
Matbaalar kapatıldı
I. Fransis her ülkeden gelen ilim adamlarına sarayında yer verirdi. Ancak sapkınlığın kökünü
kazıma hevesiyle tüm Fransa’da matbaayı yasaklayan bir ferman çıkarttı. I. Fransis, hoşgörüsüzlüğe
ve zulme karşı düşünsel kültürün her zaman güvence olmayacağını gözler önüne seren örneklerden
biridir. {BM 124.4}
Rahipler, Rab’bin Sofrasının Katolik usulü kutlanmasına karşı çıkmayı göğe karşı işlenen büyük bir
suç olarak görüyor, bunun kanla temizlenmesi gerektiğini söylüyorlardı. 1535 yılının 21 Ocak günü,
korkunç törene tanık olunacaktı. ‘Kutsal törenin’ onuruna her kapının önünde bir fener yakıldı. Gün
doğmadan önce kralın sarayının önünde bir alay toplanmaya başladı. {BM 124.5}
Paris piskoposu oraya görkemli bir sayvanın altında geldi. Kendisini destekleyen dört prensle
birlikteydi. Kral Fransis o gün ne bir taç ne de bir kraliyet giysisi giymişti.12 Her sunağın önünde
kendini alçaltarak yas tutuyordu. Bunu yapmasının nedeni kendi canını lekeleyen kötülükler ya da
kendi ellerinin döktüğü masum kanı değil, Rab’bin Sofrasının Katolik usulü yapılmasına kendi
halkından dil uzatanların ‘ölümcül günahıydı’. {BM 125.1}
Kral daha sonra piskoposun sarayındaki geniş salonda görünerek hararetli bir konuşma yaptı.
Ulusun üzerindeki suç, küfür, keder ve onursuzluk için yanıp yakıldı. Kendisine sadık olan her insanı
veba gibi yayılan ve Fransa’yı yıkıma doğru sürükleyen ‘sapkınlığın’ kökünün kazınmasına adanmış
olmaya çağırdı. Gözlerinden yaşlar geliyordu, tüm topluluk da ağlamaya ve hep bir ağızdan
bağırmaya başladı; “Katolik inancı için yaşayacağız ve öleceğiz!”13 {BM 125.2}
‘Kurtuluş sağlayan lütuf’ ortaya çıkmıştı. Ancak bu ışıkla aydınlanan Fransa, geri döndü, karanlığı
ışığa yeğledi. Kendi aldanışının kurbanı olana dek kötüye iyi ve iyiye kötü dedi. Parisliler, kendilerini
aldanıştan kurtarabilecek ve canlarını suçtan arındıracak ışığı isteyerek reddettiler. {BM 125.3}
Alay tekrar toplandı. Protestan imanlıların diri diri yakılacağı kazıklar dikilmeye başlandı. Sapkınlar,
kral tam görünmek üzereyken ateşe verilecek, alay da durup bu olaya tanık olacaktı.14 Kur­banların
tarafında ise hiçbir tereddüt yoktu. İnancını reddetmesi öğütlenen biri şöyle dedi: “Peygamberler ve
elçiler ne vaaz ettiyse, ona inanıyorum. Rab’bin bütün kutsalları neye inandıysa ona inanıyorum.
Benim imanım cehennemin güçlerine karşı direnecek güçtedir. Çünkü Tanrı’ya güveniyorum.”15 {BM
125.4}
Saraya yaklaşan alay dağıldı, kral ve rahip yardımcıları çekildiler. ‘Sapkınlığı’ yok etme görevindeki
kararlılıklarından ötürü birbirlerini kutluyorlardı. {BM 125.5}
Fransa’nın reddettiği esenlik müjdesini ortadan kaldırmayı gerçekten de başaracaklardı. Ne var ki
bunun korkunç sonuçları olacaktı. 1793 yılının 21 Ocak günü, Paris sokaklarından geçen başka bir
alay vardı. Bu alayın da odak noktası kraldı; yine kargaşa ve bağrış vardı, yine daha çok kurban
isteyen çığlıklar atılıyordu, yine kara kazıklar hazırlandı. O gün yine tüyler ürperten idamlarla son
buldu. Kendi cellatları tarafından sürüklenen XVI. Louis, kaba kuvvet kullanılarak sehpaya getirildi ve
kafası yere eğildi. İnen giyotinle kafasını koptu ve yere yuvarlandı.16 Aynı yerde 2800 kişi giyotine
kurban gitti. {BM 126.1}
Reform inancı dünyaya açık bir Kutsal Kitap sunmuştu. Sınırsız sevgi insanları gökyüzünün
ilkelerine çekmek istedi. Fransa göğün armağanını reddedince büyük bir yıkımın tohumlarını atmış
oldu. Sebep sonuç ilkesi kaçınılamayan meyvesini verdi. Fransa’da büyük bir reform oldu ve ardından
dehşetli yıllar geldi. {BM 126.2}
Cesur ve ateşli Farel, doğduğu yerden kaçıp Fransa’ya sığınmaya zorlanmıştı. Buna rağmen
Fransa’daki inanç hareketini kararlı bir şekilde etkilemeye devam etti. Sürgündeki diğer insanların
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
58/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
yardımıyla Alman reformcuların eserleri Fransızca’ya çevrilmiş, Fransızca Kutsal Kitap’la birlikte çok
sayıda basılmıştı. Bu eserler Fransa’da yaygın bir şekilde satılmıştı. {BM 126.3}
Farel İsviçre’deki işine bir öğretmen olarak girmişti; Kutsal Kitap’ın gerçeklerini gizlice öğretiyordu.
Bazı kişiler iman etti, ama rahipler araya girip buna engel olmaya çalıştılar. Batıl inançlı insanlar da
direnç gösteriyorlardı. Rahipler, “Mesih’in müjdesi bu olamaz” diyorlardı, “çünkü bu vaaz edildiğinde
barış değil, savaş oluyor.”17 {BM 126.4}
Farel köyden köye dolaşmaya başladı. Açlığa, soğuğa ve yorgunluğa katlanıyor, yaşamını
tehlikeye atıyordu. Pazar yerinde, kiliselerde ve bazen katedrallerin kürsülerinde vaaz ediyordu. Çok
kez öldürülesiye dövüldü. Ancak durmadan devam etti. Papalığın hüküm sürdüğü kasabaların ve
kentlerin kapılarının birer birer müjdeye açıldığına tanık oluyordu. {BM 126.5}
Farel Protestanlık bayrağını Cenevre kentinde dikmeyi arzuluyordu. Bu kent kazanılabilirse,
Fransa, İsviçre ve İtalya için Reformun merkezi olacaktı. Çevredeki birçok kasaba ve köy zaten
Rab’be kazanılmıştı. {BM 126.6}
Cenevre’ye yanında tek bir yardımcıyla girdi. Ancak orada yalnız iki vaaz vermesine izin verildi.
Rahipler onu kilise konseyine çağırdılar. Oraya giysilerinin altında silahlar gizleyerek geldiler. Farel’i
öldürmeyi tasarlıyorlardı. Farel’in konseyden kaçma olasılığına karşı dışarıda öfkeli bir grup
toplanmıştı. Ancak hükümet görevlilerinin ve silahlı bir kuvvetin varlığı onu kurtardı. Ertesi sabah
erkenden gölü geçerek güvenli bir yere götürüldü. Cenev­re’de müjdelemeye yönelik ilk girişimi böyle
son buldu. {BM 127.1}
İkinci girişim için daha düşkün bir kişi seçilmişti. Bu genç adamın öyle mütevazı bir görünümü vardı
ki, bazı reformcu arkadaşları bile ona soğuk davranıyordu. Üstelik Farel’in reddedildiği bir yerde böyle
biri ne yapabilirdi? “Ama Tanrı güçlüleri utandırmak için dünyanın zayıf saydıklarını seçti” (1
.Korintliler 1:27). {BM 127.2}
Öğretmen froment
Froment öğretmenlik yapıyordu. Çocuklara okulda öğrettiği gerçekler evlerinde tekrarlanıyordu. Bir
süre sonra ana babalar Kutsal Kitap’ın açıklanışını dinlemeye geldiler. İncil’ler ve broşürler serbestçe
dağıtıldı. Gerçi daha sonra Rab’bin bu işçisi de kaçmaya zorlandı, ama öğrettiği gerçekler insanların
zihinlerinde yer etmişti. Reformun tohumları ekilmişti. Vaizler Cenevre’ye geri döndüler ve Protestan
tapınışı kentte yeniden başladı. {BM 127.3}
Calvin kentin kapılarından girdiği zaman Reform zaten başlamıştı. Basel’e giderken Cenevre’den
geçmişti. {BM 127.4}
Farel oradaki ziyareti sırasında Tanrı’nın elini tanıdı. Cenevre reforme edilen imanı kabul etmişti,
ama yenilenmenin konsey kararlarıyla değil Kutsal Ruh sayesinde yüreklere işlenmesi gerekiyordu.
Cenevre halkı Roma’nın yetkisini reddetmişti, ama Roma yönetimi altında yapılan kötülükleri
reddetmeye tümüyle hazır değildi. Farel genç müjdeciye orada kalmasını ve emek vermesini
öğütlemişti. Ancak Calvin Cenevrelilerin şiddetli ve dobra karakteriyle yüzleşmekten kaçındı.
Çalışmak amacıyla sessiz sakin bir yer bulup basın yoluyla kiliseleri eğitmeyi arzuluyordu. Mücadele
etmeye karar verdi: Ona göre ‘Tanrı’nın eli gökyüzünden uzanmış, onu tutmuş ve terk etmeye
çalıştığı yere sımsıkı yer­leştirmişti.”18 {BM 127.5}
Lanetler yağıyor
Papa Cenevre’ye lanet yağdırıyordu. Bu küçük kent, kralları ve imparatorları dize getirmiş olan din
hiyerarşisine nasıl karşı koyabiliyordu? {BM 128.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
59/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Reformun ilk zaferleri geride kalmıştı; Roma, reformu tümüyle ortadan kaldıracak yeni güçler
hazırlıyordu. Papalığın en zalim, acımasız ve güçlü kollarından biri olan Cizvit mezhebi kuruldu.
Vicdanları tümüyle susmuş olan bu mezhep, kendilerinden başka hiçbir kural ya da yasa tanımıyordu
(Ek’e bkz.). {BM 128.2}
Mesih’in müjdesi, izleyicilerinin soğuğa, açlığa, emeğe ve yoksulluğa dayanmasını, işkenceye,
zindana ve kazığa göğüs germesini sağlıyordu. Cizvit mezhebi ise izleyicilerine, gerçeğin her türlü
gücüne karşı aldanış silahlarıyla savaşacak fanatikliği veriyordu. Bu amaca ulaşmak için
işlenmeyecek suç, uygulanmayacak aldatmaca ve takılmayacak maske yoktu. Cizvitlerin başlıca
amacı Protestanlığın kökünü kazımak ve papalığın üstünlüğünü yeniden sağlamaktı. {BM 128.3}
Bir tür ruhsallık kisvesine bürünmüşlerdi; tutukevlerini ve hastaneleri ziyaret ediyor, yoksullara ve
hastalara hizmet ediyor, iyilik yapan İsa’nın kutsal adını taşıyorlardı. Ama bu kusursuz görünümün
altında ölümcül suçlara yönelik emeller gizliydi. {BM 128.4}
Bu mezhebin temel ilkesi hedefe ulaşmak için doğruluktan ödün vermekti. Kilisenin amaçlarına
hizmet ettiği sürece yalanlara, hırsızlığa, yalan yere yemine ve suikasta başvurulurdu. Cizvitler devlet
yönetiminde de kümelenmişler, kralların danışmanları olarak ulusların siyasetini çizecek konumlara
kadar yükselmişlerdi. Efendilerine karşı casusluk eden uşaklar oldular. Prensler ve soylular için
kolejler, halk için okullar oluşturdular. Protestan ana babaların çocukları papalık ayinlerine çekildi.
Böylece, babaların emek verip kan dökerek kavuştukları özgürlük oğullar tarafından kaybedildi.
Cizvitlerin bulunduğu her yerde, papalık uyanışı oldu. {BM 128.5}
Onlara daha büyük bir güç kazandırmak amacıyla Engizisyonu yeniden uygulamaya koyan bir
ferman çıkarıldı. Bu korkunç kurum papalık yöneticileri tarafından yeniden oluşturuldu. Gizli
zindanların karanlığında gün ışığının taşıyamayacağı kadar tüyler ürperten kötülükler yapıldı. Birçok
ülkede binlerce kişi ­ en eğitimli ve bilgili olanlar ­ ya katledildi ya da başka ülkelere kaçmaya zorlandı
(Ek’e bkz.). {BM 129.1}
Reformun zaferleri
Roma, Reformun ışığını söndürmek, karanlık çağların cahilliğini ve batıl inançlarını canlandırmak
için işte böyle bir yola başvurdu. Ne var ki Tanrı’nın bereketleri ve Luther’i izleyen soylu kişilerin
emekleri sayesinde Protestanlık yenik düşmedi. Üstelik gücünü prenslerin silahlı ordularından da
almıyordu. Protestanlık en mütevazı ve en zayıf ülkelerde kök saldı. Cenevre’de, İspanya’nın
zulmüne karşı savaşan Hollanda’da, cılız ve kısır İsveç’te Reformun en büyük zaferleri kazanıldı. {BM
129.2}
Calvin, Reformun tüm Avrupa’da ilerlemesi için Cenevre’de otuz yıl boyunca emek verdi. İzlediği
yol hatasız değildi. Öğretilerinde de kusurlar vardı. Ancak özel önemi olan gerçekler için bir araç
olarak kullanıldı. Papalığın çabuk dönen zulüm dalgalarına karşı Protestanlığı güçlendirdi. Yeniden
yapılanan kilise topluluklarında yalınlığın ve paklığın gelişmesine önem verdi. {BM 129.3}
Reformun öğretmenleri ve öğretileri Cenevre’den hızla yayıldı. Calvin’in kenti tüm Batı Avrupa’da
avlanan reformcuların sığınağı oldu. Bu kentte kabııl gördüler ve teselli buldular. Yetenekleri,
eğitimleri ve ruhsallıklarıyla bu kenti kutsadılar. Cesur İskoçyalı reformcu John Knox. İngiliz Puritanlar.
Hollanda ve İspanya’nın Protestanları. Fransa’nın Hügonotları. Cenevre’den aldıkları gerçeğin ışığını
kendi ülkelerindeki karanlığı aydınlatmaya götürdüler. {BM 129.4}
Bölüm 13: Hollanda ve iskandinavya
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
60/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Hollanda’da papalık zulmü çok önceden protesto edilmişti. Luther’den yedi yüzyıl kadar önce bir
görev için Roma’ya gön­derilen ve orada papalığın gerçek niteliğini gören iki piskopos, Papaya
korkusuzca meydan okudular; “Siz Tanrı’nın tapınağında kendinizi yüceltiyorsunuz. Koyunlara
çobanlık yapmak yerine kurt gibi yaklaşıyorsunuz. Sizin hizmetkarların hizmetkarı olmanız gerekmez
mi? Oysa siz efendilerin efendisi gibi yaşıyorsunuz. Tanrı’nın buyruklarının hor görülmesine neden
oluyorsunuz.”1 {BM 131.1}
Bu protestoyu dile getirmek amacıyla yüzyıllar boyunca ayağa kalkan başka insanlar da oldu.
Valdenslilerin dilindeki Kutsal Kitap Hollanda diline çevrildi. Kutsal Kitap’ta, ‘uyduruk masalların ve
göz boyamanın değil, gerçeğin bulunduğu’ ilan edildi. On ikinci yüzyılda yaşamış olan eski imanın
dostları gerçeği işte böyle duyurdular.2 {BM 131.2}
Roma’nın zulmü orada da patlak vermeye başladı. Ancak imanlılar, çoğalmaya ve Kutsal Kitap’ın
tek iman yetkisi olduğunu duyurmaya devam ettiler. “Kimsenin zorlanmaması gerektiğini, insanların
Rab’be gerçeğin ilanıyla kazanılabileceğini” söylüyorlardı.3 {BM 131.3}
Luther’in öğretişleri, Hollanda’da müjdeyi duyurmak için ciddi ve sadık insanları buldu. Eğitimli bir
Katolik olarak rahipliğe atanmış olan Menno Simons, sapkınlık korkusuyla Kutsal Kitap’ı
okuyamıyordu. İçinde yazılanlardan tümüyle habersizdi. Kendisini benliğin işlerine vererek vicdanını
susturmaya çalıştı. Ama çabaları boşa çıktı. Bir süre sonra İncil’i okuma fırsatı buldu. Ona ek olarak
Luther’in yazılarını da okuyarak Reform inancını kabul etti. {BM 131.4}
Kısa süre sonra, bir adamın vaftiz olduğu için nasıl öldürüldüğüne tanık oldu. Bu olay onu çocuk
vaftizi konusunda Kutsal Kitap’ı incelemeye yönlendirdi. Vaftiz olmak için tövbe ve imanın gerekliliğini
gördü. {BM 131.5}
Menno, Katolik kilisesinden uzaklaşarak kendi öğrendiği gerçekleri öğretmeye adadı. Almanya ve
Hollanda’da fanatiklerden oluşan bir sınıf çıkmış, her türlü kurala ve düzene karşı koymaya
başlamıştı. Neredeyse büyük bir ayaklanma olacaktı. Menno onların yalan yanlış öğretilerine ve
düzenlerine karşı direndi. Yirmi beş yıl boyunca Hollanda’yı ve kuzey Almanya’yı dolaştı. Öğrettiği
ilkeleri yaşamıyla örneklemesi çok etkili oluyordu. Dürüst, alçakgönüllü, içten ve ciddi bir kişiydi.
Menno’nun emekleriyle büyük kalabalıklar iman etti. {BM 131.6}
Almanya’da V. Charles, Reformu yasaklamıştı. Ama prensler onun baskısına karşı engel
oluşturdular. Hollanda’da onun gücü daha etkindi. Birbiri ardına zulüm kararları alınıyordu. Kutsal
Kitap’ı okumak, dinlemek ya da vaaz etmek, Tanrı’ya gizlice dua etmek, mezmurları söylemek ve
kutsal resimlere eğilmemek, ölümle cezalandırılmaya başlandı. Charles ve II. Philip’in yönetimi
altında binlerce kişi mahvoldu. {BM 132.1}
Bir keresinde sorgucuların (Engizisyon müfettişlerinin) önüne bir aile getirildi. Bu aile Katolik
kilisesindeki Rab’bin Sofrasına katılmadıkları ve evlerinde tapındıkları için tutuklanmışlardı. En küçük
oğul şöyle cevap verdi: “Diz üstü çöküp zihinlerimizi aydınlatması ve günahlarımızı bağışlaması için
Tanrı’ya dua ediyoruz. Kralımızın ve yöneticilerimizin bol ve mutlu bir yaşam sürmeleri için yalvarışta
bulunuyoruz. Tanrı’nın diğer görevlileri korumasını diliyoruz.” Sonuç olarak babayla oğullardan birinin
yakılmasına karar verildi.4 {BM 132.2}
Yalnızca erkekler değil, bayanlar ve hizmetçi kadınlar da yılmayan bir cesaret gösterdiler. Kadınlar
kazıklarda kocalarının yanında yer alırdı. Alevler eşlerini yutarken ezgiler ve mezmurlar söyleyerek
onları teselli ederlerdi. Genç bayanlar, sanki uykuya dalıyormuş gibi sakin bir şekilde ölüme atılırdı.
Yakılmak üzere meydanlara çıkmadan önce düğünlerine hazırlanır gibi en güzel giysilerine
bürünürlerdi.5 {BM 132.3}
Zulüm. gerçeğin uğruna tanıklık edenlerin sayısını artırdı. Kral her geçen yıl zalimliğini daha da
sertleştiriyordu, ama gerçek yenik düşmedi. Tanrı’ya tapınma özgürlüğünü Hollanda’ya Orangelı
William getirdi. {BM 132.4}
Reform danimarka’da
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
61/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Müjde kuzey ülkelerine rahatça girdi. Wittenberg’deki öğrenciler Reform inancını İskandinavya’ya
taşıdılar. Luther’in yazıları da ışığı yaymaya devam ediyordu. Kuzeyin sert insanları, Romanın batıl
inançlarından ve çürümüşlüğünden Kutsal Kitap’ın yaşam veren gerçeklerine koşuyordu. {BM 132.5}
‘Danimarka’nın reformcusu’ Tausen, gençliğinde güçlü bir zeka sergilemiş ve manastıra
kapatılmıştı. Kiliseye büyük hizmetlerinin dokunacağı düşünülüyordu. Üstelik yetenekliydi de. Genç
öğrenciye Almanya’da ya da Hollanda’da bir üniversite seçmesi söylendi. Ancak tek bir koşul vardı:
Sapkınlığa kapılma tehlikesi olduğundan Wittenberg’e hiç gitmeyecekti. Keşişler kendisine böyle
söylediler. {BM 133.1}
Tausen, Roma’nın güçlü kalelerinden biri olan Cologne’ye gitti. Kısa zamanda midesi bulanmaya
başladı. Öte yandan Luther’in yazılarını ele geçirip büyük bir zevkle okuyordu. Böyle yapmakla
üstlerinin desteğini yitirme tehlikesinde olduğunun farkındaydı. Bu yüzden kararını verdi. Üniversite
yaşamına Wittenbergde bir öğrenci olarak devam edecekti. {BM 133.2}
Danimarka’ya döndükten sonra sırrını açıklamadı, ama birlikte olduğu kişileri yavaş yavaş daha
pak bir imana yönlendirmeye başlamıştı. Sonra Kutsal Kitap’ı açtı ve günahlının tek kurtuluş ümidi
olarak Mesih’i vaaz etti. Tausen’i Roma’nın savunucusu olarak gören ve umut bağlayanlar küplere
bindi. Manastırdaki görevinden alınarak bir hücreye tıkıldı. Tausen hücresinin demirleri arasından
çevresindekilere gerçeğin bilgisini anlatmaya devam ediyordu. Eğer Danimarkalı zalimlerin
sapkınlıkla uğraşına ustalığı olsaydı, Tausen’in sesi bir daha asla duyulmayabilirdi. Ama onu
derinlerdeki bir zindana atmak yerine, manastırdan tümüyle kovdular. {BM 133.3}
O sıralarda yeni öğretinin öğretmenlerini korumaya alan bir kraliyet hükmü çıktı. Kiliseler Tausen’e
açıldı; insanlar onu dinlemek için kuyruklar oluşturdu. Danimarka dilinde basılan İncil, hızla dağıtıldı.
Rab’bin işine engel olma çabaları, onun daha çok yayılmasını sağladı. Reform inancı Danimarka’da
kök salıyordu. {BM 133.4}
İsveç’te ilerleme
Wittenberg’den gelen genç bir adam yaşam suyunu İsveç’e taşıdı. Reform akımının Olaf ve
Laurentius Petri adındaki iki önderi geçmişte Luther ve Melankton’dan ders almışlardı. Olaf da büyük
reformcu gibi halkı konuşma sanatıyla etkiliyordu. Laurentius ise Melankton gibi düşünceli ve sakin bir
kişiydi. Ama her ikisinde yılmayan bir cesaret vardı. Katolik rahipler cahil ve batıl inançlı halkı
kışkırtmaya başladılar. Olaf Petri birkaç olayda canını zar zor kurtardı. Ne var ki kral tarafından
korunan ve reform konusunda kararlı olan başka kişiler Roma’ya karşı sürdürülen mücadelede
Petri’nin yanında yer almıştı. {BM 133.5}
Olaf Petri Kralın ve İsveç’in önde gelen kişilerinin huzurunda büyük bir başarıyla reform inancını
savundu. Ataların öğretişlerinin yalnızca Kutsal Yazıyla uyumlu olduğunda kabul edilebileceğini
söyledi. İmanın temel öğretilerinin, herkes tarafından anlaşılabilmesi için Kutsal Kitap’ta açıkça dile
geldiğini vurguladı. {BM 134.1}
Bu bize Reform ordusunun ne tür insanlardan oluştuğunu göstermektedir. Cahil, bölücü ve
şamatacı değildiler. Tanrı’nın Sözünü öğrenmiş ve Kutsal Kitap’ın sağladığı silahlarda ustalaşmışlardı.
Reformcular, aydınlardan ve teologlardan oluşuyordu; müjde gerçeğinin tüm sisteminde
uzmanlaşmışlardı. Roma okullarının ve eğitim yerlerinin bilgeleri üzerinde kolaylıkla zafer
kazanıyorlardı.6 {BM 134.2}
İsveç kralı Protestan inancını kabul etti; ulusal birlik de onun yanında bir karar aldı. İki kardeş
kralın arzusuyla Kutsal Kitap çevirisini üstlendiler. Krallığın her yerindeki hizmetkarların Kutsal
Yazıları açıklamasına ve okullardaki çocukların Kutsal Kitap’ı öğrenmesine karar verildi. {BM 134.3}
Roma zulmünden özgür kılınan ulus, daha önce hiç ulaşmadığı bir güce ve üstünlüğe kavuştu.
Yüzyıl kadar sonra, cılız olarak bilinen bu ulus ‘Otuz Yıllık Savaşlar’ sırasında Almanya’nın yardımına
koştu. Tüm Avrupa’da bunu göze alabilen tek ülke İsveç olmuştu. Kuzey Avrupa’nın tümü yeniden
Roma baskısı altına girmek üzereydi. İsveç orduları Protestanlar için Almanya’nın hoşgörü, Reformu
kabul etmiş ülkelerin de vicdan özgürlüğü kazanmasını sağladı. {BM 134.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
62/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Bölüm 14: Gerçek ingiltere’de ilerliyor
Luther Alman halkına kapalı kalmış olan Kutsal Kitap’ı açarken Tanrı’nın Ruhu Tyndale’i
İngiltere’de aynı şeyi yapmaya yönlendiriyordu. Wycliffe’in Kutsal Kitap’ı, birçok hatalar içeren Latince
metinden çevrilmişti. Üstelik el yazması nüshalar o denli pahalıydı ki, çok kısıtlı bir dağıtım
yapılabiliyordu. {BM 136.1}
1516 yılında İncil ilk kez özgün Grekçe dilinde basıldı. Önceki nüshalarda geçen hataların bir kışını
düzeltildi, anlamı daha açık bir dille ortaya kondu. Böylece eğitimli insanları gerçeğin bilgisine daha
yetkin bir şekilde ulaştırarak Reforma yeni bir yön kazandırdı. Ancak halk hala büyük ölçüde Tanrı’nın
Sözünden yok­sundu. Tyndale Wycliffe’in işini tamamlayacak ve Kutsal Kitap’ı halkına verecekti. {BM
136.2}
Düşüncelerini korkusuzca vaaz etti. Katoliklerin Kutsal Ki­ tap’ı kilisenin verdiğine ve yalnızca
kilisenin açıklayabileceğine ilişkin iddialarını Tyndale şöyle yanıtladı. “Kutsal Yazıları bize vermek
şöyle dursun, bizden siz sakladınız. Kutsal Yazıları öğretenleri siz yaktınız. Elinizde olsa Kutsal
Yazıları da yakardınız.”1 {BM 136.3}
Tyndale’in vaazları büyük bir ilgi yarattı. Ancak rahipler onun işini yıkmaya çalışıyordu. Tyndale.
“Ne yapılmalı?” diye düşünüyordu, “Her yere yetişemem ki! İmanlılar Kutsal Yazılara kendi dillerinde
sahip olursa, bu çok bilmişlere karşı durabilirler. Kutsal Kitap olmadan halkı gerçekle eğitmek çok
zor.”2 {BM 136.4}
Wycliffe’in zihninde yeni bir tasarı oluşuyordu. “Müjde neden İngiliz dilinde olmasın?... Kiliseye öğle
ışığı girebilecekken neden tan ışığıyla yetinelim? İmanlılar İncil’i ana dillerinde okuyabilmeliler.”3
İnsanlar gerçeğe yalnızca Kutsal Kitap’ın gerçeği aracılığıyla ulaşabilecekti. {BM 136.5}
Bir keresinde Tyndale, eğitimli bir katolikle tartışıyordu. Adam, “Tanrı’nın yasaları olmasa da
Papanın yasaları bize yeter” diyordu. Tyndale şöyle cevap verdi: “Papaya ve onun yasalarına meydan
okuyorum. Tanrı bana ömür verdiği sürece, saban süren çocuk Kutsal Yazıları senden iyi bilecek.”4
{BM 136.6}
Tyndale incil’i ingilizce’ye çeviriyor
Zulüm yüzünden evinden olan Tyndale, Londra’ya gitti ve orada bir süre rahatsız edilmeden çalıştı.
Ancak Papa yanlıları oradan da kaçması için onu zorladılar. Sanki İngiltere’nin tümü onu kapana
kıstırmaya çalışıyordu. Almanya’da İngilizce İncil’i basmaya başladı. Bir kentte basım yasaklandığı
zaman başka bir kente gitti. Sonunda Luther’in müjdeyi yıllar önce bir kurulda savunduğu Worms’a
geldi. O kentte Reformun birçok yandaşı vardı. İncil üç bin nüsha basıldı ve kısa sürede tükendi. Yeni
bir baskı daha yapıldı. {BM 137.1}
Tanrı’nın Sözü Londra’ya gizlice ulaştırılıyor ve oradan da tüm ülkeye dağıtılıyordu. Papa yanlıları
gerçeği bastırma girişiminde bulundular, ama sonuç alamadılar. Durham piskoposu, bir kitapçıdan
oldukça çok sayıda Kutsal Kitap alıyordu. Onları yakıyor ve dağıtımlarına engel olduğunu sanıyordu.
Ne var ki böylece kazanılan para, daha yeni ve iyi bir baskının çıkmasına neden oldu. Tyndale daha
sonra tutukevine konduğunda ona, Kutsal Kitap basımı için kendisine maddi yardımda bulunanların
adını açıklarsa serbest kalacağını söylediler. Tyndale, piskopos Durham’ın elde kalan kitaplara
yüksek ücretler ödeyerek herkesten çok yardımcı olduğunu söyledi. {BM 137.2}
Tyndale sonunda şehit düşerek imanına tanıklık etti. Onun hazırladığı diğer askerler yüzyıllar
boyunca, hatta çağımıza kadar savaşmaya devam ettiler. {BM 137.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
63/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Öte yandan Latimer, kürsüden Kutsal Kitap’ın halkın dilinde okunması gerektiğini duyurmaya
devam ediyordu; “Araya kimseyi koymayın; bizi yönlendiren Tanrı’nın sözü olsun. Atalarımızın izinden
yürümeyelim. Onların yaptıklarını değil, yapmaları gerekeni yapalım.”5 {BM 137.4}
Barnes ve Frith, Ridley ve Cranmer, Reformun İngiltere’deki önderleriydi. Bu kişiler Roma’ya yakın
çevrelerde de yüksek eğitimleri ve olgunluklarıyla tanınıyordu. Papalığa karşı dirençleri o sistemin
yanılgılarını görmekten kaynaklanıyordu. {BM 137.5}
Kutsal yazının kusursuz yetkisi
Reformcuların ­ Valdensler, Wycliffe, Huss, Luther, Zwingli gibi ­ sahip olduğu üstün ilke Kutsal
Yazının kusursuz yetkisiydi. Tüm öğretileri ve iddiaları Kutsal Yazılarla sınayarak değerlendiriyorlardı.
Bu kişileri kazıkta yanarken destekleyen Tanrı’nın Sözüne imandı. Latimer arkadaşlarıyla birlikte
kazığa bağlanarak yakılırken onlara şöyle bağırdı: “Korkmayın. Bugün İngiltere’de Tanrı’nın lütfuyla
öyle bir kandil yakıyoruz ki, asla söndürülemeyecek.”6 {BM 137.6}
İngiliz kiliseleri Roma’ya teslim olduktan yüzlerce yıl sonra İskoç kiliseleri hala özgürlüklerini
koruyorlardı. Ne var ki on ikinci yüzyılda papalık yerleşmeye başladı ve oradaki karanlık tüm diğer
ülkelerden daha derin oldu. Işık artık İskoçya’daki karanlığa da işlemeye başlamıştı. İngiltere’den
Kutsal Kitap’la ve Wycliffe’in öğretişleriyle gelen Lollard’lar, müjde bilgisinin sağlanması için çok emek
verdiler. Reformun başlamasıyla birlikte Luther’in yazıları ve Tyndale’in İngilizce Incil’i oraya da ulaştı.
Bu haberciler sessizce dağları ve vadileri aştılar; gerçeğin meşalesinin dört yüz yıllık zulüm nedeniyle
sönmeye yüz tuttuğu yerlere yeni yaşam getirdiler. {BM 138.1}
Daha sonra birdenbire tehlikeye uyanan papalık önderleri İs­ koçyanın en soylu oğullarını
kazıklarda yaktılar. Can veren bu tanıklar halkın yüreğini Roma’nm zincirlerini kırıp atmak için
ölümsüz bir arzuyla doldurdu. {BM 138.2}
John knox
Hamilton ve Wishart, Rab’bin alçakgönüllü öğrencileri olarak kazıkta can verdiler. Ama Wishart’ın
küllerinden, alevlerin susturmayacağı bir kişi çıktı. Bu kişi Tanrı’nın yardımıyla İskoçya’daki papalığın
son bulmasını sağladı. {BM 138.3}
John Knox Tanrı Sözünün gerçekleriyle beslenmek için kilisenin geleneklerine sırtını çevirdi.
Wishart’ın öğretişi, onun Roma’yı terk etmesine ve zulüm gören reformculara katılmasına neden oldu.
{BM 138.4}
Dostları vaaz vermesi için Knox’a üsteliyor, ama o bu sorumluluktan çekiniyordu. Günler boyunca
kendisiyle savaştıktan sonra karar verdi. Yılmak bilmeyen bir cesaretle hizmet etmeye başladı. Bu
içten reformcu, insandan korkmuyordu. İskoçya kraliçesiyle yüz yüze geldiğinde, onu ne tehditler ne
de vaatler yıldırabildi. Kraliçe ona devletin yasakladığı bir inancı halka öğrettiğini ve böylece
yöneticilere boyun eğmekle ilgili Tanrı yasasını çiğnediğini söyledi. Knox şöyle karşılık verdi: Eğer
İbrahim’in soyu, Firavun’un inancını benimsemiş olsaydı, bugün inancımız ne olacaktı? Ya da elçilerin
dönemindeki herkes Roma imparatorlarının inancını benimsemiş olsaydı, yeryüzünde şimdi hangi
inanca yer olacaktı?” {BM 138.5}
Mary şöyle dedi: “Sen Kutsal Yazıları farklı bir şekilde yo­ rumluyorsun, onlar (Roma katolikleri)
farklı şekilde yorumluyor. Kime inanayım, kim yargıç olacak?” {BM 139.1}
Knox, “Sözünü açıkça söylemiş Tanrı’ya inanacaksınız” diye karşılık verdi, “Tanrı’nın sözü gayet
açıktır. Kendisiyle asla çelişkiye düşmeyen Kutsal Ruh, zor anlaşılan bazı metinleri, başka metinlerde
daha açık bir şekilde ortaya koyacaktır.”7 {BM 139.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
64/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Korkusuz Knox, İskoçya papalıktan özgür olana dek hayatını tehlikeye atarak hedefine koşmaya
devam etti. {BM 139.3}
İngiltere’de Protestanlığın ulusal inanç olarak yerleşmesi, zulmü durdurmamış, ama azaltmıştı.
Roma’nın birçok unsuruna hala yer veriliyordu. Papanın üstünlüğü reddedilmiş, ama onun yerine
kilisenin başı olarak kral geçmişti. Müjdenin paklığından hala büyük bir kopuş vardı. Dinsel özgürlük
henüz anlaşılmamıştı. Protestan yöneticiler Roma’nın zalim yöntemlerine çok nadir olarak
başvursalar da her insanın kendi vicdanına göre Tanrı’ya tapınma hakkı tam anlamıyla
benimsenmemişti. Birçok kişi yüzlerce yıl boyunca bölücülükle suçlanarak baskı gördü. {BM 139.4}
Binlerce kilise önderi sürülüyor
On yedinci yüzyılda binlerce kilise önderi sürüldü ve insanların kilise tarafından onaylanan
toplantılar dışında herhangi bir dinsel toplantıya katılması yasaklandı. Rab’bin zulüm gören çocukları,
ormanın derinliklerinde toplanarak dualarına ve övgülerine devam ettiler. Birçokları imanlarından
ötürü acı çekti. Tutukevleri doldu, aileler parçalandı. Her şeye rağmen onların tanıklığı susturulamadı.
Birçoklan Amerika’ya sürüldü; orada sivil ve dinsel özgürlüğün temellerini attılar. {BM 139.5}
John Bunyan adında bir kişi, suçlularla dolu bir zindanda gökyüzünün havasını soludu; ölüm
diyarından göksel kente doğru yol alan ‘İmanlının Yolculuğu’ adlı harika eserini yazdı. ‘İmanlının
Yolculuğu’ ve ‘Baş Günahkarlara Bol Lütuf adlı kitaplar birçok kişiyi yaşam yoluna çekti. {BM 140.1}
Ruhsal karanlığın hüküm sürdüğü bir dönemde Whitefield ve Wesley’ler ortaya çıkarak Tanrı’nın
ışığını taşıdılar. Katolik kilisesinin baskısı altında yaşayan insanlar, putperestlikten pek farkı olmayan
bir yaşam biçimine zorlanmışlardı. Üst sınıflar tanrısallıkla alay ediyor, alt sınıflar ise kötülüğe terk
ediliyordu. Kilisenin gerçeğin davasını destekleyecek cesareti ya da imanı yoktu. {BM 140.2}
İmanla aklanma
Luther tarafından öğretilen imanla aklanmaya ilişkin büyük öğreti, Roma’nın kurtuluş için iyi
eylemlere dayanma ilkesi yüzünden hemen hemen tümüyle gözden kaybolmuştu. Whitefield ve
Wesley’ler, Tanrı’nın beğenisini kazanmak için içtenlikle gayret gösteriyorlar, dinin tüm gereklerini
yerine getirmeye çalışıyorlardı. {BM 140.3}
Charles Wesley bir keresinde hasta düştü; ölümün yaklaşmakta olduğunu hissediyordu; kendisine
sonsuz yaşam ümidini neye dayandırdığı soruldu. ‘Tanrı için elimden geleni ardıma koymadım” dedi.
Arkadaşı bu yanıttan tatmin olmamıştı, üsteledi. Wesley, “Ne yani! Gösterdiğim gayret ve verdiğim
emekten başka neye dayanarak iiınit edebilirim?”8 Kilisenin üzerine işte böyle bir karanlık çökmüştü;
insanlar tek kurtuluş ümidi olan çarmıha gerilmiş olan Mesih’in kanından böyle uzak kalıyordu. {BM
140.4}
Wesley ve dostları, Tanrı yasasının sözleri ve eylemleri olduğu kadar düşünceleri de kapsadığını
görmeye başladılar. Büyük bir titizlikle dua ederek doğal benliğin kötü yönlerini bastırmaya çalıştılar.
Kendilerini inkar ederek ve aşağılayarak, Tanrı’nın beğenisi kazanmak amacıyla kutsallığa kavuşmak
için her türlü çabayı gösterdiler. Ama günahın mahkumiyetinden kurtulma ve gücünü kırma savaşında
tümüyle yenik düştüler. Protestanlık sunağı üzerinde sönmeye yüz tutan tanrısal gerçeğin alevleri,
bazı Bohemyalı imanlılar tarafından yeniden harlanacaktı. Bunlar Saksonya’ya sığınmışlar ve eski
imanı elden bırakmamışlardı. Bu imanlılar aracılığıyla Wesley ışığa kavuştu. {BM 140.5}
John ve Charles Wesley Amerika’ya bir görev için gönderildiler. Gemide birkaç Alınanla
birlikteydiler. Şiddetli rüzgarlarla mücadele ettiler. Ölümle yüz yüze geldiğini gören John, Tanrı’yla
barışına güvencesine sahip olmadığını hissetti. Alınanlarda kendisinin yabancı olduğu bir sakinlik ve
güven duygusu vardı. Wesley şöyle anlatıyor: “Onların davranışındaki ciddiyeti önceden de fark
etmiştim. Gururdan, öfkeden, hırstan olduğu kadar korku ruhundan da kurtulup kurtulmadıklarını
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
65/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
denemek için iyi bir fırsat çıkmıştı. Birlikte toplanmış mezmur okuyorduk, deniz birden patladı.
Dalgalar geminin üzerinden geçip güverteye dökülüyordu. Bir an suların bizi yutacağını sandım.
İngilizler korkuyla çığlık atmaya başladılar. Almanlar sakin bir şekilde ezgi söylüyordu. Sonra on­
lardan birine ‘Korkmadınız mı?’ diye sordum. ‘Tanrı’ya şükür, hayır’ diye cevap verdi. ‘Peki ama
kadınlarınız ve çocuklarınız da korkmadı mı?’ diye sordum. ‘Hayır, kadınlarımız ve çocuklarımız
ölmekten korkmaz’ dedi.”9 {BM 141.1}
Wesley’in içi ‘tuhaf bir şekilde ısınıyor’ Wesley İngiltere’ye döndükten sonra Alman bir eğitmenin
yardımıyla Kutsal Kitap imanı konusunda daha açık bir anlayış kazandı. Londra’daki bir toplantı
sırasında Luther’in yazdığı bir tümce okundu. Wesley bunu dinlerken içinde imanın alevlendiğini
hissetti. “İçimin tuhaf bir şekilde ısındığını hissettim” dedi, “Mesih’e ve kurtuluşum için yalnızca O’na
güvendiğimi hissettim. Bana bir güvence verildi. Günahlarım, benim bile günahlarım silindi, günahın
ve ölümün yasasından özgür kılındım.10 {BM 141.2}
Wesley dualarla, oruçlarla ve kendini inkar ederek kazanmak için emek verdiği lütfun bir armağan
olduğunu bulmuştu. Bu armağana para ödemeden, ücret vermeden kavuştu. Tanrı’nın karşılıksız
armağanının yüce müjdesini her yere yaymak için yüreğinde büyük bir ateş yandı. “Tüm dünyayı
müjdeyi duyurmam gereken bir yer olarak gördüm” dedi, “dünyanın neresinde olursam olayım,
dinlemeye hazır olanlara kurtuluş müjdesini duyurmayı koşulsuz görevim olarak görüyorum.”11 {BM
141.3}
Wesley sıkı disiplinli yaşamına olduğu gibi devam etti. Ama bu kez imanının kökü olarak değil,
imanının sonucu ve kutsallığının meyvesi olarak böyle bir yaşam sürüyordu. Tanrı’nın Mesih’teki lütfu
artık itaat yoluyla sergilenecekti. Wesley’in yaşamı, öğrendiği büyük gerçekleri vaaz etmeye adandı.
Mesih’in dökülen kanına iman yoluyla aklanmayı, Kutsal Ruh’un gücüyle yeniden doğmayı, Mesih’e
benzeyen bir yaşam sürerek Tanrı için ürün vermeyi öğretmeye başladı. {BM 142.1}
Whitefield’e ve Wesley kardeşlere Tanrı’yı tanımayan dostları tarafından şu anda onurlandırılan
‘Metodist’ adı verildi. Kutsal Ruh, çarmıha gerilmiş olan Mesih’i vaaz etmeleri için onları yön­
lendiriyordu. Binlerce kişi kurtuluşa kavuştu. Bu koyunların yırtıcı kurtlardan korunması gerekiyordu.
Wesley’in yeni bir mezhep oluşturmak gibi bir düşüncesi yoktu, ama yeni imanlıları ‘Metodist Bağlantı’
adı verilen bir şekilde örgütledi. {BM 142.2}
Bu vaizlere kurumlaşmış (canlılığını yitirmiş) kiliselerden gizemli ve etkili bir baskı geldi. Ama
gerçek yine de kapalı olan kapılardan sızıp içeri giriyordu. Kilise görevlilerinden bazıları ahlaksal
uykularından uyanıp kendi bölgelerinde ateşli vaizler haline geldiler. {BM 142.3}
Wesley’in günlerinde farklı yeteneklere sahip olan insanlar, öğretinin her noktasında aynı
düşünceye sahip olmayabiliyordu. Whitefield ve Wesley kardeşler arasındaki farklar bir ara kopma
noktasına geldi. Ancak Mesih’in okulunda yumuşak huyluluk dersini aldıkça, birbirlerine karşılıklı
olarak katlanmaya başladılar. Yanılgıların ve günahların her yerde cirit attığı bir dönemde ayrılıklara
gerek yoktu. {BM 142.4}
Wesley ölümden kaçıyor
Etkili kişiler Wesley kardeşlere karşı güç kullanmaya başladılar. Ruhban sınıfına ait olan birçok kişi
düşmanlık yapıyordu. Kiliselerin kapıları pak imana karşı kapandı. Kürsülerden onları reddeden
rahipler, karanlık ve günah unsurlarına yol açmış oldular. John Wesley Tanrı merhametinin bir
mucizesi olarak defalarca ölümden kurtuldu. Hiçbir kaçış noktası olmadığı zamanlarda insan biçimine
bürünen bir melek yanında beliriyordu. Kalabalık yere yıkılırken Mesih’in hizmetkarı bir kaçış fırsatı
yakalamış oluyordu. {BM 142.5}
Wesley bu şekilde kurtulduğu bir anda şöyle dedi: “Birçokları giysilerimi çekiştirip beni yere
yıkmaya çalışırken sürekli başarısız oluyordu. Arkamda öfkeli bir adam vardı, elindeki kalın meşe
sopayla bana birkaç kez vurmuştu. Eğer o sopayla sadece bir kez kafama vursa, benden kurtulacaktı.
Ama hep ıskaladı. Bunun nasıl olduğunu bilmiyorum, çünkü ben sıkıştırılmış olduğum için hiç hareket
edemiyordum.”12 {BM 143.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
66/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
O günlerin Metodistleri alaya, zulme ve hatta şiddete bile göğüs gerdiler. Bazı durumlarda halk
meydanlarına bir belge asılıyor, Metodistlerin pencerelerini kırmak ya da evlerini yağmalamak
isteyenler belli bir saatte toplanmaya çağrılıyordu. Tek ha­taları günahkarları kutsallık yoluna
çevirmeye çalışmak olan insanlara karşı sistematik bir zulüm uygulanıyordu. {BM 143.2}
İngiltere’de, Wesley’in döneminden önceki ruhsal çöküntü­nün nedeni Mesih’in öğretişlerinin
ahlaksal yasayı ortadan kaldırdığına ve imanlıların artık yasaya uymak zorunda olmadıklarına ilişkin
bir yanılgıydı. Ruhsal hizmetkarların insanlara Tanrı’nın buyruklarına uymayı öğretmemeleri gerektiği
söyleniyordu. Çünkü Tanrı’nın kurtuluş için seçtiği kişiler zaten olgunlaşarak erdemlere kavuşacaktı;
öte yandan sonsuz yargı için belirlenenlerin de zaten tanrısal yasaya uyacak güçleri yoktu.
Dolayısıyla bunları öğretmek gereksizdi. {BM 143.3}
Başka kişilere göre de ‘seçilmiş olanlar Tanrı’nın beğenisini ve lütfunu yitirmeyecekleri için, kötü
eylemleri gerçekten günah değildir, dolayısıyla bunları itiraf etmelerine ve tövbe ederek bunlardan
dönmelerine gerek yoktur.13 Bu yüzden tanrısal yasanın seçilmişler tarafından en korkunç şekilde
çiğnenmesi bile Tanrı’nın gözünde günah değildir’ diye ilan edildi. Çünkü zaten yasanın yasakladığı
ve Tanrı’yı hoşnut etmeyen bir şeyi yapamazlar. {BM 143.4}
Bu korkunç öğretiler daha sonra ‘doğruluk standardı olarak değişmeyen tanrısal yasa yoktur’ ve
‘ahlak standartlarını toplum belirler ve değiştirir’ gibi düşüncelere yol açtı. Bütün bu düşün­celerin
kaynağı gökyüzünde Tanrı yasasının doğruluk kısıtlamalarını yıkmayı tasarlayan şeytan’dı. {BM 143.5}
Tanrısal yasaların insan karakterini karşı konulamayacak bir şekilde belirlediğine ilişkin öğretiler
birçok kişinin Tanrı’nın yasasını çiğnemesine neden oldu. Wesley Tanrı yasasının imanlılar için geçerli
olmadığına ilişkin bu öğretiye sürekli olarak karşı durdu. “Çünkü Tanrı’nın biitiin insanlara kurtuluş
sağlayan lütfu ortaya çıkmıştır.” “O tüm insanların kurtulmasını ve gerçeğin bilincine erişmesini ister.”
“Dünyaya gelen, her insanı aydınlatan gerçek ışık vardı.” (Titus 2:11; l.Timoteyus 2:3­6; Yuhanna 1:9).
İnsanlar yaşam armağanını kendi istekleriyle reddederek kurtuluşa sırtlarını çevirirler. {BM 144.1}
Tanrı’nın yasası savunuluyor
Mesih’in ölümü sayesinde on buyruğun törensel yasayla birlikte ortadan kaldırıldığı iddiasına
karşılık Wesley şöyle cevap verdi: “Tanrı on buyruktan oluşan ve peygamberler tarafından da
onaylanan ahlaksal yasayı ortadan kaldırmamıştır. Bu yasa asla bozulamaz. Çünkü gökyüzünde
sadık bir tanık olarak durmaktadır.” {BM 144.2}
Wesley yasanın ve müjdenin yetkin bir uyum içerisinde olduğunu ilan etti; “Bir yandan yasa her
zaman müjdenin yolunu açar ve ona doğru yönlendirir. Diğer yandan ise müjde yasaya daha etkili bir
şekilde uymamızı sağlar. Örneğin yasa bizden Tanrı’yı ve komşumuzu sevmemizi, yumuşak huylu,
alçakgönüllü ve kutsal olmamızı ister. Bu buyrukları yerine getirmeye yeterli olmadığımızı hissederiz,
ama Tanrı’nın vaadi bize o sevgiyi vermek, bizi yumuşak huylu, alçakgönüllü ve kutsal kılmaktır.
Dolayısıyla biz bu iyi habere, yani müjdeye sarılırız. Mesih İsa’ya iman yoluyla yasanın doğruluğunun
içimizde yerine geldiğini görürüz.” {BM 144.3}
Wesley ayrıca şöyle dedi: “Mesih’in müjdesinin en büyük düşmanları, insanlara buyrukların ­ en
küçüğünü bile olsa ­ çiğnemeyi öğretenlerdir. Bu kişiler Rab’bi Yahuda’nın yaptığı gibi onurlandırırlar;
öperek selam verirler. Ama aslında O’nu ele vermektedirler, kanından söz ederek tacını almaktadırlar,
müjdeyi yayma adı altında yasanın gereklerini hafifletmektedirler.”14 {BM 144.4}
Yasanın ve müjdenin uyumu
Müjdeyi duyurmanın yasanın yerine geçtiğini söyleyenlere Wesley şöyle cevap verdi: “Müjde
yasanın en birinci görevini yani günahlı olduklarına dair insanları ikna etme ve cehennemin kenarında
dolaşanları uyandırma görevini yapmaz. Bu yasanın görevidir. Sağlıklı olanlara ya da olduğunu
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
67/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
sananlara hekim tavsiye etmek saçmadır. Önce onları hasta olduklarına dair ikna etmelisiniz. Yoksa
size gayretiniz için teşekkür etmeyeceklerdir. Yürekleri hiçbir zaman kırılmamış olanlara Mesih’i
önermek de aynı şekilde saçına olacaktır.”15 {BM 145.1}
Wesley, Tanrı’nın lütuf müjdesini vaaz ederken efendisi gibi ‘yasayı büyütmeyi ve onu görkemli
kılmayı’ istedi (İşaya 42:21). Bunun çok büyük sonuçları oldu. Yarım yüzyılı aşan hizmetinin sonunda,
yarım milyondan fazla izleyiciye sahip oldu. Onun emekleriyle günah çukurundan alınıp daha yüce ve
pak bir yaşama kavuşanları ancak Tanrı’nın Egemenliğinde toplandığımızda göreceğiz. Wesley’in
yaşamı her imanlıya eşsiz değerde bir ders ve­riyor. {BM 145.2}
Keşke Mesih’in bu kulunun imanı, sönmek bilmeyen harareti, özverileri ve adanmışlığı
günümüzdeki kiliselerde görülebilse! {BM 145.3}
Bölüm 15: Fransa’da dehşet dönemi: Gerçek nedeni
Bazı uluslar Reformu gökten gelen bir haberci gibi kucakladılar. Başka diyarlarda ise Kutsal Kitap
bilgisi hemen hemen tümüyle dışlandı. Bir ülkede gerçek ve yanılgı, hüküm sürmek için yıllarca
mücadele etti. Gökyüzünün gerçeği sonunda tümüyle geri püskürtüldü. Tanrı lütfunun armağanını hor
gören halkın arasından Kutsal Ruh’un koruyucu engeli kalktı. Tüm dünya ışığın bile bile reddedilişinin
meyvesine tanık oldu. {BM 147.1}
Fransız Devrimi sırasında Kutsal Kitap’a karşı bir savaş başlatılmıştı. Bu savaş Roma’nm Kutsal
Yazıları sindirmesinin bir sonucuydu (Ek’e bkz.). Roma Kilisesinin öğretişinin ürünleri çarpıcı bir
şekilde görülebiliyordu. {BM 147.2}
Esinleme kitapçığında ‘yasa tanımaz adamın’ egemenlik sürmesiyle özellikle Fransa’nın yaşadığı
korkunç sonuçlar dile getirilmiştir: “Orası, kutsal kenti iki ay boyunca ayaklarıyla çiğneyecek olan
uluslara verildi. İki tanığıma güç vereceğim; çuldan giysiler içinde bin iki yüz altmış gün peygamberlik
edecekler... Tanıklık görevleri sona erince dipsiz derinliklerden çıkan canavar onlarla savaşacak,
onları yenip öldürecek. Cesetleri, simgesel olarak Sodom ve Mısır diye adlandırılan büyük kentin ana
yoluna serilecek. Onların Rab’bi de orada çarmıha gerilmişti... Yeryüzünde yaşayanlar, onların bu
durumuna sevinip bayram edecek, birbirlerine armağan gönderecekler. Çünkü bu iki peygamber,
yeryüzünde yaşayanlara çok eziyet etmişti. Üç buçuk gün sonra iki peygamber, Tanrı’dan gelen
yaşam soluğunun bedenlerine girmesiyle ayağa kalktılar. Onları görenler dehşete kapıldı” (Esinleme
11:2­11). {BM 147.3}
‘Kırk iki ay’ ve ‘iki bin iki yüz üç gün’ aynı süredir; Mesih’in kilisesinin Roma zulmüne katlandığı
zaman dilimini temsil eder. Zulüm 1260 yıl sürmüş, İ.S. 538 yılında başlamış ve 1798 yılında son
bulmuştur (Ek’e bkz.). O sürenin sonunda Fransız ordusu Papayı tutsak alınıştır. Papa sürgünde can
vermiştir. Papalık hiyerarşisi o zamandan beri eski gücünü toparlayamamıştır. {BM 147.4}
Kilisenin zulmü 1260 yıldan fazla sürmedi. Tanrı halkına merhamet ederek Reformun da etkisiyle
bu süreyi kısalttı. {BM 147.5}
‘İki tanık’ Eski ve Yeni Antlaşma’dan oluşan Kutsal Yazıları temsil eder. Bunlar Tanrı yasasının
başlangıcının, devamlılığının ve aynı zamanda kurtuluş tasarısının tanıklarıdır. {BM 148.1}
‘İki tanığıma güç vereceğim; çuldan giysiler içinde bin iki yüz altmış gün peygamberlik edecekler.’
Kutsal Kitap yasaklandığı, tanıklığı çarpıtıldığı, onun gerçeklerini ilan edenlerin ele verildiği, işkence
gördüğü ve imanları uğruna şehit olduğu ya da sürüldüğü zaman ‘çuldan giysilere bürünerek’
peygamberlik etmiş gibi oldu. En karanlık zamanlarda sadık kişilere Tanrı’nın gerçeğini ilan etmek için
bilgelik ve yetki verildi (Ek’e bkz.). {BM 148.2}
“Biri onlara zarar vermeye kalkışırsa, ağızlarından ateş fışkıracak ve düşmanlarını yiyip bitirecek.
Onlara zarar vermek isteyen herkesin böyle öldürülmesi gerekir” (Esinleme 11:5). Tanrı Sözünü
çiğneyen insanlar cezasız kalmayacaktır! {BM 148.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
68/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
“Tanıklık görevleri sona erince.” İki tanık görevlerinin sonuna doğru yaklaşırken dipsiz
derinliklerden bir canavar çıkacak ve onlarla savaşacaktır. Şeytan’ın gücünün yeni bir belirtisi
görülüyor. {BM 148.4}
Roma’nın politikası Kutsal Kitap’a saygı adı altında onu bilinmeyen bir dilde tutarak insanlardan
gizlemekti. Roma’nın yönetimi altında çula bürünmüş tanıklar (Kutsal Kitap) peygamberlik ettiler.
Ancak ‘dipsiz derinliklerden çıkan canavar’, Tanrı’nın Sözüne açık ve kararlı bir savaş başlatacaktır.
{BM 148.5}
Sokaklarında tanıkların öldürüldüğü ‘büyük kent’, ‘ruhsal olarak’ Mısır’dır. Kutsal Kitap tarihi
boyunca yaşayan Tanrı’nın varlığını en cesur şekilde inkar eden ve O’nun buyruklarına en ısrarla
karşı duran uluslardan biri Mısır’dır. Gökyüzüne en büyük başkaldırıda bulunan kral Firavun’dur; “Rab
kim oluyor ki, O’nun sözünü dinleyip İsrail halkını salıvereyim?” dedi. “Rab’bi tanımıyorum. İsrailliler’in
gitmesine izin vermeyeceğim” (Çıkış 5:2). Bu düpedüz tanrıtanımazlıktır (ateizm). Mısır’ı temsil eden
ulus da Tanrı’yı aynı şekilde inkar edecek ve O’na küstahlık edecektir. {BM 148.6}
‘Büyük kent’ aynı zamanda ‘ruhsal olarak’ Sodom’la kıyas­lanıyor. Sodom’un çürümüşlüğü özellikle
cinsel alanda belirgindi. Bu peygamberliğin yerine geleceği ulus benzer bir niteliğe sahip olacaktır. {BM
148.7}
O halde peygamberliğe göre 1798’den hemen önce Şeytan’dan kaynaklanan bir güç çıkacak ve
Kutsal Kitap’a karşı savaş verecektir. Tanrı’nın iki tanığının bu şekilde susturulduğu kentte, Firavun’un
tanrıtanımazlığı ve Sodom’un cinsel ahlaksızlığı kol gezecektir. {BM 149.1}
Peygamberliğin çarpıcı bir şekilde yerine gelmesi
Bu peygamberlik Fransa tarihinde 1793 yılındaki Devrim sırasında çarpıcı bir şekilde yerine geldi.
Fransa, Devlet Yürütme Kurulunun kararıyla Tanrı’nın olmadığını ilan eden tek dünya devletidir. Halk
bu duyuruyu dans edip şarkılar söyleyerek kabul etti.1 {BM 149.2}
Fransa Sodom’a benzer nitelikler de sergilemektedir. Fransanın tanrıtanımazlığını ve cinsel
ahlaksızlığını dile getiren bir tarihçi şöyle diyor: Dinle ilgili devlet yasalarıyla birlikte insanların
meydana getirebileceği en kutsal kuruluş olan evlilik ilişkisi de geçici bir zemine oturtulmuş, iki insanın
sırf zevk için birleşmesi ve ayrılması ınazur görülmüştür... Söylediği zekice şeylerle ünlenen Sophie
Arnoult adındaki oyuncu, bunun zinayı serbest bırakmak olduğunu dile getirmiştir.”2 {BM 149.3}
Mesih’e karşı düşmanlık
‘Onların Rab’bi de orada çarmıha gerilmişti.’ Bu da Fransa tarafından yerine getirildi. Gerçek hiçbir
ülkede bu denli zalimce bir düşmanlıkla karşılaşmamıştır. Fransa müjdeye iman edenlere zulmederek
Mesih’i öğrencilerinin kimliğinde çarmıha germiş oldu. {BM 149.4}
Kutsalların kanı yüzyıllar boyunca döküldü. ‘İsa Mesih’e tanıklık eden’ Valdensler. Piedmont
dağlarında can verirken Fransanın Albijenleri de aynı yolda yürüyorlardı. Reformun öğrencileri
korkunç işkencelerle öldürüldü. Kral ve soylular, yüksek sınıftan bayanlar ve saray uşakları İsa’nın
acılar içinde can veren şehitlerini seyrettiler. Cesur Hügonotların, birçok mücadelede kanları dö­küldü:
vahşi hayvanlar gibi avlandılar. {BM 149.5}
Onsekizinci yüzyılda eski imanlıların Fransa’da kalan çocukları ve torunları güneydeki dağlarda
saklanarak atalarının imanını sürdürdüler. Kovuklarda ömür boyu tutsaklığa mahkum oldular. Fransız
imanlıların soyluları da zincirlenerek soyguncular ve katillerle bir tutuldular; korkunç işkencelere
maruz kaldılar. Diğerleri diz üstünde dua ederken katledildi. Onların ülkesi kılıçla ve baltayla düştü;
geniş ve kasvetli bir çöle döndü. {BM 149.6}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
69/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Bu canavarlıklar karanlık bir çağda değil XIV. Louis’nin parlak döneminde gerçekleşti. O zaman
bilimin gelişmeye başladığı zamanlardı. Saray yetkilileri ve diğer yöneticiler okumuş, eğitimli kişilerdi;
üstelik yardımsever ve yumuşak huylu olarak tanınıyorlardı. {BM 150.1}
Suçların en korkuncu
Dehşet içinde geçen yılların en korkunç olaylarından biri ‘Aziz Bartholomew Katliamıydı’. Fransa
kralı rahiplerin ve din görevlilerinin ısrarıyla bu kararı aldı. Gece çalınacak olan zil, katliamı
başlatacaktı. Krallarının onuruna güvenerek evlerinde uyuyan binlerce Protestan dışarı çıkarılarak
katledildi. {BM 150.2}
Katliam Paris’te yedi gün boyunca sürdü. Protestanlığın bulunduğu tüm diğer kasabalara kralın
buyruğuyla yayıldı. Soylu ve köylü, yaşlı ve genç, anne ve çocuk birlikte düştüler. Tüm Fransa’da
katledilenlerin sayısı 70.000’i buldu. {BM 150.3}
Katliamın haberleri Roma’ya ulaştığında ruhban sınıfının sevincine diyecek yoktu. Lorraine
kardinali haberciyi bin taçla ödüllendirdi. St.Angelo’nun topları atıldı; her yerde ziller çalınarak gece
yarısına kadar ateşler yakıldı. XIII. Gregor kardinaller ve diğer din görevlileri eşliğinde, arkasında
uzun bir alay olduğu halde St.Louis kilisesine gitti... Katliamın anısına bir madalya takıldı... Bir Fransız
rahip o günün mutluluğunu ve sevincini anlata anlata bitiremiyor. Haberleri duyunca kendisi de
Tanrı’ya ve Aziz Louis’e şükürler sunmuş.4 {BM 150.4}
St. Bartholomew Katliamının arkasında etkin olan ruh, Fransız Devriminin de arkasında işlev
görüyordu. İsa Mesih bir sahtekar ilan edildi. Fransa’nın tanrıtanımazları Mesih’i kastederek “Sefili
Ezin” diye bağırıyordu. Tanrı’ya küfür ve kötülük el ele gidiyordu. Gerçeği, paklığı ve bencil olmayan
sevgisi nedeniyle Mesih çarmıha gerilirken Şeytan onurlandırılıyordu. {BM 150.5}
‘Dipsiz derinliklerden çıkan canavar onlarla savaşacak, onları yenip öldürecek’ (Esinleme 11:10).
Fransız Devrimi sırasında orada hüküm süren tanrıtanımaz güç gerçekten de Tanrı’ya ve Onun
Sözüne karşı savaş verdi. Tanrı’ya tapınmak Ulusal Meclis tarafından yasaklandı. Kutsal Kitap’lar
toplanarak meydanlarda yakıldı. Kutsal Kitap’ın buyruklarına dayanan kurumlar kaldırıldı. Haftalık
dinlenme günü bir kenara bırakıldı; onun yerine her onuncu gün eğlenceye adandı. Vaftiz ve Rab’bin
Sofrası yasaklandı. Mezarlıklara asılan bildirilerde ölümün sonsuz uyku olduğu ilan edildi. {BM 151.1}
Her türlü dinsel ibadet kaldırıldı. Paris piskoposu çağrıldı; yıllarca öğrettiği dinin rahiplerin
uydurması olduğunu, ne tarihte ne de gerçekte hiçbir temeli bulunmadığını halka ilan etmesi istendi.
Piskopos da buna karşılık kendisini adamış olduğu Tanrı’nın varlığını açık sözlerle reddetti.5 {BM 151.2}
‘Yeryüzünde yaşayanlar, onların bu durumuna sevinip bayram edecek, birbirlerine armağanlar
gönderecekler. Çünkü bu iki peygamber, yeryüzünde yaşayanlara çok eziyet etmişti’ (Esinleme
11:10). Tanrıtanımaz Fransa, Tanrı’nın iki tanığının azarlayan sesini kıstı. Gerçeğin sözü onun
sokaklarına serildi. Tanrı’nın yasasından nefret edenler sevinçle coştular. İnsanlar göğün Kralına
açıkça meydan okudular. {BM 151.3}
Küstahça cüret
Yeni düzenin ‘rahiplerinden’ biri şöyle dedi: “Ey Tanrı, eğer varsan, lekelenen adının öcünü al.
Sana meydan okuyorum! Sessiz kalıyorsun, şimşeklerini çaktırmıyorsun. Bundan sonra senin
varlığına kim inanır?”6 Bu sözler “Rab kim ki, O’nun sözünü dinle­yeyim?” diyen Firavun’un sözlerine
ne kadar çok benziyor. {BM 151.4}
“Akılsız içinden, ‘Tanrı yok!’ der”, “Bunların da akılsızlığını herkes açıkça görecektir” (Mezmurlar
14:1; 2.Timoteyus 3:9). Fransa diri Tanrı’ya tapınmayı reddettikten sonra Akıl Tanrıçasına tapınmaya
başlayarak putperestlik yapacak kadar düştü. Üstelik bu, ulusun temsilciler meclisinde gerçekleşti!
“Meclisin kapıları açıldı... Üyeler özgürlüğü öven bir şarkı söyleyerek sırayla içeri girdiler. Yanlarında
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
70/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Akıl Tanrıçası adını verdikleri üzeri örtülü bir bayan heykeli vardı. Bu heykel başkanın yanına
konuldu.” {BM 151.5}
Akıl tanrıçası
“Akıl Tanrıçasının dikilmesi ulus çapında tekrarlanan bir olay halini aldı. Devrime canla başla
katıldıklarını göstermek isteyen birçok kişi aynı şeyi yaptı.”7 {BM 152.1}
‘Tanrıça’, Meclise getirildiği zaman konuşmacı onun elinden tutarak topluluğa döndü ve şöyle dedi:
“Ey ölümlüler, korkula­rınızın yarattığı Tanrı’nın güçsüz şimşekleri önünde titremeyi bırakın artık.
Bundan böyle Akıldan başka bir tanrıyı tanımayın. Size bu tanrının en pak ve soylu heykelini
veriyorum. Böyle bir tanrıya kurban sunulur.” {BM 152.2}
Tanrıça başkan tarafından kucaklandıktan sonra oradan alınarak Notre Dame katedraline
götürüldü. Orada yüksek bir sunağa konuldu ve varolan herkesin hayranlığını kazandı.8 {BM 152.3}
Papalığın başlattığı işi tanrıtanımazlık tamamlıyor ve Fransa’yı yıkıma sürüklüyordu. Fransız
Devrimini kaleme alan yazarlar. bu tür aşırılıkların sorumlusunun taht ve kilise olduğunu söylediler.
(Ek’e bkz.) Aslında adil olmak gerekirse, en büyük sorumlu kiliseydi. Papalık kralların zihinlerini
Reforma karşı zehirlemişti. Tahttan kaynaklanan zalimliğin ve baskının kaynağı Roma’nm de­hasıydı.
{BM 152.4}
Müjdenin kabul edildiği her yerde insanların zihinleri aydınlandı. Onları batıl inançlara ve cahilliğe
bağlayan zincirler kırıldı. Krallar bunu gördüler ve kendi despotlukları yüzünden titrediler. {BM 152.5}
Roma’nın kıskanç korkularının alevlenmesi fazla sürmemişti. Papa Fransa’daki yetkililere 1525
yılında şöyle dedi: “Bu çılgınlık (Protestanlık) yalnızca dinle karşılaşıp onu yok etmekle kalmayacak,
aynı zamanda her türlü yönetimi, soyluluğu, yasayı, düzeni ve rütbeyi de ortadan kaldıracak.” Papalık
sözcüsü kralı şöyle uyardı: “Protestanlar her türlü dini ve sivil düzeni bozacaktır. Taht da sunak kadar
tehlike altındadır.”9 Roma, Fransa’yı Reformun karşısına almakta fazla gecikmedi. {BM 152.6}
Kutsal Kitap’ın öğretişi bir ulusun refahının temel taşları olan adaleti, doğruluğu ve gerçeği halkın
yüreğine yazacaktı. “Doğruluk bir ulusu yüceltir”, “Tahtın güvencesi adalettir” (Süleyman’ın
Özdeyişleri 14:34; 16:12. Bkz. İşaya 32:17). Tanrısal yasaya uyan kişi, ülkenin yasalarına da saygıyla
uyacaktır. Fransa Kutsal Kitap’ı yasakladı. Yüzyıllar boyunca gerçek uğruna acı çekmeyi göze alan
dürüst, bilgili ve ahlaklı insanlar, dağ kovuklarında köle gibi yaşadılar, kazıklarda yandılar ya da
zindanlarda çürüdüler. Binlerce kişi Reformun başlangıcıyla birlikte 250 yıl boyunca kaçtılar. {BM 152.7}
O uzun süre içinde müjdenin öğrencilerinin zalimlerin çılgınca öfkesinden kaçmadığına tanık
olmayan bir Fransız soyu yoktur. Kaçanlar kendileriyle beraber bilgiyi, sanatları ve endüstriyi de
götürdüler; sığınabildikleri ülkeleri bu nitelikleriyle zenginleştir­diler. Eğer o zaman sürülenler orada
kalsalardı, Fransa kim bilir ne büyük, zengin ve mutlu bir ülke olacaktı! Ancak kör bağnazlıkla her
erdemli öğretmeni, düzenin her koruyucusunu, tahtın her dürüst savunucusunu kovdular... Sonunda
devletin yıkımı tamamlandı.10 Tüm dehşetleriyle birlikte Fransız devrimi gerçekleşti. {BM 153.1}
Neler olabilirdi?
Hügonotlarm kaçışıyla birlikte Fransa’da genel bir gerileme başladı. Büyüyen üretici kentler,
çürümeye yüz tuttu. Devrimin sonucunda, Paris’teki iki yüz bin yoksul kralın eline bakıyordu. Çöken
ulusta gelişen tek şey Cizvitlerin sayısıydı.11 {BM 153.2}
Fransa’nın din adamlarını, kralını, meclis üyelerini ve sonunda da tüm ulusu yıkıma uğratan
sorunlara müjde çözüm getirecekti. Ne var ki insanlar, Roma’nın boyunduruğu altında Kurtarıcının
özveriye dayanan ve bencil olmayan sevgisini yitirdiler. Yoksulları ezen zenginleri azarlayan, ya da
onlara düşkünlüklerinde yardım eden pek kimse kalmadı. Zengin ve güçlü olanların bencilliği arttıkça
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
71/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
arttı. Yüzlerce yıl boyunca zenginler yoksullara kötülük yaptı, yoksullar da zenginlerden nefret etti. {BM
153.3}
Birçok bölgede çalışan sınıflar mal sahiplerinin eline bakıyor ve aşırı büyük yüklerin altında
eziliyordu. Orta ve alt sınıflar, sivil yöneticiler ve din adamları tarafından ağır bir şekilde
vergilendiriliyordu. Çiftçilerin ve köylülerin açlıktan ölmesine zalimler aldırış etmiyordu. Tarım
işçilerinin yaşamları hiç durmadan çalışmakla ve düzelmeyen bir sefillikle geçiyordu. Şikayetleri kulak
arkası ediliyor, yargıçlar rüşvetle çalışıyordu. Vergilerin ancak yarısı kraliyetin kraliyetin ya da kilisenin
hazinesine giriyordu. Geri kalan kısmı müsriflikle tüketiliyordu. Astlarını böyle yoksullaştıran kişilerin
kendileri vergi kapsamı dışındaydı 1ar. Onların zevk içinde yaşaması için milyonlarca kişi ümitsiz bir
düşkünlükle mahvoluyordu (Ek’e bkz.). {BM 153.4}
Fransız Devriminden 50 yıl kadar önce tahtı işgal eden XV. Louis, tembel, ciddiyetsiz ve erotik
zevklere düşkün bir kral olarak dikkati çekmişti. Maddi yönü gerileyen devleti ve çileden çıkan
insanları gören bir kişinin, korkunç sonu tahmin etmesi için peygamber olmasına gerek yoktu.
Reformun gerekliliği boşuna vurgulandı. Fransa’yı bekleyen korkunç son, kralın bencil sözlerinde
görülebiliyordu. “Benden sonra, ne olursa olsun!” {BM 154.1}
Roma, kralları ve yönetici sınıfları, insanları tutsak almak ve ruhlarını zincirlemek için kullanmıştı.
Maddi yıkımdan bin kat daha korkuncu ahlaksal çöküntüydü. Kutsal Kitap’tan yoksun olan insanlar
bencilliğe terk edildiler, cahillik içinde kötülüğe gömüldüler. Kendi kendilerini yönetemeyecek bir
duruma gelmişlerdi. {BM 154.2}
Kanla biçilen sonuçlar
Roma’nm çabaları kitleleri körü körüne kendi dogmalarına bağlayamadı; bunun yerine onları
tanrıtanımaz devrimciler haline getirdi. İnsanlar Katolikliği ‘rahipçilik oyunu’ diyerek reddettiler. Çünkü
tanıdıkları tek ilah Roma ilahı olmuştu. Roma’nm açgözlülüğünü ve zalimliğini Kutsal Kitap’ın meyvesi
sandılar ve reddettiler. {BM 154.3}
Roma Tanrı’nın karakterini yanlış temsil etmişti; insanlar bu yüzden hem Kutsal Kitap’ı hem de
O’nun Yazarını reddettiler. Voltaire ve dostları tepki olarak Tanrı’nın Sözünü tümüyle bir kenara attılar,
tanrıtanımazlığı yaydılar. Roma insanları demir pençesi altında bastırmıştı; artık kalabalıklar her türlü
boyunduruğu kırıyorlardı. Öfkeli insanlar gerçeği de yalanlarla birlikte reddediyordu. {BM 154.4}
Fransız Devriminin başlangıcında kralın kararıyla halka, soyluları ve din adamlarını bile aşan bir
temsil izni verildi. Dolayısıyla güç dengesi onların lehineydi. Ancak halk bunu bilge ve ılımlı bir
yaklaşımla değerlendiremedi. Öfkeli kalabalık öç almaya kararlıydı. Ezilenler zalimlerin elinde aldıkları
dersi unutarak bu kez kendileri ezmeye başladılar. {BM 154.5}
Fransa, Roma’ya teslim olmanın bedelini kanla ödedi. Katolikliğin boyunduruğu altındaki
Fransa’nın, Reformun başlangıcında ilk kazığı diktiği yere bu kez Devrim ilk giyotini dikiyordu. On
altıncı yüzyılda Protestan inancının ilk şehitlerinin yakıldığı noktada on sekizinci yüzyılda giyotine ilk
kurbanlar verildi. Tanrı yasasının kısıtlamaları bir kenara atıldığında, tüm ulus isyan ve anarşiyle
patlayıverdi. Kutsal Kitap’a karşı verilen savaş dünya tarihinde Dehşet Dönemi olarak bilinir. Dün
zafer kazanan bugün mahkum olmuştur. {BM 155.1}
Kral, ruhban sınıfı ve soylular köpüren halkın taşkınlıklarına boyun eğmeye zorlandılar. Kralın ölüm
fermanını verenler, onun ardından idama gittiler. Fransız Devriminin karşısında yer aldığından
kuşkulanılanların katledilmesine karar verildi. Fransa, tutkuların azgınlığıyla sürüklenen kitlelerin
ayakları altında çiğnendi. Paris’te kargaşa üstüne kargaşa çıkıyordu. Vatandaşlar sadece birbirlerini
yok etmek isteyen çeşitli gruplara ayrılmıştı. Ülke neredeyse iflasın eşiğindeydi. Parisliler açlıktan
ölmek üzereydi; diğer bölgeler de yağmacılar tarafından mahvediliyordu. Anarşi yüzünden tüm
uygarlık çöküyordu. {BM 155.2}
İnsanlar Roma’nın büyük bir titizlikle öğrettiği zalimlik ve işkence derslerini çok iyi öğrenmişlerdi.
Bu kez kazığa götürülenler İsa’nın öğrencileri değildi. Çünkü onlar uzun bir süre önce zaten ya
sürülmüş ya da katledilmişti. Bu kez idam sehpaları rahiplerin kanıyla kızıla boyandı. Daha önce
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
72/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Hügonotlarla dolan zindanlar ve mahzenler bu kez onları,ezenlerle doldu. Kürek mahkumu olan ya da
zincirlenen Katolik din adamları bir zamanlar kiliselerinin uysal sapkınlara yaptığını şimdi kendileri
çekiyordu (Ek’e bkz.). {BM 155.3}
Daha sonra her köşede casusların beklediği, her sabah giyotinlerin çalıştığı, tutukevlerinin tıka
basa dolduğu, Seine’e dökülen su yollarını kan bürüdüğü günler geldi. Uzun sıralar oluşturan
tutsaklar misket ateşiyle düştüler. Dibi delinen kalabalık mavnalar battılar. İğrenç yönetim tarafından
katledilen on yedi yaşındaki genç kızların ve erkeklerin sayısı yüzlere vardı. Rahimden sökülüp alınan
bebekler oradan oraya atıldı. (Ek’e bkz.) {BM 155.4}
Bütün bunlar tam Şeytan’ın istediği gibi gerçekleşiyordu. O’nun yolu aldanıştır. İnsanları her türlü
sefalete sürüklemek, Tan­ rı’nın işlerini bozmak, tanrısal sevgi amacını lekelemek ve böylece
gökyüzünü kederlendirmek ister. Sonra da bütün aldatıcı sanatını kullanarak, sanki bütün bu sefalet
Yaratıcının tasarısıymış gibi insanların Tanrı’yı suçlamasını sağlar. İnsanlar Katolikliğin bir aldanış
olduğunu bulduklarında Şeytan onları her inancın bir aldatmaca ve Kutsal Kitap’ın bir düzmece
olduğuna inandırdı. {BM 156.1}
Ölümcül hata
Fransa’nın başına bu sorunları çıkaran ölümcül hata şu büyük gerçeği göz ardı etmekti: Gerçek
özgürlük Tanrı’nın yasasında yatar. “Keşke buyruklarımı iyi dinleseydin! O zaman esenliğin ırmak gibi,
doğruluğun da deniz dalgaları gibi olurdu” (İşaya 48:18). Tanrı’nın Kitap’ından ders almayanlara tarih
ders verir. {BM 156.2}
Şeytan Katolik Kilisesi aracılığıyla insanları Tanrı’ya itaatten uzaklaştırırken kendi işini gizliyordu.
İnsanlar bu etkinliği izleyip köküne inerek sefaletin kaynağı bulamadılar. Bunun yerine Fransız
Devriminde Tanrı’nın yasası Ulusal Meclis tarafından açıkça bir kenara atıldı. Ondan sonra gelen
Dehşet Döneminin sonuçları da herkes tarafından görüldü. {BM 156.3}
Adil ve doğru bir yasanın çiğnenmesi yıkımla sonuçlanır. Kötü olanın zalim gücünü engelleyen
Kutsal Ruh’un kontrolü büyük ölçüde kaldırıldı. İnsanları sefalete sürüklemekten zevk duyan
Şeytan’ın isteğini yerine getirmesine izin verildi. İsyanı seçmiş olanlar, onun meyvelerini topladılar.
Ülke suçlarla doldu. Yağmalanan bölgeler ve yıkılan kentlerden acı haykırışlar yükseldi. Fransa sanki
bir deprem olmuş gibi sarsılıyordu. İnanç, yasa, toplum düzeni, aile, devlet ve kilise, Tanrı’nın
yasasına karşı kalkan küstah elin indirdiği darbeyle parçalandı. {BM 156.4}
Dipsiz derinliklerden yükselen küfürbaz güçle kıyıma uğrayan Tanrı’nın sadık tanıkları fazlaca
sessiz kalmayacaktı. “Üç buçuk gün sonra iki peygamber, Tanrı’dan gelen yaşam soluğunun
bedenlerine girmesiyle ayağa kalktılar. Onları görenler dehşete kapıldı” (Esinleme 11:1 1). 1793
yılında Fransız Meclisinde Kutsal Kitap bir kenara atılmıştı. Üç buçuk yıl sonra bu hükümleri geri alan
bir karar aynı meclis tarafından kabul edildi. İnsanlar erdemin ve ahlakın temeli olarak Tanrı’ya ve
O’nun Sözüne imanın gerekliliğini gördüler. {BM 156.5}
‘İki tanık’ hakkında şöyle deniyor: “İki peygamber gökten gelen yüksek bir sesin, “Buraya çıkın!”
dediğini işittiler ve düşmanlarının gözü önünde, bir bulut içinde göğe yükseldiler” (Esinleme 11:12).
‘Tanrı’nın iki tanığı’, eskiden hiç olmadığı kadar onurlandırılıyordu. 1804 yılında İngiliz ve Yabancı
Kutsal Kitap Kurumu oluşturuldu (Bible Society). Bunları Avrupa kıtasında benzer kuruluşlar izledi.
1816 yılında Amerikan Kutsal Kitap Kurumu kuruldu. Kutsal Kitap o zamandan beri yüzlerce dile ve
lehçeye çevrildi. (Ek’e bkz.) {BM 157.1}
1792 yılından önce, dünya müjdeciliğine az önem veriliyordu. Ama on sekizinci yüzyılın sonuna
doğru büyük bir değişim oldu. İnsanlar salt akılcılıktan tatmin olmamaya başladılar; tanrısal
esinlemenin ve deneysel inancın gerekliliğini fark ettiler. O dönemde dünya müjdeciliği eşsiz bir
gelişim gösterdi. (Ek’e bkz.) {BM 157.2}
Matbaanın gelişmesi Kutsal Kitap’ın dağıtımını hızlandırdı. Eski önyargının, ulusal ayrımcılığın ve
laik gücün zayıflamasıyla Tanrı’nın Sözüne yol açıldı. Kutsal Kitap yer kürenin her yanma taşındı. {BM
157.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
73/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Tanrıtanımaz Voltaire şöyle demişti: “İnsanların, Hıristiyanlığı on iki adamın kurduğunu söyleyip
durmasından bıktım. Tek bir adamın onu yıkabileceğini kanıtlayacağım.” Kutsal Kitap’a karşı
başlatılan savaşa milyonlarca kişi katıldı. Ama O’nu yok edemediler. Voltaire’in zamanında yüz nüsha
varsa, şimdi yüz bin nüsha var. Eski bir Reformcunun dediği gibi, “Kutsal Kitap birçok çekici eskiten
bir örs gibidir.” {BM 157.4}
İnsanın yetkisi üzerine bina olan her şey yıkılacak, Tanrı’nın Sözü üzerine bina olanlar ise sonsuza
dek kalacaktır. {BM 157.5}
Bölüm 16: Yeni bir dünyada özgürlük arayişi
Roma’nın yetkisi ve inancı reddedilmiş olsa bile, törenlerinden birçoğu hala İngiliz Kilisesinin
tapınmasında görülebiliyordu. Kutsal Yazıda yasaklanmayan şeylerin kendiliğinden kötü olmadığı
iddia ediliyordu. Bu törenlerin yapılması, Roma ile reform kiliseleri arasındaki ayrımı daraltıyor, bunlar
yoluyla katoliklerin de Protestan inancını kabul edebileceği söyleniyordu. {BM 159.1}
Başka bir sınıfın değerlendirmesi böyle değildi. Onlar törenleri, özgür kılındıkları kölelik
boyunduruğu olarak görüyorlardı. Tanrı’nın, tapınma için gereken düzenlemeleri kendi Sözünde
belirlediğini, bunlara herhangi bir şey eklemek ya da çıkarmak için hiçbir gerek olmadığını
söylüyorlardı. Roma, Tanrı’nın yasaklamadıklarını yasaklayarak başlamış, açıkça yasakladıklarını
serbest bı­rakarak son bulmuştu. {BM 159.2}
Birçokları İngiliz Kilisesinin geleneklerine putperestlik adetleri olarak bakıyor ve tapınmalarına
katılamıyordu. Ne var ki kilise, arkasında sivil yönetim olduğu için ayrımcılığa izin vermiyordu. İzni
olmayan grupların tapınma amacıyla toplanması hapis, sürgün ve ölümle sonuçlanıyordu. {BM 159.3}
Avlanan, ezilen ve hapse atılan Puritanlar gelecekten çok umutlu değildi. Hollanda’ya sığınmaya
çalışan bazıları düşmanlarının eline düştü. Ancak sıkı dayanarak galip geldiler; sonunda dost
sahillerde sığınak buldular. {BM 159.4}
Evlerini ve yaşam kaynaklarını terk etmişlerdi. Tuhaf bir diyarda garipler gibiydiler, ekmek yemek
için inanılmayacak zorluklarla mücadele ediyorlardı. Ancak başıboşlukla ya da şikayetle zaman
geçirmediler. Kendilerine sağlanan bereketler için Tanrı’ya teşekkür ettiler ve bozulmayan ruhsal
beraberlikleriyle sevindiler. {BM 159.5}
Tanrı olayları değiştiriyor
Tanrı’nın eli onlara denizin ötesindeki bir diyarı gösteriyordu. Orada yeni bir devlet kurabilir,
çocuklarını dinsel özgürlük ortamında yetiştirebilirlerdi. Zulüm ve sürgün özgürlüğün yolunu açıyordu.
{BM 159.6}
İngiliz Kilisesinden ayrılmaya karar veren Puritanlar, Rab’bin bağımsız halkı olarak birleştiler,
‘O’nun tüm yollarında birlikte yürümeye’ kendilerini adadılar.1 Protestanlığın can alıcı ilkesi işte budur.
Pilgrimler (Hıristiyan göçmenler) bu amaçla Hollanda’dan ayrılarak kendilerine Yeni Dünyada bir yuva
bulmak üzere yola çıktılar. Önderleri olan John Robınson, veda konuşmasında sürgünlere şöyle
seslendi: “Size Tanrı’nın ve kutsal meleklerin önünde buyuruyorum: Beni, Mesih’i izlediğim oranda
izleyin. Tanrı size bir başka şekilde esinlemede bulunursa, onu da benim hizmetimi kabul ettiğiniz gibi
kabul edin. Tanrı’nın kutsal sözünden öğreteceği çok daha fazla gerçek ve ışık olduğuna
inanıyorum.”2 {BM 160.1}
“Kendimi reform kiliselerinin şu anki durumu için ağlamaktan alıkoyamıyorum. Ne yazık ki reform
düzeyinin ötesine gidemediler. Lutherci’ler, Luther’in gördüğünün ötesine geçemedi, Calvinci’ler
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
74/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
oldukları yerde duruyorlar; büyük Tanrı adamı henüz her şeyi görmemişti. Bu kişiler kendi
zamanlarında yanan ve parlayan ışıklar gibiydiler; ama Tanrı’nın tasarısının izinden tümüyle
gidemediler. Şu an yaşasaydılar, ilk aldıkları ışıktan fazlasını istiyor olacaklardı.”3 {BM 160.2}
“Tanrı’nın vaadini, O’nunla ve birbirinizle olan antlaşmayı anımsayın; Tanrı sözünden gelen ışığı ve
gerçeği alın. Ancak aldığınız gerçeği, kabul etmeden önce başka ayetlerle kıyaslayıp tartın. Çünkü
Hıristiyan dünyasının bu denli koyu bir Mesih­karşıtı karanlıktan çıkıp da yetkin bilginin doluluğuna
hemen kavuşması mümkün değildir.”4 {BM 160.3}
Vicdan özgürlüğüne duydukları arzu Pilgrimlerin denizi aşmalarını, vahşi doğanın zorluklarına
katlanmalarını ve büyük bir ulusun temellerini atmalarını sağladı. Ancak Pilgrimler henüz dinsel
özgürlük ilkesini kavramamışlardı. Sahip olmak için bu denli çok özveride bulundukları özgürlüğü
henüz başkalarına vermeye hazır değildiler. Tanrı’nın kiliseye vicdanları kontrol etme, sapkınlığını
tanımlama ve cezalandırma yetkisini verdiği öğretisi, papalığın en derin yanılgılarından biriydi.
Reformcular Roma’nın hoşgörüsüzlük ruhundan henüz tümüyle özgür değildiler. Papalığın
Hıristiyanlığı kuşatan koyu karanlığı henüz tümüyle dağılmamıştı. {BM 160.4}
Koloniciler bir tür devlet kilisesi kurdular, sapkınlığı bastirmak için çeşitli görevliler belirlediler. Laik
güç kilisenin elindeydi. Dolayısıyla kaçınılmaz sonuca ­ zulüm ­ yeniden varıldı. {BM 160.5}
Roger williams
İlk Pilgrimler gibi Roger Williams da Yeni Dünyaya dinsel özgürlüğü yaşamak için gelmişti. Ancak
o, diğerlerinin göremediği bir şeyi gördü; bu özgürlük herkese tanınması gereken bir hakti. Williams
gerçeğin peşinden giden bir kişiydi; çağdaş Hıristiyanlık dünyasında vicdan özgürlüğü temeli üzerine
sivil hükümet kuran ilk kişiydi.5 Williams şöyle dedi: “Halk ya da görevliler insanın insana karşı
yükümlülüklerinin ne olduğunu belirleyebilirler; ama insanın Tanrı’ya karşı yükümlülüğünün ne
olduğunu belirleyemezler. Böyle yaptıklarında sınırı aşmış olurlar ve ortada hiçbir güvence kalmaz.
Çünkü eğer yöneticilere böyle bir yetki verilirse, adamlar bugün bazı inançları kabul edip yarın
reddedebilirler. Bazı İngiliz kralları ve kraliçeleriyle, Roma Kilisesinin papaları ve konseyleri böyle
yapmışlardır.”6 {BM 161.1}
Kurumlaşmış kilise toplantısına katılmamak cezayla ya da hapisle sonuçlanıyordu. Williams şöyle
dedi: “Farklı bir inanca sahip insanları birlikte toplanmaya zorlamak, onların doğal haklarının
çiğnenmesidir. Dinsizleri ya da isteksizleri zorla toplu tapınmaya katmak ikiyüzlülüğü teşvik etmektir.
İstemeyen hiç kimse tapınmaya zorlanmamalıdır”7 {BM 161.2}
Roger Williams saygın bir kişiydi; ama dinsel özgürlük isteğine kimse hoşgörüyle bakmadı.
Tutuklanmamak için kış soğuğunda balta girmemiş ormanlara kaçıp saklanmak zorunda kaldı. {BM
161.3}
Williams şöyle anlatıyor: “On dört hafta boyunca dondurucu soğukta yaşamımı devam ettirmeye
çalıştım, yiyecek ve yatacak yer bulmam çok zordu. Beni kuzgunlar besledi ve bir ağaç kovuğunda
geceledim.”8 Williams karlı kaçışına devam etti; sonunda bir kızılderili oymağına rastladı. Onların
güvenini ve sevgisini kazanması fazla uzun sürmedi. {BM 161.4}
Williams, ‘herkese, Tanrı’ya kendi inancının ışığında tapınma özgürlüğü’ tanıyan ilk devletin
temelini attı.9 {BM 161.5}
Onun ilk küçük devleti Rhode Island, sivil ve dinsel özgürlük ilkelerinden oluşan temelleri,
Amerikan Cumhuriyetinin yapıtaşları {BM 161.6}
halini alana kadar gelişti ve zenginleşti. {BM 162.1}
Özgürlük belgesi
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
75/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Amerikan Özgürlük Bildirisi şöyle duyurdu: “Bütün insanların eşit yaratıldığına ve Yaratıcının onlara
ellerinden alınamayacak olan haklar verdiği gerçeğine inanıyoruz. Bu hakların içinde yaşam, özgürlük
ve mutluluk vardır.” Anayasa vicdan özgürlüğünün garantisidir: “Kongre bir dinin kuruluşuna ilişkin bir
yasa çıkaramaz ya da özgür bir şekilde uygulanmasını yasaklayamaz.” {BM 162.2}
Anayasanın yapıcıları insanın Tanrı’yla olan ilişkisinin insan yasalarının üzerinde olduğunu ve
vicdan haklarının elinden alınamayacağını tanıdılar. Bu kimsenin silip atamayacağı bir ilkeydi.10 {BM
162.3}
İnsanların kendi emeklerinin meyvesini yediği ve vicdan özgürlüğüne sahip olduğu bir diyarın
varlığını Avrupa’da duyuldu. Binlerce kişi Yeni Dünya kıyılarına akın etti. Plymouth’a ilk çıkıştan
(1620) yirmi yıl sonra New England’a binlerce Pilgrim yerleşmişti. {BM 162.4}
Topraktan emeklerinin karşılığını almanın dışında bir beklentileri yoktu. Özgürlük ülkede iyice kök
salana kadar vahşi doğanın dikenlerine sabırla katlandılar, özgürlük ağacını gözyaşlarıyla suladılar ve
alın teriyle emek verdiler. {BM 162.5}
Ulusal büyüklüğün en kesin güvencesi
Kutsal Kitap ilkeleri evde, okulda ve kilisede öğretiliyordu; bunun meyveleri, zeka, paklık ve
karakter ve davranışta görülebiliyordu. Bir sarhoş göremez, bir küfür işitemez ya da bir dilenciyle
karşılaşmazdınız.11 Kutsal Kitap ilkeleri ulusal büyüklüğün en kesin güvencelerinden biridir. Cılız
koloniler kudretli devletler haline geldi. Dünya papasız bir kilisenin ve kralsız bir devletin zenginliğine
tanık oldu. {BM 162.6}
Ne var ki Pilgrimlerden başka bir niyetle Amerika’ya gelenlerin sayısı da giderek artıyordu.
Yalnızca dünyasal avantaj arayanların sayısı arttı. {BM 162.7}
İlk koloniciler yalnızca kilise üyelerinin oy kullanmasını ya da hükümette yer almasını öngörüyordu.
Devletin paklığını korumak için böyle olması gerektiğini düşünmüşlerdi. Ama kilisenin bozulmasına
neden oldu. Birçokları yürekleri değişmeden kiliseyle birleştiler. Kutsal Ruh’un yenileyen gücünden
haberi bile olmayanlar ruhsal hizmette yer aldılar. Constantine’in günlerinden bu güne kiliseyi devletin
yardımıyla bina etmeye çalışmak, dünyayı kiliseye yaklaştırır gibi görünse de aslında kiliseyi dünyaya
yaklaştırmaktadır. {BM 162.8}
Amerika ve Avrupa’daki Protestan kiliseleri reform yolunda ilerlemeyi beceremediler. Çoğunluk
Mesih’in çağındaki Yahudiler ya da Luther’in zamanındaki Papa yanlıları gibi atalarının inançlarını
korudular. Yanılgılar ve batıl inançlar korundu. Reform yavaş yavaş ölmeye yüz tuttu. Luther’in
zamanındaki Roma kilisesinin reforma ihtiyaç duyduğu gibi Protestan kiliselerinin de reforma ihtiyaç
duyduğu bir dönem geldi. İnsan düşünceleriyle Tanrı Sözüne aynı oranda saygı duyuluyordu. İnsanlar
Kutsal Yazıları araştırmayı göz ardı ettiler. Böylece Kutsal Kitap’ta hiçbir temeli olmayan öğretilere
bağlı kaldılar. {BM 163.1}
Din kisvesi altında gurur ve müsriflik dağ gibi yükseldi. Kiliseler çürümeye başladı. Milyonları
yıkıma sürükleyen gelenekler kökleşmeye başladı. Kilise kutsallara emanet edilen imanı korumak
yerine bu geleneklere sarıldı. {BM 163.2}
Reformcuların, uğruna o kadar acı çektiği ilkeler işte böylece küçük düşürüldü. {BM 163.3}
Bölüm 17: Mesih’in dönüşüne ilişkin vaatler
Mesih’in, kurtarış görevini tamamlamak için geri dönmesi Kutsal Yazıların doruk noktasıdır. İmanın
çocukları Aden bahçesinden beri vaat edilen Kişinin gelmesini ve kendilerini yeniden Yitirilen
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
76/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Cennet’e kavuşturmasını beklemektedir. {BM 164.1}
Aden’de oturanların yedinci kuşağından gelen ve üç yüz yıl boyunca Tanrı’nın izinden gitmiş olan
Hanok şöyle duyurmuştur: “İşte, Rab herkesi yargılamak üzere kutsallarının onbinlercesiyle geliyor”
(Yahuda 14,15). Eyüp büyük bir sıkıntı çektiği gece şöyle dedi: “Ben bilirim ki, Kurtarıcım diridir ve
sonunda toprağın üzerinde duracaktır... Tanrı’yı göreceğim ben. O’nu kendimden yana göreceğim.
Gözlerim O’nu görecek ve bir yabancı gibi değil” (Eyüp 19:25­27). Kutsal Kitap’ın ozanları ve
peygamberleri Mesih’in gelişini hep hararetli sözcüklerle dile getirdiler. “Sevinsin gökler, coşsun
yeryüzü! Gürlesin deniz ve içindekilerin tümü! Bayram etsin kırlar ve üzerindekiler! O zaman Rab’bin
önünde bütün orman ağaçları sevinçle haykıracak. Çünkü O geliyor! Yeryüzünü yönetmeye geliyor.
Dünyayı adaletle, halkları kendi gerçeğiyle yönetecek” (Mezmurlar 96:11­13). {BM 164.2}
İşaya şöyle dedi. “O gün denilecek: “İşte, Tanrımız budur. O’nu bekledik, bizi kurtaracaktır. Rab
budur. Onu bekledik ve kurtarışıyla sevineceğiz” (İşaya 25:9). {BM 164.3}
Kurtarıcı, öğrencilerine tekrar geleceğine ilişkin güvence vererek onları teselli etti. “Babamın
evinde yaşanacak çok yerler vardır. Size yer hazırlamaya gidiyorum. Siz de benim bulunduğum yerde
olasınız diye yine gelip sizi yanıma alacağım. İnsanoğlu kendi görkemi içinde bütün melekleriyle
birlikte gelince, görkemli tahtına oturacak. Ulusların hepsi O’nun önünde toplanacak” (Yuhanna
14:2,3; Matta 25:31,32). {BM 164.4}
Melekler Mesih’in dönüş vaadini öğrencilere tekrarladılar: “Ey Celileliler, neden göğe bakıp
duruyorsunuz? Sizden göğe alınan bu İsa, göğe çıktığını nasıl gördünüzse, aynı şekilde geri
gelecektir” (Elçilerin İşleri 1:11). Pavlus şöyle bir tanıklıkta bulundu: “Rab’bin kendisi, bir emir
çağrısıyla, baş meleğin seslenmesiyle ve Tanrı’nın borazanıyla gökten inecek” (1 Selanikliler 4:16).
Patmosun peygamberi şöyle dedi: “İşte bulutlarla geliyor! Her göz O’nu görecek” (Esinleme 1:7). {BM
164.5}
O zaman kötülüğün uzun süreli yönetimi son bulacak: “Dünyanın egemenliği, Rabbimizin ve O’nun
Mesihinin oldu. Ve O sonsuzlara dek egemenlik sürecek” (Esinleme 11:15). “Rab Tanrı bütün
ulusların karşısında doğrulukla övgüyü öyle çıkaracaktır” (İşaya 61:11). {BM 165.1}
O zaman Mesih’in esenlikle dolu egemenliği kurulacaktır: “Çünkü Rab, onun çölünü Aden ve
bozkırını Rab’bin bahçesi gibi etti. Orada sevinç, şükran, mutluluk ve ezgi sesi bulunacak” (İşaya
51:3). {BM 165.2}
Rab’bin gelişi, O’nun tüm gerçek izleyicilerinin ümidi olmuştur. Zulüm ve acıların arasında,
“mübarek ümidimizin gerçekleş­mesini, ulu Tanrı ve Kurtarıcımız İsa Mesih’in yücelik içinde gelmesini
bekliyoruz” (Titus 2:13). Pavlus dirilişin, Kurtarıcının dönüşüyle birlikte gerçekleşeceğine işaret etti;
“Mesih’teki ölüler dirilecek ve Rab’bi havada karşılamak üzere dirilerle birleşecektir; “Böylece sonsuza
dek Rab’le birlikte olacağız. İşte birbirinizi bu sözlerle teselli edin” (1. Selanikliler 4:17). {BM 165.3}
Patmos’taki sevgili öğrenci, “Evet, tez geliyorum!” vaadini işitti ve “Amin! Gel, ya Rab İsa!” diye
karşılık verdi (Esinleme 22:20). {BM 165.4}
Kutsalların ve şehitlerin gerçeğe tanıklık ettiği zindanlar, kazıklar ve idam sehpaları imanı ve ümidi
yansıtmaktadır. İmanlılardan biri şöyle diyor: “Kendi kişisel dirilişinin ve Mesih’in gelişinin güvencesini
taşıyanlar ölümü hor gördüler ve onu aştılar.”1 Valdensler aynı imanı taşıdılar. Wycliffe, Luther, Calvin,
Knox, Ridley ve Baxter Rab’bin dönüşünü imanla beklediler. Elçisel kilisenin, çöldeki kilisenin ve
Reformcuların ümidi buydu. {BM 165.5}
Peygamberlik yalnızca Mesih’in ikinci gelişinin neden ve nasıl olacağını anlatmakla kalmaz, o
günün yaklaştığını görebilmemiz için gereken belirtileri de sıralar. “Güneşte, ayda ve yıldızlarda
belirtiler görülecek. Yeryüzünde uluslar denizin ve dalgaların uğultusundan şaşkına dönecek, dehşete
düşecekler” (Luka 21:25) “Güneş kararacak, ay ışığını vermez olacak, yıldızlar gökten düşecek ve
göksel güçler sarsılacak” (Markos 13:24­26). İkinci gelişten önceki belirtiler şöyle tanımlanıyor:
“Büyük bir deprem olduğunu gördüm. Güneş, keçi kılından yapılmış siyah bir çul gibi karardı. Ay
baştan aşağı kan rengine döndü” (Esinleme 6:12). {BM 165.6}
Yeryüzünü sarsan deprem
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
77/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Bu peygamberliğin gerçekleşmesini 1755 yılında olan büyük depremde görebiliriz. Lizbon depremi
olarak bilinen bu depremin etkileri, Avrupa’ya, Afrika’ya ve Amerika’ya kadar uzandı. Grönland’da,
Batı Hindistan’da, Norveç’te, İsveç’te, İngiltere’de ve İrlanda’da hissedildi. Dört milyon metrekarelik bir
alana yayılan etkisi oldu. Afrika’daki şok hemen hemen Avrupa’daki kadar şiddetli oldu. Cezayir’in bir
kısmı yıkıldı. Büyük bir dalga İspanya ve Afrika kıyılarına vurarak kentleri yuttu. {BM 166.1}
Portekiz’in bazı dağları sanki temellerinden koparılmış gibi sarsıldı. Bazılarının dorukları zarar
gördü; büyük kütleler koparak aşağıdaki vadilere düştü. Dağlardan alevler çıktığı da söylenmiştir. {BM
166.2}
Lizbon’da, yerin altından gelen bir yıldırım gürültüsü işitildi, hemen ardından kentin büyük bir kısmı
şiddetli bir şokla yıkıldı. Altı dakika içinde altmış bin kişi mahvoldu. Deniz ilk önce geri çekildi ve
karadan uzaklaştı; sonra da yüz elli metrelik dalgalar halinde geri döndü.2 {BM 166.3}
Deprem tatil gününde oldu; kiliseler ve manastırlar insanlarla doluydu. Onların ancak bir kısmı
kaçabildi.3 İnsanların dehşeti inanılmayacak boyuttaydı. Kimse ağlayamadı bile. Panik ve korku içinde
oradan oraya koşturuyor, yüzlerine ve göğüslerine vurarak “Miericordia!”, “Dünyanın sonu geldi!” diye
bağırıyorlardı. Analar çocuklarını unutarak çevrelerindeki haçlı heykellere koştular. Birçoğu korunmak
için kilise binalarına girdi. Ama ne yazık ki sunaklara, heykellere ve rahiplere sarılanlar, onlarla birlikte
yıkıma uğradı. {BM 166.4}
Güneşin ve ayın kararması
Yirmi beş yıl sonra peygamberlikte sözü geçen başka bir belirti ­ güneşin ve ayın kararması ­ daha
gerçekleşti. Kurtarıcı Zeytin dağında öğrencileriyle konuşurken, “O günlerde, o sıkıntıdan {BM 166.5}
sonra, güneş kararacak, ay ışığını vermez olacak” demişti (Markos 13:24). 1260 günlük ­ ya da
yıllık ­ süre 1798’de son buluyordu. 25 yıl kadar önce, zulüm hemen hemen tümüyle son bulmuştu.
Bu zulmün sonucunda güneşin kararması gerekiyordu. 19 Mayıs 1780 yılında bu peygamberlik yerine
geldi. {BM 167.1}
Massachusetts’deki bir tanık olayı şöyle tanımlıyor: “Gökyüzünü kapkara bir bulut kapladı. Ufukta
küçük bir ışık dışında ortalık tümüyle kararıverdi. Sanki bir yaz gecesi saat dokuzun karanlığı
yaşanıyordu. {BM 167.2}
İnsanların zihinleri yavaş yavaş korku ve kaygıyla dolmaya başladı. Kadınlar kapılarda durup
dışarıdaki koyu karanlığa baktılar, erkekler iş yerlerinden ayrıldılar. Marangoz gereçlerini, demirci
çekicini, tüccar da kasasını bıraktı. Okullar boşaltıldı, korkan çocuklar evlerine koştular. Yolcular en
yakındaki çiftliklere sığındılar. Her dudaktan ve yürekten “Ne geliyor?” sorusu yükseliyordu. Sanki
ülkede bir kasırga esiyordu. Herkes bir şeylerin sonunun gelmekte olduğunu hissediyordu. {BM 167.3}
O karanlık sonbahar günü mumlar ve şömineler yakıldı. Tavuklar kümeslerine girdiler ve uyudular.
Büyük baş hayvanlar birbirlerine sokularak uykuya daldılar. Kuşlar akşam ezgilerini söylüyordu.
Yarasalar bile ortaya çıkmıştı. Ama insanlar akşamın gelip gelmediğini ayırt edemediler... {BM 167.4}
Birçok yerde kilise toplulukları bir araya geldi. Vaazların konusu Kutsal Yazıların peygamberlik
bölümlerinde söz edilen karanlıkla bağlantılıydı. Saat on birden sonra karanlık daha da koyulaştı.4 {BM
167.5}
Ülkenin bazı yerlerindeki karanlık o kadar büyüktü ki, insanlar mum yakmadan adım atamaz hale
gelmişlerdi. Karanlıkta yemek yiyemiyor ya da günlük sıradan işlerini yapamıyorlardı.5 {BM 167.6}
Kana bürünen ay
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
78/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Gecenin karanlığı da en az gündüzün karanlığı kadar olağandışı ve dehşet vericiydi. Dolunay
olmasına rağmen yapay ışık olmadan hiçbir şey seçilemiyordu. Karanlık o kadar yoğundu ki,
neredeyse ışınların güçlükle geçtiğini görebiliyordunuz. Mısır’daki karanlığa benziyordu.6 Evrendeki
her şeyi siyah örtülerle ört­ seydiniz ya da her şeyin varlığına son verseydiniz, belki ancak bu kadar
karanlık olurdu.7 Gece yarısından sonra karanlık ortadan kalktı. Ay ilk görülebildiği zaman kana
bürünmüş gibiydi. {BM 167.7}
19 Mayıs 1780 günü tarihe ‘Karanlık Gün’ olarak geçti. Musa’nın zamanından beri hiç bu denli
yoğun bir karanlık yaşanmamıştır. Görgü tanıklarının tanımlaması Yoel’in 2500 yıl önceki sözlerini
andırıyordu; “Rab’bin büyük ve korkunç günü gelmeden önce güneş kararacak, ay kan rengine
dönecek” (Yoel 2:31). {BM 168.1}
Mesih şöyle dedi: “Bu olaylar gerçekleşmeye başladığında doğrulun ve başlarınızı kaldırın. Çünkü
kurtuluşunuz yakın demektir. Bunların yapraklandığını gördüğünüz zaman yaz mevsiminin pek yakın
olduğunu kendiliğinizden anlarsınız. Aynı şekilde, bu olayların gerçekleştiğini gördüğünüzde bilin ki,
Tanrı’nın Egemenliği yakındır” (Luka 21:28, 30, 31). {BM 168.2}
Ne yazık ki kilisede Mesih’e duyulan sevgi ve O’nun gelişine iman, soğumaya yüz tutmuştu.
Tanrı’nın imanlı halkı Kurtarıcının gelişine işaret eden belirtilere karşı körleşmişti. İkinci geliş öğretisi
göz ardı edilmişti. Özellikle Amerika’da neredeyse tümüyle ihmal edilip unutulmaya yüz tuttu. Aşırı bir
para kazanma tutkusu, güç ve ün hırsı bu çağın düzenlerinin kaldırılacağı o önemli güne karşı
insanları duyarsızlaştırdı. {BM 168.3}
Kurtarıcı ikinci gelişinden önce gerçekleşecek olan imandan dönüşe de dikkati çekti; “Kendinize
dikkat edin! Yürekleriniz sefahat, sarhoşluk ve bu yaşamın kaygılarıyla ağarlaşmasın. O gün,
üzerinize bir tuzak gibi aniden inmesin. Çünkü o gün bütün yeryüzünde yaşayan herkesin üzerine
gelecektir. Her an uyanık durun, gerçekleşmek üzere olan bütün bu olaylardan kurtulabilmek ve
İnsanoğlu’nun önünde durabilmek için dua edin” (Luka 21:34, 36). {BM 168.4}
İnsanlar çağın sonunda kendilerini bekleyen ciddi olaylara karşı uyanık olmalılar. “Rab’bin o büyük
günü ne korkunçtur! O güne kim dayanabilir?”, Gözleri kötüye bakamayacak kadar saf olan ve
haksızlığı hoş göremeyen Tanrı’nın önünde insanlar o gün nasıl duracaklar? “Onların kötülüklerinden
ötürü dünyayı ve suçlarından ötürü kötüleri cezalandıracağım.” “Rab’bin öfke gününde, altınları da
gümüşleri de onları kurtaramayacak. Rab’bin kıskançlık ateşi bütün ülkeyi yakıp yok edecek. Rab
ülkede yaşayanların hepsini korkunç bir sona uğratacak. Servetleri yağmalanacak. Viraneye dönecek
evleri. Yaptıkları evlerde oturamayacak, diktikleri bağların şarabını içemeyecekler. Rab’bin Büyük
Günü” (Yoel 2:11; Habakkuk 1:13; İşaya 13:11; Sefanya 1:18,13). {BM 168.5}
Uyanmaya çağrı
Tanrı Sözü, Rab’bin büyük günü için O’nun halkının tövbe etmesini ve kendisini aramasını
beklemektedir: “Siyon’da boru çalın, kutsal dağımda boru sesiyle halkı uyarın. Ülkede yaşayan
herkes korkudan titresin. Çünkü Rab’bin günü çok yaklaştı, geliyor. Karanlık, sıkıntılı bir gün olacak,
bulutlu, koyu karanlık bir gün... Oruç için gün belirleyin, özel bir toplantı yapın. Rahipler, Rab’bin
hizmetkârları, Tapınağın girişiyle sunak arasında ağlaşıp, ‘Ey Rab, halkını esirge’ diye yalvarsınlar.
Rab diyor ki, ‘Şimdi oruç tutarak, ağlayıp yas tutarak bütün yüreğinizle bana dönün. Giysilerinizi değil,
yüreklerinizi paralayın ve Tanrınız Rab’be dönün. Çünkü Rab lütufkâr ve merhametlidir’” (Yoel 2:1, 15­
17, 12, 13). {BM 169.1}
İnsanların Tanrı’nın gününde durabilmesi için büyük bir reforma gerek vardır. Rab merhamet
ederek halkını kendisi için o güne hazırlamaktadır. {BM 169.2}
Esinleme 14. bölümde dile gelen bir uyarıyı görüyoruz. Göksel varlıklar, Oğul yeryüzünün ekinini
biçmeye gelmeden hemen önce üç yönlü bir bildiride bulunuyorlar. “Bundan sonra göğün ortasında
uçan başka bir melek gördüm. Bu melek, yeryüzünde yaşayanlara ­ her ulusa, her oymağa, her dile
ve her halka ­ iletmek üzere sonsuza dek kalıcı olan Müjde’yi getiriyordu. Yüksek sesle şöyle diyordu:
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
79/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
‘Tanrı’dan korkun! O’nu yüceltin! Çünkü O nun yargılama saati geldi. Göğü, yeri denizi ve su
pınarlarını yaratana tapın!’” (Esinleme 14:6,7). {BM 169.3}
Bildiri, ‘sonsuza dek kalıcı olan Müjde’nin’ bir parçasıdır. Müjdeyi vaaz etme görevi insanlara
verilmiştir. Kutsal melekler yönetimde olabilirler, ama müjdenin asıl duyurusunu yapacak olanlar,
Mesih’in yeryüzündeki kullarıdır. Tanrı Ruhunun ve Sözünün yönlendirişine açık olan sadık insanlar
bu uyarıyı duyuracaklardır. Tanrı bilgisini, ‘gümüş kazanmaktansa onu kazanmak daha iyidir. Onun
yararı altından daha çoktur’ diyerek aramaktadırlar. ‘‘Rab kendisinden korkanlarla paylaşır sırrını,
onlara açıklar antlaşmasını” (Süleyman’ın Özdeyişleri 3:14; Mezmurlar 25:14). {BM 169.4}
Alçakgönüllü insanların verdiği bildiri
Bilgili teologlar Kutsal Yazıları titizlikle ve duayla araştırsalardı, zamanı bilebilirlerdi.
Peygamberlikler onlara gelecekteki olayları gösterebilirdi. Ne var ki bildiri, alçakgönüllü insanlar
tarafından verilmişti. Işık kendilerine yakınken onu aramayı göz ardı edenler karanlıkta kalırlar.
Kurtarıcı şöyle duyurdu: “Ben dün­yanın ışığıyım. Benim ardımdan gelen, asla karanlıkta yürümez,
yaşam ışığına sahip olur” (Yuhanna 8:12). Böyle bir kişiyi gerçeğe yönlendirmek için gökyüzünün ışığı
hazır olacaktır. {BM 170.1}
Mesih’in ilk gelişinde Kutsal Kentin kahinleri ve Kutsal Yasa uzmanları ‘belirtileri’ görebilmeli ve
vaat edilenin gelişini ilan etmeliydiler. Mika O’nun doğum yerini, Daniel de gelişinin zamanını
açıklamıştı (Mika 5:2; Daniel 9:25). Yahudiler bilmeselerdi, mazeretleri hoş görülebilirdi. Onların
cahilliği günahlı ihmalden kaynaklanıyordu. {BM 170.2}
İsrail’in ihtiyarlan dünya tarihinin en önemli olayı olan Tanrı Oğlunun geliş yerini, tarihini ve
koşullarını büyük bir ilgiyle incelemeliydiler. İnsanlar, yeryüzünün Kurtarıcısını karşılamak için hazır
beklemeliydiler. Ama Beytlehem’den gelen iki yorgun yolcu, kentin doğusundaki dar sokağı boydan
boya dolaşarak boşuna kalacak yer aradılar. Onları karşılamak için hiçbir kapı açılmadı. Sonunda
sığırlara ayrılan sefil bir handa yer bulabildiler. Dünyanın kurtarıcısı orada doğdu. {BM 170.3}
Melekler bu sevinçli müjdeyi kabul edip başkalarına da bildirecek kişilere ilan ettiler. Mesih
kendisini alçaltarak kul özü almıştı. Kendisini günaha karşılık kurban olarak sunacaktı. Ancak
melekler, En Yüce Olan’ın Oğlunun, insanların önünde alçaldığı zaman bile karakterine uygun düşen
bir soyluluk ve yücelikle gö­rünmesini arzuladılar. Yeryüzünün büyük insanları İsrail’in başkentinde
toplanıp O’nu karşılayacak mıydı? Melekler, Mesih’i bekleyen topluluğa O’nu tanıtacak mıydı? {BM
170.4}
Bir melek yeryüzünü ziyaret ederek kimlerin İsa’yı karşılamaya hazır olduğuna baktı. Mesih’in
gelişi çok yakın olduğu halde hiçbir övgü ezgisi duymadı. Melek seçilmiş kentin ve Tanrı huzurunun
yüzyıllarca doldurmuş olduğu tapınağın üzerinde dolaştı. Orada da pek bir fark yoktu. Kibirli kahinler
debdebe içinde kirli kurbanlar sunmakla meşguldü. Ferisiler insanlara yüksek sesle sesleniyor, sokak
köşelerinde gösterişli dualar sunuyordu. Krallar, düşünürler, rabbiler ve başka herkes, insanların
Kurtarıcısının görünmek üzere olduğundan habersizdi. {BM 171.1}
Göksel haberciler bu utandırıcı haberi vermek üzere göğe dönecekken sürülerini güden bir grup
çobanla karşılaştılar. Onlar yıldızlı göklere bakarken Mesih’le ilgili peygamberliğin ne zaman
gerçekleşeceğini düşünüyor, dünyanın Kurtarıcısının gelişini özlüyordu. Bu çoban grubu göksel
bildiriyi almaya hazırdı. Birdenbire göksel yücelik tüm ovayı doldurdu. Meleklerden oluşan bir ordu
gözle görünür oldu. Sanki tek bir meleğin taşıyamayacağı kadar büyük bir sevinç vardı. Hepsi tek bir
ağızdan bir gün bütün uluslardan kurtulanların söyleyeceği şu sözleri duyurdular: “En yücelerde
Tanrı’ya yücelik olsun, yeryüzünde O’nun hoşnut kaldığı insanlara esenlik olsun!” (Luka 2:14). {BM
171.2}
Bu Beytlehem öyküsü ne harikadır! İmansızlığımıza, gururumuza ve kendimize yeter oluşumuza
nasıl da meydan okur. Zamanı yorumlama konusunda bizim de başarısız olmamamız ve ziyaret
edildiğimiz günü bilmemiz için bizi nasıl da uyarır! {BM 171.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
80/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Melekler, Mesih’in gelişini sadece çobanların beklemediğini biliyordu. Tanrıtanımazlar arasında da
O’nu arayanlar vardı. Doğunun zengin ve soylu bilgeleri Yakup’tan yükselecek olan yıldızı
öğrenmişlerdi. Hem İsrail’i teselli ederek ulusları aydınlatacak hem de tüm yeryüzünü kurtaracak kişiyi
hevesle bekliyorlardı (Luka 2:25,32; Elçilerin İşleri 13:47). Gökyüzünün gönderdiği yıldız Yahudi
olmayan insanları yeni doğan Kral’ın yanına götürdü. {BM 171.4}
Mesih ‘ikinci kez, kurtuluş getirmek için kendisini bekleyenlere görünecektir’ (İbraniler 9:28).
Kurtarıcının doğuşunun haberi gibi ikinci geliş bildirisi de halkın din önderlerine teslim edilmedi. Onları
gökyüzünden gelen ışığı reddetmişlerdi; bu yüzden elçi Pavlus’un tanımladığı grubun içinde yer
almıyorlardı; “Ama kardeşler, siz karanlıkta değilsiniz ki, o gün sizi hırsız gibi yakalasın. Siz hepiniz
ışığın oğulları, gündüzün oğullarısınız. Geceye ya da karanlığa ait değiliz” (1 .Selanikliler 5:4,5). {BM
171.5}
Sion surlarının nöbetçileri, Kurtarıcının gelişinin haberlerini ilk alan ve duyuran kişiler olmalıydılar.
Ama insanlar günahları içinde uyurlarken onların rahatı yerindeydi. İsa kilisesini, gösterişli yaprakları
olan kısır bir incir ağacı gibi gördü; değerli meyveden yoksundu. Gerçek alçakgönüllülük, tövbe ve
iman ruhu eksikti. Gurur, şekilcilik, bencillik ve zulüm vardı. Kötü yoldaki kilise, zamanları gösteren
belirtilere gözlerini yummuştu. Tanrı’dan ayrılmış, kendisini O’nun sevgisinden koparmıştı. O’nun
koşullarına uymadığından, vaatlerinin gerçekleştiğini de göremedi. {BM 172.1}
Mesih’in sözde izleyicilerinden çoğu göğün ışığına çıkmayı reddetti. Eski Yahudiler gibi, Tanrı’nın
kendilerini ziyaret ettiği zamanı anlayamadı. Rab onların yanından geçip giderek gerçeğini
Beytlehemli çobanlara ve Doğulu Magiler gibi ışığı arayanlara gösterdi. {BM 172.2}
Bölüm 18: Yeni dünyada yeni işik
Tanrı gerçeği içtenlikle bilmeyi arzu eden doğru ve dürüst bir çiftçiyi, Mesih’in ikinci gelişini
duyurmak amacıyla seçti. Başka birçok reformcu gibi William Miller de yoksullukla mücadele etti ve
benliğini inkar etme dersini aldı. {BM 173.1}
Miller’ın zekası, çocukluğunda bile düşünsel ortalamanın üze­rindeydi. Büyüdükçe, etkin ve iyi
gelişmiş olan zihni bilgiye susamaya başladı. Çalışma sevgisi, titiz düşünme alışkanlığı ve gerçekçi
eleştirileri onu sağlam ve kapsamlı bir bakış açısına kavuşturdu. Ahlaksal açıdan karakterinin
eleştirilecek bir yönü yoktu; imrenilen bir ünü vardı. Sivil ve askeri görevlerini başarıyla ta­mamladı.
Önünde zenginlik ve onur kapıları açılmaya başlamıştı. {BM 173.2}
Çocukluğunda dinsel izlenimlere bağlıydı. Ne var ki gençliğinde deistlerden* oluşan bir gruba
katıldı. Bu grubun Miller üzerinde güçlü bir etkisi oldu, çünkü iyiliksever ve insancıl vatandaşlardan
oluşuyordu. Hıristiyan kurumlarının ortasında yaşadıklarından karakterleri çevreleri tarafından kısmen
de olsa biçimlenmişti. Kendilerine saygınlık kazandıran yetkinliklerini Kutsal Kitap’a borçluydular.
Ancak bu iyi nitelikler Tanrı’nın Sözüne karşı kullanılmaya başlandı. Miller onların düşüncelerini
almaya başlamıştı. {BM 173.3}
Kutsal Yazının çeşitli yorumları Miller’i zorluyor ve önüne aşılamayacak gibi görünen güçlükler
koyuyordu. Ancak yeni inancı da onu tatmin etmekten uzaktı. Miller otuz dört yaşına geldiğinde Kutsal
Ruh kendisine günahlı durumunu göstermeye başladı. Mezarın ötesinde hiçbir mutluluk güvencesi
bulamadı. Gelecek karanlık ve kasvetliydi. O zamanki duygularından söz ederken şöyle diyor: {BM
173.4}
“Başımın üzerindeki gökyüzü sanki taş gibi, ayağımın altındaki yeryüzü de sanki demir gibiydi. Ne
kadar düşündüysem, o kadar karışık sonuçlara vardım. Düşünmekten vazgeçmeye çalıştım, {BM 173.5}
ama düşüncelerimi kontrol edemiyordum. Tümüyle sefalet içindeydim ve nedenini
anlayamıyordum. Şikayet edip homurdanıyor, ama bunu kime yaptığımı bilmiyordum. Bir yanlışlık
olduğunu biliyor, ama doğrusunu nasıl ve nerede bulacağımı bilmiyordum.” {BM 174.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
81/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Miller bir dost buluyor
Miller sonra olanları şöyle sıralıyor: “Zihnim ansızın bir Kurtarıcı düşüncesiyle aydınlanıverdi. Çok
iyi ve merhametli bir varlık düşündüm. Bu varlık bizim günahlarımızı kaldırmaya geliyor ve bizi
günahın cezasından kurtarıyordu. Ama böyle bir varlığın varolduğu nasıl kanıtlanabilirdi? Kutsal Kitap
dışında böyle bir Kurtarıcı düşünemiyordum... {BM 174.2}
Kutsal Yazıda bir Kurtarıcı düşüncesinin olduğunu gördüm. Başka sıradan bir kitabın düşkün
dünyanın eksiklerini nasıl gidereceğini ve gediklerini nasıl kapatacağını bilemiyordum. Öte yandan,
Kutsal Yazıların Tanrı esini olduğunu da hala kabul edemiyordum. Sonraları yavaş yavaş zevk
almaya başladım; İsa sanki benim dostum olmuştu. Kurtarıcı bana on binlerce kişi içinde o kadar
farklı geliyordu ki! Daha önce karanlık ve çelişkili görünen Kutsal Yazılar ayaklarım için yol ve yolum
için ışık oldular. Rab Tanrı’nın, yaşam denen okyanusta sağlam bir kaya gibi olduğunu gördüm. Bu
konular benim başlıca ilgi alanım haline geldiler. Zevkle araştırmaya başladım. Rab’bin güzelliğini ve
yüceliğini daha önce neden görmediğime, nasıl olup da reddedebildiğime şaşıyordum. Diğer tüm
kitaplardan aldığım tadı yitirdim ve yüreğimi Tanrı’dan bilgelik almaya adadım.”1 {BM 174.3}
Miller iman ettiğini açık bir dille duyurdu. İmansız arkadaşları, Miller’a, Kutsal Yazılara karşı olan
iddialarını hatırlattılar. O da Kutsal Yazının Tanrı esini olduğunu ve kendi içinde tutarlı olduğunu
söyledi. Kutsal Yazıları incelemeye ve her belirgin çelişkinin bir açıklaması olduğunu göstermeye
kararlıydı. {BM 174.4}
Yorum kitaplarını bir kenara bırakan Miller, ‘ABC Dizini’ ve sayfa kenarlarındaki referansları
kullanarak ayetleri birbiriyle kıyaslamaya başladı. Yaratılış kitapçığından başlayarak ayet ayet
okumaya koyuldu. Anlamı belirsiz bir ayet bulursa, onu aynı konudaki başka bir metinle kıyaslıyordu.
Her sözcüğün anlamını metnin geneline bakarak çıkartıyordu. Anlaşılması zor gibi görünen bir kısma
geldiği zaman, onun açıklamasını Kutsal Yazıların diğer kısımlarına bakarak arıyordu. Ayrıca tanrısal
ışıkla aydınlanmak için dua ediyordu. Mezmurcunun şu sözlerindeki gerçeği o da görmeye başladı:
“Sözlerinin açıklanışı aydınlık saçar, saf insanlara akıl verir” (Mezmurlar 119:130). {BM 174.5}
Yoğun bir ilgiyle Daniel ve Esinleme kitapçıklarını inceledi; peygamberlik simgelerinin anlaşılabilir
olduğunu fark etti. Bütün çeşitli benzetmelerin, mecazların ve belirtilerin, ya metnin kendi içinde ya da
başka ayetlerle bağlantılı olarak anlaşılabildiğini gördü. Gerçeği adım adım çalışmak Miller’ın
gayretlerini ödüllendirdi. Peygamberliğin uzantılarını görebiliyordu. Göğün melekleri onun
düşüncelerini yönlendiriyordu. {BM 175.1}
Dünyanın sonundan önce gerçekleşecek olan ‘bin yıllık dönem’ düşüncesini Tanrı Sözünün
desteklemediğini gördü. Rab’bin gelişinden önce bin yıllık bir barış döneminin olacağı Mesih’in ve
elçilerin öğretişlerine ters düşüyordu. Onlar buğday ve delicelerin dünyanın sonuna dek birlikte
büyüyeceğini, ‘kötü ve sahtekar kişilerin, aldatarak ve aldanarak gittikçe daha beter’ olacağını
söylemişlerdi (2.Timoteyus 3:13). {BM 175.2}
Mesih’in kişisel dönüşü
Elçisel kilisede, bütün dünyanın iman edeceğine ve Mesih’in ruhsal olarak hüküm süreceğine
ilişkin bir öğreti yoktu. Bu öğreti on sekizinci yüzyılın başlarında ortaya çıkmıştır. İnsanlara Rab’bin
gelişinin çok uzak bir zamanda olacağını öğretmiş ve o günün yaklaştığına işaret eden belirtilere
dikkat etmelerine engel olmuştur. Birçokları Rab’bi karşılamak için hazırlanmayı ihmal etmiştir. {BM
175.3}
Miller Kutsal Yazıda Mesih’in kişisel olarak dönüşünün açık bir şekilde öğretildiğini gördü. “Rab’bin
kendisi, bir emir çağrısıyla, baş meleğin seslenmesiyle ve Tanrı’nın borazanıyla gökten inecek”, “O
zaman İnsanoğlu’nun belirtisi gökte görünecek. İnsanoğlu’nun gökteki bulutlar üzerinde büyük güç ve
görkemle geldiğini görecekler”, “İnsanoğlu’nun gelişi, doğuda çakıp batıya kadar her taraftan görülen
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
82/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
şimşek gibi olacaktır”, “İnsanoğlu kendi görkemi içinde bütün melekleriyle birlikte gelince, görkemli
tahtına oturacak”, “Kendisi, güçlü bir borazan sesiyle meleklerini gönderecek ve onlar, O’nun
seçtiklerini, göklerin bir ucundan öbür ucuna kadar dört yelden alıp bir araya toplayacaklar” (1
Se.4:16,17; Mat.24:30,27; 25:31; 24:31). {BM 175.4}
Mesih geldiği zaman ölüler dirilecek ve doğru olanlar değiştirilecek; “Hepimiz ölmeyeceğiz; son
borazan çalınınca hepimiz bir anda, göz açıp kapayana dek değiştirileceğiz. Evet, borazan çalınacak,
ölüler çürümez olarak dirilecek, ve biz de değiştirileceğiz. Çünkü bu çürüyen varlığımız çürümezliği,
bu ölümlü varlığımız ölümsüzlüğü giyinmelidir”, “Önce Mesih’e ait ölüler dirilecek. Ondan sonra biz
yaşamakta olanlar, diri kalmış olanlar, onlarla birlikte Rab’bi havada karşılamak üzere bulutlar içinde
alınıp götü­rüleceğiz” (1 .Selanikliler 4:16,17). {BM 176.1}
İnsan şu anda ölümlü ve çürüyen bir varlığa sahiptir, ama Tanrı’nın egemenliği çürümezdir.
Dolayısıyla insan bu haliyle Tanrı’nın egemenliğine giremez. İsa geldiği zaman, halkına ölümsüzlük
kazandıracaktır; o zamana kadar yalnızca mirasçı olarak baktıkları egemenliğe o zaman
kavuşacaklardır. {BM 176.2}
Kutsal yazı ve kronoloji
Yukarıdaki ayetler ve onlara benzeyen başkaları, Miller’e evrensel barış döneminin ve Tanrı
egemenliğinin yeryüzünde kuruluşunun ikinci gelişten sonra olacağını gösterdi. Üstelik yeryüzünün
durumu, son günlerin peygamberlik tanımına uygun düşüyordu. Yeryüzünün süresinin yakında
dolacağı sonucuna vardı. {BM 176.3}
Miller şöyle diyor: “Düşüncelerimi can alıcı bir şekilde etkileyen başka bir şey de Kutsal Yazıların
kronolojisiydi. Önceden bildirilen olaylar, geçmişte gerçekleşmişti. Bir zamanlar yalnızca
peygamberliklerde sözü geçen olaylar, ön bildiriler uyarınca gerçek oldu.”2 {BM 176.4}
Miller, Mesih’in ikinci gelişine dek uzanan kronolojik dönemleri bulduktan sonra, bunların Tanrı’nın
önceden belirleyip kullarına açıkladığı zamanlar olduğunu gördü. “Bu esinler, sonsuza dek bize ve
çocuklarımıza ait olan şeylerdir” dedi. “Gerçek şu ki, Rab Yahve kulu peygamberlere sırrını
açmadıkça bir şey yapmaz” (Tesniye 29:29; Amos 3:7). Tanrı Sözünün öğrencileri, insan tari­hindeki
en önemli olayları Kutsal Yazılarda görmeyi beklemeliler. {BM 176.5}
Miller şöyle diyor: “Tüm Kutsal Yazıların Tanrı esini olduğuna ve insanların bunları Kutsal Ruh
tarafından yönetilerek yazdığına iyice emin oldum. Kutsal Yazılar bizim eğitilmemiz, sabır, teselli ve
ümit bulmamız için yazılmıştır. Tanrı’nın bize merhamet ederek kendi eliyle açıkladıklarını kavramaya
gayret ederken pey­gamberlik dönemlerini atlamaya hakkım olmadığını hissettim”3 {BM 177.1}
İkinci gelişin zamanını en belirgin şekilde açıklayacak olan peygamberlik Daniel 8:14’te
bulunuyordu: “İki bin üç yüz akşam, sabah olacak; sonra Kutsal Yer yeniden kutsanacak” dedi.
Ayetleri ayetlere vurarak yorumlamayı öğrenen Miller, simgesel peygamberlikte bir günün bir yılı
temsil ettiğini öğrendi (Ek’e bkz.). 2300 peygamberlik gününün ya da normal yılın Yahudilerin
dönemini çoktan aştığını gördü. O halde sözü geçen tapınak Yahudi tapınağı olamazdı. {BM 177.2}
Miller, Hıristiyanların geneli tarafından kabul edilen ve dünyayı ‘tapınak’ olarak gören genel görüşü
benimsedi. Dolayısıyla Daniel 8:14’te sözü geçen tapınağın kutsanması olayını, Mesih’in ikinci
gelişinde yeryüzünün kutsanması şeklinde yorumladı. Eğer 2300 gün için doğru başlangıç noktasını
bulabilseydi, ikinci gelişin tarihini de bulmuş olacaktı. {BM 177.3}
Peygamberliğe ait zaman dilimlerini keşfetmek
Miller peygamberlik incelemelerine devam etti. Gündüzünü ve gecesini, son derece önemli
gördüğü bir incelemeye ayırdı. Daniel’in sekizinci bölümünde 2300 günün başlangıcı için herhangi bir
ipucu bulamadı. Daniel’in görümü anlamasına yardımcı olan melek Cebrail, sadece kısıtlı bir
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
83/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
açıklamada bulunmuştu. Kiliseyi bekleyen korkunç zulüm peygambere görümde gösterildiği zaman
daha fazlasını görmeye dayanamamıştı. “Ben Daniel, günlerce bitkin ve hasta kaldım” diye yazmıştır
(Daniel 8:27). Ancak Tanrı, habercisine görümü Daniel’e açıklamasını buyurmuştu. Melek Daniel’e
dönerek şöyle dedi: “Daniel, sana anlayış ve bilgelik vermek için geldim... Bu nedenle sözün anlamını
kavra ve görümü anla.” 8.bölümde açıklanmayan önemli bir nokta vardır. 2300 güne ilişkin bir şey
söylenmemiştir; bu yüzden melek açıklamasına devam ederek özellikle zamana değinir: “Başkaldırıyı
bitirmek, günaha son vermek, suçun bağışlanmasını yapmak, sonsuza dek kalıcı doğruluğu
sağlamak, görüm ve peygamberliği mühürlemek, en Kutsal’ı meshetmek için halkına ve kutsal
kentine yetmiş hafta kadar zaman saptanmıştır. Bunu bil ve anla: Yeruşalem’i yeniden kurmak için
buyruğun verilmesinden Önder Mesih’in gelişine dek yedi hafta geçecek. Yeruşalem altmış iki haftada
caddelerle, hendeklerle yeniden kurulacak, ama bu sıkıntı zamanları olacak. Bu altmış iki hafta
sonunda Mesih öldürülüp gözden kaybolacak. Ortaya çıkacak önderin halkı, kenti ve Kutsal Yer’i
yerle bir edecek. Sonu tufan gibi olacak: Sonu gelinceye dek savaş sürecek, yıkımlar onu izleyecek.
Ortaya çıkacak önder birçoklarıyla bir haftalık sağlam bir antlaşma yapacak. Bir haftalık zamanın
yarısı geçince, kurbanla sunuyu kaldıracak. Üzerine dökülecek öfkenin saptanacağı zamanın sonuna
dek tapınağın üst bölümüne yıkıcılık getiren iğrenç şeyi yerleştirecek” (Daniel 8:16; 9:22,23, 24­27).
{BM 177.4}
Melek Daniel’in anlayamadığı noktayı anlatmak için gönderilmişti: “İki bin üç yüz gün sonra tapınak
kutsanacak. Meleğin ilk sözleri şöyleydi: “Halkına ve kutsal kentine yetmiş hafta kadar zaman
“saptanmıştır” Burada geçen ‘saptanmıştır ‘ sözcüğü aslında ‘kesilip çıkartılmak’ anlamına gelir.
Yetmiş hafta, 490 yıl, özellikle Yahudiler açısından çıkarılmalıdır. {BM 178.1}
İki dönem birlikte başlıyor
Peki ama bu 490 yıl nereden çıkarılacaktır? 8.bölümde sözü geçen tek zaman dilimi 2300 gün
olduğundan, yetmiş haftanın 2300 günün bir parçası olması gereklidir. Her iki dönem de birlikte
başlamalıdır. Bu dönem Kudüs’ü bina etme buyruğuyla birlikte başlamıştır. Buyruğun tarihi bilinirse,
2300 günlük dönemin başı da kesinleşebilir. {BM 178.2}
Ezra’nın yedinci bölümünde Kral Artahşasta’nın İ.S. 457 {BM 178.3}
yılında verdiği buyruk görülmektedir. 2300 yıllık dönemin başlangıcını belirlemek için üç kral
buyruğu başlattı ve tamamladı. Buyruğun başlangıç tarihi olarak İ.Ö. 457 yılını alırsak, yetmiş haftalık
dönemin her unsurunun gerçekleşmiş olması gerekecektir (Ek’e bkz.). {BM 179.1}
Kudüs’ü yeniden kurmak için buyruğun verilmesinden, Önder Mesih’in gelişine dek yedi hafta
geçecek. Kudüs altmış iki haftada caddelerle, hendeklerle yeniden kurulacak, ama bu sıkıntı
zamanları olacak.” Artahşasta’nın buyruğu 457 yılının sonbaharında yürürlüğe girdi. O tarihten 483 yıl
sonra, İ.S. 27 yılında peygamberlik yerine geldi. O yılın sonbaharında Mesih, Yahya tarafından vaftiz
edildi ve Ruh’la meshedildi. Vaftizden sonra Celile’ye gitti; “Zaman doldu” diyordu, “Tanrı’nın
Egemenliği yaklaştı. Tövbe edin, Müjde’ye inanın!” (Markos 1:14,15). {BM 179.2}
Müjde yeryüzüne yayılıyor
“Ortaya çıkacak önder birçoklarıyla bir haftalık sağlam bir antlaşma yapacak” ­ Yahudilere tanınan
son yedi yıllık süre. Bu süre boyunca, İ.S.27 yılından İ.S.34 yılına kadar, Mesih ve öğrencileri müjdeyi
özellikle Yahudilere sundular. Kurtarıcı şöyle buyruk vermişti: “Diğer uluslara ait yerlere gitmeyin.
Samiriyelilere ait kentlerin de hiçbirine uğramayın. Bunun yerine, İsrail halkının kaybolmuş
koyunlarına gidin” (Matta 10:5,6). “Bir haftalık zamanın yarısı geçince, kurbanla sunuyu kaldıracak.”
İ.S. 31 yılında, vaftiz olduktan üç buçuk yıl sonra Rabbimiz çarmıha gerildi. Çarmıh üzerinde sunulan
yüce kurban nedeniyle törensel sistemin tüm kurbanları ve sunuları son buldu. {BM 179.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
84/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Yahudilere ayrılan 490 yıllık dönem, İ.S.34 yılında sona erdi. O zaman, Yahudilerin Yüksek
Kurulunun eylemi ile ulus, İstefan’ı şehit ederek ve Mesih’in izleyicilerine zulmederek müjdeyi resmen
reddetmiş oldu. Böylece kurtuluş bildirisi yeryüzüne duyuruldu. Zulümle karşılaşan öğrenciler
Kudüs’ten kaçtılar ve ‘gittikleri her yerde Tanrı’nın sözünü müjdelediler’ (Elçilerin İşleri 8:4). {BM 179.4}
O zamana kadar peygamberliklerin tüm ayrıntıları şaşırtıcı şekilde yerine gelmişti. Yetmiş haftanın
başlangıcı İ.Ö. 457 yılına, sonu da İ.S. 34 yılına dayanıyordu. Yetmiş haftayı (490 gün) 2300 günden
çıkartırsanız, geriye 1810 gün kalacaktır. 490 günden sonra 1810 günün geçmesi gereklidir. Yani
dönem, 1844 yılında son bulacaktır. Bu tarihte ­ hemen herkes tarafından Mesih’in ikinci gelişi olarak
kabul edilen ­ tapınağın kutsanması olayı gerçekleşecektir. (Bkz. 192. sayfadaki çizelge). {BM 179.5}
Şaşırtıcı sonuç
Miller en başta böyle bir sonuca varacağını hiç ummuyordu. Araştırmasının sonuçlarına zorlukla
güvenebiliyordu. Ama Kutsal Yazılardaki kanıtlar bir kenara konulamayacak kadar kesindi. {BM 180.1}
1818 yılında, Mesih’in, halkını yirmi beş yıl içinde alacağı sonucuna vardı. Bunun üzerine şöyle
dedi: “Bu beklentinin yüreğimi nasıl doldurduğunu anlatmaya olanak yok. Kurtulanların sevincine
katılmak için o denli büyük bir özlem duyuyorum ki... Gerçek ne parlak ve görkemli bir şekilde
göründü!...” {BM 180.2}
“Yeryüzüne karşı görevimi düşünürken sorunun yanıtını bul­dum.”4 Miller tanrısızlardan baskı
geleceğini biliyordu, ama tüm imanlıların, Kurtarıcının ümidiyle sevineceklerini sanmıştı. Görkemli
kurtuluş gününün çok yakın olduğunu bildirmeye çekiniyordu, çünkü yanılıyor olabilir ve başkalarını
yanlış yönlendirebilirdi. Bu yüzden zihnindeki tüm zorlukları gözden geçirip dikkatlice değerlendirdi.
Bu şekilde beş yıl çalıştı; vardığı görüşün doğruluğuna artık ikna olmuştu. {BM 180.3}
“Gidip dünyaya anlat”
Miller şöyle diyor: “İşlerime bakarken, kulaklarımda sürekli ‘Gidip dünyaya anlat’ diye bir ses
çınlıyordu. Aklıma sürekli şu ayetler geliyordu: ‘Kötü adama ben: Ey kötü adam, mutlaka öleceksin,
deyince, sen kötü adama, yolundan sakınsın diye söylemezsen, o kötü adam suçu yüzünden ölür,
fakat kanını senin elinden ararım. Ama yolundan dönsün diye kötü adamı ondan sakındırırsan, ve
yolundan dönmezse, o adam kendi suçundan ölür. Ama sen kendi canını özgür kılmış olursun.’”5
Miller dokuz yıl boyunca bekledi, yüreğinde hala yük vardı. 1831 yılında inancını halka ilk kez
açıklamaya karar verdi. {BM 180.4}
O zaman elli yaşındaydı ve insanların içinde konuşmaya alışık değildi. Ne var ki emekleri karşılık
buldu. İlk konuşmasının ardından dinsel bir uyanış geldi. İki kişi dışında on üç aile iman etti. Başka
yerlerde konuşması istendi ve konuştuğu her yerde günahkarlar Rab’be döndüler. İmanlılar Rab’be
daha da sıkı adandılar. Deistler ve tanrıtanımazlar, Kutsal Kitap’ın gerçeklerine bağlan­dılar. Miller’ın
vaazları, halkın düşüncelerini uyandırdı; gelişen dünyasallığa ve çağın cinsel düşkünlüğüne engel
oldu. {BM 181.1}
Birçok yerde hemen hemen tüm mezheplerden gelen Protestan kiliseleri Miller’a kapılarını açtılar;
kilise görevlilerinden davet aldı. Davet edilmediği yerde çalışmamak gibi bir kuralı vardı, ama
sonunda gelen ricaların yarısını bile değerlendiremeyecek hale geldi. Birçokları Mesih’in gelişinin ne
denli kesin ve yakın, kendilerinin ise buna ne denli hazırlıksız olduğuna ikna oldular. Bazı büyük
kentlerde likör satıcıları dükkanlarını toplantı salonu haline getirdiler, kumarhaneler dağıtıldı,
tanrıtanımazlar ve hatta en katı imansızlar değişti. Çeşitli mezhepler günün hemen her saati dua
toplantıları düzenlemeye başladı. İş adamları öğle saatlerinde bir araya gelerek kendilerini duaya ve
övgüye verdiler. Bununla birlikte çok büyük bir heyecan olmadı. Tıpkı ilk reformcular gibi Miller da salt
duyguları körüklemek yerine anlayışı ikna etme ve vicdanı uyandırma amacını güdüyordu. {BM 181.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
85/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Miller 1833 yılında Baptist Kilisesinden vaaz etme izni aldı. Miller’ın mezhebine bağlı olan çok
sayıda hizmetli oııuıı işini onaylıyordu; Miller bu kişilerin önceki desteğiyle emek vermeyi sürdürdü.
Hiç durmadan yolculuk yaparak vaaz etti. Ne var ki davet edildiği yerlere giderken yolculuk ücretini
kendisi ödüyordu. Bu da oııuıı için büyük bir külfet oluyordu. {BM 181.3}
“Yıldızlar düşecek”
1833 yılında Kurtarıcı’nın ikinci gelişinin belirtilerinden sonuncusu da göründü; “Yıldızlar gökten
düşecek.” Yuhanna Esinleme kitapçığında şöyle ilan etmişti: “İncir ağacı, güçlü bir yel tarafından
sarsıldığında nasıl ham incirlerini yere dökerse, gökteki yıldızlar da öylece yeryüzüne düştü” (Matta
24:29; Esinleme 6:13). Bu peygamberlik, 1833 yılının 13 Kasım günü çarpıcı bir meteor yağmuruyla
gerçekleşti. Tarih boyunca kaydedilen en büyük ve en harika yıldız kayması olayı buydu. “Meteorlar
eşsiz bir yoğunlukla yeryüzüne düştü. Doğuya, batıya, kuzeye ve güneye sanki sağanak yağmur
yağıyordu. Bütün gökyüzü hareket halinde görünüyordu. Saat ikiden sabaha kadar gökyüzü sakin ve
bulutsuzdu. Çarpıcı parlaklığa sahip ışıklar oynayıp durdular.”6 {BM 181.4}
“Yıldızlı gökyüzünün ışıkları sanki tek bir bölgede toplan­mışlardı, oradan ufkun her yanına
dağılıyorlardı. Ama sayıları hiç tükenmek bilmiyordu. Binlercesi hızla akıp gidiyordu.”7 Tıpkı güçlü bir
rüzgarın etkisiyle savrulan incirler gibi savruluyorlardı; bakmak olanaksızdı”8 {BM 182.1}
14 Kasım 1833 tarihinde, New York Ticaret Günlüğünde bu olguyla ilgili uzun bir makale çıktı:
“Sanırım dün gece yaşanan olaylar hiçbir düşünür ya da aydın tarafından anlatılmamıştır. Sadece
1800 yıl önce bir peygamber, bu olayı ‘yıldızların düşmesi’ şeklinde dile getirmiştir.” {BM 182.2}
Böylece Mesih’in gelişinin son belirtilerinden biri daha göründü. “Aynı şekilde, bütün bunların
gerçekleştiğini gördüğünüzde bilin ki, İnsanoğlu yakındır, kapıdadır” (Matta 24:33). Yıldızların
düştüğüne tanık olan birçok kişi bu olayları yaklaşan yargının habercisi olarak kabul etti. {BM 182.3}
1840 yılında gerçekleşen başka bir peygamberlik büyük ilgi uyandırdı. İki yıl kadar önce Josiah
Litch, Esinleme 9’un bir yorumunu yayınladı. Bu yorumda Osmanlı İmparatorluğunun İ.S. 1840 yılının
Ağustos ayı içinde çökeceğini söylüyordu. Bu olay gerçekleşmeden birkaç gün önce şöyle yazdı: “11
Ağustos’da İstanbul’daki Osmanlı gücünün kırılması beklenebilir.”9 {BM 182.4}
Önbildiri gerçekleşiyor
Tam belirtilen zamanda Türkiye, Avrupa’nın müttefik güçlerinin korumasını kabul ederek Hıristiyan
ulusların etkisi altına girdi. Önbildiride dile getirilen olay tümüyle gerçekleşti (Ek’e bkz.). Miller ve
dostlan tarafından benimsenen peygamberlik yorumlama ilkeleri kalabalıkları ikna ediyordu. Yüksek
mevkiden eğitimli kişiler Miller’in vaazlarına katıldılar ve görüşlerini yayınlamaya başladılar. Miller’ın
hizmeti 1840 yılından 1844 yılına kadar hızla devam etti. {BM 182.5}
Miller’ın güçlü zihinsel yetenekleri vardı; bilgeliğin kaynağına bağlanarak bu yeteneklere göksel
bilgeliği de ekledi. Dürüstlük ve ahlaksal üstünlük açılarından saygı uyandırıyordu. İmanlı
alçakgönüllülüğüne sahipti; başkalarıyla ilgiliydi ve herkese sevgi gösteriyordu. İnsanlara içtenlikle
kulak veriyor ve sözlerini tartıyordu. Tüm kuramları Tanrı’nın Sözüyle ölçüyordu. Sağlam düşünüşü ve
Kutsal Yazı bilgisi yanılgıları reddetmesini sağladı. {BM 183.1}
Ne var ki, önceki reformcular gibi Miller’ın de sunduğu gerçekler tanınmış din öğretmenleri
tarafından kabul görmedi. Bu kişiler Kutsal Yazıda dayanak bulamadıklarından, insanların öğretilerine
ve ataların geleneklerine bağlıydılar. Ancak Tanrı Sözü gerçeği yayanların tek tanıklığıydı. Rab’bin
gelişini dört gözle bekleyenlerle, kutsal bir yaşam sürenlerle ve O’nun gelişine hazırlananlarla alay
edildi. Mesih’in gelişiyle ve dünyanın sonuyla ilgili peygamberlikleri incelemenin günah olduğu öne
sürüldü. Bu yüzden çoğunluğun bağlı olduğu ruhsal hizmetler, Tanrı Sözü’ne imanın zayıflamasına
neden oldular. Onların öğretişi insanları Tanrı’dan uzaklaştırdı; birçokları da tanrısız arzularla
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
86/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
sürüklenmek için fırsat buldular. Bütün bunların sorumluluğu, kötülüğü yaratanlar tarafından
Adventist’lere (‘Rab’bin dönüşünü bekleyenler’ anlamına gelmektedir) yüklendi. {BM 183.2}
Dinsel basın Miller’dan alay ederek ve suçlayarak söz ettiler. Din öğretmenlerinden cesaret alan
tanrıtanımazlar, Miller’ı ve onun yaptıklarını kötülemeye başladılar. Yargının yakın olduğunu
yeryüzüne bildirmek amacıyla konforlu evini terk eden ve kendi cebinden harcayarak yolculuklar
yapan yaşlı adam, ‘fanatik’ diye reddedildi. {BM 183.3}
İlgi ve inançsızlık
İlgi giderek büyüyordu. Kilise topluluklarının sayısı yüzlerden binlere çıkmıştı. Ancak bir süre sonra
kiliseler bu imanlılara baskı yapmaya başladı. Miller’ın görüşlerini kabul edenlere artık disiplin
uygulanıyordu. Miller şöyle yazdı: “Eğer yanlışsak, nerede yanlış olduğumuzu gösterin. Tanrı’nın
sözüne bakarak yanıldığımızı açığa çıkarın. İnsanlar bizimle yeterince alay ettiler zaten; ama bu bizim
yanlış olduğumuzu göstermez. Görüşlerimizi yalnızca Tanrı’nın sözü değiştirebilir. Bu sonuçlara biz
kararlı ve duacı bir yaklaşımla vardık. Kutsal Yazılardaki kanıtları gördük.”10 {BM 183.4}
Eski insanların günahları, Tanrı’nın yeryüzüne bir tufan göndermesine neden olmuştu. Ne var ki
Tanrı, yapacaklarını onlara önceden bildirdi. 120 yıl boyunca tövbe çağrısı yankılandı. Ama ona
inanmadılar. Tanrı’nın habercisiyle alay ettiler. Nuh’un bildirisi gerçekse, neden bütün dünya bunu
görmemiş ve inanmamıştı? Binlerce insanın bilgeliğine karşılık tek bir kişinin iddiaları söz konusuydu.
İnsanlar ne uyarıyı ciddiye aldılar ne de gemiye sığındılar. {BM 184.1}
Alaycılar mevsimlerin nasıl geçtiğine ve yağmur yağdırmayan mavi göklere baktılar. Kötü işlerine
daha da çok battılar. Ne var ki Tanrı’nın yargısı, O’nun merhametini reddedenleri belirlenen zamanda
yakaladı. {BM 184.2}
Kuşkucular ve imansızlar
Mesih şöyle diyor: “Tufan gelinceye, hepsini süpürüp götü­ rünceye dek başlarına geleceklerden
habersizdiler. İnsanoğlu’nun gelişi de öyle olacak” (Matta 24:39). Tanrı’nın kendi halkı dünyayla
birleşirken, dünyanın lüksü kilisenin lüksü haline gelirken, imanlılar dünyasal zenginlik peşinde
yıllarını tüketirken şimşeğin çakması gibi ani bir son gelecektir. Tanrı yeryüzüne gelecek olan tufanı
kulu aracılığıyla insanlara duyurdu. Aynı şekilde son yargının ne denli yakın olduğunu bildirmek için
haberciler seçti. Nuh’un günlerinde insanlar doğru vaizin ön bildirileriyle nasıl alay ettilerse, Millerin
günlerinde de Tanrı’nın halkı uyarıcı sözlerle öyle alay ettiler. {BM 184.3}
Kiliselerin Tanrı’ya sırtını çevirdiğinin kanıtlarından biri de, göksel bildiriyi taşıyan bu haberciye
düşmanca davranılmasıydı. {BM 184.4}
Mesih’in gelişi öğretisini kabul edenler ayağa kalkma zamanının geldiğini hissediyorlardı.
“Sonsuzlukla ilgili şeyler onlara {BM 184.5}
son derece gerçek görünmeye başlamıştı. Gökyüzünün çok yakın olduğunu hissediyor ve Tanrı’nın
huzurunda ne kadar suçlu olduklarını görüyorlardı.”11 İmanlılar zamanın daraldığını, insanlık için
gecikmeden bir şeyler yapmanın gerekliliğini fark ediyordu. Sonsuzluk önlerinde açılıyor gibiydi.
Tanrı’nın Ruhu, Rab’bin gününe hazırlanmak için onların duada güçlenmesini sağladı. Onların günlük
yaşamı diğer kilise üyeleri için bir örnekti. Bu kişilerin büyük çoğunluğu para kazanma, zevk yapma
ve dünyasal hırs peşinde koşuyorlardı. Böylece Rab’bin gelişini bekleyen imana karşı bir zıtlık oluştu.
{BM 185.1}
Birçokları peygamberliklerin mühürlü olduğunu iddia ederek araştırılmalarına engel oldular.
Böylece Protestanlar da Roma yanlılarının izinden gittiler. Protestan kiliseleri Söz’ün, çağımıza
uygulanabilen önemli bir kısmının anlaşılamaz olduğunu öne sürdüler. Kilise görevlileri Daniel ve
Esinleme kitapçıklarının kavranılamaz gizemlerden oluştuğunu söylüyordu. {BM 185.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
87/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Oysa Mesih öğrencilerini Daniel peygamberin sözlerine yönlendirirken, “Okuyan anlasın’” demişti
(Matta 24:15). Esinleme de aynı şekilde anlaşılabilir: “Bu kitap İsa Mesih’in esinlemesidir. Tanrı, yakın
zamanda olması gereken olayları kullarına göstermesi için O’na bu esini verdi... Bu peygamberin
sözlerini okuyana, burada yazılanları dinleyip yerine getirene ne mutlu! Çünkü beklenen zaman
gelmiştir” (Esinleme 1:1­3). {BM 185.3}
“Bu peygamberin sözlerini okuyana” ­ bu sözleri okumayan kişiler olacaktır ­ “burada yazılanları
dinleyip” ­ peygamberliklerle ilgili bir şey duymak isteyen kişiler vardır ­ “yerine getirene ne mutlu!” ­
birçokları Esinleme kitapçığında verilen buyruklara kulak asmayı reddetmektedir. Bu kişilerin hiçbir
vaat edilen bereketlere kavuşamazlar. {BM 185.4}
İnsanlar Esinleme’nin insan anlayışının ötesinde olduğunu öğretmeye nasıl cüret edebilirler.
Esinleme açıklanan bir gizem, açılan bir kitaptır. Esinleme zihni Daniel’e yönlendirir. Her iki kitapçık
da dünya tarihinin sonuna ilişkin olaylar üzerinde önemli öğretişler verirler. {BM 185.5}
Yuhanna Tanrı halkının bekleyen tehlikeleri, çatışkıları ve son kurtuluşu gördü. Yeryüzündeki ekinin
ya göğe alınmak ya da yıkım alevlerine atılmak üzere olgunlaşacağını bildirdi. Böylece bu tehlikeleri
ve çatışkıları görenlerin yanılgıdan gerçeğe dönmelerini istedi. {BM 185.6}
O halde Kutsal Yazının bu önemli kısmı neden yaygın bir şekilde göz ardı ediliyor? Bu, kendi
hilelerini insanlardan gizlemeye çalışan karanlıklar prensinin bir gayretidir. Bu nedenle, Esinlemeye
karşı olacak savaşı önceden gören Mesih, peygamberlik sözlerini okuyanlara, dinleyenlere ve yerine
getirenlere bereket vaat etti. {BM 186.1}
Bölüm 19: Büyük hayal kirikliğinin nedeni
Tanrı’nın işleyişi, çağdan çağa her büyük reformda ve inanç akımında çarpıcı bir benzerlik gösterir.
Tanrı’nın insanlarla uğraşma ilkeleri hep aynıdır. Günümüzdeki önemli akımların geçmişte benzerleri
vardır. Önceki çağların kilisesi de kendi çağımızın kilisesi için bize ders verir. {BM 187.1}
Tanrı yeryüzündeki hizmetkarlarını kurtuluş müjdesini duyurmaları için Kutsal Ruh aracılığıyla
yönlendirir. İnsanlar Tanrı’nın elinde bir araçtırlar. Her birine, ve ilen görev oranında ışık teslim edilir.
Ancak hiç kimse, kendi çağındaki tanrısal tasarının tüm anlayışına erişememiştir. İnsanlar O’nun
adında taşıdıkları bildiriyi tümüyle kavrayamazlar. Peygamberler bile kendilerine emanet edilen
esinleri tümüyle kavrayamadılar. Bunların anlamının çağdan çağa açıklanması gerekiyordu. {BM 187.2}
Petrus bu kurtuluşa ilişkin şöyle diyor: “Siz bağışlanacak olan lütuftan söz etmiş olan
peygamberler, bu kurtuluşla ilgili dikkatli incelemeler ve araştırmalar yaptılar. İçlerinde olan Mesih’in
Ruhu, Mesih’in çekeceği acılara ve bu acıların ardından gelecek yüceliklere tanıklık ettiğinde, Ruh’un
hangi zamanı ya da nasıl bir dönemi belirttiğini araştırdılar. Şimdi size de bildirilen gerçeklerle
kendilerine değil, size hizmet ettikleri onlara açıkça gösterildi” (1.Petrus 1:10­12). Hıristiyanlık
çağında Tanrı halkı için ne büyük bir ders! Kutsal Tanrı adamları, daha doğmamış kuşaklar için verilen
esinleri dikkatle inceleyip araştırdılar. Peygamberliklerin anlaşılamayacağım iddia eden dünyasal
kayıtsızlıkla bu adamların yaklaşımı arasında ne büyük bir fark var! {BM 187.3}
Tanrı kullarının zihinleri bile sık sık gelenek ve sahte öğretiş yoluyla öylesine körleşir ki, Söz’ün
açıklamalarını ancak kısmen kavrayabilirler. Mesih’in öğrencileri, Kurtarıcı kendileriyle birlikteyken
bile, İsrail’i evrensel bir imparatorluk haline getirecek olan ve yaygın bir şekilde kabul edilen Mesih
kavramına sahiptiler. Mesih’in çekeceği acıları ve ölümünü önceden bildiren sözlerini anlayamadılar.
{BM 187.4}
“Zaman doldu”
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
88/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Mesih onları öğrencilerini şu bildiriyle gönderdi: ‘“Zaman doldu’ diyordu, ‘Tanrı’nın Egemenliği
yaklaştı. Tövbe edin, Müjde’ye inanın!’” (Markos 1:15). Bu bildiri Daniel 9’daki peygam­berliğe
dayanıyordu. Altmış dokuz haftanın sonunda Önder Mesih’in ortaya çıkışı gerçekleşecekti. Öğrenciler
de Mesih’in tüm dünyayı yönetmek amacıyla Kudüs’te bir egemenlik kurmasını beklediler. {BM 188.1}
Kendilerine emanet edilen bildirinin anlamını yanlış kavradılarsa da ilan ettiler. Bildirilerinin Daniel
9:25’e dayandığını bilmelerine rağmen, sonraki ayette Mesih’in ‘kesilip atılacağını’ görmediler. Onların
yüreği, dünyasal bir imparatorluğun yüceliğini gözlüyordu; bu yüzden anlayışları körleşınişti. Tam
Efendilerinin Davut’un tahtına çıkacağı zamanı görmeyi umarlarken, O’nun tutuklandığını,
kırbaçlandığını, hor görülerek çarmıha mahkum edildiğini gördüler. Öğrencilerin yüreği ne büyük bir
ümitsizlik ve acıyla doldu! {BM 188.2}
Mesih vaat edilen zamanda gelmişti. Kutsal Yazı bütün ayrıntılarıyla gerçekleşmişti. Tanrı’nın Sözü
ve Ruhu, Oğul’un tanrısal görevine tanıklık ediyordu. Ancak öğrencilerin zihinleri kuşkuyla bulandı.
İsa gerçekten Mesih olsaydı, böyle bir kedere ve hayal kırıklığına kapılacaklar mıydı? Mesih’in ölümü
ve dirilişi arasında kalan Sept gününün ümitsiz saatlerinde onlara işkence eden soru işte buydu.
“Halime sevinme, ey düşmanım! Düşsem de kalkarım. Karanlıkta kalsam bile Rab bana ışık olur. {BM
188.3}
Rab’be karşı günah işlediğim için, O’nun öfkesine dayanmalıyım. Sonunda davamı savunup
hakkımı alacak, beni ışığa çıkaracak, adaletini göreceğim... Karanlıkta ışık doğar doğrular için,
lütfeden, sevecen, dürüst insanlar için... Körleri bilmedikleri yoldan getireceğim; bilmedikleri yollarda
onlara kılavuz olacağım; karanlığı önlerinde ışık ve iğri yerleri düz edeceğim. Bu şeyleri yapacağım
ve kendilerini bırakmayacağım” (Mika 7:8,9; Mezmurlar 112:4; İşaya 42:16). {BM 188.4}
Öğrencilerin duyurduğu bildiri doğruydu; “Zaman doldu, Tanrı’nın Egemenliği yaklaştı.” ‘Zamanın’ ­
Daniel 9’daki altmış dokuz haftanın ­ sonunda Mesih, Yahya tarafından vaftiz oldu ve Ruh tarafından
meshedildi. ‘Tanrı’nın egemenliği’ onlara öğretil­diği gibi dünyasal bir imparatorluk değildi. Bu
egemenlik, ‘bütün önderlerin Rab’be boyun eğip hizmet ettiği’ sonsuz egemenlik de değildi (Daniel
7:27). {BM 188.5}
‘Tanrı’nın egemenliği’ sözleri hem lütuf egemenliğini hem de yücelik egemenliğini ifade etmektedir.
Elçi şöyle diyor: “Bu ne­denle merhamete ermek ve gerektiğinde bize yardım edecek lütfa kavuşmak
için Tanrı’nın lütuf tahtına cesaretle yaklaşalım” (İbraniler 4:16). Bir tahtın varlığı, bir egemenliğin
varlığını gösterir. Mesih, ‘Göklerin Egemenliği’ terimini, insanların yüreklerinde lütfun işleyişini
belirtmek için kullanmıştır. Yücelik tahtı ise, yüceliğin egemenliğini gösterir. (Matta 25:31,31). Bu
egemenlik gelecekte gerçekleşecektir. Mesih’in ikinci gelişiyle başlayacaktır. {BM 189.1}
Kurtarıcı can verirken, “Tamamlandı” diye bağırdığı zaman, Aden bahçesindeki günahlı çifte vaat
edilen kurtuluş, gerçekleşmiş oldu. Daha önce Tanrı’nın vaadiyle var olan lütuf egemenliği kurulmuş
oldu. {BM 189.2}
Dolayısıyla ­ öğrencilerin ümitlerini yıkan ­ Mesih’in ölümü, aslında bu ümidin sonsuza dek yerine
geleceğinin güvencesiydi. Onlarda büyük bir hayal kırıklığı yaratmış olsa da inançlarının doğru
olduğunun kanıtıydı. Onları çaresizlik içinde bırakan olay, aslında Tanrı’nın tüm çağlardaki bağlılarına
ümidin kapısını aç­mıştı. {BM 189.3}
Öğrencilerin İsa’ya duydukları saf altın sevgiye, bencilce hırslar karışmıştı. Gözlerini taht, taç ve
yücelik bürümüştü. Yüreklerindeki gurur ve dünyasal yücelik açlığı, Kurtarıcı’nın, Egemenliğin gerçek
doğasına ve yaklaşan ölümüne yönelik sözlerine kulak tıkamalarına neden oldu. Bu yanılgılar, onları
düzeltecek olan gö­revle son buldu. Öğrencilere diri Rab’bin yüce müjdesi emanet edildi. Böylesine
acı bir deneyim yaşamları onları bu göreve hazırlamıştı. {BM 189.4}
İsa dirilişten sonra öğrencilerine Emmayus yolunda göründü; “Musa’nın ve tüm peygamberlerin
yazılarından başlayarak, Kutsal Yazıların hepsinde kendisiyle ilgili olanları onlara açıkladı. İsa’nın
amacı ‘peygamberlik sözlerinin onlar için daha büyük bir kesinlik kazanmasıydı” (Luka 24:27;
2.Petrus 1:19). Bu yüzden Rab, yal­nızca kendi kişisel tanıklığına değil, Eski Antlaşma’nın
peygamberliklerine de değindi. Bu bilgiyi öğrencilerine verirken ilk adım olarak onları ‘Musa’nın ve
tüm peygamberlerin yazılarına’ yönlendirdi. {BM 189.5}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
89/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Ümitsizlikten güvenceye
Öğrenciler öncekinden de kesin bir şekilde, yasada Musa’nın söz ettiği ve peygamberlerin yazdığı
kişiyi buldular. Belirsizlik ve ümitsizlik, güvenceye ve katıksız imana dönüştü. Öğrenciler mümkün
olabilecek en sıkı sınavdan geçtikten sonra Tanrı sözünün zaferle başarıya ulaştığını görüyorlardı.
Bundan sonra imanlarına kim dur diyebilirdi? En keskin acıda güçlü bir teselli buldular. “Gemi demiri
gibi sağlam ve güvenilir bir ümide” kavuştular (İbraniler 6:18, 19). {BM 190.1}
Rab şöyle diyor: “Halkım bir daha utandırılmayacak.” “Göz­ yaşlarınız belki bir gece akar, ama
sabahla sevinç doğar” (Yoel 2:26; Mezmurlar 30:5). Diriliş gününde bu öğrenciler Kurtarıcılarıyla
karşılaştılar ve O’nun sözlerini dinlerken yürekleri yandı. İsa göğe alınmadan önce onlara, “Dünyanın
her yanına gidin, Müjde’yi bütün yaratılışa duyurun” dedi ve sonra, “Her an sizinle birlikteyim” diye
ekledi (Markos 16:15; Matta 28:20). Pentikost gününde, vaat edilen teselli edici indiği zaman
imanlılar, göğe alman Rab’bin varlığıyla sarsıldılar. {BM 190.2}
Öğrencilerin bildirisinin 1844 bildirisiyle kıyaslanması
Mesih’in ilk gelişinde öğrencilerin deneyimi, ikinci gelişini duyuranların deneyimine benzer.
Öğrenciler, “Zaman doldu, Tan­ rı’nın Egemenliği yakındır” diye nasıl vaaz ettilerse, Miller ve dostları
da Kutsal Kitap’taki son peygamberlik döneminin dolduğunu, yargının yakın olduğunu ve sonsuz
egemenliğin kapıda durduğunu duyurdular. Öğrencilerin zamana ilişkin vaazları, Daniel 9’daki yetmiş
haftalık süreye dayanıyordu. Miller ve dostlarının bildirisi ise Daniel 8:14’teki 2300 günün sona
erdiğini duyurdu. Yetmiş haftalık süre bunun bir parçasıydı. Her iki vaaz türü de aynı peygamberlik
döneminin farklı bir kısmının yerine gelmesine dayanıyordu. {BM 190.3}
İlk öğrenciler gibi William Miller ve dostları taşıdıkları bildiriyi tümüyle kavramamışlardı. Kilisede
uzun süreden beri var olan bir yanılgı, peygamberliğin önemli bir unsurunun doğru yorumlanmasına
engel oldu. Bu yüzden onlar, kendilerine emanet edilen Tanrı bildirisini duyurduysalar da, anlamını
yanlış kavradıkları için hayal kırıklığına uğradılar. {BM 191.1}
Ne var ki Tanrı, yargı uyarısının olduğu gibi duyurulmasına izin vererek tasarısını gerçekleştirdi.
Bildiri aracılığıyla kiliseyi sınadı ve pakladı. İnsanların yürekleri dünyada mıydı, yoksa Mesih’te ve
gökte miydi? Dünyasal hırslarını reddetmeye ve Rab’bin gelişini karşılamaya hazır mıydılar? {BM 191.2}
Hayal kırıklığı, uyarıyı alan imanlıların da yüreklerini sına­ yacaktı. Tanrı’nın Sözüne duydukları
güveni yitirecekler miydi? Yoksa yeryüzünün alaylarına, gecikmeye ve hayal kırıklığına katlanacaklar
mıydı? Tanrfnın işleyişini hemen anlamadıkları için, O’nun Sözündeki açık tanıklıkla desteklenen
gerçekleri bir kenara mı bırakacaklardı? {BM 191.3}
Bu sınav, Kutsal Kitap’ın kendi kendini yorumlamasına izin vermek yerine insanların yorumlarını
kabullenme tehlikesini ortaya koymaktadır. İmanın çocukları Söz’ü daha sıkı çalışmalı, imanlarının
temelini daha dikkatle incelemeli, Hıristiyan dünyasında ne denli yaygın bir şekilde kabul edilirse
edilsin Kutsal Yazıya uymayan her şeyi reddetmelidir. {BM 191.4}
Denenme zamanında karanlık görünen şeyler, daha sonra açıklanacaktır. Yanılgılarından
kaynaklanan sınava rağmen ‘Antlaşmasındaki buyruklara uyanlar için Rab’bin bütün yollarının sevgi
ve gerçeğe dayandığını’ öğrendiler (Mezmur 25:10). {BM 191.5}
Bölüm 20: Mesih’in dönüşüne sevgi
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
90/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Esinleme 14’te, ilk meleğin bildirisinde büyük bir ruhsal uyanıştan söz edilmektedir; “Bundan sonra
göğün ortasında uçan başka bir melek gördüm. Bu melek, yeryüzünde yaşayanlara ­ her ulusa, her
oymağa, her dile ve her halka ­ iletmek üzere sonsuza dek kalıcı olan Müjde’yi getiriyordu. Yüksek
sesle şöyle diyordu: “Tanrı’dan korkun! O’nu yüceltin! Çünkü O’nun yargılama saati geldi. Göğü, yeri,
denizi ve su pınarlarını yaratana tapının!” (Esinleme 14:6,7). {BM 193.1}
Bir melek, taşıdığı bildiriyle yapılması gereken işin yüce karakterini, onun gücünü ve yüceliğini
temsil eder. Meleğin göğün ortasındaki uçuşu, ‘yüksek ses’, bildirinin ‘her ulusa, her oymağa, her dile
ve her halka iletilmesi’, bütün bu olayın ne denli hızlı ve yaygın bir şekilde gerçekleştiğini gösteriyor.
Bildirinin iletilmesiyle birlikte yargı da başlayacaktır. {BM 193.2}
Bildiri, yalnızca son günlerde duyurulabilecek olan müjdenin bir parçasıdır, çünkü yalnızca bildirinin
duyurulmasıyla birlikte yargı saati gelmiş olacaktır. Daniel’e, peygamberliğin son günlere ilişkin
kısmını son zamanlara dek kapatması ve mühürlemesi söylenmişti (Daniel 12:4). Peygamberliklere
göre o zamana dek yargıyla ilgili bir bildiri duyurulamazdı. {BM 193.3}
Pavlus Mesih’in gelişini kendi zamanında beklememesi için kiliseyi uyardı. İmandan büyük dönüş
gerçekleşmedikçe ve ‘yasa tanımaz adam’ ortaya çıkmadıkça Rabbimizin gelmesini bekleyemeyiz
(2.Selanikliler 2:3’e bakın). ‘Yasa tanımaz adam’, ‘Mahvolacak adam’, 1260 yıl boyunca hüküm süren
papalığı temsil etmektedir. Bu süre 1798’de sona ermiştir. Mesih’in gelişi o zamandan önce
gerçekleşemezdi. Pavlus, Hıristiyanlık döneminin tümünü 1798 yılına kadar dikkatle uzattı. Mesih’in
ikinci gelişinin duyurulması, bu yıldan sonra başlayacaktır. {BM 193.4}
Geçmiş çağlarda hiç böyle bir bildiri verilmemişti. Gördüğümüz gibi Pavlus bunu vaaz etmedi.
Rab’bin gelişi için uzak geleceğe işaret etti. Reformcular da bunu duyurmadılar. Martin Luther
yargının kendisinden 300 yıl kadar sonra gerçekleşeceğini belirtmişti. Ancak 1798 yılından beri Daniel
kitapçığının mührü açılmış ve birçok kişi yargı bildirisinin artık yakın olduğunu duyurmuştur. {BM 193.5}
Farklı ülkelerde eşzamanlı
On altıncı yüzyılın Reformu gibi Advent (Rab’bin Gelişi) Akımı da farklı ülkelerde aynı anda ortaya
çıktı. İmanlılar peygamberlikleri incelemeye başladılar ve sonun yakın olduğuna ilişkin ikna edici
kanıtlar gördüler. Farklı imanlı toplulukları, sadece Kutsal Yazıları çalışarak Kurtarıcı’nın gelişinin
yakın olduğu inancına vardılar. {BM 194.1}
Miller’ın peygamberlik açıklamalarından üç yıl kadar sonra, ‘dünya müjdecisi Dr.Joseph Wolff’
Rab’bin gelişinin yakın olduğunu duyurmaya başladı. Almanya’da İbrani bir ana babadan dünyaya
gelmiş olan Wolff, daha genç yaşlarında Hıristiyanlığın gerçeklerine iman etmişti. Babasının evinde,
dindar Yahudilerin Mesih’in gelişinin yüceliğine ve İsrail’in yeniden kurulmasına ilişkin konuşmalarına
kulak kabartıyordu. Bir gün Nasıralı İsa’dan söz edildiğini duyan Wolff, O’nun kim olduğunu sordu.
“Çok yetenekli bir Yahudi” diye cevap verdiler, “ama kendisinin Mesih olduğunu iddia etti, Yahudilerin
önderleri de O’nu ölüme mahkum etti.” {BM 194.2}
“Neden Kudüs mahvoldu ve biz esaret altındayız?” diye sordu çocuk. {BM 194.3}
Babası, “Ne yazık ki, Yahudiler peygamberleri öldürdüler” dedi. Çocuk düşünceyi o anda kavradı;
“Belki İsa da bir peygamberdi ve Yahudiler O’nu masum olduğu halde öldürmüşlerdi.” Wolff, Hıristiyan
kilisesine girmesi yasak olduğu halde, vaazları dinlemek için kapı önünde gezinirdi. Yedi yaşındayken
imanlı bir komşularına İsrail’in gelecekte Mesih’in gelişiyle kazanacağı zaferle övünüyordu. Yaşlı
adam nazik bir dille şöyle cevap verdi: “Canım oğlum, sana gerçek Mesih’in kim olduğunu
söyleyeyim: O Nasıralı İsa’dır... Atalarınız O’nu çarmıha germiştir. Eve gidip İşaya’nın otuz üçüncü
bölümünü oku; İsa Mesih’in Tanrı’nın Oğlu olduğunu göreceksin.”1 {BM 194.4}
Wolff eve gitti ve ayeti okudu. O peygamberlik Nasıralı İsa’nın yaşantısında nasıl da yetkin bir
şekilde yerine gelmişti. Hıristiyan komşunun sözleri doğru olabilir miydi? Çocuk babasına
peygamberliğin açıklamasını sordu, ama öyle sert bir sessizlikle karşılaştı ki bir daha asla bu konuya
değinmeye cesaret edemedi. {BM 194.5}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
91/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Henüz on bir yaşındayken eğitim almak, inancını ve mesleğini belirlemek için hayata atıldı. Tek
başına ve parasız olduğu halde rotasını çizmeye koyuldu. Dikkatle çalışarak kendini geliştirdi ve
İbranice öğretmeye başladı. Roma’nın inancını kabullenmeye yönlendirildi. Roma’daki Propaganda
Kolejinde çalışmalarını sürdürmeye gitti. Orada kilisenin bozukluğunu görüp reform yapılmasını istedi.
Bir süre sonra açığa alındı. Asla Katolikliğin tutsaklığı altına girmemeye kararlıydı. Bu arada Katolik
kilisesi Wolff un adam olmayacağını ilan ederek onu dışladılar. Sonra İngiltere’ye giderek İngiliz
Kilisesine katıldı. İki yıllık çalışmadan sonra kendi ruhsal hizmetine başladı. {BM 195.1}
Wolff peygamberliklerin, Mesih’in güç ve yücelik içinde ikinci gelişini vurguladığını görüyordu.
İnsanları vaat edilen Mesih olarak Nasıralı İsa’ya, O’nun ilk gelişine ve günahlar için kurban oluşuna
yönlendirirken, aynı zamanda ikinci gelişini de öğretiyordu. {BM 195.2}
Wolff Rab’bin gelişinin yakın olduğuna inanıyordu. Peygamberlik dönemlerine ilişkin kendi
yorumları, Rab’bin dönüş tarihini, Miller’ın belirttiği zaman dilimine yerleştiriyordu. “Rabbimiz bize
zamanların belirtilerini vermedi mi? İncir ağacının yapraklarına bakarak yazın yaklaştığını anladığımız
gibi kendi gelişinin belirtilerini de aynı şekilde bilmemizi istemedi mi? Tıpkı Nuh’un gemiyi hazırladığı
gibi bizler de zamanların belirtilerine bakarak ye­terince bilgi sahibi olabiliriz.”2 {BM 195.3}
Yaygın yorumların karşısında
Yaygın Kutsal Yazı yorumlama sistemine ilişkin Wolff şöyle yazdı: “Hıristiyan kilisesinin büyük bir
kısmı Kutsal Yazı’ nın düz anlamından ayrılmaktadır. Yahudileri okurken diğer ulusları, Kudüs’ü
okurken kiliseyi, yeryüzünü okurken gökyüzünü anlamak zorunda olduklarını sanıyorlar. Rab’bin
gelişini okurken de, imanlı toplulukların gelişimini anlıyorlar. Onlara göre Rab’bin dağına çıkmak,
Metodistlerin büyük toplantısı anlamına gelmektedir.”3 {BM 195.4}
Wolff, 1821’den 1845’e dek Mısır’ı, Suriye’yi, Filistin’i, Buhara’yı, İran’ı, Hindistan’ı ve Amerika’yı
gezdi. {BM 196.1}
Kitaptaki güç
Dr. Wolff en barbar ülkelerde korunmasız yolculuk etti; zorluklara katlanarak sayısız tehlikeye
düştü. Açlık çekti, köle olarak satıldı, üç kez ölüme mahkum edildi, soyguncuların eline düştü, ve
birkaç kez susuzluktan ölümle burun buruna geldi. Bir keresinde soyuldu ve dağlarda yüzlerce
kilometre yürümek zorunda .bırakıldı. Yüzünü kar döverken ayakları donmuş toprakta mahvoldu. {BM
196.2}
Vahşi ve düşman oymaklar arasında gezerken dikkatli olması için uyarıldığında kendisinin zaten
silahlı olduğunu söylüyordu: “Mesih’in gayretine ve duaya sahibim. O’nun yardımına güveniyorum.
Tanrı’nın ve komşumun sevgisi yüreğimde, Kutsal Kitap elimdedir. Kitap’taki gücü hissediyorum.
O’nun kudreti beni destekliyor.”4 {BM 196.3}
Wolff bildiriyi yeryüzünde insanların yaşadığı büyük bölgelere ulaştırmak için mücadele etti.
Yahudiler, Türkler, Hindular, başka ulustan ve ırktan insanlar arasında Tanrı’nın Sözünü yaydı. Çeşitli
dillerde Mesih’in gelişinin yakın olduğunu haber verdi. {BM 196.4}
Buhara’da, ayrı bir halk grubu Rab’bin yakında geleceği öğretisine inanıyordu. “Yemenli Araplar,
Mesih’in ikinci gelişini ve yücelik içinde egemenlik süreceğini bildiren Si’ra adında bir kitaba
sahiptirler. 1840 yılında büyük olayların gerçekleşeceğine inanıyorlar.” “Ayrıca Dan oymağından
İsraillilerle karşılaştım. Onlar Rehab’ın çocuklarıyla birlikte yakında Mesih’in bulutlar içinde geleceğine
inanıyorlar.”5 {BM 196.5}
Buna benzer bir inanca başka bir müjdeci Tatar halkının arasında rastlamıştı. Tatar bir rahip,
müjdeciye Mesih’in ne zaman ikinci kez geleceğini sordu. Müjdeci bu konuda hiçbir şey bilmediğini
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
92/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
söyleyince, rahip bir Kutsal Kitap öğretmeninde böyle bir cahilliğe şaştığını belirtti. Peygamberliğe
dayanan kendi inancına göre Mesih’in 1844 yılında döneceğini söyledi. {BM 196.6}
Dönüş bildirisi ingiltere’de
1826 yılında dönüş bildirisi İngiltere’de vaaz edilmeye başladı. Dönüşün tam zamanı genellikle
belirtilmiyor, ama Mesih’in yakında güç ve yücelik içinde döneceği duyuruluyordu. Bir İngiliz yazar
İngiltere Kilisesinin 700 kadar hizmetlisinin, ‘Egemenlik müjdesini’ duyurmaya adandığını yazmıştır.
{BM 197.1}
Rab’bin geliş tarihi olarak 1844 yılını gösteren bildiri İngil­tere’de de yayıldı. Amerika Birleşik
Devletlerinden gelen Advent yayınları geniş bir şekilde dağıtıldı. 1842’de Amerika’da advent inancını
kabul etmiş olan İngiliz Robert Winter, Rab’bin gelişini ilan etmek amacıyla memleketine dönüş yaptı.
Birçok kişi onunla birleşerek İngiltere’nin çeşitli yerlerinde bildiriyi yaydı. {BM 197.2}
Güney Amerika’da, Cizvit bir İspanyol olan Lacunza, Mesihin yakın dönüşünün gerçeğini kabul etti.
Roma’nın eline düşmemek için kendisini Rabbi Ben­Ezra adında Yahudi bir imanlı olarak temsil eden
bir kitap yazdı. Kitabı 1825’te İngilizce’ye çevrildi. Böylece İngiltere’de uyanan ilginin derinleşmesini
sağladı. {BM 197.3}
Esinleme bengel’e açıklanıyor
Almanya’da öğreti, Lutherci bir hizmetli ve Kutsal Kitap bilgini olan Bengel tarafından öğretiliyordu.
Esinleme 21’den bir vaaz hazırlarken, Mesih’in ikinci gelişinin ışığı onun zihnini aydınlatmıştı. Böylece
Esinleme’nin peygamberliklerini anlamaya başladı. Peygamber tarafından sunulan sahnelerin önemi
ve yüceliğiyle şaşkına dönerek bir süre için konudan uzak durmayı seçti. Ancak kürsüde konuşurken
zihni bütün canlılıkla yeniden tazelendi. O andan başlayarak kendisini peygamberlikleri incelemeye
adadı. Sonunda Mesih’in gelişinin yakın olduğu inancını kabul etti. Bengel’in bulduğu ikinci geliş
tarihi, sonraları Miller’ın bulduğu tarihe çok yakındı. {BM 197.4}
Bengel’in yazıları kendi Würtemberg devletinde ve Alman­ya’nın diğer kısımlarında yayıldı. Advent
bildirisi, diğer ülkelerde ilgi gördüğü gibi, Almanya’da da aynı zamanda işitildi. {BM 197.5}
Cenevre’de ikinci gelişi Gaussen vaaz ediyordu. Gaussen ruhsal hizmetine ilk başladığı zaman
kuşkuculuğa eğilimliydi. Gençliğinde peygamberlikle ilgilenmişti. Rollin’in Eski Tarih adlı eserini
okurken, Daniel’in ikinci bölümü dikkatini çekti. Peygamberliğin yerine gelişindeki kusursuzluk onu
hayrete düşürdü. Salt akılcılıkla tatmin olmayacağını anlayarak Kutsal Kitap’ı incelemeye koyuldu. {BM
197.6}
Rab’bin gelişinin yakın olduğu inancına vardı. Bu gerçeğin öneminden etkilenerek insanlara
duyurmayı arzuladı. Ancak Da­ niel’in peygamberliklerinin anlaşılamaz olduğuna ilişkin yaygın inanç
ciddi bir engel oluşturuyordu. Cenevre’de müjdeleyen Farel gibi o da çocuklarla çalışmaya başladı;
böylece ailelerin ilgisini çekebileceğini umuyordu. Kendisi şöyle anlatıyor: “Çocuklarla bir çember
oluştururum; eğer grup genişlerse, dinlediklerini, hoşnut kaldıklarını, ilgilendiklerini ve konuyu
açıklayabildiklerini görürsem, ikinci bir çember daha oluştururum. Bu arada büyükler de, konunun
oturup incelemeye değer olduğunu görürler. Bunu yaptıklarında dikkatlerini çekmiş olurum.”6 {BM 198.1}
Gaussen çocuklara seslenirken, büyükler de onu dinlemeye geldiler. Kilisesi dinleyicilerle, eğitimli
ve yüksek mevkiden insanlarla, Cenevre’yi ziyaret eden yabancılar ve gezginlerle dolup taştı. Böylece
bildiri oradan başka yerlere de yayıldı. {BM 198.2}
Gaussen, bunlardan cesaret alarak peygamberlik kitaplarının incelenmesini teşvik etmek amacıyla
derslerini yayınladı. Daha sonra bir teoloji okulunda öğretmenlik yapmaya başladı. Pazar günleri de
kilisedeki hizmetine devam ediyor, çocuklara seslenerek onları Kutsal Yazıda eğitiyordu. Profesörlük
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
93/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
kürsüsüyle, yayın yoluyla ve çocuk eğitimiyle birçok yıl boyunca insanların dikkatini Rab’bin gelişinin
yakın olduğunu ilan eden peygamberliklere çekmeyi başardı. {BM 198.3}
İskandinavyali çocuk vaizler
Bildiri İskandinavya’da da duyuruldu. Birçok kişi günahlarını itiraf ederek bıraktı ve Mesih’in adında
bağışlanmayı diledi. Ancak devlet kilisesinin din adamları bu akıma karşı durdu. Bildiriyi vaaz
edenlerin bir kısmı tutuklandı. {BM 198.4}
Rab’bin yakında geleceğinin vaaz edildiği birçok yerde Tanrı, bildiriyi küçük çocuklar aracılığıyla
yaydı. Yaş sınırını doldurmadıklarını için devlet onlara engel olamıyor, onlar da istedikleri gibi
konuşabiliyordu. {BM 198.5}
İnsanlar mütevazı işçi konutlarında uyarıyı dinlemek amacıyla toplanıyordu. Bazı çocuk vaizler
sadece altı ya da sekiz yaşındaydılar; onların yaşamı Kurtarıcı sevgisine tanıklık ettiği halde yalnızca
o yaşın zekasını ve yeteneklerini taşıyorlardı. Ancak insanların önüne çıktıklarında kendi doğal
yetilerinin ötesinde bir etkiyle hareket ediyorlardı. Seslerinin tonu ve davranışları değişiyordu; ciddi bir
yaklaşımla yargı uyarısında bulunuyorlardı; “Tanrı’dan korkun; O’nu yüceltin, çünkü yargılama saati
gelmiştir.” {BM 199.1}
İnsanlar titreyerek dinliyordu. Tanrı’nın Ruhu yüreklerine sesleniyordu. Birçoklan Kutsal Yazıları
araştırmaya başladı; ahlaksız bir yaşam sürenler ve zayıf karakterliler değiştiler. Öyle dikkate değer
bir değişim oluyordu ki. devlet kilisesinin hizmetlileri bile Tanrı’nın bu akımda etkin olduğunu
kabullenmek zorunda kaldılar. {BM 199.2}
Kurtarıcının geliş haberlerinin İskandinavya’da duyurulması Tanrı’nın isteğiydi. Tanrı bunu yapmak
için çocukları Ruhuyla kutsamıştı. İsa Kudüs’e yaklaştığında kahinler ve yöneticiler tarafından
korkutulan halk, Kudüs’e giriş anında sevinçle bağırmayı bıraktılar. Ancak tapmak avlularındaki
çocuklar nakaratları kaparak “Davut Oğlu’na Hozanna!” diye bağırmaya başladılar (Matta 21:8­16).
Tanrı Mesih’in ilk gelişinde çocukları nasıl kullandıysa, ikinci gelişinin bildirisini de onlar aracılığıyla
yaydı. {BM 199.3}
Bildiri yaydıyor
Amerika büyük advent akımının merkezi haline geldi. Miller ve dostlarının yazıları, uzak diyarlara
taşındı. Müjdeciler girebildikleri tüm bölgelere bildiriyi taşıdılar. Sonsuz müjdenin bildirisi uzak
diyarlara yayıldı. “Tanrı’dan korkun! O’nu yüceltin’ Çünkü O’nun yargılama saati geldi” diyorlardı. {BM
199.4}
Mesih’in 1844 yılının ilkbaharında geleceğine ilişkin peygam­berlikler, insanların zihinlerinde derin
bir yer etti. Birçokları peygamberlik dönemlerine dayanan iddiaların doğru olduğuna inanıyordu.
Gururlarını kurban ederek gerçeği sevinçle kabul ettiler. Bazı kilise görevlileri maaşlarını ve
topluluklarını İsa’nın gelişini duyurmak amacıyla bırakarak birleştiler. Ne var ki oldukça az sayıda
görevli bu bildiriyi kabul ettiği için yayma işi genelde sıradan ve mütevazı imanlılara kaldı. Çiftçiler
tarlalarını, tamirciler gereçlerini, meslek adamları konumlarını bıraktılar. Yoğun çalışmalara,
yorgunluğa, acılara isteyerek katlandılar; insanları böylece tövbeye ve kurtuluşa davet ettiler. Advent
gerçeği, binlerce kişi tarafından kabul edildi. {BM 199.5}
Salt kutsal yazı ikna eder
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
94/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Vaftizci Yahya gibi vaizler ağacın köküne baltayı dayadılar ve ‘tövbe meyvesinin’ verilmesini
istediler. Ünlü vaizlerin yaygın huzur ve güvenlik bildirilerine kıyasla Kutsal Yazının yalın tanıklığı çok
az sayıda kişinin karşı koyabileceği bir ikna gücüne sahiptir. Birçok kişi tövbe ederek Rab’be yöneldi.
Uzun zamandan beri dünyasal unsurlara bağlanmış olan yürekler artık gökyüzüne dönüyordu.
Yürekleri yumuşamış ve yatışmış olan insanlar hep birlikte seslerini yükselttiler; “Tanrı’dan korkun!
O’nu yüceltin! Çünkü O’nun yargılama saati geldi.” {BM 200.1}
Ağlayan günahkarların, “Kurtulmak için ne yapmalıyım?” diye sordukları işitiliyordu. Dürüst
olmayanlar, kendilerini düzeltmeye başladılar. Mesih’te huzur bulanların büyük bir kısmı başkalarının
da aynı bereketi paylaşmasını istediler. Ana babaların yürekleri çocuklarına, çocukların yürekleri ana
babalarına döndü (Malaki 4:5,6). Gurur ve kibir engelleri ortadan kalktı. Günahlar içtenlikle itiraf edildi.
İnsanlar her yerde Tanrı’ya feryat etmeye başladılar. Günahlarının bağışlanmasından, akrabalarının
ya da komşularının iman etmesinden güç alan birçok kişi bütün gece boyunca duada mücadele
ettiler. {BM 200.2}
Zengin ve yoksul, yüksek ve alçak tüm sınıflar ikinci geliş öğretisini işitmeye can atıyordu. Tanrı’nın
Ruhu, O’nun gerçeğini güçlendiriyordu. Kutsal meleklerin varlığı topluluklarda hissediliyor, imanlıların
arasına her gün birçok kişi katılıyordu. Ciddi sözleri dinlemek için geniş kalabalıklar toplanıyordu.
Gökyüzü ve yeryüzü sanki birbirine yaklaşıyor gibiydi. İnsanlar evlerine dudaklarında övgülerle
dönüyor, geceleri sevinçli sesler yankılanıyordu. O toplantılara katılan hiç kimse, derin bir ilgiyle yüklü
sahneleri unutamıyordu. {BM 200.3}
Bildiriye direniş
Mesih’in belirli bir zamanda geleceği duyurusu, kürsüdeki vaizden en katı günahkara kadar birçok
sınıfta büyük bir direnç oluşturdu. Birçok kişi Mesih’in ikinci gelişi öğretisine karşı hiçbir çekinceleri
olmadığını, sadece kesin bir zaman belirlenmesine karşı çıktıklarını söylediler. Ancak Tanrı’nın her
şeyi gören gözleri onların yüreğini okuyordu. Mesih’in yeryüzünü doğrulukla yargılamak için
geleceğini işitmek istemiyorlardı. Onların işleri yürek­leri araştıran Tanrı’nın yoklamasına
dayanamadı; Rab’le karşılaşmaya korkuyorlardı. Tıpkı Mesih’in ilk gelişindeki Yahudiler gibi onlar da
İsa’yı karşılamaya hazırlıklı değillerdi. Yalnızca Kutsal Kitap’ın açık iddialarını reddetmekle kalmadılar,
Rab’be yönelenlerle de alay ettiler. Şeytan Mesih’in yüzüne, halkının O’nu pek az sevdiğini ve
dönmesini istemediğini vurdu. {BM 201.1}
Advent inancını reddeden birçok kişi, Mesih’in şu sözlerini dayanak olarak gösteriyordu: “O günü
ve saati, ne gökteki melekler, ne de Oğul bilir; Baba’dan başka kimse bilemez” (Matta 24:36). Rab’bi
bekleyenler tarafından bu metnin net bir açıklaması yapıldı ve karşı tarafın metni nasıl yanlış
kullandığı da açıkça gösterildi. {BM 201.2}
Rab’bin bir sözünün başka bir sözüyle çelişmemesi gereklidir. Kimse O’nun geleceği günü ve saati
bilmese de, bunun yakın olduğunu bilmekle yükümlüdür. Rab’bin gelişinin ne zaman yaklaştığını
bilmemek, Nuh’un zamanında tufanın gelişinin yaklaştığını bilmemek kadar ciddi sonuçlar
doğuracaktır. Mesih şöyle diyor: “Bu nedenle neler aldığını, neler işittiğini hatırla. Bunları yerine getir,
tövbe et! Eğer uyanmazsan, ben hırsız gibi geleceğim. Sana hangi saatte geleceğimi hiç
bilmeyeceksin” (Esinleme 3:3). {BM 201.3}
Pavlus Kurtarıcı’nın uyarısına kulak verenlere sesleniyor: “Çünkü siz de çok iyi bilirsiniz ki, Rab’bin
günü, gece hırsız nasıl gelirse öyle gelecektir. Siz hepiniz ışığın oğulları, gündüzün oğullarısınız.
Geceye ya da karanlığa ait değiliz” (1.Selanikliler 5:2­5). {BM 201.4}
Ne var ki gerçeği reddetmek için mazeret arayanlar, kulaklarını bu açıklamaya tıkadılar. Alaycılar
ve hatta Mesih’in hizmetkarı olduğunu söyleyenler, “Kimse o günü ya da saati bilemez” deyip
durdular. İnsanlar kurtuluş yolunu ararken, din adamları onlarla gerçeğin arasına Tanrı Sözünün
yanlış yorumlarıyla girdiler. {BM 202.1}
Kiliselerdeki en adanmış insanlar genellikle bildiriyi ilk kabullenenlerdi. İnsanların din adamlarınca
kontrol edilmediği, kendi kendilerine Tanrı’nın Sözünü inceleyebildiği yerlerde advent öğretisi Kutsal
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
95/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Yazıyla sınanarak kabul gördü. {BM 202.2}
Birçok kişi kocaları, karıları, ana babaları ya da çocukları tarafından yanlış yönlendirilerek,
Adventist’lerin ‘sapkın’ öğretilerini dinlemenin günah olduğuna ikna edildiler. Melekler bu kişileri sadık
bir şekilde gözetmeye devam ettiler, çünkü üzerlerine Tanrı’nın tahtından başka bir ışık daha
yansıyacaktı. {BM 202.3}
Bildiriyi kabul etmiş olanlar Kurtarıcılarının gelişini beklediler. Kurtarıcının ortaya çıkacağı zaman
yakındı. O saati sakin bir ciddiyetle beklemeye başladılar. Bunu yaşayanlar değerli bekleme saatlerini
unutamazlar. O zaman gelmeden birkaç hafta önce dünyasal işler bir kenara bırakılmaya başladı.
İçten imanlılar, gözlerini dünyasal sahnelere kapatarak yüreklerini dikkatlice araştırdı. ‘Göğe alınma
kaftanları’ yapılmadı (Ek’e bkz.), ama herkes Kurtarıcıyla karşılaşmak için içsel bir hazırlık olması
gerektiğini biliyordu. Beyaz kaftanlar içsel paklığı, Mesih’in kanıyla yıkanmış karakterleri simgeliyordu.
Keşke Tanrı halkı hala aynı şekilde yüreklerini araştırsa ve hala aynı içten imana sahip olsa! {BM 202.4}
Tanrı halkını sınamayı tasarlamıştı. Peygamberlik dönemlerinin hesaplanışındaki bir yanlışı
kapattı. Beklenen zaman (yani 1844 baharı) gelip geçti ve Mesih geri dönmedi. Kurtarıcı’yı büyük bir
arzuyla bekleyenler acı bir hayal kırıklığına uğradılar. Ancak Tanrı O’nu bekler gibi görünenlerin
yüreklerini sınamıştı. Birçok kişi korkuya kapıldı. Bu kişiler Mesih’in geleceğine asla inanmamış
olduklarını ilan ettiler. Gerçek imanlıların kederleriyle ilk alay edenler de onlar oldu. {BM 202.5}
Ne var ki İsa ve göksel ordu, hayal kırıklığına uğramış olan bağlılara sevgi ve acımayla bakıyordu.
Gözle görüleni görülmeyenden ayıran perde bir kalksa, meleklerin imanlıları Şeytan’ın saldırılarından
nasıl da koruduğu gözler önüne serilecekti. {BM 202.6}
Bölüm 21: Firtina dönüyor
William Miller ve dostları Tanrı’ya inananları kilisenin gerçek ümidine ve daha derin bir Hıristiyan
yaşamına ihtiyaç duydukları gerçeğine uyandırmaya çalışmışlardı. İmansızları da tövbeye ve imana
yönlendirmeye gayret ettiler. Miller şöyle diyor: “Onlar insanları bir tarikata döndürmeye çalışmadılar.
Bütün grupların ve tarikatların arasında çalıştılar. Herkesin yararlanmasını istedim. Bütün imanlıların
Mesih’in gelişinin gerçeğiyle sevineceklerini sanıyordum. Benim gördüğüm gibi göremeyenlerin,
öğretiyi kabul edenleri daha az seveceklerini düşünmedim. Farklı toplantılar yapılmasının gerekliliğini
anlayamadım. Benim çalışmalarımın sonucunda iman edenlerin büyük çoğunluğu, varolan çeşitli
topluluklara katıldılar.”1 {BM 204.1}
Ancak din önderleri advent öğretisine karşı karar aldıklarında üyelerinin Rab’bin dönüşü
konusundaki vaazları dinlemelerine ve hatta bu ümitten söz bile etmelerine izin vermediler. İmanlılar
kiliselerini seviyorlardı. Ancak peygamberlikleri inceleme haklarının inkar edildiğini gördüklerinde
Tanrı’ya bağlılıkları daha baskın çıktı. Topluluklarından ayrılmaları gerektiğini hissettiler. Böylece 1844
yılının yaz mevsiminde elli bin kişi kiliselerden çekildi. {BM 204.2}
Birçok kilisede dünyasallığa kayma ve ruhsal yaşamda gerileme gibi konularda yavaş, ama düzenli
bir artış olmuştu. Ne var ki o yıl, ülkenin tüm topluluklarında ciddi bir gerileme oldu. Bu gerçek hem
basının hem de vaazların konusu oldu. {BM 204.3}
Bir yorum kitabının yazarı ve Philadelphia’nın önde gelen kiliselerinden birinin önderi olan
Mr.Barnes, şöyle belirtti: “Artık kimse iman etmiyor, uyanış olmuyor; iman edenlerin de geliştiği pek
görülmüyor. Çalışma odama insanların kurtuluşu hakkında konuşmak amacıyla kimse gelmiyor.
Dünyasal düşünüşte bir artış var. Tüm mezheplerde de aynı şey görülebilir.”2 {BM 204.4}
Aynı yılın Şubat ayında, Oberlin Kolejinden Profesör Finney, şöyle dedi: Ülkemizin Protestan
kiliseleri, çağın tüm ahlaksal reformlarına karşı ya kayıtsız ya da düşmanca bir yaklaşım içindedir.
Ruhsal soğukluk her yere yayılmıştır ve korkutucu derecede derindir. Kilise üyeleri modanın takipçileri
haline gelmiş, zevk, dans ve bayram kutlamalarında tanrısızlarla el ele vermişlerdir. Kiliseler
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
96/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
genellikle üzücü bir şekilde bozulmaktadırlar. Rab’den çok uzaklaşmışlardır; Rab de kendisini
onlardan çekmiştir.” {BM 204.5}
İnsanın işığı reddetmesi
Ruhsal karanlığın nedeni Tanrı’nın keyfi bir şekilde lütfunu geri çekmesi değildir. Yahudi halkı,
dünyaya bağlanarak ve Tanrı’yı unutarak Mesih’in gelişi konusunda tümüyle cahil kalmıştı. İnançsız
bir yaklaşımla Kurtarıcı’yı reddetmişti. Yahudi ulusunu kurtuluşun bereketlerinden kesip atan Tanrı
değildi. Gerçeği reddedenler, ‘karanlığı ışık yerine ve ışığı karanlık yerine’ koydular (İşaya 5:20). {BM
205.1}
Müjdeyi reddeden Yahudiler, Tanrı’nın varlığının artık kendileriyle birlikte olmadığını kabul etseler
de eski törelerini devam ettirdiler. Daniel’in peygamberliği kusursuz bir şekilde Mesih’in gelişine işaret
ediyor ve ölümünü önceden bildiriyordu. Bu yüzden o kitapçığı incelemekten insanları caydırdılar.
Sonunda rabbiler, zamanı hesaplamaya girişenleri lanetlediler. İsrail halkı körlük ve tövbesizlik içinde
yüzyıllarca tutsak kaldı. Kurtuluş lütfuna ve müjdenin bereketlerine kayıtsız kalarak gökyüzünden
gelebilecek ışığı reddetmeleri için de başka insanları korkutup uyardılar. {BM 205.2}
Kendi eğilimlerine engei olduğu için görev duygusunu bastıran kişi, sonunda gerçeği ve yanılgıyı
birbirine karıştırır hale gelecektir. Böylece o kişinin canı Tanrı’dan ayrılacaktır. Tanrısal gerçeğin
reddedildiği yerde kilise karanlığa gömülecek, iman ve sevgi soğuyacak, bölücülük türeyecektir. Kilise
üyeleri dünyasal kazançların peşine düşecek, günahkarlar da tövbesizlikte katılaşacaktır. {BM 205.3}
İlk meleğin bildirisi
İlk meleğin Esinleme 14’teki bildirisi, Tanrı’nın imanlı halkını çürütücü etkilerden koruma amacını
güdüyordu. Tanrı bu bildiri aracılığıyla kiliseye bir uyarı yolladı. Kilise bu uyarıyı kabul etseydi,
kendisini Tanrı’dan ayıran kötülüklerden kurtulacaktı. İmanlılar bu bildiriyi alsalar, yüreklerini
alçaksalar ve Tanrı’nın huzuruna çıkmak için hazırlansalardı, Tanrı’nın Ruhu görünecekti. Ki­lise o
zaman yeniden elçisel günlerin birliğine, imanına ve sevgisine kavuşacaktı. “İnananların topluluğu
yürekte ve düşüncede birdi. Hiç kimse sahip olduğu herhangi bir şey için ‘bu benimdir’ demiyor, her
şeylerini ortak kabul ediyorlardı... Rab de her gün yeni kurtulanları onların arasına katıyordu” (Elçilerin
İşleri 4:32; 2:47). {BM 205.4}
Tanrı’nın halkı, O’nun Sözünden gelen ışığı kabul etseydi, elçinin, ‘Ruh’un birliğini esenlik bağıyla’
korumak dediği düzene kavuşacaktı. “Çağrınızdan doğan tek bir ümide çağrıldığınız gibi, beden bir,
Ruh bir, Rab bir, iman bir, vaftiz bir, her şeyin üzerinde, her şeyle ve her şeyde olan herkesin Tanrısı
ve Babası birdir” (Efesliler 4:3­5). {BM 206.1}
Advent bildirisini kabul edenler farklı mezheplerden geliyordu ve aralarındaki mezhep farklılıkları
ortadan kalktı. Çelişkili iman bildirgeleri dümdüz oldu. Mesih’in ikinci gelişine ilişkin yanlış görüşler
değişti. Yanlışlıklar düzeltilirken imanlılar tatlı bir beraberliğe kavuştular. Sevgi her şeye hükmetti.
Eğer herkes kabul etseydi, her yerde aynı güzellikler olacaktı. {BM 206.2}
Ruhsal hizmetlilerin, İsa’nın gelişinin ilk belirtilerini görmesi gereken bekçiler olmaları gerektiği
halde, gerçeği peygamberlerden ya da zamanın belirtilerinden çıkaramadılar. Tanrı’ya sevgi ve O’nun
Sözüne iman soğudu. Advent öğretisi onların yalnızca inançsızlığını uyandırdı. Eskiden olduğu gibi
Tanrı Sözünün tanıklığı kuşkuyla karşılanıyordu: “Önderlerden ya da Ferisilerden O’na iman eden
oldu mu hiç?” (Yuhanna 7:48). Birçokları peygamberliklerin incelenmesini engelledi; peygamberlik
kitaplarının mühürlendiğini ve anlaşılamayacağını öğretti. Önderlerine güvenen kalabalıklar bildiriyi
dinlemeyi reddettiler. Başkaları da ikna olsalar bile ‘havra dışı edilecekler’ diye korktular (Yuhanna
9:22). Tanrı’nın kiliseyi sınamak amacıyla gönderdiği bildiri, ne kadar fazla sayıda insanın Mesih’ten
çok dünyaya bağlı olduğu ortaya koydu. {BM 206.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
97/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
İlk meleğin uyarısını reddetmek, 1844 yılında kiliselerdeki korkutucu dünyasallığın, yoldan
çıkmışlığın ve ruhsal ölümün başlıca nedeniydi. {BM 206.4}
İkinci meleğin bildirisi
Esinleme 14’te ilk meleğin ardından İkincisi geldi. Şöyle duyuruyordu: “Yıkıldı! Kendi azgın
ahlaksızlığının şarabını bütün uluslara içirmiş olan büyük Babil yıkıldı!” (Esinleme 14:8). ‘Babil’
teriminin kök anlamı karışıklıktır. Kutsal Kitap’ta çeşitli sahte ve sapkın dinleri belirlemek için
kullanılmaktadır. Esinleme 17’de Babil bir kadın olarak ­ Kutsal Kitap’ta kilisenin simgesi ­ kullanılıyor.
Erdemli kadın pak kiliseyi, kötü kadın ise sapkın kiliseyi simgelemektedir. {BM 207.1}
Kutsal Kitap’ta Mesih’le kilisesi arasındaki ilişki evlilik şeklinde temsil edilmektedir. Rab şöyle ilan
etmiştir: “Seni sonsuza dek kendime eş alacağım.” “Efendiniz benim.” “Sizleri, el değmemiş bir kız
gibi tek bir ere, Mesih’e sunmak üzere nişanladım” (Hoşea 2:19; Yeremya 3:14; 2.Korintliler 11:2). {BM
207.2}
Ruhsal zina
Kilisenin, dünyasal unsurların işgaline izin vererek Mesih’e sadakatsizlik etmesi, evlilik yemininin
bozulmasına benzetilir. Rab’den ayrılan İsrail’in günahı şu şekilde dile gelir: “Bir kadın kocasına
hainlik ederek onu nasıl bırakırsa, gerçek siz de bana öyle hainlik ederek davrandınız, ey İsrail evi...
Zina eden, kocasının yerine yabancılar alan bir karısın!” (Yeremya 3:20; Hezekiel 16:32). {BM 207.3}
Elçi Yakup şöyle diyor. “Siz ey vefasızlar, dünya ile dostluğun Tanrı’ya düşmanlık olduğunu bilmiyor
musunuz? Dünya ile dost olmak isteyen, kendini Tanrı’ya düşman eder” (Yakup 4:4). {BM 207.4}
“Kadın (Babil), mor ve kırmızı giysilere bürünmüş, altınlar, değerli taşlar ve incilerle süslenmişti.
Elinde, iğrenç şeylerle ve cinsel ahlaksızlığının çirkeflikleriyle dolu altın bir kase vardı. Alnına şu
esrarengiz ad yazılmıştı: ‘Büyük Babil, dünya fahişe­ lerinin ve iğrençliklerinin anası.’ Kadının,
kutsalların kanıyla ve İsa’ya tanıklık etmiş olanların kanıyla sarhoş olduğunu gördüm... Gördüğün
kadın, dünyanın kralları üzerinde egemenlik süren büyük kenttir” (Esinleme 17:4­6,18). {BM 207.5}
Yüzyıllar boyunca Hıristiyanlığın kralları üzerinde egemenlik süren güç Roma olmuştur. Mor ve
kırmızı giysiler, altınlar ve değerli taşlar, Roma’nın kibirli üstünlüğünü temsil etmektedir. Roma’dan
başka hiçbir güçten, ‘kutsalların kanıyla sarhoş olmuş’ şeklinde söz edilemez. Çünkü Mesih’in
izleyicilerini zalimce ezmiş olan en büyük güç Roma’dır. {BM 207.6}
Ayrıca Babil’in dünya krallarıyla uygunsuz bir ilişkisi söz konusu olmuştur. Rab’den ayrılan ve
putperestlerle birleşen Yahudi toplumu böylece fahişelik etmiştir. Dünyasal güçlerin desteğini arayan
Roma da buna benzeyen bir mahkumiyete hedef olmuştur. {BM 208.1}
Babil, ‘fahişelerin anasıdır.’ Onun kızları, onun öğretilerine dayanan ve dünyayla işbirliği yapmak
uğruna gerçeği kurban eden kiliselerdir. Babil’in yıkılışını duyuran bildiri bir zamanlar pak olan ama
sonra bozulan inanç gruplarını temsil eder. Bu bildirinin arkasından bir yargı uyarısı geldiğini
görüyoruz; dolayısıyla bildiri ancak son günlerde verilecektir. Bu nedenle yalnızca Roma Kilisesinden
söz ediyor olamaz, çünkü o kilise yüzyıllardan beri gerilemiş durumdadır. {BM 208.2}
Üstelik Tanrı’nın halkına Babil’den çıkması söyleniyor. Bu ayete göre Tanrı halkının büyük bir kısmı
hala Babil’de olmalıdır. Mesih’in izleyicilerinin en büyük kısmı şu anda nerede bulunuyor? Protestan
inancına bağlı olan kiliselerde. Bir zamanlar bu kiliseler gerçeğe soylu bir şekilde arka çıkıyorlardı ve
aralarında Tanrı’nın bereketi vardı. Ancak İsrail’i yıkıma götüren aynı arzuyla yıkıldılar. Tanrı’yı
saymayanların uygulamalarını aldılar ve onlarla dostlukta bulundular. {BM 208.3}
Dünyayla birleşme
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
98/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Birçok Protestan kilisesi, Roma’nın ‘dünya krallarıyla’ ilişki kurmasını örnek aldılar. Devlet kiliseleri
hükümetlerle ve diğer mezheplerle ilişkilerini sürdürerek dünyanın beğenisini aradılar. Karışıklık
anlamına gelen ‘Babil’ terimi, öğretilerini Kutsal Kitap’tan aldığını iddia eden, ama çelişkili inançlarla
bölünmüş olan bu gruplara uygulanabilir. {BM 208.4}
Bir Katolik şöyle iddia ediyor: “Eğer Roma kilisesi kutsallarla ilişkisinde putperestlikle suçluysa,
onun kızı olan İngiliz Kilisesi de aynı suçla hükümlüdür. Mesih’e adanmış bir kilisesi varsa, Meryem’e
adanmış on kilisesi vardır.’3 {BM 208.5}
Dr.Hopkins şöyle duyuruyor: “Mesih karşıtı ruhun ve uygulamaların yalnızca Roma Kilisesi
dediğimiz oluşumla sınırlı olduğunu düşünmek için hiçbir neden yoktur. Protestan kiliselerinin de
kendi içlerinde Mesih karşıtı bir çok unsur bulunmaktadır. Kötülükten ve çürümüşlükten tümüyle arı
oldukları söylenemez.”4 {BM 209.1}
Presbiteryen kilisesinin Roma’dan ayrılmasına ilişkin Dr. Guthrie şöyle yazmıştır: “Üç yüz yıl kadar
önce bizim kilisemiz, elinde açık bir Kutsal Kitap resmi bulunan bayrağıyla ve “Kutsal Yazıları
araştırın” söyleviyle Roma kapılarından çıktı. Ama Babil’den temiz mi çıktı?”5 {BM 209.2}
Müjde’den ilk kopmalar
Kilise müjdenin yalınlığından ilk önce nasıl ayrıldı? İmansızlara benzeyerek ve Hıristiyanlığı kabul
etmelerini sağlamak için ödün vererek... “İkinci yüzyılın ikinci yarısında kiliselerin büyük
çoğunluğunun yeni bir biçimi vardı. Eski öğrenciler ölmüştü; onların çocukları yeni imanlılarla birlikte
yeni bir model oluşturdular. İmansızların gelenekleri, uygulamaları ve putları kilisenin içine akmaya
başladı.”6 “Hıristiyan inancı laik yöneticilerin beğenisini ve desteğini korumaya çalıştı. Kalabalıklar
hala ismen bu inancı taşıyorlardı. Ancak birçokları özde putperest kaldılar; gizlice putlarına tapınmaya
devam ettiler.”7 {BM 209.3}
Kendisini Protestan diye adlandıran hemen her kilisede de aynısı olmadı mı? Gerçek reform
ruhuna sahip insanlar geçip gittikten sonra, onların çocukları yeni bir model oluşturdu. Babalarının
kabul ettiği gerçekleri körü körüne reddederek kendini in­kar eden ve dünyayı yadsıyan bir yaşam
biçimine sırt çevirdiler. {BM 209.4}
En yaygın kiliseler Kutsal Kitap standardından geniş bir şekilde koptular! John Wesley paradan söz
ederken şöyle diyor: “Böyle harika bir yeteneği şatafatlı ve pahalı giysilerle ya da gereksiz takılarla
tüketme. Şatafatlı ve pahalı mobilyalarla evini süsleme; değerli resimlere ve güzel kumaşlara paranı
heba etme. Elbette birçokları senin ince zevkini, cömertliğini ve konukseverliğini takdir edecektir. Ama
sen, Tanrı’dan gelen onurla hoşnut ol­maya bak.”8 {BM 209.5}
Yöneticiler, siyasetçiler, avukatlar, doktorlar, tüccarlar dünyasal çıkarlarını geliştirmek amacıyla
kiliseye katıldılar. Vaftiz olmuş dünyasal kişilerin zenginliğiyle güçlenen kilise oluşumları, giderek daha
büyük bir popülerlik kazandılar. Şatafatlı, görkemli kiliseler yapıldı. İnsanları eğlendirmek amacıyla
yetenekli kilise görevlilerine yüksek maaşlar ödenmeye başlandı. Vaazların yumuşak ve kulağa hoş
gelir olmasına özen gösterildi. Böylece tanrısallık kisvesi altında benliğe hoş gelen günahlar gizlendi.
{BM 210.1}
New York Independent’in yazarlarından biri Metodist mezhebine ilişkin şöyle yazıyor: “Dindar
insanlarla dindar olmayanlar arasındaki fark giderek kayboluyor; her iki tarafın da gayretli insanları
eylem ve zevk alanındaki farkları en aza indirgiyor.” {BM 210.2}
İşte zevk peşinde koşturmanın sonucunda, Mesih için özveride bulunma kavramı tümüyle ortadan
kayboldu. Robert Atkins İngiltere’deki ruhsal gerilemeyi şöyle resmediyor: “Her kilisenin ön kapısına
sapkınlık, sapkınlık ve sapkınlık kazınmış durumdadır. Bunu bir bilseler ve hissetseler, belki bir ümit
olurdu. Ama nerede! ‘Zenginim, zenginleştim, hiçbir şeye ihtiyacım yok’ diyorlar.”9 {BM 210.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
99/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Babil’e yöneltilen en büyük suçlama, ‘azgın ahlaksızlığının şarabını bütün uluslara içirmiş
olmasıydı’. Bu şarap onun dünyayla dostluğunun sonucunda kabul ettiği sahte öğretileri temsil
etmektedir. Böylece, Kutsal Kitap’ın açık sözlerine karşı duran öğretileri dünyaya sunarak, çürütücü
etkisini gözler önüne sermektedir. {BM 210.4}
Dünya Babil’in şarabıyla sarhoş olmasaydı, Tanrı Sözünün açık gerçekleriyle birçok kişi ikna
olacak ve iman edecekti. Ne var ki dinsel iman o denli karıştırılıp bozuldu ki insanlar neye
inanacaklarını bilemez hale geldiler. Dünyanın tövbesizliğinin günahı kilisenin kapısında durmaktadır.
{BM 210.5}
İkinci meleğin bildirisi 1844 yılına dek kabul edilmedi. O zaman kiliseler advent bildirisinin ışığını
kabul etmedikleri için ahlaksal bir çöküntüye girdiler; ama bu çöküş henüz tamamlanmamıştı. Özel
gerçekleri reddedenler giderek daha da düştüler. Ancak henüz, “Babil yıkıldı... çünkü azgın
ahlaksızlığının şarabını bütün uluslara içirmiş büyük Babil yıkıldı” denilemezdi. Protestan kiliseler
ikinci meleği reddetme eylemine katıldılar. Ancak imandan dönüş henüz doruk noktasına
ulaşmamıştı. Rab’bin gelişinden önce şu olaylar gerçekleşecekti: “O, her türlü mucizede, yanıltıcı
belirtilerle harikalarda ve mahvolanları aldatan her türlü kötülükte sergilenen Şeytan’ın etkinliğiyle
gelecek. Mahvolanlar, gerçeği sevmeye ve böylece kurtulmaya yanaşmadıklarından mahvoluyorlar.
İşte bu nedenle Tanrı, yalana kanmaları için onların üzerine yanıltıcı bir güç gönderiyor” (2.Selanikliler
2:9­11). Kilise dünyayla tümüyle birleşene dek Babil’in yıkılması tamamlanmayacaktır. Bu değişim
ilerlemektedir; Esinleme 14:8’in tümüyle gerçekleşmesi, gelecektedir. {BM 210.6}
Babil’i oluşturan kiliselerdeki ruhsal karanlığına rağmen, Mesih’in asıl izleyicileri gerçeğin ardınca
gitmeye devam edeceklerdir. Birçokları bu zaman için açıklanan özel gerçekleri asla görmemiştir.
Daha açık bir ışığa özlem duyan çok az kişi vardır. Kiliselerde Mesih’in resimlerine boşuna bakıp
dururlar. {BM 211.1}
Esinleme 18, Tanrı’nın Babil’de bulunan halkının oradan ayrılmasını isteyeceği bir zamanı
göstermektedir. Dünyaya verilen bu son bildiri işini görecektir. Gerçeğin ışığı, kendisini kabul eden
tüm yüreklere parlamaya devam edecektir. Rab’bin Babil’deki tüm çocukları, “Ey halkım! Çıkın
oradan!” çağrısına kulak vereceklerdir (Esinleme 18:4). {BM 211.2}
Bölüm 22: Yerine gelen peygamberlikler
Rab’bin gelişinin ilk beklendiği tarih ­ 1844’ün ilkbaharı ­ geçtikten sonra O’nun görünmesini
bekleyenler kuşkuya ve belir­sizliğe kapıldı. Birçok kişi Kutsal Yazıları araştırmaya ve iman­larının
kanıtlarını incelemeye devam etti. Açık ve kesin peygam­berlikler, Mesih’in gelişinin yakın olduğuna
işaret ediyordu. İmansızlar arasındaki uyanış ve imanlılar arasındaki yenilenme, bildirinin
Gökyüzünden geldiğini gösteriyordu. İkinci geliş zamanına işaret ettiğini düşündükleri
peygamberliklerle birlikte, iman ederek sabırla beklemelerini teşvik eden buyruklar da vardı. Bu
peygamberliklerden biri de Habakkuk 2:1 ­4’tü. Ancak kimse, bu peygamberlikte bir gecikme ­
bekleme zamanı ­ olduğuna dikkat etmedi. Hayal kırıklığından sonra bu ayetin çok önemli olduğu
görüldü: “Bu olayların zamanı gelmedi henüz. Sonun belirtileridir bunlar ve yalan değildir.
Gecikiyormuş gibi görünse de bekle olacakları, gecikmeyecek, er geç gerçekleşecektir. Doğru kişi
imanıyla yaşaya­caktır.” {BM 212.1}
Hezekiel’in peygamberliği de imanlılar için bir teselli kaynağıydı: “Çünkü ben Rab’bim; ben
söyleyeceğim ve söyleyeceğim söz yapılacak: artık gecikmeyecek; çünkü ey asi ev, sözü sizin
günlerinizde söyleyeceğim ve onu yapacağım. Sözlerimden hiçbiri artık gecikmeyecek” (Hezekiel
12:23­25, 28). {BM 212.2}
Bekleyenler seviniyordu. Sonu baştan bilen Rab, onlara ümit vermişti. Böyle Kutsal Yazı vaatleri
olmasaydı, imanlarını yitire­bilirlerdi. {BM 212.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
100/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Matta 25’teki on bakire benzetmesi de Adventist’lerin (Rab­bin dönüşünü bekleyenler) deneyimini
aydınlatmaktadır. Bu ben­zetme, kilisenin son günlerdeki durumunu gösterir; örnek olarak doğu
evliliklerinde yer alan olaylara verir: {BM 212.4}
“O zaman Göklerin Egemenliği, kandillerini alıp güveyi karşılamaya çıkmış olan on kıza
benzeyecek. Bunlar beşi akılsız, beşi de akıllıymış. Akılsızlar kandillerini almışlarsa da, yanlarına yağ
almamışlar. Akıllılar ise, kandilleriyle birlikte kaplar içinde yağ da almışlar. Güvey gecikince hepsini
uyku tutmuş ve dalıp uyumuşlar. Gece yarısı bir ses yankılanmış: ‘İşte güvey geliyor, onu karşı­
lamaya çıkın!’ (Matta 25:1­6). {BM 212.5}
İlk meleğin ilan ettiği gibi Mesih’in gelişi güveyin gelişiyle temsil edilmektedir. Mesih’in gelişinin
yakın olduğu bildirisinin duyurulmasıyla bakireler O’nu karşılamaya çıkarlar. Bu benzet­mede, Kutsal
Kitap’ı temsil eden kandillerini de yanlarına almış­lardır. Ancak akılsız olanlar yanlarına yağ
almamışlar, akıllı olanlar ise kandillerle birlikte yağ da almışlardır. Akıllılar gerçeği öğrenmek için
Kutsal Yazıları araştırmışlar ve kişisel bir deneyim yaşamışlardır; Tanrı’ya olan imanları, hayal kırıklığı
ve gecikme yüzünden sarsılmayacaktır. Diğerleri ise içgüdüleriyle ve bildirinin getirdiği korkularla
harekete geçmişlerdir. Gelip geçici duygulara dayanan imanları aslında kardeşlerinin imanına
bağlıdır. Gerçeği tam anlamıyla kavramamış ve Tanrı’nın lütfu yüreklerinde işlev görmemiştir. Bu
kişiler ödül alacakları düşüncesiyle Rab’bi karşılamaya çıkmışlar, ama gecikmeye ve hayal kırıklığına
hazırlanmamışlardır. İmanlarını yitirmişlerdir. {BM 213.1}
Güvey gecikince bakirelerin hepsi uykuya dalarlar. Güveyin gecikmesi, geliş zamanın geçmesini ve
hayal kırıklığını temsil etmektedir. İmanları kişisel Kutsal Kitap bilgisine dayanan kişilerin ayaklarının
altında, hayal kırıklığı dalgalarının aşındıramayacağı bir kaya vardır. “Hepsini uyku tutmuş ve dalıp
uyumuşlar.” Bir grup imanlarını yitirirken öteki grup kendilerine daha belirgin bir ışığın verilmesi için
sabırla bekler. Yüzeysel imanlılar artık kardeşlerinin imanlarına yaslanamazlar; herkes ya kendi
başına duracak ya da düşecektir. {BM 213.2}
Fanatikliğin belirmesi
O sıralarda ortaya fanatiklik çıkar. Bazı kişiler bağnaz bir aşırılığa kapılırlar. Onların fanatik
düşüncelerine büyük Adventist topluluğu itibar etmez; ancak gerçeğin davasına gölge düşer. {BM 213.3}
Şeytan elindeki tutsakları yitirmektedir; Tanrı’nın davasına gölge düşürmek amacıyla imanlıları
aldatmayı ve onları aşırı uç­lara doğru sürüklemeyi tasarlamıştır. O’nun kullandığı kişiler de bu
yanılgıları alıp Adventist’leri kötülemek için en abartılı ışığa tutarlar. Rab’bin ikinci gelişine iman
ettiğini söyleyen, ama yürekleri Şeytan tarafından kontrol edilen ne kadar çok kişi olursa, bu o kadar
çok Şeytan’ın işine gelir. {BM 213.4}
Şeytan, ‘kardeşlerin suçlayıcısıdır” (Esinleme 12:10). O’nun ruhu Rab’bin halkının kusurlarını
araştırır ve bunları kullanır; iyi işlerinden ise söz etmeden geçer. {BM 214.1}
Tüm kilise tarihinde ciddi engellerle karşılaşmayan hiçbir reform olmamıştır. Pavlus nerede bir
kilise kursa, imanı kabul eder gibi görünen bazıları sapkın söylenceler getirmişlerdir. Luther de
Tanrı’nın kendilerine konuştuğunu iddia eden ve kendi düşüncelerini Kutsal Yazının üstünde gören
fanatiklerden çok çekmiştir. Birçokları yeni öğretmen kisvesi altında Tanrı’nın Luther aracılığıyla
yaptıklarını yıkmaya girişmiştir. Wesley kardeşler de dengesiz ve kutsanmamış kişilerin Şeytan’ın
kötülükleriyle fanatikliğe itildiğine tanık oldular. {BM 214.2}
William Miller fanatikliğe hoşgörüyle bakmıyordu. Kendisi şöyle demiştir: “İblis’in çağımızdaki bazı
kişilerin zihinleri üze­rinde büyük bir gücü vardır. Ateşli bir bakış, ıslak bir yanak ve yanık bir dua, içsel
dindarlık için Hıristiyanlıktaki tüm gürültüden daha büyük bir kanıt oluşturur.”1 {BM 214.3}
Reformun düşmanları, fanatikliğin kötülüklerini, ona karşı en büyük emeği verenlerin üzerine
yıktılar. Advent akımının karşıtları da aynı yolu izlediler. Fanatiklerin yanılgılarını abartmakla
yetinmeyerek gerçekle hiçbir şekilde bağdaşmayan haberler yaydılar. Mesih’in kapıda durduğunun
duyurulmasıyla huzurları bozuldu. Bunun doğru olmasından korktular, doğru olmamasını umdular.
Adventist’lere karşı yürüttükleri savaşın sırrı buydu. {BM 214.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
101/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
İlk meleğin bildirisinin vaaz edilmesi, fanatikliği doğrudan doğruya bastırmaya yönelikti. Rab’bin
gelişini bekleyen akıma katılanlar uyum içindeydiler; yürekleri yakında görünmesini bekledikleri İsa’ya
ve birbirlerine karşı sevgiyle doluydu. Tek iman ve tek mübarek ümit Şeytan’ın saldırılarına karşı bir
kalkan görevi görüyordu. {BM 214.5}
Yanlış düzeltiliyor
“Güvey gecikince hepsini uyku tutmuş ve dalıp uyumuşlar. Gece yarısı bir ses yankılanmış: “İşte
güvey geliyor, onu karşılamaya çıkın.” 1844 yılının yaz mevsiminde bu bildiri, Kutsal Ya­zının kendi
sözleriyle duyuruldu. {BM 214.6}
Bu yeni akıma yönlendiren keşif, Artahşasta’nın Kudüs’ün yeniden kurulmasına yönelik
buyruğuydu. Bu buyruk 2300 yıllık dönemin başlangıç noktasıydı ve sanıldığı gibi İ.Ö. 457 yılının
başında değil sonbaharında yürürlüğe girmişti. 457 yılının sonbaharında başlayan 2300 yıllık dönem,
1844 yılının sonbaharında sona ermekteydi. Eski Antlaşma’daki belirtiler de, tapınağın kutsandığı
zamanın sonbahara denk geldiğine işaret etmekteydi. {BM 215.1}
Fısıh kurbanı, Mesih’in ölümüne işaret ediyordu ve bu belirti doğru tarihte ve doğru şekilde yerine
geldi. Fısıh kuzusu ilk Yahudi ayının on dördüncü gününde boğazlanırdı. Mesih de ‘Tanrı Kuzusu’
olarak kendi ölümünün anısını devam ettirecek şöleni aynı ayın aynı günü başlattı. Aynı tarihte
çarmıha gerilerek boğazlandı. {BM 215.2}
İkinci gelişin belirtilerinin de simgesel hizmetin işaret ettiği tarihte yerine gelmeleri gerekliydi.
Tapınağın kutsanması ya da Kefaret Günü, yedinci Yahudi ayının onuncu günü gerçekleşmiştir.
Başkahin, tüm İsrail için bir kurban sunarak günahları tapınaktan kaldırmış, sonra da öne çıkarak
halkı kutsamıştır. Aynı şekilde Mesih’in de dünyayı günahın ve günahkarların yıkımından temizlemek
için döneceğine ve kendisini bekleyen halkını sonsuzlukla kutsayacağına inanılıyordu. Yedinci ayın
onuncu günü. Büyük Kefaret günü, tapınağın kutsanması gerçekleşti. Ekim ayının yirmi ikisine düşen
bu tarih, Rab’bin geliş günü olarak görülüyordu. 2300 gün sonbaharda sona erecekti; sonuç
kaçınılmaz görünüyordu. {BM 215.3}
‘Gece Yarısı Yankılanan Ses’ Bu iddialar birçok kişiyi ikna etti; binlerce imanlı ‘gece yarısı
yankılanan sesi’ beklemeye başladı. Bu akım güçlü bir dalga gibi kentten kente, köyden köye yayıldı.
Fanatiklik, güneşin doğumuyla buharlaşan çiğ gibi kayboluverdi. Rab’bin kulları tarafından azarlanan
İsrail halkının Rab’be dönmesi gibi insanlar Rab’be dönüyordu. Çılgınca bir sevinç pek yoktu; insanlar
bunun yerine derin derin yüreklerini araştırıyor, günahlarını itiraf ediyor ve dünyaya sırt çeviriyordu.
Tanrı’ya katıksız bir adanmışlıkla bağ­landıkları görülüyordu. {BM 215.4}
Elçilerin zamanından beri en büyük dinsel akımlardan biri gerçekleşti. 1844 yılının sonbaharında,
büyük kalabalıklar insan kusurlarından ve Şeytan’ın kötülüklerinden özgür kılındılar. {BM 216.1}
‘Güvey geliyor’ sesi yankılandığında, bekleyenler kalkıp kandillerini temizlediler. Tanrı’nın Sözünün
öncekinden çok daha yoğun bir şekilde çalışmaya başladılar. Çağrıya ilk uyanlar, en yetenekli olanlar
değil, en alçakgönüllü ve adanmış olanlardı. Çiftçiler ekinlerini tarlada bıraktılar, tamirciler aletlerini
toparlayarak insanları uyarmaya çıktılar. Kiliseler genelde kapılarını bu bildiriye kapatmışlardı. Bildiriyi
kabul edenlerin büyük bir kısmı kiliselerle bağlantılarını kopardılar. Adventist toplantılarına katılanlar,
“İşte güvey geliyor!” bildirisiyle birlikte ikna edici bir gücün varlığını fark ediyorlardı. İman, duaların
cevaplanmasını sağlıyordu. Susuz toprağa düşen yağmur gibi, lütuf Ruhu da Tanrı’yı içtenlikle
arayanların üzerine dökülüyordu. Yakında Kurtarıcı’yla yüz yüze görüşmeyi bekleyenler, yoğun bir
sevinç duyuyorlardı. Kutsal Ruh onların yüreklerini eritiyordu. {BM 216.2}
Bildiriyi alanlar Rab’le buluşmayı ümit ettikleri zamanı beklemeye başladılar. Birlikte bol bol dua
ediyorlardı. Tanrı’yla beraber olmak için sık sık ıssız yerlere çekiliyorlardı. Tarlalardan ve yaylalardan
gökyüzüne yalvarış sesleri yükseliyordu. Kurtarıcının onayı, onları için günlük yiyecekten daha
gerekliydi. Zihinlerini karartan bir bulut olursa, bağışlayan lütfa kavuşana dek dur durak nedir
bilmiyorlardı. {BM 216.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
102/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Yeniden hayal kırıklığına uğradılar
Ne var ki bu kez de bekledikleri zaman geçti ve Kurtarıcıları ortaya çıkmadı. Kurtarıcı’nın mezarına
gelip de onu boş bulduğu için ağlayan Meryem gibi hissediyorlardı; “Rabbimi almışlar. O’nu nereye
koyduklarını bilmiyorum” (Yu20:13). {BM 216.4}
Bildirinin doğru olabileceği korkusu imansız dünyayı dizgin­lemeye yaramıştı. Ancak Tanrı
öfkesinin işaretlerini görmeyince korkularından sıyrılıp yeniden alay etmeye koyuldular. İman et­tiğini
belirtmiş olan geniş bir kitle imanı reddettiler. Alaycılar zayıf ve ürkek olanları kendi saflarına aldılar.
Hepsi birleşerek dünyanın binlerce yıl daha böyle kalacağını duyurmaya başladılar. {BM 216.5}
Ciddi, içten imanlılar Mesih uğruna her şeyden vazgeçmişler ve inandıkları uyarıyı dünyaya
duyurmuşlardı. Yoğun bir arzuyla, “Gel, Rab İsa” diye dua etmişlerdi. Ama şimdi yeniden yaşamın
karmaşık yüklerini üstlenmek ve alay eden dünyanın çıkışlarına katlanmak korkunç bir sınavdı. {BM
217.1}
İsa Kudüs’e zaferle girmişti. İsa’yı izleyenler O’nun Davut’un tahtına oturacağını ve İsrail’i
zulmedenlerden kurtaracağına inanıyorlardı. İnsanlar büyük ümitler beslemişler, giysilerini ve ağaç
dallarını O’nun yoluna sermişlerdi. Öğrenciler Tanrı’nın tasarısını yerine getiriyorlardı, ama acı bir
hayal kırıklığına uğradılar. Kısa bir süre sonra Kurtarıcı’nın acı dolu ölümüne tanık oldular ve O’nu
mezara koydular. Rab mezardan kalkana dek bu olayların peygamberlik yoluyla önceden bildirildiğini
kavrayamadılar. {BM 217.2}
Doğru zamanda verilen bildiriler
Aynı şekilde Miller ve dostları peygamberliği yerine getir­diler; ve dünyaya ulaştırılması gereken
esini ulaştırdılar. Hayal kırıklığına işaret eden peygamberlikleri tümüyle anlasaydılar, Rabbin gelişine
ilişkin bildiriyi vermeyecekler ve farklı bir bildiri du­yuracaklardı. Birinci ve ikinci meleklerin bildirileri
doğru zamanda verildi ve Tanrı’nın tasarladığı şekilde başarıya ulaştı. {BM 217.3}
Dünya Mesih’in ortaya çıkmaması durumunda Adventist inancının ortadan kalkacağına inanıyordu.
Ama imanlarına sırt dönenler olsa bile bazıları sımsıkı durdular. Advent akımının meyveleri, insanların
yüreklerini araştırmaları, dünyayı inkar etmeleri ve yaşam biçimlerinde reform yapmaları bunun
Tanrı’dan geldiğine tanıklık ediyordu. Alaycılar, ikinci gelişe Kutsal Ruh’un tanıklık ettiğini inkara
cesaret edemediler. Peygamberlik dönemlerinde herhangi bir hata bulamadılar; peygamberlik
yorumunu yanlış çıkarmayı beceremediler. Kutsal Yazıların ciddi ve bol dualı incelenmesiyle varılan
sonuçlara karşı duramadılar. Tanrı Ruhunun zihinlerin aydınlatmasına ve yürekleri diri güçle
doldurmasına ses çıka­ramadılar. {BM 217.4}
Adventistler, Tanrı’nın kendilerini yargı uyarısını duyurmaya yönlendirdiğine inanıyorlardı. Şöyle
diyorlardı: “Bu uyarı, işitenlerin yüreklerini sınadı... böylece yüreklerini inceleyenler kimin saflarında
olduklarını gördüler. Rab gelmiş olmasaydı, onları nasıl bir durumda bulacaktı; bunu gördüler. O
zaman acaba “İşte bu bizim Tanrımız! Biz O’nu bekliyorduk. O bizi kurtaracak” mı diyeceklerdi, yoksa
tahtta oturanın gazabından kurtulmak için dağların ve taşların üzerlerine yıkılmasını mı
isteyeceklerdi?2 {BM 218.1}
Tanrı’nın kendilerini yönlendirdiğine inananların duyguları William Mi11er’ ın sözlerinde
açıklanmaktadır: “Mesih’in gelişine ilişkin ümidim her zamankinden daha da güçlüdür. Yıllarca ciddi
ciddi düşündükten sonra görevim olduğuna inandığım şeyi yaptım.” “Binlerce kişi, o zamanın
vaazlarıyla Kutsal Yazıları incelemeye başladı; iman yoluyla ve Mesih’in kanının serpilmesiyle
Tanrı’yla barıştılar.”3 {BM 218.2}
İnanç devam ediyor
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
103/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Tanrı’nın Ruhu, aldıkları ışığı alelacele reddetmeyen ve ad­vent akımını inkar etmeyen kişilerde
kaldı. “Onun için cesaretinizi yitirmeyin; bu cesaretin ödülü büyüktür. Çünkü Tanrı’nın isteğini yerine
getirmek ve vaat edilene kavuşmak için dayanma gücüne ihtiyacınız vardır. Artık, ‘Gelen pek yakında
gelecek, ve gecikmeyecek. Benim doğru adamım, imanla yaşayacaktır. Eğer geri çekilirse, ondan
hoşnut olmayacağım’” (İbraniler 10:35­39). {BM 218.3}
Bu öğüt son günlerdeki kiliseye seslenmektedir. Rab’bin ge­lişinin gecikir gibi görüneceği açıktır.
Buradaki insanlar Ruh’un ve Söz’ün kılavuzluğunu izleyerek Tanrı’nın isteğini yerine getirmişlerdir.
Ama Tanrı’nın tasarısını anlayamamışlardır. Tanrı’nın gerçekten de kendilerini yönlendirip
yönlendirmediğinden kuşku duymuşlardır. Böyle bir durumda, “Doğru adam imanıyla yaşayacaktır”
sözleri geçerlidir. Hayal kırıklığına uğramış ümitler karşısında Tanrı’ya ve O’nun Sözüne imanla
ayakta durabilirler. İmanlarını reddetmek ve bildirilerine eşlik eden Kutsal Ruh’un gücünü inkar etmek
geri çekilmek olacaktır. Onların izleyebileceği tek güvenli yol Tanrı’dan aldıkları ışığa bakmak, Kutsal
Yazıları incelemeye devam etmek, sabırla beklemek ve daha belirgin bir ışığı araştırmaktır. {BM 218.4}
Bölüm 23: Tapinağin açik gizemi
Advent inancının temelini ve orta direğini oluşturan ayet Daniel 8:14’tür; “İki bin üç yüz akşam,
sabah olacak; sonra Kutsal Yer yeniden kutsanacak.” Bu sözler Rab’bin yakında geleceğine inanan
herkesin bildiği sözler haline geldi. Ama Rab bu kez de ortaya çıkmamıştı. İmanlılar Tanrı Sözünün
yanılmaz olduğunu biliyorlardı; o halde peygamberliği yorumla biçimleri yanlıştı. Ama yanlışlık nerede
olabilirdi? {BM 220.1}
Tanrı, halkını büyük advent akımında yönlendirmişti. Şimdi onların karanlıkta ve hayal kırıklığı
içinde kalmalarına, sahte ve fanatik diye adlandırılmalarına izin vermeyecekti. Her ne kadar birçok
kişi peygamberlik dönemlerine ilişkin hesaplamayı bıraksa ve bu hesaplara dayanan akımı inkar etse
de başkaları Kutsal Yazı ve Tanrı’nın Ruhu tarafından desteklenen imanı ve deneyimi
reddedemediler. Öğrendikleri gerçeklere sımsıkı sarılmak onların göreviydi. Yanlışlarını bulmak
amacıyla içten dualarla Kutsal Yazıları incelemeye başladılar. Peygamberlik dönemlerinde herhangi
bir yanlış hesaplama göremediklerinden, tapınak konusuna daha yakından bakmaya karar verdiler.
{BM 220.2}
Tapınağın yeryüzünü temsil ettiğine ilişkin yaygın görüşe Kutsal Yazıdan herhangi bir destek
bulamadılar. Ama tapınağın tam bir açıklamasını, doğasını, yerini ve hizmetlerini anladılar. {BM 220.3}
“İlk antlaşmanın tapınma kuralları ve dünyasal tapmağı vardı. Bir çadır kurulmuştu. Kutsal Yer
denen birinci bölmede kandillik, sofra ve adak ekmekleri bulunurdu. İkinci perdenin arkasında En
Kutsal Yer denen bir iç bölme vardı. Altın buhur sunağı ve tümüyle altın kaplamalı antlaşma sandığı
buradaydı. Sandığın içinden altından yapılmış man testisi, Harun’un filizlenmiş asası ve antlaşmanın
taş levhaları vardı. Sandığın üstünde, günahların bağışlandığı yeri gölgeleyen yücelik keruvları
dururdu” (İbraniler 9:1­5). {BM 220.4}
‘Tapınak’, En Yüce Olan’ın yeryüzündeki konutu olmak üzere Tanrı’nın buyruğuyla Musa’nın
yaptığı tapınma çadırıydı. Musa’ya verilen buyruk şuydu: “Aralarında yaşamam için bana kutsal bir
yer yapsınlar” (Çıkış 25:8). Tapınma çadırı görkemli bir yapıydı. Dış avlunun yanı sıra, çadırın kutsal
ve en kutsal yer adında iki bölmesi vardı. Bu bölmeler birbirinden güzel bir perdeyle ya da örtüyle
ayrılırdı. Ona benzer başka bir perde, aynı şekilde çadırın girişini örterdi. {BM 220.5}
Kutsal ve en kutsal yerler
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
104/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Kutsal yerin güney kısmında hem gece hem de gündüz ışık veren bir kandillik, kuzey kısmında ise
adak ekmeklerinin üzerinde durduğu bir masa bulunurdu. Kutsal yeri en kutsal yerden ayıran
perdenin önünde altın bir buhurdanlık vardı. Bu sunaktan çıkan kokulu buhur, İsrail halkının dualarıyla
birlikte Tanrı’nın huzuruna yükselirdi. {BM 221.1}
En kutsal yerde ise, içinde On Buyruğun bulunduğu altınla kaplı antlaşma sandığı vardı. Sandığın
üzerinde saf altından iki keruvun gölgelediği merhamet kürsüsü bulunurdu. Bu bölmede Tanrı’nın
varlığı, iki keruvun arasında yücelik bulutu şeklinde belirirdi. {BM 221.2}
İbraniler Kenan diyarına yerleştikten sonra, çadırın yerini Süleyman’ın tapınağı aldı. Bu tapınak
kalıcı ve geniş bir yapıdan oluşmasına karşın, içinde aynı unsurlar bulunurdu ve benzer bir şekilde
döşenmişti. Tapınak ­ Daniel’in zamanında harap olmasının dışında ­ Romalılar tarafından İ.S. 70
yılında yıkılıncaya kadar varlığını korudu. Kutsal Kitap’ın sözünü ettiği yeryüzündeki tek tapınak
budur. Bu tapınak ilk antlaşmanın tapınağıdır. Peki ama yeni antlaşmanın da bir tapınağı yok mudur?
{BM 221.3}
Gerçeği araştıranlar tekrar İbraniler kitapçığına dönerek aynı sözlerde aslında ikinci ya da yeni
antlaşmaya ait tapınaktan da söz edildiğini gördüler. “İlk antlaşmanın tapınma kuralları ve dünyasal
tapmağı vardı.” Bir önceki bölümün başını okuduklarında şu sözleri gördüler: “Söylediklerimizin özü
şudur: göklerde, yüce Olan’ın tahtının sağında oturan, kutsal yerde, insanın değil, Rab’bin kurduğu
asıl tapınma çadırında görev yapan böyle bir başkahinimiz vardır” (İbraniler 8:1,2). {BM 221.4}
Yeni antlaşmanın tapınağı burada açıklanmaktadır. İlk antlaşmanın tapınağı Musa tarafından
yapılmıştır, oysa bu tapınağı yapan Rab’dir. O tapınakta dünyasal kahinler hizmet etmektedir. Oysa
bu tapınakta Yüce Kahinimiz olan Mesih hizmet etmektedir. İlk tapınak yeryüzünde, oysa bu tapınak
gökyüzündedir. {BM 221.5}
Musa’nın yaptığı tapınak, bir örneğe göre yapılmıştı. Rab şöyle buyurdu: “Konutu ve eşyalarını
sana göstereceğim örneğe tıpatıp uygun yapın. Her şeyi dağda sana gösterilen örneğe göre
yapmaya özen göster.” İlk tapınağın ‘aslı göklerdeydi’, Kahinler, ‘göktekilerin örneği ve gölgesi olan bir
tapınakta hizmet ediyorlardı.’ “Çünkü Mesih, asıl kutsal yerin örneği olup elle yapılmış kutsal yere
değil, ama şimdi bizim için Tanrı’nın önünde görünmek üzere asıl göğe girdi” (Çıkış 25:9,40; İbraniler
9:23; 8:5; 9:24). {BM 222.1}
Gökyüzündeki tapınak, Musa’nın yaptığı tapınağın sadece aslıydı. Yeryüzündeki tapınağın
yüceliği, Mesih’in bizler için Tanrı’nın tahtının önünde hizmet ettiği göksel tapınağın yüceliğini
yansıtmaktadır. Göksel tapınakla ve insanın kurtuluşuyla ilgili önemli gerçekler, yeryüzündeki
tapınağa ve onun hizmetlerine bakılarak anlaşılabilirdi. {BM 222.2}
İki bölme
Gökyüzündeki tapınağın kutsal bölmeleri, yeryüzündeki tapınakta iki bölme şeklinde temsil
ediliyordu. Yuhanna’ya, Tanrı’nın gökyüzündeki tapınağının bir görüntüsü verildi. ‘Tahtın önünde alev
alev yanan yedi meşaleyi’ gördü. ‘Altın bir buhurdan taşıyan başka bir melek’ gördü. Tahtın önündeki
altın sunakta tüm kutsalların dualarıyla birlikte sunmak üzere kendisine çok miktarda buhur verildi
(Esinleme 4:5; 8:3). Peygamber burada gökyüzündeki tapınağın ilk bölmesini gördü. ‘Yedi meşaleye’
ve ‘altın sunağa’ tanık oldu. Bunlar yeryüzündeki tapınakta yer alan altın kandillik ve buhurdanlıktı. {BM
222.3}
“Sonra Tanrı’nın gökteki tapınağı açıldı ve tapınakta O’nun antlaşma sandığı görüldü” (Esinleme
11:19). {BM 222.4}
Böylece, konuyu çalışanlar gökteki tapınağın varlığının kanıtlarına kavuştular. Yuhanna onu gökte
gördüğünü söylüyordu. {BM 222.5}
Gökteki tapınağın en kutsal yerinde Tanrı’nın yasası durmaktadır. Yasayı barındıran sandık,
önünde Mesih’in günahkarlar için kanını sunduğu merhamet kürsüsüyle örtülü durmaktadır. Böylece,
Tanrfnın kurtarış tasarısında adalet ve merhametin nasıl birleşmiş olduğu görülür. Bu birleşme tüm
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
105/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
gökyüzünü hayrete düşürmektedir. Meleklerin görmeyi arzuladığı merhametin sırrı işte budur. Tanrı
hem adil davranıp hem de tövbe eden günahkarı aklamıştır. Mesih, kalabalıkları yıkımdan kurtarıp
onları kendi doğruluğunun lekesiz giysileriyle örtmüştür. {BM 222.6}
Mesih’in insan için yalvarışta bulunma görevi, Zekarya’da dile getirilmektedir: “Ona her şeye
egemen Rab şöyle diyor de: İşte Dal diye adlandırılan adam! Bulunduğu yerde filizlenecek ve Rab’bin
Tapınağı’nı kuracak. Evet, Rab’bin Tapınağı’nı kuracak olan O’dur. Görkemle kuşanacak, tahtında
oturup egemenlik sürecek. Tahtında oturan kahin olacak. İkisi arasında tam bir uyum olacak”
(Zekarya 6:12,13). {BM 223.1}
‘Rab’bin Tapınağı’nı kuracak.’ Mesih kendisini kurban ve aracı olarak sunması, Tanrı kilisesinin
temeli ve yapıtaşıdır. “Bü­tün yapı, Rab’be ait kutsal bir tapınak olmak üzere O’nda kenetlenip
yükseliyor” (Efesliler 2:20,21). ‘Görkemle kuşanacak.’ Kurtulanların şöyle bir ezgisi olacak: “Yücelik
ve güç sonsuzlara dek, bizi seven, kanıyla bizi günahlarımızdan özgür kılmış olan ve bizi bir krallık
haline getirip Babası Tanrfnın hizmetinde kahinler yapan Mesih’in olsun. Amin” (Esinleme 1:5,6). {BM
223.2}
‘Tahtında oturup egemenlik sürecek. Tahtında oturan kahin olacak.’ Yücelik egemenliği henüz
başlamamıştır. Mesih’in aracılık hizmeti sona ermeden önce Tanrı O’na ‘sonu olmayan’ bir egemenlik
vermeyecektir (Luka 1:33). Şu anda Mesih Babasıyla birlikte tahtta oturmaktadır. ‘Acılarımızı taşıyan
ve elemlerimizi yüklenen’ artık tahtın üzerinde oturmaktadır. ‘Her alanda bizim gibi sınanmış, yine de
günah işlememiş bir başkahinimiz vardır.’ ‘Kendisi sınandığında acı çektiğine göre, sınananlara
yardım edebilir’ (İşaya 53:4; İbraniler 4:15; 2:18). Yaralı elleri, delinmiş göğsü ve zedelenmiş ayakları
olan Rab, kurtarmak için böyle bir bedel ödediği düşkün insan için şimdi de yalvarışta bulunmaktadır.
{BM 223.3}
‘İkisi arasında tam bir uyuın olacak.’ Baba’nın sevgisi kaybolan insanlık için kurtuluş çeşmesidir.
İsa öğrencilerine ‘Baba’nın kendisi sizi seviyor’ demişti. Tanrı, ‘Mesih’te, dünyayı kendisiyle
barıştırıyordu.’ ‘Tanrı dünyayı o kadar çok sevdi ki biricik Oğlunu verdi’ (Yuhanna 16:27; 2.Korintliler
5:19; Yuhanna 3:16). {BM 223.4}
Tapınağın sırrı çözülüyor
Gökyüzündeki gerçek tapınma çadırı, yeni antlaşma tapınağıdır. Mesih’in ölümüyle tipik hizmet son
bulmuştur. Buna göre Daniel’in 8:14’te sözünü ettiği tapınak yeni antlaşmanın tapınağı olmalıdır.
Böylece, ‘İki bin üç yüz akşam, sabah olacak, sonra Kutsal Yer yeniden kutsanacak’ peygamberliği,
aslında gökyüzündeki tapınağa işaret etmektedir. {BM 224.1}
Peki ama, tapınağın kutsanması ne demektir? Gökyüzünde kutsanması gereken herhangi bir şey
var mıdır? İbraniler 9’da hem yeryüzündeki hem de gökyüzündeki tapınakların kutsandığı
öğretilmektedir: “Nitekim Kutsal Yasa’ya göre, hemen her şey kanla temiz kılınır ve kan dökülmeksizin
bağışlama olmaz. Böylelikle aslı göklerde olan örneklerin bu kurbanlarla ama gökteki asıllarının
bunlardan daha iyi kurbanlarla temiz kılınması gerekti” (İbraniler 9:22,23). {BM 224.2}
Tapınağın kutsanması
Asıl tapınağın kutsanması Mesih’in kanıyla oldu. “Kan dökülıneksizin bağışlama olmaz.”
Başarılması gereken iş, bağışlama ya da günahın kaldırılmasıdır. {BM 224.3}
Ancak gökteki tapınakla günahın nasıl bir bağlantısı olabilir? Bu bağlantı, simgesel hizmete bir
gönderme yapılarak öğrenilebilir. Çünkü yeryüzündeki kahinler ‘göktekilerin örneği ve gölgesi olan bir
tapınakta hizmet’ etmektedirler (İbraniler 8:5). {BM 224.4}
Yeryüzündeki tapınağın hizmeti iki kısımdan oluşuyordu. Kahinler kutsal yerde her gün hizmet
ederlerdi. Başkahin tapınağın kutsanması için yılda bir kez en kutsal yerde özel bir kefaret işlemi
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
106/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
yapardı. Tövbe eden günahkar gün be gün sunularını getirir, elini kurbanın kafasına koyar,
günahlarını itiraf eder ve bunların kendisinden masum hayvana aktarılmasını sağlardı. Sonra da
hayvan boğazlanırdı. “Çünkü canlılara yaşam veren kandır. Ben onu size sunakta kendinizi günahtan
bağışlatmanız için verdim. Kan yaşam karşılığı günah bağışlatır” (Levililer 17:11). Tanrı’nın çiğnenen
yasası, suç işleyen kişinin can vermesini gerektirirdi. Günahkarın canını temsil eden kan, kahin
aracılığıyla kutsal yere götürülür ve perdenin önüne serpilirdi. Perdenin arkasında ise günahkarın
çiğnediği yasa bulunurdu. Bu tören yoluyla günah simgesel olarak tapınağa aktarılmış olurdu. Bazı
durumlarda kan kutsal yere götürülmezdi, et kahin tarafından yenilirdi. Her iki tören de günahın
kişiden tapınağa aktarılmasını sağlardı. {BM 224.5}
Bu işlem yıl boyunca böyle devam edip giderdi. İsrail’in günahları böylece tapınağa aktarılır ve
tümüyle ortadan kaldırılmaları için özel bir işlem gerekli olurdu. {BM 225.1}
Büyük kefaret günü
Yılda bir kez, büyük Kefaret Gününde, kahin tapınağın kutsanması için en kutsal yere girerdi. İki
erkeç getirilir ve kura çekilirdi. Erkeçlerden biri Rab’be sunulurdu (Ayet 8). Rab’be sunulan erkeç,
insanların günahları uğruna boğazlanırdı. Kahin onun kanını alıp perdeden içeri götürerek hem
merhamet kürsüsünün hem de buhurdanlığın üzerine serperdi. {BM 225.2}
Harun, “İki elini erkecin başına koyacak, İsrail halkının bütün suçlarını, başkaldırılarını, günahlarını
açıklayarak bunları erkecin başına aktaracak. Sonra bu iş için atanan bir adamla erkeci çöle
gönderecek. Erkeç İsrail halkının bütün suçlarını yüklenerek ıssız bir ülkeye taşıyacak. Adam erkeci
çöle salacak” (Levililer 16:21, 22). Salınan erkeç bir daha İsrail halkına dönmezdi. {BM 225.3}
Bu tören İsrailliler’e Tanrı’nın kutsallığını ve günahtan ne kadar çok iğrendiğini gösterecek şekilde
tasarlanmıştı. Bu kefaret işlemi devam ederken her insan kederlenmeliydi. Her türlü iş ve güç bir
kenara bırakılırdı: İsrail o günü dua, oruç ve yürek araştırmasıyla geçirirdi. Günahkarın yerine bir
kurban kabul edilir, ama günah kurbanın kanıyla ortadan kalkmazdı; sadece tapınağa aktarılırdı. Kan
sunusu yoluyla günahkar, yasanın yetkisini tanımış, günahını itiraf etmiş ve gelecek olan Kurtarıcıya
imanını ifade etmiş olurdu. Ancak yasanın mahkumiyetinden tümüyle özgür kılınmış sayılmazdı.
Kefaret Günü başkalım, sunuyu topluluktan alıp en kutsal yere girerdi. Sununun kanını merhamet
kürsüsüne ve yasanın üzerine serperdi. Sonra da aracı olarak günahı kendi üzerine alır ve tapınaktan
uzaklaştırırdı. Ellerini erkecin başı üzerine koyarak bütün bu günahları kendisinden erkece aktarırdı.
Erkeç bütün günahları alıp götürür, halk da o günahlardan sonsuza dek ayrılmış kabul edilirdi. {BM
225.4}
Göksel gerçeklik
Yeryüzündeki tapınakta yapılan bu hizmetler gerçekte göksel tapınakta da yerine gelmektedir.
Kurtarıcı göğe alındıktan sonra yüce kahinimiz olarak görev yapmaya başlamıştır: “Çünkü Mesih, asıl
kutsal yerin örneği olup elle yapılmış kutsal yere değil, ama şimdi bizim için Tanrı’nın önünde
görünmek üzere asıl göğe girdi” (İbraniler 9:24). {BM 226.1}
Kahinin ilk bölmedeki kutsal yeri dış bölmeden ayıran ‘perdedeki’ hizmeti, Mesih’in göğe
alındığında girdiği hizmeti temsil etmektedir. Kahin günlük hizmetinde Tanrı’nın önüne günah
sunusunun kanını ve İsrail’in dualarıyla yükselen buhuru getirir. Mesih günahkarların uğruna kendi
kanını, kendi doğruluğunun kokusunu ve günahkarların tövbelerini Baba’nın önüne getirerek O’na
sunar. Gökteki tapınağın ilk bölmesindeki hizmet işte böyledir. {BM 226.2}
Mesih’in öğrencilerinin imanı, göğe yükselirken O’nu izle­miştir. Ümitleri buradan
kaynaklanmaktadır: “Canlarımız için gemi demiri gibi sağlam ve güvenilir olan bu ümit, perdenin öte
tarafına geçer. İsa, Melkisedek düzenine göre sonsuza dek başkahin olup bizim uğrumuza oraya
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
107/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
öncümüz olarak geçti. Erkeçlerin ve danaların kanıyla değil, sonsuz kurtuluşu sağlayarak kendi
kanıyla kutsal yere ilk ve son kez girdi” (İbraniler 6:19,20; 9:12). {BM 226.3}
On sekiz yüzyıl boyunca bu iş tapınağın ilk bölmesinde sürüp gitmektedir. Mesih’in kanı tövbe
eden imanlıların adına Baba’nın bağışlamasını ve kabullenmesini sağlamış, ama onların günahları
yine de kayıt kitaplarında kalmıştır. Yılın sonundaki kefaret işlemi gibi Mesih de kefaret işlemini
tamamlamalı ve tapınağı günahtan arındırmalıdır. İşte bu işlem, 2300 günlük dönem sona erdiğinde
başlamıştır. O zaman Yüce Kahin tapınağı kutsamak için en kutsal yere girmiştir. {BM 226.4}
Yargılama işi
Yeni antlaşmada, tövbe edenin günahları iman yoluyla Mesih’in üzerine oradan da göksel tapınağa
aktarılır. Tıpkı yeryüzündeki tapınağın kutsanması gibi, göksel tapınakta da biriken günahlar kaldırılır.
Ancak bu işlem tamamlanmadan önce kayıtlara bakılarak kimlerin tövbeyle Mesih’e iman ettiğinin ve
bu kefaretin yararlarına hak kazandığının anlaşılması gereklidir. Dolayısıyla tapınağın kutsanması,
Mesih’in gelişinden önce bir sorgulama işlemini içerecektir. Çünkü O geldiğinde, herkesi eylemlerine
göre ödüllendirecektir (Esinleme 22:12). {BM 227.1}
Dolayısıyla peygamberliğin ışığını izleyenler, Mesih’in 2300 günün sonu olan 1844 yılında
yeryüzüne gelmek yerine, gelişine hazırlık amacıyla kefaret işlemini tamamlamak için göksel
tapınağın en kutsal yerine girdiğini gördüler. {BM 227.2}
Mesih hizmetinin sonucunda, halkının günahlarını kanıyla göksel tapınktan kaldırdığında, bunları
Şeytan’ın üzerine aktaracak ve son cezayı O’nun çekmesini sağlayacaktır. Erkeç, kimsenin
yaşamadığı bir yere gönderilirdi ve İsrail halkına bir daha asla dönmemesi sağlanırdı. Aynı şekilde
Şeytan, sonsuza dek Tanrı’nın ve O’nun halkının huzurundan atılacaktır. Günahın ve günahkarların
yıkıma uğradığı zaman O da yok edilecektir. {BM 227.3}
Bölüm 24: Mesih şimdi ne yapiyor?
Tapınak konusu hayal kırıklığının sırrını çözdü. Birbiriyle bağlantılı ve uyumlu olan tam bir gerçek
sistemini gözler önüne sererek Tanrı’nın elinin büyük advent akımını yönlendirdiğini ortaya koydu.
Mesih’in ikinci gelişini imanla bekleyenler, O’nun yücelik içinde görüneceğini ummuşlardı. Ancak
hayal kırıklığına uğradıkları zaman İsa’yı gözden yitirmişlerdi. Şimdi ise Yüce Kahinin en kutsal yerde
olduğunu görüyorlar, yakında kral ve kurtarıcı olarak ortaya çıkacağına iman ediyorlardı. Tapınaktan
gelen ışık geçmişi, şu anı ve geleceği aydınlatmaktaydı. Taşıdıkları bildiriyi tam olarak anlamasalar da
doğru olduğunu görmüşlerdi. {BM 228.1}
Yanlışları peygamberlik dönemlerinin hesaplanmasında değil, 2300 günün sonunda gerçekleşecek
olayın tammlanmasmdaydı. Yoksa peygamberlikte önceden bildirilen her şey zaten gerçekleşmişti.
{BM 228.2}
Mesih yeryüzüne gelmemiş, gökteki tapınağın en kutsal yerine girmişti: “Geceleyin görümlerde
baktım, göğün bulutları üzerinde insanoğluna benzer birinin geldiğini gördüm. Öncesiz Olan’ın yanına
ilerledi, onun önüne kendisini yaklaştırdı” (Daniel 7:13). {BM 228.3}
Bu giriş Malaki tarafından da önceden bildirilmişti: “İşte ulağımı gönderiyorum. Önümde yolu
hazırlayacak. Aradığınız Rab ansızın tapınağına gelecek; görmeyi özlediğiniz antlaşma ulağı
gelecek” (Malaki 3:1). Rab’bin tapınağa gelişi, ‘hiç beklenmedik’ bir şekilde gerçekleşecektir. Rab’bin
halkı O’nu orada bulmayı hiç ummayacaktır. {BM 228.4}
İnsanlar Rab’bi karşılamaya henüz hazır değildiler. Onlar için daha tamamlanması gereken bir iş
vardı. Halk Yüce Kahinin gökicki hizmetlerini iman yoluyla izlerken kendilerine yeni görevler
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
108/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
verilecekti. Kiliseye verilmesi gereken başka bir bildiri vardı. {BM 228.5}
Kim dayanacak?
Peygamber şöyle diyor: “Ama O’num geleceği güne kim da­ yonabilir? O belirince kim durabilir?
Çünkü O maden arıtıcının ateşi, çamaşırcının kül suyu gibi olacak; gümüş eritip arıtan gibi
davranacak: Levililer’i arındırıp altın, gümüş temizler gibi temiz­leyecek. Böylece Rab’be doğrulukla
sunular sunacaklar” (Malaki 3:2,3). Mesih’in yalvarışı son bulduğunda, yeryüzünde yaşayan insanlar,
Tanrı’nın önünde aracı olmadan durmak zorunda kalacaklardır. Giysileri tümüyle lekesiz, karakterleri
kan serpmesiyle günahtan arınmış olmalıdır. Tanrı’nın lütfü ve kendilerinin titiz gayretleriyle kötülüğe
karşı savaşta zafer kazanmalıdırlar. Gökyüzünde sorgulayıcı iman devam ederken ve tövbekar
imanlıların günahları tapınaktan kaldırılırken, Tanrı’nın halkı da yeryüzünde günaha sırt çevirmelidir.
Bu gayret Esinleme 14’te görülebilir. Günahtan kurtulma işi sürüp giderken, Mesih’in izleyicileri O’nun
gelişine hazırlanacaklardır. O zaman Rabbimizin gelişinde alacağı kilise, ‘üzerinde leke, buruşukluk
ya da buna benzer bir şey bulunmadan, görkemli bir biçimde kutsal ve kusursuz’ olacaktır’ (Efesliler
5:27). {BM 228.6}
“İşte güvey geliyor”
Mesih’in en kutsal yere tapınağı kutsamak için gelmesi (Daniel 8:14), İnsanoğlunun Öncesiz
Olan’ın yanına kadar ilerlemesi (Daniel 7:13), Rab’bin tapınağına gelmesi (Malaki 3:11) aslında aynı
olaydır. Bu olay aynı zamanda Matta 25’teki on kız benzetmesinde güveyin düğün şölenine gelmesi
olarak da temsil edilmektedir. {BM 229.1}
Benzetmede güvey geldiği zaman, hazırlıklı olan kızların, onunla birlikte düğün şölenine girdiklerini
görüyoruz. Güveyin gelişi düğünden önce gerçekleşmektedir. Düğün Mesih’in kendi egemenliğini
almasıdır. Kutsal Kent, Yeni Kudüs, egemenliğin başkenti ve temsilcisi ‘gelin, Kuzu’nun eşi’ olarak
kabul edilmektedir. Yuhanna şöyle anlatıyor: “Yedi melekten biri gelip benimle konuştu: ‘Gel!’ dedi.
“Kuzu’ya eş olacak gelini sana göstereyim.’ Sonra melek beni Ruh’un yönetiminde, büyük ve yüksek
bir dağa götürdü. Oradan bana, gökten, Tanrfnın yanından inen ve O’nun görkemiyle ışıldayan kutsal
kenti, Kudüs’ü gösterdi’” (Esinleme 21:9,10). {BM 229.2}
Gelin Kutsal Kenti temsil eder; güveyi karşılamaya giden kızlar da kilisenin simgesidir. Esinleme’de
Tanrı’nın halkının düğün yemeğinin konuklan olduğu söyleniyor. Eğer onlar konuksa, gelin olamazlar.
Mesih, gökyüzünde, Öncesiz Olan’dan ‘egemenliği, görkemi ve krallığı’ alacaktır. Egemenliğinin
başkenti olan Yeni Kudüs, ‘kendi güveyi için hazırlanmış süslü bir gelin gibi’ olacaktır. Egemenliği
aldıktan sonra kralların Kralı ve rablerin Rabbi olarak halkını kurtarmaya gelecektir (Daniel 7:14;
Esinleme 21:2). {BM 229.3}
Rab’bi beklemek
“İşte güvey geliyor!” duyurusu binlerce kişiyi Rab’bin gelişini beklemeye yönlendirdi. Güvey
beklenen zamanda dünyaya değil, gökyüzünde Öncesiz Olan’a geldi. “Hazır olanlar O’nunla birlikte
düğün şölenine katıldılar. Onlar yeryüzünde olduklarından kişisel olarak orada bulunmadılar. Mesih’in
izleyicileri, ‘düğün şöleninden dönen Efendileri geldiğinde uyanık bulunan köleler gibi olmalıdırlar’
(Luka 12:36). Mesih’in ne yaptığını anlamalı ve O’nu iman yoluyla izlemelidirler. Bu anlamda düğün
şölenine katılmaları söyleniyor. {BM 230.1}
Benzetmede, kandilliklerinde yağ olan kişiler düğün şölenine katılıyorlar. Acı dolu sınav gecesinde
sabırla bekleyenler, daha belirgin bir ışık için Kutsal Kitap’ı araştıranlar, gökteki tapmağa ilişkin
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
109/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
gerçeği ve Kurtarıcı’nın hizmetindeki değişimi gördüler. O’nun yukarıdaki tapmakta yerine getirdiği
görevi iman yoluyla izlediler. Aynı gerçekleri kabul edenler, Mesih’i son aracılık gö­revinde iman
yoluyla izleyenler düğün şölenine giriyorlar. {BM 230.2}
Tapmağın kapanışı
Matta 22’deki benzetmede yargı, düğün şöleninden önce gerçekleşiyor. Düğünden önce kral
geliyor ve konukların düğün elbiselerini giyip giymediklerine bakıyor. Buradaki elbise Kuzu’nun
kanıyla yıkanmış lekesiz karakteri temsil etmektedir (Esinleme 7:14). Düğün elbiseleriyle gelenler
kabul edilmekte, Tanrfnın egemenliğinde pay almaya ve tahtında yer edinmeye layık bulunmak­tadır.
{BM 230.3}
Her çağda Mesih’e tanıklık edenlerin yaşamları incelendikten ve hüküm verildikten sonra
sorgulama son bulacak ve merhamet kapısı kapatılacaktır. Hazır olanlar düğün şölenine girecek ve
kapı kapatılacaktır. Böylece insanlığın kurtuluşu tamamlanmış olacaktır. {BM 230.4}
Yeryüzündeki tapınakta, Başkahin, En Kutsal Yere girdiğinde, ilk bölmedeki hizmet son bulmuş
olurdu. Dolayısıyla Mesih kefaret işlemini tamamlamak amacıyla En Kutsal Yere girdiğinde, ilk
bölmedeki hizmetine son verdi. Ardından ikinci bölmedeki hizmeti başladı. Mesih bizim yalvarışçımız
olarak görevinin yalnızca bir kısmını tamamlamıştı. Günahkarların uğruna Baba’nın huzurunda hala
kanıyla yalvarmaktadır. {BM 231.1}
1800 yıl boyunca Tanrı’nın önüne gelmek için açık duran ümit ve merhamet kapısı kapanmış, ama
başka bir kapı açılmıştı. Mesih’in En Kutsal Yerdeki yalvarışı aracılığıyla günahların bağışlanmıştır.
Mesih’in günahkarlar adına hizmet ettiği göksel tapınağa giren ‘açık bir kapı’ hala vardır. {BM 231.2}
Mesih’in Esinleme’deki şu sözlerinin uygulaması artık görülebilmektedir: “Kutsal ve gerçek olan,
Davut’un anahtarına sahip olan, açtığını kimsenin kapayamadığı, kapadığını kimsenin açamadığı Kişi
şöyle diyor: ‘Senin yaptıklarını biliyorum. İşte senin önüne, kimsenin kapayamayacağı açık bir kapı
koydum” (Esinleme 3:7,8). {BM 231.3}
İsa’yı kefaret görevinde iman yoluyla izleyenler, O’nun aracı olmasının yararlarına ortaktırlar; ışığı
reddedenler için bu görevin herhangi yararı olmayacaktır. Mesih’in Kurtarıcı olduğuna inanmayı
reddeden Yahudiler, O’nun getirdiği bağışlamaya kavuşamadılar. İsa göğe alındığı ve göksel tapınağa
girdiği zaman öğrenciler, O’nun aracı oluşunun bereketlerine kavuştular. Yahudiler ise kendi yararsız
kurbanlarına ve sunularına devam ederek tümüyle karanlıkta kaldılar. Eskiden insanların Tanri’nin
huzuruna girmek amacıyla kullandığı kapı artık açık değildi. Yahudiler Rab’bi, O’nun o zaman
bulunabileceği gökteki tapınak aracılığıyla aramayı reddettiler. {BM 231.4}
İnanmayan Yahudiler, Baş Kahinimizin görevine kayıtsız kalan dikkatsiz ve inançsız imanlıları
temsil etmektedir. Başkahinin En Kutsal Yere girdiği ve hizmet ettiği zaman, tüm İsrail’in tapınağın
çevresinde toplanması ve Tanri’nin önünde kendisini alçaltması beklenirdi. Günahlarının
bağışlanması ve topluluktan kesilip atılmamaları için böyle yapmalıydılar. Aynı şekilde bu Kefaret
Gününde de Baş Kahinimizin görevini anlamamız ve bizden beklenen hizmetleri bilmemiz ne kadar
önemlidir! {BM 231.5}
Nuh’un zamanında gökyüzünden yeryüzüne bir bildiri gönde­rilmişti. İnsanların kurtuluşu, bu
bildiriye nasıl karşılık verdiklerine bağlı olacaktı (Yaratılış 6:6­9; İbraniler 11:7). Sodom’un zamanında
Lut, onun eşi ve iki kızı dışında kalan herkes, gökten gelen ateşle mahvoldu (Yaratılış 19). Aynı şey
Mesih’in zamanı için de gerçektir. Tanri’nin Oğlu inançsız Yahudilere şöyle seslendi: “Bakın, eviniz
ıssız bırakılacak!” (Matta 23:38). Son günlere bakan aynı Sonsuz Güç, ‘gerçeği sevmeye ve böylece
kurtulmaya yanaşmayanlar’ için şöyle ilan ediyor: “İşte bu nedenle Tanrı, yalana kanmaları için
onların üzerine yanıltıcı bir güç gönderiyor” (2.Selanikliler 2:10, 11). Onlar Tanrı Sözünün gerçeklerini
reddettikçe Kutsal Ruh onları sevdikleri aldanışla baş başa bırakacaktır. Ancak Mesih, insan için hala
yalvarışta bulunmaktadır. Işık, onu arayanlara verilecektir. {BM 232.1}
1844 yılının geçmesi, advent inancına bağlı olanlar için büyük bir sınanmaydı. Tek tesellileri,
zihinlerini yukarıdaki tapmağa yönlendiren ışık olmuştu. Bu kişiler beklerken ve dua ederken, yüce
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
110/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Baş Kahinlerinin başka bir göreve başladığını gördüler. Mesih’i iman yoluyla izleyerek kilisenin son
hizmetini de görebildiler. Bi­rinci ve ikinci meleğin bildirilerini daha açık bir şekilde anlayabildiler.
Esinleme 14’teki üçüncü meleğin ciddi uyarısını almaya ve yeryüzüne ulaştırmaya hazırlandılar. {BM
232.2}
Bölüm 25: Tanri’nin değişmeyen yasasi
“Sonra Tanrı’nın gökteki tapınağı açıldı ve tapınakta O’nun antlaşma sandığı göründü. O anda
şimşekler çaktı, uğultular ve gök gürlemeleri işitildi. Yer sarsıldı ve şiddetli bir dolu fırtınası koptu”
(Esinleme 11:19). Tanrı antlaşmasının sandığı, tapınağın ikinci bölmesi olan En Kutsal Yerdedir.
Gökteki aslının gölgesi olan yeryüzündeki tapınma çadırının hizmetinde bu bölme, tapınağın
kutsanması için yalnızca büyük Kefaret Günü açılırdı. Dolayısıyla Tanrı’nın gökteki tapınağının
açılması ve antlaşma sandığının görünmesi, Mesih’in kefaret görevini tamamlamak amacıyla 1844
yılında En Kutsal Yere girdiğini göstermektedir. En Kutsal Yere giren yüce Başkahini iman yoluyla
izleyenler, antlaşma sandığını gördüler. Tapınak konusunu incelerken Kurtarıcının görevindeki
değişimi anlamışlar ve şimdi de Tanrı’nın sandığı önünde hizmet ettiğini görmüşlerdir. {BM 233.1}
Yeryüzündeki tapınma çadırında bulunan sandıkta iki taş levha vardı. Bunların üzerinde Tanrı’nın
yasası yazılıydı. Tanrı’nın gökteki tapmağı açıldığı zaman, antlaşma sandığı göründü. Gökteki En
Kutsal Yerde, tanrısal yasa ­ Tanrı’nın söylediği ve taş levhalar üzerine parmağıyla yazdığı yasa ­
bulunmaktadır. {BM 233.2}
Bu noktayı anlayabilenler, Kurtarıcının şu sözlerindeki gücü fark ettiler: “Size doğrusunu
söyleyeyim, gök ve yer ortadan kalkmadan, her şey gerçekleşmeden, Kutsal Yasa’dan ufacık bir harf
ya da bir nokta bile eksilmeyecek” (Matta 5:18). Tanrı’nın isteğinin yüce bir açıklaması olan ve O’nun
karakterini gözler önüne seren yasa, sonsuza dek kalıcıdır. {BM 233.3}
Tanrı’nın yasasındaki on buyruktan biri de Sept buyruğudur. Tanrı’nın Ruhu, Söz’ün öğrencilerini
etkileyerek, Yaratıcının din­lenme gününü göz ardı ettiklerini ve bu buyruğu çiğnediklerini gösterdi.
Bunun üzerine öğrenciler, haftanın ilk gününü tutmanın nedenlerini incelemeye başladılar. Dördüncü
buyruğun kaldırıldığına ya da Sept gününün değiştiğine ilişkin herhangi bir kanıt bulamadılar.
Tanrı’nın isteğini bilmeyi ve yapmayı içtenlikle istiyorlardı. Bu yüzden Tanrı’nın Sept gününü kutsal
tutmaya başlayarak O’na bağlılıklarını açığa vurdular. {BM 233.4}
Adventist imanlıların inancını ortadan kaldırmak için büyük gayret gösterildi. Göksel tapınağa ilişkin
gerçeğin Tanrı’nın yasasını ve dördüncü buyruktaki Septi içerdiğini herkes görüyordu. Mesih’in göksel
tapınaktaki hizmetini açıklayan Kutsal Yazının uyumlu gerçeğine karşı gelmenin sırrı burada
yatıyordu. İnsanlar Tanrı’nın açmış olduğu kapıyı kapatmak istediler. Ne var ki Mesih, en kutsal yerin
kapısını açmıştı ve dördüncü buyruk oradaki yasanın içinde yer alıyordu. {BM 234.1}
Mesih’in aracı oluşunun ve Tanrı yasasının ışığını kabul edenler, bunların Esinleme 14’ün
gerçekleriyle bağlantılı olduğunu ve Rab’bin gelişi için yeryüzünde yaşanlara yönelik üç yönlü bir
uyarı verildiğini anladılar (Ek’e bkz.). ‘Yargı saati gelmiştir’ duyurusu, Kurtarıcının yalvarış hizmeti son
bulana ve dönüp halkını alana kadar devam etmelidir. 1844’de başlayan yargı, yaşayanların ve
ölülerin durumuna karar verilene ve tüm insanların sorgulanması bitene kadar sürecektir. {BM 234.2}
İnsanların yargı gününde dayanabilmesi için bildiri şöyle buyruk veriyor: “Tanrı’dan korkun! O’nu
yüceltin! Çünkü O’nun yar­gılama saati geldi. Göğü, yeri, denizi ve su pınarlarını yaratana tapının!”
Bu bildirinin kabul edilmesi, “Tanrı’nın buyruklarını yerine getiren ve İsa’ya olan imanlarını sürdüren
kutsalların sabrını’ gerektirecektir” (Esinleme 14:7,12). {BM 234.3}
Yargıya hazır olmak için insanlar Tanrı’nın yasasını tutmalıdırlar. Pavlus şöyle söylüyor: “Kutsal
Yasayı bilerek günah işleyenler bu Yasa’yla yargılanacaklardır... Tanrı’nın, insanları gizli suçlarından
ötürü İsa Mesih aracılığıyla yargılayacağı gün böyle olacaktır,” “İman olmadan Tanrı’yı hoşnut etmek
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
111/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
imkansızdır,” “İmanla yapılmayan her şey günahtır” (Romalılar 2:12­16; İbraniler 11:6; Romalılar
14:23). {BM 234.4}
İlk melek Tanrı’dan korkmaları ve O’nu yüceltmeleri için insanlara çağrıda bulundu. Bunu yapmak
için O’nun yasasına uymalıdırlar. İtaat olmadan tapınmanın hiçbir türü Tanrı’yı hoşnut etmez. “Tanrı’yı
sevmek, O’nun buyruklarını yerine getirmek demektir” (1.Yuhanna 5:3; bkz. Süleyman’ın Özdeyişleri
28:9). {BM 234.5}
Yaratıcıya tapınma çağrısı
Tanrı’ya tapınma görevi O’nun Yaratıcı olması gerçeğine dayanmaktadır. “Gelin, tapınalım,
eğilelim, Bizi yaratan Rab’bin önünde diz çökelim” (Mezmurlar 95:6; bkz. Mezmurlar 96:5; Mezmurlar
100:3; İşaya 40:25, 26; 45:18). {BM 235.1}
Esinleme 14’te, insanlar Yaratıcıya tapınmaya ve Tanrı’nın buyruklarına uymaya çağrılıyor. Bu
buyruklardan biri Yaratıcı olarak Tanrı’ya işaret etmektedir: “Ama yedinci gün bana, Tanrın Rab’be
Sept Günü olarak adanmıştır. O gün sen, oğlun, kızın, erkek ve kadın kölen, hayvanların, aranızdaki
yabancı hiçbir iş yapmayacaksınız. Çünkü ben, Rab yeri, göğü, denizi ve bütün canlıları altı günde
yarattım, yedinci gün dinlendim. Bunun için Sept Günü’nü kutsadım ve kutsal kıldım” (Çıkış 20:10,11).
Rab Sept gü­nüne ilişkin şöyle dedi: “Tanrınız Rab’bin ben olduğumu bilmeniz için onlar sizinle benim
aramda belirti olacaklar” (Hezekiel 20:20). Sept günü herkes tarafından tutulmuş olsaydı, insanlar
Yaratıcıdan başkasına tapmayacaktı. Putperest, tanrıtanımaz ve tanrısaymaz insanlar olmayacaktı.
Sept gününü tutmak, göğü, yeri, denizi ve su pınarlarını yaratana bağlılık belirtisidir. İnsanların
Tanrı’ya tapınmasını ve O’nun buyruklarını tutmasını buyuran bildiri, onları özellikle dördüncü buyruğa
uymaya yönlendirecektir. {BM 235.2}
Tanrı’nın buyruklarına ve İsa’ya olan imanlarına bağlı kalan­ların yanı sıra başka bir sınıf daha
vardır: “Bir kimse canavara ve onun benzeyişindeki puta taparsa, alnı üzerine ya da eli üzerine onun
işaretini kabul ederse, Tanrı gazabının kasesinde saf olarak hazırlanmış Tanrı öfkesinin şarabından
içecektir” (Esinleme 14:9, 10). Canavar, put ve işaretten kasıt nedir? {BM 235.3}
Ejderhanın kimliği
Bu simgelerin bulunduğu peygamberlik Esinleme 12’de başlar. Mesih’i doğum anında yok etmeye
çalışan ejderhanın Şeytan olduğu söylenmektedir (Esinleme 12:9). Şeytan, Hirodes’i etkisi altına
alarak Kurtarıcı’yı öldürmeye çalışmıştı. Ne var ki ilk yüzyıllarda Mesih’le ve O’nun halkıyla savaşan
Şeytan’ın aracı, putperestliğin yaygın olduğu Roma İmparatorluğuydu. Dolayısıyla {BM 235.4}
ikinci anlamda ejderha, putperest Roma’nın simgesidir. {BM 236.1}
Esinleme 13’te başka bir canavar vardır. Ejderha, parsa benzeyen bu yeni canavara ‘kendi gücü
ve tahtıyla birlikte büyük yetki verdi.’ Yeni canavar, birçok Protestan’ın inandığı gibi, bir zamanlar
Roma imparatorluğunun elinde bulunan güç, taht ve yetkiye kavuşan papalığı simgelemektedir.
“Canavara, kurumlu sözler söyleyen ve küfürler savuran bir ağız ve kırk iki ay süreyle kullanabileceği
bir yetki verildi. Tanrı’ya sövmek, O’nun adına ve konutuna, yani gökte yaşayanlara sövmek için
ağzını açtı. Kutsallara karşı savaş açıp onları yenmesine izin verildi. Canavar, her oymak, her halk,
her dil ve her ulus üzerinde yetkili kılındı” (Esinleme 13:5­7). Bu peygamberlik, Daniel 7’de sözü
geçen küçük boynuzun tanımına oldukça uymakta ve papalığa işaret etmektedir. {BM 236.2}
“Kırk iki ay süreyle kullanabileceği bir yetki verildi.” Kırk iki ay ­ Daniel 7’deki üç buçuk yıla ya da
1260 güne denk gelmektedir. Papalığın gücü Tanrı’nın halkını bu süre boyunca ezecektir. Önceki
bölümlerde belirtildiği gibi bu süre, papalığın egemenliğiyle, İ.S. 538 yılında başlamış ve 1798 yılında
son bulmuştur. O tarihte papalık gücü ‘ölümcül yarasını’ almış ve böylece “Başkasını tutsak eden,
tutsaklığa gidecek” peygamberliği yerine gelmiştir. {BM 236.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
112/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Yeni bir gücün yükselişi
Bu noktada ortaya başka bir simge çıkıyor: “Bundan sonra başka bir canavar gördüm. Yerden
çıkan bu canavarın kuzu gibi ki boynuzu vardı, ama ejderha gibi ses çıkarıyordu” (Esinleme 13:11).
Bu ulus önceki simgelerle belirlenenlere benzememektedir. Yeryüzünde hüküm süren büyük
egemenlikleri peygamber Daniel şöyle görür: “Geceleyin görümde, göğün dört rüzgarının büyük de­
nizin üzerine saldırdığını gördüm. Denizden birbirinden farklı dört büyük canavar çıktı” (Daniel 7:2).
{BM 236.4}
Kuzu gibi boynuzları olan canavarın ‘yerden çıktığı’ görülmektedir. Bu ulus, kök salmak için diğer
güçleri ortadan kaldırmak yerine, önceden beri boş kalan bir bölgeyi işgal edecek ve huzur içinde
büyüyecektir. Dolayısıyla nerede olduğunu bilmek için Batı’ya bakılmalıdır. {BM 236.5}
1798’de hangi ulus yükselmeye başladı? Hangi ulus güç vaat­leriyle dünyanın dikkatini üzerine
çekmeyi başardı? Bu peygamberliğin yerine geldiği tek bir ulus vardır ­ Amerika Birleşik Devletleri. Bir
tarihçi, bu ulusun yükselişini hiç farkında olmadan Kutsal Yazıdaki ayetlere çok benzer terimlerle dile
getirmiş ve ‘‘boş bir diyardan yükselen gizem’1 sözcüklerini kullanmıştır. Ayrıca, ‘imparatorluk haline
gelen sessiz bir tohum’ benzetmesine de başvurmuştur. 1850 yılında Avrupalı bir gazeteci, Amerika
Birleşik Devletlerinin, ‘kendi güç ve gururunu her gün artırarak toprağın sessizliğinden türediğini’ dile
getirmiştir.2 {BM 237.1}
“Kuzu gibi iki boynuzu vardı.” Kuzu gibi boynuzlar gençliği, masumluğu ve şefkati temsil
etmektedir. Krallık baskısından ve ruhban sınıfının hoşgörüsüzlüğünden Amerika’ya kaçan ilk
Hıristiyan sürgünler, sivil ve dinsel özgürlüğü oluşturmaya kararlıydılar. Bağımsızlık Bildirisi, ‘tüm
insanların eşit yaratıldığı’ gerçeğini ortaya koyarak ‘yaşam, özgürlük ve mutluluk arayışı’ hakkını
vurgulamıştır. Anayasa insanlara kendilerini yönetme hakkını tanımış, en çok oy alan temsilcilerin
yasaları yürütmesini sağlamıştır. Ayrıca halka dinsel inanç özgürlüğü de tanınmıştır. Cumhuriyetçilik
ve Protestanlık, ulusun temel ilkeleri, gücünün ve zenginliğinin sırrı haline gelmiştir. Milyonlarca kişi
bu kıyılara çıkmış, Birleşik Devletler yeryüzünün en güçlü ulusları arasındaki yerini almıştır. {BM 237.2}
Çarpıcı bir çelişki
Ancak kuzu gibi boynuzları olan canavar hakkında şöyle denilmektedir: “Ejderha gibi ses
çıkarıyordu. Birinci canavarın bütün yetkisini onun adına kullanıyor, yeryüzünü ve orada yaşayanları
ölümcül yarası iyileşmiş olan birinci canavara tapmaya zorluyordu. İnsanların gözü önünde, gökten
yeryüzüne ateş yağdıracak kadar büyük mucizeler yapıyordu. Birinci canavarın adına yapmasına izin
verilen mucizeler sayesinde, yeryüzünde yaşayanları saptırdı” (Esinleme 13:11­14). {BM 237.3}
Kuzu gibi boynuzlar ve ejderha sesi bir çelişkiye işaret etmektedir. Bir ejderha gibi konuşacak
olması ve birinci canavarın yetkisini kullanması, ejderhanın ve parsa benzeyen canavarın ruhuna
sahip olacağını, hoşgörüsüzlük ve zulümle hareket edeceğini gösteriyor. Üstelik yeryüzünde
yaşayanları birinci canavara tapınmaya zorlaması, bu ulusun, yetkisini papalığa hürmet için
kullanacağını ortaya koyuyor. {BM 237.4}
Böyle bir eylem, onun bağımsız kurumlarının dehasına, Bağımsızlık Bildirgesinin ciddi kararlarına
ve Anayasaya karşı durmaktadır. Anayasaya göre, “Kongre, dinin kuruluşuna ilişkin herhangi bir yasa
çıkaramaz ve dinsel özgürlüğü kısıtlayamaz. Birleşik Devletlerin yetkisi altındaki herhangi bir kamu
kuruluşu dinsel ayrım yapamaz.” Bu güvencelerin açıkça çiğnenmesi simgesel olarak ortaya
konulmaktadır. Kuzu gibi boynuzlan olan canavar ­ pak, şefkatli ve zararsız gibi görünse de ­ bir
ejderha gibi konuşmaktadır. {BM 238.1}
“Onlara, kılıçla yaralanmış, ama sağ kalmış olan canavarın onuruna bir put yapmalarını buyurdu.”
Peki ama ‘canavarın putu’ ne demektir? Nasıl biçimlendirilecektir? {BM 238.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
113/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
İlk kilise, bozulduktan sonra laik gücün desteğine başvurmuştu. Sonuç olarak ortaya devlet
tarafından kontrol edilen bir kilise, yani papalık çıktı. Birleşik Devletlerin ‘canavarın putunu’ yapması
için, dinsel gücün sivil hükümeti kontrol eder duruma gelmesi gerekecektir. Böylece devlet, kilise
tarafından, onun amaçlarını yerine getirmek için kullanılacaktır. {BM 238.3}
Roma’nın izinden giden Protestan kiliseleri, vicdan özgürlüğünü kısıtlamaya yönelik bir arzu
duymuştur. Bunun bir örneği İngiliz Kilisesinin bölücülere uyguladığı zulümdür. On altıncı ve on
yedinci yüzyıllarda İngiliz kilisesine boyun eğmeyen önderler ve insanlar cezaya, işkenceye ve hatta
ölüme mahkum edilirlerdi. {BM 238.4}
İmandan dönüş, ilk kiliseyi sivil yönetimin desteğini aramaya yönlendirmiş, bu da canavar olan
papalığın yolunu açmıştı. Pavlus, “İmandan dönüş başlamadıkça ve mahvolacak olan yasa tanımaz
adam” ortaya çıkmadıkça sonun gelmeyeceğini bildirmişti (2.Selanikliler 2:3). {BM 238.5}
Yine Kutsal Kitap şöyle buyuruyor: “Şunu bil ki, son günlerde çetin anlar olacaktır. İnsanlar,
kendilerini seven, para düşkünü, övüngen, kibirli, küfürbaz, anne baba sözü dinlemez, nankör,
kutsallıktan ve sevgiden yoksun, uzlaşmaz, iftiracı, özünü denetleyemeyen, azgın ve iyilik düşmanı
olacaklar. Hain, aceleci, kendini beğenmiş, Tanrı’dan çok eğlenceyi seven, Tanrı yolundaymış gibi
görünüp bu yolun gücünü inkar edenler olacaklar” (2.Timoteyus 3:1­5). “Ruh açıkça diyor ki, sonraki
zamanlarda bazıları imandan dönecek. Vicdanları adeta kızgın bir demirle dağlanmış olan
yalancıların ikiyüzlülüğü nedeniyle aldatıcı ruhlara ve cinlerin öğretilerine kulak verecekler”
(2.Timoteyus 4:1). {BM 238.6}
‘Gerçeği sevmeyenler ve böylece kurtulmaya yanaşmayanlar’ yanıltıcı bir güçle aldanacaklar, bir
yalana kanacaklar (2.Selanikliler 2:10,11). Bu duruma gelindiğinde ilk yüzyıllarda olan şeyler
tekrarlanacaktır. {BM 239.1}
Protestan kiliselerindeki inanç çeşitliliği yüzünden bazı kişiler, onların birleşip tek bir güç haline
gelemeyeceğini söylemektedir. Ancak son yıllarda Protestan kiliselerinde, birliğe karşı giderek
büyüyen bir sempati duyulmaktadır. Böyle bir birlik oluş­turmak için herkesin aynı düşüncede
olmadığı konular ayıklanacaktır. Böylece tam birlik için zor kullanmaya tek bir adım kalacaktır. {BM 239.2}
Birleşik Devletlerin önde gelen kiliseleri, öğretiler üzerinde birleştikten sonra devleti etkisi altına
alarak onun kurumlarına istedikleri gibi şekil vermeyi arzulayacaktır. O zaman Protestan Amerika,
Roma hiyerarşisinin bir benzerini yaratmış olacaktır. Buna karşı koyanlar da kaçınılmaz bir şekilde
cezalandırılacaktır. {BM 239.3}
Canavar ve putu
İki boynuzlu canavar, ‘küçük büyük, zengin yoksul, özgür köle, herkesin sağ eli ya da alnı üzerine
bir işaret vurduruyordu. Öyle ki, bu işareti, yani canavarın adını ya da adını simgeleyen sayıyı
taşıyanların dışında hiç kimse ne bir şey satın alabiliyor, ne de satabiliyordu” (Esinleme 13:16,17).
Üçüncü melek şöyle uyarıyor: “Bir kimse canavara ve onun benzeyişindeki puta taparsa, alnı üzerine
ya da eli üzerine onun işaretini kabul ederse, Tanrı gazabının kasesinde saf olarak hazırlanmış Tanrı
öfkesinin şarabını içecektir.” {BM 239.4}
Canavarın putu imandan dönmüş olan Protestanlığı temsil etmektedir. Protestanlığın bu türü,
kiliselerinin dogmalarını kabul ettirmek için sivil gücün desteğini aradıkları zaman gelişecektir.
‘Canavarın işaretinin’ tanımlanması gerekir. {BM 240.1}
Tanrı’nın buyruklarına uyanlar, canavara ve onun putuna tapınarak bu işareti alanlarla karşı
karşıyadır. Tanrı’nın yasasına uymak ya da çiğnemek Tanrı’ya tapanlarla canavara tapanların ayırt
edilmesini sağlayacaktır. {BM 240.2}
Canavarın ve putunun özel niteliği, Tanrı buyruklarının çiğ­ nenmesidir. Daniel, küçük boynuz olan
papalıkla ilgili olarak şöyle demektedir: “Belirlenen zamanları ve yasaları değiştirmeyi amaçlayacak”
(Daniel 7:25). Pavlus, ‘yasa tanımaz adam’ diye nitelediği aynı gücün kendisini Tanrı’nın üzerinde
yücelteceğini dile getirdi (2.Selanikliler 2:3). Papalık yalnızca Tanrı’nın yasasını değiştirme yoluyla
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
114/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
kendisini Tanrı’nın üzerinde yüceltebilirdi. Değiştirilen yasalara uyan kişiler de, papalık yasalarını
onurlandırmış ve Tanrı’nın yerine papalığı koymuş olacaktı. {BM 240.3}
Papalık Tanrı’nın yasasını değiştirme girişiminde bulundu. Dördüncü buyruk değiştirilerek haftanın
yedinci günü yerine birinci gününün tutulmasına karar verildi. Kesin ve kasıtlı bir değişim yapıldı:
“Belirlenen zamanları ve yasaları değiştirmeyi amaçlayacak.” Dördüncü buyruğun değiştirilmesi
peygamberliği tümüyle yerine getirmektedir. Papalık gücü bu noktada kendisini Tanrı’dan üstün
görmüştür. {BM 240.4}
Tanrı’ya tapınanlar özellikle dördüncü buyruğu tutup tutma­dıklarına bakılarak ayırt edilecektir.
Canavara tapınanlar Yaratıcı nın anısını ortadan kaldırıp Roma’nın kurmacasını yüceltecektir. Papalık
ilk kibirli iddialarını Pazar gününü ‘Rab’bin günü’ ilan ederek ortaya atmıştır (Ek’e bkz). Ancak Kutsal
Kitap, Rab’bin gününün yedinci gün olduğunu söylemektedir. Mesih, “İnsanoğlu Sept günün de
Rab’bidir” demiştir (Markos 2:28). Ayrıca (bkz. İşaya 58:13; Matta 5:17­19). Mesih’in Sept gününü
değiştirdiğine yönelik iddialar, O’nun kendi sözleriyle çürütülmektedir. {BM 240.5}
İncil’in sessizliği
Protestanlar şunu kabul etmektedir: “İncil, Sept gününün tutulması ve kurallarına uyulması
konusunda tam bir sessizlik içinde­dir.”3 {BM 240.6}
“Mesih’in ölümüne kadar Sept’in yedinci günde tutulmasını bırakmayı ve birinci günde tutulmasına
başlamayı öngören herhangi bir buyruk yoktur”4 {BM 241.1}
Katolikler Sept gününün değişmesinin kendi kiliseleri aracılığıyla gerçekleştiğini kabul ederler.
Ayrıca Protestanların da Pazar’ı tutarak kendilerini onayladığını ilan ederler. Şöyle bir beyanda
bulunurlar: “Eski yasa boyunca kutsanmış olan gün Cumartesiydi; ama Kilise, İsa Mesih’in buyruğu
ve Tanrı Ruhunun yönlendirişiyle Cumartesiyi Pazarla değiştirdi. Bu yüzden biz de yedinci günü değil,
birinci günü kutsuyoruz. Pazar günü Rab’bin günüdür.”5 {BM 241.2}
Katolik Kilisesinin yetkisinin bir belirtisi olarak papalık yanlısı yazarlar, Sept gününün Pazar’la
değiştirildiğini kabul ediyorlar. Çünkü Pazar’ı tutarak kilisenin şölenler düzenleme ya da onları günah
ilan etme gücü olduğunu kabul ediyorlar.6 O halde Sept gününün değişmesi, Roma Kilisesinin
yetkisinin ­ canavarın ­ işareti değil midir? {BM 241.3}
Roma Kilisesi üstünlük iddiasından vazgeçmedi. Dünya ve Protestan kiliseleri Roma’nın yarattığı
Sept’i tutarken ve Kutsal Kitap Sept’ini reddederken bu iddiayı kabullenmiş oluyorlar. Bunu yaparken
de kendilerini Roma’dan ayıran ilkeyi ­ yalnızca Kutsal Kitap inancını ­ göz ardı ediyorlar. Pazar
akımını güçlendirme etkinliği yandaş toplamaya devam ederken, sonunda tüm Protestan dünyasını
Roma’nın bayrağı altına getirecektir. {BM 241.4}
Roma yanlıları ‘Protestanlar tarafından da Pazar gününün tutulmasını, Katolik Kilisesinin yetkisinin
kabul edilmesi’ olarak değerlendiriyorlar.7 Laik gücü kullanarak dinsel bir görevi uygulatmak,
canavarın putunu yapmak demektir. Pazar gününün Birleşik Devletler de tutulması, canavara ve onun
putuna tapınmak anlamına gelecektir. {BM 241.5}
Geçmiş kuşakların imanlıları, Kutsal Kitap Sept’ini tuttuklarını sanarak Pazar gününü kutsadılar.
Günümüzde de her kilisede Pazar gününü tutmanın tanrısal kaynaklı olduğuna inanan gerçek
imanlılar vardır. Tanrı onların içtenliğini ve dürüstlüğünü kabul ediyor. Ancak Pazar gününü tutmak,
yasayla uygulamaya konulunca ve dünya gerçek Sept konusunda aydınlatılınca, o zaman Roma’nın
buyruğuna uymak için Tanrı’nın buyruğunu çiğneyenler papalığı Tanrı’nın üzerine çıkarmış
olacaklardır. Böyle yapan kişiler, Roma’ya hürmet edeceklerdir. Canavara ve onun putuna
tapacaklardır. İnsanlar o zaman Roma’nın işaretini kabullenmiş olacaklardır. Bu konu açık bir şekilde
halkın önüne getirildiğinde ve Tanrı’nın buyruklarıyla insanların buyrukları arasında bir seçim
yapmaları istendiğinde, günahı seçmeye devam edenler ‘canavarın işaretini’ alacaklardır. {BM 241.6}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
115/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Üçüncü meleğin uyarısı
Ölümlüler için en dehşet verici tehdit, üçüncü meleğin bildirisinde yer almaktadır. İnsanlar bu
önemli konuda karanlıkta kalmamalıdır. Bu uyarı Tanrı’nın yargısı yeryüzüne gelmeden önce
verilmeli, böylece herkese ondan kurtulma fırsatı tanınmalıdır. İlk melek ‘her ulusa, her oymağa, her
dile ve her halka’ bildiride bulunuyor. Üçüncü meleğin uyarısı da aynı şekilde yayılacaktır. Yüksek bir
sesle duyurulacak ve tüm dünyanın dikkatini çekecektir. {BM 242.1}
Herkes ­ İsa’ya iman eden ve Tanrı’nın buyruklarını yerine getirenlerle, canavara ve onun putuna
tapınarak ‘canavarın işaretini’ alanlar olmak üzere iki büyük sınıfa ayrılacaktır. Kilise ve devlet
birleşerek herkesi ‘canavarın işaretini’ almaya zorlayacaktır. Ancak Tanrı’nın halkı bu işareti
almayacaktır. “Ateşle karışık camdan oluşmuş deniz gibi bir şey gördüm. Canavara, onun
benzeyişindeki puta ve adını simgeleyen sayıya karşı zafer kazananlar, ellerinde Tanrı’nın verdiği
çenklerle cam denizin üzerinde durmuşlardı” (Esinleme 15:2). {BM 242.2}
Bölüm 26: Gerçeğin savunuculari
Son günlerdeki Sept reformu İşaya’da önceden bildirilmektedir: “Rab şöyle diyor: “Hakkı ve adaleti
yerine getirin. Çünkü pek yakında kurtarışıma ve adaletime kavuşacaksınız. Bunu yapan adama,
bunu sıkı tutan adem oğluna ne mutlu! Böyleleri Sept Günü’nün kurallarını bozmaz ve elini her türlü
kötülükten uzak tutar. “Rab’bin adını seven, kul gibi hizmet etmek için Rab’be bağlanan yabancıları,
Sept Günü kuralını bozmayıp onu yerine getiren ve antlaşmama sadık kalanı, evet, böylelerini kutsal
dağıma getirip evimde sevindireceğim. Sunağımda yaktıkları sunuları ve kurban­ları kabul edeceğim;
çünkü benim evime ‘Bütün ulusların dua evi’ denecek” (İşaya 56:1,2,6,7). {BM 244.1}
Bu sözcükler, bağlamdan da (ayet 8) anlaşılabileceği gibi Hıristiyanlık dönemine işaret etmektedir.
Yahudi olmayan ulusların da müjdenin duyurulması yoluyla egemenliğe katılacakları burada önceden
görülebilmektedir. {BM 244.2}
Rab şöyle buyuruyor: “Öğrencilerim arasında yasayı mühürle” (İşaya 8:16). Tanrı yasasının mührü
dördüncü buyrukta bulunur. Yasa’yı verenin adının ve unvanının aynı yerde geçtiği tek buyruk budur.
Sept günü papalığın gücüyle değiştiği zaman mühür de yasadan koparılmış oldu. Bu yüzden İsa’nın
öğrencilerinin, Yaratıcı’nın anısının ve yetkisinin işareti olan Sept’i onurlandırarak yerine koymaları
gerekmektedir. {BM 244.3}
Yine şöyle bir buyruk veriliyor: “Yüksek sesle çağır, esirgeme, sesini boru gibi yükselt ve kavmıma
günahlarını ve Yakup evine suçlarını bildir. Çünkü her gün beni arıyorlar ve yollarımı bilmekten
hoşlanıyorlar; adalet etmiş ve Tanrı’nın hükümlerini bırakmamış bir ulus gibi benden doğru hükümler
soruyorlar; Tanrı’ya yaklaşmaktan hoşlanıyorlar” (İşaya 58:1,2). {BM 244.4}
Peygamber böylece sırt çevrilen buyruğa dikkat çekiyor: “Senden çıkacak olanlar eski harabeleri
bina edecekler; çok kuşakların temellerini dikeceksin ve sana ‘Gedik kapatan, diyarda oturulsun diye,
yolları eski haline koyan’ denilecek. Kutsal günümde dilediğini yaparak Sept gününü ayak altına
almazsan ve Sept gününe ferah gün, Rab’bin kutsal gününe görkemli gün dersen ve kendi yollarında
yürümeyerek, kendi zevkini bulmayarak, kendi sözlerini söylemeyerek o güne yücelik verirsen, o
zaman zevkini Rab’de bulursun ve seni dünyanın yüksek yerleri üzerine bindiririm. Atan Yakup’un
mirasını sana yediririm, çünkü Rab’bin ağzı söyledi” (İşaya 58:12­14). {BM 244.5}
Sept günü Roma’nın gücüyle değiştiği zaman Tanrı’nın yasası çiğnenmiş oldu. Ama bu
bozukluğun onarılacağı zaman gelmiştir. {BM 245.1}
Sept günü Aden bahçesinde günah işlemeden önce Adem tarafından tutuluyordu. Daha sonra
günaha düşen, ama tövbe eden Adem, Sept’i tutmaya devam etti. Habil’den Nuh’a, İbrahim’den
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
116/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Yakup’a kadar tüm atalar Sept’i tuttular. Rab İsrail’i kurtardığı zaman, yasasını kalabalık halka ilan
etti. {BM 245.2}
Gerçek sept her zaman tutuldu
O günden bu güne dek Sept günü tutuldu. ‘Yasa tanımaz adam’ her ne kadar Tanrı’nın kutsal
gününü ayakları altında çiğnediyse de, sadık insanlar gizli yerlerde onu onurlandırmaya devam ettiler.
Reformdan beri her kuşaktan Sept’i tutmaya özen gösteren imanlılar çıktı. {BM 245.3}
Sonsuz müjdeyle bağlantılı olan bu gerçekler, Mesih ortaya çıktığı zaman O’nun kilisesinin ayırt
edilmesini sağlayacaktır. “Bu durum, Tanrı’nın buyruklarını yerine getiren ve İsa’ya olan imanlarını
sürdüren kutsalların sabrını gerektirir” (Esinleme 14:12). {BM 245.4}
Tapınağa ve Tanrı’nın yasasına ilişkin ışığı alanlar, gerçeğin uyumunu gördükçe sevinçle doldular.
Bu ışığın bütün imanlılara verilmesini arzuladılar. Ancak Mesih’i izlediklerini iddia eden birçok kişi
dünyaya ters düşen gerçekleri kabul etmedi. {BM 245.5}
Sept’in gerçekleri ortaya konulurken, birçok kişi şöyle dedi: “Biz hep Pazar günlerini tuttuk;
babalarımız onu tuttular, birçok iyi insan Pazar’ı tutarak mesut bir şekilde can verdi. Yeni bir Sept’i
benimsemek bizi dünyayla karşı karşıya getirecektir. Yedinci günü tutanlardan oluşan küçük bir grup,
Pazar gününü tutan tüm dünyaya karşı nasıl başarıya ulaşabilir?” Yahudiler, buna benzer
tartışmalarla Mesih’i reddetmelerini haklı çıkarmışlardı. Bu yüzden, Luther’in zamanında papa
yanlıları, gerçek imanlıların Katolik inancıyla öldüğünü belirttiler; yani o din yeterliydi. Böyle bir
mantık, imanın her türlü ilerleyişine engel oluşturmaktadır. {BM 245.6}
Birçok kişi Pazar gününü tutmanın kilisenin yüzyıllardır süren bir geleneği olduğunu öne sürmüştür.
Bu tartışmaya karşılık vermek için Sept’in ve onu tutmanın çok daha eskiye ve hatta dünyanın
başlangıcından da önceye, Öncesiz Olan’a dayandığını söylemeliyiz. {BM 246.1}
Kutsal Kitap tanıklığının yokluğu üzerine birçokları şöyle sorar: “Neden büyük adamlarımız bu Sept
sorununu anlamıyorlar? Sizin gibi inanan çok az kişi var. Herhalde birçok eğitimli insanın yanlış, sizin
ise doğru olduğunuzu söylemeyeceksiniz.” {BM 246.2}
Bu tür tartışmaların karşısında yalnızca ayetleri ortaya koymak ve Rab’bin çağlar boyunca kendi
halkıyla nasıl uğraştığını belirtmek yeterli olacaktır. Tanrı’nın eğitimli kişileri reformlarda kullanmak için
seçmeyişinin nedeni, onların kendi inançlarına ve teolojik sistemlerine daha çok güvenmeleri ve Tanrı
tarafından eğitilme gereği duymamalarıdır. Bazen okullarda eğitim almamış kişiler gerçeği duyurmak
üzere çağrılırlar. Bunun nedeni eğitimsiz olmaları değil, kendi kendilerine yeterli olmadıklarını fark
ederek Tanrı tarafından eğitilmeye ihtiyaç duymalarıdır. Onları büyük kılan, alçakgönüllülük ve söz
dinlerliktir. {BM 246.3}
Eski İsrail’in tarihi Adventist topluluğun geçmiş deneyimine çarpıcı bir benzerlik sergiler. Tanrı,
İsrail halkını Mısır’dan dışarı yönlendirdiği gibi advent akımındaki insanları da aynı şekilde
yönlendirmiştir. Eğer 1844 yılında birlik olup emek verenlerin hepsi üçüncü meleğin bildirisini alsaydı
ve Kutsal Ruh’un gücüyle duyursaydı, yeryüzü yıllar önce uyarılmış olacak, Mesih de halkını
kurtarmak için gelecekti. {BM 246.4}
Tanrı’nın isteği değil
İsrail’in kırk yıl boyunca çölde dolaşması Tanrı’nın isteği değildi: Tanrı onları doğrudan doğruya
Kenan diyarına yönlendirmek ve orada kutsal ve mutlu bir halk olarak yerleştirmek istedi. Ancak,
‘imansızlıklarından ötürü oraya giremediler’ (İbraniler 3:19). Aynı şekilde Mesih’in gelişinin bu denli
gecikmesi, O’nun halkının yıllarca günahlı ve kederli bir dünyada kalması da Tanrı’nın isteği değildi.
İnançsızlık onları Tanrı’dan ayırmıştır. İsa dünyaya duyduğu merhametten ötürü gelişini
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
117/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
geciktirmektedir. Günahkarların uyarıyı işitmeleri ve Tanrı’nın öfkesi dökülmeden önce sığınak
bulmalarını istemektedir. {BM 246.5}
Önceki çağlarda olduğu gibi şimdi de gerçeğin açıklanması karşıtlık uyandırmaktadır. Çoğunluğun
hoşuna gitmeyen gerçekleri savunan insanların karakterine ve niyetine saldırılar yapılmaktadır. İlyas
İsrail’de sorun çıkaran, Yeremya bir hain, Pavlus ise tapmağı kirleten bir kişi olarak bilinmişti. O
günden bugüne dek, gerçeğe bağlı kalanlar fitneci, sapkın ve bölücü olarak kabul edilirler. {BM 247.1}
Kutsalların ve şehitlerin yaptığı iman açıklaması, şimdi Tanrı’nın tanıkları olarak durmak üzere
çağrılanlara cesaret veriyor. Şu anda Tanrı’nın kuluna, şöyle bir buyruk veriliyor: “Sesini boru gibi
yükselt ve kavmıma günahlarını ve Yakup evine suçlarını bildir.” “Seni bekçi koydum. Sözü benim
ağzımdan işiteceksin ve benim tarafımdan onları sakındıracaksın” (İşaya 58:1; Hezekiel 33:7). {BM
247.2}
Gerçeği kabul etmenin en büyük engeli onun rahatsızlık ve azarlama içermesidir. Bu, gerçeğin
karşısında duranların asla reddetmediği bir şeydir. Mesih’in asıl izleyicileri, gerçeğin popüler olmasını
beklemezler. Onlar çarmıhı kabul ederler. “Hafif ve geçici sıkıntılarımız bize, ağırlıkta hiçbir şeyle
karşılaştırılamayacak kadar büyük, sonsuz bir yücelik kazandırmaktadır. Mesih uğruna aşağılanmayı,
Mısır’ın hazinelerinden daha büyük bir zenginlik saydı. Çünkü alacağı ödülü düşünüyordu”
(2.Korintliler 4:17; İbraniler 11:26). {BM 247.3}
Doğruyu doğru olduğu için seçmeli ve sonuçlarını Tanrı’ya bırakmalıyız. Dünya, reformları ilke,
iman ve cesaret sahibi olan insanlara borçludur. Reform görevi şu anda da böyle kişilerle sürmelidir.
{BM 247.4}
Bölüm 27: Günümüzdeki ruhsal uyanişlar ne kadar başarili?
Tanrı Sözünün sadık bir şekilde vaaz edildiği yerlerde, O’nun tanrısal kökenini onaylayan sonuçlar
alındı. Günahkarlar vicdanlarının sızladığını hissettiler. Zihinler ve yürekler derin bir ikna duygusuyla
doldu. İnsanlar Tanrı’nın doğruluğunu hissettiler ve “Ölüme götüren bu bedenden beni kim
kurtaracak?” diye feryat ettiler (Romalılar 7:24). Çarmıh’ın gerçekleri kendilerine açıklanırken,
Mesih’in günahları için nasıl kefaret ettiğini gördüler. İsa’nın kanı aracılığıyla ‘daha önce işlenmiş
günahlar’ bağışlandı (Romalılar 3:25). {BM 248.1}
İman eden bu kişiler vaftiz oldular ve yeni bir yaşama kavuştular. Tanrı’nın Oğluna iman ederek
O’nun izinden gitmeye, O’nun karakterini yansıtmaya ve kendilerini O’nun gibi pak kılmaya karar
verdiler. Önceden nefret ettikleri şeyleri artık seviyor, önceden sevdikleri şeylerden artık nefret
ediyorlardı. Gururlular yumuşak huylu, alaycılar ciddi ve ağırbaşlı oldular. Sarhoşlar ayıldı, kirliler
paklandı. İmanlıların arasında şu ayetler gerçekleşti: “Süsünüz, örgülü saçlar, altın takılar ve güzel
giysiler gibi, dıştan olmasın. Gizle olan iç varlığınız, sakin ve yumuşak bir ruhun solmayan güzelliğiyle
sizin süsünüz olsun” (1 .Petrus 3:3,4). {BM 248.2}
Uyanışları niteleyen unsur, günahkarlara seslenmesidir. İnsanlar Mesih’in uğruna acı çekmeye
layık görüldükleri için sevinç duyarlar. İsa’nın adını ananların yaşam biçimlerinin nasıl değiştiği
herkesçe görülür. Önceki çağlardaki ruhsal uyanış dönemlerinin göze çarpan nitelikleri bunlar
olmuştur. {BM 248.3}
Ne var ki günümüzdeki uyanışların çoğunun bunun tersi olduğu görülmektedir. Birçok kişinin tövbe
yoluyla iman ettiğini söylediği ve kiliselere geniş kalabalıkların katıldığı doğrudur. Ancak gerçek ruhsal
yaşamın geliştiğine ilişkin sonuçlar aynı kalabalıkta değildir. Bir süre için alevlenen ışık kısa zamanda
sönüp gitmektedir. {BM 248.4}
Çağdaş uyanışlar sık sık duyguları harekete geçirmekte, yeni ve ürkütücü şeylere duyulan
sevginin artmasına neden olmaktadır. Bu yüzden yeni iman edenler. Kutsal Kitap gerçeğini işitmek
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
118/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
için pek küçük bir arzu duymaktadır. Dinsel bir toplantının sansasyonal niteliği yoksa, onları pek az
çekmektedir. {BM 248.5}
Gerçekten iman eden bir kişinin yaşantısında, Tanrı’yla ilişki ve sonsuz gerçekler merkezi önem
taşıyacaktır. Günümüzün popüler kiliselerinde Tanrı’ya adanmış olma ruhu var mıdır? Yeni imanlılar
dünyanın gururunu ve sevgisini reddetmemektedir. Benliği inkar etmeye ve elemler adamı olan İsa’yı
izlemeye istekli değildirler. Tanrısal olgunluk birçok kilisede görülmemektedir. {BM 249.1}
İmanın yaygın bir şekilde gerilemesini bir yana bırakacak olursak, bu kiliselerde Mesih’in gerçek
izleyicileri de vardır. Tanrı’nın son yargısı gerçekleşmeden önce, Rab’bin halkı arasında elçisel
dönemden beri görülmemiş büyüklükte bir uyanış olacaktır. Tanrı’nın Ruhu dökülecektir. Birçok kişi
Tanrı’nın ve O’nun Sözünün sevilmediği kiliselerden ayrılacaktır. Birçok hizmetliler, Rab’bin ikinci
gelişine hazırlayan büyük gerçekleri sevinçle kabul edeceklerdir. {BM 249.2}
Canların düşmanı, bu oluşuma engel olmayı arzulamaktadır; dolayısıyla bu akımdan hemen önce,
sahtesini sunmaya çalışacaktır. Kendi yetkisinin altına alacağı kiliselerde Tanrı’nın özel bereketi
dökülüyor gibi görünecektir. Kalabalıklar, “Tanrı harika bir şekilde çalışıyor” diye sevineceklerdir; oysa
bu işin kaynağında başka bir ruh olacaktır. Şeytan dinsel bir maskeyle Hıristiyan dünyasını etkisi
altına almaya çalışacaktır. Duygusal heyecanlar yoluyla gerçek olan sahte olanla birleşecek, insanlar
yanlış yönlendirilecektir. {BM 249.3}
Oysa Tanrı Sözünün ışığında bu akımların doğasını belirlemek hiç güç değildir. İnsanlar Kutsal
Kitap’ın tanıklığına sırt çevirirse, benliği ve dünyayı inkar etmeye ilişkin temel gerçekleri reddederse,
orada Tanrı’nın bereketinin olamayacağı gün gibi açıktır. Ayrıca “Onları meyvelerinde tanıyacaksınız”
kuralına göre bu akımların Tanrı’nın Ruhundan kaynaklanmadığı besbellidir (Matta 7:16). {BM 249.4}
Tanrı Sözünün gerçekleri, Şeytan’ın hilelerine karşı bir kalkandır. Bu gerçeklerin göz ardı edilmesi,
yeryüzüne bu denli yayılmış olan kötülüğe kapı açmıştır. Tanrı’nın yasasının önemi büyük oranda
gözden yitirilmiştir. Tanrısal yasanın yanlış kavranması, iman etme ve kutsal kılınma gibi kavramlarda
yanılgıların ortaya çıkmasına, olgunluk standardının düşmesine neden olmuştur. Tanrı Ruhunun
günümüzdeki ruhsal uyanışlarda bulunmamasının sırrı bu noktada aranmalıdır. {BM 249.5}
Özgürlük yasası
Birçok din öğretmeni, Mesih’in, ölümüyle yasayı ortadan kaldırdığını iddia etmektedir. Bazıları
yasayı ağır bir yük olarak temsil etmekte, yasanın ‘tutsaklığı’ karşısında müjdenin ‘özgürlüğünü’
ortaya atmaktadır. {BM 250.1}
Ne var ki peygamberler ve elçiler, Tanrı’nın kutsal yasasına böyle bakmıyorlardı. Davut şöyle
demiştir: “Özgürce yürüyeceğim, çünkü senin koşullarına yöneldim ben” (Mezmurlar 119:45). Elçi
Yakup, On Buyruğu, ‘mükemmel yasa’, ‘özgürlük yasası’ olarak nitelemektedir (Yakup 1:25).
Yuhanna, Esinleme kitapçığında Tanrı’nın buyruklarına uyanlar için şu bereketleri duyurmaktadır:
“Kaftanlarını yıkayan ve böylelikle yaşam ağacından yemeye hak kazanarak kapılardan geçip kente
girenlere ne mutlu!” (Esinleme 22:14). {BM 250.2}
Yasayı değiştirmenin ya da kenara atmanın bir yolu olsaydı, Mesih’in insanı günahtan kurtarmak
amacıyla ölmesine gerek kalmazdı. Tanrı’nın Oğlu, ‘Kutsal Yasa’yı önemseyip yüceltmek’ için geldi
(İşaya 42:21). Mesih şöyle demiştir: “Kutsal Yasa’yı ya da peygamberlerin sözlerini geçersiz kılmak
için geldiğimi sanmayın. Ben geçersiz kılmaya değil, tamamlamaya geldim... gök ve yer ortadan
kalkmadan, her şey gerçekleşmeden, Kutsal Yasa’dan ufacık bir harf ya da bir nokta bile
eksilmeyecek... Ey Tanrım, istemini yapmaktan zevk alırım ben, Yasan yüreğimin derinliğindedir”
(Matta 5:17,18; Mezmurlar 40:8). {BM 250.3}
Tanrı’nın yasası değişmezdir; onu yazanın karakterini açıklar. Tanrı sevgidir; O’nun yasası da
sevgidir. “Sevgi Kutsal Yasa’nın yerine getirilmesidir.” Mezmurcu, “Yasan gerçektir... bütün buyrukların
doğrudur” diyor. Pavlus şöyle duyuruyor: “Yasa gerçekten kutsaldır. Buyruk da kutsal, doğru ve iyidir”
(Romalılar 13:10; Mezmurlar 119:142,172; Romalılar 7:12). Böyle bir yasa, Yasa’yı koyan Kişi kadar
kalıcıdır. {BM 250.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
119/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
İnsanları iman ve kutsal kılma yoluyla Tanrı’yla barıştırmak, onları Tanrı Yasası’nın ilkeleriyle
uyuşturma amacını güder. Başlangıçta insan, Tanrı Yasası’yla tümüyle uyum içindeydi. Ancak günah,
onu Yaratıcısından uzaklaştırdı. İnsan yüreği Tanrı’nın yasasıyla savaşır hale geldi; “Çünkü benliğe
dayanan düşünce Tanrı’ya düşmandır; Tanrı’nın Yasasına boyun eğmez, eğemez de...” (Romalılar
8:7). Bu yüzden, “Tanrı dünyayı o kadar çok sevdi ki, biricik Oğlunu verdi. Öyle ki Ona iman edenlerin
hiçbiri mahvolmasın, ama hepsi sonsuz yaşama kavuşsun... Bir kimse yeniden doğmadıkça Tanrı’nın
Egemenliğini göremez” (Yuhanna 3:16,3). {BM 251.1}
Günahın bilincine varmak
Tanrı’yla barışmanın birinci adımı, günahı kabullenmektir. “Günah demek, yasaya karşı gelmek
demektir.” “Çünkü Yasa sayesinde günahın bilincine varılır.” (1.Yuhanna 3:4; Romalılar 3:20). Kişi
günahını görmek için karakterini Tanrı’nın aynasında sınamalıdır. Böylece O’nun karakterindeki yetkin
doğruluğu ve kendi karakterindeki kusurları görecektir. {BM 251.2}
Yasa insana günahını gösterir, ama hiçbir çare sunmaz. Günahlının payının ölüm olduğunu
duyurur. Kişiyi günahın mahkumiyetinden ve kirliliğinden özgür kılan tek gerçek, Mesih’in müjdesidir.
Kişi yasasını çiğnediği Tanrı’ya tövbeyle ve kendisi uğruna kurban olan Mesih’e imanla yaklaşmalıdır.
Böylece ‘önceki günahları’ bağışlanır ve Tanrı çocuğu olur (Romalılar 3:25). {BM 251.3}
Peki artık Tanrı yasasını çiğneme özgürlüğü var mıdır? Pavlus şöyle diyor: “Öyleyse biz iman
aracılığıyla Kutsal Yasa’yı geçersiz mi kılıyoruz? Hayır, tam tersine, Yasa’yı doğruluyoruz. Kesinlikle
hayır! Günah karşısında ölmüş olan bizler artık nasıl günah içinde yaşarız? Tanrı’yı sevmek, O’nun
buyruklarını yerine getirmek demektir. O’nun buyrukları da ağır değildir... Öyle ki, Yasa’nın gereği,
doğal benliğe göre değil, Ruh’a göre yaşayan bizlerde yerine gelsin. “Ne kadar severim yasanı! Bütün
gün düşünürüm üzerinde” (Romalılar 3:31; 6:2; 1.Yuhanna 5:3; Romalılar 8:4; Mezmurlar 119:97). {BM
251.4}
Yasa olmadan insanlar, günahın bilincine varamazlar ve tövbeye gereksinim duyamazlar. Mesih’in,
kendileri için dökülen kanma ne kadar ihtiyaçları olduğunu fark edemezler. Dolayısıyla kurtuluş ümidi,
yürekte kökten bir değişim ya da yaşam reformu olmadan kabul edilir. Böyle yüzeysel bir şekilde iman
edenlerin sayısı artmaktadır. Mesih’le asla birleşmeyen kalabalıklar kilisele­re katılmaktadır. {BM 252.1}
Kutsal kılınmak ne demektir?
Tanrısal yasanın göz ardı edilmesinin ya da reddedilmesinin sonucunda kutsal kılınmaya ilişkin
hatalı kuramlar oluşmuştur. Öğretide yanlış ve pratikte tehlikeli olan bu sonuçlar genel olarak beğeni
toplamaktadır. {BM 252.2}
Pavlus şöyle diyor: “Tanrı’nın isteği şudur: kutsal olmanız.” Kutsal Kitap, kutsal kılınmanın ne
olduğunu ve nasıl edinilebileceğini açıkça öğretiyor. Kurtarıcı öğrencileri için şöyle dua etmişti: “Onları
gerçekle kutsal kıl. Senin sözün gerçektir.” Pavlus, şöyle diyor: “Tanrı’nın müjdesini bir kahin sıfatıyla
yaymaktayım. Öyle ki uluslar, Kutsal Ruh’la kutsal kılınarak Tanrı’yı hoşnut eden bir adak olsun” (1
.Selanikliler 4:3; Yuhanna 17:17; Romalılar 15:16). {BM 252.3}
Kutsal Ruh’un işlevi nedir? İsa öğrencilerine şöyle demişti: “Ne var ki O, yani Gerçeğin Ruhu
gelince, sizi her gerçeğe yöneltecek” (Yuhanna 16:13). Mezmurcu, “Senin yasan gerçektir” diyor.
Tanrı’nın yasası ‘kutsal, adil ve iyi’ olduğundan o yasaya göre biçimlenen bir karakter de kutsal
olacaktır. Mesih böyle bir karakterin yetkin örneğidir; “Tıpkı benim de Baba’nın buyruklarını yerine
getirdiğim gibi”, “Çünkü ben her zaman O’nun hoşnut edeni yaparım” (Yuhanna 15:10; 8:29). Mesih’in
izleyicileri O’na benzer olmalıdır. Kutsal Yasa’nın ilkelerine dayanarak Tanrı lütfuyla ka­rakterlerini
biçimlendirmelidirler. Kutsal Kitap’a göre kutsal kılınma bu demektir. {BM 252.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
120/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Yalnızca iman yoluyla
Bu kutsal kılınma süreci yalnızca Mesih’e iman yoluyla ve içimizde bulunan Tanrı Ruhunun gücüyle
gerçekleşebilir. İmanlı, günahın etkisini hissedecek, ancak ona karşı sürekli bir savaş yürütecektir. Bu
noktada Mesih’in yardımına gerek vardır. İnsan zayıflığı tanrısal güçle birleşmelidir. İman şöyle der:
“Tanrı’ya şükürler olsun! Rabbimiz İsa Mesih’in aracılığıyla bizi zafere ulaştıran O’dur” (1 Korintliler
15:57). {BM 252.5}
Kutsal kılınma, devam edip giden bir süreçtir. Günahlı insan, iman ettiği zaman Tanrı’yla barışır.
İmanlı yaşamı o anda başlamıştır. Bundan sonra ‘yetkinliğe doğru ilerlemeli’, ‘Mesih’in doluluğundaki
olgunluk düzeyine erişmeli’, ‘Tanrı’nın Mesih İsa aracılığıyla yaptığı göksel çağrıda öngörülen ödülü
kazanmak için hedefe doğru koşmalıdır’ (İbraniler 6:1; Efesliler 4:13; Filipililer 3:14). {BM 253.1}
Kutsal Kitap’a uygun kutsallığı yaşayanlar alçakgönüllülük göstereceklerdir. Sınırsız olan Rab’bin
yetkinliğine kıyasla kendi değersizliklerini göreceklerdir. Peygamber Daniel, gerçek bir kutsal kılınma
örneğidir. Pak ve kutsal olma iddiasında bulunmak yerine, gerçekten günahlı olan İsrail’le
özdeşleşerek Tanrı’nın huzurunda onlar için yalvarışta bulunmayı seçti (Daniel 10:11; 9:15, 18,20;
10:8,11). {BM 253.2}
Çarmıhın gölgesinde yürüyenler için kendilerini yüceltmek, ya da günahsızlık iddiasında bulunmak
gibi yanılgılar söz konusu olamaz. Bu kişiler, kendi günahlarının Tanrı Oğlunun yüreğini parçaladığını
hissederler, bu da onları alçakgönüllülüğe yönlendirir. İsa’ya en yakın yaşayan insanlar, insanlığın
günahkarlığını ve zayıflığını en yoğun şekilde hissedenlerdir. Böyle kişilerin tek ümidi çarmıha gerilen
ve ölümden dirilen Kurtarıcı’nın yardımıdır. {BM 253.3}
Şu anda dinsel dünyada öncelik kazanan kutsal kılınma kavramı, benliği yüceltme ve Tanrı
yasasını göz ardı etme gibi nitelikler taşımaktadır. Bu görüşe sahip olanlar, kutsal kılınmanın bir anda
olup bittiğini, kendilerinin iman yoluyla yetkin kutsallığa ulaştıklarını, söylerler. “Sadece iman et;
bereket senindir” derler. Dolayısıyla kutsal kılınan kişinin pek bir gayret göstermeyeceği varsayılır.
Aynı zamanda Tanrı yasasının yetkisini de inkar ederler; buyruklara uyma zorunluluğundan özgür
olduklarını öne sürerler. Ancak, Tanrı’nın doğasını ve isteğini ifade eden ilkelerle uyum sağlamadan
kutsal olmak mümkün müdür? {BM 253.4}
Tanrı Sözünün tanıklığı, eylem içermeyen iman öğretisine karşı durmaktadır. Gökyüzünün
buyruklarına uymadan O’nun bereketlerini isteyen bir iman olamaz. (Bkz. Yakup 2:14­24). {BM 254.1}
Kimse Tanrı’nın öngördüğü buyrukları çiğneyerek kutsal olabileceğini düşünmesin. Bilinen
günahlar, Ruh’un tanıklık eden sesini keserek insanı Tanrı’dan ayırır. Yuhanna sevgiye o denli çok
ağırlık vermesine rağmen, Tanrı yasasını çiğneyerek kutsal olduğunu iddia eden sınıfın gerçek
yüzünü ortaya koymaktan çekinmedi. ‘“O’nu tanıyorum’ deyip de O’nun buyruklarını yerine
getirmeyen yalancıdır ve kendisinde gerçek yoktur. Ama O’nun sözüne uyanın Tanrı’ya olan sevgisi
gerçekten yetkinleşmiştir. Tanrı’da olduğumuzu bununla anlarız” (1.Yuhanna 2:4,5). İşte her kişinin
yaptıklarının sınavı buradadır: Kişi, Tanrı’nın buyruklarını küçümsüyor ve alaya alıyor mu? “Bu
buyrukların en küçüklerinden birini kim çiğner ve başkalarına öyle yapmayı öğretirse, Göklerin
Egemenliğinde en küçük sayılacak” (Matta 5:18,19). {BM 254.2}
Günahsız olduğunu iddia eden kişi aslında kutsallıktan çok uzaktır. Tanrı’nın sınırsız paklığını ve
kutsallığını, günahın kötülüğünü ve çirkinliğini hiç tanımamıştır. Böyle bir kişinin Mesih’le kendisi
arasındaki uzaklık ne kadar büyükse, kendi gözündeki doğruluğu da o denli büyüktür. {BM 254.3}
Kutsal kitap’a göre kutsal kılınma
Kutsal kılınma tüm varlığı ­ ruhu, canı ve bedeni içeren bir etkinliktir. (Bkz. 1.Selanikliler 5:23).
İmanlılar bedenlerini Tanrı’ya diri, kutsal ve O’nu hoşnut eden bir kurban olarak sunmalıdırlar
(Romalılar 12:1). Bedensel ve zihinsel gücü zayıflatan her uygulama, insanı Yaratıcı’ya hizmet
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
121/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
etmekten alıkoyar. Tanrı’yı tüm yürekleriyle sevenler, Tanrı’nın isteğini yerine getirmek amacıyla kendi
varlıklarının her yönünü O’nun yasalarıyla uyumlu kılmak için çaba göstereceklerdir. Göksel
Babalarına getirdikleri hiçbir sununun, benliğin tutkularıyla ve eğilimleriyle zayıflamasına ve
kirlenmesine izin vermeyeceklerdir. {BM 254.4}
Günaha verilen her prim, zihinsel ve ruhsal algılamayı kör­ leştirecektir; Tanrı’nın Sözü ve Ruhu,
kişinin yüreğini artık pek fazla etkileyemeyecektir. “Sevgili kardeşler, bu vaatlere sahip olduğumuza
göre, bedeni ve ruhu lekeleyen her şeyden kendimizi arındıralım; Tanrı korkusunda yaşayarak
kutsallıkta yetkinleşelim” (2.Korintliler 7:1). {BM 255.1}
Hıristiyan adını taşıyanların acaba kaçı, oburlukla, şarap düşkünlüğüyle ve yasak zevklerle
kendilerini lekelemektedir? Kilise sık sık kötülüğü teşvik etmekte, Mesih’in sevgisinin desteklemediği
unsurlarla hazinesini geliştirmektedir. İsa günümüzdeki kiliselere bir girse ve iman adına düzenlenen
şölenleri bir görse, tapınaktaki para bozanları kovduğu gibi onları da kovmaz mı? “Bedeninizin,
Tanrı’dan aldığınız ve içinizde olan Kutsal Ruh’un tapmağı olduğunu bilmiyor musunuz? Siz kendinize
ait değilsiniz. Bir bedel karşılığı satın alındınız; bunun için Tanrı’yı bedeninizde yüceltin” (l.Korintliler
6:19,20). Bedeni Kutsal Ruh’un tapmağı olan kişi, kötü bir alışkanlığın kölesi olmayacaktır. O’nun
gücü Mesih’e ait olacaktır. O’nun mülkü Rab’bindir. Kendisine emanet edilen sermayeyi nasıl kötüye
kullanabilir? {BM 255.2}
Hıristiyan adını taşıyanların yıllık giderlerinin büyük bir kısmı, benliğe yönelik zevklere gidiyor.
Tanrı, ondalıklar yoluyla soyuluyor. Yoksullara yardım etmek ya da müjdeyi desteklemek için Tanrı’nın
sunağına bırakılması gereken sunular, zevk sunağına bırakılıyor. Eğer Mesih’e iman ettiğini söyleyen
herkes gerçekten de kutsal kılınmış olsaydı, gereksiz ve zararlı zevklere harcanan kaynaklar Rab’bin
hazinesine girerdi. İmanlılar yumuşak bir karakter ve özveri örneği sergilemelidirler. O zaman
dünyanın ışığı olacaklardır. {BM 255.3}
“Doğal benliğin tutkuları, gözün tutkuları ve maddi yaşamın verdiği gurur”, kitleleri kontrol
etmektedir (1.Yuhanna 2:16). Me­sih’i izleyenlerin daha kutsal bir çağrısı vardır. ‘“İmansızların
arasından çıkıp ayrılın’ diyor Rab. ‘Murdar olana dokunmayın ve ben sizi kabul edeceğim.’ Tanrı’nın
vaadi şudur: ‘Size Baba olacağım, siz de oğullarım ve kızlarım olacaksınız’” (2.Korintliler 6:17,18). {BM
255.4}
İnsan, her iman ve itaat adımında Dünyanın Işığına daha da yaklaşır. Doğruluk Güneşinin parlak
ışınları Tanrı’nın kullarının üzerine parlar, onlar da bu ışınları yansıtmalıdır. Yıldızlar bize, aracılığıyla
parladıkları göksel bir ışık olduğunu anlatırlar. İmanlılar da aynı şekilde taht üzerinde övgüye ve
yüceliğe layık olan Tanrı’nın oturduğunu göstermelidirler. Tanrı’nın karakterindeki kutsallık onların
tanıklığında belirgin olmalıdır. {BM 255.5}
Mesih’in bereketleri sayesinde Sınırsız Gücün tahtına yakla­şabiliyorsunuz. “Öz Oğlunu bile
esirgemeyen, O’nu hepimizin uğruna ölüme teslim eden Tanrı, O’nunla birlikte bize her şeyi de
bağışlamayacak mı?” İsa şöyle diyor: “Sizler, kötü yürekli oldu­ğunuz halde çocuklarınıza güzel
armağanlar vermeyi biliyorsanız, gökteki Baba’nın, kendisinden dileyenlere Kutsal Ruh’u vereceği çok
daha kesin değil mi?” “Benim adımla benden ne dilerseniz ya­pacağım.” “Dileyin, alacaksınız. Öyle ki
sevinciniz tam olsun” (Romalılar 8:32; Luka 11:13; Yuhanna 14:14; 16:24). {BM 256.1}
Tanrı’nın onayını ve bereketini alacak şekilde yaşama ayrıcalığına herkes sahiptir. Göksel
Babamız hiçbirimizin mahkumiyet ve karanlık altında kalmamızı istemez. Başımız eğik, yüreğimiz
benlikle dolu yaşamak, gerçek alçakgönüllülüğe tanıklık etmemektedir. İsa’ya yaklaşabilir, paklanabilir
ve yasanın önünde utanç ve kederden özgür kılınabiliriz. {BM 256.2}
Adem’in oğulları İsa aracılığıyla ‘Tanrı’nın oğulları’ olmuşlardır. “İsa onlara ‘kardeş’ demekten
utanmıyor. İmanlının yaşamı Tanrı’da imanla, zaferle ve sevinçle dolu olmalıdır. ‘Rab’bin verdiği
sevinç sizi güçlü kılar.’ “Her zaman sevinin. Durmadan dua edin. Her durumda şükredin. Çünkü
Tanrı’nın Mesih İsa’da sizin için istediği budur” (İbraniler 2:11; Nehemya 8:10; 1 .Selanikliler 5:16­18).
{BM 256.3}
Kutsal Kitap’a göre tövbe yoluyla iman etmenin ve kutsal kılınmanın meyveleri bunlardır. Yasada
ortaya konulan büyük doğruluk ilkelerine bu kadar kayıtsız kalınmasının sonucunda bu kadar az
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
122/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
sayıda meyveye tanık olunmaktadır. Bu nedenle daha önceki uyanışlarda gözlemlenen Ruh’un derin
ve kalıcı işlerine pek rastlanmamaktadır. {BM 256.4}
Bizler Tanrı’ya bakarak değişiyoruz. Tanrı’nın insanlara kendi yetkinliğini ve kutsallığını sergilemek
amacıyla açıkladığı bu kutsal buyruklar göz ardı edildiği ve insanların zihinleri daha çok insan
kaynaklı öğretilere ve kuramlara çekildiği için, kiliselerdeki olgunlukta bir gerileme olmuştur. İmanın
özünün ve gerçek olgunluğun yeniden canlandırılması için Tanrı yasasının doğru yere konulması
gereklidir. {BM 256.5}
Bölüm 28: Yaşam kayitlarimizla yüzleşmek
“Ben bakınca, tahtlar kuruldu, Öncesiz Olan yerine oturdu. Giysileri kar gibi beyaz, başındaki
saçları yün gibi paktı. Tahtı ateş alevleri, tahtının tekerlekleri kızgın bir ateş gibiydi. Onun önünden,
ateşten bir ırmak akıyordu. Binlerce ve binlerce kişi O’na hizmet ediyordu; On binlerce on binler
önünde ayakta duruyordu. Yargılama evresi başladı, kitaplar açıldı” (Daniel 7:9,10). {BM 258.1}
İnsanların, tüm dünyanın Yargıcı’nın önünden geçtiği büyük gün, Daniel’in görümünde böyle
tanımlanmaktadır. Öncesiz olan, Baba Tanrı’dır. Bütün varoluşun kaynağı ve tüm yasanın özü olan
Rab, yargıdaki yerini almaktadır. Melekler de hizmetkarlar ve tanıklar olarak bu olaya katılırlar. {BM
258.2}
“Geceleyin görümlerde baktım, göğün bulutları üzerinde in­sanoğluna benzer birinin geldiğini
gördüm. Öncesiz Olan’ın yanına ilerledi, onun önüne kendisini yaklaştırdı. Ona egemenlik, görkem ve
krallık verildi. Bütün halklar, uluslar ve her dilden insanlar ona tapındılar. Egemenliği hiç bitmeyecek
sonsuz bir egemenliktir, krallığı da hiçbir zaman yıkılmayacak bir krallık olacak” (Daniel 7:13,14). {BM
258.3}
Burada tanımlanan Mesih’in gelişi, O’nun yeryüzüne ikinci gelişi değildir. Aracılık görevi
tamamlandığı zaman egemenliği almak için Öncesiz Olan’a yaklaşmasıdır. 2300 günün sonunda,
1844 yılında gerçekleşmiş olan geliş budur. Başkahinimiz, insanlar için son görevini yerine getirmek
üzere En Kutsal Yere girmiştir. {BM 258.4}
Kahinlerin hizmetinde, yalnızca günahları tapınağa aktarılmış olanlar Kefaret Gününe ortak
olabilirlerdi. Dolayısıyla son kefaret ve sorgulayıcı yargı söz konusu olduğunda yalnızca Tanrı’nın
gerçek halkı kapsama alınmaktadır. Kötülerin yargılanması daha sonra gerçekleşecek farklı bir iştir.
“Çünkü yargılamanın, Tanrı’nın ev halkından başlayacağı an gelmiştir” (1.Petrus 4:17). {BM 258.5}
Gökyüzündeki kayıt kitapları yargı kararlarını belirleyecektir. Yaşam kitabı Tanrı’nın hizmetine
girmiş olan herkesin adını içerir. İsa öğrencilerine şöyle dedi: “Adlarınızın gökte yazılmış olmasına
sevinin.” Pavlus, ‘adları yaşam kitabında yazılı olan’ çalışma arkadaşlarından söz etti. Daniel, ‘kitapta
yazılı olan herkesin kurta­rılacağını’ duyurdu. Esinleme’de de, ‘adları Kuzu’nun yaşam kitabında yazılı
olanlar’ Tanrı’nın Kentine girebilmektedir (Luka 10:20; Filipililer 4:3; Daniel 12:1; Esinleme 21:27). {BM
258.6}
Rab’den korkup adını sayanlar için O’nun önünde bir anma kitabı yazıldı. Mesih’in uğruna karşı
durulan her ayartma, üstesinden gelinen her kötülük, dile getirilen her merhamet sözü, her özveri ve
her keder kayıt edilmektedir. “Çektiğim acıları kaydettin, gözyaşlarımı tulumunda biriktirdin! Bunlar
defterinde yazılı değil mi?” (Malaki 3:16; Mezmurlar 56:8). {BM 259.1}
Gizli niyetler
Aynı zamanda insanların günahları da kayıt edilmektedir. “Tanrı her işi, ister iyi ister kötü olsun, her
gizli şeyi yargılayacaktır.” “İnsanlar, söyleyecekleri her boş söz için yargı gününde hesap verecekler.
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
123/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Kendi sözlerinizle aklanacak, yine kendi sözlerinizle suçlu çıkarılacaksınız.” Gizli niyetleri Tanrı kayıt
etmektedir; “karanlığın gizlediklerini aydınlığa, insanların yüreklerindeki amaçları açığa çıkaracak olan
O’dur” (Vaiz 12:14; Matta 12:36,37; l.Korintliler 4:5). Gökteki kitaplarda yazılı adların karşısına her
yanlış söz, her bencil eylem, yapılmayan her görev ve her gizli günah girilmektedir. Gökten gelen
uyarıların reddedildiği anlar, boşa geçirilen zamanlar, iyilik ve kötülük uğruna uzun vadede etkisi
görülecek yatırımlar, bir melek tarafından kayda alınmaktadır. {BM 259.2}
Yargı standardı
Yargının standardı Tanrı’nın yasasıdır: “Tanrı’ya saygı göster, buyruklarını tut, çünkü insanın bütün
görevi budur. Tanrı her işi, ister iyi ister kötü olsun, her gizli şeyi yargılayacaktır.” “Özgürlük Yasası’yla
yargılanacak olanlar gibi konuşun ve davranın” (Vaiz 12:13,14; Yakup 2:12). {BM 259.3}
Layık bulunanlar, doğru olanların dirilişine ortak olacaklardır. İsa şöyle demiştir: “Ama gelecek çağa
ve ölülerin dirilişine erişmeye layık görülenlerin... bir daha ölmeleri de söz konusu değildir. Çünkü
meleklere benzerler ve dirilişin çocukları olarak Tanrı’nın çocuklarıdırlar... Ve onlar mezarlarından
çıkacaklar. İyilik yapmış olanlar yaşamak, kötülük yapmış olanlar yargılanmak üzere dirilecekler”
(Luka 20:35,36; Yuhanna 5:29). Doğru olarak ölenler, ‘dirilişe’ kavuşmaya layık görülecekleri yargıdan
sonra dirileceklerdir. Bu nedenle, kayıtları incelenirken ve durumlarına karar verilirken kendileri orada
bulunmayacaktır. {BM 259.4}
İsa onların adına yalvarışta bulunmak için avukatları olarak Tanrı’nın önünde durmaktadır. “Birimiz
günah işlerse, adil olan İsa Mesih bizi Baba’nın önünde savunur.” “Bu nedenle O’nun ara­cılığıyla
Tanrı’ya yaklaşanları tamamen kurtaracak güçtedir. Çünkü onlara aracılık etmek için hep
yaşamaktadır. Çünkü Mesih, asıl kutsal yerin örneği olup elle yapılmış kutsal yere değil, ama şimdi
bizim için Tanrı’nın önünde görünmek üzere asıl göğe girdi” (1.Yuhanna 2:1; İbraniler 7:25; 9:24). {BM
260.1}
Yargı anında kayıt kitapları açılırken, İsa’ya iman edenler Tanrı’nın önüne getirilirler. Yeryüzünde ilk
yaşayanlardan başlayan Avukatımız, her kuşaktan imanlıların davasını getirir. Her ad anılır, her dava
soruşturulur. Adlar kabul edilir, adlar reddedilir. Kayıt kitaplarında tövbe edilmemiş ve bağışlanmamış
günahlar, yaşam kitabından silinir. Rab Musa’ya şöyle demişti: “Kim bana karşı günah işlediyse onun
adını sileceğim” (Çıkış 32:33). {BM 260.2}
Gerçekten tövbe edenler ve Mesih’in kendileri uğruna dökülen kanını kabul edenler, bağışlanır ve
adları göğün kitabına yazılır. Böyleleri, Mesih’in doğruluğuna ortak olur; karakterleri Tanrı’nın
yasasıyla uyum içindedir. Günahları silinir ve sonsuz yaşama kavuşmaya hak kazanırlar. “Ben, kendi
uğrumda senin günahlarını silen benim. Senin suçlarını anmayacağım.” “Böylesinin adını yaşam
kitabından hiç silmeyeceğim. Babamın ve O’nun meleklerinin önünde o kişinin adını açıkça
anacağım.” “İnsanların önünde beni açıkça kabul eden herkesi, ben de göklerde olan Babamın
önünde açıkça kabul edeceğim. İnsanların önünde beni inkar edeni, ben de göklerde olan Babamın
önünde inkar edeceğim” (İşaya 43:25; Esinleme 3:5; Matta 10:32,33). {BM 260.3}
Tanrısal Yalvarışçı, kendi kanı aracılığıyla zafer kazananların Aden bahçesine yeniden
kavuşacaklarını ve mirasçı olarak taç giyeceklerini söylemektedir. Mesih şu anda, Tanrı’nın
tasarısının, insan sanki günaha hiç düşmemiş gibi işlemesini istemektedir. Halkının yalnızca
bağışlanmasını ve aklanmasını değil, kendi yüceliğinden pay alarak tahtına oturmalarını istemektedir.
{BM 260.4}
İsa, kulları için lütuf dilerken Şeytan da onları Tanrı’nın önünde suçlamaktadır. Şeytan onların
yaşamındaki kayıtlara, karakter kusurlarına, Mesih’e benzemeyen yönlerine ve onları ayartarak
işlettiği günahlara işaret etmektedir. Bunlar yüzünden onların kendi kulları olduğunu iddia etmektedir.
{BM 261.1}
İsa onların günahları için mazeret bulmaz; ama tövbelerini ve imanlarını gösterir. Onların
bağışlanmasını isteyerek, yaralı ellerini Baba’ya kaldırır; “onları ellerimin ayalarına işledim” der.
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
124/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
“Senin kabul ettiğin kurban alçakgönüllü bir ruhtur, alçakgönüllü ve pişman bir yüreği hor görmezsin,
ey Tanrı” (Mezmur 51:17). {BM 261.2}
Rab şeytan’ı azarlıyor
Suçlayıcı’ya şöyle diyor: ‘“Rab seni azarlasın, ey Şeytan!’ dedi, ‘Kudüs’ü seçen Rab seni azarlasın!
Bu adam ateşten çıkarılan yarı yanmış odun parçası değil mi?”’ (Zekarya 3:2). Mesih sadık kalanlara
kendi doğruluğunu giydirecektir. “Öyle ki, inanlılar topluluğunu, üzerinde leke, buruşukluk ya da buna
benzer bir bulunmadan, görkemli bir biçimde kutsal ve kusursuz olarak kendine sunabilsin” (Efesliler
5:27). {BM 261.3}
Böylece yeni antlaşma vaatlerinin tümüyle yerine geldiği görülecektir: “Kötülüklerini
bağışlayacağım ve artık suçlarını anmayacağım.” “İsrail’in suçu aranacak ve O’nun suçu olmayacak.
Yahuda’nın suçları aranacak ve bulunmayacak.” “Rab Sion kızlarının pisliğini yıkayınca ve Kudüs’ün
ortasından onun kanını adalet ruhu ile ve yakma ruhu ile temizleyince...” (Yeremya 31:34; 50:20;
İşaya 4:3). {BM 261.4}
Günahların kaldırılması
Sorgulayıcı yargı işlemi ve günahların silinmesi, Rab’bin ikinci gelişinden önce gerçekleşmektedir.
Başkahin nasıl tapmaktan çıkıp halkı kutsadıysa, aynı şekilde Mesih de, aracılık görevinin sonunda,
“İkinci kez, günah yüklenmek için değil, kurtuluş getir­mek için kendisini bekleyenlere görünecektir”
(İbraniler 9:28). {BM 261.5}
Kahin tapınaktaki günahları kaldırarak onları keçinin başı üzerinde itiraf ederdi. Mesih ise bütün bu
günahları Şeytan’ın, yani günahı başlatanın üzerine koyacaktır. Keçi, kimsenin oturmadığı ıssız bir
diyara gönderilirdi (Levililer 16:22). Şeytan da Tanrı’nın halkına işlettiği günahların suçunu terk edilmiş
dünyada bin yıl tutsak kalarak çekecek, sonunda ateşe atılma cezasına mahkum edilerek kötülerle
birlikte yok edilecektir. Böylece kurtuluş tasarısı, günahın ortadan kalkmasıyla birlikte başarıya
ulaşmış olacaktır. {BM 262.1}
Belirlenen zamanda
Sorgulama ve günahları kaldırma işlemi belirlenen zamanda ­ yani 2300 günün sonunda, 1844
yılında ­ başlamıştır. Tövbe edilmemiş ve bırakılmamış günahlar kayıt kitaplarından silinmeyecektir.
Tanrı’nın melekleri her günaha tanık olmuş ve bunları kayıt etmişlerdir. Günah belki de inkar edilebilir,
babadan, anadan, eş­ten, çocuktan ya da iş arkadaşlarından saklanabilir; ama gökyüzünün önünde
apaçıktır. Tanrı dış görünüşe aldanmaz. Hiç hata yapmaz. İnsanlar, kötü yürekli kişiler tarafından
aldatılabilirler, ama Tanrı iç varlığı görür. {BM 262.2}
Bu düşünce ne kadar ciddi! Yeryüzünün en güçlü insanı bile tek bir günün tam kaydını
anımsayamaz. Eylemlerimiz, sözlerimiz ve hatta gizli niyetlerimiz, bizim tarafımızdan unutulsalar bile
bizi aklamak ya da mahkum etmek amacıyla tanıklık edeceklerdir. {BM 262.3}
Yargı sırasında her yeteneğin kullanımı değerlendirilecektir. Zamanımızı, kalemimizi, sesimizi,
paramızı ve etkimizi nasıl kullandık? Yoksullar, acı çekenler, öksüzler ve dullar aracılığıyla Mesih’e
nasıl hizmet ettik? Bize verilen ışığı ve gerçeği nasıl kullandık? Yalnızca eyleme dökülen sevgi,
gerçek olarak kabul edilecektir. Herhangi bir eylemi değerli kılan unsur sevgidir. {BM 262.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
125/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Gizli bencillik açığa çıkıyor
Gizli bencillik göğün kitaplarında açığa çıkmaktadır. Mesih’e ait olan zamanın, düşüncenin ve
gücün ne kadarı Şeytan’a verilmektedir? Mesih’i izlediğini söyleyenler, dünyasal varlığa ya da zevke
gömülmektedir. Para, zaman ve güç, gösteriş yapmak ve benliği tatmin etmek için kurban
edilmektedir. Duaya, Kutsal Yazı çalışmasına ve günahların itirafına ayrılan zaman çok kısadır. {BM
262.5}
Şeytan zihinlerimizi meşgul etmek amacıyla sayısız düzenler yaratır. Baş Aldatıcı, Mesih’in kefaret
ve aracılık görevine işaret eden büyük gerçeklerden nefret etmektedir. O’nun en büyük işi, insanların
zihinlerini İsa’dan saptırmaktır. {BM 263.1}
Kurtarıcı’nın aracılık görevinin bereketlerinden pay almak isteyenler, Tanrı korkusuyla yetkinliğe
erişme gayretine asla ara vermemelidirler. Zevklere ya da çıkarlara adanan değerli saatler, bunun
yerine Gerçeğin Sözünü araştırmaya adanmalıdır. Tapınak ve sorgulayıcı yargı konuları açık bir
şekilde anlaşılmalıdır. Yüce Baş Kahinin konumu ve görevi herkesçe bilmelidir. Yoksa, bu zamanlar
için gerekli olan imanı eyleme dökmek mümkün olmayacaktır. {BM 263.2}
Gökteki tapınak Mesih’in insanlar uğruna yaptığı işlerin merkezidir. Bunlar, dünyada yaşayan her
insanı ilgilendirmektedir. Kurtuluş tasarısını gözler önüne serer, bizi doğruluk ve günah arasındaki
çatışmanın sonuna ulaştırır. {BM 263.3}
Mesih’in yalvarışı
Mesih’in yukarıdaki tapınakta insanın uğruna yaptığı yalvarış, kurtuluş tasarısı için çarmıhtaki
ölümü kadar temeldir. Mesih, ölümü sayesinde başladığı işi gökte tamamlamak amacıyla yükselmiştir.
Mesih’in bizim uğrumuza öncümüz olarak geçtiği perdenin ötesine biz de iman yoluyla geçmeliyiz
(İbraniler 6:20). Orada çarmıhtan gelen ışık yansımaktadır. Orada kurtuluşun gizemlerine daha açık
bir görüşle bakabiliriz. {BM 263.4}
“Günahlarını gizleyen başarılı olmaz, itiraf edip bırakansa merhamet bulur” (Süleyman’ın
Özdeyişleri 28:13). Hataları için mazeret bulan kişiler, Şeytan’ın Mesih’i bunlarla nasıl rahatsız ettiğini
görebilseler, günahlarını itiraf edip bırakırlardı. Şeytan insanın tüm zihnini ele geçirmeye çalışır;
kusurların devam ettirildiğini görürse, başarılı olacaktır. Bu yüzden Mesih’in izleyicilerini, zafer
kazanmanın kendileri için olanaksız olduğuna inandırmaya çalışacaktır. Oysa İsa, kendisini
izleyenlerin hepsine şöyle duyurmuştur: “Lütfum sana yeter... Boyunduruğum kolay taşınır, vereceğim
yük de hafiftir” (2.Korintliler 12:9; Matta 11:30). Kimse kusurlarının giderilemeyeceğini düşünmesin.
Tanrı zafer kazanmak için iman ve lütuf verecektir. {BM 263.5}
Şu anda büyük kefaret gününde yaşıyoruz. Başkahin, İsrail için kefarette bulunurken, kalabalığın
günahtan tövbe ederek kendilerini alçaltmaları gerekiyordu. Aynı şekilde, adları yaşam kitabında
bulunanlar da kendilerini Tanrı’nın önünde gerçek tövbeyle alçaltmalıdır. Yüreklerini derin ve sadık bir
yaklaşımla araştır­malıdır. Birçoklarının sahip olduğu yüzeysel yaklaşımdan dönülmelidir. Benliğin
kötü arzularını dizginlemek için devam edip giden ciddi bir savaş vardır. Herkesin ‘görkemli bir şekilde
kutsal ve kusursuz olması’ gereklidir (Efesliler 5:27). {BM 264.1}
Şu anda Kurtarıcı’nın öğüdünü tutmaya, her zamankinden daha büyük bir ihtiyaç vardır. “Dikkat
edin, uyanık durun, dua edin. Çünkü o anın ne zaman geleceğini bilemezsiniz” (Markos 13:33). {BM
264.2}
Herkesin geleceğine karar veriliyor
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
126/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Rab’bin göğün bulutlarıyla görünmesinden kısa bir süre önce sorgulama bitecektir. O zamanı
büyük istekle bekleyen Mesih, şöyle duyurmuştur: “Kötülük yapan, yine kötülük yapsın. Bayağı olan,
bayağı yaşamını sürdürsün” (Esinleme 22:11,12). {BM 264.3}
İnsanlar, yukarıdaki tapmakta bildirilen son kararın farkında olmadan yiyecekler, içecekler,
ekecekler ve dikeceklerdir. Tufandan önce, Nuh gemiye girdikten sonra Tanrı kapıyı kapattı ve
tanrısızları dışarıda bıraktı, ama insanlar yedi gün boyunca zevk peşinde koşmaya ve yargı uyarısıyla
alay etmeye devam ettiler. “İnsanoğlu’nun gelişi de öyle olacak.” Her insanın sonsuz geleceğini
belirleyen saat, sessiz sedasız bir hırsız gibi gelecektir. “Siz de uyanık kalın. Çünkü evin efendisi ne
zaman gelecek, akşam ını, gece yarısı mı, horoz öttüğünde mi, sabaha doğru mu, bilemezsiniz.
Ansızın gelip sizi uykuda bulmasın!” (Matta 24:39; Markos 13:35,36). {BM 264.4}
Beklemekten yorulup dünya işlerine dalanların durumu tehlikededir. İnsanlar kazanç, zevk ve
moda peşinde koşarlarken, yeryüzünün Yargıcının, hükmü duyuracağı zaman gelecektir: “Terazide
tartıldın ama eksik bulundun” (Daniel 5:27). {BM 265.1}
Bölüm 29: Günaha neden izin verildi?
Birçoklan kötülüklere ve kötülüklerin neden olduğu acılarla yıkımlara bakıyor, sonra da bilgelikte,
güçte ve sevgide sınırsız olan Egemen Tanrı’nın bunlara nasıl izin verdiğini sorguluyor. Kuşkucu
yaklaşımı temel alan kişiler, bu gerçeği mazeret olarak görüp Kutsal Yazının sözlerini reddediyor.
Gelenekler ve yanlış yorumlar, Tanrı’nın karakterine, O’nun yönetiminin doğasına ve günahla
savaşma ilkelerine ilişkin Kutsal Kitap öğretişini bulandırıyor. {BM 266.1}
Günahın kökenini açıklamak, tıpkı onun varoluşu için bir neden belirtmek gibi olanaksızdır. Ancak
Tanrı’nın adaletini ve iyiliğini tümüyle sergileyecek kadar bilgi edinmemiz için, günahın kökenine ve
sonuna ilişkin yeterli bilgimiz vardır. Tanrı hiçbir şekilde günahın sorumlusu değildir; tanrısal lütfunu
keyfi bir şekilde geri çekmemiştir; Tanrısal yönetimde isyana neden olacak herhangi bir kusur yoktur.
Günah, varlığı için hiçbir neden verilemeyen davetsiz bir konuktur. Günah için mazeret bulmak, onu
savunmak demektir. Eğer mazeret bulunabilseydi, zaten günah olmazdı. Günah, tanrısal yönetimin
temelini oluşturan’ sevgi yasa­sıyla savaşmaktır. {BM 266.2}
Kötülük evrene girmeden önce her yerde esenlik ve sevinç vardı. Tanrı’nın sevgisi kusursuz, O’na
karşılık veren sevgi de koşulsuzdu. Tanrı’nın biricik Oğlu Mesih, sınırsız Baba’yla doğada, karakterde
ve amaçta birdi. Tanrı’nın tüm amaçlarına ve tasarılarına ortak olan tek kişi O’ydu. “Nitekim, gökte ve
yeryüzünde, görünen ve görünmeyen şeyler, tahtlar, egemenlikler, yönetimler ve hükümranlıklar, her
şey O’nda yaratıldı” (Koloseliler 1:16). {BM 266.3}
Tanrı yönetiminin temelinde sevgi yasası vardı. Yaratılmış olan tüm varlıklar sevgi yasasının
doğruluk ilkelerine bağlıydı. Tanrı zor kullanarak boyun eğdirmekten hoşlanmadığı için kendisine
gönüllü hizmet etmeleri için varlıklara özgür irade vermişti. {BM 266.4}
Ancak bu özgürlüğü bozan bir kişi çıktı. Tanrı tarafından en çok onurlandırılan varlıklardan biri
günahı başlattı. Lusifer, günaha düşmeden önce keruvların ilkiydi; kutsal ve lekesizdi. Tanrı, O’ndan
şöyle söz ediyor: “Olgunluğun mührü, bilgelikle dolu, güzellikte tam olan sendin. Sen Aden’de,
Tanrı’nın bahçesinde idin; sarı yakut, kırmızı akik, gök zümrüt, akik, yeşim, safir, kızıl yakut, zümrüt
taşları ile kaplanmıştın. Sen meshedilmiş, gölge salan keruv idin. Seni ben diktim. Tanrı’nın kutsal
dağı üzerinde idin; ateşten taşlar arasında geziyordun. Sende kötülük olduğu bulununcaya kadar
yaratıldığın günden beri yollarında yetkindin... Senin yüreğin güzelliğinden ötürü yükseldi,
parlaklığından ötürü bilgeliğini bozdun. Yüreğini Tanrı yüreği gibi yaptın.” “Kendi yüreğinde dedin:
‘Göklere çıkacağım, tahtımı Tanrı’nın yıldızları üzerine yükselteceğim. Bulutların yüksek yerleri
üzerine çıkacağım, kendimi yüce Tanrı gibi yapacağım” (Hezekiel 28:12­17; 28:6; İşaya 14:13,14). {BM
266.5}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
127/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Tanrı’nın, Oğlunu nasıl onurlandırdığını gören baş melek, yalnızca Mesih’in sahip olabileceği güce
özendi. Böylece gökyüzündeki uyum bozulmaya yüz tuttu. Benliğin yüceltilmesi, Tanrı’nın görkeminin
en ayrıcalıklı yere sahip olması gereken zihinlerde kötülük kıvılcımları yaktı. Bunun üzerine göksel
öğütler Lusifer’e akıl verdiler. Tanrı’nın Oğlu O’na, Yaratıcı’nın iyiliğini, adaletini ve yasasının
kutsallığını gösterdi. Lusifer bunlardan ayrılarak Yaratıcısına saygısızlık ediyor ve kendi yıkımını
hazırlıyordu. Ne var ki bu uyarılar yalnızca direnişle karşılaştı. Lusifer, Mesih’e duyduğu kıskançlığın
galip gelmesine izin verdi. {BM 267.1}
Üstünlük arzusu gururla beslenerek büyüdü. O’na verilen öğütler ne yazık ki istenen sonucu
sağlamadı. Lusifer Tanrı’yla eşit olmak istedi. Tanrı’nın Oğlu, gökyüzünün Egemeni olarak
tanınıyordu; Baba’yla güçte ve yetkide birdi. Mesih, Tanrı’nın tüm tasarılarına ortaktı; ama Lusifer bu
tanrısal hedeflere katılamıyordu. Baş melek, “Neden Mesih üstünlüğe sahip olsun ki?” diye
soruyordu. Neden Lusifer’den daha büyük bir saygınlık görsün? {BM 267.2}
Melekler arasında hoşnutsuzluk
Tanrı’nın önündeki yerinden ayrılan Lusifer, meleklerin arasında hoşnutsuzluk yaymaya gitti.
Tanrı’ya saygı kisvesinin altında asıl amaçlarını gizleyerek göksel varlıklara hükmeden unsurların
gereksiz yasaklar olduğunu öne sürdü; böylece doyumsuzluk duygusunu kışkırttı. Meleklerin doğaları
kutsaldı; ama onları, kendi istediklerini yapmaları için teşvik etti. Tanrı Mesih’i bu denli çok
onurlandırarak Lusifer’e adaletsizlik ediyordu. Aslında kendisini yüceltme peşinde değildi; sadece
gökyüzünün sakinlerinin özgürlüğünü sağlamaya çalışıyordu. {BM 267.3}
Tanrı Lusifer’e sabırla katlandı. Lusifer, diğer meleklere bu yanlış iddiaları yayarken bile O’nu yüce
konumundan almadı. Tövbe ve boyun eğme karşılığında O’na tekrar ve tekrar bağışlanma sunuldu.
Yalnızca sınırsız sevginin sunabileceği bu gayretler O’na yanılgısını göstermeliydi. Daha önceden
gökyüzünde hiç hoşnutsuzluk görülmemişti. Lusifer, başlangıçta kendi duygularının asıl doğasını
anlayamadı. Tanrı’nın buyruklarının adil olduğunu ve bunları tüm gökyüzünün huzurunda kabul
etmesi gerektiğini dü­şünmedi. Eğer böyle yapsaydı; kendisini ve birçok meleği kurtarabilirdi. Eğer
Tanrı’ya dönmeye istekli olsaydı, kendi görevine iade edilecekti. Ama gururu boyun eğmesini
engelledi. Tövbesizlikte ısrarlıydı ve Yaratıcı’yla büyük bir çelişki içine düştü. {BM 268.1}
Lusifer’in bütün zihinsel güçleri artık aldanışa eğilmişti. Yanlış bir şekilde yargılandığını ve
özgürlüğünün kısıtlandığını öne sürdü. Mesih’in sözlerini yanlış yorumlamayla başlamış, sonunda
düpedüz yanılgıya düşmüştü. Tanrı’nın Oğlunu, kendisini gökyüzünün sakinleri önünde küçük
düşürmekle suçladı. {BM 268.2}
Kendi yanına çekemediği her varlığı, diğer göksel varlıkların çıkarlarına karşı kayıtsız kalmakla
suçluyordu. Yaratıcı’yı yanlış tanıtmaya devam etti. Lusifer’in izlediği yol, melekleri Tanrı’nın
tasarılarına ilişkin sinsi tartışmalarla şaşkınlığa düşürmekti. Her basit şeyi, gizemli bir havaya sokuyor,
Tanrı’nın apaçık sözlerine sanatsal bir çarpıtmayla kuşku düşürüyordu. Yüksek konumu nedeniyle
iddiaları oldukça destek buluyordu. {BM 268.3}
Sevgisizlik etkin isyana dönüşüyor
Tanrı, bilgeliğiyle Şeytan’ın bu işlevi yürütmesine izin verdi. Ancak sevgisizlik ruhu sonunda isyana
dönüyordu. Şeytan’ın tasarılarının tümüyle gelişeceği ve gerçek doğasının herkesçe görüleceği
zaman yaklaşıyordu. Lusifer göksel varlıklar tarafından çok seviliyordu ve onların üzerinde güçlü bir
etkisi vardı. Tanrı’nın yönetimi yalnızca gökyüzünün sakinlerini değil, yarattığı tüm dünyaları
kapsıyordu. Bu yüzden Şeytan, diğer melekleri de kendisiyle birlikte isyana sürükleyebilirse, diğer
dünyaları da sürükleyebileceğini düşündü. Safsata ve hileyle desteklenen aldatma gücü büyüktü.
Sadık melekler bile onun karakterini tümüyle kestiremiyor, yaptıklarının nereye doğru gittiğini
göremiyordu. {BM 268.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
128/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Şeytan o denli yüksek bir onura sahipti ki, eylemleri o denli gizemliydi ki, işlerinin gerçek doğasının
diğer meleklerce anlaşılması zordu. Günah tümüyle olgunlaşana dek, kötüymüş gibi görünmez. Aynı
şekilde kutsal varlıklar, tanrısal yasayı bir kenara bırakmanın sonuçlarını göremediler. Şeytan ilk
başlarda Tanrı’nın onuru ve gökyüzünün sakinlerinin iyiliği için hizmet eder gibi görünüyordu. {BM 269.1}
Tanrı günahla savaşırken doğruluk ve gerçek sınırlarının dışına çıkamazdı. Şeytan ise Tanrı’nın
kullanmadığını ­ yağcılığı ve hileyi ­ kullanabilirdi. Hırsızın gerçek karakteri herkesçe anlaşılmalıdır.
Kendisini kötü işlerle ortaya koymak için Şeytan’a zaman verilmelidir. {BM 269.2}
Şeytan, yaptıklarıyla gökyüzünde yarattığı uyumsuzluktan Tanrı’yı sorumlu tuttu. Her türlü
kötülüğün tanrısal yönetimin sonucu olduğunu ilan etti. Bu yüzden tanrısal yasanın yerine Şeytan’ın
kendi önerileri getirilmeliydi. Sonuçta Şeytan’ı mahkum eden kendi işleri olacaktı. Tüm evren
aldatıcının gerçek yüzünü görecekti. {BM 269.3}
Sınırsız Bilgeliğe sahip olan Tanrı, Şeytan’ın gökyüzünde artık kalamayacağına karar verdiği
zaman, onu hemen yok etmedi. Yaratıklarının kendisine bağlılığı, O’nun adaletine duydukları
güvenden kaynaklanmalıydı. Gökyüzünün ve diğer dünyaların sakinleri, günahın sonuçlarını
kavramak için hazırsız olduklarından, Tanrı’nın Şeytan’ı yok etmesindeki adaleti ve merhameti
göremeyeceklerdi. Şeytan hemen ortadan kaldırılsaydı, onlar Tanrı’ya sevgiden çok korkudan ötürü
kulluk edeceklerdi. Üstelik aldatı­cının etkisi tümüyle yok edilmemiş, isyan ruhu tümüyle silinip
atılmamış olacaktı. Evrenin iyiliği için Şeytan, çağlar boyunca ilkelerini geliştirmesi için serbest
bırakıldı. Böylece tanrısal yönetime karşı sürdürdüğü savaş, yaratılan varlıklar tarafından olduğu gibi
görülebilecekti. {BM 269.4}
Şeytan’ın isyanı, tüm evren için günahın korkunç sonuçlarına tanıklık edecekti. Onun sonu,
tanrısal yetkiyi baştan savmanın meyvesini sergileyecekti. Bu korkunç isyanın tarihi, tüm kutsal
varlıkları günahtan ve onun cezasından koruyacak sürekli bir güvence olacaktı. {BM 270.1}
Büyük aldatıcının, kendisiyle işbirliği yapanlarla birlikte gökten çıkarılması gerektiği ilan edildiğinde,
isyankar önder, Yaratıcı’nın yasasını küstahça hor gördü. Tanrısal buyrukların özgürlüğü kısıtladığını
ilan ederek yasayı feshetme amacını açıkladı. Bu buyruktan kurtulan göksel varlıklar sözde daha
yüce bir varoluş dü­zeyine kavuşacaklardı. {BM 270.2}
Gökyüzünden kovulma
Şeytan ve yandaşları, isyanlarının suçunu Mesih’e attılar; azarlanmasalardı, asla
ayaklanmayacaklardı. İnatçı ve küstah olduğu halde, zorba bir gücün masum kurbanı olduğunu iddia
eden baş isyancı gökyüzünden kovuldu (Esinleme 12:7­9). {BM 270.3}
Şeytan’ın ruhu, yeryüzünde Tanrı’nın sözünü dinlemeyen insanları isyana teşvik etmeyi
sürdürmektedir. İnsanlara Tanrı’nın yasasını çiğneyerek özgür olacakları vaadini vermektedir.
Günahın azarlanması hala nefreti uyandırmaktadır. Şeytan insanları, kendilerini haklı çıkarmak ve
kendi günahlarını başkalarının hoş görmesini sağlamak için yönlendirmeye çalışır. Hatalarını
düzeltmek yerine, zorluğun sorumlusu Tanrıymış gibi, O’na karşı kızgınlık yaratır. {BM 270.4}
Şeytan, Tanrı’nın karakterini gökyüzünde yaptığı gibi yanlış temsil ederek, O’nu katı ve zalimce
tanıtır; böylece insanları günah işlemeye yönlendirir. İnsanın günaha düşmesine, tıpkı kendi
isyanında olduğu gibi Tanrı’nın adil olmayan yasaklarının neden olduğunu duyurmuştur. Tanrı,
Şeytan’ı gökten kovarak adaletini ve saygınlığını sergilemiştir. İnsan günah işlediğinde ise Tanrı,
sevgisini göstermek amacıyla günahlı insanlık uğruna kendi Oğlunu feda etmiştir. Çarmıhın iddialı
gücü, günahın Tanrı’nın yönetiminden kaynaklanmadığını gösterir. Tanrı’nın karakteri kefaret yo­luyla
açığa çıkmıştır. Kurtarıcı’nın yeryüzündeki hizmeti sırasında büyük aldatıcının maskesi düşmüştür.
Mesih’in kendisine tapınmasına ilişkin küstahça isteği, O’na aralık vermeden saldırması, kahinlerin ve
halkın yüreğini kışkırtarak “O’nu çarmıha gerin!” diye bağırtması ­ Bunların hepsi tüm evrenin
şaşkınlığını ve kızgınlığını uyandırmıştır. Kötülüklerin önderi, gücünü ve sinsiliğini İsa’yı yok etmek
üzere seferber etmiştir. Şeytan, Kurtarıcı’nın yaşamını acılar ve kederlerle doldurmak için insanları
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
129/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
kendi araçları gibi kullanmıştır. Kıskançlığın, acılığın, nefretin ve kinin bastırılmış alevlerini çarmıhta
Tanrı Oğlunun üzerine püskürtmüştür. {BM 270.5}
Artık Şeytan’ın suçunun hiçbir mazereti olmadığı açıktır. Şeytan’ın, Tanrı’nın karakterine yönelttiği
suçlamalar, olduğu gibi görülebilmektedir. Tann’yı, yaratıklarından tapınma beklediği için kendisini
yüceltmekle, ama başka herkesten kendilerini inkar etmelerini beklemekle suçlamıştır. Evrenin
Hakimi, sevginin sunabileceği en büyük özveride bulunmuştur; “Tanrı insanların suçlarını saymayarak
dünyayı Mesih’te kendisiyle barıştırdı” (2.Korintliler 5:19). Mesih günahı yok etmek amacıyla kendisini
alçaltmış ve ölüme itaat etmiştir. {BM 271.1}
İnsanın adına bir iddia
Tüm gökyüzü Tanrı’nın adaletinin açıklandığını görmüştür. Lusifer, günahlı insanlığın
kurtarılamayacağını iddia etmişti. Ne var ki yasanın cezası, Tanrı’ya eşit olanın üzerine gelmiştir.
İnsan böylece hem Mesih’in doğruluğuna kavuşma, hem de Şeytan’ın gücü üzerinde tövbe ve
alçakgönüllülükle zafer kazanma özgürlüğüne kavuşmuştur. {BM 271.2}
Ancak Mesih’in dünyaya gelerek ölmesinin tek nedeni insanı kurtarmak değildir. Mesih tüm
dünyalara Tanrı yasasının değişmezliğini göstermek için gelmiştir. Mesih’in ölümü Yasa’nın
değişmezliğini, adaletin ve merhametin Tanrı yönetiminin temelini oluşturduğunu gösterir. Son yargıda
günahın hiçbir nedeninin olmadığı görülecektir. Yeryüzünün Yargıcı Şeytan’a, “Neden bana isyan
ettin?” diye soracak, kötülüğün yaratıcısı da buna hiçbir mazeret gösteremeyecektir. {BM 271.3}
Kurtarıcı’nın, “Tamamlandı!” sözüyle Şeytan’ın ölüm çanı çalmıştır. O zaman büyük çatışmanın
sonu gelmiştir. Kötülüğün ortadan kalkacağı kesinleşmiştir. Her şeye egemen Rab diyor ki: “İşte o gün
geliyor, fırın gibi yanıyor. Bütün kendini beğenmişlerle kötülük yapanlar saman olacak, o gün hepsi
yanacak. Onlarda ne kök, ne dal bırakılacak” (Malaki 4:1). {BM 272.1}
Bir daha kötülük asla görülmeyecektir. Tanrı’nın yasası özgürlük yasası diye onurlandırılacaktır.
Sınanmış ve kanıtlanmış bir yaratılış, sonsuz sevgisi ve sınırsız bilgeliği sergilenmiş olan Tanrı’ya
bağlılıktan asla dönmeyecektir. {BM 272.2}
Bölüm 30: Şeytan ve insan savaşta
“Seninle kadını, onun soyuyla senin soyunu birbirinize düşman edeceğim. Onun soyu senin başını
ezecek, sen onun topuğuna saldıracaksın” (Yaratılış 3:15). Bu düşmanlık doğal değildir. İnsan tanrısal
yasayı çiğnediği zaman Şeytan’la uyum içinde olan kötü bir doğaya sahip oldu. Günaha düşmüş olan
meleklerle kötü insanlar ümitsiz bir ortaklığa girdiler. Tanrı araya girmeseydi. Şeytan ve insan
Gökyüzü’ne karşı ittifak edecekti. Bütün insanlık Tanrı’ya karşı birleşecekti. {BM 273.1}
Şeytan kendisiyle kadın arasında, kendi soyuyla onun soyu arasında düşmanlık olduğunu işittiği
zaman, insanın bir şekilde kendisine karşı güçlendirileceğini de biliyordu. {BM 273.2}
Mesih insanda Şeytan’a karşı bir düşmanlık oluşturur. Yeniden doğuş lütfu ve gücü olmaksızın
insan, Şeytan’ın buyruklarını yerine getirmeye hazır olacaktır. Ancak insanın içindeki yeni ilke çatışına
yaratır; Mesih’in verdiği destek sayesinde kişi düşmana karşı güç kazanır. Günahı sevmek yerine
ondan nefret etmek tümüyle gökten gelen bir ilkedir. {BM 273.3}
Mesih ve Şeytan arasındaki düşmanlık, dünyanın İsa’yı kabul ediş şeklinde açıkça gözler önüne
serilmiştir. Mesih’in paklığı ve kutsallığı, Tanrı’ya karşı duranların nefretini uyandırmıştır. Onun kendini
inkarı, gurura ve benliğe köle olan insanlar için bir azarlamadır. Şeytan ve kötü melekler, gerçeğin
savunucusuna karşı kötü insanlarla ittifaka girmişlerdir. Aynı düşmanlık Mesih’i izleyenlere karşı da
sergilenmiştir. Kim ayartıya karşı durursa, üzerine Şeytan’in etkisini çekecektir. Mesih ve Şeytan’ın
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
130/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
uyuşması söz konusu olamaz: “Mesih İsa’ya ait olup Tanrı yoluna yaraşır bir yaşam sürmek
isteyenlerin hepsi de zulüm görecek” (2.Timoteyus 3:12). {BM 273.4}
Şeytan’ın hizmetkarları, Mesih’in izleyicilerini aldatmak ve Mesih’e bağlılıktan alıkoymak
istemektedirler. Hedeflerine ulaşmak için Kutsal Yazı’yı çarpıtırlar. Mesih’i öldüren ruh, O’nıın
izleyicilerini de yok etmek için kötü insanları harekete geçirmektedir. Bütün bunlar o ilk
peygamberlikte görülmektedir; “Seninle kadını, onun soyuyla senin soyunu birbirinize düşman
edeceğim. Onun soyu senin başını ezecek, sen onun topuğuna saldıracaksın.” {BM 273.5}
Şeytan neden daha büyük bir direnişle karşılaşmıyor? Çünkü Mesih’in askerlerinin, Mesih’le çok
kısıtlı bir bağlantısı vardır. Günah onlara, Efendilerine göründüğü kadar iğrenç görünmemektedir.
Günaha karşı kararlı bir direniş göstermemektedirler. Karanlıklar önderinin karakterini
görememektedirler. Bir çok kişi asıl düşmanlarının, Mesih’e karşı savaşan güçlü bir general olduğunu
bilmemektedir. Müjdenin hizmetkarları bile Şeytan’ın etkinliğinin kanıtlarını görmezden gelmektedir.
Onun varlığına bazen gözlerini kapatmaktadır. {BM 274.1}
Uyanık bir düşman
Bu uyanık düşman her eve, her sokağa, kiliselere, ulusal meclislere ve mahkeme salonlarına
istediği gibi dalıp çıkmaktadır. Erkeklerin, kadınların, çocukların ruhlarını ve bedenlerini karıştırmakta,
aldatmakta ve çarpıtmaktadır. Aileleri parçalamakta, nefret, çekişme, bölünme ve cinayet tohumları
ekmektedir. Dünya da böyle şeylerin Tanrı tarafından belirlediğini ve böyle gelip böyle gideceğini
sanmaktadır. Mesih’i kararlı bir şekilde izlemeyen herkes, Şeytan’ın hizmetkarıdır. İmanlılar Tanrı’yı
tanımayan bir grupla kaldıklarında kendilerini ayartıya açmaktadırlar. Şeytan, kendisini gizleyerek
insanların gözünü hileyle boyamaktadır. {BM 274.2}
Dünyasal ilkelere bağlı kalmak, dünyayı Mesih’e taşımak yerine kiliseyi dünyaya taşımak olacaktır.
Günahla bağdaşmak, onun daha az iğrenç görülmesine neden olacaktır. Denenmeyle
karşılaştığımızda, Tanrı’nın bizi koruyacağından emin olabiliriz. Ama biz kendimizi ayartacak bir
duruma sokarsak, eninde sonunda düşeriz. {BM 274.3}
Ayartıcı en çok, O’nun etkisi altında olduğundan hiç kuşku duymayan kişilerde başarılı olmaktadır.
Yetenek ve kültür Tanrı’nın armağanlarıdır; ama bizi Tanrı’dan uzaklaştırmaya başaldılarsa, artık birer
tuzak haline gelmişlerdir. Kültürlü zeki ve görgülü olan birçok kişi, Şeytan’ın elinde parlak birer
hizmetkar olarak kullanılmaktadır. {BM 274.4}
Yüzyıllardan beri süregelen şu uyarılara kulak tıkamayalım: “Ayık ve uyanık olun. Düşmanınız İblis,
yutacak birini arayarak kükreyen aslan gibi dolaşıyor. İblis’in hilelerine karşı durabilmek için Tanrı’nın
sağladığı bütün silahları kuşanın” (1.Petrus 5:8; Efesliler 6:11). Büyük düşmanımız son
kampanyasına hazırlık yapmaktadır. İsa’yı izleyen herkes, bu düşmanla savaşa girecektir. İmanlı
kendi yaşamında tanrısal nitelikleri ne denli etkin bir şekilde sergilerse, Şeytan’ın saldırılarına o denli
çok maruz kalacaktır. {BM 274.5}
Şeytan Mesih’e şiddetli ve sinsi ayartılarla saldırıda bulundu, ama her keresinde geri püskürtüldü.
Mesih’in bu zaferleri, bizim de üstün gelmemizi mümkün kılar. Mesih güç isteyenlere güç verecektir.
Kimse kendi rızası olmadan Şeytan’a yenik düşemez. Ayartıcının insanı günaha zorlama ya da
iradeyi kontrol etme gücü yoktur. Şeytan sıkıntıya neden olur, ama kirletemez. Mesih’in zafer
kazanmış olduğu gerçeği, O’nu izleyenleri günaha ve Şeytan’a karşı savaşımda cesaretle
donatmalıdır. {BM 275.1}
Bölüm 31: Kötü ruhlar
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
131/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Tanrı’nın melekleri ve kötü ruhlar, Kutsal Yazıda açıkça gözler önüne serilmişlerdir; bunların
insanlık tarihiyle sıkı bir ilişkileri vardır. Kutsal melekler, ‘kurtuluşu miras alacaklara hizmet etmek için
gönderilen görevli ruhlardır’ (İbraniler 1:14). İnsanlar onların, ölülerin bedensiz ruhları olduğunu
sanırlar. Oysa Kutsal Yazı böyle olmadıklarını kanıtlamaktadır. {BM 276.1}
İnsanın yaratılışından önce melekler vardı; yeryüzünün kuruluşundan önce, ‘sabah yıldızları hep
birlikte ezgiler söylüyor, bütün Tanrı oğulları da sevinçle çağrışıyordu’ (Eyüp 38:7). İnsan günaha
düştükten sonra melekler yaşam ağacını korumak için gönderildi. Melekler insandan üstündüler,
çünkü insan meleklerden biraz daha aşağı kılınmıştı (Mezmurlar 8:5). {BM 276.2}
“Sonra tahtın, canlı yaratıkların ve ihtiyarların çevresinde çok sayıda melek gördüm ve seslerini
işittim.” Meleklerin, Kral’ın ‘söylediklerini yerine getiren güç sahipleri!’ oldukları ve sayılarının
‘onbinlere’ vardığı anlatılmaktadır (Esinleme 5:11; Mezmurlar 103:20,21; İbraniler 12:22). Tanrı’nın
habercileri, ‘şimşek çakışı görünüşüyle’ hareket etmektedirler. Kurtarıcı’nın mezarında görülen melek,
nöbetçilerin korkudan titremesine ve ‘ölü gibi yığılmasına’ neden olmuştu. Sanherib, Tanrı’ya küfür
ettiği ve İsrail’i tehdit ettiği zaman ‘Rab’bin meleği gidip Asur ordugahında yüz seksen beş bin kişiyi
öldürdü’ (Hezekiel 1:14; Matta 28:3,4;2.Krallar 19:35). {BM 276.3}
Melekler, merhamet görevleriyle Tanrı’nın çocuklarına gönderilir. İbrahim’e bereket vaatlerini
ulaştırdılar. Lut’u yıkımdan kurtarmak amacıyla Sodom’a gittiler. Çölde ölmek üzere olan İlyas’a
yardım ettiler. Düşmanların kuşatması altındaki Elişa’ya at ve ateş arabalarıyla ulaştılar. Aslanların
pençesine terk edilen Daniel’i kurtardılar. Hirodes’in zindanında ölümü bekleyen Petrus’u serbest
bıraktılar. Filipi’deki tutukluların yardımına koştular. Denizdeki fırtınada Pavlus’a destek oldular.
Müjdeyi kabul etmesi için Kornelyus’un zihnini açtılar. Petrus’u kurtuluş müjdesiyle gönderdiler. Kutsal
melekler Tanrı’nın halkına işte böyle hizmet ettiler. {BM 276.4}
Koruyucu melekler
Mesih’in her izleyicisine bir melek verilir. “Rab’bin meleği O’ndan korkanların çevresine ordugah
kurar, kurtarır onları.” Kurtarıcı kendisine inananlar hakkında şöyle konuştu: “Onların göklerdeki
melekleri, göklerde olan Babamın yüzünü her zaman görürler” (Mezmur 34:7; Matta 18:10).
Karanlıklar önderinin aralıksız kötülüğüne açık olan Tanrı halkı, meleklerin hiç ara vermeden
kendilerini koruduğundan emin olmalıdır. Bize böyle bir güvence veriliyor, çünkü kötülüğün üstün
hizmetkarları sayısızdır, kararlıdır ve yorulmamaktadır. {BM 277.1}
Başlangıçta günahsız olan kötü ruhlar, Tanrı’nın şu anki kutsal hizmetkarlarıyla doğada, güçte ve
yücelikte eşit olarak yaratılmışlardı. Ancak günah yoluyla düşerek Tanrı’yı küçük düşürmek ve
insanları yıkıma uğratmak için birlikte çalışmaktadırlar. Şeytan’la birlikte ayaklanarak tanrısal yetkiye
karşı savaşta işbirliği yapmışlardır. {BM 277.2}
Eski Antlaşma onların varlığından söz etmektedir, ancak kötü ruhların güçlerini en çarpıcı şekilde
gösterdikleri zaman, Mesih’in yeryüzünde bulunduğu zamandı. Mesih insanlığın kurtuluşu için
gelmişti; Şeytan ise dünyayı kontrol etmeye kararlıydı. Filistin dışında kalan tüm yeryüzünde
putperestlik etkinliğini yerleştirmeyi başarmıştı. Ayartıcıya tümüyle boyun eğmeyen tek ülkeye Mesih
geldi. Sevecen kollarını açarak herkesi kendisinde esenlik ve bağış bulmaya davet etti. Karanlığın
orduları, Mesih’in görevi başarılı olursa, egemenliklerinin kısa sürede sona ereceğini biliyorlardı. {BM
277.3}
İnsanların cine tutsak olabileceği İncil’de açıkça belirtilmektedir. Bu tutsaklığı yaşayan insanlar,
yalnızca doğal nedenlerden hastalanmıyordu. Mesih, sorunun kökeninde kötü ruhların yattığını
görebiliyordu. Gadara’daki cinliler, köpürüyor, bağırıyor ve kıvranıyor, hem kendilerine zarar veriyor,
hem de yaklaşan herkes için tehlike oluşturuyordu. Onların yaralı, şekilsiz bedenleri, ka­ranlığın
prensi için hoş bir görüntü oluşturuyordu. Acı çeken insanları kontrol eden cinlerden biri; “Adım
Tümen. Çünkü sayımız çok” demişti (Markos 5:9). Roma ordusundaki bir tümen, üç ve beş bin
kişiden oluşuyordu. Ne var ki İsa’nın verdiği buyrukla kötü ruhlar kurbanlarını bıraktılar. İnsanlar da
sakinleşerek kafalarını topladılar ve kendilerine geldiler. Cinler bir domuz sürüsüne girdiler ve denize
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
132/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
yuvarlandılar. Gadara’nın sakinleri için kayıpları, Mesih’in bereketinden daha baskın çıktı: İsa’nın
oradan ayrılmasını istediler. (Bkz. Matta 8:22­34). Kayıplarının suçunu İsa’ya attılar. Şeytan,
insanların bencil korkularını uyandırarak, onları İsanın sözlerini dinlemekten alıkoydu. {BM 277.4}
Mesih, kötü ruhların domuzları yok etmesine izin vererek kazanç uğruna kirli hayvanları yetiştiren
Yahudileri paylamış oldu. Eğer Mesih cinleri dizginlememiş olsaydı, yalnızca domuzları değil, onların
bakıcılarını ve sahiplerini de denize atacaklardı. {BM 278.1}
Bu olaya izin verilmesinin başka bir nedeni de öğrencilerin, Şeytan’ın hem insan hem de hayvan
üzerindeki zalim gücünü görmeleri ve böylece onun hileleri tarafında tuzağa düşmemeye dikkat
etmeleriydi. İsa ayrıca, kendisindeki Şeytan’ın tutsaklığını kırma gücünü başka insanların da
görmesini istemişti. İsa oradan ayrıldıktan sonra özgür kılınan insanlar, Kurtarıcı’nın merhametini ilan
etmek için kaldılar. {BM 278.2}
Başka örnekler de kayıt edilmiştir: Bir adamın cine tutsak olan Suriye­Fenikeli bir kız vardı (Markos
7:26­30). Başka bir genci ateşe, suya atan ve yok etmek isteyen bir ruh vardı (Markos 9:17­ 27).
Kefernahum’daki Sept günü sakinliğini bozan başka bir cinli daha vardı (Luka 4:33­36). Kurtarıcı
onların hepsini iyileştirdi. Mesih hemen her durumda, cine zeki bir varlıkmış gibi sesleniyor ve
kurbanına artık işkence etmemesini buyuruyordu. Kefernahumda tapınanlar birbirlerine, “Bu nasıl
söz? Güç ve yetkiyle kötü ruhlara çıkmalarını buyuruyor, onlar da çıkıyorlar!” diyordu (Luka 4:36). {BM
278.3}
Doğaüstü güç edinme hevesi yüzünden bazı kişiler, Şeytan kaynaklı etkiye kapı açmışlardı.
Elbette onların cinlerle herhangi bir çatışması yoktu. Bu sınıfa büyücülük ruhu taşıyan Simun
Magnus, büyücü Elimas, Pavlus ve Silas’ı Filipi’de izleyen kız da girmektedir. (Bkz. Elçilerin İşleri 8:9,
18; 13:8; 16:16­18). {BM 278.4}
En çok tehlikede olanlar, İblis’in ve onun meleklerinin varlığını inkar edenlerdir. Birçokları kendi
bilgeliklerinin peşinde olduğunu sanarak cinlerin öğütlerine kulak verirler. Zamanın sonuna
yaklaştığımızda Şeytan, aldatma gücünü en üst düzeyde kullanacak, ama her yere kendisinin
varolmadığı inancını yayacaktır. Şeytan’ın yolu, kendisini ve işlevini gizlemektir. {BM 278.5}
Büyük aldatıcı kendi düzenlerini keşfedeceğiz diye korkmaktadır. Asıl karakterini gizlemek
amacıyla, alay ve küçümseme konusu edilmeyi göze almıştır. Komik, biçimsiz, yarı insan ve yarı
hayvan bir şekilde resmedilmekten hoşnuttur. Kendi adının fıkralarda ve karikatürlerde geçmesinden
hoşnuttur. Kendisini üstün bir kisveyle gizlediğinden, “Böyle bir varlık gerçekten de var mı?” sorusu
sıkça sorulmaktadır. Şeytan, kendi etkisinin farkına varmayanların zihinlerini kolaylıkla kontrol
edebildiği için Tanrı Sözü bize Şeytan’ın gizli güçlerini açıklamakta ve uyarmaktadır. {BM 279.1}
Bizler Kurtarıcımızın üstün gücüyle özgür olabilir ve korunabiliriz. Evlerimizi sürgülerle ve kilitlerle
kapatarak mal varlığımızı kötü insanlardan koruyoruz. Ancak saldırılarından kendi gücümüzle
korunamayacağımız kötü melekleri nadiren düşünüyoruz. Onlara izin verilse, zihinlerimizi karıştırıp
bedenlerimize işkence edebilirler. Mal varlığımızı ve yaşamlarımızı yok edebilirler. Ancak Mesih’i
izleyenler, O’nun gözetimi altındadırlar. Kötü olan, Tanrı’nın halkı üzerindeki korumayı delip geçemez.
{BM 279.2}
Bölüm 32: Şeytan nasil alt edilir?
Mesih ve Şeytan arasındaki büyük çatışma yakında son bulacaktır. Kötü olan, Mesih’in insanlık
uğruna yaptıklarını yıkmak için gayretini ikiye katlamıştır. Onun ulaşmaya çalıştığı hedef, Kurtarıcı’nın
aracılık görevi son bulana kadar insanları karanlık ve tövbesizlik içinde bırakmaktır. Kilisede
kayıtsızlık baskın çıktığında Şeytan fazlaca karışmamaktadır. Ama insanlar, “Kurtulmak için ne
yapmalıyım?” diye sormaya başladığında, gücünü Mesih’e karşı kullanarak Kutsal Ruh’un etkisine
engel olmaya çalışır. {BM 280.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
133/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Bir keresinde melekler kendilerini Rab’bin önünde sunmaya geldiklerinde, Şeytan da onların
arasında çıkageldi. Amacı Sonsuz Kral’ın önünde eğilmek değil, doğrulara karşı kötü niyetli
tasarılarını yürürlüğe koymaktı (Bkz. Eyüp 1:6). Şeytan, tapınmak amacıyla toplanan insanların
zihinlerini denetlemek için titizlikle işlev görür. Tanrı habercisinin Kutsal Yazıları araştırdığını
gördüğünde, vaaz edilecek konuyu dikkate alır. Sonra da vaazın, o konuda özellikle aldattığı
insanlara ulaşmaması için aldatıcı ve sinsi hilelerini uygular. Uyarı sözüne en çok ihtiyacı olanlar ya
bir iş anlaşmasına ya da başka bir etkinliğe katılarak sözü duymaktan alıkonurlar. {BM 280.2}
Şeytan Rab’bin hizmetkarlarının insanları kuşatan karanlıktan ötürü yüklü olduklarını görür.
Kayıtsızlık ve direnç gibi engellerin kırılması için onların Tanrı’ya dua ettiklerini işitir. Sonra yeni bir
hevesle, insanları benliğin tutkularına ve arzularına yönelmek üzere ayartır. Böylece onların duymaya
en çok gereksindiği şeyleri kaçırmalarına neden olur. {BM 280.3}
Şeytan, duayı ve Kutsal Yazıyı ihmal edenlerin, kendisinin Saldırılarıyla düşeceklerini bilmektedir.
Bu yüzden onların zihinlerini meşgul etmek için her türlü düzeneğe başvurur. Onun sağ kolu olan
kişiler de, Tanrı’nın etkin olduğu her anı kollamaktadır. Mesih’in en ciddi olan ve benliği en çok inkar
eden hizmetkarlarını aldatıcılar olarak temsil edeceklerdir. Her soylu işin arkasında karanlık niyetler
olduğunu öne sürecek, deneyimsiz insanların zihinlerinde kuşkular ve korkular yaratacaklardır. Ancak
onların {BM 280.4}
kimin çocuğu oldukları, kimi izledikleri ve kimin işini yaptıkları belli olacaktır. “Onları meyvelerinden
tanıyacaksınız” (Matta 7:16; ayrıca bkz. Esinleme 12:10). {BM 281.1}
Gerçek, kutsal kılar
Büyük aldatıcının, mahvetmek için uğraştığı insanların çeşitli zevklerine uyan birçok masalı vardır.
Onun amacı, içten olmayan, yozlaşmış unsurları kiliseye sokarak kuşku ve imansızlık oluşturmaktır.
Tanrı’ya gerçekten iman etmeyen birçok kişi, gerçeğin bazı ilkelerini kabul eder gibi görünüp
‘Hıristiyan’ adını almakta, böylece yanılgıyı Kutsal Yazı öğretisi gibi sunmaktadır. Şeytan, sevgiyle
kabul edilen ve canı kutsayan gerçeği bilir. Bu yüzden o gerçeği, sahte kuramlarla, masallarla ve
başka bir müjdeyle değiştirir. Tanrı’nın hizmetkarları başlangıçtan beri sahte öğretmenlere karşı
mücadele etmişlerdir. İlyas, Yeremya ve Pavlus, insanları Tanrı Sözünden döndüren kişilere
kararlılıkla karşı koymuşlardır. Doğru imanı önemsiz gibi gösteren özgürlükçü yaklaşıma, gerçeğin bu
kutsal savunucularında yer yoktur. {BM 281.2}
İmanlı dünyasında Kutsal Yazının boş, hayalci yorumları ve çelişkili kuramları, büyük
düşmanımızın zihinleri karıştırmaya yönelik işlevinin bir sonucudur. Kiliseler arasındaki karışıklığın ve
bölünmenin nedeni beğenilen bir öğretiyi kabul ettirmek için ayetleri kullanmaktır. {BM 281.3}
Yanlış öğretileri desteklemek amacıyla bazı kişiler ayetleri metinden ayrı kullanmaktadır.
Görüşlerini desteklemek için bir ayetin yarısını alıp gerisini bırakırlar. Oysa ayetin geri kalan kısmı,
söylediklerinin karşıt anlamını ifade etmektedir. Yılanın aldatıcı­lığı sayesinde benliğin arzularına
uyan ilgisiz yorumlarla oyalanırlar. Başka kişiler de benzetmeleri ve simgeleri kendi keyiflerine göre
yorumlarlar; Kutsal Kitap tanıklığının kendi kendisini yorumlamasına izin vermezler. Kendi
uydurmalarını Kutsal Kitap’ın öğretişi diye yutturmaya çalışırlar. {BM 281.4}
Kutsal kitap’ın tümü bir rehberdir
Duacı ve eğitilebilir bir yaklaşım olmadan Kutsal Yazı çalışmasına başlamak, en açık metinleri
gerçek anlamlarından uzaklaştırmak olacaktır. Kutsal Kitap’ın tümü insanlara olduğu gibi sunul­
malıdır. {BM 281.5}
Tanrı kesin peygamberlik sözünü vermiştir; melekler ve Mesih’in kendisi bile Daniel ve Yuhanna’ya
‘yakında gerçekleşecek olayları’ bildirmek için gelmiştir (Esinleme 1:1). Kurtuluşumuzu ilgilendiren
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
134/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
önemli konular, gerçeği dürüstçe araştıranların kafasını karıştıracak ya da yanlış yönlendirecek
şekilde açıklanmamıştır. Tanrı Sözü, onu duacı bir yaklaşımla inceleyen herkese açıktır. {BM 282.1}
Özgürlükçü akım nedeniyle insanlar, düşmanlarının hilelerine körleşmiştir. Düşman Kutsal Kitap’ın
insan tahminleriyle yorumlanmasına yol açmış, Tanrı’nın yasası bir kenara bırakılmış, özgür olduğunu
iddia eden kiliseler de günahın tutsaklığı altına girmiştir. {BM 282.2}
Tanrı bilimsel buluşlar yoluyla yeryüzünün ışığa kavuşmasını sağlamıştır. Ancak en büyük zihinler
bile Tanrı’nın Sözüyle yönlendirilmedikçe, bilim ve esin ilişkisini sorgularken karışıklığa kapılmaktadır.
{BM 282.3}
İnsan bilgisi kısmi ve kusurludur; bu yüzden birçok kişi bilimsel görüşlerini Kutsal Yazıyla
uyuşturma güçlüğü çekmektedir. Yine birçokları, Tanrı Sözünün, ‘yalan yere bilgi denen’ düşüncelerle
sınanması gerektiğini sanmaktadır (l.Timoteyus 6:20). Yaratıcı’yı ve onun işlerini doğa yasalarıyla
açıklayamadığı için Kutsal Kitap tarihi güvenilmez olarak görülmektedir. Eski ve Yeni Antlaşma’dan
kuşkulananlar, bir adım daha atarak Tanrı’nın varlığından da kuşku duymaya başlamıştır. Bu konuda
sınır tanımadıkları için de sonuç olarak tanrısızlığın kayalarına vurmaktadırlar. {BM 282.4}
Şeytan’ın baş hilelerinden biri de insanların, Tanrı’nın bildir­mediği konularda tahminler
yürütmelerini sağlamaktır. Lusifer, Tanrı’nın her tasarısı kendisine bildirilmediği için doyumsuzluğa
kapılmıştır. Bu nedenle bildirilen gerçekleri göz ardı etmiştir. Şimdi de aynı ruhu insanlara aktarmakta,
Tanrı’nın dolaysız buyruklarını göz ardı etmeleri için onları da yönlendirmektedir. {BM 282.5}
Çarmıhı içeren gerçek reddediliyor
Daha az ruhsallık ve benliği inkar konusunda daha düşük bir düzey gerektiren öğretiler, daha
büyük bir beğeniyle kabul görmektedir. Şeytan, yüreğin tutkularına cevap verme ve gerçeği aldanışla
değiştirme konusunda çok hazırlıklıdır. Papalığın insanların zihinlerinde güç edinmesi böyle olmuştur.
İçinde çarmıh var diye gerçeği reddeden Protestanlar da aynı yolda gitmektedir. Dünyaya ayak
uydurmak için uğraşanlar, gerçeği ‘sapkınlıkla’ değiştireceklerdir (2.Petrus 2:1). “İşte bu nedenle
Tanrı, yalana kanmaları için onların üzerine yanıltıcı bir güç gönderiyor. Öyle ki, gerçeğe inanmamış
ve kötülükten zevk almış olanların hepsi yargılansın” (2.Selanikliler 2:11,12). {BM 282.6}
Tehlikeli yanılgılar
Büyük aldatıcının en başarılı düzenlerden birisi de ruh çağırmanın yalancı harikalarıdır. İnsanlar
böylece gerçeği reddederek aldanışa yem olurlar. {BM 283.1}
Bir başka yanılgı da Mesih’in tanrısallığını reddeden ve O’nun, dünya yaratılmadan önce
varolmadığını öne süren öğretidir. Bu kuram Kurtarıcı’nın Babasıyla ilişkisini ve önceki varoluşunu
dile getiren sözlerini göz ardı etmektedir. Ayrıca, Kutsal Kitap’ın Tanrı’nın esini olduğuna duyulan
imanı zayıflatır. İnsanlar Mesih’in tanrısallığına ilişkin Kutsal Kitap tanıklığını reddediyorsa, onlarla
tartışmak yararsız olacaktır. Çünkü hiçbir tartışma, ne denli kesin olursa olsun, onları ikna
etmeyecektir. Bu yanılgıya tutunanlar Mesih’i doğru bir şekilde tanımayacak, Tanrı’nın insanı kurtarma
tasarısını kavrayamayacaklardır. {BM 283.2}
Yine başka bir yanılgı, Şeytan’ın kişisel bir varlık olmadığı inancıdır. Bu adın Kutsal Kitap’ta sadece
insanın kötü düşüncelerini ve arzularını simgelemek için kullanıldığı öne sürülmüştür. {BM 283.3}
Mesih’in ikinci gelişinin her insanın ölümünde gerçekleştiği öğretisi de insanların zihinlerini, O’nun
bulutlar içinde gökyüzünden döneceği gerçeğine kapatmaktadır. Şeytan, “İşte Mesih burada” diyerek
birçok kişinin kaybolmasına neden olmuştur (Bkz. Matta 24:23­26). {BM 283.4}
Birçok bilim adamına göre duaya cevap diye bir şey olamaz; bu yasanın çiğnenmesidir ­ çünkü bir
mucizedir, mucizeler de olmaz. Bu tür kişiler, evrenin sabit yasalardan oluştuğunu, Tanrı’nın bu
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
135/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
yasaların karşısında olan hiçbir şey yapmadığını iddia ederler. Böylece Tanrı’yı kendi yasalarıyla
bağlıymış ­ tanrısal yasalar tanrısal özgürlüğü kısıtlamaktaymış ­ gibi gösterirler. {BM 283.5}
Mesih ve elçileri mucizeler yapmadılar mı? Aynı Kurtarıcı şimdi de, insanların arasında göze
görünür olarak yürüdüğü zamanki kadar dualara cevap vermeye isteklidir. Doğal dünya, doğaüstü
dünyayla işbirliği yapmaktadır. Tanrı’nın tasarısı iman duasına karşılık vermektir. {BM 284.1}
Sözün sınır işaretleri
Kiliseler arasındaki yanlış öğretiler, Tanrı Sözünün koyduğu sınır işaretlerini kaldırmaktadır. Tek bir
gerçeği reddedip orada kalan pek az kişi vardır. Büyük çoğunluk, gerçeğin ilkelerini birer birer
reddederek işi tanrısızlığa kadar vardırır. {BM 284.2}
Popüler teolojinin yanılgıları birçoklarını kuşkuculuğun kucağına atmıştır. İnsanlar, adalet,
merhamet ve iyilik anlayışlarına ters düşen öğretileri Tanrı’nın Sözü diye kabul etmek zorunda
bırakılmışlardır. Bu yüzden Sözü tümüyle reddetmişlerdir. {BM 284.3}
Günahı azarladığı ve mahkum ettiği için Tanrı’nın Sözüne güvensizlikle bakılmaya başlanmıştır.
Söz dinlemeye niyeti olmayanlar, Söz’ün yetkisine baş kaldırmışlardır. Benliğe karşı duran hiçbir şeyi
yapmak istemeyenler, Kutsal Kitap’ı eleştirerek daha üstün bir bilgeliğe sahip olduklarını öne
sürmüşlerdir. {BM 284.4}
Birçok kişi inançsızlığın, kuşkuculuğun ve tanrıtanımazlığın tarafını tutmayı erdem saymışlardır. Ne
var ki bu yaklaşımın altında gurur ve öz güven vardır. Birçok kişi Kutsal Yazılarda başkalarının zihnini
karıştıran şeyler bulmaktan zevk alır. Bazıları ilk önce salt tartışma sevgisiyle başlarlar. Ama
inançsızlıklarını açıkça ifade ettikten sonra, onlar da tanrısızlarla birlikte olurlar. {BM 284.5}
Yeterli kanıt
Tanrı, karakterinin tanrısal niteliğine ilişkin Sözünde yeteri kadar kanıt vermiştir. Ne var ki sınırlı
zihinler, Sınırsız Olan’ın tasarılarını tümüyle anlayamazlar. “O’nun yargıları ne denli akıl ermez, yolları
ne denli anlaşılmazdır!” (Romalılar 11:33). Sonsuz sevgi ve merhametin sınırsız güçle birleşik
olduğunu görebiliriz. Göklerdeki Babamız, bize bilmemiz gerektiği kadarını açıklayacaktır. Ondan
fazlası için Tanrı’nın her şeye gücü yeten eline ve sevgiyle dolu olan yüreğine güvenmeliyiz. {BM 284.6}
Tanrı inançsızlık için mazeret gösterilen şeyleri asla ortadan kaldırmayacaktır. Kuşkularını asacak
askı arayan herkes eninde sonunda mazeret bulacaktır. Söz dinlemek için bütün sorularının
yanıtlanmasını bekleyen kişi asla ışığa kavuşmayacaktır. Yeniden doğmamış olan yürek, Tanrı’ya
düşmandır. Öte yandan iman, Kutsal Ruh aracılığıyla esinlenerek istenilen ölçüde artırılır. Kararlı bir
çaba göstermeyen hiç kimse imanda güçlenemez. İnsanlar önemsiz şeyleri tartıştıkça kuşkunun daha
da güçlendiğini göreceklerdir. {BM 285.1}
Mesih’in lütfunun güvencesinden kuşku duyanlar, O’nun onurunu çiğnemektedir. Böyleleri, gün
ışığını diğer çiçeklerden gizleyen verimsiz ağaçlar gibidirler. Çiçeklerin dondurucu soğuğun etkisiyle
düşüp ölmelerine neden olurlar. Bu insanların işleri, onlara karşı hiç ara vermeden tanıklık edecektir.
{BM 285.2}
Kuşkularından kurtulmayı arzulayanlar için tek bir dava vardır. Anlayamadıklarını sorgulamak
yerine zaten üzerlerinde parlayan ışığa boyun eğsinler; böylece daha da büyük bir ışığa
kavuşacaklar. {BM 285.3}
Şeytan, gerçeğin taklidini büyük bir ustalıkla sunarak aldanmaya eğilimli olan ve gerçeğin
gerektirdiği özveriyi göstermekten kaçınan kişileri aldatır. Ancak, her ne pahasına olursa olsun,
gerçeği bilmeyi arzulayan bir kişiyi baskı altında tutması olanaksızdır. Mesih gerçektir, “Dünyaya
gelen, her insanı aydınlatan gerçek ışık vardı.” “Eğer bir kimse Tanrı’nın isteğini yerine getirmek
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
136/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
istiyorsa, bu öğretinin Tanrı’dan mı olduğunu, yoksa kendiliğimden mi konuştuğumu bilecektir”
(Yuhanna 1:9; 7:17). {BM 285.4}
Rab halkının ateşten gömleğe benzeyen bir sınavdan geçmelerine izin verir. Bunu, onların
sıkıntılarından zevk aldığı için değil, zafer kazanmalarının temelini oluşturduğu için yapar. Halkı için
ayartıya karşı kalkan olamaz, çünkü sınavın hedefi onlara kötülüğün saldırılarına karşı direnmeye
öğretmektir. Tanrı’nın halkı günahlarını itiraf ederse ve O’nun vaatlerini ararsa, ne kötü insanlar ne de
cinler Tanrı’nın varlığını onlardan uzak tutmayı başaracaktır. İster açık, isterse gizli olsun her ayartıya
başarıyla karşı konulabilir. “Güçle kuvvetle değil, ancak benim Ruhum’la başaracaksın” (Zekarya 4:6).
{BM 285.5}
“İyilik yapmakta gayretli olursanız, size kim kötülük edecek?” (1.Petrus 3:13). Şeytan Mesih’te
kalan en zayıf kişinin bile karanlığın güçleri tarafından alt edilemeyeceğini bilmektedir. Bu yüzden
çarmıhın askerlerini, kalelerinden çıkarmaya çalışır; pusuya yatarak çıkanları yok etmek için
yakalamaya hazırlanır. Yalnızca Tanrı’ya dayanarak ve O’nun buyruklarına uyarak güvencede
kalabiliriz. {BM 286.1}
Hiç kimse dua olmaksızın bir gün ya da bir saat güvencede kalamaz. Rab’den, O’nun Sözünü
anlamak için bilgelik dileyin. Şeytan Kutsal Kitap’ı aktarmakta ustadır; metinlere kendi yorumunu
vererek bizim sürçmemize neden olmayı umut eder. Bu yüzden Sözü, alçakgönüllü bir yürekle
incelemeliyiz. Şeytan’ın hilelerine karşı sürekli savunmada kalmalı ve iman yoluyla şöyle dua
etmeliyiz: “Ayartılmamıza izin verme” (Matta 6:13). {BM 286.2}
Bölüm 33: Mezarin ötesinde ne var?
Gökyüzünde ayaklanma başlatan Şeytan, yeryüzünün sakinlerini de Tanrı’ya karşı savaşmak
amacıyla kışkırttı. Adem ve Havva, Tanrı’nın yasasına uymaktan son derece mutluydular. Bu da
Şeytan’ın, Tanrı’nın yasasının baskıcı olduğu iddialarını çürüten bir tanıklıktır. Şeytan onları günaha
düşürmeye kararlıydı; çünkü böylece yeryüzünü ele geçirecek ve orada En Yüce Olan’a karşı bir
egemenlik kurabilecekti. {BM 287.1}
Adem ve Havva tehlikeli düşmanlarına karşı uyarılmışlardı; ama O, karanlıkta çalışarak amacını
gizledi. O zamanlar, harika görünüşlü bir hayvan olan yılanı kullanarak Havva’ya seslendi. “Tanrı
gerçekten, ‘Bahçedeki ağaçların hiçbirinin meyvesini yemeyin’ dedi mi?” diye sordu. Havva
konuşmaya dalarak O’nun kötülüğüne kurban oldu. “Bahçedeki ağaçların meyvelerinden yiyebiliriz”
diye yanıtladı, “Ama Tanrı, ‘Bahçenin ortasındaki ağacın meyvesini yemeyin, ona dokunmayın; yoksa
ölürsünüz’ dedi.” Yılan, “Kesinlikle ölmezsiniz” dedi, “Çünkü Tanrı biliyor ki, o ağacın meyvesini
yediğinizde gözleriniz açılacak, iyiyle kötüyü bilerek Tanrı gibi olacaksınız” (Yaratılış 3:1­5). {BM 287.2}
Havva bu öneriye boyun eğdi ve Adem’i de etkileyerek günaha düşürdü. Yılanın sözlerini kabul
ettiler. Tanrı’nın, kendi özgürlüklerini kısıtladığını düşünerek O’na güvenmediler. {BM 287.3}
Adem şu sözlerden ne anlamıştı; “Çünkü ondan yediğin gün kesinlikle ölürsün.” Daha yüce bir
varoluş düzeyine mi ulaşacaktı? Adem Tanrı’nın buyruğunu böyle anlamamıştı. Tanrı, günahın cezası
olarak insanın toprağa döneceğini söylemişti: “Çünkü topraksın, topraktan yaratıldın. Ve yine toprağa
döneceksin” (Yaratılış 3:19). Şeytan’ın, “Gözleriniz açılacak” vaadi, tek bir anlamda gerçek oldu;
gözleri kendi aldanışlarına açıldı. Kötülüğü tanıdılar ve suç işlemenin acı meyvesini tattılar. {BM 287.4}
Yaşam ağacının yaşamı sonsuz kılma gücü vardı. Adem istediği zaman bu ağacın meyvesinden
yiyebilir ve sonsuza dek yaşayabilirdi. Ancak günah işledikten sonra yaşam ağacına yaklaşması
yasaklandı ve ölüme mahkum oldu. Suç işlemenin sonucunda ölümsüzlük yitirilmişti. Tanrı, Oğlu’nun
ölümü aracılığıyla onlara ölümsüzlüğü yeniden sunmasaydı, günahlı insanlık için hiçbir ümit yoktu.
“Günah bir insan yoluyla, ölüm de günah yoluyla dünyaya girdi. Böylece ölüm bütün insanlara yayıldı.
Çünkü hepsi günah işledi.” Ölümsüzlüğe yalnızca Mesih aracılığıyla kavuşulabilir. “Kurtarıcımız Mesih
İsa ölümü etkisiz kılmış, yaşamı ve ölümsüzlüğü Müjde’nin aracılığıyla ışığa çıkarmıştır. “Oğul’a iman
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
137/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
edenin sonsuz yaşamı vardır. Ama Oğul’un sözünü dinlemeyen yaşamı görmeyecektir” (Romalılar
5:12; 2.Timoteyus 1:10; Yuhanna 3:36). {BM 287.5}
Büyük yalan
İsyanın karşılığında yaşam vaat eden, büyük aldatıcıydı. Yılanın Aden bahçesinde “Kesinlikle
ölmezsiniz” duyurusu, canın ölümsüzlüğüne ilişkin verilen ilk vaazdır. Ne var ki sadece Şeytan’ın
yetkisine dayanan bu duyuru, insanların büyük çoğunluğu tarafından vaaz edilmekte ve kabul
edilmektedir. Tanrı’nın, “Suç işleyen can, ölecek olan odur” hükmü, çarpıtılmış ve suç işleyen canın
sonsuza dek yaşayacağı şeklinde sunulmuştur (Hezekiel 18:20). Eğer günaha düşen insana yaşam
ağacına yaklaşma izni verilseydi, günah ölümsüzleştirilmiş olacaktı. Ancak Adem’in ailesinden tek bir
kişinin bile yaşam veren meyveden almasına izin verilmedi. Bu yüzden ölümsüz bir günahlı yoktur. {BM
288.1}
Şeytan, günaha düşüşten sonra insanın doğal ölümsüzlüğüne ilişkin inancı ortaya attı. Birçok
kişinin bu yanılgıyı kabul etmesini sağladıktan sonra günahkarların acılar içinde sonsuza dek
yaşayacaklarını da öğretti. Böylece, karanlıklar prensi, Tanrı’yı intikamcı bir zalim olarak
tanıtmaktadır. Tanrı’nın kendisini hoşnut etmeyen insanları cehenneme tıktığını ve sonsuz alevlerde
kıvrandırdığını, bundan da tatmin olduğunu söylemektedir. Böylece Şeytan, kendisini insanlığın
gerçek Yardımcısı olarak göstermektedir. Zalimlik Şeytan kaynaklıdır. Tanrı ise sevgidir. Şeytan insanı
günahla ayartan ve elinden geldikçe onu mahveden düşmandır. Kötülerin sonsuza dek yanan bir
cehennemde azap çekmesi sevgiye, merhamete ve adalete ne denli ters düşmektedir! Kısacık dünya
yaşamlarının günahları için Tanrı yaşadığı sürece işkence görecekleri öğretisi ne kadar korkunçtur!
{BM 288.2}
Tanrı’nın Sözünde böyle bir öğretiş nerede bulunabilir? Sağ­duyulu insanlığın duyguları vahşilerin
zalimliğiyle mi değişti­rilmelidir? Hayır, böyle bir öğretiş Tanrı’nın Kitabında yoktur. “Varlığım hakkı
için, Rab’bin sözü, kötünün ölümünden değil, ancak kötü adamın yolundan dönüp yaşamasından
zevk alırım; dönün, kötü yollarınızdan dönün; çünkü niçin ölesiniz, ey İsrail evi?” (Hezekiel 33:11). {BM
289.1}
Tanrı aralıksız işkencelere tanık olmaktan zevk mi alır? Alev­lerde yaktığı insanların çığlıklarından
ve acılarından hoşnut mu olur? Bu korkunç gürültüler, Sınırsız Sevgi’nin kulaklarına müzik gibi mi
gelmektedir? Ah, ne korkunç bir küfür! Günahın varlığını çağlar boyunca uzatmak Tanrı’yı yüceltmez.
{BM 289.2}
Sonsuz işkence masalı
Sonsuz işkence öğretisi sayesinde çok kötülük yapılmıştır. Sevgiyle, iyilikle dolu olan Kutsal Kitap
inancı, batıl inançlarla kararmış ve dehşetle örtülmüştür. Şeytan, Tanrı’nın karakterini sahte renklerle
çizmiştir. Bu yüzden merhametli Yaratıcımızdan korkulmakta ve hatta nefret edilmektedir. Kürsülerden
öğretilen Tanrı’ya ilişkin korkutucu görüşler, milyonlarca insanı kuşkucu ve tanrıtanımaz yapmıştır. {BM
289.3}
Sonsuz işkence, Babil’in uluslara içirdiği şaraptır; sahte öğ­retilerden biridir (Esinleme 14:8; 17:21).
Mesih’in hizmetkarları, bu safsatayı, sahte sept gibi Roma’dan almışlardır. Tanrı’nın Sözüne sırt
çevirirsek ve atalarımız öğretti diye sahte öğretileri kabul edersek, Babil’in mahkumiyetine ortak
oluruz, O’nun şarabından içeriz. {BM 289.4}
Başka bir sınıf da tam tersi bir yanılgıya düşmüştür. Kutsal Yazının Tanrı’yı, sadece sevgi ve
merhametten oluşan bir varlık olarak tanıttığını öne sürürler; O’nun kendi yaratıklarını sonsuz bir
cehennemde yakacağına inanamazlar. Canın ölümsüz olduğunu düşündüklerinden, bütün insanlığın
kurtulacağı sonucuna varırlar. Bu görüşe göre, bencil zevkler peşinde koşarak Tanrı’nın buyruk­larına
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
138/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
sırt çeviren günahlı insan, buna rağmen O’nun beğenisini kazanabilir. Sözde Tanrı’nın merhametini
temel alan böyle bir öğreti, O’nun adaletini göz ardı etmekte ve benliğin işlerine mey­dan vermektedir.
{BM 289.5}
Evrensel kurtuluş kutsal yazıya uygun değildir
Evrensel kurtuluşa inananlar, ayetlerle çelişkiye düşmektedir. Mesih’in hizmetkarı olduğunu
söyleyen kişiler, yılanın Aden bahçesindeki, “Kesinlikle ölmezsiniz” sözlerini tekrarlamaktadır.
“Gözleriniz açılacak, iyiyle kötüyü bilerek Tanrı gibi olacaksınız” yalanını devam ettirmektedir. En kötü
günahkarların ­ katillerin, hırsızların ve zina yapanların ­ öldükten sonra sonsuz mutluluğa
kavuşacağını duyurmaktadır. Benlik düşkünlüğünü teşvik eden ne hoş bir masal! {BM 290.1}
Eğer insanların öldükleri anda doğrudan doğruya gökyüzüne göçtükleri doğruysa, o zaman
yaşamdan çok ölümü isteyelim. Bu inancın yönlendirdiği birçok kişi yaşamlarına son verdiler. Sorunlar
ve hayal kırıklıkları altında ezilerek yaşam bağını koparmak ve sonsuz dünyanın mutluluğuna uçmak
çok kolaydır. {BM 290.2}
Tanrı, yasasını çiğneyen kişileri cezalandıracağına ilişkin Sözünde yeteri kadar kanıt sunmaktadır.
Günahkara adaletle yaklaşması acaba merhametine ters düşmek mi olacaktır? Mesih’in çarmıhına
bakın. Tanrı Oğlunun ölümü, ‘günahın ücretinin ölüm’ olduğuna tanıklık etmektedir (Romalılar 6:23).
Tanrı yasasının her çiğnenişi, karşılığını bulmalıdır. Günahsız Mesih, insanlık uğruna günah olmuştur.
Günahların yükünü taşımış, Baba’nın yüzünü gözden kaybetmiş, yüreği kırılmış ve can vermiştir.
Bunları bütün günahkarların kurtulması için yapmıştır. Sunulan bu kefaretten pay almayı reddeden
her can, kendi günahının sonucuna katlanacaktır. {BM 290.3}
Koşullar belirleniyor
“Bana, ‘Tamam!’ dedi. ‘Alfa ve Omega, başlangıç ve son ben’im. Susamış olana, yaşam suyunun
pınarından karşılıksız olarak su vereceğim. Galip gelen bunları miras alacak. Ben ona Tanrı
olacağım, o da bana oğul olacak” (Esinleme 21:6,7). Koşullar be­lirlenmektedir. Miras almak için
günahı alt etmeliyiz. {BM 290.4}
“Ama kötü, Tanrı’dan korkmadığı için iyilik görmeyecek, gölge gibi olan ömrü uzamayacaktır” (Vaiz
8:13). Günahkar kişinin du­rumu şöyle tanımlanmaktadır: “İnatçılığından ve tövbesiz yüreğinden
dolayı Tanrı’nın adil yargısının açıklanacağı gazap günü için kendine karşı gazap biriktiriyorsun. Tanrı,
‘herkese, yaptıklarının karşılığını verecektir.’..Kötülük yapan her insana sıkıntı ve elem verecek”
(Romalılar 2:5,6,9). {BM 290.5}
“Şunu kesinlikle bilin ki, hiçbir ahlaksızın, pisliğe düşkün olanın ya da putperest demek olan
açgözlü kişinin, Mesih’in ve Tanrı’nın Egemenliğinde mirası yoktur.” “Kaftanlarını yıkayan ve böylelikle
yaşam ağacından yemeye hak kazanarak kapılardan geçip kente girenlere ne mutlu! Aşağılık
köpekler, büyücüler, cinsel ahlaksızlıkta bulunanlar, adam öldürenler, puta tapanlar ve yalanı sevip
hile yapanların hepsi dışarıda kalacaklar” (Efesliler 5:5, Esinleme 22:14,15). {BM 291.1}
Tanrı günahla uğraşma yöntemini insana bildirmiştir. “Rab... yok eder kötülerin hepsini.” “Ama baş
kaldıranların hepsi yok olacak, kötülerin kökü kazınacak” (Mezmurlar 145:20; 37:38). Tanrısal
yönetimin yetkisi isyanı bastıracak, Tanrı’nın adaleti kötülere karşılık verecektir. Bu öğreti Tanrı’nın
merhametli ve şefkatli karakterine uyum sağlamaktadır. {BM 291.2}
Tanrı kendi isteğini zorla kabul ettirmez. Köle gibi itaatten hoşlanmaz. Elleriyle yarattığı varlıkların
kendisini, sevilmeye layık olduğu için sevmelerini ister. Kendi bilgeliğini, adaletini ve iyiliğini
kavrayabilecek akılları olduğundan söz dinleyeceklerini umar. {BM 291.3}
Tanrısal yönetim ilkeleri Kurtarıcı’nın, “Düşmanını sev” buyruğuyla uyum içindedir (Matta 5:44).
Tanrı evrenin ve hatta yargısına uğrayanların iyiliği için kötüleri yargılar. Onları sevgisinin belirtileriyle
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
139/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
kuşattığı ve merhametlerini sunduğu halde, sevgisini hor görmüşler, yasasını boşa çıkarmışlar ve
şefkatini reddetmişlerdir. Sürekli O’nun armağanlarını aldıkları halde, vereni gücen­dirirler. Rab
onların sapkınlığına uzun bir süre boyunca katlanır; ama bu asileri kendi yanına zincirleyip isteğini
zorla mı yaptıracaktır? {BM 291.4}
Gökyüzüne girmeye hazırlıksız
Önderleri olarak Şeytan’ı seçen insanlar, Tanrfnın huzuruna girmeye hazırlıksızdırlar. Gurur,
aldanış, zalimlik ve benliğe ait işler onların karakterlerini belirlemiştir. Böyle insanlar gökyüzüne girip
yeryüzündeyken nefret ettikleri kişilerle sonsuza dek birlikte yaşayabilirler mi? Gerçek asla bir
yalancıyla bağdaşmayacak, yumuşaklık kendine duyulan saygıyı asla tatmin etmeyecek, paklık
kirliliği kabullenmeyecek, sevgi bencilliğe çekici gelmeyecektir. Gökyüzü, bencilce çıkarlara adanmış
olanlara ne sunabilir ki? {BM 291.5}
Yürekleri gerçeğin ve kutsallığın Tanrısına karşı nefretle dolmuş kişiler, göksel orduyla birleşip
onların övgü ezgilerini nasıl söyleyebilir ki? Onlara yıllarca prim verildi, ama zihinlerini paklığı sevmek
üzere eğitmediler. Gökyüzünün dilini asla öğrenmediler. Artık çok geçtir. {BM 292.1}
Tanrı’ya isyanla dolu bir yaşam, onları gökyüzünden yoksun bırakmıştır. Göğe girerlerse, oranın
paklığı ve esenliği onlar için bir işkence olacaktır; Tanrı’nın yüceliği onları yakıp tüketecektir. O kutsal
yerden kaçıp yıkımı kucaklamak isteyecekler, kendilerini kurtarmak için can veren Kişi’den yüzlerini
gizleyeceklerdir. Kötülerin sonu kendi seçimleriyle belirlenmiştir. Onların göğe alınmamaları hem
kendi istekleriyle hem de Tanrı’nın adaleti ve merhametiyle olmuştur. Tıpkı tufanın suları gibi o büyük
günün alevleri, Tanrı’nın kötülere ilişkin hükmünü açıklamaktadır. Onlar iradelerini isyan etmek
amacıyla kullanmışlardır. Yaşam sona erdiğinde, suçtan itaate ve nefretten sevgiye dönmek için artık
çok geç kalınmıştır. {BM 292.2}
Günahın ücreti
“Çünkü günahın ücreti ölüm, Tanrı’nın armağanı ise Rabbimiz Mesih İsa’da sonsuz yaşamdır.”
Doğruların mirası yaşam, kötülerin mirası ölümdür. ‘İkinci ölümün’ karşısında sonsuz yaşam vardır
(Romalılar 6:23; bkz. Esinleme 20:14). {BM 292.3}
Adem’in günahının sonucunda ölüm bütün insanlığa yayılmıştır. Herkes mezara inmektedir.
Kurtuluş tasarısının bir parçası olarak herkes mezardan çıkacaktır: “Hem doğru kişilerin hem doğru
olmayanların ölümden dirileceğine dair Tanrı’ya ümit bağlamışımdır.” “Herkes nasıl Adem’de
ölüyorsa, herkes Mesih’te yaşama kavuşacak.” Ancak dirilenler arasında bir sırmflandırmaya gidile­
cektir. “Mezarda olanların hepsinin O’nun sesini işitecekleri saat geliyor. Ve onlar mezarlarından
çıkacaklar. İyilik yapmış olanlar yaşamak, kötülük yapmış olanlar yargılanmak üzere dirilecekler”
(Elçilerin İşleri 24:15; l.Korintliler 15:22, Yuhanna 5:28,29). {BM 292.4}
İlk diriliş
“Gelecek çağa ve ölülerin dirilişine erişmeye layık görülenler... ‘mutlu ve kutsaldır.’” “İkinci ölümün
bunların üzerinde hiçbir yetkisi yoktur” (Luka 20:35; Esinleme 20:6). Ancak tövbe ve iman yoluyla
bağışlanmayan insanların günahın ücretini ödemeleri ve işlerine göre cezalandırılmaları gerekecektir.
Böyleleri ikinci ölüme maruz kalacaklardır. {BM 293.1}
Tanrı’nın günahkarı günahlarından kurtarması olanaksız oldu­ğundan onu işlediği suçlarla birlikte
ortadan kaldıracaktır. “Yakında kötünün sonu gelecek, yerini araşan da bulunmayacak. Bütün uluslar
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
140/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
da öyle içecekler. İçip içip yok olacaklar, hiç var olmamış gibi” (Mezmurlar 37:10; Ovadya 16). Onlar
ümitsiz ve sonsuz bir mahvoluşa gömüleceklerdir. {BM 293.2}
Günahın sonu böyle gelecektir. “Ulusları azarladın, kötüleri yok ettin, sonsuza dek adlarını sildin.
Yok olup gitti düşmanlar sonsuza dek, kökünden söktün kentlerini, anıları bile silinip bitti” (Mezmurlar
9:5,6). Yuhanna’nın Esinleme’de işittiği evrensel övgü ezgisi, hiç bozulmamaktadır. Çünkü sonsuz
işkenceye katlandıkları için Tanrı’ya söven kaybolmuşlar olmayacaktır. Cehennemdeki sefillerinin acı
çığlıkları, kurtulmuş olanların ezgilerini bozmayacaktır. {BM 293.3}
Ölümsüzlük yanılgısının üzerine bir de ölümde bilinçlilik öğretisi gelmektedir. Sonsuz işkence gibi
bu da Kutsal Yazıya, sağduyuya ve insanca duygularımıza aykırıdır. {BM 293.4}
Popüler inanca göre gökyüzündeki kurtulmuş olanlar, yeryüzündeki her şeyin farkında olacaklardır.
Peki ama yaşayanların sorunlarını bilen, onların yaşamın kederleriyle, acılarıyla ve hayal kırıklığıyla
mücadele ettiklerini gören ölüler nasıl mutlu olacak­lardır? Bedeni ölen tövbesiz canın, hemen
cehennemin alevlerine atıldığına inanmak ne korkunçtur! {BM 293.5}
Kutsal Yazılar ne diyor? İnsan ölümde bilinçli değildir: “O son soluğunu verince toprağa döner, O
gün tasarıları da biter.” “Çünkü yaşayanlar öleceğini biliyor, ama ölüler hiçbir şey bilmiyor Artık onlar
için ödül yoktur, anıları bile unutulmuştur.” “Çünkü ölüler ülkesi seni övemez, yüceltemez seni ölüm.
Mezara inenler senin gerçeğine ümit bağlayamazlar.” “Çünkü ölüler arasında kimse seni anmaz. Kim
şükür sunar sana ölüler diyarında?” (Mezmurlar 146:4; Vaiz 9:5,6; İşaya 38:18,19; Mezmurlar 6:5). {BM
294.1}
Petrus Pentikost gününde şöyle ilan etti: “Kardeşler, size açıkça söyleyebilirim ki, büyük atamız
Davut öldü, gömüldü, mezarı da bugüne dek yanı başımızda duruyor.” “Davut kendisi göklere
çıkmadığı halde...” (Elçilerin İşleri 2:29,34). Davut’un dirilişe kadar mezarda kalacak olması,
doğruların ölür ölmez cennete gitmediğini gösteriyor. {BM 294.2}
Pavlus şöyle demişti: “Ölüler gerçekten dirilmezlerse, Tanrı Mesih’i de diriltmemiştir. Ölüler
dirilmezlerse, Mesih de dirilmemiştir. Mesih dirilmemişse, imanınız yararsızdır ve siz hala
günahlarınız içindesiniz. Buna göre Mesih’e ait olarak ölmüş olanlar da mahvolmuşlardır” (1
.Korintliler 15:16­18). 4000 yıldır ölen doğrular hemen gökyüzüne gidiyorsa, Pavlus nasıl ‘Mesih’e ait
olarak ölmüş olanlar da mahvolmuşlardır’ diyebiliyor? {BM 294.3}
İsa öğrencilerinden ayrılmak üzereyken onların yakında kendisiyle birlikte olacaklarını söylemedi;
bunun yerine şöyle dedi: “Babamın evinde yaşanacak çok yerler vardır. Öyle olmasa size söylerdim.
Çünkü size yer hazırlamaya gidiyorum. Gider ve size yer hazırlarsam, siz de benim bulunduğum
yerde olasınız diye yine gelip sizi yanıma alacağım” (Yuhanna 14:2,3). Pavlus, ileride gerçekleşecek
zamanlardan söz ederken şöyle diyor: “Rab’bin kendisi, bir emir çağrısıyla, baş meleğin
seslenmesiyle ve Tanrı’nın borazanıyla gökten inecek. Önce Mesih’e ait ölüler dirilecek. Ondan sonra
biz yaşamakta olanlar, diri kalmış olanlar, onlarla birlikte Rab’bi havada karşılamak üzere bulutlar
içinde alınıp götürüleceğiz. Böylece sonsuza dek Rab’le birlikte olacağız. İşte birbirinizi bu sözlerle
teselli edin” (1 .Selanikliler 4:16­18). Rab geldiğinde mezarların zincirleri kırılacak ve Mesih’teki ölüler
sonsuz yaşama kavuşacaktır. {BM 294.4}
Herkes kitaplarda yazılan şeylere göre yargılanacak ve kendi işlerine göre ödüllendirilecektir.
“Çünkü dünyayı, atadığı Kişi aracılığıyla adaletle yargılayacağı günü saptamıştır. Bu Kişi’yi ölümden
diriltmekle bunun güvencesini herkese vermiştir.” “İşte, Rab herkesi yargılamak üzere kutsalların
onbinlercesiyle geliyor. Tanrı yoluna aykırı olup tanrısızlıkta yapılan tüm işlerden ve tanrısız
günahkarların kendisine karşı söylediği tüm haşin sözlerden ötürü Rab, bütün insanlara suçluluklarını
gösterecektir” (Elçilerin İşleri 17:31; Yahu­ da 15). {BM 294.5}
Peki ama ölüler zaten gökyüzünden zevk alıyorlarsa ya da cehennemin alevlerinde zaten
kıvranıyorlarsa, neden gelecekte bir yargıya gerek vardır ki? Tanrı’nın sözü sıradan zihinlerce anlaşı­
labilmelidir. Hangi zihin bu kuramda bilgelik ya da adalet bulabilir ki? Doğrular çağlardan beri Tanrı’nın
huzurundaysa, nasıl şu övgüyü işiteceklerdir? “Aferin, iyi ve güvenilir köle! ...Gel, efendinin şenliğine
katıl!” Kötüler Yargıç’tan şu hükmü işitmek için işkenceden mi çağrılacaktır? “Ey lanetliler, çekilin
önümden... sönmez ateşe yollanın!” (Matta 25:21,41). {BM 295.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
141/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Canın ölümsüzlüğü kuramı, Roma’nın putperestlerden edindiği sahte öğretilerden biriydi. Luther
daha sonra bu öğreti hakkında, ‘Roma’ya ait canavarca masallardan biri’ nitelemesini yapmıştır1
Kutsal Kitap’a göre ölüler dirilişe kadar uyuyacaktır. {BM 295.2}
Ne mutlu yorgun doğrulara! İster uzun ister kısa olsun, zaman onlar için sadece bir an gibidir.
Onlar uyurlar ve Tanrı’nın borazanıyla görkemli ölümsüzlüğe kavuşmak üzere uyanırlar. “Evet,
borazan çalınacak, ölüler çürümez olarak dirilecek ve biz de değiştirileceğiz... Çürüyen ve ölümlü olan
varlığımız çürümezliği ve ölümsüzlüğü giyinince, ‘Ölüm yok edildi, zafer kazanıldı!’ diye yazılmış olan
söz yerine gelecektir” (1 .Korintliler 15:52­54), {BM 295.3}
Uykudan kalkanlar, bıraktıkları yerden düşünmeye başlarlar. Son duyguları ölüm sancısıdır;
mezarın gücüne gömüldüklerini hissetmişlerdir. Mezardan kalktıkları zaman, ilk güzel düşünceleri şu
olacaktır: “Ey ölüm, zaferin nerede? Ey ölüm, dikenin nerede?” (1.Korintliler 15:55). {BM 295.4}
Bölüm 34: ‘Ruhçuluk’ etkinliğindeki ‘ruhlar’ kimdir?
İlk önce putperest felsefeden ve imandan dönüşün karanlığından alınan doğal ölümsüzlük öğretisi,
Hıristiyan inancına sızmıştır; “Ölüler hiçbir şey bilmiyor” gerçeğini bastırmıştır (Vaiz 9:5). Büyük
çoğunluk ölülerin ruhlarının, ‘kurtuluşu miras alacaklara gönderilen görevli ruhlar’ olduğuna
inanmaktadır (İbraniler 1:14). {BM 296.1}
Ölülerin ruhlarının yaşayanlara hizmet etmek amacıyla geri döndüğü inancı, çağdaş ruhçuluğun
yolunu açmıştır. Eğer ölülerin, daha öncesine kıyasla çok daha fazla bilgileri varsa, neden yeryüzüne
dönüp yaşayanları eğitmesinler ki? Ölülerin ruhları, yeryüzündeki dostlarının çevresinde dönüp
duruyorsa, neden onlarla iletişim kurmasınlar ki? İnsanın ölümde bilinçli olduğuna inananlar, yücelmiş
ruhların getirdiği ‘tanrısal inancı’ nasıl reddedebilir ki? Böylece, Şeytan’ın çalışması için kutsal sanılan
bir yol açılmıştır. Günahlı melekler, ruhlar dünyasından gelen haberciler kisvesine bürünmüşlerdir. {BM
296.2}
Kötülüğün önderi, yeryüzünden ayrılan dostların görünümünü canlandırma gücüne sahiptir. Çok
yetkin bir sahtekarlıkla inanılmayacak bir benzerlik oluşturulur. Birçok kişi, sevdiği insanların
gökyüzünde hoşnut oldukları güvencesiyle teselli bulurlar. Her­hangi bir tehlike hissetmeden, ‘aldatıcı
ruhlara ve cinlerin öğreti­lerine’ kulak verirler (1 .Timoteyus 4:1). {BM 296.3}
Mezara hazırlıksız gidenler, gökyüzünde mutlu ve rahat olduklarını söylerler. Ruhlar dünyasından
gelen ziyaretçiler bazen doğru çıkan uyarılar da verirler. Sonra, daha büyük bir güven kazandıkça,
Kutsal Yazılara aykırı öğretilerini sunmaya başlarlar. Bazen bazı gerçekleri söylemeleri ve gelecekteki
olayları önceden bildirmeleri, onlara güvenilirlik kazandırır ve sahte öğretişleri yutturmalarına yardımcı
olur. Tanrı’nın yasası bir kenara bırakılır, gerçeğin Ruhu hor görülür. Ruhlar Mesih’in tanrısallığını
inkar ederler ve kendilerini Yaratıcı’yla aynı düzeyde gösterirler. {BM 296.4}
Bazı durumlarda sahtekarlık yapılmakta ise de, kötü meleklerin doğrudan işlemesinin sonucunda
doğaüstü güç gösterilerine tanık olunur. Birçok kişi ruhçuluğun insan sahtekarlığı olduğunu
düşünmektedir. Ancak doğaüstü güçle karşılaştıklarında bunu red­ dedemeyeceklerini görürler.
Böylece aldanırlar ve bunun Tanrı’nın gücü olduğunu sanırlar. {BM 296.5}
Firavun’un büyücüleri, Şeytan’ın yardımıyla Tanrı’nın işlerini taklit ettiler (Bkz. Çıkış 7:10­12).
Pavlus’a göre “Rab’bin gelişinden önce, yasa tanımaz adam ortaya çıkacak. O, her türlü mucizede,
yanıltıcı belirtilerle harikalarda ve mahvolanları aldatan her türlü kötülükte sergilenen Şeytan’ın
etkinliğiyle gelecek” (2.Selanikliler 2:9,10). Yuhanna şöyle yazıyor: “İnsanların gözü önünde, gökten
ateş yağdıracak kadar büyük mucizeler yapıyordu. Birinci canavarın adına yapmasına izin verilen
mucizeler sayesinde, yeryüzünde yaşayanları saptırdı” (Esinleme 13:13,14). Burada sözü edilen şey
yalnızca sahtekarlık değildir. İnsanlar Şeytan’ın elçileriyle yapılan mucizelerle aldatılmaktadır. {BM 297.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
142/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Şeytan, aydınlara çekici gelmektedir
Karanlıklar önderi, yüksek sınıftan kültürlü kişilere ruhçuluğu daha yüce ve düşünsel özelliklerle
sunmaktadır. Onları büyüleyici görüntülerle ve sevgiyle dolu hoş resimlerle aldatmaktan zevk alır.
İnsanları, kendi bilgelikleriyle gururlanmaya ve Sonsuz Olan’ı yüreklerinde küçümsemeye yönlendirir.
{BM 297.2}
Şeytan Aden bahçesinde Havva’nın gözünü boyadığı gibi, benliği yüceltme hırsıyla şimdi de
insanlığın gözünü boyamaktadır. ‘İyi ve kötüyü bilerek Tanrı gibi olacaksınız’ demektedir (Yaratılış
3:5). Ruhçuluk, insanın Tanrı olmaya doğru ilerlediğini söyler. Tahtın kişinin içinde bulunduğunu, her
adil ve yetkin varlığın Mesih olduğunu ilan eder. {BM 297.3}
Böylece Şeytan, insanın günahlı doğasını, kendisinin yargılanacağı tek ölçek olarak kabul ettirmeyi
başarmıştır. Bu yukarı değil aşağı doğru bir ilerlemedir. İnsan asla daha yüksek bir paklık ve iyilik
standardına ulaşmayacaktır. Eğer en yüksek ideali benliği olursa, daha yüksek bir noktaya asla
çıkamayacaktır. İnsanı tek yü­celtebilecek olan, Tanrı’nın lütfudur. Kendi başına bırakılan insan tepe
taklak düşecektir. {BM 297.4}
Ruhçuluk benliğe ait zevkleri teşvik etmektedir
Benliğin işlerine dalanlar, zevk peşinde koşanlar ve cinselliği yüceltenler için ruhçuluk daha az
sinsi bir kisve sunar. İnsanlar ruhçuluğun daha ileri durumlarının kendi eğilimleriyle uyuştuğunu fark
ederler. Şeytan her kişinin işlemeye eğilimli olduğu günahları dikkate alır; sonra da bu eğilimlerin boş
kalmaması için çaba gösterir. Bedensel, zihinsel ve ahlaksal gücü zayıflatarak insanları ayartır.
Tutkuları kullanıp insan doğasını hayvansallaştırarak binlerce kişiyi mahveder. Bu işlevin
tamamlanması için de, ruhlar, ‘gerçek bilginin insanı, yasanın üzerine çıkardığını’ öğretirler. “Varolan
her şeyin doğru olduğunu, Tanrı’nın kimseyi mahkum etmediğini ve tüm günahların masum olduğunu”
söylerler. Böylece insanlar, arzunun en yüce yasa olduğuna, özgürlüğün haklarının bulunduğuna ve
insanın yalnızca kendisine karşı sorumlu olduğuna inanırlar. O halde bu kadar çok çürümüşlüğe nasıl
şaşabiliriz? İnsanlar şehvetin gereklerini hevesle yerine getiriyorlar. Şeytan, Mesih’i izlediğini
söyleyen binlerce kişiyi kendi ağına atıyor. {BM 298.1}
Ne var ki Tanrı, bu tuzağı keşfetmeye yetecek kadar ışık sağlamıştır. Ruhçuluğun temeli Kutsal
Yazılarla savaş halindedir. Kutsal Kitap ölülerin hiçbir şey bilmediklerini, onların düşüncelerinin yok
olduğunu, yeryüzünde yaşayanların sevinçlerine ve ke­derlerine ortak olmadıklarını göstermektedir.
{BM 298.2}
Üstelik Tanrı, ölülerin ruhlarıyla iletişim kurulmasını yasaklamıştır. Öbür dünyadan gelen ruhların,
Kutsal Kitap tarafından ‘cinlerin ruhları’ olduğu söylenmektedir (Bkz. 25:1­3; Mezmurlar 106:28;
1.Korintliler 10:20; Esinleme 16:14). Onlarla uğraşmak ölümle cezalandırılırdı (Levililer 19:31; 20:27).
Ne var ki ruhçuluk, bilimsel çevrelere girmiş, kiliseleri işgal etmiş, yürütme organlarını etkilemiş ve
hatta kralların avlularında bile yer etmiştir. {BM 298.3}
Şeytan insanların en aşağılık olanlarını gökyüzündeymiş gibi göstererek dünyaya şöyle diyor:
“Tanrı’ya ve Kutsal Kitap’a ister inanın ister inanmayın, ama canınız nasıl isterse, öyle yaşayın;
gökyüzü evinizdir.” Oysa Tanrı’nın Sözü şöyle karşılık vermektedir: “Kötüye iyi, iyiye kötü diyenlerin,
karanlığı ışığın yerine, ışığı karanlığın yerine koyanların, acıya tatlı, tatlıya acı diyenlerin vay haline!”
(İşaya 5:20). {BM 298.4}
Kutsal kitap bir masal gibi tanıtılmaktadır
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
143/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Yalancı ruhlar tarafından canlandırılan elçiler, yeryüzünde yazdıkları şeylerle çelişki içine
düşürülmektedir. Şeytan Kutsal Kitap’ın bir masal olduğunu, insanlığın çocukluk dönemine uygun
düştüğünü ama artık modasının geçtiğini dünyaya yutturmaktadır. Kendisini ve izleyicilerini
yargılayacak olan Kitaba gölge düşür­mektedir; dünyanın Kurtarıcısının sıradan bir insan olduğunu
öne sürmektedir. Mucizeler yapan insanlar, Kurtarıcımızın yaşamında mucizevi bir şey olmadığını
anlatmaktadırlar. Kendi mucizelerinin Mesih’in mucizelerini aştığını söylemektedirler. {BM 299.1}
Ruhçuluk artık Hıristiyan kisvesine bürünmektedir. Şu anki biçimi daha tehlikeli, daha sinsi ve
aldatıcıdır. Çünkü Mesih’i ve Kutsal Kitap’ı kabul ettiğini söylemekte, böylece yeniden doğmamış
yüreği aldatmaktadır. Sevgiye Tanrı’nın başlıca sıfatı olarak dayanılmakta, ama sevgi hoş bir
duygusallık olarak görülmektedir. Tanrı’nın günahı yadsımakta olduğu ve kutsal yasasının gerekleri
gözden gizlenmektedir. Masallar insanların, Kutsal Kitap’ı iman temeli olarak kabul etmesine neden
olmaktadır. Mesih eskisi gibi reddedilmekte, ama bu aldanışın farkına varılmamaktadır. {BM 299.2}
Ruhçuluğun aldatıcı gücünü kavrayan çok az sayıda insan vardır. Birçokları sadece merak
gidermek için ruhçulukla oynarlar. Ruhların denetimine boyun eğdiklerini fark etseler dehşete
kapılırlardı. Ancak yasak bölgede gezinmeye devam ediyorlar. Mahvedici de onların isteğiyle gücünü
gösteriyor. İnsanlar zihinlerini bir kez Şeytan’ın yönlendirişine sunduklarında, O’nun tarafından tutsak
alınırlar. Bu canları sadece, içten dualara karşılık olarak Tanrı’nın gücü özgür kılabilir. {BM 299.3}
Günahlarını bilerek sürdürenler, Şeytan tarafından ayartılmaya kapı açmaktadır. Böylece
kendilerini Tanrı’dan ve O’nun meleklerinden ayırmakta ve savunmasız kalmaktadırlar. {BM 299.4}
“Kimileri size, ‘Fısıldaşıp mırıldanan medyum ve ruhçulara danışın’ derse, ‘Halk yaşayanlar için
Tanrı’ya, ölülere mi danışır’ diye sorun. Tanrı’nın yasasına ve kutsal sözüne göre konuşmaz­larsa
onlar için hiç tan olmayacak” (İşaya 8:19,20). {BM 299.5}
İnsanlar, insan doğasını ve ölülerin durumunu içeren gerçeği kabul etmeye istekli olsalardı,
ruhçuluktaki Şeytan’ın gücünü ve yalancı harikaları göreceklerdi. Ancak kalabalıklar gözlerini ışığa
kapatmakta, Şeytan da onların çevresinde ağlarını örmeye devam etmektedir. “Mahvolanlar, gerçeği
sevmeye ve böylece kurtulmaya yanaşmadıklarından mahvoluyorlar. İşte bu nedenle Tanrı, yalana
kanmaları için onların üzerine yanıltıcı bir güç gönderiyor” (2.Selanikliler 2:10,11). {BM 300.1}
Ruhçuluğa karşı duranlar, Şeytan’a ve O’nun meleklerine saldırmaktadırlar. Şeytan, göksel
melekler tarafından geri çekilmedikçe, hiçbir şekilde yenilgiye uğramayacaktır. Kutsal Yazıları
aktarabilmekte ve öğretişlerini çarpıtmaktadır. Bu tehlikeli çağda yaşayanlar Kutsal Yazının tanıklığını
anlamalıdırlar. {BM 300.2}
Akrabalarımızı ya da arkadaşlarımızı canlandıran cinler, bizim sıcak duygularımıza seslenecek ve
mucizeler yapacaklardır. Ölülerin bir şey bilmediklerine ve görünenlerin cinler olduğuna ilişkin Kutsal
Kitap gerçeğiyle onlara karşı durmalıyız. {BM 300.3}
İmanları Tanrı’nın Sözüne dayanmayan insanlar, aldanacak ve yenik düşecektir. Şeytan,
doğruluktan uzak her türlü hileyle işlev görecek ve aldatma yollarını artıracaktır. Ancak gerçeğin
bilgisini arayanlar ve söz dinleme yoluyla canlarını paklayanlar Tanrı’nın gerçeğinde sığınak
bulacaklardır. Kurtarıcı, kendisine güvenen bir canın Şeytan tarafından yenilmesine izin vermeyecek,
gerektiğinde halkını korumak için gökten meleklerini gönderecektir. Günahkarlar için cezanın
olmadığını düşünerek kendilerini avutanlar, sıkıntı gününde sığınak bulmak üzere Gökyüzünün
sunduğu gerçekleri reddedenler, Şeytan’ın sunduğu yalanları kabul edecekler ve ruhçuluğun
aldatıcılığına kapılıp gideceklerdir. {BM 300.4}
Alaycılar, kurtuluş tasarısına ve gerçeği reddedenlerin alacağı cezaya ilişkin Kutsal Yazı bildirilerini
hor görmektedirler. Gerçeği reddedenler, batıl inançları, dar ve zayıf zihinlere Tanrı’nın yasasının
gerekleri gibi kabul ettirmektedir. Ayartıcıya öylesine teslim olmuşlar, O’nunla öyle sıkı birleşmişler ve
öyle yakınlaşmışlardır ki, O’nun tuzağından özgür olmak için herhangi bir eğilim­leri yoktur. {BM 300.5}
Şeytan’ın işlevinin temeli, Aden bahçesinde Havva’ya verilen güvenceyle atılmıştır; “Kesinlikle
ölmezsiniz. Çünkü Tanrı biliyor ki, o ağacın meyvesini yediğinizde gözleriniz açılacak, iyiyle kötüyü
bilerek Tanrı gibi olacaksınız” (Yaratılış 3:4,5). O’nun en üstün hileleri, zamanın sonuna yaklaşırken
sergilenecektir. “Peygamberin ağzından kurbağaya benzer üç kötü ruhun çıktığını gördüm. Bunlar,
mucizeler yapan cinlerin ruhlarıdır” (Esinleme 16:13,14). {BM 301.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
144/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Tanrı’nın Sözüne iman yoluyla O’nun gücü tarafından koru­nan kişilerin dışında kalan tüm yeryüzü,
bu aldanışla sürüklenip gidecektir. İnsanlar, ölümcül bir güvenlik duygusuyla uyutulmaktadır. Tanrı’nın
gazabıyla uyanacaklardır. {BM 301.2}
Bölüm 35: Vicdan özgürlüğü tehdit edilmektedir
Katoliklik şu anda önceki yıllara oranla çok daha büyük bir beğeniyle kabul görmektedir. Katolik
inancının etki kazandığı ülkelerde, aslında o kadar da çok farklı yönümüz olmadığı vurgulanarak
zemin alınmakta, tarafımızdan birazcık ödün verilerek Roma’yı daha iyi anlayacağımız
söylenmektedir. Eskiden Protestanlar çocuklarına, Roma’yla uyuşmanın Tanrı’ya itaatsizlik olduğunu
öğretirlerdi. Ama şu anda söylenen duygusal şeylerin niteliği ne denli farklıdır! {BM 302.1}
Papalığı savunanlar, kilisenin kötülendiğini, şu anki durumunun geçmişteki karanlık ve cahillik
dönemlerine bakılarak değerlendirilemeyeceğini öne sürmektedir. Kilisenin o dönemlerdeki korkunç
zalimliği, karanlık çağların barbarlığına bağlanmaktadır. {BM 302.2}
Bu kişiler Roma’nın öne sürdüğü kusursuzluk iddialarını yoksa unuttular mı? Roma, kilisenin asla
hata yapmadığını ve Kutsal Yazılara göre asla hata yapmayacağını öne sürmektedir.”1 {BM 302.3}
Papalık kilisesi, kusursuzluk iddialarını alsa geri almayacaktır. Laik hükümetlerin yasaları şimdi
kaldırılsa, Roma eski gücüne kavuşacak, zulüm ve baskı dönemi yeniden geri gelecektir. {BM 302.4}
Roma Katolik topluluğunda gerçek imanlıların bulunduğu doğrudur. O kilisede binlerce kişi sahip
oldukları ışık doğrultusunda Tanrı’ya en iyi hizmeti sunma çabası gösteriyor. Tanrı, bu canlara acıyan
bir yumuşaklıkla bakıyor. Nitekim, karanlığı delip geçmek için ışık gönderecek ve birçokları O’nun
halkıyla birlik olacaktır. {BM 302.5}
Ne var ki Roma, bir sistem olarak Mesih’in müjdesiyle eskisinden daha büyük bir uyum içinde
değildir. Roma kilisesi yeryüzünün kontrolünü yeniden kazanmak ve Protestanlığın tüm işlerini
bozmak için her türlü hileye başvurmaktadır. Katoliklik her yönde zemin kazanmaktadır. Kiliselerin
çoğalan sayılarına bakın. Protestanlar tarafından korunan Katolik kolejlerine ve seminerlerine bakın.
İngiltere’deki ayincilik akımına ve Katoliklerin saflarına geçenlere bakın. {BM 302.6}
Ödünler ve ayrıcalıklar
Protestanlar, papalığı korumuştur; papalık yanlılarının bile şaştığı ödünler ve ayrıcalıklar tanımıştır.
İnsanlar Katolikliğin asıl karakterine gözlerini kapamaktadırlar. Oysa, tehlikeli düşmanın sivil ve dinsel
özgürlüğe yönelik girişimlerine karşı durmalıdırlar. {BM 303.1}
Roma Kilisesi aldanış üzerine kuruludur; ancak kaba saba ve sakar bir aldanış değildir bu.
Kilisenin dinsel toplantıları en etkileyici törenlerle süslüdür. Görkemli gösterileri ve şaşaalı ayinleri
insanları büyülemekte, aklın ve vicdanın sesini kısmaktadır. Böylece insanların gözleri boyanır.
Heybetli kilise binaları, tantanalı geçitler, altın sunaklar, değerli taşlarla bezeli türbeler, seçkin tablolar
ve sanatsal heykeller güzellik sevgisine hitap etmektedir. Müziğin eşi benzeri yoktur. Derin tonlu
orgun zengin notaları, insanların melodileriyle birleşerek ulu katedrallerin sütunlu boşluklarını ve
görkemli kubbeleri doldurmaktadır. Böylece insan zihni saygı ve korkuyla dolmaktadır. {BM 303.2}
Bu dışsal yücelik ve törensellik, günahla hasta olan canın özlemleriyle alay etmektedir. Mesih
inancının böyle cazibelere ihtiyacı yoktur. Çarmıhtan yansıyan ışık, o denli pak ve sevecendir ki, asıl
değerini artırmak için dışsal dekorlara gerek duymaz. {BM 303.3}
Şeytan, üstün sanat kavramlarını ve soylu zevkleri kullanarak insanların, canın ihtiyaçlarını
unutmalarını ve yalnızca bu dünya için yaşamalarını sağlamaktadır. {BM 303.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
145/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Katolik tapınmasının debdebeli törenleri, birçok kişinin aldanmasına neden olan büyüleyici bir güce
sahiptir. Sonuç olarak insanlar, Roma Kilisesinin gökyüzüne açılan kapı olduğuna inanmaya başlarlar.
Yalnızca, ayaklarını gerçeğin temeline sağlam basanlar ve Tanrı’nın Ruhuyla yeniden doğmuş olanlar
Katolikliğin etkisine karşı bağışıktırlar. Kalabalıkların arzuladığı şey, güçten yoksun bir tanrısallık
görüntüsüdür. {BM 303.5}
Kilisenin günahları bağışlama hakkına sahip olduğu iddiası, Roma yanlılarını günah işlemek üzere
serbest bırakmıştır. Ayrıca günah çıkarma düzeni, kötülüğe yol açmıştır. Günahlı insanın önünde
eğilen ve yüreğinin gizli hayallerini itiraf edenler, kendi canlarını küçük düşürmektedirler.
Yaşantısındaki günahları ­ kusurlu bir ölümlü olan ­ rahibe açanların karakteri kirlenir. Zihnindeki Tanrı
düşüncesi, günahlı insanlığın benzeyişiyle yer değiştirir. Çünkü rahip, Tanrı’yı temsil etmektedir.
İnsanın insana günah çıkarması, yeryüzünü kirleten kötülüklerin bir kaynağını oluşturmuştur. Benliğin
zevkleri ardınca giden bir kişi için günahlarını başka bir ölümlüye itiraf etmek, canı Tanrı’ya açmaktan
çok daha kolaydır. Günaha sırt çevirmek yerine onu başka bir kişiye çıkarmak, insan doğasının işine
daha çok gelmektedir. Benliğe çul giydirmek, benliğin şehvetini çarmıha germekten daha kolaydır. {BM
303.6}
Çarpıcı bir benzerlik
Mesih’in ilk geldiği çağda yaşayan Yahudiler, yasayı gizlice çiğnerlerken, dışarıdan buyruklarına
uyar gibi görünüyorlardı. Buyruklara, söz dinlemeyi ağır bir yük haline getiren ekler getiriyorlardı.
Yahudiler yasaya saygı duyar gibi görünüyorlardı, Roma yanlıları da çarmıha... {BM 304.1}
Katolikler, kilise binalarına, sunaklarına ve giysilerine çarmıhlar takarlar. Çarmıh simgesi her yerde
onurlandırılır ve yüceltilir. Ancak Mesih’in öğretişleri, anlamsız geleneklerin ve törenlerin altına
gizlenmiştir. Vicdanı duyarlı insanlar kızgın bir Tanrı’nın gazabında titreyip dururken kilise görevlileri,
benliğe ait lüks zevkler içinde yaşamaktadır. {BM 304.2}
Şeytan, Tanrı’nın karakterini, günahın doğasını ve asıl önem taşıyan konuları yanlış temsil etmek
için sürekli çaba göstermektedir. O’nun safsataları insanlara günah işleme özgürlüğü tanır. Aynı
zamanda yanlış Tanrı kavramlarıyla O’ndan korku duyulmasına ve nefret edilmesine neden
olmaktadır. Tanrısal sıfatlara ilişkin kavramları çarpıtarak, tanrısız ulusları, Tanrı’nın beğenisini
kazanmak için kurbanlar sunmaları gerektiğine inandırmıştır. Çeşitli putperest uygulamalarla korkunç
zalimlikler yapılmıştır. {BM 304.3}
Putperestlikle hıristiyanlığın birleşmesi
Roma Katolik Kilisesi, putperestlikle Hıristiyanlığı bağdaştırarak Tanrı’nın karakterini yanlış temsil
etmiş ve zalimce uygulamalara başvurmuştur. İşkence gereçleri kullanarak öğretilerini yaymıştır.
Kilise görevlileri, insanları öldürmeden en etkin şekilde işkence etmek için çeşitli yöntemler
keşfetmişlerdir. İşkence edilen kişiler ölümü tatlı bir kurtuluş yolu olarak görmüşlerdir. {BM 304.4}
Roma yanlıları için kırbaç, açlık ve buna benzer bedeni aşağılama disiplinleri vardır. Gökyüzünün
beğenisini kazanmak için Tanrı’nın, dünyadaki yolculuğu sırasında insanı kutsamak ve teselli etmek
için verdiği bağları koparmak gerektiği öğretilmektedir. Milyonlarca kurban, Tanrı’yı kızdıracak diye
diğer insanlara karşı duydukları her türlü hoş duyguyu ve düşünceyi bastırmak için bo­şuna ömür
tüketmiştir. {BM 305.1}
Tanrı insanların üzerine bu ağır yüklerin hiçbirini yüklemiyor. Mesih, gökyüzüne ulaşmaları için
kimsenin manastıra kapanmasını istemiyor. Sevginin bastırılması gerektiğini asla öğretmemiştir. {BM
305.2}
Papa Mesih’in temsilcisi olma iddiasındadır. Ancak Mesih, kendisine gökyüzünün Kralı olarak
saygı göstermeyen insanları hapse tıkmış mıdır? Kendisini kabul etmeyenleri ölüme mahkum ettiği
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
146/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
işitilmiş midir? {BM 305.3}
Roma Kilisesi şu anda dünyaya hoş yüzünü göstermekte, geçmişteki korkunç zalimlik örneklerini
özürlerle gizlemektedir. Kendisini Mesih benzeri giysilerle örtmüş, ama aslında değişmemiştir. Geçmiş
çağlardaki papalığın her ilkesi günümüzde de vardır. Karanlık çağlarda üretilen öğretilere hala bağlı
kalınmaktadır. Pro­testanların şu anda onurlandırdığı papalık, Reform günlerinde hüküm süren
papalığın aynısıdır. {BM 305.4}
Papalık kurumu, peygamberliğin son zamanlarda gerçekleşecek dediği imandan dönüştür (Bkz.
2.Selanikliler 2:3,4). Bukalemun görüntüsünün altında değişmeyen yılan zehiri vardır. Bin yıldan beri
kutsalların kanıyla tarih yazmış olan bu güç, şimdi Mesih’in kilisesinin bir parçası olarak kabul
edilecek midir? {BM 305.5}
Protestanlıktaki değişim
Protestan ülkelerinde Katolikliğin artık Protestanlıktan pek fazla farkı kalmadığı öne sürülmektedir.
Bir değişim olmuştur; ama bu değişim papalıkta değildir. Katoliklik şu anda varolan {BM 305.6}
Protestanlığa benzemektedir, çünkü reformcuların döneminden Protestanlık çok yozlaşmıştır. {BM
306.1}
Dünyanın beğenisini kazanmak isteyen Protestan kiliseleri, her türlü kötülüğün iyiliğine inanmıştır;
sonuçta da her türlü iyiliğin kötülüğüne inanacaktır. Şu anda Roma’ya karşı sözde ön yargılı olduğu
ve ‘bağnazca’ davrandığı için özür dilemektedir. Birçok kişi orta çağlardaki düşünsel ve ahlaksal
karanlığın Roma’nın batıl inançlarını ve zulmünü yaydığını öne sürmüş, çağdaş aydınlığın ve dinsel
özgürlüğün, hoşgörüsüzlüğün uyanmasına meydan vermeyeceğini söylemiştir. Bu çağda böyle bir
olasılığın varlığından söz edilmesine gülüp geçilmektedir. Ancak karanlıkta bulunanlara ne denli çok
ışık verilirse, ışığın o denli çok çarpıtılacağı ve reddedileceği anımsanmalıdır. {BM 306.2}
Papalığın başarısı için büyük bir düşünsel karanlık dönemi yeterli olmuştu. Büyük bir düşünsel ışık
dönemi de uygun bir zemin sağlayacaktır. Geçmiş çağlarda insanlar gerçeğin bilgisinden yoksun
kaldıklarında binlerce kişi tuzağa düşürüldü; ayaklarının altına atılan ağı göremediler. Bu kuşakta ise
yine ağı fark edemeyen ve kör bir şekilde ilerleyen birçok kişi vardır. İnsanlar kendi kuramlarını Tanrı
Sözünün üzerine çıkartırlarsa, bilgili olmak, cahillikten daha büyük bir zarar verebilir. Böylece Karanlık
Çağların bilgiyi yasaklaması gibi çağımızın sahte bilimi de, papalığın kabul edilmesine yol açacaktır.
{BM 306.3}
Pazar gününü tutmak
Pazar gününü tutma geleneği, Roma’yla başlamıştır. Roma bunu kendi yetkisinin bir belirtisi olarak
görmektedir. Papalık ruhu ­ Tanrı’nın buyruklarından çok dünyasal geleneklere ve insan törelerine
hürmet, Protestan kiliselerine sızmakta ve onları tıpkı papalığın yaptığı gibi Pazarı yüceltmeye
yöneltmektedir. {BM 306.4}
Laik güç tarafından desteklenen kraliyet hükümleri, genel meclisler ve kilise kuralları yoluyla
putperest şenliği Hıristiyanlık dünyası tarafından onurlandırılan bir konuma ulaşmıştır. Pazar gününü
tutma geleneği ilk kez Konstantin tarafından çıkarılan yasayla onaylanmıştır. Putperestlerin geleneği
olmasına rağmen Hıristiyanlık dünyasınca ismen kabul görmüş, sonra da İmparator {BM 306.5}
tarafından resmen uygulamaya konulmuştur. {BM 307.1}
Prenslerin beğenisini kazanmak isteyen bir rahip olan Eusebius, Konstantin’in özel bir dostuydu.
Bu adam Mesih’in, Sept gününü Pazara çevirdiğini iddia ettı. Bunu kanıtlamak için elinde hiçbir ayet
yoktu. Eusebius’un kendisi de bunun yanlışlığını kabul etmesine rağmen şöyle demiştir: “Sept günü
yapılması gereken tüm görevler, Rab’bin Gününe devredilmiştir.”2 {BM 307.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
147/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Papalık kurumlaşmaya başlarken Pazar günü yüceltiliyordu. Bir süre için yedinci günün Sept
olarak tutulmasına devam edildi, ama sonra değiştirildi. Papa, Pazar’ı çiğneyenlerin, kendilerinin ve
komşularının üzerine felaket getirmemeleri için uyarılmalarına karar verdi. {BM 307.3}
Meclislerin hükümleri yetersiz kalınca, laik yetkililer, insanların yüreklerine dehşet salma yoluyla
onları Pazar günü çalışmaktan men etmek üzere harekete geçtiler. Roma’daki bir kurulda, önceki tüm
kararlar onaylandı, kilisenin yasasıyla birleştirilerek sivil yetkililer tarafından yürürlüğe konuldu.3 {BM
307.4}
Pazar gününü tutmak için Kutsal Kitap’a ait bir yetkinin hala bulunamamış olması utandırıcıydı.
İnsanlar, “Yedinci Gün Rab’be Kutsaldır” sözlerini bir kenara bırakmadan önce öğretmenlerinin doğru
olup olmadığını sorguluyorlardı. Kutsal Kitap’ın bu konudaki tanıklığı belli olduğundan, farklı destek
yollarına başvuruldu. {BM 307.5}
Pazar gününün hararetli savunucularından biri, on ikinci yüzyılın sonunda İngiltere’deki kiliseleri
ziyaret etti; ancak gerçeğin sadık tanıklarına karşı boşuna direndikten sonra bir süre için oradan
ayrıldı. Geri döndüğü zaman, Tanrı’nın kendisinden geldiğini iddia ettiği bir ferman taşıyordu. Bu
sözde ferman, Pazar’ın tutulmasını buyuruyor, söz dinlemeyenler için dehşetli tehditler savuruyordu.
O belgenin gökten düştüğü, Kudüs’te, Golgota’daki Aziz Simeon sunağında bulunduğu açıklandı.
Ama aslında kaynağı Roma’daki papalık sarayıydı. Papalık hiyerarşisi, her çağda sahte­karlığı ve
düzenbazlığı yasal gördü (Ek’e bkz.). {BM 307.6}
Ne var ki, Pazar’ın kutsallığını kabul ettirmeye yönelik tüm bu çabalara rağmen papalık yanlıları
arasında bile Sept’in yetkisini kabul edenler vardı. On altıncı yüzyılda papalık meclisi şöyle duyurdu:
“Tüm imanlılar yedinci günün Tanrı tarafından kutsandığını, insanlarca böylece kabul edildiğini ve
gözetildiğini bilsinler. Bu yalnızca Yahudiler tarafından değil, Tanrı’ya tapınan herkes tarafından
bilinsin. Ancak biz Hıristiyanlar, Sept’i Rab’bin gününe dönüştürdük”4 Tanrısal yasayla oynayanlar,
yaptığı işlerin niteliğinin farkındaydılar. {BM 307.7}
Sert cezalar
Roma’nın bu konuda izlediği yol, Valdenslerin uzun ve kanlı zulümlerinde çarpıcı bir şekilde
görülmektedir (Ek’e bkz.). Etiyopya kiliselerinin tarihi özellikle önemlidir. Karanlık Çağların kasveti
içinde Batı Afrikalı Hıristiyanlar, dünya tarafından unutulmuş ve imanlarını yüzyıllar boyunca özgürce
yaşamışlardır. Sonunda Roma onların varlığını öğrenmiş, Etiyopya imparatoru, papalığı Mesih’in
temsilcisi olarak kabul etmeye zorlanmıştır. Sept’in tutulmasını ağır cezalarla yasaklayan bir hüküm
çıkarılmıştır.5 Papalık baskısı kısa sürede o denli ağır bir yük haline gelmiştir ki, EtiyopyalIlar onu
kırmaya karar vermiştir. Roma yanlılarını sınırlarından atmış, yeniden eski imanlarına kavuşmuşlardır.
{BM 308.1}
Afrika’nın kiliseleri, Tanrı’nın buyruğuna uyarak yedinci gü­nü tutarlarken, kilisenin geleneğine de
uyarak Pazar günü çalışmıyorlardı. Roma, Tanrı’nın Septini çiğneyerek kendisininkini yüceltti. Ancak
binlerce yıl boyunca gizli kalan Afrika kiliseleri, bu sapkınlığa katılmadılar. Roma’nın yetkisi altına
getirildiklerinde, gerçeği bırakmaları ve sahte septi tutmaları istendi. Özgürlüklerine kavuşur
kavuşmaz, dördüncü buyruğa uymaya başladılar (Ek’e bkz.). {BM 308.2}
Bu kayıtlar, Roma’nın gerçek Septe ve onu tutanlara karşı düşmanlığını açıkça gözler önüne
sermektedir. Tanrı’nın Sözü, bu sahnelerin, Pazarı yüceltmek için birleşen Katolikler ve Protestanlar
tarafından tekrarlanacağını söylemektedir. {BM 308.3}
Kuzu gibi boynuzları olan canavar
Esinleme 3’teki peygamberlik, kuzu gibi boynuzları olan canavarın yeryüzünü ve orada
yaşayanları, parsa benzeyen canavara, yani papalığa tapınmaya yönlendireceğini duyurmaktadır.
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
148/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Boynuzlu canavar ayrıca yeryüzünde yaşayanlara canavarın onuruna bir put yapmalarını buyuracak,
küçük büyük, zengin yoksul, özgür köle, herkesin sağ eli ya da alnı üzerine bir işaret vurduracaktır
(Esinleme 13:11­16). Kuzu gibi boynuzlan olan canavar Amerika Birleşik Devletleri’ni
simgelemektedir. Bu peygamberlik, Birleşik Devletler Pazar gününü tutmayı zorunluluk haline
getirince yerine gelecektir. Roma bunu, kendi üstünlüğünün kabul edilmesi şeklinde yorumlamaktadır.
{BM 308.4}
“Canavarın başlarından biri, ölümcül bir yara almışa benziyordu. Ne var ki, bu ölümcül yara
iyileşmişti. Bütün dünya, şaşkınlık içinde canavarın peşinden gitti” (Esinleme 13:3). Ölümcül yara
1798 yılında papalığın yediği darbeye işaret etmektedir. Peygamber, bundan sonra yaranın
iyileşeceğini ve bütün dünyanın canavarın peşinden gideceğini söylemektedir. Pavlus mahvolacak
adamın, aldatma işlevini zamanın sonuna kadar götüreceğini belirt­miştir (2.Selanikliler 2:3­8).
“Yeryüzünde yaşayan ve dünya kurulalıdan beri boğazlanmış Kuzu’nun yaşam kitabında adı
yazılmamış olan her insan ona tapınacak” (Esinleme 13:8). Hem eski hem de yeni dünyada papalık,
Pazar’ın onurlandırılması yoluyla saygı görecektir. {BM 309.1}
Peygamberlik öğrencileri on dokuzuncu yüzyıldan beri bu tanıklığı tüm dünyaya tanıtmışlardır.
Şimdi de bu ön bildirinin gerçekleşmesine yönelik hızlı bir gelişme vardır. Protestan önderler, Pazarı
tutma konusunda aynı tanrısal yetki iddiasına sahiptirler. Papalık önderleri gibi onlar da Kutsal
Yazıdan gelen bir ka­nıttan yoksundurlar. Pazar septini tutmadıkları için Tanrı’nın insanları yargılamak
üzere olduğu iddiası yenilenmektedir. {BM 309.2}
Roma Kilisesi kurnazlıkta çok üstündür. Protestanların sahte septi kabul ederek kendisine hürmet
ettiklerini görmektedir; üstelik geçmiş günlerde kendisinin yaptığı gibi bunun zorla kabul ettirilmek
üzere olduğunun farkındadır. Bu konuda Roma’nın, Protestanların yardımına nasıl koşacaklarını
düşünmek zor olmasa gerek. {BM 309.3}
Roma Katolik Kilisesi, papalık mührünün denetimiyle geniş bir kurum oluşturmaktadır. Milliyeti ya
da hükümeti ne olursa olsun her ülkeden milyonlarca bağlısı vardır. Her ne kadar devlete bağlılık
yemini etmişlerse de, bunun arkasında Roma’ya itaat yemini vardır. {BM 309.4}
Tarih Roma’nın ısrarlı ve kurnaz gayretlerine tanıklık etmektedir. Ulusların işlerine nasıl karıştığını,
bir zemin bulduktan sonra kendi iddialarını yaymak için prensleri ve halkları nasıl mahvettiğini
göstermektedir.6 {BM 310.1}
Roma, asla değişmemekle övünmektedir. Protestanlar, Pazarın yüceltilmesi için Roma’nın
yardımını kabul ettiklerinde ne yaptıklarını pek bilmemektedirler. Roma, kendi amacına dayanarak
gücünü yeniden kazanmayı ve kaybolmuş üstünlüğüne yeniden kavuşmayı tasarlamaktadır. Kilisenin
devletin gücünü kontrol etmesine yönelik ilke bir yürürlüğe konulsa, dinsel kurallar laik yasalar zoruyla
gözetilmeye başlasa, kısacası kilisenin ve devletin yetkisi insan vicdanını kontrol ettiği zaman
Roma’nın zaferi kesinleşecektir. {BM 310.2}
Protestan dünyası, Roma’nın amaçlarını öğrenecek, ama o zaman iş işten geçmiş olacaktır. Roma
giderek güçlenmektedir. O’nun öğretileri hükümetlerde, kiliselerde ve insanların yüreklerinde yer
etmektedir. Saldırı zamanı gelinceye kadar, emellerine ulaşmak için gücünü tazelemektedir. Roma’nın
tek arzusu bir zemin edinmektir. Tanrı’nın Sözüne inanan ve uyan herkes, zulüm ve baskıyla
karşılaşacaktır. {BM 310.3}
Bölüm 36: Yakin gelecekteki çatişma
Gökyüzündeki büyük çatışmanın başlangıcından beri Şeytanın amacı Tanrı’nın yasasını
kaldırmaktı. İster bu yasanın tümünü kaldırıp atsın, isterse O’nun buyruklarından birini reddetsin,
sonuç aynı olacaktı. “Çünkü Yasa’nın her dediğini yerine getiren, ama tek bir noktada ondan sapan
kişi bütün Yasa’ya karşı suçlu olur” (Yakup 2:10). {BM 311.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
149/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Şeytan, Kutsal Kitap’ın öğretilerini çarpıtmış, böylece binlerce kişinin imanına yanılgılar
sızdırmıştır. Gerçek ve yanılgı arasındaki son büyük çatışma, Tanrı’nın yasasına ilişkin olacak, Kutsal
Kitap ile masal ve gelenek dini karşı karşıya gelecektir. Kutsal Kitap herkesin yakınındadır; ama onu
alıp da yaşam rehberi olarak kabul eden çok az kişi vardır. Kilisede birçokları Hıristiyan inancının
temellerini inkar eder. Yaratılış, insanın günaha düşmesi, kefaret ve Tanrı’nın yasası ya tümüyle ya da
kısmen reddedilir. Binlerce kişi, Kutsal Kitap’a güvenmeyi zayıflık belirtisi olarak görmektedir. {BM 311.2}
Sahte kuramlardan bir put yapmak, taştan ya da tahtadan bir put yapmak kadar kolaydır. Tanrı’yı
yanlış temsil eden Şeytan, insanları O’nun karakterini yanlış kavramaya yöneltir. Kutsal Kitap’ta ve
yaratılışın eserlerinde görülen diri Tanrı’nın yerine, felsefi bir put konulur. Birçok felsefecinin, ozanın,
siyasetçinin, gazetecinin ­ birçok üniversitenin ve hatta teolojik kurumlanıl bile ­ tanrısı İlyas’ın
zamanındaki Baal’dan ya da Fenikeli güneş tanrısından belki birazcık daha iyidir. {BM 311.3}
Gökyüzünün yetkisine belki de en cesaretli saldırıda bulunan ve en etkili sonuçları olan yanılgı,
Tanrı’nın yasasının artık bağlayıcı olmadığı öğretisidir. Önde gelen ruhsal hizmetkarların, ülkeyi
yöneten ve insanların özgürlüğünü kısıtlayan kuralların artık geçerli olmadığını vaaz ettiğini düşünün.
Böyle insanlar kürsüde ne kadar kalabilir? {BM 311.4}
Ulusların kendi kurallarını feshetmeleri, evrenin Hakiminin kendi yasasını feshetmesinden çok
daha olanaklıdır. Fransa’da ‘ateizm’ bir güç haline geldiği zaman Tanrı’nın yasasını boşa çıkarma
girişimi denendi. Tanrı’nın koyduğu sınırları kaldırmanın, kötülüğün önderinin yönetimini kabul
etmekle aynı şey olduğu görüldü. {BM 311.5}
Tanrı’nın yasasını kenara atmak
Tanrı’nın buyruklarını hafife almayı halka öğretenler, itaatsizlik biçmek için itaatsizlik ekerler.
Tanrısal yasanın sınırları tümüyle kaldırılırsa, insan yasaları da kısa sürede çiğnenecektir. Tanrı’nın
buyruklarını dışlamanın sonuçları algılanamayacak kadar büyük olacaktır. Mal ve mülk güvencesi
kalmayacaktır. İnsanlar zor kullanarak komşularının malını çalacak; en güçlüler en zengin hale
gelecektir. Yaşama karşı saygı duyulmayacaktır. Aileyi koruyacak bir evlilik yemini olmayacaktır. Gücü
olan, komşusunun eşine zorla sahip olacaktır. Dördüncü buyrukla birlikte beşinci buyruk da bir kenara
konulacaktır. Çocuklar gerektiğinde ana babalarının canını almaya çekinmeyecektir. Uygar dünya
soyguncu ve suikastçı çetelerle dolacak, esenlik ve mutluluk yeryüzünden silinecektir. {BM 312.1}
Bu öğreti, yeryüzünde günaha kapılarını zaten açmış durumdadır. Yasa tanımazlık ve çürümüşlük
sel gibi akmaktadır. İmanlı ailelerde bile ikiyüzlülük, yabancılaşma, kutsal gerçekleri çiğneme ve
şehvete teslimiyet vardır. Toplumsal yaşamın temeli olan inanç ilkesi parçalanmaktadır. Kötü
suçlulara büyük ilgi gösterilmektedir. Onların suçları herkese uzun uzun duyurulmaktadır. Basın,
kötülüklerin mide bulandırıcı ayrıntılarına yer vermekte, insanları sahtekarlığa, soygunculuğa ve
cinayete teşvik etmektedir. Kötülüğe duyulan sevgi, taşkınlık ve suçluluk her düzeyde yükselmektedir.
Kötülüğü durdurmak için ne yapılabilir? {BM 312.2}
Taşkınlıklar birçoklarını etkilemiştir
Mahkemeler bozulmuş, yöneticiler kazanç hırsına ve benliğin zevklerine kapılmışlardır. Taşkınlıklar
birçok kişiyi etkisi altına almış ve Şeytan’ın kontrolü tamamen ele geçirmesini sağlamıştır. Hukukçular
rüşvet almakta, aldatılmakta ve kanun dışına çıkmaktadır. İçki alemleri, ayyaşlık ve her türlü
düzenbazlık yasal dünyayı etkisi altına almıştır. Kutsal Kitap’a imanı yok etmek, Kutsal Kitap’ın
kendisini yok etmek anlamına gelecektir. {BM 312.3}
Eski çağlarda olduğu gibi Şeytan, kiliseler aracılığıyla tasarılarını gerçekleştirmektedir. Kiliseler,
Kutsal Yazılardaki beğenilmeyen gerçeklerle savaşmak için kuşkuculuk tohumları atan yorumlar
üretmektedirler. Papalığa ait doğal ölümsüzlük ve insanın ölümde bilinçli olması yanılgılarına
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
150/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
tutunarak, ruhçuluk aldanışına karşı tek engeli ortadan kaldırırlar. Sonsuz ceza öğretisi, birçok kişinin
Kutsal Kitap inancını kaybetmesine neden olmuştur. Dördüncü buyruk öğrenildikçe, Sept gününü
tutanların sayısı çoğalmaktadır. Dolayısıyla insanlar, yapmak istemedikleri bir gö­revden kurtulmak
için Tanrı’nın yasasını da Septi de kaldırıp atmaktadır. Sept reformu yayıldıkça, dördüncü buyruktan
kaçınmak için tanrısal yasanın reddedilmesi, evrensel bir boyut kazanacaktır. Ruhsal önderler,
imansızlığa, ruhçuluğa ve Tanrı’nın kutsal yasasının küçük düşürülmesine yol açmaktadır. {BM 313.1}
Ancak aynı kişiler, Pazar gününü tutmanın toplumun ahlakını geliştireceğini iddia etmektedir.
Şeytan’ın hilesi, yalanın içine biraz gerçek katıp onu mantıklı kılmaktır. Pazar akımının önderleri,
insanların gereksinim duyduğu reformları ve Kutsal Kitap’la uyuşan ilkeleri destekleyebilir. Ancak,
Tanrı’nın yasasıyla çelişen bir gerçek varsa, Tanrı’nın hizmetkarları onlarla birlik olamazlar. Tanrı’nın
buyruklarının, insan kuralları için bir kenara bırakılmasını hiçbir şey haklı çıkaramaz. {BM 313.2}
İki büyük yanılgı olan canın ölümsüzlüğü ve Pazarın kutsallığı aracılığıyla Şeytan, insanları
hilelerinin etkisi altına almıştır. Birinci yanılgı ruhçuluğa yol açarken, diğeri Roma’yla sempati bağı
oluşturmuştur. Birleşik Amerikalı Protestanlar, bir yanda ruhçulukla el sıkışırken diğer yandan gücünü
Roma’yla birleştirecek­tir. Böylece bu ülke, üç gücün etkisiyle vicdanın haklarını çiğneme konusunda
Roma’nın yolundan gidecektir. {BM 313.3}
Ruhçuluk, çağın Hıristiyanlığını taklit ettiği için büyük bir aldatma gücüne sahiptir. Şeytan, kendisini
‘imanlı’ gibi tanıtır. Bir ışık meleği kisvesine bürünür. Ruhçuluk yoluyla mucizeler yapılacak, hastalar
iyileşecek ve inkar edilemeyen harikalar olacaktır. {BM 313.4}
Gerçek kilisenin belirtisi olarak mucizelerle övünen papa yanlıları, bu harikalar yaratan güç yoluyla
aldanacaklardır. Gerçek kalkanını elden bırakan Protestanlar da aynı şekilde büyülenecektir. Papa
yanlıları, Protestanlar ve dünyasal imanlılar birleşerek dünyanın sözde iman etmesine yönelik büyük
bir akıma tanık olacaklardır. Şeytan ruhçuluk yoluyla insanlığın iyilik meleği gibi görünecek, hastaları
iyileştirecek ve yeni bir dini sistem oluştura­caktır. Aynı zamanda büyük kalabalıkları yıkıma
uğratacaktır. Taşkınlıklar akla meydan okuyacak, arkasından cinsel sapkınlık, çekişme ve kan dökme
gelecektir. Savaş canın en kötü tutkularını uyandırır; kurbanlarını kan ve kötülüğe bular. Şeytan’ın
hedefi ulusları savaşa sürüklemektir. Çünkü böylece insanları, Tanrı’nın gününde dayanmaları için
hazırlık yapmaktan alıkoyar. {BM 313.5}
Şeytan doğanın sırlarını incelemiştir ve Tanrı’nın izin verdiği kadarıyla tüm gücünü doğal unsurları
kontrol etmek amacıyla kullanır. Tanrı, kendi yaratıklarını Şeytan’ın yıkımından korur. Ne var ki imanlı
dünyası, Tanrı’nın yasasını küçük görmüştür. Bu yüzden Rab, ne vaat ettiyse, onu yapacaktır.
Yasasına baş kaldıranların ve başkalarına da aynısını yapmayı öğretenlerin üzerinden koruyucu
ilgisini kaldıracaktır. Şeytan, Tanrı’nın korumadığı kişilerin tümü üzerinde denetim sahibidir. Bazılarını
kendi tasarısı uyarınca zen­ginleştirecek ve onlara yardımcı olacaktır. Başkalarını ise sıkıntılara
sokacak ve onları, bunu yapanın Tanrı olduğuna inandıracaktır. {BM 314.1}
Bütün kötülükleri iyileştiren büyük bir hekim kisvesine bürünen Şeytan, büyük kentleri mahvedene
kadar hastalıklar ve felaketlerle saldıracaktır. Denizde ve karada, kazalar ve patlamalar olacak, büyük
yangınlar çıkacaktır. Şeytan seller, fırtınalar, dalgalar, depremler ve buna benzer binlerce felaketle
gücünü gösterecektir. Ekinlerin mahvolmasını sağlayacak, böylece kıtlığa ve sıkıntıya yol açacaktır.
Havayı zehirleyerek binlerce insanı yok edecektir. {BM 314.2}
Büyük aldatıcı daha sonra insanları, Tanrı’nın buyruklarına uymayı hala sürdürenlerin üzerine tüm
sıkıntılarını boşaltmaya yöneltecektir. Pazar gününü tutmayanların Tanrı’yı öfkelendirdiği ilan
edilecektir. Pazar günü sıkı sıkıya tutulana kadar bu günahın felaketlere neden olacağı söylenecektir.
“Pazar gününe hürmet edilmesini engelleyenler, aslında tanrısal yardımı ve bereketi engellemektedir”
denilecektir. Böylece eskilerin Tanrı’nın kuluna karşı getirdiği suçlamalar tekrarlanacaktır. “İlyas’ı
görünce, ‘Ey İsrail’i sıkıntıya sokan adam, sen misin?’ diye sordu” (1.Krallar 18:17,18). {BM 314.3}
Mucizeler yaratan güç, Tanrı’dan çok insanlara itaat edenler üzerinde etkisini gösterecektir. Ruhlar,
Pazara hürmet etmeyi reddedenlerin yanılgılarını göstermek için Tanrı’nın kendilerini gönderdiğini
söyleyeceklerdir. Dünyadaki büyük kötülükler için yas tutacaklar, Pazar gününün hor görülmesini
ahlaksal çöküntünün nedeni olarak gösteren din önderlerini destekleyeceklerdir. {BM 315.1}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
151/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Roma’nın baskısı altında müjde uğruna acı çekenler, Şeytan’la işbirliği yapmakla suçlanmışlardı.
Bu kez de aynısı olacaktır. Şey­tan, dünyada patlak veren yıkımların, Tanrı’nın yasasını
onurlandıranlar yüzünden kaynaklandığını yayacaktır. Korku aracılığıyla vicdana hükmedecektir;
dinsel ve laik yetkileri kullanarak Tanrı’nın yasasını çiğnetmek için insan yasalarına başvuracaktır. {BM
315.2}
Kutsal Kitap’ın Septini onurlandıranlar, yasanın ve düzenin düşmanları olarak dışlanacaklar,
toplumun ahlaksallığını bozmakla suçlanacaklar, anarşinin, yozlaşmanın ve yeryüzünün Tanrı
tarafından yargılanmasının sorumluları olarak gösterileceklerdir. Hükümete karşı sevgisiz olmakla
suçlanacaklardır. Tanrısal yasanın zorunlu olmadığını iddia eden kilise görevlileri, sivil yetkililere
boyun eğmenin zorunlu olduğunu duyuracaklardır. Mahkeme salonlarında Tanrı’nın buyruklarına
uyanlar mahkum edilecektir. Onların sözlerine yanlış anlamlar katılacak, niyetleri kötü gösterilecektir.
{BM 315.3}
Kilise ve devletin üst düzey görevlileri birleşerek herkesin Pazar gününü onurlandırmasını
isteyecektir. Özgür Amerika’nın yöneticileri ve görevlileri bile Pazar gününün yasal olarak tutulması
gerektiğini öne sürecektir. Uğruna büyük bir bedel ödenen vicdan özgürlüğüne artık saygı
gösterilmeyecektir. Yakında ger­çekleşecek olan çatışmada, şu peygamberlik sözlerinin
örneklendiğine tanık olacağız: “Bunun üzerine ejderha kadına öfkelendi. Kadının soyundan geriye
kalan ve Tanrı’nın buyruklarını yerine getirip İsa’ya olan tanıklıklarını sürdürenlerle savaşmaya gitti”
(Esinleme 12:17). {BM 315.4}
Bölüm 37: Tek güvencemiz
Tanrı’nın halkı, karanlık ruhların aldatıcı gücüne karşı tek güvence olarak Kutsal Yazılara
yöneltilmektedir. Şeytan insanların Kutsal Kitap bilgisi edinmelerine engel olmak amacıyla her türlü
hileye başvurur. Tanrı’nın getirdiği her uyanışa karşılık, O daha yoğun bir etkinliğe neden olmaktadır.
Mesih’e ve O’nun izleyicilerine karşı son mücadele yakında başlayacaktır. Sahte ve gerçek birbirine o
denli yakından benzemektedir ki, bunları Kutsal Yazılar olmadan birbirinden ayırt etmek
olanaksızlaşacaktır. {BM 316.1}
Tanrı’nın bütün buyruklarına uymaya çalışanlara karşı konulacak ve onlarla alay edilecektir. Bu
sınavdan geçebilmek için imanlılar Tanrı’nın, Sözünde açıklanan isteğini bilmelidirler. Yalnızca
Tanrı’nın karakterini, yönetimini ve tasarılarını doğru bir şekilde kavrayarak O’nu onurlandırabilirler ve
buna göre hareket edebilirler. Yalnızca zihinlerini Kutsal Kitap gerçekleriyle güçlendirenler son büyük
çatışmada ayakta kalacaklardır. {BM 316.2}
Kurtarıcı çarmıha gerilmeden önce öğrencilerine öleceğini ve dirileceğini söylemişti. Melekler
O’nun sözlerini insanların zihinlerine ve yüreklerine işlemek için oradaydılar. Ama o sözler
öğrencilerin zihinlerinden siliniverdi. Sınav anı geldiğinde İsa’nın ölümü, sanki önceden hiç haberleri
olmamış gibi onların tüm ümidini kırdı. Aynı şekilde gelecek günler Mesih’in öğrencilerine açıklandığı
gibi peygamberlik sayesinde bize de açıklanmaktadır. {BM 316.3}
Tanrı uyarılarını gönderir. Her kişinin zihnini bildiriye kulak vermesi için açar. Kutsal Kitap’ta,
canavara ve onun putuna tapınmanın sonuçlarını okumak, herkesi canavarın işaretinin ne olduğunu
ve bundan nasıl kaçınılacağını öğrenmeye yöneltmelidir (Esinleme 14:9­11). Ne var ki insanlar, Kutsal
Kitap gerçeklerini istemezler, çünkü bu gerçekler, günahlı yüreğin arzularına karşı çıkmaktadırlar.
Şeytan da insanların sevdiği aldanışa destek verir. {BM 316.4}
Tüm öğretilerin standardı ve tüm reformların kaynağı olarak Kutsal Kitap’a ve yalnızca Kutsal
Kitap’a bağlı kalacak bir Tanrı halkı olacaktır. Eğitimli insanların fikirleri, bilimin sonuçları, kilisebilim
meclislerinin kararları, çoğunluğun sesi ­ bunların hiçbiri öğretiler için kanıt oluşturamaz ve öğretilere
karşı kullanılamaz. {BM 316.5}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
152/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Açık bir, “Rab şöyle diyor” sözüne ihtiyacımız vardır. Şeytan insanların, rehber olarak Kutsal Kitap
yerine kilise önderlerine ya da teoloji profesörlerine bakmasını sağlamaktadır. Çünkü bu önderleri
kontrol ederek, kalabalıkları etkileyebilir. {BM 317.1}
Mesih geldiği zaman sıradan insanlar onu zevk alarak dinlediler. Ancak kahinler ve önderler
önyargılıydılar; İsa’nın Mesih oluşunun kanıtını reddettiler. İnsanlar, “yöneticiler ve eğitimli Kutsal Yazı
uzmanları neden İsa’ya inanmıyor?” diye sordular. Bu öğretmenler Yahudi ulusunu Kurtarıcılarını
reddetmeye yönlendirdi. {BM 317.2}
İnsan yetkisini yüceltmek
Mesih, çağlar boyunca büyük bir lanet işlevi gören insan yetkisinin vicdana hükmetmesi olgusuna
önceden karşılık vermiştir. O’nun kör önderleri izleme konusundaki uyarısı gelecek soylar için ciddi bir
önlem olarak algılanmalıdır. {BM 317.3}
Roma Kilisesi Kutsal Yazıları yorumlama hakkını yalnızca ruhban sınıfına tanımıştır. Reform,
Kutsal Yazıları herkese verdiyse de aynı ilke Protestan kiliselerindeki kalabalıkları Kutsal Yazıları
kendi başlarına araştırmaktan alıkoymaktadır. Kutsal Kitap, kilisenin yorumladığı şekilde
öğretilmektedir. Binlerce kişi, Kutsal Yazıda ne kadar açık olursa olsun, kendi iman bildirgelerine
uymayan şeyleri kabul etmemektedir. {BM 317.4}
Ne yazık ki birçok insan, kendi canını kilise görevlilerine temsil etmiştir. Kurtarıcı’nın öğretişleri es
geçilmektedir. Peki ama kilise görevlileri kusursuz mudur? Onların yönlendirişine nasıl güvenebiliriz?
Ahlaksal cesaret eksikliği nedeniyle birçok kişi, eğitimli insanları izlemekte ve ümitsiz bir şekilde
yanılgıya düşmektedir. Kutsal Kitap’taki gerçeği görürler ve onunla birlikte Kutsal Ruh’un gücünü
hissederler, ama kilise görevlilerinin kendilerini ışıktan döndürmesine izin verirler. {BM 317.5}
Şeytan, birçok kişiyi Mesih’in çarmıhının düşmanlarıyla sevgi bağlarına tutsak kılmaktadır. Bu
bağlar kan bağları olabildiği gibi toplumsal nitelikteki bağlar da olabilir. Onların egemenliği altındaki
canlar, sorumluluk duygularına uyamayacak bir hale gelmişlerdir. {BM 317.6}
Birçoklarına göre kimin neye inandığı o kadar önemli değildir. {BM 317.7}
Önemli olan doğru yaşamaktır. Ne var ki yaşamı şekillendiren imandır. Eğer gerçek elimizin
altındaysa, ama biz onu görmezden geliyorsak, onu reddediyorsak, ışık yerine karanlığı seçiyoruz
demektir. {BM 318.1}
Tanrı’nın isteğini bilmek için her türlü olanak varken, yanılgı ve günah için cahillik mazeret
gösterilemez. Çeşitli yollara açılan kavşağa gelen bir yolcu, her yolun sonunu gösteren bir levhayla
karşılaşır. Eğer bu levhayı göz ardı ederse ve kendi gözüne doğru görünen bir yola girerse, tüm
içtenliğine rağmen yanlışlığa düşebilir. {BM 318.2}
Birinci ve en yüce görev
Sadece iyi niyetli olmak, doğru sandığımız ya da kilise görevlisinin doğru dediği bir şeyi yapmak
yeterli değildir. Kişi Kutsal Yazıları kendisi araştırmalıdır. Göksel yolculuğu sırasında tüm yolları ve
yönleri gösteren bir kitabı vardır; işini tahminlere bırakmamalıdır. {BM 318.3}
Akıl sahibi her insan, Kutsal Yazılardan gerçeği öğrenmeli, sonra ışıkta yürümeli ve başkalarını da
kendisini örnek almaya özendirmelidir. Bu konulardaki düşüncelerimizi kendimiz biçim­ lendirmeliyiz,
çünkü Tanrı’nın önünde kendimiz hesap vereceğiz. {BM 318.4}
Büyük bilge havalarına giren eğitimli insanlar, Kutsal Yazıların, normalde görünmeyen gizli ve
ruhsal bir anlamı olduğunu öğretirler. Bu insanlar sahte öğretmenlerdir. Kutsal Kitap’ın dili, herhangi
bir simge ya da benzetme olmadıkça, taşıdığı düz anlama göre açıklanmalıdır. İnsanlar Kutsal Kitap’ı
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
153/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
göründüğü anlamıyla kabul ederlerse, şu anda yanılgı içinde yaşayan binlerce kişi Mesih’in sürüsüne
katılacaktır. {BM 318.5}
Eğitimli insanların önemsiz diye geçiştirdiği birçok ayet, Mesih’in okulunda öğrenim gören birçok
kişi için teselli kaynağıdır. Kutsal Kitap gerçeğine ilişkin anlayış, düşünsel güçten çok doğruluk
özlemine dayanmaktadır. {BM 318.6}
Duayı ve kutsal kitap çalışmasını ihmal etmenin sonuçları
Kutsal Kitap asla duasız çalışılmamalıdır. Anlaşılması kolay gerçeklerin önemini bize yalnız Kutsal
Ruh hissettirebilir. Ya da zor gerçeklerle güreşmekten bizi O alıkoyabilir. Göksel melekler Tanrı
Sözünün kavranması için yüreği hazırlamaktadır. Söz’ün güzelliğiyle büyülenip vaatleriyle
güçleneceğiz. Tanrı’nın vaatlerini hatırlayamayan ve Şeytan’a Kutsal Yazının silahlarıyla cevap
veremeyen bir kişi ayartılar karşısında yenik düşecektir. Ancak melekler, öğrenmek isteyenlerin
çevresinde dolaşmaktadır ve gereken gerçekleri onlar anımsatacaktır. {BM 318.7}
“Ama Baba’nın benim adımla göndereceği Yardımcı, Kutsal Ruh, size her şeyi öğretecek, bütün
söylediklerimi size hatırlatacak” (Yuhanna 14:26). Mesih’in öğretileri, Tanrı Ruhunun uygun zamanda
hatırlatması için önceden zihinlere yerleştirilmelidir. {BM 319.1}
Yeryüzündeki kalabalıkların kaderine karar verilmek üzeredir. Mesih’in her izleyicisi, “Rab, ne
yapmamı istiyorsun?” diye sormalıdır (Elçilerin İşleri 9:6). Tanrı’nın gerçeklerini derin ve canlı bir
şekilde yaşamayı istemeliyiz. Kaybedecek zamanımız yoktur. Şeytan’ın sahasında duruyoruz.
Tanrı’nın bekçileri, uyumayın! {BM 319.2}
Birçok kişi, yapmadıkları yanlış eylemler nedeniyle kendilerini kutlarlar. Ancak yalnızca Tanrı’nın
bahçesinde ağaç olmakla kalınmamalıdır. Meyve verilmesi de gereklidir. Tanrı’nın merhametini geri
çevirenler ve lütfunu çiğneyenler için O’nun sabır ve sevgi dolu yüreği hala yalvarmaktadır. {BM 319.3}
Yaz aylarında, yaprağını dökmeyen ağaçlarla diğerleri arasında göze çarpan bir fark yoktur. Ama
kış geldiğinde bunlar aynı kalır, oysa diğerleri yapraklarını dökerek güzelliklerini yitirirler. Zulüm, baskı
ve hoşgörüsüzlük geldiğinde, gayretsizler ve ikiyüzlüler imandan düşeceklerdir. Ancak gerçek imanlı
sıkı duracak, imanda güçlenecek ve daha da parlak bir ümide sahip olacaktır. {BM 319.4}
“Çünkü suların yanına dikilmiş ağaç gibi olacak; ırmak kenarında köklerini salar, sıcak gelince
korkmaz ve yaprağı yeşil olur, kuraklık yılında kaygı çekmez ve meyve vermekten geri kalmaz”
(Yeremya 17:8). {BM 319.5}
Bölüm 38: Tanri’nin son bildirisi
“Bundan sonra, büyük yetkiye sahip başka bir meleğin gökten indiğini gördüm. Yeryüzü onun
görkemiyle aydınlandı. Melek gür bir sesle şöyle bağırdı: ‘Yıkıldı! Büyük Babil yıkıldı! Şimdi cinlerin
barınağı, her türlü kötü ruhun uğrağı, her türlü murdar ve iğrenç kuşun sığınağı oldu’ ...Gökten başka
bir ses işittim: ‘Ey halkım!’ diyordu. ‘Onun günahlarına ortak olmamak, uğradığı belalara uğramamak
için çıkın oradan!’” (Esinleme 18:1,2,4). {BM 320.1}
İkinci melek tarafından Esinleme 14’te yapılan duyurunun tekrarlanması ve ilk bildiriden bu yana
Babil’e giren bozukluktan söz edilmesi gerekiyordu. {BM 320.2}
Burada korkunç bir durum tanımlanmaktadır. Gerçeğin her reddedilişinde, insanların zihinleri daha
kararmakta, yürekleri daha da katılaşmaktadır. Tanrı yasasının on buyruğunu çiğnemeye ve onlara
uyanları ezmeye devam edeceklerdir. Mesih’in, Sözü ve halkı ezilerek hor görülecektir. {BM 320.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
154/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Din, en çirkin günahları gizlemek için bir örtü niyetine kullanılacaktır. Ruhçuluk inancı, cinlerin
öğretilerine kapı açacak, kötü meleklerin varlığı kiliselerde hissedilecektir. Babil suç sınırını aşmıştır
ve yıkıma uğramak üzeredir. {BM 320.4}
Ne var ki hala Tanrı’nın halkından Babil’de olanlar vardır. Bu bağlılar, Babil’in günahlarına ortak
olmamak ve uğradığı belalara uğramamak için oradan çıkmaya çağrılmaktadır. Melek gökten geliyor,
görkemiyle yeryüzünü aydınlatarak Babil’in günahlarını duyuruyor. “Ey halkım, ...çıkın oradan!” diye
çağırıyor. Bu duyurular, yeryüzünün sakinlerine verilen son uyarıları oluşturmaktadır. {BM 320.5}
Yeryüzünün güçleri, Tanrı’nın buyruklarına karşı birleşerek ‘küçük büyük, zengin yoksul, özgür
köle’ herkesi, sahte septi tutmak için kilisenin geleneklerine uymaya zorlayacak (Esinleme 13:16).
Karşı koyan herkesin ölümü hak ettiği ilan edilecek. Öte yandan, Yaratıcının dinlenme gününü içeren
Tanrı yasasının buy­ruklarını çiğneyen herkes, gazap biriktirmeye devam edecek. {BM 320.6}
İnsan kurallarına uymak için Tanrı’nın yasasını çiğneyenler, canavarın işaretini alacak. Bu işaret o
kişinin Tanrı’nın karşısındaki güçle ittifak ettiğini gösterecek. “Bir kimse canavara ve onun
benzeyişindeki puta taparsa, alnı üzerine ya da eli üzerine onun işaretini kabul ederse, Tanrı
gazabının kasesinde saf olarak hazırlanmış Tanrı öfkesinin şarabından içecektir. Böylelerine, kutsal
meleklerin ve Kuzu’nun önünde ateş ve kükürtle işkence edilecek” (Esinleme 14:9,10). {BM 320.7}
Zihni ve vicdanı gerçekle tanışan, ama onu reddeden insanlar, Tanrı’nın gazabına maruz kalacak.
Birçok kişi şu ana kadar özel gerçekleri işitme fırsatına sahip olmadı. Her yüreği gören Rab, gerçeği
arzulayan insanların çekişme konularına takılarak aldanmasına izin vermeyecek. Herkes kararını
verebilecek kadar ışığa kavuşacak. {BM 321.1}
Büyük bağlılık sınavı
Büyük bağlılık sınavı olan Sept, özellikle çekişme konusu yapılacak olan gerçektir. Sahte septi
tutmak Tanrı’ya karşı duran güçle ittifak etmek, gerçek Septi tutmak ise Yaratıcfya bağlı kalmak
anlamına gelecektir. Bir sınıf canavarın işaretini alırken, diğer sınıf Tanrı’nın mührünü alacaktır. {BM
321.2}
Dinsel hoşgörüsüzlüğün kontrole geçeceğine, kilise ve devletin Tanrı’nın buyruklarını yerine
getirenlere zulmedeceğine ilişkin önbildiriler, temelsiz ve saçma olarak değerlendirilmiştir. Ne var ki
Pazarı tutma konusunun yaygın bir şekilde vurgulanması bu olayların kuşkusuz bir şekilde
yaklaştığını göstermektedir. Bildiri önceden görülmemiş sonuçlara neden olacaktır. {BM 321.3}
Tanrı her kuşakta dünyadaki ve kilisedeki günahı azarlamak için hizmetkarlarını göndermiştir.
Kollarını sıvayan birçok reformcu, kilisenin ve ulusun günahlarına karşı çok ılımlı bir tavır
takınmışlardır. Pak imanlı yaşamını gören insanların Kutsal Kitap’a döneceklerini ummuşlardır. Ancak
Tanrı’nın Ruhu onların üzerine gelmiş ve hiç korkmadan Kutsal Kitap’ın açık öğretilerini duyurmaya
başlamışlardır. {BM 321.4}
Bildiri böylece ilân edilmiştir. Rab kendilerini hizmete adayan alçakgönüllü kulları aracılığıyla işlev
görecektir. İşçilerde çeşitli kurumların eğitimi yerine Tanrı Ruhunun meshedişi niteliğine bakılacaktır.
İnsanlar kutsal bir hararetle ilerleyerek Tanrı’nın verdiği sözleri duyuracaklardır. Babil’in günahları
apaçık ortaya dö­külecektir. İnsanlar harekete geçecektir. Daha önce bu gibi sözler işitmeyen binlerce
kişi vardır. Babil günahlarından ve gerçeği reddetmesinden ötürü düşmüş olan kilisedir. Halk
öğretmenlere gidip “Gerçekten de bunlar böyle mi?” diye sorduğunda öğretmenler vicdanı uyutan
masallar anlatacaktır. Ancak birçokları, “Rab şöyle diyor” şeklinde açık bir yanıt beklediğinden,
popüler hizmetler gerçeği duyuranları ezecek, zulmedecek ve günahı seven kalabalıkları
kışkırtacaktır. {BM 321.5}
Kilise görevlileri ışığı kapatmak ve bu canalıcı soruları örtmek için insanüstü bir çaba gösterecektir.
Kilise sivil kolun gücüne dayanacak, papalık yanlılarıyla Protestanların işbirliğine tanık olunacaktır.
Pazarı zorla kabul ettirme akımı cesaret kazandıkça, buyrukları tutanlar cezalara ve hapse maruz
kalacaktır. İmanı reddet­meleri için bazılarına mevki, bazılarına da armağanlar sunulacaktır. Ama
aldıkları yanıt, “Bize yanıldığımızı Kutsal Kitap’tan gösterin” şeklinde olacaktır. Mahkemeler önünde
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
155/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
tanıklık verenler gerçeği güçlü bir şekilde savunacaklar, onları işiten bazıları Tanrı’nın tüm
buyruklarını tutmanın gerekliliğini göreceklerdir. Bu gerçekleri başka türlü duymayacak olan kişiler
böylece duyacaktır. {BM 322.1}
Tanrı’ya itaat isyan gibi görülecektir. Ana babalar inanan ço­cuklarına karşı şiddet kullanacaklardır.
Evlatlıktan reddedilen çocuklar evlerinden kovulacaktır. “Mesih İsa’ya ait olup Tanrı yoluna yaraşır bir
yaşam sürmek isteyenlerin hepsi de zulüm görecek” (2.Timoteyus 3:12). Gerçeği savunanlar Pazarı
onurlandırmaktan vazgeçmedikçe, bazıları hapse atılacak, bazıları sürülecek, bazılarına da köle gibi
davranılacaktır. Tanrı’nın Ruhu insanlardan çekilirken tuhaf gelişmeler olacaktır. Tanrı korkusu ve
sevgisi geri çe­kildiği zaman yürek çok zalimleşir. {BM 322.2}
Yaklaşan fırtına
Fırtına yaklaştıkça, üçüncü meleğin bildirisine inanmış, ama gerçeğe itaat ederek kutsal
kılınmamış olan geniş bir sınıf, konumlarını terk ederek karşı tarafa geçecektir. Dünyayla birleşerek
olayları hemen hemen aynı ışıkta görmeye alışmış olduklarından popüler tarafı seçeceklerdir. Bir
zamanlar gerçekle sevinmiş olanlar, yeteneklerini kullanarak canları yoldan çıkarmak amacıyla işlev
göreceklerdir. Önceki kardeşlerinin acı düşmanları haline geleceklerdir. Bu sapkınlar Şeytan’ın etkili
araçları olarak kullanılacaklar, Septi tutanları suçlayacak ve onlara karşı yöneticileri kışkırtacaklar. {BM
322.3}
Rab’bin hizmetkarları uyarıyı vermişlerdir. Tanrı’nın Ruhu onları kısıtlamıştır. Onlar şöhret ya da
geçici çıkarlar peşinde koş­ mamışlardır. Bu iş onların başarabileceklerinin ötesindedir. Ama geri
dönemezler. Çaresizliklerini hissedip güç kazanmak için her şeye gücü yeten Rab’be koşarlar. {BM
323.1}
Tarihin farklı dönemleri, Tanrı halkının o zamanki ihtiyaçlarını karşılayan bazı özel gerçeklerin
gelişimine sahne olmuştur. Her yeni gerçek, baskıya yol açmıştır. Mesih’in elçileri görevlerini yerine
getirmeli ve sonuçları Tanrı’ya bırakmalıdır. {BM 323.2}
Baskı yeni düzeylere çıkıyor
Baskı giderek tırmanır; Tanrı’nın hizmetkarları şaşkına döner, çünkü krizin kendilerinden
kaynaklandığını düşünürler. Ancak vicdanları ve Tanrı Sözü, bulundukları yolun doğruluğunu
göstermektedir. İmanları ve cesaretleri zorluklara göğüs gerer. “Mesih dünyanın güçlerini alt etti; alt
edilmiş bir dünyadan mı korkacağız?” diye tanıklık ederler. {BM 323.3}
Kimse karanlığın güçlerini karşısına almadan Tanrı’ya hizmet edemez. Kötü melekler, avlarını
ellerinden aldığı için o kişiye Saldıracaktır. Kötü insanlar o kişiyi ayartarak Tanrı’dan koparmaya
çalışacaktır. Bunlar yeterli olmazsa, onun vicdanına zorla hükmetmeye kalkışacaktır. {BM 323.4}
Ne var ki İsa, yukarıdaki tapmakta insanın yalvarışçısı olarak kaldığı sürece, Kutsal Ruh’un
kısıtlayıcı etkisi yöneticiler ve halklar tarafından hissedilecektir. Yöneticilerimizin büyük çoğunluğu
Şeytan’ın etkin araçları olsa bile, Tanrı’nın da ulusların önderleri arasında araçları vardır. Birkaç kişi
kötülüğün kuvvetli akıntısına karşı duracaktır. Üçüncü meleğin duyurusunun işlev görmesi için
gerçeğin düşmanlarının baskısı kısıtlanacaktır. Son uyarı bu önderlerin dikkatini çekecek, bazıları onu
kabul ederek sıkıntı zamanında Tanrı halkının yanında yer alacaktır. {BM 323.5}
Son yağmur ve bağrış
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
156/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Üçüncü meleğe katılan melek, tüm yeryüzünü görkemiyle aydınlatacaktır. İlk meleğin bildirisi
yeryüzündeki her hizmet noktasına ulaştırılmıştır. Bazı ülkelerde Reformdan bu yana gerçekleşen en
büyük uyanışa tanık olunmuştur. Ancak bunların üçüncü meleğin son uyarısıyla çoğalması gereklidir.
{BM 324.1}
Son zamanlarda Pentikost gününe benzer bir iş olacaktır. ‘İlk yağmur’, müjde duyurusunun
başlangıcında yağmış ve değerli tohumun filizlenmesi amacını gütmüştür. Son yağmur ise hasadın
olgunlaşması için son zamanlarda yağacaktır. (Hoşea 6:3; Yoel 2:23). Müjdenin yüce işleyişi, ilk
baştaki gibi Tanrı gücünün belirmesine tanık olacaktır. Müjdenin başlangıcındaki ilk yağmurda
gerçekleşen peygamberlikler, son yağmurda da yerine gelecektir. Elçi Petrus’un dört gözle beklediği
‘yenilenme fırsatları’ bunlardır (Elçilerin İşleri 3:19,20). {BM 324.2}
Tanrı’nın hizmetkarları, yüzlerindeki kutsal parıltıyla her yeri dolaşarak gökten gelen bildiriyi
duyuracaklardır. Mucizeler olacak ve hastalar iyileşecektir. Şeytan da sahte harikalar yapacak ve
hatta gökten ateş düşmesini sağlayacaktır (Esinleme 13:13). Böylece yeryüzünün sakinlerinin bir
taraf seçmesi gerekecektir. {BM 324.3}
Bildiri, tartışmalardan çok Tanrı Ruhunun derin ikna gücüyle yayılacaktır. Tartışmalar denenmiş,
yayınlar etkisini göstermiş, ama birçok kişi gerçeği tümüyle kavramaktan alıkonmuştur. Artık gerçek
açıkça görülmektedir. Aile ilişkileri ve kilise bağlantıları Tanrı’nın dürüst çocuklarına karşi
duramayacaktır. Gerçeğin karşısında yer alan tüm düzenlere karşı, geniş bir sınıf Rab’bin ya­nında
yer alacaktır. {BM 324.4}
Bölüm 39: Sikinti zamani
“O sırada senin halkını koruyan baş melek Mikael görünecek. Ulusların oluşumundan o yana hiçbir
zaman olmamış korkunç acı zamanı gelecektir. Bu dönemde halkından adı kitapta yazılı olanlar
kurtulacak” (Daniel 12:1). {BM 325.1}
Üçüncü meleğin bildirisi sona erdiğinde Tanrı’nın halkı görevlerini tamamlamış olacaklardır. Son
yağmuru aldıktan sonra önlerindeki döneme hazırlanacaklardır. Yeryüzü en son sınavdan geçirilmiştir.
Tanrısal buyruklara bağlı kalmış olanlar, ‘diri Tanrı’nın mührünü’ almışlardır. Bundan sonra İsa, göksel
tapınaktaki yalvarışına son verir ve yükse bir sesle, “Tamamlandı” der. “Kötülük yapan, yine kötülük
yapsın. Bayağı olan, bayağı yaşamını sürdürsün. Doğru olan, yine doğruyu yapsın. Kutsal olan kutsal
kalsın” (Esinleme 22:11). Mesih, halkı uğruna kefaret etmiş ve onların günahlarını kaldırmıştır. “Sonra
göğün altındaki krallıklara ait krallık, egemenlik ve büyüklük kutsallara„ Yüce Olan’ın halkına
verilecek” (Daniel 7:27). İsa kralların Kralı ve rablerin Rab’bi olarak hüküm sürecektir. {BM 325.2}
İsa tapınaktan ayrıldığı zaman yeryüzünde yaşayanları karanlık örtecektir. Doğru olanlar artık
kutsal Tanrı’nın önünde bir yalvarışçı olmadan yaşamalıdır. Kötü olanların üzerindeki kısıtlama
kalkmış, Şeytan tövbesizler üzerindeki tüm denetimi ele geçirmiştir. Tanrı’nın Ruhu sonunda geri
çekilmiştir. Bundan sonra Şeytan, yeryüzünün sakinlerini son büyük sıkıntıya yöneltecektir. Tanrı’nın
melekleri insan tutkularının vahşi rüzgarlarını denetlemeye son verecektir. Tüm dünya, eski Kudüs’ün
başına gelenden çok daha korkunç bir felakete maruz kalacaktır. Tanrısal izin için bekleyen güçler,
her yere yıkım götürmek için şu anda hazırdır. {BM 325.3}
Tanrı’nın yasasını onurlandıranlar, korkutucu çekişmelerin ve kan dökülmesinin nedeni olarak
gösterileceklerdir. Son uyarıya eşlik eden güç, kötü insanları öfkelendirmiştir. Şeytan, bildiriyi kabul
eden herkese karşı nefret ve zulüm ruhunu kışkırtacaktır. {BM 325.4}
Tanrı’nın varlığı Yahudi ulusundan çekildiği zaman kahinler ve insanlar kendilerinin hala Tanrı’nın
seçilmişleri olduklarını sanıyorlardı. Tapınaktaki hizmet devam ediyor, Tanrı Oğlunun kanından
sorumlu olanlar, tanrısal bereketi hala her gün aynı şekilde istiyordu. Tapmakta geri alınamayan karar
ilan edildiği ve dünyanın geleceği sonsuza dek belirlendiği zaman, yeryüzünün sakinlerinin bundan
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
157/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
haberi olmayacaktır. Tanrı’nın Ruhunun terk ettiği insanlar, hala bir takım dinsel biçimleri devam
ettirecek, kötülüğün önderi kendi emellerine ulaşmak için onları kışkırtacaktır. {BM 325.5}
Sept günü Hıristiyanlık dünyasında özel bir çekişme konusu olacak, kiliseye ve devlete karşı
duranların hoş görülmemesi istenecek, birçok ulusun karışıklığa ve yasasızlığa düşmemesi için bu
kişilerin acı çekmesinde sakınca görülmeyecektir. Kayafa, “Bütün ulus yok olacağına, halk uğruna bir
tek adamın ölmesi sizin için daha uygun” demişti (Yuhanna 11:50). Bu düşünce mantıklı görünecek,
dördüncü buyruğa uyarak Septi tutanlara karşı bir hüküm verilecek ve dışlanmaları sağlanacaktır. Bir
süre sonra da öldürülmeleri için halka özgürlük verilecektir. Eski dünyanın Roma Katolikliği ve yeni
dünyanın imandan dönmüş Protestanlığı benzer bir yol tutturacaktır. O zaman Tanrı’nın halkı,
‘Yakup’un sıkıntı zamanı’ diye adlandırılan sıkıntıyı yaşamaya başlayacaktır (Yeremya 30:5­7;
Yaratılış 32:24­30). {BM 326.1}
Yakup’un sıkıntı zamanı
Yakup, babasının Esav’a sakladığı bereketi almak için yaptığı hileden ötürü kardeşinin ölümcül
tehditleriyle karşılaşmış ve kaçınıştı. Birçok yıl sürgünde kaldıktan sonra doğduğu yere dönmek için
yola çıktı. Sınıra vardığında, öç peşinde olan Esav’ın yaklaştığını haber aldı. Yakup’un tek ümidi
Tanrı’nın merhameti, tek savunması duaydı. {BM 326.2}
Tanrı’yla baş başa kaldığı zaman derin bir kırılmayla günahını itiraf etti. Hayatının kriziyle karşı
karşıya gelmişti. Karanlıkta dua etmeyi sürdürdü. Birden omuzlarında bir el hissetti. Bir düşmanın,
canını almaya geldiğini sandı. Ümitsiz bir enerjiyle o kişiyle sabaha kadar güreşti. Gün doğmadan
hemen önce o yabancı, insanüstü gücünü ortaya koydu. Yakup felç oldu ve yere yıkılarak gizemli
saldırganın omzunda çaresizlikle ağlamaya başladı. Sonra o kişinin, aslında Antlaşma Meleği
olduğunu anladı. Günahının kederine uzun bir süre dayanmıştı; artık bağışlandığını bilerek
rahatlayabilirdi. Melek, “Bırak beni, gün ağarıyor” dedi. Yakup, “Beni kutsamadıkça seni bırakmam”
diye karşılık verdi. Yakup zayıflığını ve değersizliğini itiraf etti, ama antlaşmaya sadık kalan Tanrı’nın
merhametine güveniyordu. Bu günahlı ölümlü, tövbe ve teslimiyet yoluyla Göğün Yüceliğini yenmiş
oldu. {BM 326.3}
Şeytan günahından ötürü Yakup’u Tanrı’nın önünde suçlamış ve Esav’ın ona karşı yürümesine
neden olmuştu. Yakup geceleyin güreşirken Şeytan onun teşviğini kırmaya ve Tanrı’ya güvenini
sarsmaya çalıştı. Yakup ümitsizliğe kapılmak üzereydi; ama günahından içtenlikle tövbe etmiş,
Meleğe sımsıkı sarılmış ve yengi kazanana kadar feryat etmeyi sürdürmüştü. {BM 327.1}
Şeytan Yakup’u suçladığı gibi Tanrı’nın halkını da suçlayacaktır. Ancak Tanrı’nın buyruklarına
uyanlar, Şeytan’ın etkinliğine direnirler. Şeytan onları kutsal meleklerin koruduğunu görür ve
bağışlanmış günahlarını gündeme getirir. Onları ayartarak düşürdüğü günahları bilmektedir. Şeytan,
adil olan Tanrı’nın, halkının günahlarını bağışlayamayacağını ilan eder ve yok edilmeleri için kendi
ellerine teslim edilmelerini ister. {BM 327.2}
Rab Şeytan’ın, onları sonuna kadar denemesine izin verir. Tanrı’ya güvenleri ve imanları sıkı bir
şekilde denenir. Şeytan onları dehşete düşürmek için gayret gösterir. Onların imanını yok etmek,
onları ayartmak ve Tanrı’ya bağlılıktan döndürmek için büyük bir umut duyar. {BM 327.3}
Tanrı’nın adına gölge düşecek diye acı duymak
Ne var ki Tanrı halkının en büyük acısı zulümden kaynaklanmamaktadır. Onlar kendi kusurlarından
ötürü Kurtarıcının şu vaadinin gerçekleştiğini fark edememekten korkarlar: “Sözüme uyarak sabırla
davrandığın için, yeryüzünde yaşayanları denemek üzere bütün dünyanın üzerine gelecek olan
deneme saatinden seni esirgeyeceğim” (Esinleme 3:10). Kendi karakterleri yetersiz kalırsa, Tanrı’nın
kutsal adı lekelenecektir. {BM 327.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
158/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Geçmişte birçok günahlarından tövbe ettiklerini belirterek Kurtarıcının vaadine dayanırlar:
“Kuvvetime yapışsın da barış etsin benimle, evet barışsın” (İşaya 27:5). Kaygılarına ve sıkıntı­larına
rağmen yalvarmaya ara vermezler. Yakup’un Meleğe yapıştığı gibi Tanrı’ya yapışırlar ve “Beni
kutsamadıkça seni bırakmam” derler. {BM 327.5}
Günahlar kaldırılır
Sıkıntı döneminde acı çeken Tanrı halkı, itiraf edilmemiş günahları olursa, ezileceklerdir. Ümitsizlik
onların imanını zayıflatacak, kurtulmaları için Tanrı’ya yalvaramayacaklardır. Ama açıklayacak gizli
yanlışları olmayacaktır. Günahları yargılanmış ve kaldırılmıştır; artık anılmaz. {BM 328.1}
Rab Yakup’la uğraşırken, kötülüğü hiçbir şekilde hoş görmeyeceğini belli etmiştir. Günahlarına
mazeret bularak gizleyenler, günahları itiraf edilmeden ve bağışlanmadan gökyüzündeki kitapta
kalanlar, Şeytan’a yenik düşeceklerdir. Bulundukları konum ne denli onurlu olursa, düşmanlarının
zaferi de o denli üstün olacaktır. Hazırlanmayı geciktirenler, sıkıntı zamanında ya da daha sonra
hazırlanma fırsatı bulamayacaklardır. Böylelerinin durumu ümit­sizdir. {BM 328.2}
Yakup’un yaşam öyküsü, Tanrı’ya gerçek tövbeyle dönen günahlıların, O’nun huzurundan
atılmayacaklarının güvencesidir. Tanrı onları tehlikede teselli etmek için meleklerini gönderecektir.
Rab’bin gözü halkının üzerindedir. Şöminenin alevleri onları yakıp tüketir gibi görünecek, ama Arıtıcı
sonuçta onları ateşte arıtılmış altına benzetecektir. {BM 328.3}
Kalıcı iman
Önümüzdeki sıkıntılı ve acılı mevsim, yılgınlığa, gecikmeye ve açlığa dayanacak bir imanı
gerektirecektir. Böyle bir iman sınandığında boşa çıkmayacaktır. Yakup’un zaferi, ısrarlı duanın
gücüne bir kanıttır. Tanrı’nın vaatlerine dayananların hepsi sonuçta Yakup gibi başarılı olacaktır.
Tanrı’yla güreşmenin ne olduğunu bilen çok az kişi vardır. Ümitsizlik dalgaları saldırdığında, Tanrı’nın
vaatlerine iman etmeyi sürdüren pek az kişi kalır. {BM 328.4}
Şu anda kıt imana sahip olanlar, Şeytan’ın hilelerinin etkisi altına girme tehlikesindedirler. Bu
sınavdan geçseler bile, daha büyük bir sıkıntıya düşeceklerdir; çünkü Tanrı’ya güvenmeyi bir
alışkanlık haline getirmemişlerdir. O’nun vaatlerini kanıtlamalıyız. {BM 329.1}
Genellikle sıkıntı, gerçek yaşamdan çok düşüncededir; ama önümüzdeki asıl kriz bu değildir. Son
günlerin sancılarını hiçbir hayal gücü tanımlayamaz. O sıkıntı zamanında her insan, Tanrı’nın önünde
kendi başına durabilmelidir. {BM 329.2}
Şu anda Başkahinimiz bizim uğrumuza kefaret ederken biz de Mesih’te yetkinleşmeyi aramalıyız.
Hiçbir düşünce, Kurtarıcımızı ayartının gücüyle alt edememiştir. Şeytan insan yüreğinde dayanak
bulabileceği bazı noktalar yakalar. Bunlar, zevk veren bazı günahlı arzular olabilir. Şeytan bu arzular
aracılığıyla ayartma gücünü kullanır. Oysa Mesih, “Bu dünyanın egemeni geliyor. Onun benim
üzerimde hiçbir yetkisi yoktur” demiştir (Yuhanna 14:30). Şeytan Tanrı’nın Oğlu üzerinde zafer
kazanmak için hiçbir açık bulamadı; O’nda Şeytan’ın kullanabileceği hiçbir günah yoktu. Sıkıntı zama­
nından geçecek olanların da aynı durumda bulunması gerekecektir. {BM 329.3}
Kendimizi bu yaşamda günahtan ayırmalıyız. Değerli Kurtarıcımız, kendisine bağlanmamız,
zayıflığımızı gücüyle ve değersizliğimizi erdemleriyle birleştirmemiz için bizi davet ediyor.
Karakterimizi tanrısal örneğin benzeyişine değiştirmek için gökyüzüyle işbirliği yapmak bizim
görevimizdir. {BM 329.4}
Yakında gökyüzünde mucizeler yapan cinlerin doğaüstü belirtileri görünecektir. Cinler, ‘yeryüzünün
krallarına’ ve tüm dünyaya gidecektir. İnsanları, gökyüzünün yönetimine karşı son savaşma
hazırlanan Şeytan’la işbirliği yapmaya yönlendirecektir. Kendilerinin Mesih olduğunu iddia eden
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
159/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
insanlar çıkacaktır. Bunlar iyileştirme mucizeleri yapacak, gökten Kutsal Yazılarla çelişen esinler
aldıklarını iddia edeceklerdir. {BM 329.5}
En büyük rol
Büyük aldanış piyesinin en büyük rolünü, Mesih’i temsil eden Şeytan üstlenecektir. Kilise,
ümitlerinin gerçekleşmesi için uzun bir süreden beri Kurtarıcının gelişini beklemektedir. Bu kez büyük
aldatıcı, Mesih gelmiş gibi gösterecektir. Şeytan kendisini inanılmayacak parlaklıkta bir varlık olarak
temsil edecek, Esinleme kitapçığındaki Tanrı Oğlu görünümüne bürünecektir (Esinleme 1:13­15). {BM
329.6}
O’nu kuşatan yücelik, ölümlü insanların o zamana kadar karşılaştığı en eşsiz görünüm olacaktır.
Her yerde “Mesih geldi!” bağırışı işitilecektir. İnsanlar O’nun önünde eğilecekler, O da ellerini kaldırıp
onları kutsayacaktır. O’nun sesi yumuşak bir melodi gibi çıkacaktır. Kurtarıcının ağzından çıkan bazı
göksel gerçeklerin aynısını söyleyecektir. Hastaları iyileştirecek, Mesih’in karakterini taklit edecek ve
Septi Pazara çevirdiğini söyleyecektir. Yedinci günü tutanların kendi adına küfür ettiklerini
duyuracaktır. Çok güçlü ve etkili bir aldatmaca sergilenecektir. Kalabalıklar büyülere kapılacak ve
“Tanrı gücü işte budur” diyeceklerdir (Elçilerin İşleri 8:10). {BM 330.1}
Tanrı’nın halkı yanlış yola sapmayacak
Ancak Tanrı halkı yanlış yola sapmayacak. Bu sahte mesihin öğretişleri Kutsal Yazılara uygun
değildir. O, canavara ve puta tapanları, yani Kutsal Kitap’a göre Tanrı’nın öfkesinin döküleceği kişileri
onaylamaktadır. {BM 330.2}
Üstelik, Şeytan’ın Mesih’in gelişini tam olarak taklit etmesine izin verilmemektedir. Kurtarıcı bu
konuda halkını aldanışa karşı uyarmıştır. “Çünkü sahte mesihler, sahte peygamberler türeyecek;
bunlar büyük mucizeler ve harikalar yaratacaklar. Öyle ki, ellerinden gelse, seçilmiş olanları bile
saptıracaklar... Bunun için size, ‘İşte Mesih çölde’ derlerse gitmeyin. ‘Bakın, iç odalarda’ derlerse
inanmayın. Çünkü İnsanoğlu’nun gelişi, doğuda çakıp batıya kadar her taraftan görülen şimşek gibi
olacaktır” (Matta 24:24­27. Bkz. Matta 25:31; Esinleme 1:7; 1 .Selanikliler 4:16,17). Bu gelişin
sahtesini yaratmak olanaksızdır. Mesih’in gerçek gelişine tüm dünya tanık olacaktır. {BM 330.3}
Yalnızca gerçeğin sevgisine kavuşmuş titiz Kutsal Kitap öğrencileri, tüm dünyayı tutsak alan güçlü
aldanıştan korunacaktır. Böyleleri, Kutsal Kitap tanıklığı yoluyla aldatıcıyı fark edecektir. Tanrı halkı şu
anda kendi duyularına değil de Tanrı Sözüne bakacak durumda mıdır? Tanrı’nın Sözüne sımsıkı bağlı
mıdır? Böyle bir kriz zamanında yalnızca Kutsal Kitap’a tutunacak mıdır? {BM 330.4}
Hıristiyanlık dünyasının çeşitli yöneticilerinin, buyruklara uyanlara karşı aldıkları karar, hükümetin
korumasının kalkmasına neden olacaktır. Böylece Tanrı’nın halkı, onların yıkımını arayanların eline
düşecektir. Kentlerden ve kasabalardan kaçarak ıssız ve terk edilmiş yerlerde birlikte yaşayacaklardır.
Birçokları Piedmont vadilerinin imanlıları gibi dağ kovuklarında sığınak bulacaklardır (Bkz. 4.bölüm).
Ancak tüm uluslardan ve sınıflardan gelen yüksek, alçak, zengin yoksul, siyah beyaz birçok kişi en
adaletsiz ve zalim tutsaklığa mahkum edilecektir. Tanrı’nın sevdikleri demir parmaklıklar ardında zor
günler geçirecek, idam cezasına mahkum edilecek, karanlık ve iğrenç zindanlara konulacaktır. {BM
331.1}
Rab bu denenme zamanında halkını unutacak mı? Nuh’u, Lut’u, Yusuf u, İlyas’ı, Yeremya’yı ya da
Daniel’i unuttu mu? Düşmanlar onları hapse atsa bile, Mesih’le iletişimlerini koparamazlar. Melekler
onları ıssız hücrelerde ziyaret edecekler. Tutuk evleri birer saraya dönecek. Pavlus ve Silas’ın
Filipi’deki tutuk evinde gece yarısı ezgiler söylediği zaman olduğu gibi kasvetli duvarlar aydınlanacak.
{BM 331.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
160/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Tanrı’nın yargısı, halkını yok etmek isteyenlerin üzerine gelecek. Tanrı için ceza, ‘tuhaf bir iştir’
(İşaya 28:21; bkz. Hezekiel 33:11). “Yahve acıyan, lütfeden, geç öfkelenen, sevgi dolu ve sadık Tanrı.
Binlercesine sevgi gösterir, suçlarını, başkaldırılarını, günahlarını bağışlarım,” ama “hiçbir suçu
cezasız bırakmam” (Çıkış 34:6,7; Nahum 1:3). Tanrı’nın uzun bir süre katlandığı ulusun günahları
ölçüyü aştığı zaman, o ulus Tanrı’nın, merhametle karışmamış gazap kasesinden içecektir. {BM 331.3}
Mesih tapınaktaki yalvarışa son verdiğinde canavara tapınanlara karşı biriken katıksız öfke
boşalacaktır. Tanrı halkının kurtuluşundan hemen önce gelecek olan büyük yargı, Mısır’daki belalara
benzeyecektir. Esinlemede şöyle yazılıdır: “Birinci melek gidip tasını yeryüzüne boşalttı. Canavarın
işaretini taşıyıp onun benzeyişindeki puta tapanların üzerinde iğrenç ve ıstırap verici yaralar oluştu...
Deniz, ölü kanına benzer bir kana dönüştü ve içindeki bütün canlılar öldü... Meleğin şöyle dediğini
işittim: ‘Var olan ve var olmuş olan kutsal Tanrı! Bu yargılarında adilsin. Kutsalların ve peygamberlerin
kanını döktükleri için, içecek olarak sen de onlara kan verdin. Bunu hak ettiler’” (Esinleme 16:2­6,8,9).
Tanrı’nın halkını ölüme mahkum edenler, onların kanının sorumlu­luğunu üstlendiler. Mesih o zamanki
Yahudilerin, Habil’den beri öldürülen tüm kutsalların kanından sorumlu olduklarını ilan etti (Matta
23:34­36), çünkü o peygamberlerin katilleriyle aynı ruha sahiptiler. {BM 331.4}
Sonra gelen belada, güneşe, insanları ateşle yakıp kavurma gücü verildi. Peygamberler bu dehşet
dolu anları şöyle tanımlıyorlar: “Tarlaların ürünü yok oldu. Asmalar kurudu, incir ağaçları soldu; Nar,
hurma, elma, bütün meyve ağaçlan kurudu. Ademoğullarının sevinci yok oldu.” “Hayvanlar nasıl da
inliyor! Sığır sürüleri çaresiz. Çünkü otlaklar kurudu. Koyun sürüleri perişan oldu. Ya Rab, sana
yakarıyorum. Çünkü ateş kırdaki otlakları yok etti, bütün ağaçları kavurdu. Yabanıl hayvanlar bile
sana sesleniyor. Çünkü akarsular kurudu, ateş kırdaki otlakları yok etti” (Yoel 1:11,12,18­20). {BM 332.1}
Bu belalar evrensel değildir; ama bilinen en korkunç acılara neden olacaklardır. Zamanın
sonundan önce gerçekleşen her türlü yargıya merhamet karışmıştı. Mesih’in kanı günahkar kişiyi,
kendi suçunun tam karşılığından korumuştur; oysa son yargıda, gazap, merhametten tümüyle
bağımsız olacaktır. {BM 332.2}
Tanrı’nın halkı zulüm ve sıkıntı içinde yaşasa da, yiyecek kıtlığı çekse de, yok olmayacaktır.
Onların eksiğini melekler giderecektir. “Ekmeği verilecek, suyu emin olacak.” “Ben, Rab, onlara cevap
vereceğim. Ben, İsrail’in Tanrısı, onları bırakmayacağım” (İşaya 33:16; 41:17). {BM 332.3}
Oysa insan gözünde, Tanrı halkı, tıpkı kendilerinden önceki şehitler gibi tanıklıklarını kanla
mühürleyecekmiş gibi görünecektir. Dehşetli bir sancı dönemi başlayacaktır. Kötüler, “İmanınız
nerede?” diye alay edeceklerdir; “Siz gerçekten Tanrı’nın halkıysanız, sizi neden bizim elimizden
kurtarmıyor?” Ne var ki bekleyenler, İsa’nın çarmıh üzerindeki ölümünü anımsarlar. Yakup gibi hepsi
de Tanrı’yla güreşmektedirler. {BM 332.4}
Meleklerin ordusu
Mesih’in sabır sözünü tutanların çevresinde melekler durmaktadır. Melekler bu gibi kişilerin
sıkıntısını görmüşler ve dualarını işitmişlerdir. Onları tehlikeden kurtarmak için Komutanlarının sözünü
beklerler. Ancak biraz daha bekleyeceklerdir. Tanrı’nın halkı kaseden içmeli ve vaftizden geçmelidir
(Matta 20:20­23). Seçilmiş olanlar uğruna sıkıntı zamanı kısaltılmıştır. Son, insanların umduğundan
daha çabuk gelecektir. {BM 332.5}
Buyruğu tutanların öldürüleceği zamana ilişkin belirli bir tarih konulmuş olmasına rağmen, onların
düşmanları canlarını almak için daha önceden saldırma girişiminde bulunacaktır. Ancak sadık
insanların çevresindeki nöbetçileri kimse geçemez. Bazı imanlılara kentten kaçışları sırasında
saldırıda bulunulmuş, ama onlara karşı kaldırılan kılıçlar saman gibi kırılmıştır. Başkaları ise savaşçı
kılığındaki melekler tarafından korunmuştur. {BM 333.1}
Göksel varlıklar tüm çağlarda insanların işlerinde yer almışlardır. İnsanların evlerinde konuk
edilmişler, yolculara rehberlik etmişler, tutukevlerinin kapılarını açmışlar ve Rab’bin hizmetkarlarını
serbest bırakmışlardır. Kurtarıcının mezarındaki taşı yuvarlamaya da yine onlar gelmişlerdir. {BM 333.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
161/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Melekler kötülerin toplumlarmı ziyaret ederler. Sodom’a gitmişler ve oradakilerin Tanrı’nın
yasaklarını çiğneyip çiğnemediklerine bakmışlardır. Rab, kendisine gerçekten kulluk edenlerin uğruna
felaketlere set çeker ve kalabalıkları sakin tutar. Günahkarlar canlarını, zulmetmekten hoşlandıkları
birkaç sadık insana borçlu olduklarını fark etmezler. {BM 333.3}
Bu dünyanın konseylerinde melekler sık sık konuşmuşlardır. İnsan kulakları onların sözlerini
duymuş, insan dudakları onların öğütleriyle alay etmiştir. Bu göksel haberciler, zulüm görenlerin
davalarını, onların en iyi konuşan avukatlarından daha etkili bir şekilde savunurlar. Tanrı’nın halkına
büyük acılar verebilecek olan kötülükleri yenmiş ve tutsak almışlardır. {BM 333.4}
Tanrı’nın halkı gelecek olan Kralın belirtilerini büyük bir özlemle beklerler. Güreşen imanlılar
ricalarını Tanrı’nın önüne getirdikçe, gökyüzü sonsuz günün ışıltısıyla parlamaya başlar. “Yardım
geliyor” sözleri, melek ezgilerini andıran bir melodiyle kulaklara ulaşır. Mesih’in sesi işitilmektedir;
“İşte, ben sizinle birlikteyim. Korkmayın. Sizin adınıza ben savaştım. Sizler benim adımda galiplerden
de üstünsünüz.” {BM 333.5}
Değerli Kurtarıcı, tam ihtiyaç duyduğumuz anda bize yardım gönderecektir. Sıkıntı zamanı
Tanrı’nın halkı için korkutucu bir sınavdır. Her gerçek imanlı, çevresini saran koruma vaadini imanla
görecektir. “Rab’bin kurtardıkları dönecekler ve ezgi söyleyerek Sion’a varacaklar. Başları üzerinde
sonsuz sevinç olacak; mutluluğa ve sevince erecekler. Keder ve inilti kaçıp gidecek” (İşaya 51:11). {BM
334.1}
Eğer Mesih’in tanıklarının kanı bu zamanda dökülürse, onların bağlılığı başka insanları artık
gerçekle ikna etmeyecektir. Çünkü inatçı yürekler, merhamet dalgalarına karşı koymuş ve onların bir
daha geri dönmelerine engel olmuştur. Eğer doğrular, bu kez düşmanlarına yem olursa, karanlıklar
önderi için bu bir zafer olacaktır. Mesih şöyle demiştir: “Gel, ey halkım, kendi iç odalarına gir ve
ardında kapılarını kapa; gazap geçinceye kadar biraz gizlen. Çünkü, işte, kötülüklerinden ötürü
dünyada oturanları cezalandırmak için Rab yerinden çıkıyor. Dünya kanını açığa koyacak ve
öldürülenleri artık örtmeyecek” (İşaya 26:20,21). {BM 334.2}
Mesih’in gelişini sabırla bekleyenlerin ve adları yaşam kitabında yazılı olanların kurtuluşu görkemli
olacaktır. {BM 334.3}
Bölüm 40: Tanri’nin halki kurtuluyor
Tanrı’nın yasasını onurlandıranların üzerinden insan yasalarının koruması kalktığı zaman, yok
edilmeleri için çeşitli ülkelerde eşzamanlı bir akım başlayacak. Hükümde belirlenen zaman
yaklaştıkça, insanlar ayrılık çıkaran o kişilerin işini bir gecede bitirmek için suikast hazırlığı yapacak.
{BM 335.1}
Bazıları tutukevlerinde, bazıları ise ormanlarda ve dağlarda olan Tanrı’nın halkı, Rab’bin
korumasına sığınacak. Silahlı adamlar, kötü meleklerin etkisiyle, öldürme işine hazırlanacak. En
önemli saatte Tanrı araya girecek: “Bayram ilan edilen gecede olduğu gibi ezgi söyleyeceksiniz ve
Rab’bin dağına, İsrail’in Kayasına gelmek için zurna çalarak gider gibi yürek sevinci olacak. Rab
görkemli sesini işittirecek; öfke kızgınlığı ve yiyip bitiren ateş alevleriyle, bulutların çatlaması, sağanak
ve dolu taneleriyle bileğinin inişini gösterecek” (İşaya 30:29,30). {BM 335.2}
Geceden de beter bir karanlık yeryüzüne çökerken, kötü insanlardan oluşan çeteler kurbanlarının
peşine düşecekler. Sonra bir gökkuşağı belirecek ve dua edenlerin her birinin çevresini kuşatacak.
Öfkeli kalabalıklar tutuklanacak ve öfkelerinin nedeni unutulacak. Tanrı antlaşmasının simgesine
bakacaklar ve onun parlak­lığından korunmayı isteyecekler. {BM 335.3}
Tanrı halkının sesi işitilecek; “Yukarı bakın” diyecekler. Tıpkı İstefan gibi göğe bakacaklar; Tanrı’nın
yüceliğini ve O’nun tahtında oturan İnsanoğlu’nu görecekler (Bkz. Elçilerin İşleri 7:55,56). O’nun
yaralarının izlerine tanık olacaklar ve “Baba, bana verdiklerinin de bulunduğum yerde benimle birlikte
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
162/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
olmalarını... istiyorum” dediğini işitecekler (Yuhanna 17:24). “İşte geliyorlar; kutsal, lekesiz ve
bozulmamış bir şekilde geliyorlar. Sözümü tuttular” diyen bir ses duyulacak. {BM 335.4}
Tanrı, halkını kurtarmak için gücünü gece yarısı karanlığında kullanacaktır. Güneş tüm gücüyle
görünecektir. Mucizeler ve harikalar olacaktır. Kötüler bu sahneye dehşetle bakacak, doğrular ise
kurtuluşlarının belirtilerini bekleyecektir. Kızgın göklerin ortasında tanımlanamayacak yücelik
görünecek, Tanrı’nın sesi sular gibi gürleyecek, “Tamam!” diye seslenecektir (Esinleme 16:17). {BM
335.5}
O ses gökleri ve yeri sarsacaktır. Büyük bir deprem olacaktır; ‘insan yeryüzünde oldu olalı bu kadar
büyük bir deprem olmamıştı’ (Esinleme 16:18). Parçalanan kayalar her yana savrulacaktır. Deniz
öfkeyle kuduracaktır. Büyük bir fırtına patlayacaktır. Yer kabuğu çatlamaya başlayacak, temeller
kökten sarsılacaktır. Kötülükleri yüzünden Sodom’u andıran limanlar, kızgın sular tarafından
yutulacaktır. ‘Büyük Babil Tanrı’nın önünde’ anılacak, ‘Tanrı’nın ateşli gazabının şarabını içeren kase
kendisine verilecektir’ (Esinleme 16:19). Dev dolu taneleri yağacak ve yıkım sürüp gidecektir. Gururlu
kentler alçaltılacaktır. İnsanların zenginliklerini yatırdığı yüce saraylar gözler önünde yerle bir
olacaktır. Tutuk evlerinin duvarları parçalanacak, Tanrı’nın halkı serbest kalacaktır. {BM 336.1}
Mezarlar açılacak, “Yerin toprağında uyuyanların birçoğu uyanacak: Bazıları sonsuz yaşama,
bazıları da utanca ve sonsuz iğrençliğe gönderilecek.” ‘Onun bedenini deşmiş olanlar’, Mesih’in ölüm
acılarıyla alay edenler, O’nun gerçeğine en şiddetli şekilde karşı koyanlar, sadık ve söz dinler
imanlıların nasıl onurlandırıldığını görmeleri için kaldırılacaklar (Daniel 12:2; Esinleme 1:7). {BM 336.2}
Şiddetle çakan şimşekler yeryüzünde alevlere neden olacaklar. Şimşeklerin üzerinde gizemli ve
korkutucu sesler, kötülerin sonunu ilan edecek. Kibirli ve övüngen kişiler, Tanrı’nın buyruklarına
uyanlara karşı zalimlik edenler, dehşete kapılacak. İnsanlar merhamet dilerken cinler titreyecek. {BM
336.3}
Rab’bin günü
İşaya şöyle demiştir: “Dünyayı kuvvetle sarsmak için Rab kalktığı zaman, heybetinin yüzünden ve
haşmetinin celalinden, insanlar kayaların yarıklarına girmek için, o gün insanlar, tapınsınlar diye
kendilerine yapılan gümüş putlarını ve altın putlarını köstebeklere ve yarasalara atacaklar” (İşaya
2:20,21). {BM 336.4}
Mesih için her şeylerini kurban edenler artık güvende olacaklar. Tüm dünyanın önünde ve ölüm
tehlikesi karşısında kendileri Uğruna can veren Rab’be bağlı kaldılar. Son zamanlarda yılgın ve
yorgun olan yüzleri artık hayranlıkla parlayacak. Sesleri zaferli bir ezgiyle yükselecek: “Tanrı
sığınağımız ve gücümüzdür, sıkıntıda hep yardıma hazırdır. Bu yüzden korkmayız yeryüzü altüst
olsa, dağlar denizlerin bağrına devrilse, sular kükreyip köpürse, kabaran deniz dağları titretse bile”
(Mezmurlar 46:1­3). {BM 336.5}
Kutsal güveni dile getiren bu sözler Tanrı’ya yükseldiği zaman, göksel kentin yüceliği açık
kapılardan görülmeye başlanacak. O zaman gökte, iki taş tablet tutan bir el görünecek. Sina dağında
ilan edilen kutsal yasa, o zaman yargı ölçütü olarak açıklanacak. Sözler o kadar açık olacak ki,
herkes tarafından okunabilecek. Batıl inançların ve sapkınlığın karanlığı her zihinden silinip atılacak.
{BM 337.1}
Tanrı yasasını çiğnemiş olanların dehşetini ve ümitsizliğini tanımlamak olanaksızdır. Dünyanın
beğenisini kazanmak için yasanın buyruklarını çiğnediler ve başkalarına da bunu yapmayı öğrettiler.
Şimdi hor gördükleri yasa tarafından mahkum ediliyorlar. Mazeretlerinin olmadığını görüyorlar. Tanrı
yasasının düşmanları, yeni bir gerçek ve ödev kavramıyla karşılaşıyorlar. Sept’in diri Tanrı’nın mührü
olduğunu çok geç gördüler. Üzerinde durdukları kumdan temeli çok geç fark ettiler. Tanrı’ya karşı
savaşarak bir ömür geçirdiler. Din öğretmenleri insanları Cennet’e yönelttiklerini söyleyerek onları
mahvettiler. Kutsal görevde olan insanların sorumluluğu ne büyüktür; onların sadakatsizliğinin
sonuçları ne korkunçtur! {BM 337.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
163/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Kralların kralı görünüyor
İsa’nın geleceği günü ve saati duyuran Tanrı’nın sesi işitilir. Tanrı’nın İsrail’i, buna kulak verir;
çehreleri O’nun yüceliğiyle aydınlanmıştır. Sonunda doğuda küçük, siyah bir bulut görünür. Bu,
Kurtarıcı’nın çevresindeki buluttur. Bulut büyük ve beyaz bir görünüm alana kadar Tanrı’nın halkı ciddi
bir sessizlik içinde bekler. Bulutun altı, yakıp tüketen bir yüceliğe sahiptir; üzerinde ise antlaşmanın
gökkuşağı vardır. Artık ‘elemler adamı’ olmayan İsa, zafer kazanmış güçlü bir savaşçı gibi
gelmektedir. On binlerce kutsal melekten oluşan bir ordu O’na eşlik etmektedir. Her göz Yaşam
Önderini görür. Alnında bir yücelik tacı vardır. Çehresi, öğle güneşinden daha parlaktır. “Kaftanı ve
kalçası üzerinde şu ad yazılıydı: ‘Kralların Kralı ve Rablerin Rabbi!’ (Mezmurlar 50:3,4). {BM 337.3}
“Dünyanın kralları, büyükleri, komutanları, zenginleri, güçlüleri, bütün köleleri ve özgür kişileri,
mağaralarda ve dağların kayaları arasında gizlendiler. Dağlara ve kayalara seslenip dediler ki,
“Üzerimize düşün! Taht üzerinde oturanın yüzünden ve Kuzu’nun gazabından saklayın bizi! Çünkü
Onların gazabının büyük günü geldi, buna kim dayanabilir?” (Esinleme 6:15­17). {BM 338.1}
Alaycı sözler bitmiş, yalancı dudaklar susmuştur. Dua ve ağlayış sesinden başka bir şey
duyulmamaktadır. Kötüler, hor gördükleri Rab’bin yüzünü görmektense, kayaların altına diri diri
gömülmek için dua ederler. Ölülerin kulağına işleyen sesi tanırlar. O sesin tatlı tonları kendilerini ne
kadar çok tövbeye çağırmıştı. Bir arkadaşın, bir kardeşin, bir Kurtarıcının ricaları aracılığıyla ne kadar
sık duyulmuştu. O ses, hor görülen uyarıların ve reddedilen davetlerin anılarını canlandırır. {BM 338.2}
Mesih çarmıha gerildiğinde O’nunla alay edenler de oradadırlar. Onlar önceden Mesih’in şu
sözlerini işitmişlerdi: “Bundan sonra, İnsanoğlu’nun, kudretli Olan’ın sağında oturduğunu ve göğün
bulutları üzerinde geldiğini göreceksiniz” (Matta 26:64). Şimdi onlar Mesih’i yücelik içinde
görmektedir; her şeye gücü yeten Tanrı’nın sağında otururken de göreceklerdir. Mesih’in krallık
unvanıyla alay eden kibirli Hirodes oradadır. Başına dikenli tacı geçiren ve eline asa tutuşturanlar ­
O’nun önünde alay ederek eğilenler ve Yaşam Önderine tükürenler oradadır. O’nun huzurundan
kaçmak isterler. O’nun ellerine ve ayaklarına çivi çakanlar bu izlere dehşet ve acıyla bakarlar. {BM 338.3}
Kahinler ve yöneticiler çarmıha germe olayını anımsarlar. “Başkalarını kurtardı, kendini
kurtaramıyor!” diye alay ettikleri zamanı düşünürler (Matta 27:42). “Çarmıha gerilsin!” bağırışlarından
daha yüksek bir ses çıkmaktadır şimdi; “O Tanrı’nın Oğluymuş!” Kralların Kralının önünden kaçacak
yer ararlar. {BM 338.4}
Gerçeği reddeden herkesin yaşamında, vicdanın rahatsız olduğu, canın pişmanlık duyduğu
zamanlar vardır. Ne var ki bunlar, o günün kederine kıyasla nedir ki! Onlar dehşet içindeyken,
kutsalların, “İşte Tanrımız budur; O’nu bekledik, O’nun kurtarışı ile sevineceğiz ve coşacağız” diye
bağırdıklarını işitecekler (İşaya 25:9). Tanrı Oğlunun sesi, uyuyan kutsalları çağırır. Tüm yeryüzünde
ölüler o sesi işitecek, işitenler yaşayacaktır. Her ulustan, oymaktan, dilden ve halktan gelen büyük bir
ordu toplanacak. Ölümün tutukevinden çıkarak ölümsüz bir yüceliği giyinecekler; “Ey ölüm, zaferin
nerede? Ey ölüm, dikenin nerede?” (1.Korintliler 15:55). {BM 338.5}
İmanlılar mezara girdikleri şekilde çıkarlar. Ama hepsi sonsuz gençliğin gücü ve tazeliğiyle dirilirler.
Mesih, kaybedileni kazandırmak için gelmiştir. Bizim çürük bedenlerimizi de değiştirip kendi yüce
bedenine benzer kılacaktır. Eskiden günahla kirlenmiş olan ölümlü ve çürük biçim, yetkin, güzel ve
ölümsüz kılınır. Kusurlar ve sakatlıklar, mezarda kalır. Kurtulanlar, insanlığın ilk yüceliğine kavuşacak;
günahın lanetinin son izleri de silinecektir. Mesih’in bağlıları, zihinlerinde, canlarında ve bedenlerinde
Rablerinin yetkin benzeyişini yansıtacaklardır. {BM 339.1}
Yaşamakta olan doğrular ise bir anda değiştirilir. Tanrı’nın sesiyle ölümsüz kılınıp dirilen kutsallarla
birlikte Rab’bi havada karşılamak üzere alınırlar. Melekler, “O’nun seçtiklerini, göklerin bir ucundan
öbür ucuna kadar dört yelden alıp bir araya toplayacaklar” (Matta 24:31). Küçük çocuklar annelerinin
kollarında taşınır. Ölümle ayrılan dostlar, bir daha ayrılmamak üzere birleşirler. Hepsi mutluluk ezgileri
söyleyerek Tanrı’nın kentine birlikte yükselirler. {BM 339.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
164/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Kutsal kente giriş
Kurtulanların gözleri İsa’ya dönmüştür. Herkes, ‘görünüşü in­ sanınkinden ve şekli
insanoğullarınınkinden o kadar çok bozulmuş olanın’ yüceliğine bakar (İşaya 52:14). İsa galip
gelenlerin başlarına yücelik tacını yerleştirir. Herkesin tacının üzerinde yeni adı ve ‘Rab’be kutsallık
olsun!’ yazısı bulunmaktadır (Esinleme 2:17). Herkesin eline parlak bir harp verilir. Sonra da
meleklerin buyruğuna göre notalar çalınmaya başlar. Her elin zengin vuruşlarıyla melodiler
yükselmeye başlar. Her ses minnetle yüklü övgüler söyler; “Yücelik ve güç sonsuzlara dek, bizi
seven, kanıyla bizi günahlarımızdan özgür kılmış olan ve bizi bir krallık haline getirip Babası Tanrı’nın
hizmetinde kahinler yapan Mesih’in olsun” (Esinleme 1:5,6). {BM 339.3}
Kurtarılan kalabalığın önünde Kutsal Kent vardır. İsa kapıları açar ve gerçeğe bağlı kalan uluslar
içeri girerler. Sonra Rab şöyle der: “Sizler, Babamın kutsadıkları, gelin! Dünya kurulduğundan beri
sizin için hazırlanmış olan egemenliği miras alın!” (Matta 25:34). Mesih, kanıyla satın aldıklarını
Baba’ya teslim eder: “İşte ben ve Tanrı’nın bana verdiği çocuklar.” “Bana verdiğin kendi adınla onları
esirgeyip korudum” (İbraniler 2:13; Yuhanna 17:12). O an sonsuz Baba, kurtulanlara bakacak,
günahın kalktığını ve kendi benzeyişinin yeniden oluştuğunu görecektir. İnsan yeniden Tanrı’yla
uyumlu bir ilişkiye kavuşacaktır! {BM 340.1}
Kurtarıcının sevinci, kendisinin acıları ve düşkünlüğü sayesinde kurtulan insanları görmektir.
Kurtulanlar O’nun sevincini paylaşacaklardır. Duaları, gayretleri ve özverileri sayesinde kazandıkları
canlara bakacaklardır. Bir kişi diğerlerini, onlar da başkalarını kazanacak, hepsinin yüreği sevinçle
dolacaktır. {BM 340.2}
İki adem karşılaşıyor
Kurtulanlar Tanrı’nın kentine alınırken, coşkulu bir ses yükselir. İki Adem karşılaşmak üzeredir.
Tanrı’nın Oğlu, ­ kendisinin yarattığı ve günahından ötürü gerildiği çarmıhın izlerini Kurtarıcı olarak
taşıdığı ­ insanlığın atasını kabul edecektir. Adem çivilerin izlerini fark ettiğinde, kendisini Mesih’in
ayaklarının dibine bırakır. Kurtarıcı onu kaldıracak ve uzun bir süre önce sürüldüğü Aden bahçesine
bakması için işaret edecektir. {BM 340.3}
Adem’in yaşamı kederle dolmuştu. Her düşen yaprak, her kurban, insanın paklığını kirleten her
leke ona günahını hatırlatmıştı. Günah yüzünden karşılaştığı her düşkünlük onun acılarına acı
katmıştı. Günahından sadık bir şekilde tövbe etmiş ve diriliş ümidiyle can vermişti. Şimdi ise Adem,
kefaret aracılığıyla kurtuluşa eriyordu. {BM 340.4}
Sevinçle dolan Adem, bir zamanlar neşe kaynağı olan ağaçlara bakar. Günahsız olduğu
zamanlarda onların meyvelerinden toplamıştır. Elleriyle yetiştirdiği bağlara, gözünün nuru çiçeklere
bakar. Bu gerçekten yeniden kurulan Aden bahçesidir! {BM 340.5}
Kurtarıcı, Adem’i yaşam ağacına götürür ve ağacın meyvesinden yemesini söyler. Adem kurtuluş
bulan kalabalık ailesine bakar. Sonra tacını İsa’nın ayaklarına atarak Kurtarıcıyı kucaklar. Harpa
dokunur, gökyüzünün uçları zaferli ezgilerle çınlamaya başlar; “Boğazlanmış Kuzu, gücü, zenginliği,
bilgeliği ve kudreti, saygıyı, yüceliği ve övgüyü almaya layıktır” (Esinleme 5:12). Adem’in ailesi
hayranlıkla eğilirken taçlarını Kurtarıcının ayaklarına atarlar. Adem günaha düştüğü zaman melekler
ağlamış, İsa, adına iman edecek herkes için mezarı açtığı zaman sevinmişlerdi. Şimdi kurtuluşun
başarıya ulaştığını görüyorlar ve seslerini övgüyle yükseltiyorlar. {BM 340.6}
“Ateşle karışık camdan oluşmuş deniz gibi bir şey gördüm. canavara, onun benzeyişindeki puta ve
adını simgeleyen sayıya karşı zafer kazananlar, ellerinde tanrı’nın verdiği çenklerle cam denizin
üzerinde durmuşlardı. tanrı’nın kulu musa’nın ve kuzunun ezgisini söylüyorlardı: ‘Gücü her şeye
yeten rab tanrı, senin işlerin büyük ve şaşılacak işlerdir. ey ulusların kralı, senin yolların doğru ve
adildir’” (esinleme 15:2,3). o ezgiyi yalnızca yüz kırk dört bin kişi öğrenebilecektir; çünkü ezgi, başka
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
165/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
kimsenin yaşamadığı bir deneyimden söz etmektedir. “kuzu nereye giderse o’nun ardından giderler”
(esinleme 14:4,5). “bunlar, o büyük sıkıntıdan geçip gelenlerdir. kaftanlarını kuzu’nun kanında yıkamış
bembeyaz etmişlerdir. ağızlarından hiç yalan çıkmamıştır. kusursuzdurlar. artık acıkmayacak, artık
susamayacaklar. ne güneş ne de kavurucu bir sıcaklık onları çarpacak. çünkü tahtın ortasında olan
kuzu onları güdecek ve yaşam sularının pınarlarına götürecek. tanrı onların gözlerinden bütün yaşları
silecektir” (esinleme 7:14; 14:5; 7:16,17).’ kurtulanlar yüceliğe kavuşuyor {BM 341.1}
Kurtarıcının çağlar boyunca seçtikleri dar yollardan geçtiler. Sıkıntı ocaklarında arındılar. İsa’nın
uğruna nefrete, acılara, benliği inkara ve hayal kırıklığına katlandılar. Günahın kötülüğünü, gücünü,
suç olduğunu ve verdiği kederi öğrendiler; günaha iğrenerek bakarlar. Günahı temizlemek için
sunulan kurbanın sınırsızlığı, onları alçakgönüllü kılar ve yüreklerini hoşnutlukla doldurur Çok
severler, çünkü çok bağışlanmışlardır (Bkz. Luka 7:47). Mesih’in acılarına ortak olanlar, O’nun
yüceliğine de ortak olmaya uygun düşmektedirler. {BM 341.2}
Tanrı’nın mirasçıları harap kulübelerden, zindanlardan, idam sehpalarından, dağlardan, çöllerden,
mağaralardan çıkıp gelmişlerdir. ‘Çaresiz, terk edilmiş ve işkence çekmişlerdir.’ Şeytan’a teslim
olmayı reddeden milyonlar alçaklıkla suçlanarak mezara inmişlerdir. Ama artık acı çekmiyorlar,
ezilmiyorlar ve oraya buraya dağılmıyorlar. Yeryüzünün en zenginlerinin giydiklerinden çok daha göz
kamaştıran giysilere bürünmüşler. Yeryüzünün krallarının taktığı taçlardan çok daha görkemlilerini
takmışlar. Yüce Kral onların yüzünden gözyaşlarını silmiş. Övgüyle dolu anlamlı, tatlı ve uyumlu bir
ezgi söylüyorlar. Gökyüzü bu sözlerle çınlıyor: “Kurtarış, taht üzerinde oturan Tanrımıza ve Kuzu’ya
özgüdür... Amin. Övgü, yücelik ve bilgelik, şükran ve saygı, güç ve kudret, sonsuzlara dek Tanrımızın
olsun. Amin” (Esinleme 7:10,12). {BM 342.1}
Bu yaşamda, kurtuluşun harika konusunu anlamaya başlayabiliriz. Sınırlı kavrayışımızla çarmıhta
buluşan utancı ve yüceliği, yaşamı ve ölümü, adaleti ve merhameti ciddi bir şekilde düşünebiliriz.
Ancak zihinsel gücümüzü sonuna kadar kullansak bile onun tüm önemini kavrayamayız. Kurtaran
sevginin uzunluğu, genişliği, derinliği ve yüksekliği sadece kısmen anlaşılmıştır. Kurtulanlar
görüldükleri gibi gördükleri, bilindikleri gibi bildikleri zaman bile Kurtarıcının sevgisini tam olarak
anlayamayacaktır. Yeni gerçekler sonsuz çağlar boyunca zihni aydınlatmaya devam edeceklerdir.
Yeryüzünün kederleri, acıları ve ayartıları son bulduğu zaman Tanrı’nın halkı kurtuluşun bedeline
ilişkin açık ve düşünsel bir bilgi edinecektir. {BM 342.2}
Çarmıh sonsuzlar boyunca kurtulanların ezgisi olacaktır. Yüceliğe kavuşmuş olan Mesih’te,
çarmıha gerilmiş olan Mesih’i görürler. Gökyüzünün yüceliğinin günahlı insanı kurtarmak amacıyla
kendisini alçalttığı asla unutulmayacaktır. Rab’bin günahın suçu ve utancı altında ezildiği, kaybolmuş
bir dünyanın feryatlarının O’nun yüreğini parçaladığı ve canını aldığı, bu yüzden Baba’nın
kendisinden yüz çevirdiği asla unutulmayacaktır. Tüm dünyaları Yaratanın, insan sevgisinden ötürü
yüceliğini bir kenara bırakması, evrenin hayranlığını her zaman uyandırmaya devam edecektir. {BM
342.3}
Uluslardan kurtulanlar Kurtarıcılarına bakmayı sürdürecek ve O’nun egemenliğinin sonu
olmadığını bileceklerdir. Yeniden ezgi söylemeye koyulacaklardır: “Bizi kendi değerli kanıyla kurtaran
Boğazlanmış Kuzu layıktır!” {BM 343.1}
Çarmıhın gizemi tüm sırları açıklar. Bilgelikte sınırsız olanın, Oğlu’nun kurban oluşundan başka bir
kurtarış yolunu seçemeyeceği anlaşılacaktır. Bu kurban sayesinde yeryüzü satın alınanlarla, kutsal,
mutlu ve ölümsüz insanlarla dolacaktır. Baba’nın bedelini ödeyerek satın aldığı bir canın değeri işte
budur. Baba tatmin olmuştur. Mesih de büyük özverisinin meyvelerini görerek aynı şekilde tatmin
olmuştur. {BM 343.2}
Bölüm 41: Yikinti halindeki yeryüzü
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
166/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Tanrı’nın sesi halkını tutsaklıktan kurtardığı zaman, yaşam mücadelesinde her şeyi yitirmiş
olanların korkunç uyanışı vardır. Zenginler, Şeytan’ın hileleri sayesinde düşkün insanlara kıyasla
kendi üstünlükleriyle övünmüşlerdir. Açları doyurmayı, çıplakları giydirmeyi, adaletli davranmayı ve
merhameti sevmeyi ihmal etmişlerdir. Şimdi de onları büyük kılan her şey ellerinden alınmış ve öylece
ortada bırakılmışlardır. Putlarının yıkımını dehşetle izlerler. Canlarını dünyasal zevklere satmışlar,
Tanrı’nın gözünde zenginleşmemişlerdir. Yaşamları bir başarısızlıktır. Zevklerinin hiçbir anlamı
kalmamıştır. Tüm yaşam tasarrufları bir anda yitirilmiştir. Zenginler göz alıcı evlerinin yıkımına, altın
ve gümüşün yok edilmesine yanarlar; kendilerinin de putlarıyla birlikte mahvolacağından korkarlar.
Kötüler, sonuçları gördükleri halde kötülüklerinden tövbe etmeye yanaşmazlar. {BM 344.1}
İnsanların beğenisini kazanmak amacıyla gerçeği kurban eden kilise görevlisi, öğretişlerinin etkisini
artık fark etmektedir. İnsanları sahtekarlığın sığınağına yönlendirmiş olan her yazı ve her söz birer
tohum gibi saçılmış ve gelişip ürün vermiştir. “Otlağımın koyunlarını yok eden ve dağıtan çobanların
vay başına! İşte, sizin üzerinizde işlerinizin kötülüğünü yoklayacağım... Benim keder­lendirmediğim
doğrunun yüreğini madem ki siz yalanlarla kederlendirdiniz ve canını kurtarmak için kötü yolundan
dönmesin diye kötünün ellerini kuvvetlendirdiniz” (Yeremya 23:1,2; Hezekiel 13:22). {BM 344.2}
Ruhsal hizmetkarlar ve diğer insanlar, her türlü doğru yasanın Yazarına karşı isyan ettiklerini
görmektedirler. Tanrısal buyrukları bir kenara atmak, ırmak gibi akan binlerce günahı doğurmuş,
yeryüzünün tümüyle çürümesine neden olmuştur. Sadık kalmayanların, sonsuza dek kaybettikleri
gerçeğe ­ sonsuz yaşama ­ karşı duydukları özlemi hiçbir dil ifade edemez. {BM 344.3}
İnsanlar, birbirlerini yıkıma sürüklemekle suçlarlar. Hepsi de ‘yumuşak şeyler’ peygamberlik eden
sadakatsiz önderleri mahkum etme konusunda fikir birliği içindedirler (İşaya 30:10). Bu önderler,
kendilerini dinleyenlerin, Tanrı’nın yasasını boşa çıkarmalarına ve ona uyanlara zulüm etmelerine
neden olmuşlardır. İnsanlar, “Kaybettik!” diye bağrışırlar, “Bunun nedeni de sizsiniz!” Onları
şereflendiren eller, bu kez onları katletmek için kalkar. Her yerde kavgalar olur ve kan gövdeyi
götürür. {BM 344.4}
Tanrı’nın Oğlu ve göksel haberciler, insanların çocuklarını uyarmak, aydınlatmak ve kurtarmak
amacıyla Kötü Olan’la mücadele etmişlerdir. Oysa şimdi herkes kendi kararını vermiştir; kötüler
Şeytan’la tümüyle birlik olup Tanrı’ya karşı savaşmaya başlamıştır. Savaş yalnızca Şeytan’a karşı
değil, insana da karşıdır. “Rab’bin uluslarla davası var” (Yeremya 25:31). {BM 345.1}
Ölüm meleği
Hezekiel’in görümünde, katliam silahlarına sahip insanlarla simgelenen ölüm meleği ortaya çıkar.
Ona şöyle buyruk verilmiştir: “Yaşlıyı, genci, erkeğe varmamış kızı, çocuklarla kadınları öldürmek için
vurun, ama üzerinde işareti olan kimseye yaklaşmayın.” Onlar da evin önünde olan yaşlılardan
başlarlar. Bu yaşlılar halkın ruhsal önderlerini simgelemektedir (Hezekiel 9:6). {BM 345.2}
İlk düşenler sahte bekçilerdir. “Çünkü Rab dünyada yaşayanları kötülüklerinden ötürü
cezalandırmak için dünyaya geliyor. Toprak, üzerine dökülen kanı açığa vuracak, öldürülenleri artık
saklamayacak.” “Kudüs’e karşı savaşan bütün halkları Rab şu belayla cezalandıracak: Daha sağken
bedenleri, gözleri, dilleri çürüyecek. O gün Rab insanları büyük dehşete düşürecek. Herkes
yanındakinin elini yakalayacak, birbirlerine saldıracaklar” (İşaya 26:21; Zekarya 14:12,13). {BM 345.3}
Kendi şiddetli tutkularının etkisi ve Tanrı’nın katıksız gazabıyla karşılaşan insanlar yıkıma uğrarlar.
“O gün yerin bir ucundan yerin öteki ucuna kadar Rab’bin öldürdüğü adamlar olacak... Onlar için
dövünmeyecekler ve onlar toplanılıp gömülmeyecek, toprağın yüzünde gübre olacaklar” (Yeremya
25:33). {BM 345.4}
Mesih geldiği zaman, kötüler O’nun yüceliğinin parlaklığıyla yok olacaklar. Mesih, halkını Tanrı’nın
kentine götürecek, yeryüzünde oturan kimse kalmayacak: “Bakın, Rab yeryüzünü harap edip
viraneye çevirecek. Taş üstünde taş bırakmayacak, insanları darmadağın edecek. Dünya tümüyle
viraneye dönecek, harap olacak; bunu Rab söyledi. İnsanlar dünyayı kirletti. Çünkü Tanrı’nın
Yasası’nı çiğnediler, kurallarını ayaklar altına aldılar, ebedi antlaşmasını bozdular. Bundan ötürü lanet
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
167/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
dünyayı yiyip bitirdi, insanlar suçlu bulundular. Bu nedenle çoğu yok olup gidecek, pek azı kurtulacak”
(İşaya 24:1,3,5,6). {BM 345.5}
Yeryüzü boş bir çöl gibi görünmektedir. Kentler deprem yüzünden yerle bir olmuş, ağaçlar
kökünden sökülmüş, kayalar her yere dağılmıştır. Dağların koparılıp atıldığı yerlerde dev boşluklar
vardır. {BM 346.1}
Şeytan’ın dışarı atılması
Kefaret Gününün son hizmetinde simgelenen olay gerçekleşir. İsrail’in günahları, tapmaktaki
günah sunusunun kanıyla kaldırıldığı zaman, Rab’bin önüne bir günah keçisi getirilirdi. Yüce kahin,
‘iki elini erkecin başına koyacak, İsrail halkının bütün suçlarını, başkaldırılarını, günahlarını
açıklayarak bunları erkecin başına aktaracak. Sonra bu iş için atanan bir adamla erkeci çöle
gönderecek’ (Levililer 16:21). Aynı şekilde gökteki tapmakta kefaret görevi tamamlandığı zaman
Tanrı’nın, göksel meleklerin ve kaybolanların huzurunda Tanrı halkının günahları Şeytan’ın üzerine
konacak ve O, yapılan tüm kötülüklerin sorumlusu ilan edilecektir. Keçinin, kimsenin yaşamadığı çöle
gönderilmesi gibi Şeytan da ıssız kalan dünyaya hapsedilecektir. {BM 346.2}
Rab’bin gelişinde yer alan sahneleri aktaran Yuhanna, şöyle devam ediyor: “Elinde dipsiz
derinliklerin anahtarı ve büyük bir zincir olan bir meleğin gökten indiğini gördüm. Melek ejderhayı,
yani İblis ya da Şeytan denen o eski yılanı tutup bin yıl için bağladı. Bin yıl tamamlanıncaya dek
ulusları bir daha saptırmasın diye onu dipsiz derinliklere attı, oraya kapayıp girişi mühürledi. Bin yıl
geçtikten sonra kısa bir süre için serbest bırakılması gerekir” (Esinleme 20:1­3). {BM 346.3}
‘Dipsiz derinlikler’, yeryüzünün karanlık ve karışıklık içinde bulunduğunu göstermektedir. Tanrı’nın
büyük gününe bakan Yeremya şöyle duyurmaktadır: “Yere baktım ve işte, ıssız ve boş*. Göklere
baktım ve ışıkları yoktu. Dağlara baktım ve işte titriyorlar. Bütün tepeler sarsılıyordu. Baktım ve kimse
yok; göklerin bütün kuşları kaçmışlar. Baktım ve işte verimli bir tarla çöl olmuş. Bütün kentleri Rab’bin
önünde ve kızgın öfkesi karşısında yıkılmıştır” (Yeremya 4:23­26). {BM 346.4}
Burası 1000 yıl boyunca Şeytan’ın ve O’nun kötü meleklerinin evi olacaktır. Şeytan yeryüzüne
hapsedildiğinden, başka dünyalara elini uzatıp hiç günah işlememiş olanlara dokunamayacaktır. Bu
anlamda ‘bağlıdır’. Gücünün etkileyebileceği kimse kalmamıştır. Çok büyük zevk aldığı yıkım ve
aldatma işlevi son bulmuştur. {BM 347.1}
Şeytan’ın atıldığını gören İşaya şöyle der: “Parlak seher yıldızı, göklerden nasıl da düştün! Ulusları
ezip geçerdin, nasıl da yere yıkıldın! İçinden şöyle diyordun: ‘Göklere çıkacağım, tahtını Tan­ rı’nın
yıldızlarından daha yükseğe koyacağım; kuzeyin en uç noktasında, kutsal dağın tepesinde
oturacağım. Bulutlardan daha yükseklere çıkacağım, yüce Tanrı’ya benzer olacağım.’ Ne var ki, ölüler
diyarının en derin yerine indirilmiş bulunuyorsun. Seni görenler şöyle düşünecekler: ‘Dünyayı sarsan,
ülkeleri titreten, yeryüzünü çöle döndüren, kentleri yakıp yıkan, tutsakları evlerine salıvermeyen adam
bu mu?”’ (İşaya 14:18­20). {BM 347.2}
Şeytan 6000 yıl boyunca Tanrı’nın halkını tutsak etti, ama Mesih tutsakların zincirlerini kırarak
onları serbest bıraktı. Kötü melekleriyle baş başa kalan Şeytan, günahın sonuçlarının farkına
varmıştır. “Diğer ulusların kralları onurlarına yaraşan mezarlarda yatıyorlar, ama sen reddedilen
yabani bir dal gibi mezarından dışarı atıldın; bedenleri kılıçla delinmiş, çukurun dibine atılmış ölülerle
örtülmüşsün; ayak altında çiğnenen leş gibisin. Ülkeni harap edip halkını öldürdüğün için diğer krallar
gibi görülmeyeceksin; soyundan hiç kimse esirgenmeyecektir” (İşaya 14:18­20). {BM 347.3}
Şeytan 1000 yıl boyunca Tanrı’nın yasasına karşı ayaklanma­ {BM 347.4}
sının sonuçlarına bakacak ve yoğun acılar çekecektir. Baş kaldırdığı zamandan beri yaptığı şeyleri
düşünecek ve cezalandırılacağı korkunç anı dehşetle bekleyecek. {BM 348.1}
Birinci ve ikinci diriliş arasındaki 1000 yıl boyunca kötülerin yargılanması gerçekleşecektir. Pavlus
bunu ikinci gelişi izleyen bir olay olarak değerlendiriyor (l.Korintliler 4:5). Doğru olanlar, krallar ve
kahinler olarak hüküm sürecekler. Yuhanna şöyle anlatıyor: “Bazı tahtlar ve bunların üzerinde
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
168/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
oturanları gördüm. Onlara yargılama yetkisi verilmişti. İsa’ya tanıklık ve Tanrı sözü uğruna başı
kesilmiş olanların canlarını da gördüm. Bunlar, canavara ve onun putuna tapmamış, alınları ve elleri
üzerine onun işaretini almamış olanlardır. Hepsi dirilip Mesih’le birlikte bin yıl egemenlik sürdüler. İlk
diriliş budur. Ölülerin geri kalanı, bin yıl tamamlanmadan dirilmedi. İlk dirilişe dahil olanlar mutlu ve
kutsaldır: İkinci ölümün bunların üzerinde hiçbir yetkisi yoktur. Tanrı’nın ve Mesih’in kahinleri olacaklar
ve O’nunla birlikte bin yıl egemenlik süreceklerdir” (Esinleme 20:4­6). {BM 348.2}
O zaman kutsallar dünyayı yargılayacaktır (l.Korintliler 6:12). Mesih’le birlikte kötüleri
yargılayacaklar, bedende yapılan işlerin karşılığını vereceklerdir. Kötülerin, işlerine göre çekmeleri
gereken acılar, ölüler kitabındaki adlarının karşısına yazılacaktır. Şeytan ve kötü melekler, Mesih ve
halkı tarafından yargılanacaktır. Pavlus, “Melekleri bile yargılayacağımızı bilmiyor musunuz?” diye
soruyor (l.Korintliler 6:3). Yahuda şöyle duyuruyor: “Yetkilerinin sınırı içinde kalmayıp kendilerine
ayrılan yeri terk etmiş olan melekleri, büyük yargı günü için çözülmez bağlarla bağlayarak karanlığa
hapsetti” (Yahuda 6). {BM 348.3}
1000 yıllık dönemin sonunda, ikinci diriliş gerçekleşecektir. O zaman kötüler ölümden dirilecek ve
yazılmış olan yargının yerine gelmesi için Tanrı’nın önüne çıkacak (Mezmurlar 149:9). Bu yüzden
Yuhanna şöyle diyor: “Ölülerin geri kalanı, bin yıl tamamlanmadan dirilmedi” (Esinleme 20:5). İşaya
kötülere ilişkin şöyle diyor: “Tutsaklar zindanda nasıl toplanırsa, onlar da öylece toplanıp zindana
kapatılacak, günler sonra cezalandırılacaklar” (İşaya 24:22). {BM 348.4}
Bölüm 42: Sonsuz bariş: Çatişma sona eriyor
1000 yıllık dönemin sonunda Mesih, kurtulmuş olanlarla ve meleklerle birlikte yeryüzüne döner.
Hak ettikleri yıkıma kavuşmaları için kötülerin ölümden dirilmesini buyurur. Ölüler dirilir; sayıları
denizin kumları gibi çoktur, hepsi de hastalık ve ölümün izlerini taşımaktadır. İlk dirilişe layık
görülenlerle bunların arasında ne büyük bir fark vardır! {BM 349.1}
Her göz Tanrı Oğlunun yüceliğine çevrilir. Kötülerden oluşan kalabalık hep bir ağızdan bağırır:
“Rab’bin adıyla gelene övgüler olsun!” Bu sözleri esinleyen ve isteksiz dudaklardan dökülmelerini
sağlayan sevgi değil, gerçeğin gücüdür. Kötüler aynen mezara girdikleri gibi, Mesih’e karşı
düşmanlıkla ve isyan ruhuyla dirilirler. Geçmiş yaşamlarını değiştirecek hiçbir yeniliğe sahip
değildirler. {BM 349.2}
Peygamber şöyle diyor: “O gün O’nun ayakları Yeruşalem’in doğusundaki Zeytin Dağı’nın üzerinde
duracak. Zeytin Dağı doğuya ve batıya doğru ortadan yarılıp çok büyük bir vadi oluşturacak. Dağın
yarısı kuzeye, öbür yarısı güneye çekilecek” (Zekarya 14:4). Yeni Kudüs gökten inerken, hazırlanan
yere konuyor. Mesih, O’nun halkı ve melekler hep birlikte kutsal kente giriyorlar. {BM 349.3}
Aldatma işlevine son verilen Kötülük Önderi sefil ve dışlanmış bir durumdadır, ama dirilen kötüleri
ve kendi safında yer alan kalabalıkları görünce, ümidi canlanır. Büyük Çatışmada teslim olmamaya
kararlıdır. Kaybolmuş olanları kendi bayrağı altında toplayacaktır. Mesih’i reddedenler, isyancı önderi
kabul ederler ve O’nun buyruğu altına girerler. Çünkü O, doğasına özgü bir şekilde davranmış ve
kendisini Şeytan olarak tanıtmaktan kaçınmıştır. Mirası yasadışı bir şekilde gasp edilen yeryüzünün
gerçek sahibi olduğunu iddia eder. Kendisini bir kurtarıcı olarak tanıtır. Kötülere, onları diriltenin kendi
gücü olduğunu anlatır. Şeytan zayıf olanları güçlendirir; Tanrı’nın kentini işgal etmeleri için herkese
kendi enerjisiyle destek olur. Ölümden dirilen sayısız milyonlara seslenerek onların önderi olarak
tahtını ve egemenliğini geri alacağını ilan eder. {BM 349.4}
Kalabalıkların arasında tufandan önce yaşamış uzun ömürlü kuşak da vardır. Dev bedenlere ve
üstün zekalara sahip olanlar, harika yaratılışlarını zalim ve kötü niyetleri uğruna kullanmışlardır. Tanrı
da onların varlığına son vermiştir. Hiç savaş kaybetmemiş krallar ve generaller de oradadır. Ölürken
sahip oldukları aynı alt etme güdüsüyle mezardan çıkarlar. {BM 349.5}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
169/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Tanrı’ya karşı son saldırı
Şeytan bu güçlü insanlara öğüt verir. Onlar kentin içindeki ordunun kendilerine kıyasla küçük
olduğunu ve alt edilebileceğini duyururlar. Yetenekli işçiler savaş gereçleri yaparlar. Asker kökenli
önderler, savaşçıları gruplara ayırmaya başlarlar. {BM 350.1}
Sonunda ilerleme buyruğu verilir. Tüm çağların birleşmiş kuvvetlerinden çok daha kalabalık olan
bu topluluk harekete geçer. Şeytan, kendi etkisi altındaki kralları ve savaşçıları yönlendirir. Askeri
alay, yeryüzünün döküntüleri arasından geçerek Tanrı’nın Kentine doğru yol alır. İsa’nın buyruğuyla
Yeni Kudüs’ün kapıları kapanır. Şeytan’ın orduları atılıma hazırlanır. {BM 350.2}
Mesih artık düşmanlarının görüş sahası içindedir. Kentin üzerinde parlak altından bir taht vardır.
Tahtın üzerinde Tanrı’nın Oğlu oturmaktadır. Çevresine egemenliğinin vatandaşları toplanmıştır.
Sonsuz Baba’nın yüceliği Oğul’u örtmektedir. O’nun varlığının parlaklığı kapıların ötesine taşmakta,
tüm yeryüzüne sel gibi akmaktadır. {BM 350.3}
Tahtın en yakınında bulunanlar bir zamanlar Şeytan’ın hizmetinde en gayretli olanlardır. Ancak
sonra Kurtarıcıya dönmüşler ve yoğun bir bağlılıkla O’nu izlemeye başlamışlardır. Onların yanında
sahtekarlık ve sadakatsizlik ortamında kendilerini paklayanlar, tüm dünya boşaldığı halde Tanrı’nın
yasasına uyanlar durmaktadır. Tüm çağlarda imanları uğruna şehit düşen milyonlar da oradadır.
“Bundan sonra gördüm ki, her ulustan, her oymaktan, her halktan ve her dilden oluşan, kimsenin
sayamayacağı kadar büyük bir kalabalık tahtın ve Kuzu’nun önünde duruyordu. Hepsi de birer beyaz
kaftan giyinmişti ve ellerinde hurma dalları vardı” (Esinleme 7:9). Savaşları artık son bulmuş, zafer
kazanılmıştır. Ellerindeki hurma dalları kazandıkları zaferin, beyaz kaftanlar ise artık onların olan
Mesih’in doğruluğunun simgesidir. {BM 350.4}
O büyük kalabalıkta, kurtuluşu kendi iyiliğinin sonucu olarak gören hiç kimse yoktur. Kimse
kendilerinin neler çektiğinden söz etmez. “Kurtarış Tanrımıza ve Kuzu’ya aittir” ezgisi duyulmaktadır.
{BM 351.1}
İsyancılara hüküm veriliyor
Yeryüzünün ve gökyüzünün sakinleri toplandığı zaman Tanrı Oğlunun taç giyme töreni başlar.
Eşsiz bir yücelik ve güce sahip olan Kralların Kralı, yasasını çiğneyen ve halkına zulmeden
isyancılara ilişkin hükmü açıklar. “Büyük, beyaz bir taht ve tahtın üzerinde oturanı gördüm. Yer ve gök
O’nun önünden kaçtılar ve yok olup gittiler. Tahtın önünde duran büyük küçük, bütün ölüleri gördüm.
Sonra bazı kitaplar açıldı. Yaşam kitabı denen başka bir kitap daha açıldı. Ölüler, kitaplarda
yazılanlara bakılarak yaptıklarına göre yargılandı” (Esinleme 20:11,12). {BM 351.2}
İsa’nın gözleri kötülere bakarken, onlar işledikleri her günahın bilincine varırlar. Ayaklarının
kutsallık yolundan saptığı her anı hatırlarlar. Günaha teslim olarak teşvik ettikleri her türlü ayartı,
Tanrı’nın habercileriyle alay ettikleri her an, inatçı ve tövbesiz yüreklerinin geriye püskürttüğü her
merhamet dalgası ­ sanki ateşten harflerle yazılmış gibidir. {BM 351.3}
Tahtın üzerinde çarmıh görünür. Adem’in günahı, kurtuluş tasarısının sonraki adımları, Kurtarıcının
mütevazı doğumu, yalın yaşamı, Ürdün’deki vaftizi, çöldeki sıkı denenmesi, göksel bereketleri
insanlara açıklaması, merhametli işlerini yaptığı günler, dağlardaki dua geceleri, O’nun iyiliğini
reddeden kötü niyetli düzenler, Getsemani’de dünyanın günahları altında ezilirken çektiği acılar, cani
kalabalığa teslime edilmesi, dehşet gecesinin tüm olayları ­ öğrencileri tarafından terk edilmesi, baş
kahinin sarayında alıkonması, Pilatus’un yargı kürsüsüne çıkması, Hirodes’in önüne getirilmesi,
hakarete uğraması, işkence çekmesi ve ölüme mahkum edilmesi ­ canlı bir şekilde gözler önüne
serilir. {BM 351.4}
Şimdi de kalabalığın önünde son sahneler belirmektedir. Elemler adamı ölüme doğru yürür;
göklerin önderi çarmıha asılır; Kahinler ve din önderleri O’nun acılarıyla alay eder; Dünyanın
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
170/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Kurtarıcısı canını verdiği anda ortalık doğaüstü bir karanlığa bü­rünür. {BM 351.5}
Korkunç olaylar, hiç değişmeden gösterilir. Şeytan ve izleyicileri, bu sahnelere bakmak zorunda
bırakılır. Her oyuncu, rolünü anımsar. Beytlehemli masum çocukları katleden Hirodes, Vaftizci
Yahya’nın kanından sorumlu Herodiya, zayıf karakterli Pilatus, alaycı askerler, “O’nun kanı, bizim ve
çocuklarımızın üzerine olsun!” diye bağıran çılgın kalabalık ­ bunların hepsi şimdi O’nun tanrısal
çehresinden kaçıp saklanmak için boşuna çevreye bakınır. Öte yandan kurtulanlar, taçlarını
Kurtarıcının ayaklarının dibine atarak “O benim için öldü!” diye bağırmaktadırlar. {BM 352.1}
Zalim ve kötü bir canavar olan Nero oradadır; acı çektirmekten Şeytanca bir zevk duyduğu
insanların sevincine tanık olmaktadır. O’nun annesi de, kendi işlerinin sonucunu görmektedir; kendi
tutkularının ve kötü bir örnek oluşunun dünyayı sarsan suçlar olarak nasıl meyve verdiğini fark eder.
{BM 352.2}
Mesih’in elçileri olduklarını iddia eden, ama O’nun halkını bastırmak için dayağı, zindanı ve hapsi
kullanan papa yanlısı rahipler ve papazlar da oradadır. Kendilerini Tanrı’nın üzerinde yücelten ve En
Yüce Olan’ın yasasını değiştirmeye cüret eden kibirli papalar da oradadır. Onların Tanrı’ya verecek
bir hesabı vardır. Her şeyi bilen Rab’bin, kendi yasasını kıskandığını çok geç öğrenmişlerdir. Mesih’in,
acı çeken halkıyla özdeşleştiğini artık anlamışlardır. Kötü dünyanın tümü, gökyüzünün yönetimine
karşı işlenen büyük hainlik yüzünden suçlu durumdadır. Davalarını savunacak kimseleri yoktur;
mazeretleri de kalmamıştır; sonsuz ölüm hükmüne mahkum olmuşlardır. {BM 352.3}
Kötüler isyanları nedeniyle kaybettiklerini görürler. Kaybolan can, “Bütün bunlar benim olabilirdi.
Esenliği, mutluluğu ve onuru sefaletle, çaresizlikle ve ümitsizlikle değiştirdim” diye hayıflanır. Hepsi de
gökyüzünden dışlanmalarının adil bir karar olduğunu görmektedir. “Bu adamın (İsa’nın) üzerimize kral
olmasını istemiyoruz” diyerek yaşamışlardır. {BM 352.4}
Şeytan yenik düşüyor
Kötüler büyülenmiş bir şekilde Tanrı Oğlunun taç giymesini {BM 352.5}
izlerler. O’nun ellerinde kendilerinin küçümsediği tanrısal yasa tabletlerini görmektedirler.
Kurtulanlardan yükselen hayranlık bağ­ rışlarına tanık olurlar. Melodiler kentsiz olanların kulağına
erişir; “Ey ulusların kralı, senin yolların doğru ve adildir.” Kurtulanlar secde eder ve Yaşam Önderine
tapınır (Esinleme 15:3). {BM 353.1}
Şeytan felç olmuştur. Bir zamanlar etkin bir keruv olarak nereden düştüğünü anımsar. Eskiden
onurlandırıldığı yerden sonsuza dek dışlanmıştır. Şimdi, Baba’nın yanında başka bir yüce meleğin
durduğunu görür. Bu meleğin görkemli konumunun aslında kendisine ait olduğunu anımsar. Belleği
eski masum günlere döner. İsyana kadar yaşadığı esenliği ve hoşnutluğu düşünür. İnsanlar
arasındaki işlevini ve onların sonuçlarını gözden geçirir. İnsanın insana düşmanlığını, yaşamın yok
edilişini, tahtların devrilmesini, kargaşaları, çatışmaları ve devrimleri aklına getirir. Mesih’in hizmetine
kararlı bir şekilde karşı çıkışını anımsar. Gayretinin meyvelerine baktığında sadece başarısızlık görür.
Büyük çatışma sürecinde tekrar ve tekrar yenik düşmüş, teslim olmak zorunda kalmıştır. {BM 353.2}
Büyük isyancının asıl amacı, tanrısal yönetimi isyanın sorumlusu olarak kabul ettirmekti. Bu
uydurmayı geniş kalabalıklara yutturdu. Bu hile binlerce yıl boyunca gerçeğin yerine sahtekarlığı
koydu. Ancak artık, Şeytan’ın geçmişinin ve karakterinin açığa çıkacağı zaman gelmişti. Baş aldatıcı,
Mesih’i tahttan indirmek, O’nun halkını yok etmek ve Tanrı Kentini ele geçirmek için girdiği son
mücadelede maskesinin tümüyle düşmesine neden olmuştur. O’nunla birleşenler, tümüyle yenik
düştüğünü görürler. {BM 353.3}
Şeytan gönüllü isyanın kendisini gökyüzünden tümüyle dışladığını görmektedir Tüm gücünü
Tanrı’ya karşı savaşmak üzere eğitmiştir. Gökyüzündeki paklık ve uyum artık O’nun için büyük bir
işkence olacaktır. Bu yüzden eğilir ve kendi hükmünü açıklar. {BM 353.4}
Uzun vadeli çatışmadaki her gerçek ve yanılgı sorusu artık açıklığa kavuşmuştur. Tanrısal
buyrukları yadsımanın sonuçları tüm evrenin gözleri önüne serilmiştir. Günahın tarihi, Tanrı’nın
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
171/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
yasasının, yaratıklarının mutluluğuyla sıkı sıkıya bağlantılı olduğunu sonsuza dek bir tanık olarak
gösterecektir. İster sadık, ister isyancı olsun tüm evren, tek bir sesle ilan edecektir; “Senin yolların
doğru ve adildir, ey kutsalların Kralı.” {BM 353.5}
Mesih’in her adın üzerinde yüceltileceği zaman gelmiştir. Mesih, oğullan yüceliğe kavuşturabilmek
için kendisini bekleyen sevinç uğruna çarmıha katlanmıştı. Şimdi de kendi benzeyişine dönüşmüş
olan kurtulanlara bakar. Can acılarının sonucunu onlarda görmüş ve tatmin olmuştur (İşaya 53:11).
Hem doğruların hem de kötülerin duyabileceği bir sesle ilan eder; “İşte kanımla satın aldıklarım!
Bunlar için acı çekmiş ve can vermiştim.” {BM 354.1}
Kötülerin şiddetli sonu
Şeytan’ın karakteri değişmemiştir; hala güçlü bir ayaklanmanın peşindedir. Gökyüzünün Kralına
karşı son ümitsiz mücadeleden vazgeçmek niyetinde değildir. Ne var ki isyana sürüklediği sayısız
milyonların hiçbiri artık O’nun üstünlüğünü kabul etmez. Kötüler, Tanrı’ya karşı, Şeytan’daki nefrete
benzer bir nefretle dolarlar, ama durumlarının ümitsiz olduğunu görmektedirler. “Madem ki yüreğini
Tanrı yüreği gibi ettin. Bundan dolayı senin üzerine yabancıları, ulusların korkunçlarını getireceğim.
Bilgeliğinin güzelliğine karşı kılıçlarını çekecekler ve senin parlaklığını kirle­tecekler. Seni çukura
indirecekler. Seni denizlerin bağrında, öldürülmüş adamların ölümü ile öleceksin. Ticaretinin
çokluğundan ötürü senin içini zorbalıkla doldurdular ve suç işledin. Seni kirli şey gibi Tanrı’nın
dağından attım. Seni, gölge salan keruv, ateşten taşlar arasından atıp yok ettim. Senin yüreğin
güzelliğinden ötürü yükseldi, parlaklığından ötürü bilgeliğini bozdun, seni yere çaldım. Görsünler diye
kralların gözü önüne seni attım... Bütün seni görenlerin gözü önünde seni yeryüzünde kül ettim.
Oymaklar arasında seni tanıyanların hepsi sana şaşacaklar. Sen bir dehşet oldun. Sonsuza kadar
yok olacaksın” (Hezekiel 28:6­8, 16­19). “Rab bütün uluslara öfkelendi, onların ordularına karşı
gazaba geldi.” “Kötülerin üzerine kızgın korlar ve kükürt yağdıracak, paylarına düşen kase kavurucu
rüzgar olacak” (İşaya 34:2; Mezmurlar 11:6). Tanrı gökten ateş yağdırır. Yeryüzü çatlaklarla kaplanır.
Her çatlaktan alevler çıkar. Kayalar bile ateşle yanmaya başlar. Maddesel öğeler ateşe verilir. Yeryüzü
ve tüm içindekiler yanıp tükenir (2.Petrus 3:10). Yeryüzünün yüzeyi erimiş bir kütle gibi
görünmektedir. Kaynayan büyük bir ateş gölüne dönmüştür. “Çünkü Rab’bin öç alacağı gün, Siyon’un
davasını görüp karşılık vereceği yıl gelecek” (İşaya 34:8). {BM 354.2}
Kötüler, yaptıklarına göre cezalandırılırlar. Şeytan yalnızca kendi isyanından ötürü değil, Tanrı
halkının işlemesine neden olduğu bütün günahlardan ötürü işkence görür. Kötüler hem kök hem de
dallar olmak üzere ­ Şeytan kök, izleyicileri dallar ­ alev­ler içinde yok olurlar. Yasayı çiğnemenin
cezası tam olarak verilmiş, adaletin gerekleri yerine gelmiştir. Şeytan’ın mahvetme işlevi, sonsuza
dek durmuştur. Tanrı’nın yaratıkları O’nun ayartılarından sonsuza dek özgür kılınmıştır. {BM 355.1}
Tüm yeryüzünü alevler yutarken doğru olanlar, Kutsal Kent’te güvence içindedirler. Tanrı kötüler
için yakıp tüketen bir ateş, kendi halkı için ise bir sığınaktır (Bkz. Esinleme 20.6; Mezmurlar 84:11).
{BM 355.2}
“Bundan sonra yeni bir gökle yeni bir yeryüzü gördüm. Çünkü önceki gök ve önceki yeryüzü
ortadan kalkmıştı” (Esinleme 21:1). Kötüleri yakıp tüketen ateş, yeryüzünü arıtır. Lanetin her izi silinir
ve gider. Kurtulanların gözü önünde günahın korkunç sonuçlarını gösteren ve sonsuza kadar yanan
bir cehennem olmayacaktır. {BM 355.3}
Çarmıhın anıları
Yalnız tek bir anı kalır: Kurtarıcımız, günahın zalimce sonuçlarının çarmıhta açılan izlerini taşımaya
devam edecektir. Çarmıhın yaraları sonsuz çağlar boyunca O’nun övülmesini sağlayacak ve gücünü
ilan edecektir. {BM 355.4}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
172/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Mesih öğrencilerine, onlar için Baba’nın evinde yer hazırlamaya gittiğini söylemişti. İnsan dili
doğruların alacağı ödülü tanımlamaya yetmez. Yalnızca gözleriyle görenler o ödülü bilecektir.
Tanrı’nın Cennetindeki yüceliği, hiçbir sınırlı zihin kavrayamaz. {BM 355.5}
Kutsal Kitap’ta kurtulanların mirası bir ‘ülkedir’ (İbraniler 11:14­16). Orada göksel Çoban, sürülerini
yaşam sularına götürür. Orada bitip tükenmek bilmeyen kristal parlaklığında çaylar akar; kenarlarında
dallı budaklı ağaçlar, Rab’bin kurtulmuş olanları için hazırlanan yollara gölgelerini salar. Güzel tepeler
engin yaylalarla birleşir. Tanrı’nın dağlarının ulu dorukları vardır. O huzurlu düzlüklerin ve diri çayların
yanında uzun bir süreden beri gezgin ve garip olan Tanrı halkı bir yuva kurar. {BM 355.6}
“Evler yapacaklar ve oturacaklar. Bağlar dikecekler ve meyvesini yiyecekler. Onlar bina edip de bir
başkası oturmayacak. Onlar dikip de bir başkası yemeyecek. Çünkü halkımın günleri ağacın günleri
gibi olacak. Ve seçtiklerim kendi ellerinin işini eskitecekler... Çöl ve kurak topraklar mutlu olacak;
bozkırlar sevinip çiçeklenecek. Onun yönetiminde kurtla kuzu bir arada olacak; kaplanla oğlak birlikte
yatacak; buzağı, genç aslan ve besili sığır bir arada bulunacak; Onları küçük çocuklar bile
güdebilecek. Kutsal dağının hiçbir yerinde hiçbir şey zarar görmeyecek, yok olmayacak. Çünkü sular
denizleri nasıl dolduruyorsa, dünya da Rab’bin bilgisiyle öyle dolacak” (İşaya 65:21,22; 35:1; 11:6,9).
{BM 356.1}
Gökyüzünde acı varolamaz. Artık gözyaşları dökülmeyecek, cenazeler kalkmayacaktır. “Onların
gözlerinden bütün yaşları silecek. Artık ölüm olmayacak. Artık ne yas, ne ağlayış, ne de ıstırap
olacak. Çünkü önceki düzen ortadan kalkmıştır... Siyon’da yaşayan hiç kimse ‘Hastayım’ demeyecek;
halkın günahları bağışlanacak” (Esinleme 21:4; İşaya 33:24). {BM 356.2}
Yeni Kudüs kurulacak ve yeni yeryüzünün kenti olacak. “Kentin ışıltısı, çok değerli bir taşın, billur
gibi parıldayan yeşim taşının ışıltısına benziyordu. Uluslar kentin ışığında yürüyecekler. Dünyanın
kralları, servetlerini oraya getirecekler... Tanrı onların arasında yaşayacak. Onlar O’nun halkı
olacaklar, Tanrı’nın kendisi de onların arasında bulunacak” (Esinleme 21:11,24,3). {BM 356.3}
Tanrı’nın Kentinde artık gece olmayacak (Esinleme 22:5). Yorgunluk olmayacak. Her zaman sabah
tazeliğini yaşayacağız. Güneşin ışığını çok aşan bir parlaklık olacak. Bu parlaklık öğle güneşinden
bile daha yoğun olmasına rağmen gözlere zarar vermeyecek. Kurtulanlar her zaman gündüzün
yüceliği içinde yaşayacaklar. {BM 356.4}
“Kentte tapmak görmedim. Çünkü gücü her şeye yeten Rab Tanrı ve Kuzu, kentin tapınağıdır”
(Esinleme 21:22). Tanrı halkının Baba ve Oğul’la kesintisiz beraberlikte bulunma ayrıcalığı olacak.
Şimdi Tanrı’nın benzeyişine bir aynadaymış gibi bakıyo­ruz, ama o zaman O’nu, arada bir perde
olmadan yüz yüze göreceğiz. {BM 356.5}
Tanrı sevgisinin zaferi
Orada Tanrı’nın kendisinin insan yüreğine ektiği sevgi ve şefkat, en gerçek ve en tatlı şekilde
uygulanacak. Kutsal varlıklarla ve tüm çağlardan gelen bağlılarla pak beraberlik, gökte ve
yeryüzündeki tüm aileyi bağlayan kutsal bağlar, kurtulanların mutluluğunu pekiştirecek (Efesliler
3:15). {BM 357.1}
Ölümsüz zihinler orada yaratıcı gücün harikaları ve kurtaran sevginin gizemleri üzerinde
düşünecekler. Her yetenek güçlenecek, her duyu gelişecek. Bilgi edinmek enerji tüketen bir çaba
olmaktan çıkacak. En büyük girişimler gerçekleşecek, en yüce hedeflere ulaşılacak, en büyük tutkular
doyum bulacak. Ama hala tırmanılması gereken yükseklikler, hayran olunacak harikalar, kavranılacak
yeni gerçekler, zihnin, canın ve bedenin güçlerini ortaya dökecek yeni nesneler olacak. {BM 357.2}
Evrenin tüm hazineleri Tanrı’nın kurtardığı kişilere açılacak. Ölümsüzlük engeli olmadığından
uzaktaki dünyalara uçacaklar. Yeryüzünün çocukları sevince ve günahsız olmanın bilgeliğine
kavuşacak. Çağlar boyunca kazanacakları bilgilerin hazinelerini paylaşacak. Görüşleri hiç
bulanmayacak; hep birlikte Tanrı’nın tahtını çevreleyen yaratılışın yüceliğine, güneşe, yıldızlara ve
sistemlere bakacaklar. {BM 357.3}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
173/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Sürüp giden sonsuz yıllar, Tanrı’ya ve Mesih’e ilişkin daha yüce açıklamalar getirecek. İnsanlar
Tanrı hakkında ne kadar çok bilgi edinirse, O’nun karakterine o kadar çok hayran kalacaklar. İsa,
kurtuluşun zenginliklerini ve Şeytan’la gerçekleşen çatışmadaki şaşırtıcı başarıları onların gözleri
önüne serecek. Kurtulanların yürekleri bağlılıkla çarpacak. On binlerce ses birleşecek ve dev bir övgü
korosu oluşturacak. {BM 357.4}
“Ve gökte, yeryüzünde, yer altında ve denizlerdeki tüm yaratıkların, bunlardaki tüm varlıkların şöyle
dediğini işittim: ‘Övgü, saygı, yücelik ve güç sonsuzlara dek, taht üzerinde oturanın ve Kuzu’nun
olsun!”’ (Esinleme 5:13). {BM 357.5}
Büyük çatışma bitmiştir. Günah ve günahkar ortadan kalkmıştır. Tüm evren temizlenmiştir. Engin
yaratılışın tümüne uyum ve hoşnutluk yayılmaktadır. Yaşam, ışık ve iyilik her şeyi yaratandan sınırsız
evrene akmaktadır. En küçük atomdan en büyük dünyaya kadar canlı ya da cansız her şey, eşsiz bir
güzellik ve sevinç içinde Tanrı’nın sevgi olduğunu duyurmaktadır. {BM 358.1}
EK
UNVANLAR. Papa III. Innocent, Roma papalığının, ‘yeryü­zünde yalnız insanın değil, Tanrı’nın
temsilcisi olduğunu’ duyur­muştur. Bkz. Rab Papa IX. Gregor’un Hükümleri, liber 1, başlık 7, bölüm 3.
Corp.Jur. Canon. (2. Leipzig baskısı, 1881), sütun 99. {BM 359.1}
‘Rab Tanrı Papa’ unvanı için bkz. Papa XXII. John’un ‘Extravagantes’i’ hakkındaki açıklama; başlık
14, bölüm 4, Declaramus. Extravagantes’in 1584 tarihli Antwerp baskısında, 153. sütunda ‘Dominum
Deum Nostrum Papam ‘ (‘Papa Rab Tanrımız’) sözleri geçmektedir. {BM 359.2}
KUSURSUZLUK. Bkz. Philip Schaff, The Creeds of Christendom (Hıristiyanlığın İnanç Bildirgeleri)
cilt II, Dogmatic Decrees the Vatican Council (Vatikan Konseyinin Dogmatik Hükümleri), sayfa 234­
271; Katolik Ansiklopedisi, cilt VII, yazı ‘Kusursuzluk’; James Cardinal Gibbons, The Faith of Our
Fathers (Baltimore: John Murphy Co, 110.baskı, 1917), bölüm 7, 11. {BM 359.3}
TASVİRLERE TAPINMA, “Tasvirlere tapınma... kiliseye fark ettirmeden, sinsice girmiş olan ve
Hıristiyanlığı bozan unsurlardan biridir... Bu unsurla birlikte başka uygulamalar da ard arda
başlatılmış, böylece kilise derin ve pratik putperestliğe kapılıp gitmiştir. Ne yazık ki bu akıma pek karşı
çıkan olmamıştır. Kiliseyi bundan temizleme girişimine rağmen sorunun ne denli derin ve sabit olduğu
görülüp vazgeçilmiştir” J. Mendham, The Seventh General Council, the Second of Nicaea (Yedinci
Genel Konsey, İkinci İznik), Giriş, sayfa iii­vi {BM 359.4}
Tasvirlere tapınma uygulamasını karara bağlamak için, İ.S. 787’de gerçekleşen İkinci İznik
Konseyinin işlemlerinin ve kararlarının kayıtları için bkz. A Select Library of Nicene and PostNicene
Fathers (İznik ve İznik Sonrası Atalara ait Seçkin bir Kütüphane), ikinci seri, cilt XIV, sayfa 521­587
(New York, 1900); C.J. Hefele, A History of the Councils of the Church, From the Original Documents
(Kilise Konseylerine ait bir Tarih, Özgün Belgelerden, kitap 18, bölüm 1, kısımlar 332, 333, bölüm 2,
kısımlar) 345, 352 (T. ve T. Clark, 1896 baskısı), cilt 5, sayfa 260­ 304, 342­372. {BM 359.5}
KONSTANTİN’İN PAZAR YASASI. Yasanın hem Latincesi hem de İngilizce çevirisi Philip Schaff’ in
History of the Christian Church (Hıristiyan Kilisesinin Tarihi) adlı eserinde bulunmaktadır; cilt III, 2.
dönem, bölüm 7, kısım 75, sayfa 380, dipnot 1. Bkz. Albert Henry Newman’in, A Manual of Church
History (Kilise Tarihine ait bir El Kitabı) adlı eserindeki tartışma (Philadelphia: Amerika Baptist Yayın
Topluluğu, 1933), gözden geçirilmiş baskı, cilt I, sayfa 305­307. L.E.Froom, The Prophetic Faith of
Our Fathers (Atalarımızın Peygamberliğe ilişkin İmanı), (Washington, D.C.: Review and Herald
Yayıncılık Birliği, 1950), cilt I, sayfa 376, 382. {BM 360.1}
PEYGAMBERLİK TARİHLERİ. Zaman peygamberliklerini yorumlamanın önemli bir ilkesi, yıl­gün
ilkesidir. Peygamberlik zamanının bir günü takvim zamanının bir yılına eşittir. Bu ilkenin Kutsal Kitap’a
dayanan bazı nedenleri şöyle sıralanabilir: (1) Yıl­ gün ilkesi, canavarları krallıklar, boynuzları güçler,
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
174/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
okyanusları da insanlar olarak yorumlama ilkesiyle uyum içindedir. (2) Sayılar 14:34 ve Hezekiel
4:6’da konuşan Rab, bu ilkeyi onaylar. (3) Daniel 8:14’teki 2300 gün (yıl), meleğin 19­26 ayetlerinde
(‘Çünkü görüm sonun belirli zamanını gösterir’) Medo ­ Pers, Grek ve Roma imparatorluklarını
kapsamaktadır. Bu imparatorluklar, 2300 normal günden daha uzun sürmüştür. Dolayısıyla yıl­gün
ilkesinden başka bir açıklamama anlamsız kalmaktadır. (4) Daniel 11, Daniel 8’deki peygamberliğin
bir açılımıdır. Ama Daniel 11 simgesel değildir, Daniel 8:14’teki günlere koşut olarak üç kez ‘yıllardan’
(6, 8, 13 ayetlerinde) söz eder. (5) Melek Daniel’e, bu peygamberliklerin zamanın sonuyla ilgili
olduğunu açıkladı (8:19,26; 10:13,14). Eğer günler gerçek anlamlarında kullanılıyorsa, o zaman
peygamberlikler saçma olacaktı. (6) Eski Antlaşma İbranicesinde bir güne bir yıl demek yaygın bir
konuşma şekliydi. Bkz. Levililer 25:8; Yaratılış 29:27. (7) Esinleme kitap­ çığı Daniel’in
peygamberliklerini açmakta, bunların yerine gel­mesinin elçiler için bile gelecekte kaldıklarını
göstermektedir. Üstelik yıl­gün ilkesi, Floris’li Joachim, Wycliffe, Joseph Mede, Sir Isaac Newton,
Piskopos Thomas Newton, Alexander Keith ve bunun gibi başka bir çok titiz Kutsal Kitap öğrencisi
tarafından kabul edilmiştir. {BM 360.2}
SAHTE YAZILAR. Genel olarak sahte kabul edilen belgeler arasında Konstantin Bağışı, ve Sahte
İsidor Hükümleri özellikle önem taşırlar. Bkz. The New Schaff­Herzog Encyclopedia of Religious
Knowledge (Yeni Schaff­Herzog Dinsel Bilgi Ansiklopedisi), cilt III, yazı ‘Konstantin Bağışı.’ Metinde
sözü geçen sahte yazılar ‘Sahte İsidor Hükümlerini’ de içermektedir. Bunlar, Clement’ten (İ.S. 100)
Büyük Gregor’a (İ.S.600) kadar ilk papalara ait olduğu iddia edilen uydurma mektuplardır. Bunlar
sonradan ‘İsidor Merkator’ tarafından oluşturulduğu öne sürülen dokuzuncu yüzyıl koleksiyonuna
katılmıştır. İsidor Hükümlerinin sahteliği artık kabul edilmektedir. {BM 361.1}
PURGATORYA. Joseph Faa Di Bruno, purgatoryayı şöyle tanımlamaktadır: “Purgatorya bu
yaşamdan sonra gelen ve acı çekilen bir yerdir. Leke ve suçları bağışlanarak sonsuz acıdan kurtulan,
ama bu günahları için hala verecek hesapları olan kişiler geçici bir süre için bu yerde bekletilirler” ­
Katolik İnancı, sayfa 196 (1884 baskısı; New York’un imprimatur Başpiskoposu). {BM 361.2}
Bkz. Katolik Ansiklopedisi, cilt XII, yazı. ‘Purgatorya.’ {BM 361.3}
ENDÜLJANSLAR (Bağışlama Belgeleri). Endüljans belgelerinin kısa bir tarihi için bkz. Katolik
Ansiklopedisi; cilt VII; A.H.Newman, A Manual of Church History (Kilise Tarihine ait bir El Kitabı),
(Philadelphia: Amerikan Baptist Yayıncılık Topluluğu, 1953), cilt II, sayfa 53, 54, 62. {BM 361.4}
VALDENSLER ARASINDA SEPT. Valdensler arasında yedinci gün Septinin tutulduğuna ilişkin
tarihse! bir kanıt vardır. On beşinci yüzyılın ortalarında sorgulanmak amacıyla engizisyona çıkarılan
Moravyalı bazı Valdensler, Yahudilerle birlikte Septi kutlayan Valdenslerin varlığına işaret etmişlerdir ­
Johann Joseph Ignaz von Döllinger, Beiträge zur Sektengeschichte des Mittelalters (Orta Çağlardaki
Tarikatların Tarihine Katkılar), Münih, 1890, kısım 2, sayfa 661. Bu kaynak, yedinci gün Septinin
tutulduğunu göstermektedir. {BM 361.5}
VALDENSLERE KARŞI BİLDİRİ. Valdenslere karşı papalık fermanının (Innocent VIII, 1487) bir
kısmı Dowling’in Roma Katolikliği Tarihi eserinin İngilizce çevirisinde dile getirilmiştir; kitap 6, bölüm 5,
kısım 62 (1871 baskısı). {BM 362.1}
WYCLIFFE. Wycliffe’e karşı çıkarılan papalık fermanlarının özgün metninin İngilizce çevirisi için
bkz. John Foxe, Acts and Monuments of the Church (Kilisenin Kararları ve Kuralları) (Londra: Pratt
Townsend, 1870), cilt. III, sayfa 4­13; Merle d’Aubigne, The History of Reformation in the Sixteenth
Century (On altıncı yüzyılda Reform Tarihi), (Londra: Blackie and Son, 1885), cilt IV, ayrım 7, sayfa
93; Philip Schaff, History of the Christian Church (Hıristiyan Kilisesinin Tarihi) (New York: Chas.
Scribner’s Sons, 1915), cilt V, kısım 2, sayfa 317. {BM 362.2}
CONSTANCE KONSEYİ. Konsey üzerine yakın zamanda çıkan yayınlar şunlardır: K. Zahringer,
Das Kardinal Kollegium auf dem Konstanzer Konzil (Münster, 1935); Th.F.Grogau, The Conciliar
Theory as It Manifested Itself at the Council of Constance (Constance Konseyinde Ortaya Çıkan
Conciliar Kuramı) (Washington, 1949); Fred A. Kremple, Cultural Aspects of the Council of Constance
and Basel (Constance ve Basel Konseyinin Kültürel Yönleri) (Ann Arbor, 1955). {BM 362.3}
Bkz. John Hus, Mektuplar, 1904; E.J.Kitts, Papa XXIII John ve John Hus (Londra, 1910);
D.A.Schaff, John Hus (1915); Matthew Spinka, John Hus and the Czech Reform (John Hus ve Çek
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
175/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Reformu) (1941). {BM 362.4}
CİZVİTLÎK. Bkz. Sayın John Gerard tarafından yayımlanan Cizvitlere İlişkin adlı eser (Londra:
Katolik Gerçeği Topluluğu, 1902). Bu kitapta, Cizvitlik ruhunun eksiksiz itaatten geçtiği
söylenmektedir. Aziz İgnatyus şöyle yazmıştır: “İtaat altında yaşayan herkes, kendi üstleri aracılığıyla
işlev gören tanrısal sağlayışa uygun hareket etmelidir. İstenilen yere taşınıp istenildiği şekle sokulan
bir ceset ya da yaşlı bir adamın elinde duran ve onun tarafından her türlü amaç uğruna kullanılan bir
değnek gibi olmalıdır” ­ sayfa 6. {BM 363.1}
ENGİZİSYON. Bkz. Katolik Ansiklopedisi, cilt VIII, yazı. ‘Engizisyon’; ve E.Vacandard, Engizisyon:
Kilisenin Yaptırım Gücünün Tarihsel ve Eleştirel İncelemesi (New York: Longmans, Green and
Company, 1908). {BM 363.2}
Katolik olmayan bakış açısı için bkz. Philip van Limborch, History of Inquisition (Engizisyon Tarihi);
Henry C.Lea, A History of the Inquisition in the Middle Ages (Orta Çağlarda Engizisyon Tarihi), 3 cilt.
{BM 363.3}
FRANSIZ DEVRİMİNİN NEDENLERİ. Bkz. H.von Sybel, History of the French Revolution (Fransız
Devriminin Tarihi), kitap 5, bölüm 1, paragraf 3­7; H.T. Buckle, History of Civilization in England
(İngiltere’de Uygarlık Tarihi), bölüm 8, 12, 14 (New York, 1895 baskısı), cilt I, sayfa 364­366, 369­
371, 437, 540, 541, 550; Blackwood’s Magazine, cilt XXXIV, no. 215 (Kasım, 1833), sayfa 739; J.G.
Lorimer, An Historical Sketch of the Protestant Church in France (Fransa’da Protestan Kilisesinin
Tarihsel bir Çizimi), bölüm 8, paragraf 6, 7. {BM 363.4}
KUTSAL KİTAP’I BASTIRMA VE YOK ETME ÇABALARI. Toulouse Konseyi şöyle karar aldı:
“Halkta Eski ya da Yeni Antlaşma’nın nüshalarının bulunmasını yasaklıyoruz... Yukarıdaki kitapları
ana dilinde bulundurmayı şiddetle yasaklıyoruz.” “İnsanların, Kutsal Yazıları sakladıkları bildirilen
konutları, odaları ya da gizli bölmeleri tümüyle yıkılacaktır. Bu kişiler, ormanlarda ve mağaralarda
aranıp yakalanacak, onlara sığınak sağlayanlar da sert bir şekilde cezalandırılacaktır.” Concil.
Tolosanum, Papa IX. Gregor, Anno, Chr.1229. Kanonlar 14, 2. Bu konsey, Albijenlere karşı haçlı
seferi düzenlendiği sırada toplandı. {BM 363.5}
“Bu baş belası (Kutsal Kitap), öyle yayılmıştı ki bazı insanlar kendi rahiplerini atadılar. Üstelik bazı
müjdeciler müjdenin gerçeğini çarpıtarak ve yok ederek kendi amaçları için yeni müjdeler yarattılar.
Kutsal Kitap’ın vaaz edilmesi ve açıklanmasının sıradan halka yasak olduğunu biliyorlardır.” ­ Acts of
Inquisition (Engizisyon Yasaları), Philip van Limborch, History of Inquisition (Engizisyon Tarihi), bölüm
8. {BM 364.1}
Wycliffe, ölümünden sonra 1415 yılındaki Constance Konseyinde, “Kutsal Yazıların kendi ana
dilinde yeni bir çevirisini yapan sapkın musibet” şeklinde suçlandı. {BM 364.2}
Roma Katolik Kilisesi, Kutsal Kitap’a giderek daha büyük bir direniş gösterdi, çünkü Kutsal Kitap
toplulukları başarılı oluyordu. 8 Aralık 1866 yılında, Papa IX. Pius, Quanta cura adlı yıllığında on farklı
başlık altında seksen yanılgı sıraladı. IV. başlığın altında şöyle yazılıydı: Sosyalizm, komünizm, gizli
toplumlar, Kutsal Kitap toplulukları... Bunlara benzeyen tüm baş belaları, her yol denenerek yok
edilmelidir.” {BM 364.3}
Son yıllarda, Roma Katolik Kilisesinde olumlu ve dramatik bir değişim yaşandı. Bir yanda kilise,
özgün dil temeli üzerinde farklı uyarlamaları onaylandı; diğer yanda ise ücretsiz dağıtım ve Kutsal
Kitap Enstitüleri aracılığıyla Kutsal Yazı çalışmalarını destekledi. Ancak kilise, Kutsal Kitap’ı kendi
geleneklerinin ışığında yorumlama hakkını elinde tutmaya devam ediyor. Böylece Kutsal Kitap’a ait
öğretişlerle uyum içinde olmayan öğretileri haklı çıkarıyor. {BM 364.4}
DEHŞET DÖNEMİ. Fransız Devriminin tarihine güvenilir bir giriş için, bkz. L. Gershoy, The French
Revolution (Fransız Devrimi) (1932); G. Lefebvre, The Coming of the French Revolution (Fransız
Devriminin Gelişi), (Princeton, 1947); H. von Sybel, History of the French Revolution (Fransız
Devriminin Tarihi), 4 cilt. (1869). {BM 364.5}
Ayrıca bkz. A. Aulard, Christianity and the French Revolution (Hıristiyanlık ve Fransız Devrimi),
(Londra, 1927). Burada devrim tarihi 1802 yılına dek aktarılmaktadır ­ mükemmel bir çalışma. {BM 365.1}
KİTLELER VE AYRICALIKLI SINIFLAR. Bkz. H.von Holst, Lowell Lectures on the French
Revolution, (Fransız Devrimi Üzerine Lowell Dersleri), ders 1; ayrıca Taine, Ancient Regime (Eski
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
176/178
28/12/2016
Ellen G. White Writings
Rejim); ve A. Young, Travels in France (Fransa’da Yolculuklar). {BM 365.2}
CEZA. Bkz. Thos. H. Gill, The Papal Drama (Papalık Dramı), kitap 10; E. De Pressense, The
Church and the French Revolution, (Kilise ve Fransız Devrimi), kitap 3, bölüm 1. {BM 365.3}
DEHŞET DÖNEMİNİN TAŞKINLIKLARI. Bkz. M. A. Thiers, History of the French Revolution
(Fransız Devrimi Tarihi) (New York, 1890 baskısı, tr. F. Shoberl tarafından), cilt 3, sayfa 42­44, 62­74,
106; F. A. Mignet, History of the French Revolution (Bohn, ed 1894), bölüm 9, paragraf 1; Sir
Archibald Alison, History of Europe, From the Commencement of the French Revolution to the
Restoration of the Bourbons (Avrupa Tarihi, Fransız Devriminin Başlangıcından Bourbonların
Düzelmesine kadar. Cilt 1, bölüm 14 (New York, 1872 baskısı), cilt 1, sayfa 293­312). {BM 365.4}
KUTSAL YAZILARIN DAĞITIMI. 1804 yılında, İngiliz ve Yabancı Kutsal Kitap Topluluğundan Bay
William Canton’a göre, “tüm dünyada basılı ya da el yazması Kutsal Kitapların sayısının dört
milyondan fazla olmadığı hesaplanmıştır.” {BM 365.5}
1816­1981 tarihleri arasında, sadece Amerikan Kutsal Kitap Topluluğu, Kutsal Kitap’ın tamamını
içeren 98.200.951 nüsha ve çeşitli kısımlarını içeren 3.396.127.592 nüsha basmıştır. 1981 yılında,
Kutsal Kitap’ın tamamını içeren 3.365.779 nüsha AKKT tarafından basılmıştır. Diğer Kutsal Kitap
yayınevleri de bu rakamlara milyonlarca nüsha eklemektedir. {BM 365.6}
DIŞ GÖREVLER. İlk Hıristiyan kilisesinin müjdeci etkinliği 1000 yılına kadar ölüp gitti. Bunların
ardından Haçlı Seferlerinin askeri kampanyaları geldi. Reform döneminde müjdeciliğe pek az tanık
olundu. Ruhsal uyanış bazı müjdeciler çıkardı. On sekizinci yüzyılda Moravya kilisesinin görevi dikkat
çekiciydi. Ayrıca, kolonize edilen Kuzey Amerika’da da İngilizler tarafından bazı müjdeci topluluklar
oluşturulmuştu. Ne var ki asıl dış müjdeci etkinlik, zamanın sonu olan 1800 yılında başladı (Dan.
12:4). 1792 yılında, Baptist Müjdeci Topluluğu Carey’i Hindistan’a gönderdi. 1795 yılında Londra
Müjdeci Topluluğu, 1799 yılında da başka bir topluluk oluşturuldu. Bu topluluk 1812 yılında Kilise
Müjdeleme Topluluğu haline geldi. Kısa bir süre sonra, Wesley Metodist Müjdeci Topluluğu kuruldu.
1812 yılında Amerika Birleşik Devletlerinde Dış Müjdecilik için Amerikan Görevliler Kurulu oluştu. O
yıl Adoniram Judson, Kalküta’ya gönderildi. Ertesi yıl Burma’ya yerleşti. 1814 yılında, Amerikan
Baptist Müjdeci Birliği kuruldu. 1837 yılında Presbiteryen Dış Müjdecilik Kurulu oluşturuldu. {BM 366.1}
“İ.S. 1800... İmanlıların büyük bir çoğunluğu, İ.S. 1500 yılında kazanılanların torunlarıydı... Şimdi,
on dokuzuncu yüzyılın ortasında, Hıristiyanlık daha da yayıldı. Hiçbir zaman dilimi içinde Hıristiyanlık,
bu kadar çok sayıda yeni akımın doğduğuna tanık olmadı. Batı Avrupa halklarını hiç bu kadar çok
etkilemedi. Bu yayılan gayret, Hıristiyanlığın sayısal çoğunluğuna ve etkinliğine neden olan müjdeci
girişimleri doğurdu.” ­ Kenneth Scott Latourette, A History of the Expansion of Christianity
(Hıristiyanlığın Yayılma Tarihi), cilt IV, The Great Century (Büyük Yüzyıl), İ.S. 1800 ­ İ.S. 1914 (New
York: Harper and Bros. 1914), sayfa 2­4. {BM 366.2}
İ.Ö. 457.YILI. İ.Ö.457 tarihinin Artahşasta’nın yedinci yılına denk geldiğinden emin olmak için bkz.
S. H. Horn ve L. H. Wood, The Chronology of Ezra 7 (Ezra 7’nin Kronolojisi) (Washington, D.C.:
Review and Herald Publishing Association, 1953); E.G. Kraeling, The Brooklyn Aramaic Papyri
(Brooklyn Aramice Papirus) (New Haven or Londra, 1953), sayfa 191­193; The Seventh Day
Adventist Bible Commentary (Yedinci Gün Adventist Kutsal Kitap Yorumu) (Washington, D.C.; Review
and Herald Publishing Association, 1954), cilt III, sayfa 97­110. {BM 366.3}
OSMANLI İMPARATORLUĞUNUN YIKILMASI. Reform dönemi boyunca Osmanlılar, Avrupa
Hıristiyanlığı için sürekli bir tehdit oluşturmuştur. Reformcuların yazıları, Osmanlı gücünün
kınanmasıyla doludur. O zamandan beri Hıristiyan yazarları, OsmanlIlar’ın gelecekteki rolünden kaygı
duymuşlar, peygamberlik yorumcuları Osmanlı gücünün ve yıkılışının Kutsal Yazıda önceden
bildirildiğini görmüşlerdir. {BM 367.1}
Altıncı borunun bir parçası olarak ‘saat, gün, ay, yıl’ peygamberliği için Josiah Litch, zaman
peygamberliğinin Ağustos 1840’da gerçekleşen ve Türk bağımsızlığıyla son bulan bir zaman
uygulaması yapmıştır. {BM 367.2}
Uriah Smith’in bir kitabı, Daniel ve Esinleme üzerine Düşünceler, gözden geçirilmiş 1944 baskısı,
bu peygamberliğin zamanını inceliyor, 506­517. {BM 367.3}
GÖĞE ALINMA GİYSİLERİ. Adventistlerin, ‘Rab’bi havada karşılamak için’ göğe alınma giysileri177/178
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
28/12/2016
Ellen G. White Writings
GÖĞE ALINMA GİYSİLERİ. Adventistlerin, ‘Rab’bi havada karşılamak için’ göğe alınma giysileri
yaptıkları, advent müjdesinin vaaz edilmesine gölge düşürmek isteyenlerin uydurmasıdır. Dikkatli
sorgulama, böyle bir şey olmadığını göstermiştir. {BM 367.4}
Göğe alınma giysileri efsanesini çürütmek için bkz. Francis, D. Nichol, The Midnight Cry (Gece
Yarısı Çağrısı) (Washington, D.C.: Review and Herald Publishing Association, 1944), bölüm 25­27, ve
Ekler H­J. Ayrıca bkz. Le Roy E. Froom, The Prophetic Faith of Our Fathers (Atalarımızın
Peygamberliğe ilişkin İmanı) (Washington, D.C.: Review and Herald Publishing Association, 1954),
cilt IV, sayfa 822­826. {BM 367.5}
ÜÇ YÖNLÜ BİLDİRİ. Esinleme 14:6,7 birinci meleğin bildirisini dile getiriyor. Sonra şöyle devam
ediyor: “Onun ardından gelen ikinci bir melek şöyle seslendi: ‘Yıkıldı!... büyük Babil yıkıldı!’ Onları
izleyen üçüncü bir melek...” Burada sözü geçen ‘izlemek’, onun yanı sıra gitmek anlamını
taşımaktadır. Yani ‘eşlik etmek’ anlamındadır. Esinleme 14:8,9’deki düşünce, ikinci ve üçün cü
meleğin birincisinin ardından gitmesi değil, birlikte gitmesidir. Onların ortaya çıkışı birer birer olmuştur,
ama üçü de birlikte gitmektedirler. {BM 367.6}
ROMA PSİKOPOSLARININ ÜSTÜNLÜĞÜ. Bkz. James Cardinal Gibbons, Faith of Our Fathers
(Atalarımızın İmanı) (Baltimore: John Murphy Co., 110. baskı, 1917), bölüm 5, 9, 10, 12. {BM 368.1}
ETİYOPYA KİLİSESİ VE SEPT. EtiyopyalI Kıpti Kilisesi, son zamanlara kadar yedinci gün Septini
tutuyordu. Etiyopyalılar Pazarı da tutuyorlardı. Yedinci gün Septinin tutulması, çağdaş Etiyopya’da
son bulmuştur. Etiyopya’nın dindar günlerine ilişkin görgü tanıkları için bkz. Pero Gomes de Teixeira,
The Discovery of Abyssinia by the Portuguese in 1520 (1520’de Portekizlilerin Etiyopya’yı
Keşfetmesi) (Londra’da İngilizce’ye çevrilmiştir: İngiliz Müzesi, 1938), sayfa 79; Rahip Francisco
Alvarez, Narrative of the Portuguese Embassy to Abyssinia During the Years 1520­1527 (Portekiz
Büyükelçiliğinin 1520­1527 Yılları Arasında Etiyopya’ya Anlatılması) Bu eser Records of the Hakluyt
Society’de (Hakluyt Topluluğunun kayıtları) geçmektedir (Londra, 1881), cilt LXIV, sayfa 22­49. {BM
368.2}
https://egwwritings.org/printview.php?area=publication&id_pub=19889&start_paragraph=1012672527&finish_paragraph=1012674983&references=1
178/178